Ja mannekes, ik ga u een verhaal vertellen over mijn allereerste voetstapkes, want dat is niet al te gemakkelijk hoor.

Allé bij mij toch niet, want ik heb er vier lange jaren over gedaan en nog drie keer mijne linkse tere voet gebroken mee rap te zijn. Ja wat wilt ge, als ge direct aan ne rappe marathon wilt deelnemen die ge toch niet kunt winnen, en dan nog vastgebonden zijt ook.

Mijne tekst zal ik beginnen over mijn allereeste looppaskes, en dan nog in pikke donker hé.

Als ge zo negen lange maanden opgesloten zit in een pikdonkere kleine kamer met dubbele muren om je heen, dan hebt ge ook niet veel plaats om te oefenen hé.

Maar om toch maar mijne tijd eenzaam en alleen door te brengen, heb ik al een paar oefeningskes uitgeprobeerd in die pikdonkere kleine kamer, met die dubbele muren rondom mij.

Dat was precies ne geïsoleerde burg waar Napolion von Grünveld in woonde toen hij drie jaar huisarrest kreeg, omdat hij teveel weg was en zijn eenzame huisvrouw: Cleopara teveel alleen achter bleef.

Elke dag toen ik rond de middag klaarwakker werd, die begon ik uit verveling aan mijn dagelijkse ochtendgymmastiek, om wat mijn stijve spieren een beetje los te gooien.

Ik keerde mij een paar keer om, om te zien hoe slap ik nog was en dan begon ik mijn kleine vingers uit te trekken, om te zien of er nog wat beweging in zat.

Ik wikde zo graag ne enkele koprol maken en ne dubbele germetische salto maken, maar bij gebrek aan plaats en omdat ik vastgebonden lag in die pikdonkere kleine kamer, moest ik nog een tijdje wachten tot de poort open ging.

Wat ik wel kon doen, dat was mijn korte beentjes strekken, omdat die toch niet veel plaats nodig hadden.

Ja mannekes, ik mocht ook niet teveel mijn korte uitstrekken, anders gingen ze te lang worden hé. Dat zou dan ook geen zicht zijn hé, korte armkes en lange uitgerekte beentjes en een rond bolvormig rond kinder kopke gelijk dienen zwarte bolhoed van Charlie Chaplin.

Allé, mijne eerste dag was toch gevuld met al die zelf uitgevonden oefeningskes, waar ik wreed van zweette en afzag. Maar het ergste was dat ik alle dagen wreed begon te vermageren.
Ik moest dan ook elke dag twee liter witte melk drinken, om mijn gewicht in evenwicht te houden.

Mijn moeder die had alle dagen wreed veel last van gedepresseerde buikkramp, omdat ik altijd wreed veel in beweging was en mij niet kon stil houden.

Allé, na negen lange en eenzame maanden opsluiting mocht ik eindelijk mijn allereerste kunstjens tonen aan de buitenwereld, en blij dat ik was. Ondertussen had mijne pa al iedereen opgetrommeld, om gratis en voor niks te komen kijken naar mijn piksplinternieuwe zelf uitgevonden kunstjes.

Toen de poort van die pikdonkere kleine kamer open ging, stonden daar al heel veel volk die mij een grandioos applaus gaven, en ze hadden nog niks gezien. Ik was wreed in topform, zodat ik direct begon met nen zelf uitgevonden driedubbele koprol, waar ik al gauw mijn sneeuwwitte melktandjes ben verloren.

Ja mannekes, in feite had ik toch die sneeuwwitte melktandjes nimeer nodig, want ze gingen toch uitvallen omdat die toch los gekomen waren tijdens mijn zelf uitgevonden oefeningskes.

Een jaar later kon ik al wreed goed lopen, zodat ik af en toe mijn eigen voorbij liep. Het kon ook mijn spiegeling geweest zijn, want die kon nog rapper lopen dan ikzelf.

Ja mannekes, ik ging twee stappen vooruit en drie stappen achteruit, zodat ik wreed veel tijd nodig had om thuis te geraken als ik onverwachts te ver gewandeld was.

Zo heeft mijne pa ne keer drie weken achter mij moeten zoeken. Ik was zover gewandeld, dat ik vergeten was om een kaart van België mee te nemen.

Ja mannekes, ne mens kan soms wreed verstrooid zijn hé.

Zeker als ge uwe allereerste platvoetstapkes zet en ge komt in het buitenland terecht, waar ge nimeer weet van welk land ge zijt of van waar ge zijt.

Allé, mijne pa heeft mij dan toch gevonden in onzen hof onder dienen treurwilg die daar wreed aan het treuren was, van verdriet zeker. Ik had daar zoveel compassie mee, dat mijn natte krokodillentranen langs mijn bleek rond bolgezicht naar beneden rolden.

Ja mannekes, mijne pa was vijf keer rond ons huis gereden met zijne vélo, die hij gekregen had van een overleden onderofficier die al twee jaar vermist was.

Ik heb ne keer een driedubbele achterwaartse zwiersalto gemaakt, en ik heb daar nog altijd wreed veel last van.

Verleden week heb ik nog nen rechtstaande koprol willen uitproberen, maar omdat er buiten teveel wind was ben ik op mijn beide oren terecht gekomen, zodat ik nu rondloop met twee platgedrukte flaporen. Maar ja, ne mens leert lopen om zich te kunnen bougeren (bewegen) hé.

Af en toe doe ik nog een paas ochtendgymmastiekskes, om te zien of alles nog aan elkaar hang. 's Morgens als ik opsta ga ik eerst een half uurke voor mijne gebroken spiegen staan, en laat ik gans mijn vals gebit eens goed watertanden, om te horen of ze echt of vals zijn.

Daarna masseer ik mijne korte rechte puntneus in met vaselineolie, om overdag goed te kunnen snuffelen als ik in een groot warenhuis rondloop. En als allerlaatste sta ik nog een klein kwartierke voor mijne gebroken spiegel wat scheve smoelen te trekken, om de vliegen die overdag op mijne korte puntneus gratis komen uitrusten, weg te jagen.

Ne mens moet nogal wat doen, om in topform te blijven hé.

't Is maar om u te zeggen dat flipper de flip nog altijd in goede conditie is.

Dat lachen gezond is weten we al, daarom dit verhaaltje met een beetje humor.

Groetjes van flipper de flip.