Awel mannekes, Ik heb mij ne keer laten wijsmaken dat er zeven zeeën zijn. Dus, was ik dan ook zeer curieus en wilde die zeven zeeën ne keer gaan verkennen, om te zien waar die in feite liggen. Twee dagen voor mijn afvaart ben ik begonnen met een piksplinternieuw roeibootje in mekaar te knutselen, want ik ben ne geweldige prutseraar. Juist nog twee roeispanen moet ik hebben, om vooruit te geraken en dan ben ik ermee weg. Als twee roeispanen heb ik ne hele grote soeplepel genomen en een hele grote vork, waar ik op zee gemakkelijk kon met eten. Ik moet u wel zeggen: Als ge aan iets te begint, dan moet ge ook in een zeer goed conditie zijn, anders ga je veel te rap moe zijn, om nog terug te keren. En om toch maar zeker te zijn dat die roeiboot wel stevig ineen geknutselt is, heb ik twee rondjes rond gevaren ik mijn vplastieken badkuip.

Onderaan aan mijn zelfgemaakt roeibootje beb ik een klein gaatje geboord, om die hele grote golven tegen te houden. Maar één van die golven was toch wel naar binnin gekomen zeker. Maar ik het dat direct kunnen repareren hoor, door dat groot gat toe te vijzen met platte duimvijzen. 's Avonds voor ik aan mijn curieuze wildwatertocht ging beginnen, heb ik mijn zelfgemaakt roeibootje ingesmeerd met hanenvetolie. Want ik had mij ne keer laten wijsmaken dat hanenvetolie wreed goed tegen het wild water kan, en dat ge daarmee veel verder komt dan ne roeiboot die niet is ingesmeerd. Ik heb er twee kleine wielekes aan de zijkanten aangevezen, om ermee naar de watersportbaan te rijden. Want ze hadden mij gezegd dat ik beter zou vertrekken van de dichtst bijgelegen waterplas.  Omdat ik toch in Gent woon, is dat voor mij veel gemakkelijker hé.

Ik kom daar aan diene grote plas water en ik verloor daar toch wel die twee zijwielekes zeker, die ik geleend had van ne mens die al vijf jaar dood was. Maar allé, ik ben toch kunnen vertrekken hoor, en dan nog met een laag waterpeil. Op mijn gemakske roeide ik mijn eerste kilometers af, om zeker niet te vermoeid in Oostende aan te komen, waar de Noordzee in feite nog moet beginnen voor mij. En nergen zag ik plakaten staan met de naam van dat water, maar nog een geluk dat ik mijn Aardrijkskundige geschiedenis goed ken, want ik wist direckt in welke water dat ik aan het ronddobberen was. Want anders komt ge in de Vlaamse Ardennen terecht hé, bij ne boer die denkt dat ge de Ronde van Vlaanderen aan het roeien zijt. Allé, ik heb dan maar de goeie richting gekozen, en ben met de stroom meegevaren hé.
Van Gent naar Brugge had ik de wind mee, maar van Brugge naar Oostende had ik plots tegenwind, zodat ik meer achteruit aan het roeien was, dan vooruit.

Ja mannekes, als ge tegen de strakke tegenwind moet varen met een zelfgemaakt roeibootje en ge zijt dat niet gewoon, dan kunt ge daar ook wreed van afzien hoor. Als ik zo vier aan het roeien was kreeg toch wel honger zeker en met mijn hele grote vork die ik gebruikte als roeispaan, heb ik twee dooie rolmops uit het water gevist en opgepuzeld. In Brugge was het toch wel wilde staking zeker, voor ne buitenlandse tanker die naar zijn land wilde terugkeren en dat niet mocht, omdat hij de verkeersregels niet kende van onze Belgische binnenwateren, zodat ik verplicht was om ne omweg te maken langs de smalle rivierkes. Potverdikke zeg, ik was nog maar juist aan het roeien, of ik moest al terugkeren. Stond daar toch wel een groot plakaat zeker, met daarop in grote koeienletters geschreven: Omleiding: Roeibootjes niet toegelaten. 

Awel merci zeg, ne mens gaat dan ne keer gaan roeien, met zijn zelfgemaakt roeibootje. Awel mannekes, na een week heen en weer te hebben geroeid met mijn zelfgemaakte roeiboot, ben ik eindelijk aan diene grote plas water aangeroeid en kon ik op mijn gemakske verder roeien. Maar de vraag die ik me stelde, is: In welke richting moet ik nu roeien?,met mijn zelf gemaakte roeibootje. Want op zee staan er ook geen plakaten of flitspalen, en moet ge zelf uw plan trekken hé. Nog een geluk dat ik een compas bij had, die ik tien jaar geleden had gekregen van de goeie Sint, voor mij braafheid. En via mijn compas die vier uur aan wees, wist ik direct in welke richting ik moest roeien.
Ik roeide eerst een paar kilometer naar boven, om daarna te kunnen afslaan naar rechts, maar dan wel ietske lager. Ik was al een klein uurke bezig met te roeien, als er plots achter mij geroepen werd van ne bleken garnaal die zijne weg naar het noorden kwijt was van de te laag hangende zon, en omdat hij zijne compas had thuis laten liggen. Awel mannekes, diene bleken garnaal heeft mij dan wel een beetje gezelschap gehouden hoor, maar na een tijdje viel hij van vermoeidheid in slaap.  

 Amai zeg, er kwam daar in de verte ne dikke mist aan, of was het ne vloedgolf die plots de lucht in vloog?. Plots werd het zo grijs voor mijn ogen, dat ik dacht dat Rembrandt ginder bezig was met diene grote plas water een grijs kleurke aan het schilderen was. Ik heb dan maar ne ferme snok gegeven aan mijn roeistuur, en naar rechts geroeid. Wat ik daar heb gezien, heb ik nog nooit gezien en zeker in de Noorzee niet. Sommige vissen waren daar bezig met de lambada aan het dansen, en andere waren dan weer de kusjesdans aan het dansen. 't Was precies of dat de Gentse feesten daar nog bezig waren, en nog wat verder waren de zeerobben ne rock 'n' brol aan het springen. Dat nat water vloog langs alle kanten, en binnen de kortste keren was de Noordzee voor de helft leeg gedanst. Ik ben aan gebrek van water moeten terugkeren, zodat mijn curieuze zeereis is uitgesteld voor onbepaalde tijd.

Awel mannekes, ge gaat mij misschien niet geloven, maar toen ik wakker werd van al dat lawaai en geplonst, lag ik daar toch wel met mijn tenen tenen te spelen zeker, en dan nog in mijn eigen brobbelbad. En wat diene dikke mist voor mijn ogen betrefd, dta was het badschuim dat aan het overkoken was.

PS: Ne mens maakt nog al wat mee hé.

Groetjes van flipper de flip.