men zegt dat homeopathie niet werkt en puur verbeelding is. nochthans is mijn miserie van de laatste maanden weg door korrels en natuurproducten.
een week geleden nam ik de eerste korrels en natuurproducten voor de pijn en de hitte in mijn wangen die maar bleef. de pijn werd nog intenser en de warmte bleef.
maar nu nam ik een tweede busje korrels die dieper werkten in mijn verstoorde lijf. en alles trok heel langzaam weg en gaf mij eindelijk hoop op beterschap.
dat is vandaag één dag geleden en ik voel mijn pijn niet meer de dagen krijgen kleur en ik zie weer de zon in mijn vertroebeld leven!
er is zo weinig nodig om graag te zien een blog en wat vrienden en woorden die raken en niet alleen laten want zonder blijft dit blad en mijn hart leeg.
je weet dat onbekenden langskomen en aan de letters even blijven hangen om ze mee te dragen naar een andere dag of een nacht die verdampt in de morgen.
sommigen worden mij dierbaar en wie ik niet wil missen vliegt weg als een vrije vogel die het open nest induikt om de geur van mijn denken
als een openspattend firmament in haar vleugels mee te dragen naar het beloofde land van warmte en liefde die niet overgaat.
ik lig naar de dingen in mijn woonkamer te kijken de vertrouwde beelden en schilderijen de piano met bergen partituren waarin een wereld leeft die mij zo dierbaar is.
alles leeft klaar en duidelijk en vandaag is nu de moeite waard. de flarden mist van daarnet wijken en met de zon druppelt hoop in mijn hart.
een mens zit raar ineen. en zijn lijft reageert anders op dezelfde impulsies. is dat nu alleen scheikunde, processen die ik niet beheers, of leeft er meer in mij
dan dat? ik weet dat ik meer ben en dat ik anders kan leven, als dat verdomde lijf het met toelaat, maar denken kan ook maar langs draadjes die ik niet eens ken.
maar houden van kan ik door alles, met alles, in alles en vooral met een been boven tafel verdwijnt elke ratio voor puur intens beleven.
de onrust sluipt onmerkbaar binnen ik voel hem in mijn botten en mijn denken woelen en vroeten en alles wat ik kan om hem te weren is meer pillen slikken.
Dat lost niets op, de tijd brengt alles weer. Ik weet niet waar mijn rusteloosheid ooit begon. Mijn lichaam protesteert. Ik weet niet waarom maar leef er mee.
Ik zoek in alle hoeken van mijn geest, ik graaf mijn ziel langs alle kanten open en vind in de leegte van mijn leven zoveel vragen over liefde die nooit begon.
Ik wil nu slapen en mijn denken laten rusten in vergetelheid. Misschien komt morgen als ik wakker word een goed gevoel terug dat vrede brengt in mijn verhakkeld lijf.
ik weet niet wat er nu gebeurt mijn lichaam scheurt. mijn maag rebelleert en maakt me zo slecht dat ik van niets meer geniet
ik vind geen oorzaak, geen begin een tas youghourt met wat suiker en mijn buik werd hard, mijn geest verward. hoe meer ik het niet wou, hou meer de pijn
mijn lichaam teisterde. ik rook nu af en toe drie sigaartjes per dag, dat brengt rust, mijn afkicken deed meer pijn dan ooit dacht ik want nu weet ik het niet meer.
Studeren heb ik ook gestopt, faalangst en stress dacht ik. mijn lichaam reageerde fel en deed intens pijn met wangen die als koorts aanvoelden.
ik studeerde dus niet meer ik begon weer te roken en nu mijn apéritief nog weg en toch blijft alles overhoop
liggen. ik ga vandaag alles weglaten en zien en horen wat ik voel of zit het enkel en alleen tussen mijn oren maar ik voel het wel en hoe!!
en ik stapel de pillen zachtjes op voor de maag en de pijn en meer dan mij lief is al jaren zolang pilletjes om rustig te denken.
die hebben zich o zo zachtjes genesteld in de gewoonten van mijn lijf en gedachten dat ik ze broodnodig heb en niet meer los kan laten. maar ik huiver
als ik er meer zou moeten nemen, want je weet nooit waar zoiets stopt. misschien raak ik er allemaal wel door en valt alles voor de grote zomer op zijn plooi!
Dit gedicht las ik deze morgen in de poëziekalender. Het klonk raar in het begin, maar na herlezen vond ik er een heel rijke inhoud in. Otdek hem maar! en je zou me enorm plezieren als je je bedenkingen op mijn blog zou neerpennen ( maar daar hoef je je helemaal niet verplicht toe voelen). Geniet nu maar.
Spaceshuttle
Willen we de rompslomp langzaam kwijtraken, dan moeten we ons zijn in glijvlucht brengen op een hoogte waar de luchtdichtheid en de weerstand gering zijn.
Het lichaam moet een zeer lang traject door de rampkring afleggen alvorens de verrukkingsvaart te kunnen minderen, ter vermijding dat de ijle lucht de huid overmatig zou verhitten.
Om echter op grotere hoogten te zinderen moeten onze gedachten en gedragingen met machtiger vleugels opveren, en dit werpt natuurlijk weer verscheidene moeilijkheden op. Met weidse
vleugels op de hoogste trap, zouden de stabilisatievinnen op de laagste trap eveneens aanzienlijker moeten zijn, maar dat vraagt meer brandstof, oorlof voor de lusthof.
Kwestie is te kiezen tussen vreugdsels met een lager huid- temperatuur en meer sobere met een opgewekt temperament. Als men de daad heeft, zal men het kluwen wel vinden.
Ter geruststelling: eens blijven we daar.
Mark Van Tongele uit: 'Lichtspraak' Atlas, Amsterdam, 2008
ik maak me nu klaar voor de nacht omdat morgen een andere dag wacht en als ik jou daarin, al was het maar even, ontmoet komt met jou, komt met mij, alles ooit goed.
dwaallicht
