Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
eerst was 'k een ei nu ben 'k een kip en kip zijn vind ik mooier er zit wel leven in een ei maar toch is het wat dooier
***********************
Geen kip
wij kijken met miljoenen naar één bal in't stadion maar morgenochtend kijkt geen kip naar 't opgaan van de zon
****************************
De Mier
Ik heb zins kort een mier ik noem het beestje Bartje 't is zo'n mieren-mini-dier hij heeft een heel klein hartje maar dikwijls denk ik, sapperloot wat leeft er in die kleine? 't geheim in hem is nét zo groot of groter dan het mijne.
Weet u wat voor mij erg moeilijk is? Buiten in de zon stil te liggen. Ik heb een bruin kleurtje gekregen door de vakantie, dat wil ik een beetje bijhouden, maar om dan stil te gaan liggen in de zon valt voor mij niet mee, mijn lichaam wil wel stil liggen maar mijn gedachten staan gewoon niet stil. Ik moet alle zeilen bij zetten om mij zelf een kwartier te geven zonder dat ik opsta en iets ga doen. Als ik lig zeg ik tegen mijzelf laat alle gedachten nu los luister naar alle geluiden die je hoort, dat zijn er toch wel een paar. Ik hoor meeuwen kraaien mensen praten autos rijden op de weg langs Den Helder (ik woonaan de rand van Den Helder). Dat hou ik nog geen vijf minuten vol en dan gaan mijn gedachten weer aan de loop oh de was moet nog opgehangen worden wat ga ik eten vanavond hoe lang lig ik nu al (ik kijk zeker om de 5 minutenop mijn horloge) Rocky moet nog een loopje, NEE ik blijf minstens een kwartier liggen en als het lukt een half uurtje het is nog vroeg wat ik nog moet doen kan daarna. Ik ben dan helemaal blij dat het kwartier eindelijk om is en dat ik van mij zelf op mag staan. Achter de pc zit ik uren nergens last van, maar dat kwartiertje stil liggen in de zon dat duurt zó lang.
dag lieve boom, ik heb je nog gekend toen je geen blad meer had en eenzaam en verlaten op deze plek te sterven stond ik weet nog hoe ik je hier vond en dat we samen praatten
nu heb je je weer opgericht in regen en in zonnelicht vol weelderige kleuren nu sta je feestelijk en blij te stralen in de groene wei om mij weer op te beuren
* Treurwilg
twee treurwilgen staan bij de plas zo intens bijna mens'lijk te treuren maar zijn ze alleen met geen mens om zich heen dan staan ze zich daar te bescheuren
Ja eerlijk waar ik zoek het nooit op maar er gebeuren mij altijd wel aparte dingen,ik denk ook eerlijk dat het komt omdat ik wat druk in mijn hoofd altijd ben, ik let niet altijd goed op.
Zo nu ook, we gaan bij het Van der Valk restaurant eten, van de zwemclub uit. Voor mij was dat al spannend ik heb niet vaak in zon gelegenheid gegeten, dustoen we daar binnen kwamen was ik al helemaal geïmponeerd door de inrichting en alles wat ik zag. Toen we dus gingen lunchen van 12 tot 2 uur,was ik best wel opgetogen, er stond ook zo veel wat we mochten gebruiken, ik wist gewoon niet waar ik kijken moest. Ik ben met mijn vriend de laatste jaren wel eens in een hotel geweest en dan smorgens dat ontbijt dat vond ik ook al zo geweldig, daar heb ik ook gekookte eieren wel gegeten die stonden in een grote schaal, zo ook deze middag, ik dacht een lekker gekookt eitje op mijnsuper vers croissantje, ik zie een schaal eieren( waar keurig een klein bordje bij stond 'rauwe eieren', er stond een hete bakplaat naast je kon je eitje zelf bakken') dus ik pak er eenheb ook nog iets anders op mijn bordje.
Daar begin ik mee toen dat op was zou ik mijn eitje gaan pellen iktik het tegen mijn bord en ja mijn verbazing was groot want het was een rauw ei, ik keek in een donker gaatje waar het ei stiekem uit siepelde.
Toen kwam ook heel tergend het eigeel uit het gaatje lopen, nou dat ging echt op mijn lachspieren werken, ik giebelde Jongens kijk nou er word een kuikentje geboren ja toen was het bal, dat moest op de foto ik kon even niet meer ophouden met lachen. Toen ook nog de glazen omvielen en er een paar kappot gingen, had ik dat ook gedaan natuurlijk, wat echt niet zo was maar ja door dat lachen van mij kreeg ik daar ook maar de schuld van. Maar het ging allemaal heel gemoedelijk het was heel gezellig, ik heb van dat uitje erg genoten.
Het is herfst de regen klettert tegen de ruiten de wind waait behoorlijk maar ik zit lekker binnen samen met mijn Rocky en achter mijn grote vriend (vriendin) mijn computer. Twee super trouwe vrienden altijd binnen bereik als ik daar behoefte aan heb mooier kan je het toch niet hebben.
Ze laten mij ook altijd aan het woord komen er niet tussen, luisteren altijd zeer geduldig en vragen en verlangen weinig terug maken bijna geen geluid.
Rocky alleen als hij onraad hoort wat op zich ook weer geweldig is hij verdedigt mij, mijn pc klinkt kabbelend als ik de letters in tik, al met al bedenk ik mij : 'Ik ben nooit alleen'
Op de hoek van de straat staat een kerel, die draait met een pet op één oor, en een broek zonder end aan een slingerend wiel van een oud pirament. Tjang - jingele - joengelebom
Om de hoek van een deur komt een vrouw, met een scheur in haar rok, en een kind op 'r sproetige arm. De centebaas veegt rond zijn kop, want het is warm. Tang - jiengele - joengelebom.
Uit hoeken en gaten der achterbuurtstraten daar kuieret zo zoetjes het kleuterpubliek smoeselige stelletjes met goorgele velletjes, een snotneus, een hangkous, de haren vol stof, op een schoen en een klomp, of een klomp en een slof. Maar knusjes kneutert de kleuterkliek, rond het knarrige getjoeg van de orgelmuziek: Tjang- tjiengele - joengele - bom.
En voordat je 't weet ze pakken elkaar beet. en het danst en het klept en het tript en het stept en het draait rondom heen met een slingerend been en het schuivelt en stapt en het trippelt en trapt dat het kletst en het klinkt in het rond op de grond.
Aan de hoek van de straat is het bal zonder end. Op de dwingende maat van het oud pirament. En ik stond en ik keek en ik wachtte, van tjingele - joegelebom. En ik schommelde mee en ik lachte, Ik lachte m'al kijkende krom.
geschreven door 'Jan H. De Groot'
Ik zag het helemaal voor mij, en lachte en schommelde bijna mee. Dan is het geweldig geschreven... toch?
Was erg mooi er waren twee volkdans groepen een in het open luchtmuseum en een georganiseerd door een camperterein eigenaar. We mochten zelfs mee dansen. Op de laaste foto waag ik een poging, ik keek naar die rappe voeten.
We zijn naar een enorm oorlogs monument in 'Srebrenica' geweest. Het regenden die dag, het regende ook in mijn hart. Uit mijn ogen vielen tranen zoveel indruk heeft dat op mij gemaakt. Waarom al die duizenden doden, die massa graven? alleen voor macht. Joegoslavië is nu verdeeld in allemaal staatjes die onafhankelijk wilde worden.
Een ander monument werd opgericht door een oorlog nog veel eerder, de partizanen vochten ook tegen een hogere macht.
Die oorlogs monumenten moesten er eigelijk helemaal niet wezen, maar nu ze er toch staan hoop ik dat de mensen die ze bezoeken zullen bezeffen dat het nooit weer mag gebeuren.
Ik had deze foto's per ongeluk gewist, maar ze horen er zeker bij dus heb ik ze er opnieuw opgezet.
Beesten uit mijn vakantie in voormalig Joegoslavië
Beesten die ik gezien heb in de vakantie, zwerfhonden...een grote slak...een bruine kikker... een varkentje ...ezel...een bronze stier... paarden en koeien op de vreemste plaatsen kippen, er sprong zelfs een grote sprinkhaan tegen de voorruit dus beestjes genoeg voor Els.
Het witte hondje kwamen we tegen toen we een camperplaats op reden, hij was er met nog twee honden. Ik was meteen verliefd op hem. Het sliep voor onze camper, ik had hem wat soep gegeven wat over was hij ging gelijk niet meer weg,
Beesten uit mijn vakantie in voormalig Joegoslavië
Eliza
Het bruine hondje was met ons meegelopen naar een restaurant waar we gingen eten. Het was zo begrotelijk dat hij voor de glazendeur naar binnen keek.Hij deed erg veel moeite om gezien te worden maar ik dorst toch niet eten nu naar buiten te brengen.
wie is die idioot die vlinders loopt te vangen ondanks terreur en dood een eindeloos verlangen koestert naar een verloren paradijs en ieder ogenblik van bloemen en van lente zingt...? die idioot ben ik
en ik, en nog velen zullen dat zeggen zo als 'Toon Hermans' dit bedoeld.
Lekker gewandeld in De donkere duinen, een klein bos wat tegen Marieëndal aan ligt. Daar staat ook mijn oerboom, zolang ik hier woon ( 42 jaar) staat hij er al. En als ik dan in de donkere duinen ga wandelen moet ik de boom weer op de foto zetten. Het was heerlijk in het bos, heel rustig je hoort de vogels in de bomen mooi fluiten.
Ik ontspan dan helemaal en het liefst zou ik dan languit op de grond willen gaan liggen, maar dan moet je wel een dik kleed meenemen want in het zand waren allemaal gaatjes daar kwamen wespen uit, en er liepen reuze mieren op de grond dus even lekker languit zat er niet in.
Ik heb lopen genieten het was er fijn.
Dan zie ik die kraai op het bankje denken: "Wanneer gaat die verekte patatzaak nu open"
We wilden wat boodschappen halen in een winkel langs de weg, ik hoor ineens een krijsend geluid,schoot er een lief klein biggetje uit de winkel. De man van de winkel vertelde dat ze hem met de fles hadden groot gebracht en dat het net een hondje was zo schattig, ik was helemaal verliefd op dat biggetje.
Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan, ijle populieren als hoge pluimen aan den einder staan; en in de geweldige ruimte verzonken de boerderijen verspreid door het land, boomgroepen, dorpen, geknottte torens kerken en olmen in een groots verband, de lucht hangt er laag en de zon word langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord, en in alle gewesten word de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreest en gehoord.
Geschreven door 'H. Harsman' uit de bundel: 'Verzameld werk'
Jammer van de balkjes die af en toe op de foto's staan, dat is gewoon het dak en het zijraam. Dat kan ik wel weghalen maar ik wou u laten zien zo als ik het zag.
Licht in de duisternis, ik had het niet zo op die tunnels in Oosterijk hoewel die goed verlicht waren. In Joegoslavië was er een tunnel die helemaal niet verlicht was, daar moest je vanuit de witte midden streep het midden maar houden, dat vond ik echt grieselig.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
