Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Benchi en Rocky twee hondjes die elkaar echt niet veel zien, maar als grote vrienden al7 dagen nu samen zijn.
Het is vertederend om te zien hoe ze alles samen doen.
Voor mij af en toe niet.
Toen het regende presteerde Benchi het om tegen dedeuropening half binnen half buiten, te plassen, hij wou niet nat worden,ik kon Rocky niet zo gauw wegtrekken die ook tegen de deuropening plassen.
Dus weer een doekje met bleekwater erbij, daarmee had ik ook Chris zijn tent schoongemaakt
Maar als kameraden ook samen achter op het pad wandelen gelijk alle twee tegen die grote herdershond aan brullen die dacht dat hij dubbelzag, hé, twee van die schreeuwlelijken nu? Heel voorzichtig gaan ze nu ook wat dollen met elkaar, Rocky is wat dat betreft niets gewend. Benchi rent dan om hem heen uitdagend en Rocky laat zich af en toe verleiden om hem dan achterna te rennen.
Rocky at heel slecht zijn eigen honden brokken, maar zins Benchi er is met zijn onverzadigde honger, eet hij gelijk met Benchi nu smorgens en savonds zijn bakje leeg, niet zo snel als Benchi, zodra Benchi maar in de buurt van het bakje met eten komt word er met een zachte grom gewaarschuwd hé weg wezen dit is mijn etenHoe het gaat met eten als Benchi weer thuis is? ik weet het niet, Rocky eet nog steeds niet met erg veel enthousiasme. Ik vind Benchi een schat van een hond, maar hij is nog erger als Rocky wat betreft het eten uit je mond kijken, nu staan er twee met vragende oogjes geef mij ook wat van dat lekkers wat jij eet.
Natuurlijk komt het door mij zelf, ik kan daar slecht tegen en ben gauw geneigd om dan wat van het eten te geven wat ik eet. Hun kan ik het niet verwijten het is gewoon mijn watjesachtig gedrag waar Benchi en Rocky slim gebruik van maken, ach ja ik ben nu eenmaal niet volmaakt, moet daar de gevolgen van onder ogen zien.
Maar als de twee mannen( zo noem ik ze stiekem even stoer, om dat een echte man niet voor handen is) savonds allebei op het voeten eind van mijn bed liggen te snurken als échte mannen ( Benchi smorgens stijf tegen mij aan) dan vind ik ze super lief.
Ik werd van de week snachts wakker, dacht werkelijk dat Simon mijn man naast me lag te snurken, apart, zo vlak achter elkaar ben ik twee keer terug in de tijd geweest, de vouwcaravan en het snurken.
Met weemoed denken aan fijne herinneringen ( het snurken minder hoor).
Maandag was wasdag, die zondag ervoor kwam Chris mijn zoonzijn net gekochte vouwcaravan op het grasveld bij ons voor de deur even uitvouwen en helemaal opzetten.
Hij had er wel mooi weer voor uitgezocht, het was droog maar het stormde zowat. Dat is alleen maar meegenomen als het dan niet stormt is het makkelijker.
Ik was wel er beetje stil er van, ik zat terug in de tijd, Simon mijn man en ik zijn zon 30 jaar geleden met zon zelfde soort caravan begonnen. Toen ik belangstelend ging kijken kwam er toch wel een brok in mijn keel, Chris was toen 7 en nu bezit hij zelf zo,n vouwcaravan.
Ik kwam dus kijken maar de twee mannen honden rende achter mij aan en ja hoor voor dat ik er erg in had werd de voortent ingezegend en waar de een plast gaat de ander er achteraan.
Indrazag het die gaf een brul, Chris gaf ook een brul en een wilde zwaai naar de onschuldige jongens,wisten zei veel?
We werden gelijk verbannen naar een boom verderop we mochten daar kijken maar geen voet dichterbij zetten meer. Dat was ons zielig lot.
Indra vroeg of ze ook fotos mocht maken, ze kwam later giebelend, terug ze had pappas zijn billen gefotografeerd.
kijk oma wat vind je van deze boom en die mooie auto
Prachtig hoor. Sven mocht stoeien met de stangen van de voortent, wat niet zo eenvoudig was.
Al met al duurde het wel even voor alles stond maar toen was het ook wel een pracht gezicht. Hij is er erg blij mee en dat is het voornaamste toch?
Vanmorgen zag het weer er eerst even niet al te vrolijk uit, maar toen het zonnetje kwam dacht ik, toch maar even dat wasje draaien, kom in de slaapkamer zie de lange broek die ik gisteren aan had over de stoel hangen.
Die doe ik ook nog maar even mee wassen, pak de broek en schuif hem zo de wasmachine in. Zit achter mijn pc, de wasmachine draait, ik hoor gestommel in de wasmachine? Oh oh het zal toch niet waar wezen ? ik zoeken in huis naar mijn mobiletelefoon, niet te vinden, het donkerbruin vermoeden dat mijn mobiletelefoon wel eens in de wasmachine kon zitten, werd een zeer zwart vermoeden. Wat duurt het dan lang voor dat het programma afgelopen is.
Eindelijk de was klaar, ja hoor een super schone mobiletelefoon, het raampje was wazig, hoe is dat nou toch mogelijk? Had nog wel een andere mobiletelefoon, dus ik met de schoongewassen mobiletelefoon en de andere naar Joop, die kon het simkaartje er uithalen dat is plastiek en dat mankeerde gelukkig niets, de simkaart in de andere mobiletelefoon gedaan en ja hoor ik heb weer een mobiletelefoon.
Maar hoe werkt hij ook al weer? Gek is dat, ik had hem best wel lang voor die andere in gebruik, maar nu is het weer zoeken, het lijkt er echt op dat de techniek mij de oorlog heeft verklaart, weer door even niet opletten. Je zakken altijd na kijken voor je iets in de wasmachine gooit, veel wijze lessen vooral voor mij in korte tijd.
Er bestaat toch zeker niets mooiers in deze wereld... dan de persoonlijkheden van twee vrienden te zien ondwikkelen, die naarmate ze samen ouder worden, altijd proberen weer nieuwe behoeftes en intensere dieptes van elkaars levens te doorgronden...
geschreven door:
Phillips Brooks
Lange vriendschappen zijn als juwelen, door de tijd gepolijst om mooi en duurzaam te worden.
Al een hele tijd kreeg ik in beeld, als ik iets installeerde, alles veel vlugger ging , al die tijd heb ik het genegeerd, nu dacht ik gisteren waarom ook niet.
Wilde dat ik het nooit gedaan had, alles is nu anders .
Ben helmaal ontregeld, ook al mijn email adressen ben ik kwijt geraakt,dus a. u. b als u een email ooit van mij kreeg, stuur mijn dan een klein berichtje zodat ik u email weer aan mijn adressenboek kan toevoegen daar zou u mij een groot plezier mee doen. Een buurman heeft mij geholpen, ik ben nu weer bij Outlook Express maar nu moet ik zelf toch alles weer op nieuw ontdekken, ik heb er helemaal hoofd en buikpijn van. De pc beschouw ik al mijn beste vriend, maar ik laat hem dingen doen die heel anders zijn, ik ben in paniek, ik kan hem niet meer hendelen helpp, waarom doe ik dan zo iets? Ooit zei iemand tegen mij, het is maar een machine, die kan je toch wel de baas, met geduld kom je een heel eind.
Dat waren wijze woorden, die heb ik wel onthouden maar het in praktijk brengen, is toch wel even wat anders.
Het lukt mij vast wel, de eerste schrik is al weer over.
Het lijkt wel of de techniek aan mij de oorlog heeft verklaard.
Eerst het scherm en nu de pc (door mijn eigen schuld), nogmaals doe geendingen op je pc die je niet begrijpt, hoe graag ik het ook zou willen begrijpen.
Bedankt lieve blog vrienden voor de felicitaties die ik van u mocht ontvangen.
Mijn verjaardag is soepel verlopen, het was gezellig druk, erg verwent ook deze dag .
Waarschijnlijk zal ik gerust wel weer een kilootje of 2zwaarder zijn, ik durf even de confrontatie met de weeg schaal niet aan. Ik weet wat voor lekkers allemaal in mijn mond is gegaan , ik heb er van genoten ,geen spijt, maar wel nu weer even pas op de plaats .
Het hoort er zo bij (tenminste in mijn familie) is het echt de gewoonte om allemaal lekker dingen op tafel te zetten als je jarig bent, afgezien van het feit dat ik het 'leuk' vind om hapjes te maken
Gelukkig is het maar een keer per jaar, als je alle andere verjaardagen dan niet gaat! Natuurlijk ga je wel, natuurlijk doe je daar dan ook weer je best om de gastvrouw niet met de hapjes te laten zitten, daar heeft ze zoveel werk aan besteed anders eet ze het allemaal zelf op( ik dus wel) misschienzal het ééns weer gebeuren dat ik wel sterk in mijn schoenen sta om; tomaatjes worteltjes komkommer augurken en paprikaste eten.
De zwanen familie; Mathilda, Harry en kinderen, kwamen mij vandaag feliciteren, het was grappig tot nu toe waren ze in het water aan de kant met zn allen, nu zaten ze vlak voor het hek met zn zessen ik hoorde gepiep uit het water en ja hoor Harry junior lag er nog in, kon waarschijnlijk niet op de kant komen. Nu heb ik de kinderen zwaan ook voor het eerst op het droge zien lopen, het zijn net van die prehistorische dieren, lange poten heel moeilijk lopend, lange nek, wat zijn ze groot, bij na zo groot als pa en moe. Pa en moe kwamen wel erg dichtbij nog en paar stappen en ze waren in de tuin, ik hou veel van ze, maar in de tuin hoef ik ze toch niet.
Morgen is het weer zo ver, weer een jaartje ouder.
Het gaat zo als het gaat je kunt het niet tegen houden, hoeft ook niet, maar ik merk wel dat de botjes het wat minder doen, word wat stram, komt natuurlijk wel een ( beetje door de kilootjesdie te veel zijn, die moet ik nog steeds meeslepen). Vandaag had ik de familie op visite, morgen komen vrienden buren en vriendinnen, we konden buiten verwachting buiten zitten,
ik heb mooie bloemen planten cadeaus, zoals een mooie foto van mijn gehandicapte zus,( mijn jongste broer en zijn vrouw hadden die gemaakt en ingelijst ) gekregen, ben er bijzonder blij mee, een föhn die je mee op reis kan nemen
een nieuwe prullenbak in de keuken, van Chris, mooie bloemen uit de tuin van Chris door Sven en Indra geplukt en in en vaasje gedaan heel lief, erg verwent dus. Had me wel weer wat zorgen gemaakt of alles goed zou gaan, was niet nodig geweest ik had alles goed onder controle, de hapjes al zo veel mogelijk vooraf klaar gemaakt , zodat ik het alleen hoefde te rangschikken op de schalen. Er was genoeg te eten, ik vond het fijn dat mijn schoonmoeder ook nog mee kon komen, ze rijd dan met mijn schoonzus en zwager mee, het lopen word wel minder en kijken gaat al helemaal niet zo best meer, maar ja 89 jaar is toch ook niet niks, wel heerlijk mee kletsen nog.
Kreeg nog op mijn kop omdat mijn knie best zeer deed mijn schoonmoeder zei kind ga dan naar een dieet club, doe toch eens beter je best,
ja ma, ik weet het echt wel, ik maak er een potje van.
Morgen de dag van mijn geboorte, een jaar gewoon 64 wezen, op naar de A.O.W
Als ik zelf de computer vergeet omdat ik echt even geen tijd heb, ik van alles en nog wat moet doen oké, maar als ik twee dagen bezig ben om het scherm aan te zetten, dan word het toch wel wat, dan ben ik niet blij.
Het wou niet, er kwam geen licht en geen beeld op het scherm, toch zag ik wel wat opflitsen als ik de stekker er uit deed, dus was er wel leven in de brouwerij?? Al vaker gehad, deed ik de stekker uit de pc, of deed de pc tien keer aan en uit, of zat toch te emmeren met het knopje aan en uit van het beeld scherm? Deze keer wou het echt niet, twee dagen mee bezig, dan maar opgeven even rust in de ten. Vandaag best een drukke dag, Joke mijn vriendin zou mij helpen wat foto lijstjes op te hangen.
Had ik zelf ook algeprobeerd kwam er achter dat de muur bestond uit stenen en zand, had je mazzel kon je het spijkertjes in de muur slaan, zat je in het zand dan ging het zo snel dat het gelijk verdween in de muur en er ook zo weer uitviel als je eraan kwam, je moest net geluk hebben dat je een stevig stukje muur had, het kon ook zijn dat je de spijker krom sloeg om dat er toevallig een steen in de weg zat. Niet zo gek dus dat er al 6 gaatjes in de muur zaten waar ik de foto lijstjes wou hebben, had ik Joke dus niet verteld. Joke is echt een kei in dingen maken en ophangen,ik dacht dan ook dat het de klunzigheid van mij was, maar dat bleek toch echt niet zo te wezen, Joke kreeg ook niet echt grip op de muur en het eerste spijkertje wat ze in de muur sloeg verdween geheel in de muur lachen hoor, ik vertelde toen maar wat een rot muur het was, dat ik niet voor niets die 6 gaatjes wou verdoezelen die ik er al in getimmerd had. Joke pakte het ook heel professioneel aan, eerst het gereedschap bij elkaar,
ook het potloodje, precies op de plek waar het fotolijstje moest, eerst een stipje te zetten,
daarna een meetlatje om alles op ze zelfde hoogte te hangen? (deed ik allemaal niet, pakte hamer en spijker en timmerde er gewoon op los, vandaar die 6 gaatjes.) al met al werd Joke lichtelijk zenuwachtig van de muur en van mij.
Maar het moet gezegd, na 1 uur hadden we 5 fotolijstjes opgehangen en ze hangen nog.
Ik wou erg graag nog een groter schilderij boven de tv hangen, maar daar wou Joke niet aan beginnen ze zei als dit schilderij er afvalt komt het boven op de tv terecht daar moeten we toch weer een andere keer wat meer de tijd voor nemen nu even niet meer, we waren van het lachen, en toch wel wat frustratie, gewoon moe.
Even later was Joke zo lief om met mij mijn nieuwe bril te gaan halen, hebben we koffie gedronken in een tentje waar ik Joke zo ingetrokken had om dat het zo regende, was het een shoarma tentje, dus geen gebakje bij de koffie die overigens lekker was. Joke dacht dat ze de parkeer meter niet voor de ruit had gelegd, dus die als een speer haar koffie opdrinken en rennen naar de auto.
De koffiebetaald, ik achter Joke aan, kom onder weg een visboer tegen,
(zaterdags marktdag ), die had visfrietjes? Ik kende wel gewone frietjes, kipfrietjes, maar visfrietjes? Leek mij lekker dus ik vraag prompt om kipfrietjes. mogen het ook visfrietjes zijn? stom hé, maar lekker dat ze waren heerlijk even in de auto opgegeten, thuisthee gezet ( het regende behoorlijk) met een warm kopje thee en een koekje genoeglijk thuis, dat was toch weer onze eigen verdienste, hoewel het af en toe gezellig is om een bakkie thee of koffie buiten de deur te drinken. Al me al was het voor mij een geslaagde dag, ik denk dat Joke wel blij was dat ze bij kon komen, thuis
Joke naar huis, ik toch nog en keer de pc proberen, ging kijken waar de dikke kabel van het scherm naar toe ging, dat was die grote blauwe stekker waar twee schroefjes aan de zij kanten zitten, die moet je heel goed vastschroeven omal die pennetjes in die kleine gaatjes te krijgen, dus die stekker nog maar eens los geschroefd, zie ik ineens geen schroefje meer aan een kant, helppp zou het afgebroken zijn?, nee ik draai aan het boven stukje en daar kwam het schroefje te voorschijn, kunt u het nog volgen? alles goed op elkaar gezet de schroefjes aan draaien en het wonder geschiede ik had weer beeld, hoera. Ga heerlijk mijn verhaal schrijven wil naar mijn blog jammer, geen internet. WAT NU WEER!!
Vraag ik het aan de pc, zegt de pc uw modem is niet verbonden met de computer. Helppp? wat is een modem? Ronald gebeld mijn redder in nood als ik er helemaal een puinhoop van heb gemaakt, dat is dat onderste kleine stekkertje, waarschijnlijk is die er uitgegaan toen u met de grote stekker bezig was.Pc op zijn kop, stekker lag er inderdaad half uit, stekker er goed ingedrukt HIJ DOED HET, dus weet ik nu ook wat een modem is. Samen via de telefoon, vind ik het toch weer best knap van mij dat alles het nu doet, ja toch ( of schoenmaker hou je bij je leest, en kom gewoon nergens aan waar je geen verstand van heb?)
Tekst boven rouwadvertenties, niet zelf geschreven
Elke dag een stapje naar het eind. Elke dag een beetje van je kracht verkleind. Elke dag wat zwaarder wat je torsen moest. Doch wetend, eens komt alles goed. Rustend na het leven, rusten bij de bron. Waar lang geleden ook de weg begon.
******************************************
Briesje, blaas maar uit de hemel Briesje, blaas maar in de wei Blaas de zon in onze richting En de regen ons voorbij
Als het leven moeilijk is geworden, is rusten goed.
******************************************
Door de tranen van dit uur, sluipt de glimlach der herinnering. Die stem, die ogen, en dat hart, dat hart vooral, lieve herinringen.
De dochter van mijn vriendin werd 40 jaar, ze zou met 16 vriendinnen en haar moeder naar een High Tea .( een heerlijke verwennerij middag waar alles draait om thee en lekkernijen) Omdat moeder toch wel wat ouder is als haar vriendinnen, mocht ik mee als vriendin van moeder.
Het was een ongelofelijke belevenis, we gingen richting Den Oever, verscholen tussen weilanden en een rustig straatje met bomen, was daar de leuke locatiegelijk Thee museum. Bij het naar binnen gaan van dat leuke huisje kwamen we al, allerlei theepotten en serviesjes tegen.
Het was stralend weer, er was binnen al gedekt voor ons maar we verkaste alles naar buiten. We kregen eerst een glas koel drinken met iets van rozendruppels er in, er werd geen alcohol geschonken, het ging om een middag thee drinken met hartige hapjes en zalige zoete hapjes ( daar geniet ik zo van) als er meer dan tien mensen waren, werd er ook een soort theater opgevoerd, geschreven en uitgevoerd door twee schattige dames, die hun uiterste best hadden gedaan met de kleding, brillen en schortjes om alles zo leuk mogelijk te doen, en het was LEUK . Na het rozen drankje werden er eerst hartige hapjes gereserveerd, hartige worteltaart worstjes in bladerdeeg kleine saucijzenbroodjes, dat smaakte voortreffelijk. Alles ging in een rustig gangetje, lekker wat babbelen en eten, ik had mijn foto toestel bij me dus ik klikte er maar op los, kon mijn hart ophalen hoor. We moesten daarna wel naar binnen want daar stonden de theepotten allemaal al klaar, alleen heet water zat er in, we mochten zelf uit 'ik weet niet hoeveel soorten thee' gewapend met een zakje en schep uitzoeken, er waren op tafel boeken en daarin kon je lezen welke thee soorten er waren en hoe ze smaakte. Echt te veel en apart om op te noemen, ik was stom verbaast dat er zoveel verschillende thee soorten waren. Eenmaal gezeten met een heerlijk geurend kopje thee, en allerlei verrukkelijke hapjes, werden we door de twee dames verrast met een stukje theater
Ze vertelde inde taal van de streek( Westfries), met veel humor, hoe het zo gekomen was met hun thee huisje,vooral de demonstratie van het zomer en winter ondergoed werd goed gebracht.
We hebben erg gelachen, ze konden het zo smakelijk vertellen, kostelijk.
Al met al een aanrader om eens heen te gaan.
Het kerkje aan het eind van het dorp. word vervolgd, Eliza
Sven heeft het zelf gevangen, angstig keek hij wel, hij had natuurlijk niet verwacht dat het pannenkoeken monster onder het sop, uit het afwasteiltjevandaan zou komen.
Het gezicht van Sven sprak boekdelen, hij was zich echt rot geschrokken, hij haalde met zijn handen onder het sop 4 dikke pannenkoeken tevoorschijn waar hij dus helemaal niet op gerekend had.
Oma hellllp ik met een noodvaart naar de keuken, ik wou dat ik het foto toestel meteen mee genomen had, het gezicht van Sven keek echt stom verbaast en best een beetje angstig.
Dat kan ik me levendig voorstellen als jij toch echt geen natte dikke slappe pannenkoeken in je afwas sopje verwacht, logisch dat je dan wel beteuterd staat te kijken. Natuurlijk had 'ik' daar weer debet aan, we hadden pannenkoeken gegeten ( ik had ruim gebakken,) dus er bleven 4 dikke pannenkoeken over, ik ruim de tafel af, doe een bord over het bord met de pannenkoeken en zet dat op de aanrecht, Sven wou graag afwassen ik maak dan altijd het sopje en doe dan alvast de afwas in het sop.
U snapt het vast al, ik heb gewoon de tweeborden die op elkaar lagen zo het afwassop in geschoven echt niets gezien, Sven van niets bewust gaat heerlijk met zijn handen door het warme sop, dat vind hij eigenlijk het fijnst van het afwassen, maar daar kwam het pannenkoeken monster Sven verschoot echt.
Even later kon hij gelukkig wel met Oma mee lachen en zei hij eerlijk oma dat kan alleen jou overkomen, het is nooit saai bij u, en daar was ik het grondig mee eens.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
