Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Jammer, maar er komt weer niet een lang en gezellig verhaal.
Mijn leventje staat een beetje op zijn kop, het is allemaal heel fijn maar ik kan niet veel tijd besteden aan mijn computer.
Op zich is dat natuurlijk geweldig, maar toch mis ik het wel een beetje.
De vakantie in Limburg was fantastisch, maar toen ik thuis kwam stapelde zich kleine zorgen van alles en nog wat op.
Rekeningen, klein andere irritatie, dus daar moest achteraan gebeld worden, daar ben ik niet zon ster in, mijn zoon Chris zegt toch zelf doen mam, daar leer je het van.
Oké is allemaal gelukt, dan toch het huisje weer wat doorwerken, vogeltjes maken nog steeds een hoop rommel, wassen draaien, zo gaan de paar dagen voor ik mijn vriend weer zie gauw om.
Nu ga ik weer een paar dagen naar de boerderij, even oppassen zodat er een vriendinnendag door kan gaan zonder zorgen om manlief, dat kan gewoon, of ik nu hier zit of weer tussen de paardjes en de schaapjes, daar vind ik het ook altijd zeer prettig.
Maar u ziet de pc komt niet in beeld nu.
Het zei zo, ik probeer wel als ik een gaatje heb weer even bij te kletsen. Het is nog steeds heel fijn tussen mijn vriend en mij, heerlijk om veel dingen samen te doen, Rocky heeft hem ook volledig geaccepteerd, dat is fijn voor alle drie. Alleen 1 keer waren we wat aan het stoeien er werd wat hard geluid gemaakt Rocky sprong gelijk tussen ons in, die dacht dat gaat niet goed dus dat moet ik even regelen. Wij moesten er wel om lachen. Dus even weer een paar dagen geen gedachten of verhaalmaar dan ben ik er weer.
De oude kasteel muur en brede Maas, als je hier met je hondje wandeld is het de bedoeling dat je zijn poep opruimt, ze hebben daar speciale honden poep bakken voor geplaast. De mensen betalen geen honden belasting, en toch die mooie bakken, daar zouden ze in Den Helder een voorbeeld aan kunnen nemen.
Op vakantie geweest.
Het is nu 14 dagen geleden dat u wat van mij gehoord heb, ja met een vriend is het leven toch wel heel anders.
We zijn samen 12 dagen naar Limburg geweest waar mijn vriend vandaan komt. Hij woont in een prachtig dorp , het heet Kessel.
Mijn vriend heeft een huis uit 1810, het huis staat aan en zeer romantisch marktplein, allemaal mooie oude huizen, een stadhuis met wenteltrappen, aan het eind van de markt staat de ruïne van het kasteel waar vroeger de kasteelheer woonde .
Die zorgde dat alles in het dorp goed verliep. Als je de markt oversteekt moet je een behoorlijke trap naar beneden, dan openen baard de gigantische brede rivier de Maas zich voor je ogen . Zo ver je kijken kunt stroomt de rivier voort, de rivier de Maas en de oude kasteelmuren vormen een schitterend decor. We hebben samen genoten van het prachtige weer, zijn een kijkje over de grens wezen nemen, alles met alles een hele fijne vakantie.
Helaas aan alles komt een eind dus ook aan deze vakantie, ik zal er hoop ik nog vaak komen.
Weer een schitterde dag, de zon vriendelijk aan de hemel, en paar witte wolkjes in het blauw, echt goed 'weer' om te wandelen.
Ik geloof dat ik er een beetje aan ga wennen, de buitenlucht voelt goed aan, het wandelen gaat in mijn benen zitten, ik wou wel wandelen want de billen en bovenachterbenen deden nog behoorlijk zeer van de spierpijn na de wandeling zondag op het strand.
Ik wil het er inhouden de wandelingen die ik met mijn vriend loop moet ik ook alleen door de weeks doen dan krijg ik een beetje een schema, het kan in ieder geval geen kwaad. Dat zeg ik nu natuurlijk met dit mooie 'weer' is het logies, maar als het regent of koud is? ik hoop dat ik dan toch ga wandelen omdat ik het mis, dat zou mooi zijn, ( dromen mag) .
Vanmiddag zat ik achter mijn pc, ik denk wat doe ik hier met dit mooie 'weer', ik ga wandelen een beetje langer, ga me dan verwennen in het restaurant in de duinen, kopje koffie verkeerd, dan weer een andere roeten door het bos terug.
Rocky weet niet wat hem overkomt alweer wandelen hij verslijt zijn pootjes nog. Ik heb er goed de pas in, had de wandeling geplant op 2 uur, maar aangekomen bij het restaurant hing er een briefje aan de deur; Gesloten vanaf 1 oktober maandags en dinsdags. Dat vond ik balen, we moesten het op de stoep doen met een slok water die ik altijd voor Rocky mee neem.
Dus het loopje en gezellig kopje koffie ongeveer 2 uur, werd een loopje van drie kwartier en een slok water. Thuis heb ik mij zelf getrakteerd op een koffie verkeert en in plaats van een gebakje; 1 koekje met jam 1 koekje met honing, en een koekje met appelstroop, dat was mijn gebakje. Het blad de PRIVE lag op de mat, dus ik helemaal getroost, met mijn koffie, gebak en de PRIVE, op mijn eigen terras, in mijn eigen tuin.
Tekst boven rouwadvertenties, niet zelf geschreven
Er is geen tijd meer voor zoveel Waarvoor er tijd voldoende leek Die tijd is op De tijd is om Die tijd verstreek...
*******************************
Stil en donker is de nacht duizende lichtjes worden naar de oever gebracht door de rimpeling van he water. Het water dat fluisterd en zingt van lang vervlogen dagen.
********************************
Ik kan gaan slapen zonder zorgen, want slapend kom ik bij U thuis. Alleen bij U ben ik geborgen. Gij doet mij rusten tot de morgen en wonen in een veilig huis.
Ongelofelijk! zon stralende dag is het, 10 oktober we komen net terug van een wandeling door mijn geliefd Marieéndal, alle kleuren van de regenboog op de paden tussen de bomen. Geel, rood, bruin, kastanjes die met hun prikkende buitenkant uit de boom vallen. Wil je echt kastanjes hebben dan moet je er wel wat voor doen. De buiten mantel van de kastanje prikt behoorlijk allemaal dikke stekels er op.
Het handigste is de kastanje onder je voet wat heen en weer rollen dan barst hij open en! is daar de prijs, die glimmende donker bruine kastanje.
Voor het eerst heb ik nu n kastanje rauw zo uit zijn jasje gegeten, ik heb altijd gedacht dat je de kastanjes eerst moest poffen op een vuurtje om ze te eten, maar dat is ook een mogelijkheid. Rauw zo uit de boom niet die hele dikke kastanjes maar de wat kleineren, eerst de buitenkant (de groene prikkers) er af, dan het bruine schilletje eraf, je houd over een grijs witte vrucht die je zo op kan eten, en ik kan u vertellen dat het smakelijk is, heb ik nooit geweten .
Een mens is nooit te oud om te leren.
Wat de zondag ons nog verder brengt dat weet ik nu nog even niet, wel dat het SAMEN toch gezelliger is als alleen. Gisteren waren we ook op pad, we zijn naar mijn zusje geweest in het verzorgingtehuis. Ze is van af haar tweede jaar geestelijk gehandicapt, ze heeft nu de leeftijd berijkt van 59 jaar.
Ze is al en tijd ernstig ziek, het is zo triest om te zien hoe mager ze geworden is.
Ze is nu ook gauw moe, ligt toch wel veel te slapen.
Ze was heel blij ONS te zien. Dat mijn vriend het ook op kan brengen om met mij naar mijn zus te gaan, daar ben ik ontroerd door, ik heb nu veel meer vertrouwen in onze vriendschap.
Als je dit ook kunt delen, net als de leuke dingen, dan geeft dat houvast
De tuin deur staat open, ik voel dat het wel kouder is als de zomer, maar het ziet er niet zo uit. Ik hoor de vogels naar elkaar fluiten, binnen zijn ook mijn eigen zebravinken druk in de weer. Ik, ontspannen op mijn pc even mijn verhaal vertellen, wat wil en mens nog meer?.
Adam leefde lang geleden, eenzaam in de tuin van Eden, met de zegen van de Heer, wat verlangt een mens nog meer. Hy liep lekker in z'n blootje baadde zon en baadde pootje, in het water van de beek, zeven dagen van de week
Adam leefde zonder zorgen, tot dat hy op zekere morgen, plotseling ontdekte dat ieder dier een vrouwtje had ! Hy zei:'Heer, ik wil niet klagen, maar ik zou U willen vragen onderdanig en beleefd, of U ook voor my een vrouwtje heeft.' 'Goed,' zei God,'ik zal myn best doen, maar dan moet jy zelf de rest doen. Ik zal zorgen voor een vrouw, die haar leven deelt met jou' Adam liep van pret te zingen, hy kocht twee verlovingsringen. 'Prys de Heer, ik kryg een wyf, al kost 't me een rib uit 't lyf.'
En toen Adam lag te slapen, heeft de Heer de vrouw geschapen, 't Was een droom van elke man, alles d'r op en alles d'r an. En ze leefden heel tevreden, samen in de tuin van Eden. Tot dat op zekere dag, Eva de boom met appels zag, Eva dacht:'Wat kan het schaden aan zo'n boom zo volgeladen.
Ofschoon de Heer het my verbiedt, mist men een, twee appels niet.' Eva brandde van verlangen toen zy al dat fruit zag hangen, Ze nam een hap terwyl ze zei: An apple a day keeps the doctor away. Toen was 't gedaan het mooie leven , Het paradys werd opgeheven, Door een appel, zo ik weet, werken wy ons nu in 't zweet, Door het eten van die appel, werken wy ons nu te sappel: Het is daarom dat ik beweer:
Midden onder het stofzuigen werd er gebeld. Een pakket, waar uit twee oren en twee lange pluche voe-ten staken. Het was niet moeilijk te raden, wat er in zat en van wie het kwam: We hebben een kennis, die Van Buffelen Gan- zeneb heet, die een jacht heeft gepacht, en die het surplus aan hazen en everzwijnen per post onder zijn vrienden verspreidt. Mijn eerste gedachte was: Ach is ie dood? Een dierenarts bellen? Maar wie twee dagen in een postpak- ket heeft gezeten, is wel dood; het beest rook ook dood. Ik zal hem begraven, dacht ik. In het plantsoen. School kinderen zullen chrysantjes op zijn grafje zettenen we zullen zingen van: 'lief hazenhartje '. Toen mijn man thuis kwam, zei hij: 'Ha, bout!'en begon op slag te watertanden. Hoe iemand water- tanden kan bij het zien van een weerloos gedood schepsel, het is mij een raadsel. Het bewijst al- weer, hoe veel grover mannen zijn dan wij. 'Geschikt van Van Buffelen Ganzeneb', zei hij. 'Je moet 'm mijn moeder laten klaarmaken, die kan dat prima!' En hij staarde smakkend in het verleden. 'Je moeder komt er niet an!' zei ik schril. Zijn moeder iets klaarmaken, ja, dat ken ik. Hutspot kan ze ook zo prima. ze zet het voor hem neer met een blik van: hier jongen, stumper, zeven jaar lang heb je haar varkensvoer moeten vreten, goddank dat je moeder je nog eens wat mag toe stoppen. Ik begreep dat de haas, dood als hij was, knaagde aan de pijlers van ons huwlijk.'Ik zal hem zelf braden', zei ik 'Volgens een Frans recept, met bourgonje en champignons en...'Ik voelde, dat het water in mijn mond kwam. Nu de volgende kwestie; Wie zullen we vragen. 'Die haas is voor zes personen,' zei mijn man. 'We moeten er echt een etentje van maken. Heb je een braadslee?' Natuurlijk weet een man na zeven jaar niet, of zijn vrouw een braadslee heeft. 'En of,' zei ik, 'ik heb een braadslee voor twee her- ten.' 'Wat denk je van Arnold en Lies,' vroeg hij 'Zou het daar wel aan besteed zijn?' 'Dan de Van Elferens.' 'Die zijn toch niet meer bij elkaar?' ' Hè? wat bedoel je, niet meer bij elkaar?' 'Precies wat ik zeg. hij woont nu toch bij hoe- heet- ze?' 'Je bent gek! ik ga ze meteen opbellen.' 'Ja, doe dat vooral. Zeg dan: als jullie nog bij el- kaar zijn, krijg je haas, zo niet, dan krijg je geen haas.' 'Best ', zei hij, 'dan vraag ik gewoon Jan Klaver- heim, en de Terpstra's.' 'Je doed of het een prachtcombinatie is.'Ik vind het ook een goede combinatie.' 'Ik vind het een rot combinatie,' schreewde ik.' De Klaverheims lezen de Groene en de Terpstra's lezen Elzevier.' 'Daarom kunnen ze nog wel haas lusten? ''Ja maar ze krijgen er ruzie over en de vrouwen hebben maar één gesprek, gezwellen en magnetizeurs, en dat alle- maal bij mijn haas!' 'Goed, goed... zeg jij 't dan maar.' een uur lang speel- den we met de echtparen of het gekleurde blokken waren. De echtparen deugden wel , maar de combin- aties niet. Waarom trouwen mensen niet met z'n vier- ren, 't zou zo handig zijn met het oog op hazen. Eindelijk voegden we ons in Arnold en Lies en de Terpstra's. 'Waneer'? ''Morgen,' zei hij. 'Wat denk je, dat ik dat klaarspeel? De kamer moet worden gedaan, zilver gepoetst, ik moet op de grote was wachten, van alles lenen, van alles kopen, nee morgen over veertien dagen.' 'En de haas dan?' hij had gelijk. Nog veerien dagen het lijk in huis, dat ging niet. 'Laat me 's rekenen,' zei ik en nam een papiertje. 'Wat doe je toch? ' Die haas kost ons driehonderd gulden' zei ik en rekende hem voor: 'Moccakopjes, compôte-schoteltjes, Truus om te hel- pen, de polier om te villen, wijn, boter, sigaren, vruch- ten, borrels, zoutjes... en een jurk.' We keken elkaar aan. Even later stond ik bij Arnold en Lies op de stoep. 'Ik kom jullie een verrasing brengen,' zei ik. 'O maar wat ontzettend aardig, 'zeiden zei, terwijl ze de pluche poten aanpakten. Teruggaande bedacht ik, hoe zij nu het hele scala van hazekoortsverschijnselen doormoesten. En hoeveel zaliger het is te geven, dan te ontvangen.
Geschreven door 'AnnieM.G. Schmidt'
Het verhaal is in 10 minuten gelezen, maar ik heb er toch gauw 2 uur overgedaan om het u ook te laten lezen. Ik hoop dat u er net zo van geniet als ik.
Hij belde zaterdag op: is het goed dat ik zondag kom? het weekend vind ik zo ongezellig en bij jou is het gezellig. Ik miste hem eigenlijk ook wel, natuurlijk ben je welkom. Smorgens om half 5 rijden, om half negen voor de deur. Hij had gedacht dat ik nog zou slapen maar als hij voor mij (en voor zichzelf ) zo vroeg op pad gaat, stel ik daar ook wat tegenover.
Om half 8 mijn bed uit, Rocky uitlaten, thee zetten, broodjes afbakken, eitjes gekookt, tafel gezellig dekken. De bel gaat, ik loop nog wel in mijn ochtendjas, fijn! daar staat hij dan heelhuids op de stoep, ik ben blij.
Hij is verrast als hij de tafel gedekt ziet, had voor zich zelf thuis een broodje gesmeerd voor onderweg in de auto, waardeerde het zeer dat ik zo mijn best had gedaan.
Ik schrijf het nu en denk, misschien een beetje kinderachtig dat zo iets simpels dan zo fijn uitpakt. Maar dat hoort nu eenmaal bij mij en ook bij hem.
We hebben gepraat, ik moet niet te veel piekeren en hij iets minder enthousiast zijn in sommige dingen.
We hadden het leuk, maandag middag weer op huis aan, vrijdag het weer heerlijk vinden als HIJ komt.
Het kind van twee ouders heeft ook de genen van twee ouders, het is opmerkelijk om te zien hoe zich dat ontwikkeld heeft. Mijn zoon Chris kan net als ik zijn hart luchten op papier. Het is wel erg dat ik daar niet zo heel erg van op de hoogte was, gisteren kwam ik op zijn Hyves programma terecht om dat hij daar mooie fotos van zijn kinderen had opgezet, zo zag ik dat hij op Hyves over zijn verdriet en vreugde schreef.
Ik ben altijd zo bezig met mijn senioren blog en mijn fotos, dat ik mijn Hyves programma verwaarloos, nu was ik op Chris zijn Hyves en las daar een ontroerende brief die hij had geschreven over zijn vader. Tranen rolde over mijn wangen zo als hij dat net als ik, van uit zijn hart schrijft.
Zonder na te denken of een ander daar misschien commentaar over zou hebben, er was wel commentaar, medeleven en lieve woorden van zijn vrienden en vriendinnen. Hij schreef dat de appel niet ver van de boom valt, daar mee bedoelde hij dat hij decorbouwer was van zijn
musical vereniging, net als zijn vader vroeger decorbouwer was van de toneel vereniging waar ik op was, het speet hem zo dat zijn vader het niet kon meemaken. Ik zag mijn zoon in een heel ander daglicht.
Het bouwen van zijn vader, het schrijven van zijn moeder, het kind van zijn OUDERS.
Daar zit ik dan achter mijn pc, de droogkap op mijn hooft, zon luchtzak met warme lucht om de krullen die ik zorgvuldig ingedraaid heb te drogen. Buiten is het droog dan heeft het wel zin, maar is het buiten vochtig dan heeft het totaal geen zin om krulspelden te draaien, kom ik buiten in de vochtigheid vliegen de zo zorgvuldig gemaakte krullen er met een noodvaart weer uit. Het is toch wat dat ik me daar druk om kan maken, terwijl er elders in de wereld mensen nieteens een dak boven hun hoofd hebben, misschien zouden ze al dol gelukkig zijn als ze de droogkap alleen maar op hun hoofd zouden kunnen zetten tegen de regen. Dat slaat nergens op natuurlijk, maar het is toch wel zo, dat 'ik' die in een land woont waar alles te koop is, een huis heb, warmte, water, eten, luxe sapjes drink, kleding heb zoveel als ik wil, zelfs kan uitzoeken wát ik aan wil, mij de luxe kan veroorloven om me druk te maken over krullen in mijn haar. Het is zo vanzelfsprekend de gewoonste zaak van de wereld, ik maak me druk om allerlei dingen die zo onbeduidend zijn vergeleken met de grote nood in de wereld. Helaas is dit nu eenmaal zo, ik zou me er wel eens iets meer in kunne verdiepen, dat gebeurd alleen maar als er weer een ramp gebeurd is en de tv er weken over uitzend, ik heb al eens eerder geschreven, al zou ik maar 1 gezin zo uit de tv kunne halen om al het leed te verzachten, ik zou dat doen.
Nu is het ver weg, geld storten helpt natuurlijk maar het is meestal een druppel op een hete plaat. Al het leed kan ik niet op mijn rug nemen, dat sust mijn geweten dan weer, en ik ga vrolijk verder met mijn haren.
De tuin 29-9-2010 Het is toch geweldig zo als de tuin nog bloeit aan het eind van september.
De grijze plant krijgt in elke oksel nog weer nieuwe bloemen, een zeer dankbare plant
De goudsbloem straalt als een zonnetje in de tuin.
Het kabouter echtpaar wipt nog steeds.
Woning verhuur.
De rode bloempjes staan er ook nog fleurig bij, maar pas op, wel veel water geven anders staan ze er zeer treurig bij, je denkt dan dat redden ze niet maar water doet wonderen.
Strooi elke dag wat vogel voer de musjes zijn nu ook weer terug.
Ze eten allemaal gesamelijk de tortelduifen, de kraai , en de musjes.
Het is geweldig als iemand zoveel om je geeft dat hij wel alles voor je wil doen.
Het is 5 jaar geleden dat ik alleen kwam te staan, er waren ongeveer 3 heren waar ik kontact mee heb gehad, het lukte niet de vonk was er niet, nu had ik zon aardige man ontmoet, alles leek goed, we hadden veel plezier, wandelen veel, konden koken samen en toch! dat gene wat ook heel belangrijk is, was er van mijn kant niet. De knuffel ging wel, maar als het te dicht bij kwam bevroor ik.
Daar heb ik behoorlijk last van, waarom is dat.?
Waarom kan ik niet genieten in plaats van verstijven?
Samen overdag konden we zo goedopschieten, maar tegen de avond werd ik kribbig, als dat dan ook niet op een natuurlijke manier goed voelt, wat mankeer ik dan?
Iemand om je heen hebben is heerlijk, maar dan moet alles ook goed gaan. Hij zei ,het is niet erg het komt vast wel, maar als ik zo raar reageer is dat akelig voor die super aardige man
Daar kon ik niet mee overweg, ging erg piekeren, vond dat ik al die fijne dingen dan ook niet moest aanpakken. We hebben er over gepraat, ik kan niet anders, natuurlijk is het misschien nog veel te kort en moeten we misschien niet overhaasten, maar ik ben een akelige denker, zo denk ik het is wel goed, en zo voelt het zo naar dat ik er hard voor weg ren.
Hij is naar huis gegaan, met verdriet, wat mij ook weer verdriet doet, hoe kan dat nou?
Ik voel me schuldig om dat ik zo stom in elkaar zit, zal er toch weer uit moeten zien te komen.
Als ik bel kom terug, dan is hij er meteen, maar daar verander ik niets mee.
We hebben afgesproken dat we een rust pauze nemen, het was nog maar 5 dagen samen, dan zit het toch al niet goed? ik wil ook niemand aan het lijntje houden, ik moet maar ophouden met prakkiseren, even tot rust komen, maar dat ik allerlei dingen 'samen doen' nu al mis, dat is zeker.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
