Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Ongelofelijk! zon stralende dag is het, 10 oktober we komen net terug van een wandeling door mijn geliefd Marieéndal, alle kleuren van de regenboog op de paden tussen de bomen. Geel, rood, bruin, kastanjes die met hun prikkende buitenkant uit de boom vallen. Wil je echt kastanjes hebben dan moet je er wel wat voor doen. De buiten mantel van de kastanje prikt behoorlijk allemaal dikke stekels er op.
Het handigste is de kastanje onder je voet wat heen en weer rollen dan barst hij open en! is daar de prijs, die glimmende donker bruine kastanje.
Voor het eerst heb ik nu n kastanje rauw zo uit zijn jasje gegeten, ik heb altijd gedacht dat je de kastanjes eerst moest poffen op een vuurtje om ze te eten, maar dat is ook een mogelijkheid. Rauw zo uit de boom niet die hele dikke kastanjes maar de wat kleineren, eerst de buitenkant (de groene prikkers) er af, dan het bruine schilletje eraf, je houd over een grijs witte vrucht die je zo op kan eten, en ik kan u vertellen dat het smakelijk is, heb ik nooit geweten .
Een mens is nooit te oud om te leren.
Wat de zondag ons nog verder brengt dat weet ik nu nog even niet, wel dat het SAMEN toch gezelliger is als alleen. Gisteren waren we ook op pad, we zijn naar mijn zusje geweest in het verzorgingtehuis. Ze is van af haar tweede jaar geestelijk gehandicapt, ze heeft nu de leeftijd berijkt van 59 jaar.
Ze is al en tijd ernstig ziek, het is zo triest om te zien hoe mager ze geworden is.
Ze is nu ook gauw moe, ligt toch wel veel te slapen.
Ze was heel blij ONS te zien. Dat mijn vriend het ook op kan brengen om met mij naar mijn zus te gaan, daar ben ik ontroerd door, ik heb nu veel meer vertrouwen in onze vriendschap.
Als je dit ook kunt delen, net als de leuke dingen, dan geeft dat houvast
De tuin deur staat open, ik voel dat het wel kouder is als de zomer, maar het ziet er niet zo uit. Ik hoor de vogels naar elkaar fluiten, binnen zijn ook mijn eigen zebravinken druk in de weer. Ik, ontspannen op mijn pc even mijn verhaal vertellen, wat wil en mens nog meer?.
Adam leefde lang geleden, eenzaam in de tuin van Eden, met de zegen van de Heer, wat verlangt een mens nog meer. Hy liep lekker in z'n blootje baadde zon en baadde pootje, in het water van de beek, zeven dagen van de week
Adam leefde zonder zorgen, tot dat hy op zekere morgen, plotseling ontdekte dat ieder dier een vrouwtje had ! Hy zei:'Heer, ik wil niet klagen, maar ik zou U willen vragen onderdanig en beleefd, of U ook voor my een vrouwtje heeft.' 'Goed,' zei God,'ik zal myn best doen, maar dan moet jy zelf de rest doen. Ik zal zorgen voor een vrouw, die haar leven deelt met jou' Adam liep van pret te zingen, hy kocht twee verlovingsringen. 'Prys de Heer, ik kryg een wyf, al kost 't me een rib uit 't lyf.'
En toen Adam lag te slapen, heeft de Heer de vrouw geschapen, 't Was een droom van elke man, alles d'r op en alles d'r an. En ze leefden heel tevreden, samen in de tuin van Eden. Tot dat op zekere dag, Eva de boom met appels zag, Eva dacht:'Wat kan het schaden aan zo'n boom zo volgeladen.
Ofschoon de Heer het my verbiedt, mist men een, twee appels niet.' Eva brandde van verlangen toen zy al dat fruit zag hangen, Ze nam een hap terwyl ze zei: An apple a day keeps the doctor away. Toen was 't gedaan het mooie leven , Het paradys werd opgeheven, Door een appel, zo ik weet, werken wy ons nu in 't zweet, Door het eten van die appel, werken wy ons nu te sappel: Het is daarom dat ik beweer:
Midden onder het stofzuigen werd er gebeld. Een pakket, waar uit twee oren en twee lange pluche voe-ten staken. Het was niet moeilijk te raden, wat er in zat en van wie het kwam: We hebben een kennis, die Van Buffelen Gan- zeneb heet, die een jacht heeft gepacht, en die het surplus aan hazen en everzwijnen per post onder zijn vrienden verspreidt. Mijn eerste gedachte was: Ach is ie dood? Een dierenarts bellen? Maar wie twee dagen in een postpak- ket heeft gezeten, is wel dood; het beest rook ook dood. Ik zal hem begraven, dacht ik. In het plantsoen. School kinderen zullen chrysantjes op zijn grafje zettenen we zullen zingen van: 'lief hazenhartje '. Toen mijn man thuis kwam, zei hij: 'Ha, bout!'en begon op slag te watertanden. Hoe iemand water- tanden kan bij het zien van een weerloos gedood schepsel, het is mij een raadsel. Het bewijst al- weer, hoe veel grover mannen zijn dan wij. 'Geschikt van Van Buffelen Ganzeneb', zei hij. 'Je moet 'm mijn moeder laten klaarmaken, die kan dat prima!' En hij staarde smakkend in het verleden. 'Je moeder komt er niet an!' zei ik schril. Zijn moeder iets klaarmaken, ja, dat ken ik. Hutspot kan ze ook zo prima. ze zet het voor hem neer met een blik van: hier jongen, stumper, zeven jaar lang heb je haar varkensvoer moeten vreten, goddank dat je moeder je nog eens wat mag toe stoppen. Ik begreep dat de haas, dood als hij was, knaagde aan de pijlers van ons huwlijk.'Ik zal hem zelf braden', zei ik 'Volgens een Frans recept, met bourgonje en champignons en...'Ik voelde, dat het water in mijn mond kwam. Nu de volgende kwestie; Wie zullen we vragen. 'Die haas is voor zes personen,' zei mijn man. 'We moeten er echt een etentje van maken. Heb je een braadslee?' Natuurlijk weet een man na zeven jaar niet, of zijn vrouw een braadslee heeft. 'En of,' zei ik, 'ik heb een braadslee voor twee her- ten.' 'Wat denk je van Arnold en Lies,' vroeg hij 'Zou het daar wel aan besteed zijn?' 'Dan de Van Elferens.' 'Die zijn toch niet meer bij elkaar?' ' Hè? wat bedoel je, niet meer bij elkaar?' 'Precies wat ik zeg. hij woont nu toch bij hoe- heet- ze?' 'Je bent gek! ik ga ze meteen opbellen.' 'Ja, doe dat vooral. Zeg dan: als jullie nog bij el- kaar zijn, krijg je haas, zo niet, dan krijg je geen haas.' 'Best ', zei hij, 'dan vraag ik gewoon Jan Klaver- heim, en de Terpstra's.' 'Je doed of het een prachtcombinatie is.'Ik vind het ook een goede combinatie.' 'Ik vind het een rot combinatie,' schreewde ik.' De Klaverheims lezen de Groene en de Terpstra's lezen Elzevier.' 'Daarom kunnen ze nog wel haas lusten? ''Ja maar ze krijgen er ruzie over en de vrouwen hebben maar één gesprek, gezwellen en magnetizeurs, en dat alle- maal bij mijn haas!' 'Goed, goed... zeg jij 't dan maar.' een uur lang speel- den we met de echtparen of het gekleurde blokken waren. De echtparen deugden wel , maar de combin- aties niet. Waarom trouwen mensen niet met z'n vier- ren, 't zou zo handig zijn met het oog op hazen. Eindelijk voegden we ons in Arnold en Lies en de Terpstra's. 'Waneer'? ''Morgen,' zei hij. 'Wat denk je, dat ik dat klaarspeel? De kamer moet worden gedaan, zilver gepoetst, ik moet op de grote was wachten, van alles lenen, van alles kopen, nee morgen over veertien dagen.' 'En de haas dan?' hij had gelijk. Nog veerien dagen het lijk in huis, dat ging niet. 'Laat me 's rekenen,' zei ik en nam een papiertje. 'Wat doe je toch? ' Die haas kost ons driehonderd gulden' zei ik en rekende hem voor: 'Moccakopjes, compôte-schoteltjes, Truus om te hel- pen, de polier om te villen, wijn, boter, sigaren, vruch- ten, borrels, zoutjes... en een jurk.' We keken elkaar aan. Even later stond ik bij Arnold en Lies op de stoep. 'Ik kom jullie een verrasing brengen,' zei ik. 'O maar wat ontzettend aardig, 'zeiden zei, terwijl ze de pluche poten aanpakten. Teruggaande bedacht ik, hoe zij nu het hele scala van hazekoortsverschijnselen doormoesten. En hoeveel zaliger het is te geven, dan te ontvangen.
Geschreven door 'AnnieM.G. Schmidt'
Het verhaal is in 10 minuten gelezen, maar ik heb er toch gauw 2 uur overgedaan om het u ook te laten lezen. Ik hoop dat u er net zo van geniet als ik.
Hij belde zaterdag op: is het goed dat ik zondag kom? het weekend vind ik zo ongezellig en bij jou is het gezellig. Ik miste hem eigenlijk ook wel, natuurlijk ben je welkom. Smorgens om half 5 rijden, om half negen voor de deur. Hij had gedacht dat ik nog zou slapen maar als hij voor mij (en voor zichzelf ) zo vroeg op pad gaat, stel ik daar ook wat tegenover.
Om half 8 mijn bed uit, Rocky uitlaten, thee zetten, broodjes afbakken, eitjes gekookt, tafel gezellig dekken. De bel gaat, ik loop nog wel in mijn ochtendjas, fijn! daar staat hij dan heelhuids op de stoep, ik ben blij.
Hij is verrast als hij de tafel gedekt ziet, had voor zich zelf thuis een broodje gesmeerd voor onderweg in de auto, waardeerde het zeer dat ik zo mijn best had gedaan.
Ik schrijf het nu en denk, misschien een beetje kinderachtig dat zo iets simpels dan zo fijn uitpakt. Maar dat hoort nu eenmaal bij mij en ook bij hem.
We hebben gepraat, ik moet niet te veel piekeren en hij iets minder enthousiast zijn in sommige dingen.
We hadden het leuk, maandag middag weer op huis aan, vrijdag het weer heerlijk vinden als HIJ komt.
Het kind van twee ouders heeft ook de genen van twee ouders, het is opmerkelijk om te zien hoe zich dat ontwikkeld heeft. Mijn zoon Chris kan net als ik zijn hart luchten op papier. Het is wel erg dat ik daar niet zo heel erg van op de hoogte was, gisteren kwam ik op zijn Hyves programma terecht om dat hij daar mooie fotos van zijn kinderen had opgezet, zo zag ik dat hij op Hyves over zijn verdriet en vreugde schreef.
Ik ben altijd zo bezig met mijn senioren blog en mijn fotos, dat ik mijn Hyves programma verwaarloos, nu was ik op Chris zijn Hyves en las daar een ontroerende brief die hij had geschreven over zijn vader. Tranen rolde over mijn wangen zo als hij dat net als ik, van uit zijn hart schrijft.
Zonder na te denken of een ander daar misschien commentaar over zou hebben, er was wel commentaar, medeleven en lieve woorden van zijn vrienden en vriendinnen. Hij schreef dat de appel niet ver van de boom valt, daar mee bedoelde hij dat hij decorbouwer was van zijn
musical vereniging, net als zijn vader vroeger decorbouwer was van de toneel vereniging waar ik op was, het speet hem zo dat zijn vader het niet kon meemaken. Ik zag mijn zoon in een heel ander daglicht.
Het bouwen van zijn vader, het schrijven van zijn moeder, het kind van zijn OUDERS.
Daar zit ik dan achter mijn pc, de droogkap op mijn hooft, zon luchtzak met warme lucht om de krullen die ik zorgvuldig ingedraaid heb te drogen. Buiten is het droog dan heeft het wel zin, maar is het buiten vochtig dan heeft het totaal geen zin om krulspelden te draaien, kom ik buiten in de vochtigheid vliegen de zo zorgvuldig gemaakte krullen er met een noodvaart weer uit. Het is toch wat dat ik me daar druk om kan maken, terwijl er elders in de wereld mensen nieteens een dak boven hun hoofd hebben, misschien zouden ze al dol gelukkig zijn als ze de droogkap alleen maar op hun hoofd zouden kunnen zetten tegen de regen. Dat slaat nergens op natuurlijk, maar het is toch wel zo, dat 'ik' die in een land woont waar alles te koop is, een huis heb, warmte, water, eten, luxe sapjes drink, kleding heb zoveel als ik wil, zelfs kan uitzoeken wát ik aan wil, mij de luxe kan veroorloven om me druk te maken over krullen in mijn haar. Het is zo vanzelfsprekend de gewoonste zaak van de wereld, ik maak me druk om allerlei dingen die zo onbeduidend zijn vergeleken met de grote nood in de wereld. Helaas is dit nu eenmaal zo, ik zou me er wel eens iets meer in kunne verdiepen, dat gebeurd alleen maar als er weer een ramp gebeurd is en de tv er weken over uitzend, ik heb al eens eerder geschreven, al zou ik maar 1 gezin zo uit de tv kunne halen om al het leed te verzachten, ik zou dat doen.
Nu is het ver weg, geld storten helpt natuurlijk maar het is meestal een druppel op een hete plaat. Al het leed kan ik niet op mijn rug nemen, dat sust mijn geweten dan weer, en ik ga vrolijk verder met mijn haren.
De tuin 29-9-2010 Het is toch geweldig zo als de tuin nog bloeit aan het eind van september.
De grijze plant krijgt in elke oksel nog weer nieuwe bloemen, een zeer dankbare plant
De goudsbloem straalt als een zonnetje in de tuin.
Het kabouter echtpaar wipt nog steeds.
Woning verhuur.
De rode bloempjes staan er ook nog fleurig bij, maar pas op, wel veel water geven anders staan ze er zeer treurig bij, je denkt dan dat redden ze niet maar water doet wonderen.
Strooi elke dag wat vogel voer de musjes zijn nu ook weer terug.
Ze eten allemaal gesamelijk de tortelduifen, de kraai , en de musjes.
Het is geweldig als iemand zoveel om je geeft dat hij wel alles voor je wil doen.
Het is 5 jaar geleden dat ik alleen kwam te staan, er waren ongeveer 3 heren waar ik kontact mee heb gehad, het lukte niet de vonk was er niet, nu had ik zon aardige man ontmoet, alles leek goed, we hadden veel plezier, wandelen veel, konden koken samen en toch! dat gene wat ook heel belangrijk is, was er van mijn kant niet. De knuffel ging wel, maar als het te dicht bij kwam bevroor ik.
Daar heb ik behoorlijk last van, waarom is dat.?
Waarom kan ik niet genieten in plaats van verstijven?
Samen overdag konden we zo goedopschieten, maar tegen de avond werd ik kribbig, als dat dan ook niet op een natuurlijke manier goed voelt, wat mankeer ik dan?
Iemand om je heen hebben is heerlijk, maar dan moet alles ook goed gaan. Hij zei ,het is niet erg het komt vast wel, maar als ik zo raar reageer is dat akelig voor die super aardige man
Daar kon ik niet mee overweg, ging erg piekeren, vond dat ik al die fijne dingen dan ook niet moest aanpakken. We hebben er over gepraat, ik kan niet anders, natuurlijk is het misschien nog veel te kort en moeten we misschien niet overhaasten, maar ik ben een akelige denker, zo denk ik het is wel goed, en zo voelt het zo naar dat ik er hard voor weg ren.
Hij is naar huis gegaan, met verdriet, wat mij ook weer verdriet doet, hoe kan dat nou?
Ik voel me schuldig om dat ik zo stom in elkaar zit, zal er toch weer uit moeten zien te komen.
Als ik bel kom terug, dan is hij er meteen, maar daar verander ik niets mee.
We hebben afgesproken dat we een rust pauze nemen, het was nog maar 5 dagen samen, dan zit het toch al niet goed? ik wil ook niemand aan het lijntje houden, ik moet maar ophouden met prakkiseren, even tot rust komen, maar dat ik allerlei dingen 'samen doen' nu al mis, dat is zeker.
Vanmorgenhalf 8 loop ik buiten met Rocky, de witte wazige
dauwwolk die over het weiland hangt lost langzaam op, fietsbandensporen glinsteren op het pad alles is met de dauw nat gemaakt.
Over de tafel zie ik sporen glinsteren van de slakken die kris kras overgestoken zijn.
Het is nog heerlijk stil, het zonnetje laat zijn vriendelijk gezicht stiekem al door de bomen schijnen, het water heeft een klein rimpel, je ziet de takken van de bomen erin weerspiegelen, wat vredig is dit.
Het belooft een fijne nazomer dag te worden, het woord samen zijn heeft voor mij weer betekenis, samen boodschappen doen, om de dag koken de ene keer ik de andere keer hij, ik Rocky uitlaten, hij de tafeldekken, thee zetten,samen ontbijten, misschien voor u kleine dingen voor mij weer gezelligheid.
Ik voel mij fijn, we wandelen veel, lachen veel, we praten nog meer ( kan u zich dat voorstellen van mij?) als het zo blijft vind ik dat heel erg prettig.
Gister avond ben ik naar een cursus geweest hoe leer ik met mijn camera omgaan, na tien minuten dacht ik wel wat doe ik hier, de mijnheer die les gaf was zo gepassioneerd, hij sprak met zoveel passie over het foto graveren, daar werd ik toch wel stil van hoor,( gaat moeilijk hoor stil wezen) daar zat ik met mijn fototoestel van 100.00 die mijnheer sprak over lenzen die ik weet niet hoe duur waren.
We hebben veel theorie gehad, lichtval, het toestel NIET op de automatische stand zetten maar zelf proberen met de mogelijkheden die er op je toestel zitten, het duizelde mij wel, we zetten wel door natuurlijk.
Het zou steeds met kleine beetjes herhaald worden, ik ben wat gerustgesteld.
Die mijnheer vertelde hoe hij rustig een kwartier naar iets kon kijken, hoe hij dat op de foto zou kunnen zetten, dan moest het geen bewegend beeld zijn anders was het al weer voorbij, toen vertelde ik, dat ik soms wel tien fotos achter elkaar knipte en later dan uitzoek welke gelukt zijn.
Die mijnheer viel nog net niet van zijn stoel maar was wel ontzet over zulk misdrijf met de camera. Dat word echt afzien voor mij, maar ik ga er voor hoor. De soep die voor mij gekookt is, is voortreffelijk want onder tussen hebben we boodschappen gedaan en is er voor mij gekookt.
Dromen zijn bedrog maar deze droom mag lang duren van mij.
Ja een mens kan soms over dingen peinzen, zo als het alleen zijn.
Alleen zijn is nog steeds na 5 jaar niet aanvaardbaar, je weet dat je alleen bent, toch hoop je dat het eens gebeurd dat er iemand komt die je leven weer wil delen. Maar als je dan iemand tegen komt die wel in je geïnteresseerd is, dan weet je er toch ook even geen raad mee.
Het is allemaalnog pril, het is zeker fijn om in ieder geval een luisterend oor te hebben die mijn spraakwatervallen toch over zich heen laat gaan zonder meteen hard weg te hollen. ( kreeg wel te horen dat ik in twee dagen meer had gesproken als zijn overleden vrouw in twee maanden, maar met een glimlach.) Dat vele praten doe ik altijd al maar nu was het echt van de zenuwen nog erger. Het is ook niet niks, je komt iemand tegen die totaal onbekend voor je is.
Je bent allebei niet zo jong meer, dus moet je dan verlegen zijn op liefdes gebied? Je bent toch geen groentjes meer, maar respect hebben voor de ander vind ik toch wel heel belangrijk,
Ik ben wel gauw eigen met de mensen, sluit ze meteen in de armen, maar verder wil ik die gene toch wel eerst goed kennen voor dat we samen onder de douche staan (om maar iets op te noemen).
Vrouwen zijn daar( denk ik) iets terug houdende in dan mannen, of misschien juist niet ligt het er gewoon aan hoe de man of vrouw zelf is.
Ik zelf heb niet het idee dat ik iets in moet halen, of dat de tijd dringt.
Zelf vind ik het wel prettig om weer smorgens een goedemorgen kus te ontvangen en samen dan rustig te ontbijten, samen koffie drink, samen wandelen met de hond, samen uit eten gaan, dat hebben we allemaal gedaan en dat was een warm gevoel, maar het hele intieme daar ben ik nog niet aan toe.
Ik sprak met een meisje van 36 jaar in de keuken waar ik vrijwilligers werk doe, ik heb mijn hart altijd op de tong liggen en vertel altijd alles, dus ook van mijn date. Zo ook dat ik er wel wat mee in mijn maag zat, ze moest lachen en vroeg mij
hoe oud bent u nu?
64 jaarzei ik
nu bent u al zo oud, maakt u zich nu nog zorgen over die dingen, als het goed voelt en u wil meer, dan doet u het gewoon, wil u het niet dan zegt u dat toch gewoon, geniet van het moment denk niet zo veel, morgen kan u wel dood zijn
Wat moest ik daar nog op zeggen, tegenwoordig gaan de jonge lui met elkaar naar bed zonder dat er spraken is van houden van, het is allemaal zo veel vrijer, en op zich niet verkeerd, maar als je van onze leeftijd bent voelt het( tenminste voor mij ), ongemakkelijk. De tijd zal het leren, ondanks mijn leeftijd wil ik het toch rustig opbouwen, misschien vertel ik volgende maand iets heel anders, maar dan niet in details.
Fijn wat dagen naar de boerderij geweest, geholpen met de tuin, best hard werken, maar weer heerlijk aanschuiven aan het middageten, daarna lekker even onderuit 3 kwartier en dan weer een paar uurtjes er tegen aan.
Het 'weer' was niet geweldig maar tussen de buien door zijn we best opgeschoten. Smorgens gezellig aan de broodtafel , 3 personen zijn toch heel wat gezelliger als 1 persoon, na het eten even de krant door kijken, dan klussen in de tuin.
Een dag regende het de hele dag, zijn we in dat mooie winkelcentrum gaan winkelen, lekker bakje koffie gedronken in een leuk stekkie, ja dat leventje bevalt me prima, maar aan alles komt een eind, nu ook wel weer tevreden in mijn eigen huisje.
'Baila'
De kleinkinderen waren er ook verleden week op zaterdag, bleven slapen de volgende ochtend ging ik ze een snoepje brengen in bed, Wat is dat omavroeg Indra, "dat zijn klein ronde pilletjes die lijken op hartjes die je vroeger kreeg, ja maar oma, vroeger leefde ik nog niet hoor,
zo oud zijn ze ook weer niet die hartjes die kun je nu ook nog kopen".
Oké oma ik ga ze wel proeven, zijn lekker hoor ik lust ze wel.
Pak van mijn hart, ze worden nu zo gauw groot, ze veranderen met de dag.
'Hé wie ben jij? ik logeer hier.
"Psssst kun je het hek niet open maken dan kunnen we spelen?
"ik ben toch lekker groter dan jij"
als afscheid, een bloemstukje gemaakt met bloemen uit eigen tuin.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
