Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Hallo daar ben ik, eventjes weer tijd voor mijn pc.
Heen en weer en op en neer gingen we, maar nu komt alles
weer in wat rustiger vaarwater terecht.
Straks nog even de Kerst en Nieuwjaar op en neer, en dan gewoon rustiger aan de fijne weekenden.
Ja mijn hele leventje is echt wel veranderd, het is wisselend, ga ik een weekje mee met mijn vriend is er daar rust, rust, en rust.
Zodra ik in Den Helder kom, lijkt het wel of ik achterna gezeten word door mijzelf, dan moet alles zo nodig weer, en het liefst alles tegelijk. Mijn vriend kijkt het met verbazing aan, wil goed bedoeld heel veel uit handen nemen, daar word ik best kriebelig van, dan ben ik soms wat kattig, dat heeft hij echt niet verdiend, hij kijkt nu wijselijk de kat uit de boom als hij hier is, alleen als ik wat aan hem vraag doet hij het voor mij.
We waren verleden week in Kessel daar begon het behoorlijk te sneeuwen wat voor mij het startsein was om er met de camera er op uit te gaan.
Ik zelf heb er erg van genoten, ik betrap mij er op, dat ik mijzelf best goed ga vinden in het maken van mooie fotos.
Dan krijg je een klein beetje kapsones hé.
U krijgt daar nu een beeld van,fotos nu in een winter landshap, weer van Kessel en omgeving.
Tekst boven rouwadvertenties, niet zelf geschreven
'Je moest eens weten hoe 't leven gewoon is doorgegaan. Niets is veranderd maar alles is anders. Je moest 's weten wat een leegtje je achterliet. Waarom moeten wij leven waarom jij niet.'
*********************************
Hoewel wij leven met verdriet nadat de dood jou van ons nam. Er blijft een band die niemand ziet en niemand ooit verbreken kan.
**********************************
Opeens was ik ziek en kon niet meer wandelen, ik dacht aan m'n huis m'n tuin en al het andere. Daar was de angst, de pijn. hoe moet ik dat verwerken? Toen kwam van God de kracht en hoorde ik bij de sterken.
Mijn vriend moest een staar operatie ondergaan, daar voor moest het oog een week van tevoren in gezalfd worden en na de ingreep 4 weken gedruppeld. De goede tijden zijn fijn, en in minder goede tijden help je elkaar.
Dus het was twee weken Limburg, maar toen kreeg ik toch wel wat heimwee naar huis, dus heb ik mijn vriend nu deze week thuis, kan het druppelen gewoon door gaan, daar na nog een week mee naar Limburg en dan weer zn gewone gangetje.
Dan hoop ik weer even meer tijd achter mijn computer door te brengen,dat heb ik wel gemist.
Ik was net in Limburg toen het water in de rivier de Maas door het vele regenen behoorlijk buiten zijn oever getreden was
Het was best voor een stadsmens beangstigend zo hoogals het waterkwam. Nu ligt Kessel echt vrij hoog, maar toch als je de ene dag nog gewoon kan lopen ergens en de volgende dag staat het water op de traptrede van de dijk, het hele wandelgebeuren is onder water, de bankjes, de honden prullenbakken, de invaliden loopbrug gewoon onder water.
Drie dagen later was alles bijna weer gewoon, heftig hoor.
Eenmaal thuis kwamen de zelfde dag mijn kleinkinderen even oma vertellen dat ze haargemist hadden.
Ik heb ze ook gemist maar heb er wel iets fijns voor terug gekregen.
Mijn Schoonmoeder is in de nacht van zondag op maandag overleden in haar slaap.
Ze was 89 jaar en was heel moe, zag steeds minder dus voor haar is het fijn dat ze nu, zoals zij geloofde weer bij al haar geliefde familieleden is die op haar wachten in de Hemel.
Mijn zoon heeft wel verdriet, het was zijn laatste oma die nog leefde.
Ik heb er vrede mee, alleen was zij het dunne lijntje nog naar Simon mijn man .
We belde elkaar elke zaterdag als het kon om half tien, dat was ma haar tijd, de ene week belde ma mij, de andere week belde ik haar.
Het zal even vreemd zijn op zaterdagmorgen om half tien, geen telefoontje meer.Een periode in mijn leven sluit ik nu af. Met mijn schoonzuster hoop ik nog heel lang contact te houden.
Ja eventjes de tijd er weer voor nemen, ik zit op mijn gemakje achter de pc. De tijd vliegt voorbij, ik kan hem bijna niet bijhouden.
Het is in de vijfde versnelling geschoten, ik moet alle zeilen bij zetten om alles nog te volgen.
Iets heel anders als het leventje er voor, maar wel opwindend, elkaar toch ook beter leren kennen, dan kom je ook de minder aardige trekjes van elkaar tegen, die je dan als hindernis moet nemen, beetje geven en nemen, niets is nu meer vanzelfsprekend. We zijn in karakter best wel behoorlijk verschillend, ik wat opvliegerig hij afwachtend en sussend, dat botst soms maar is ook zo weer bijgelegd. Het kan ook niet anders, je bent twee heel verschillende mensen, die elkaar tegen komen en dan eerst een goede indruk willen maken. Maar ga je langer met elkaar om dan kun je dat niet blijven volhouden, gewoon je zelf zijn is beter, zijn er dingen die je van elkaar niet leuk vind, even er over praten lost dat vanzelf op. We hebben nog alle tijd om elkaar goed te leren kennen, dat is de bedoeling tenminste
De dagen op de boerderij waren ook weer fijn, alleen de rede waarom ik er nu was is toch heel triest. Er moest voordurend opgepast worden omdat de Klaas echt niet meer weet wat te doen. Heel zwaar voor zijn vrouw en daarom fijn dat ze er even een dagje tussen uit kon. Zo oneerlijk als je altijd hard gewerkt heb en het resultaat is een prachtig huis, maar dat je dan uiteindelijk er niet meer van kan genieten en ergens anders gaat wonen is verschrikkelijk. Het leven heeft voor iedereen zijn eigen narigheid .
Fijn dat je dan kan helpen, maar hun verdriet werd ook mijn verdriet.
De herfst kleuren in het dorp Schellinkhout waren weer fantastisch, ik heb er vorig jaar heel wat fotos van gemaakt, die laat ik nu nog maar weer even zien.
Nu weer thuis met mijn vriend voel ik mij bevoorrecht en blij dat ik het mag meemaken, we hebben heerlijk soep gegeten die hij kookt, wandelen straks even langs de zee, en zijn gelukkig.
Zondag reis ik weer mee naar Limburg en blijf er waarschijnlijk 14 dagen, omdat er een staar operatie moet worden uitgevoerd, in goede tijden en slechte tijden elkaar helpen en voor elkaar klaar staan.
Jammer, maar er komt weer niet een lang en gezellig verhaal.
Mijn leventje staat een beetje op zijn kop, het is allemaal heel fijn maar ik kan niet veel tijd besteden aan mijn computer.
Op zich is dat natuurlijk geweldig, maar toch mis ik het wel een beetje.
De vakantie in Limburg was fantastisch, maar toen ik thuis kwam stapelde zich kleine zorgen van alles en nog wat op.
Rekeningen, klein andere irritatie, dus daar moest achteraan gebeld worden, daar ben ik niet zon ster in, mijn zoon Chris zegt toch zelf doen mam, daar leer je het van.
Oké is allemaal gelukt, dan toch het huisje weer wat doorwerken, vogeltjes maken nog steeds een hoop rommel, wassen draaien, zo gaan de paar dagen voor ik mijn vriend weer zie gauw om.
Nu ga ik weer een paar dagen naar de boerderij, even oppassen zodat er een vriendinnendag door kan gaan zonder zorgen om manlief, dat kan gewoon, of ik nu hier zit of weer tussen de paardjes en de schaapjes, daar vind ik het ook altijd zeer prettig.
Maar u ziet de pc komt niet in beeld nu.
Het zei zo, ik probeer wel als ik een gaatje heb weer even bij te kletsen. Het is nog steeds heel fijn tussen mijn vriend en mij, heerlijk om veel dingen samen te doen, Rocky heeft hem ook volledig geaccepteerd, dat is fijn voor alle drie. Alleen 1 keer waren we wat aan het stoeien er werd wat hard geluid gemaakt Rocky sprong gelijk tussen ons in, die dacht dat gaat niet goed dus dat moet ik even regelen. Wij moesten er wel om lachen. Dus even weer een paar dagen geen gedachten of verhaalmaar dan ben ik er weer.
De oude kasteel muur en brede Maas, als je hier met je hondje wandeld is het de bedoeling dat je zijn poep opruimt, ze hebben daar speciale honden poep bakken voor geplaast. De mensen betalen geen honden belasting, en toch die mooie bakken, daar zouden ze in Den Helder een voorbeeld aan kunnen nemen.
Op vakantie geweest.
Het is nu 14 dagen geleden dat u wat van mij gehoord heb, ja met een vriend is het leven toch wel heel anders.
We zijn samen 12 dagen naar Limburg geweest waar mijn vriend vandaan komt. Hij woont in een prachtig dorp , het heet Kessel.
Mijn vriend heeft een huis uit 1810, het huis staat aan en zeer romantisch marktplein, allemaal mooie oude huizen, een stadhuis met wenteltrappen, aan het eind van de markt staat de ruïne van het kasteel waar vroeger de kasteelheer woonde .
Die zorgde dat alles in het dorp goed verliep. Als je de markt oversteekt moet je een behoorlijke trap naar beneden, dan openen baard de gigantische brede rivier de Maas zich voor je ogen . Zo ver je kijken kunt stroomt de rivier voort, de rivier de Maas en de oude kasteelmuren vormen een schitterend decor. We hebben samen genoten van het prachtige weer, zijn een kijkje over de grens wezen nemen, alles met alles een hele fijne vakantie.
Helaas aan alles komt een eind dus ook aan deze vakantie, ik zal er hoop ik nog vaak komen.
Weer een schitterde dag, de zon vriendelijk aan de hemel, en paar witte wolkjes in het blauw, echt goed 'weer' om te wandelen.
Ik geloof dat ik er een beetje aan ga wennen, de buitenlucht voelt goed aan, het wandelen gaat in mijn benen zitten, ik wou wel wandelen want de billen en bovenachterbenen deden nog behoorlijk zeer van de spierpijn na de wandeling zondag op het strand.
Ik wil het er inhouden de wandelingen die ik met mijn vriend loop moet ik ook alleen door de weeks doen dan krijg ik een beetje een schema, het kan in ieder geval geen kwaad. Dat zeg ik nu natuurlijk met dit mooie 'weer' is het logies, maar als het regent of koud is? ik hoop dat ik dan toch ga wandelen omdat ik het mis, dat zou mooi zijn, ( dromen mag) .
Vanmiddag zat ik achter mijn pc, ik denk wat doe ik hier met dit mooie 'weer', ik ga wandelen een beetje langer, ga me dan verwennen in het restaurant in de duinen, kopje koffie verkeerd, dan weer een andere roeten door het bos terug.
Rocky weet niet wat hem overkomt alweer wandelen hij verslijt zijn pootjes nog. Ik heb er goed de pas in, had de wandeling geplant op 2 uur, maar aangekomen bij het restaurant hing er een briefje aan de deur; Gesloten vanaf 1 oktober maandags en dinsdags. Dat vond ik balen, we moesten het op de stoep doen met een slok water die ik altijd voor Rocky mee neem.
Dus het loopje en gezellig kopje koffie ongeveer 2 uur, werd een loopje van drie kwartier en een slok water. Thuis heb ik mij zelf getrakteerd op een koffie verkeert en in plaats van een gebakje; 1 koekje met jam 1 koekje met honing, en een koekje met appelstroop, dat was mijn gebakje. Het blad de PRIVE lag op de mat, dus ik helemaal getroost, met mijn koffie, gebak en de PRIVE, op mijn eigen terras, in mijn eigen tuin.
Tekst boven rouwadvertenties, niet zelf geschreven
Er is geen tijd meer voor zoveel Waarvoor er tijd voldoende leek Die tijd is op De tijd is om Die tijd verstreek...
*******************************
Stil en donker is de nacht duizende lichtjes worden naar de oever gebracht door de rimpeling van he water. Het water dat fluisterd en zingt van lang vervlogen dagen.
********************************
Ik kan gaan slapen zonder zorgen, want slapend kom ik bij U thuis. Alleen bij U ben ik geborgen. Gij doet mij rusten tot de morgen en wonen in een veilig huis.
Ongelofelijk! zon stralende dag is het, 10 oktober we komen net terug van een wandeling door mijn geliefd Marieéndal, alle kleuren van de regenboog op de paden tussen de bomen. Geel, rood, bruin, kastanjes die met hun prikkende buitenkant uit de boom vallen. Wil je echt kastanjes hebben dan moet je er wel wat voor doen. De buiten mantel van de kastanje prikt behoorlijk allemaal dikke stekels er op.
Het handigste is de kastanje onder je voet wat heen en weer rollen dan barst hij open en! is daar de prijs, die glimmende donker bruine kastanje.
Voor het eerst heb ik nu n kastanje rauw zo uit zijn jasje gegeten, ik heb altijd gedacht dat je de kastanjes eerst moest poffen op een vuurtje om ze te eten, maar dat is ook een mogelijkheid. Rauw zo uit de boom niet die hele dikke kastanjes maar de wat kleineren, eerst de buitenkant (de groene prikkers) er af, dan het bruine schilletje eraf, je houd over een grijs witte vrucht die je zo op kan eten, en ik kan u vertellen dat het smakelijk is, heb ik nooit geweten .
Een mens is nooit te oud om te leren.
Wat de zondag ons nog verder brengt dat weet ik nu nog even niet, wel dat het SAMEN toch gezelliger is als alleen. Gisteren waren we ook op pad, we zijn naar mijn zusje geweest in het verzorgingtehuis. Ze is van af haar tweede jaar geestelijk gehandicapt, ze heeft nu de leeftijd berijkt van 59 jaar.
Ze is al en tijd ernstig ziek, het is zo triest om te zien hoe mager ze geworden is.
Ze is nu ook gauw moe, ligt toch wel veel te slapen.
Ze was heel blij ONS te zien. Dat mijn vriend het ook op kan brengen om met mij naar mijn zus te gaan, daar ben ik ontroerd door, ik heb nu veel meer vertrouwen in onze vriendschap.
Als je dit ook kunt delen, net als de leuke dingen, dan geeft dat houvast
De tuin deur staat open, ik voel dat het wel kouder is als de zomer, maar het ziet er niet zo uit. Ik hoor de vogels naar elkaar fluiten, binnen zijn ook mijn eigen zebravinken druk in de weer. Ik, ontspannen op mijn pc even mijn verhaal vertellen, wat wil en mens nog meer?.
Adam leefde lang geleden, eenzaam in de tuin van Eden, met de zegen van de Heer, wat verlangt een mens nog meer. Hy liep lekker in z'n blootje baadde zon en baadde pootje, in het water van de beek, zeven dagen van de week
Adam leefde zonder zorgen, tot dat hy op zekere morgen, plotseling ontdekte dat ieder dier een vrouwtje had ! Hy zei:'Heer, ik wil niet klagen, maar ik zou U willen vragen onderdanig en beleefd, of U ook voor my een vrouwtje heeft.' 'Goed,' zei God,'ik zal myn best doen, maar dan moet jy zelf de rest doen. Ik zal zorgen voor een vrouw, die haar leven deelt met jou' Adam liep van pret te zingen, hy kocht twee verlovingsringen. 'Prys de Heer, ik kryg een wyf, al kost 't me een rib uit 't lyf.'
En toen Adam lag te slapen, heeft de Heer de vrouw geschapen, 't Was een droom van elke man, alles d'r op en alles d'r an. En ze leefden heel tevreden, samen in de tuin van Eden. Tot dat op zekere dag, Eva de boom met appels zag, Eva dacht:'Wat kan het schaden aan zo'n boom zo volgeladen.
Ofschoon de Heer het my verbiedt, mist men een, twee appels niet.' Eva brandde van verlangen toen zy al dat fruit zag hangen, Ze nam een hap terwyl ze zei: An apple a day keeps the doctor away. Toen was 't gedaan het mooie leven , Het paradys werd opgeheven, Door een appel, zo ik weet, werken wy ons nu in 't zweet, Door het eten van die appel, werken wy ons nu te sappel: Het is daarom dat ik beweer:
Midden onder het stofzuigen werd er gebeld. Een pakket, waar uit twee oren en twee lange pluche voe-ten staken. Het was niet moeilijk te raden, wat er in zat en van wie het kwam: We hebben een kennis, die Van Buffelen Gan- zeneb heet, die een jacht heeft gepacht, en die het surplus aan hazen en everzwijnen per post onder zijn vrienden verspreidt. Mijn eerste gedachte was: Ach is ie dood? Een dierenarts bellen? Maar wie twee dagen in een postpak- ket heeft gezeten, is wel dood; het beest rook ook dood. Ik zal hem begraven, dacht ik. In het plantsoen. School kinderen zullen chrysantjes op zijn grafje zettenen we zullen zingen van: 'lief hazenhartje '. Toen mijn man thuis kwam, zei hij: 'Ha, bout!'en begon op slag te watertanden. Hoe iemand water- tanden kan bij het zien van een weerloos gedood schepsel, het is mij een raadsel. Het bewijst al- weer, hoe veel grover mannen zijn dan wij. 'Geschikt van Van Buffelen Ganzeneb', zei hij. 'Je moet 'm mijn moeder laten klaarmaken, die kan dat prima!' En hij staarde smakkend in het verleden. 'Je moeder komt er niet an!' zei ik schril. Zijn moeder iets klaarmaken, ja, dat ken ik. Hutspot kan ze ook zo prima. ze zet het voor hem neer met een blik van: hier jongen, stumper, zeven jaar lang heb je haar varkensvoer moeten vreten, goddank dat je moeder je nog eens wat mag toe stoppen. Ik begreep dat de haas, dood als hij was, knaagde aan de pijlers van ons huwlijk.'Ik zal hem zelf braden', zei ik 'Volgens een Frans recept, met bourgonje en champignons en...'Ik voelde, dat het water in mijn mond kwam. Nu de volgende kwestie; Wie zullen we vragen. 'Die haas is voor zes personen,' zei mijn man. 'We moeten er echt een etentje van maken. Heb je een braadslee?' Natuurlijk weet een man na zeven jaar niet, of zijn vrouw een braadslee heeft. 'En of,' zei ik, 'ik heb een braadslee voor twee her- ten.' 'Wat denk je van Arnold en Lies,' vroeg hij 'Zou het daar wel aan besteed zijn?' 'Dan de Van Elferens.' 'Die zijn toch niet meer bij elkaar?' ' Hè? wat bedoel je, niet meer bij elkaar?' 'Precies wat ik zeg. hij woont nu toch bij hoe- heet- ze?' 'Je bent gek! ik ga ze meteen opbellen.' 'Ja, doe dat vooral. Zeg dan: als jullie nog bij el- kaar zijn, krijg je haas, zo niet, dan krijg je geen haas.' 'Best ', zei hij, 'dan vraag ik gewoon Jan Klaver- heim, en de Terpstra's.' 'Je doed of het een prachtcombinatie is.'Ik vind het ook een goede combinatie.' 'Ik vind het een rot combinatie,' schreewde ik.' De Klaverheims lezen de Groene en de Terpstra's lezen Elzevier.' 'Daarom kunnen ze nog wel haas lusten? ''Ja maar ze krijgen er ruzie over en de vrouwen hebben maar één gesprek, gezwellen en magnetizeurs, en dat alle- maal bij mijn haas!' 'Goed, goed... zeg jij 't dan maar.' een uur lang speel- den we met de echtparen of het gekleurde blokken waren. De echtparen deugden wel , maar de combin- aties niet. Waarom trouwen mensen niet met z'n vier- ren, 't zou zo handig zijn met het oog op hazen. Eindelijk voegden we ons in Arnold en Lies en de Terpstra's. 'Waneer'? ''Morgen,' zei hij. 'Wat denk je, dat ik dat klaarspeel? De kamer moet worden gedaan, zilver gepoetst, ik moet op de grote was wachten, van alles lenen, van alles kopen, nee morgen over veertien dagen.' 'En de haas dan?' hij had gelijk. Nog veerien dagen het lijk in huis, dat ging niet. 'Laat me 's rekenen,' zei ik en nam een papiertje. 'Wat doe je toch? ' Die haas kost ons driehonderd gulden' zei ik en rekende hem voor: 'Moccakopjes, compôte-schoteltjes, Truus om te hel- pen, de polier om te villen, wijn, boter, sigaren, vruch- ten, borrels, zoutjes... en een jurk.' We keken elkaar aan. Even later stond ik bij Arnold en Lies op de stoep. 'Ik kom jullie een verrasing brengen,' zei ik. 'O maar wat ontzettend aardig, 'zeiden zei, terwijl ze de pluche poten aanpakten. Teruggaande bedacht ik, hoe zij nu het hele scala van hazekoortsverschijnselen doormoesten. En hoeveel zaliger het is te geven, dan te ontvangen.
Geschreven door 'AnnieM.G. Schmidt'
Het verhaal is in 10 minuten gelezen, maar ik heb er toch gauw 2 uur overgedaan om het u ook te laten lezen. Ik hoop dat u er net zo van geniet als ik.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
K 
