Wij maken lange dagen

 
Jij blijft mijn grote liefde
In de maak, jij maakt
Mijn nachten wachtenwit
Als dit papier, jij maakt me
Zwart als het gat in het blad
Gebrand van dit gedicht,
Een vergezicht van niets.
Zo blijven wij vervuld
Van al het onvervulde
 
Jij bent mijn vraag, jij bent
Mijn bange vragen voor.
Wij maken lange dagen.
Die staan hier in een koor
Van hoog tot laag bijeen
Te dansen in mijn keel.
 
Ik neem hier geen verhaal
Op jou, ik haat het hiaat
Dat ons heeft afgesproken.
Ik blijf je grote liefde
In de maak, ik maak
Je nachten wachten wit
Als dit papier, ik maak je
Zwart als een gat in het blad
Gebrand van dit gedicht.

 
Leonard Nolens

Je naam

Dat wij hem blijven noemen,

naam voor naam.

En dat gemis

geen leegte is.

Maar levende herinnering

die als een sterrenhemel

boven ons blijft schijnen.

Kris Gelaude

Dit


Van alles wat ik schreef
zijn dit het minste woorden.
En tel ze na, het zijn er
nog te veel: zelf houd ik van
mijn mond vol tanden,
het aaien van dit blad, de
woordenschat van mijn
twee handen, het stokken
van mijn adem als ik zeg
dat ik je hier niet kan
vertellen wie of wat ik
voor je ben, omdat papier
me in de weg zit, en ik
het juiste woord niet ken.


Bart Moeyaert

Vader



De dingen die voorbij zijn, blijven rustig verderleven,
sereen, omdat ze niet meer zo acuut
en niet meer slechts zo heel heel even
moeten gebeuren van minuut tot minuut.


Zo ging mijn vader, toen hij stierf
ook in mijn dromen al een paar keer dood, maar trager,
er niet de tijd voor nemend, maar een eeuwigheid,
en leeft hij tóch nog verder, verder en wat vager.


Hij zegt niets meer, hij is een sfeer, mijn vader,
van ouwe woorden, het woord 'altegader',
het woord 'gelaat' en 'schoot' (van ons gezin) en 'schoon'.


Zo rustig wil ik ook wel sterven, een keer of zes, zeven
in de dromen van mijn zoon.
Tot ik gewoon blijf leven.




Herman de Coninck
uit: De gedichten (1998)

Ongehoord

Wat ik niet zeggen kan

en niet kan schrijven

zal ergens diep in mij

toch bij me blijven.

Ongehoord

maar in een lieve duisternis

verbergt zich iets

dat meer dan woorden is.

Toon Hermans

Dapper

Meer nog dan een ochtendzoen
heb ik 's morgens moed vandoen.
Wakker worden is geen kunst.
Dat gaat.
Van kwaad is beddengoed
zich niet bewust
en koude slaapt niet graag
onder een deken.
Het is de mat die
met de wereld vergeleken
veel te klein is als begin,
en zelfs met mij er middenin,
een beetje knelt.
Ik aarzel lang, rechtop in bed,
bedenk dat net als ja of het
het woordje bang
vaak in mijn dagboek staat,
maar dapper is mijn broer
en zelf ben ik een held.
Dat helpt.

Opstaan is de kunst.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.

Bart Moeyaert

uit: Verzamel de liefde

Slaap


Maak mij dood
van elf tot acht, laat
zo weinig van mijn dromen
heel dat ik ontwaak

alsof ik word geboren
en niet met zoveel vragen
meer tot leven kom dan waar-
mee ik ingeslapen ben.

Wat betekenen tenslotte
negen uren dood
op zoveel geeuwen leven.


Victor Vroomkoning

.

Niets blijft duren

niets blijft duren
niet de vuren
niet de muren
van het ouderlijk huis
niet de kinderen in de straat
niet de vrienden ’s avonds laat
niet de tuin in stille pracht
niet mijn zoon die gretig lacht
niet de vogels in de bomen
niet de dag die nog moet komen
niets blijft duren
tenzij die onrust diep in mij
dat onophoudelijk geruis.

Gilbert Coghe

Verlanglijstje

Geef me Nescio en Tsjechov, oude boeken.
Geef me na mijn zoveelste kale reis
iemand die mij twee haren uittrekt
en glimlachend zegt: je wordt grijs.
Geef mij alles en zeg: het is niets.

Geef me niets en zeg: dat is alles.
Geef me mijzelf, geef me jou.
Ik heb gezocht naar wist ik maar wat.
Geef me nu eindelijk
wat ik altijd al had.

Herman de Coninck
Uit:Met een klank van hobo

Teder

Teder de dag die nog niet wil beginnen,

een tentenkamp van tule en wit linnen

waarin de zon met vlokjes licht beweegt

gelijk een vis met niets dan zilvervinnen.

Anton van Wilderode

Eeuwigheid


Er zijn plekken
waar ik zonder glimlach
niet meer langs kan.
Ooit is daar een grap
verteld, een kus geroofd,
iets voor het eerst gedacht.
Ter hoogte van mijn oor,
bijvoorbeeld,
heb jij me op een nacht
beloofd dat eeuwigheid
een leugen is, maar dat het
daarom tussen ons niet
minder lang gaat duren.
Meer woorden waren er
niet nodig - een mond
spreekt van zichzelf al mooi
en huid heeft een geheugen.
Jij blijft mijn hals, mijn navel,
mijn holte van mijn knie
voor altijd bij.
Zonder glimlach kan ik
aan geen plek voorbij.

Bart Moeyaert

Uit: Verzamel de liefde

En lopend
door de stad
word ik het kind
dat hier
zijn weg eertijds
wedervindt
maar nooit
van toen,
de zomermiddaguren
met kopstootjes
van tóch
dezelfde wind.

Anton van Wilderode
uit: Een dag in de stad - Het sierlijk bestaan van steden

Huiselijke aubade

Nog
En nog
En nog
Ben jij mijn liefste.
Dag en nacht en dag
Ben jij mijn liefste
Tot vervelens toe.

Ik hoor je slapen, ik hoor
In de ochtend je slaap
Zijn ogen opendoen.
Licht loopt op kousenvoeten
Door de kamer, gaat
De trap af, dekt
De tafel met trage ovalen.

Gerinkel en koffie beklimmen
Het trapgat en roepen.
Ik slaap nog wat na
In je afdruk, zink weg
In je diepdruk, verdwijn
In die vormvaste leegte.
Ik slaap op de wijze van jou.

En het zingt in mijn slaap
En je zingt het mij na, ja
Nog en nog en nog
Ben jij mijn liefste
Tot vervelens toe.
En dag en nacht en dag
Ben jij mijn liefste.

(Leonard Nolens, Hart tegen hart)

Laat mij niet zeggen dat dit liefde is
 geef mij maar zacht je kleine warme handen;
 wij zullen dwalen door de schemerlanden,
 waar dromen leven is.


Adriaan Roland Holst

Dag

Wil je dit nog voor me doen,
vòòr je weggaat en de straat vergeet:
zweren dat je toen je bij me was
alleen om bestwil hebt gelogen
en het verdriet dat ik heb helpen
drogen zo echt was als dat wat wij
hebben gedeeld, en zeg terloops
dat tijd de wonden heelt en
wil je wat ik vraag ook zweren
op het hoofd van iemand die je
dierbaar is, bijvoorbeeld mij?

Bart Moeyaert

Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen,
aan liefde die verdween en aan wat nog resteert
aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen
en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert.

Aan bijna-niets, en aan voortdurend 4 dezelfde muren
en aan een belsignaal dat nooit weerklinkt,
aan twintig keer per dag door ramen naar de verte turen
en aan altijd jezelf met wie je ’s avonds drinkt.

En wat ik overhou is niets om weg te geven:
wat ik nog ben, ben ik alleen voor mij.

Herman de Coninck

Schroeiplek


Niet huilen, maar schrijven,
om wat voorbij is.
Niet later, maar nu,
die tijd in verzen vangen.

De dingen niet dwingen,
maar schikken en zingen.

Niet zeggen: tijd heelt,
maar toeslaan en dichten.

Schrijven is pijn herverdelen,
in achterklap van rijm.

Niet ongeremd, niet ongerijmd,
maar wonend in woorden.

Doodgewoon wonend en wachtend
op licht in het gedicht.

Tijd wijst uit.
Tijd wist weg.

Joris Denoo

nevel is ‘t niet meer voorbijgaan
van iets moois dat al volbracht is.
nevel is gelukkig haast niet meer bestaan,
niet meer moeten
en nog even mogen.
je was lang gebleven.
nevel is even
daarna.
ik zie haast nog je ogen.
nevel is: nog bijna.

Herman de Coninck.

Een lang gedicht


‘Soms lees ik je snel, lijkt het wel
 of ik je zelf geschreven heb.
 Stapel ik je woord voor woord tot twee
 kuiltjes in je wangen mij vangen.
 Je ogen zijn twee strofen in mij
 bekende én soms heel vreemde hiërogliefen,
 maar kijk je me aan dan til je me op
 en zijn we elk een vleugel van één vogel.
 
Soms moet ik je stapvoets lezen,
 spellen letter voor letter, ben je bijna
 uitgewist en begrijp ik niet wat ik keer
 op keer weer lees. Maar dan geef je me
 een hand en als een lichtreclame licht je op.
 
En altijd blijf jij refrein, warme
 witregels die ik neurie door alle harde
 woorden en koude stiltes heen.
 
Je bent een lang gedicht,
 mag ik je aanhalingstekens zijn?’

Daniël Billiet

lieve Eva

ik weet niet waar gij zijt
behalve hier bij mij
in mijn hoofd
en in mijn hart dat blauw is van de kou

...

dag Eva

ik duim voor dromen die zo mooi zijn
dat ze eeuwig mogen duren
ik duim dat ge nu zijt waar het prachtig is
ergens hoog of ver
ik weet het niet
maar bij voorkeur alvast vele hemels boven de zevende

kusjes
Lou

Uit: "Vele hemels boven de zevende" - Griet Op de Beeck - blz.246 en 248

--------------

Gisteren liep ik over de straat en ik zag een vrouw op de fiets en ik was zeker - echt waar: zeker -
gedurende minstens vier seconden dat het Eva was.
Het zou niet mogen dat doodgaan ook betekent niet meer kunnen zien.
Wat ik haar zou zeggen als ik haar nog één keer in mijn atelier zou mogen hebben, vroeg een vriend mij, ik wist het niet.
Nu denk ik: ik zou haar gewoon eens heel goed vastpakken,
ik denk dat Eva op alle momenten van haar leven te weinig heel goed is vastgepakt.

Uit: "Vele hemels boven de zevende" - Griet Op de Beeck - blz.249