Herfst

Herfst is de tijd van vermoeden, niet van weten.
Van tasten, niet van grijpen. Van eerst met mijn duim
het waas wegvagen van een purperen pruim
en van voelen en van dàn pas eten.

Herfst is rustig doende, niet als zomer doende was,
met dat druk ondernemen, proclameren en oprichten
en met uitbreiden en met weer iets anders stichten.

Herfst vertraagt een ogenblik de pas.
Een krekel zit nog vol te houden in het gras.
En op de grintweg snort een laatste bij.

Wat vorig jaar nog komen moest, is nu voorbij.
Maar de geest is vrij.
Om te berekenen en te weerleggen en te ijken.
En om te rangschikken en te bevragen, te beschouwen en te kijken.

Herman de Coninck

Uit: Ter ere van de goedertieren maan.

.

De zoon



Hij heeft geen eigen naam meer.
Draagt véél namen
van hen die gingen en niet wederkwamen
naar waar hun jeugd maar schier begonnen was.
Hij ligt alleen of ligt met velen samen
in zijn vergeten graf onder het gras.


Wie denkt aan hem die verder leven
die met hun droom en toekomst overbleven
en rechtdoor liepen op hun eerste weg?
Hij werd niet méér dan een herinnering, even,
een foto bij zijn brieven neergelegd.


De ouders zijn mét hun verdriet gestorven
de broers en zusters in hun kleine dorpen
teruggetrokken met zorg en gezin,
de vrienden, weergekeerd of weggezworven,
dreven de maalstroom van het leven in.


Soms, op zijn zerksteen, maakt de zomerregen
de bijna uitgewiste lettertekens een ogenblik weer leesbaar,-en de wind
legt er bewegelijk een bloemtak tegen.
De hemel is de aarde goedgezind.



Anton van Wilderode

Zacht Gesprek



je leert mij wennen aan mijn ledematen
je neemt mijn hand en wandelt naast mij voort
je leert mij wennen aan mijn eindeloos praten
omdat je ook nog naar mijn zwijgen hoort
en als wij 's avonds saam de dag verlaten

dan zeg je slapend haast een laatste woord
om mij zelf niet met mijzelf alleen te laten
zo ga je door de slaap nog naast mij voort.



Max Croiset - 13 augustus 1912 - 7 april 1993

o, ik weet het niet

 
o, ik weet het niet,
maar besta, wees mooi.
zeg: kijk, een vogel  
en leer me de vogel zien  
zeg: het leven is een brood  
om in te bijten
en de appels zien rood  
van plezier, en nog,
en nog, zeg iets.
leer me huilen,
en als ik huil  
leer me zeggen:
het is niets.

 
Herman de Coninck
 
Uit: 'De lenige liefde'
 

Foto

 
 
Weemoed is een foto van voor twintig jaar.  
Familie, nog samen, nog gezond.  
Is toen. Met een lijst van nu errond.  
Het nu houdt het verleden bij elkaar.  
En omgekeerd. Want nu is maar even.  
Is opschrikken en vragen:  
waar waren we gebleven?  
Bij jou. In Die Dagen.  
 
Alles is ver. En de liefste dingen nog verder.  
Maar door het verleden wordt het bij elkaar  
gehouden, als schapen door een herder.  

 
Herman de Coninck  uit: Met een klank van hobo

Als zwaargezwollen zaad
waarin de wortels wachten.
Een vastgesloten hand
samengebalde krachten.
Gevangen in een schaal
die niet wil openbreken
is het geladen hart
dat zich niet uit kan spreken.


Agnes Vaessens: uit Schaduwbeeld

Vader

Vader, wat zou ik er voor willen geven
als je er af en toe nog eens kon zijn
en een zondag kwam zitten in mijn leven
bij mijn werk en mijn boeken en mijn wijn.

Soms zie ik nog mannen van vijfentachtig
(je weet wel waar) met een gezicht vol zon
en zin, en dan denk ik: godallemachtig
als ik hem zo nog eens meenemen kon.

Want op de een of de andere manier
leef ik toch ook nog steeds voor jou: jouw ogen
wil ik, met hun aandacht, pret en mededogen
bij mijn geploeter, mijn huis en mijn hier:

en ik zag ze zo graag een keer genieten
van al wat ze met tranen achterlieten.


Michel van der Plas

Wij maken lange dagen

 
Jij blijft mijn grote liefde
In de maak, jij maakt
Mijn nachten wachtenwit
Als dit papier, jij maakt me
Zwart als het gat in het blad
Gebrand van dit gedicht,
Een vergezicht van niets.
Zo blijven wij vervuld
Van al het onvervulde
 
Jij bent mijn vraag, jij bent
Mijn bange vragen voor.
Wij maken lange dagen.
Die staan hier in een koor
Van hoog tot laag bijeen
Te dansen in mijn keel.
 
Ik neem hier geen verhaal
Op jou, ik haat het hiaat
Dat ons heeft afgesproken.
Ik blijf je grote liefde
In de maak, ik maak
Je nachten wachten wit
Als dit papier, ik maak je
Zwart als een gat in het blad
Gebrand van dit gedicht.

 
Leonard Nolens

Je naam

Dat wij hem blijven noemen,

naam voor naam.

En dat gemis

geen leegte is.

Maar levende herinnering

die als een sterrenhemel

boven ons blijft schijnen.

Kris Gelaude