Qua vluchturen en stiptheid mochten we niet klagen. Dat wil echter helemaal niet zeggen dat alles vlekkeloos is verlopen tijdens onze trip met Air Belgium. Ik had om te beginnen iets meer beenruimte verwacht voor zo’n lange vlucht maar het lukte wel. Dat er een bagageruimte boven ons hoofd nogal kraakte en piepte namen we ook voor lief. En die 352 kindjes die ons omringden, die slapen straks toch allemaal ? Niet dus ! Als ze niet alles vol met plaksnoep smeerden huilden/krijsten/schreeuwden ze om beurten. Als de laatste het beu was, begon de eerste opnieuw. Als ze dan toch allemaal moe werden, kropen ze tussen de zetels op de grond om daar te slapen. Geraak je voeten maar ergens kwijt als medepassagier … Er zijn steeds meer hotels die kinderen weigeren, kunnen vliegtuigmaatschappijen dit voorbeeld volgen aub.

Intussen probeerden we de tijd te doden met films of series kijken op het ingebouwde scherm voor ons. Toen we daar genoeg van kregen, schakelde Carina over op spelletjes en ik probeerde in te dommelen met de grootste hits van Metallica en consoorten.

Deze ochtend werden we vroeg gewekt voor een lekker ontbijt. Het avondeten gisterenavond viel trouwens ook goed mee ook al kan je je afvragen waarom rode wijn gratis is en je voor witte wijn moet betalen.

De bagageafhandeling, de douane en alle andere controles verliepen vlot en in de aankomsthal stond Eddy, de broer van Carina, ons al op te wachten. En nu wil ik nog eens duidelijk zeggen : we zijn hier in de eerste plaats op familiebezoek, het zal dus geen vakantie zijn zoals we die zelf zouden plannen. Drie weken lang laten we ons gidsen door de omgeving, goed beseffend dat vele mensen zullen opperen : waarom ben je niet in Kaapstad geweest, hebben jullie Durban bezocht ? Nee dus, omdat het land zeeeeeer groot is en we geen zin hebben om twee weken in de auto te zitten én ook omdat we er van uit gaan dat we nog eens terug zullen komen om andere delen van Zuid-Afrika te zien.

Tijdens de rit naar Fourways waar Eddy woont, konden we al meteen ervaren hoe anders het autoverkeer hier verloopt. Rode lichten worden constant genegeerd, op de snelweg lopen mensen rond en auto’s stoppen er gewoon om een foto te nemen of iets te kopen bij de kraampjes langs de weg. Ongeveer de helft van de wagens is niet verzekerd en je moet hier enkel naar de technische keuring als je een auto koopt of verkoopt. Dertig jaar lang met hetzelfde wrak rondrijden is geen probleem. Voorrang van links of rechts bestaat niet: iedereen stopt en dan kan iedereen om beurt zijn weg vervolgen. Politie zie je amper en als ze moeilijk doen wordt dat opgelost met enkele Rands. Minder geruststellend zijn de borden met daarop : hot spot – grab and pick ! Een waarschuwing voor dieven die aan het rode licht (robot in het Afrikaans) je autoruit inslaan en je handtas meepikken. Ook daarom stopt niet iedereen aan de rode lichten.

Na een klein uur naderden we ons vakantieverblijf. De wijk kan je niet zomaar inrijden, dit is een “gated community” met slagbomen en een wachtpost. Overal zie je metershoge muren daar bovenop nog extra schrik- of prikkeldraad en borden met de naam van de bewakingsfirma die verantwoordelijk is. Soms met de toevoeging : armed intervention.

Eddy opende de automatische poort en onmiddellijk werden we verwelkomd door de twee grote honden Cricket (bastaard Boerboel) en Ella (iets tussen galgo en dobermann. Duidelijk allebei zeer goede waakhonden en Ella was al snel te kalmeren. Cricket was ronduit angstaanjagend, ik heb zelden zo’n schrik gehad van een hond. Ik kan amper bewegen of hij staat klaar om mij op te peuzelen. Gelukkig hebben we ons eigen gastenverblijf met keuken, badkamer, salon enz.

Om het slaaptekort van de vorige nacht op te vangen gingen we vroeg naar bed. Dat gebeurt hier niet helemaal uit vrije wil maar onder invloed van de stroomonderbrekingen. Hierover schrijf ik de volgende dagen wel iets meer.