Door beroepsbezigheden kon onze vaste begeleider Jan Janssens niet langer de repeties van donderdagnamiddag begeleiden. Wat zaten dus met een heel groot probleem.
Claire Van Moffaert is sinds enkel maanden lid van ons koor. Zij bood aan zich in te werken in de begeleiding van onze repetities. Op enkele weken tijd heeft Claire het klaargespeeld de begeleiding vlot te laten verkopen. Proficiat Claire, weinigen zouden het je nadoen.
Hier een kort CV.
Claire Van Moffaert (° 01-12-1950). Ze behaalde het diploma van secundair onderwijs (Grieks-Latijnse) aan de Rijksnormaalschool te Blankenberge. In 1973 promoveerde ze tot Licentiate in de ontwikkelingspsychologie aan de RUG. Beroepshalve was ze achtereenvolgens werkzaam in een Revalidatiecentrum, PMS, bij het Vlaams Fonds voor Gehandicapten, in de bijzondere jeugdzorg en het Vizo.
Zij volgde aan het Conservatiorium te Brugge 4 jaar notenleer en twee jaar piano (bij Mevr. Trofaes). Nadien twee jaar piano bij de Heer Johan Huys aan de muziekakademie te Blankenberge. Bovendien een jaar piano bij de Heer De Vos (leraar muziek aan de Rijksnormaalschool te Blankenberge) eveneens aan de muziekakademie te Blankenberge.
Daarop volgde een pauze van 35 jaar.
Sinds twee jaar volgt ze, als vrije leerlinge, piano bij de heer Marc Van Moerkercke, gewezen leraar aan de Muziekakademie te Gentbrugge.
En de dames zagen dat het goed was...
04-12-2008
Ons koor steunt de oproep van de Werkgroep BHV
OPROEP AAN DE VERENIGINGEN IN VLAANDEREN
Geacht bestuur, Beste Vlaamse Vrienden,
Op 7 november was het een jaar geleden dat de kamercommissie Binnenlandse Zaken de wetsvoorstellen voor de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde heeft goedgekeurd. Een beslissing blijft uit. Onzes inziens MOET Vlaanderen tonen dat het menens is en dat het niet langer loze, bedrieglijke beloftes of zoethoudertjes van "onverwijld" en "vijf minuten politieke moed" slikt.
De Werkgroep B-H-V richt zich tot alle verenigingen van Vlaanderen om onderstaande OPROEP te steunen. Via e-post hebben totnogtoe 182 verenigingen - nationale en plaatselijke - hun instemming gegeven. Onderaan vindt u de voorlopige lijst, in alfabetische volgorde. Ons streefdoel is tegen 8 december e.k. nog honderd reacties binnen te krijgen. UW VERENIGING MAG NIET ONTBREKEN! Geef uw bestuur inspraak en reageer zo snel mogelijk door een positieve instemming te sturen naar bovenstaand nieuw gecreëerd e-postadres haviko@vvb.org.
Wij zullen de oproep met de namen der verenigingen (geen partijpolitieke) sturen naar alle partijtoppen; de Vlaams-Brabantse burgemeesters en naar alle Vlaamse gekozenen van het federale en gewestelijke niveau. Drie dagen later ontvangen de media het bericht.
Wij durven rekenen op een democratische houding vanwege regering en politici. En op een massale reactie van het verenigingsveld. Aarzel niet, de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde is levensnoodzakelijk voor de toekomst van Vlaams-Brabant en Vlaanderen! Dank bij voorbaat.
Met vriendelijke groeten.
Namens de Werkgroep Brussel-Halle-Vilvoorde
Francis Stroobants Voorzitter Halle-Vilvoorde Komitee
Oproep van de Vlaamse verenigingen aan alle Vlaamse partijen:
Stop de carrousel van belangenconflicten en splits BHV - nu!
Verjaardag goedkeuring splitsingsvoorstellen in de kamercommissie
Op 7 november was het precies één jaar geleden dat de kamercommissie Binnenlandse Zaken de wetsvoorstellen voor de splitsing van B-H-V heeft goedgekeurd. Deze wetsvoorstellen vervangen de kieswet (voor de provincie Vlaams-Brabant), die in mei 2003 door een arrest van het Grondwettelijk Hof werd vernietigd wegens discriminatie en ongrondwettelijkheid. De stemming in de commissie kwam er pas na een lange carrousel, die duurde van het voorjaar 2005 tot november 2007.
Sinds die goedkeuring op 7 november 2007 wordt door de Franstaligen een nieuwe carrousel van "belangenconflicten" opgevoerd om een stemming in de voltallige Kamer te beletten. Een eerste belangenconflict werd ingeroepen door het parlement van de Franse Gemeenschap en liep af op 9 mei 2008. Een tweede belangenconflict, ingeroepen door de Cocof, de Brusselse Franstalige Gemeenschapscommissie, loopt dezer dagen af. Blijven nog over het Waals Parlement en het Brussels Parlement, goed voor nog een jaartje uitstel! Franstaligen kunnen blijkbaar vier keer een belangenconflict inroepen, Vlaanderen slechts één keer.
Waarom ondergaan de Vlaams regeringspartijen deze carrousel opnieuw lijdzaam?
De reden is duidelijk: de carrousel moet beletten dat de Franstaligen de federale regering doen vallen, precies zoals de vorige carrousel moest beletten dat de paarse regering Verhofstadt zou vallen. Daarom willen de Vlaamse regeringspartijen ook nu de splitsing van B-H-V absoluut uitstellen tot na de gewest- en Europese verkiezingen van 2009. Dit ondanks plechtig ondertekende verklaringen voor onverwijlde splitsing, ondanks beloften aan de kiezer in partijprogramma's en ondanks de Vlaamse regeerakkoorden en ondanks de zware verkiezingsnederlaag van paars in Vlaanderen.
Ongrondwettelijke Europese verkiezingen
De Vlaamse partijen vergeten dat voor de Europese verkiezingen de discriminatie en ongrondwettelijkheid nog erger zijn dan voor de federale verkiezingen: inderdaad, voor de Europese verkiezingen behoort Halle-Vilvoorde met zijn 35 Vlaamse gemeenten zelfs tot het Waalse kiesdistrict, wat betekent dat een kandidaat uit Aarlen stemmen kan halen in Halle-Vilvoorde, terwijl een kandidaat uit Vlaanderen GEEN stem kan halen in het aangrenzende Waals-Brabantse Tubeke of Henegouwse Edingen.
Stop de carrousel van belangenconflicten en stem nu de wetsvoorstellen in de Kamer!
De werkgroep B-H-V (Halle-Vilvoorde Komitee, Vlaamse Volksbeweging en Taal Aktiekomitee) en de Vlaamse verenigingen die mee ondertekenen, dulden geen verder uitstel van de Vlaamse regeringspartijen! Zij eisen dat de Vlaamse regeringspartijen de carrousel van de belangenconflicten stopzetten en overgaan tot de stemming in de Kamer. Na één jaar van ondemocratische obstructie is dit volstrekt legitiem. Het rechtzetten van een ongrondwettelijke discriminatie door een democratisch gestemde wet in het parlement gaat vóór op een ondemocratische obstructiecarrousel van belangenconflicten die door de wetgever zeker niet gewild werd.
En mocht de kieskring B-H-V nog niet gesplitst zijn vóór de Europese verkiezingen van 7 juni 2009 zal de Werkgroep beslissingen nemen over een hernieuwde "Actie Burgerzin". Massale steun van en voor de sympathiserende Vlaams-Brabantse burgemeesters en "Dienstweigering" aan ongrondwettelijke Europese (en federale) verkiezingen worden voorbereid.
De ondertekenende Vlaamse verenigingen vragen u met aandrang rekening te houden met de democratische bekommernis van ontelbare burgers.
Met 26 koorleden waren we aanwezig op het Sint-het VlaamNiklaasfeest van s Verbond voor Gepensioneerden, afdeling Sint-Amandsberg, in het Centrum Ten Berg in de Halve Maanstraat te Sint-Amandsberg. Het is een jaarlijkse traditie die geen lid wil missen.
Ons koor stond onder de leiding van onze vaste dirigent Hendrik Swinnen. Voor de begeleiding deden we beroep op Bert Smet, een uitstekend muzikant uit Gentbrugge. Zonder enige repetitie vooraf verliep het samenspel tussen koor en begeleider vlekkeloos. Dank je wel Bert.
(Met dank aan Oswald Van Ooteghem voor de foto's)
rb
Ons koor steunt de oproep van de Werkgroep BHV
OPROEP AAN ALLE VERENIGINGEN IN VLAANDEREN
Van de werkgroep BHV ontvingen we onderstaande "Oproep aan alle verenigingen in Vlaanderen".
Geacht Bestuur Beste VlaamseVrienden,
Op 7 november was het een jaar geleden dat de kamercommissie Binnenlandse Zaken de wetsvoorstellen voor de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde heeft goedgekeurd. een beslissing in de voltallige kamer blijft uit. Ons inziens MOET Vlaanderen tonen dat het menens is en dat het niet langer loze, bedrieglijke beloftes of zoethoudertjes van "onverwijld" en "vijf minuten politieke moed" slikt.
De Werkgroep BHV richt zich tot alle verenigingen van Vlaanderen om onderstaande OPROEP te steunen. Via e-post hebben totnogtoe (20-11-2008) 54 verenigingen - nationale en plaatselijke - hun instemming reeds gegeven. Onderaan vindt u de voorlopige lijst, in alfabetische volgorde.
UW VERENIGING MAG NIET ONTBREKEN ! Geef uw bestuur inspraak en reageer zo snel mogelijk door een positieve instemming te sturen naar het daarvoor speciaal gecreëerd e-postadres: haviko@vvb.org.
Wij zullen de oproep met de namen der verenigingen (geen partijpolitieke) sturen naar alle partijtoppen, de Vlaams-Brabantse burgemeesters en naar alle Vlaamse gekozenen van het federale en gewestelijke niveau. Daarna ontvangen de media het bericht.
Wij durven rekenen op een democratische houding vanwege regering en politici. En op een massale reactie van het verenigingsveld. Aarzel niet, de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde is levensnoodzakelijk voor de toekomst van Vlaams-Brabant en Vlaanderen! Dank bij voorbaat.
Met vriendelijke groeten,
Namens de Werkgroep Brussel-Halle-Vilvoorde
Francis Stroobants Voorzitter Halle-Vilvoorde Komitee.
Stuur de instemming van uw vereniging per e-post naar: haviko@vvb.org.
De werkgroep BHV omvat het Halle-Vilvoorde Komitee, de Vlaamse Volksbeweging en het Taal Aktie Komitee, en werkt onder de auspiciën van het OVV, het Overlegcentrum Vlaamse Verenigingen.
Het bestuur van het Emiel Hullebroeckkoor besliste op 1 december 2008 de Oproep aan alle Verenigingen in Vlaanderen, van de Werkgroep BHV te steunen. Deze beslissing werd aan de werkgroep per e-brief overgemaakt dezelfde dag.
23-11-2008
Hulde aan het graf van Emiel Hullebroeck 22-11-2008
HULDE AAN EMIEL HULLEBROECK OP HET KERKHOF VAN GENTBRUGGE OP ZATERDAG 22 NOVEMBER 2008
Tijdens zijn tafelrede ter gelegenheid van onze Sint-Ceciliaviering op donderdag 22 november 2007 zei eresenator Oswald Van Ooteghem wat volgt:
"Wie de begraafplaats Pére Lachaise te Parijs bezoekt kan vaststellen dat de Fransen hun grote kunstenaars niet vergeten. Op de graven van Edith Piaf, van Gilbert Becaud liggen dagelijks verse bloemen. Wij vergeten onze grote kunstenaars. Op het graf van Emiel Hullebroeck, op het kerkhof van Gentbrugge, ligt nooit een bloem... Gelukkig is er het Emiel Hullebroeckkoor, anders was deze grote meester totaal vergeten."
Mijn verslag van ons Sint-Ceciliafeest sloot met volgende woorden
"Mag ik er nog aan herinneren dat bij handgeklap een voorstel werd aanvaard om ter gelegenheid van ons Sint-Ceciliafeest volgend jaar (en dat elk jaar opnieuw) het graf van Emiel Hullebroeck met bloemen te bedekken. Wij verwachten dan niet enkel de koorleden maar allen die hulde willen brengen aan onze grote Vlaamse meester. Plant en zaai maar al..."
Voor ons is een woord een woord. In regen, smeltende sneeuw en hagel stonden wij gisteren, zaterdag 22 november 2008, bij het graf van meester Emiel Hullebroeck om hem een bescheiden bloemenhulde te brengen ter gelegenheid van de 130e verjaardag van zijn geboorte (Gentbrugge 20-02-1878). Verjaardag die Oswald kort in herinnering bracht bij het graf nr. 1742.
Voor wie af en toe een bezoek wil brengen aan het graf van Emiel Hullebroeck, voor wie er zaterdag niet bij kon zijn ten gevolge van het gure weer of andere verplichtingen, voor wie er mee wil voor zorgen dat er op dit graf, zoals op de graven van Gilbert Becaud of Edith Piaf op het kerkhof Père Lachaise te Parijs, regelmatig verse bloemen liggen volgt hier een korte beschrijving van de te volgen weg.
Het graf nr. 1742 is gemakkelijk te vinden. Het kerkhof van Gentbrugge ligt naast de kerk. Men neme best de ingang in de Gentbruggekouter. De Gentbruggekouter loopt rechts van de kerk. De ingang ligt een 150 meter in deze straat, langs de linkerzijde. Vanaf de ingang loopt de weg rechtdoor tot tegen de afsluitmuur aan de Schelde. Het graf van Emiel Hullebroeck is een van de laatste graven langs de rechterzijde van de laan, op enkele meter van deze muur
Wij houden er aan onze bijzondere dank en waardering uit te drukken voor onze erevoorzitter Wilfried Van Gucht en zijn vriendin Julia. Wilfried is 86 jaar (°22-09-1922). Hij wilde, ondanks het barre weer absoluut deel nemen aan de hulde aan het graf van Emiel Hullebroeck. Wij danken Julia omdat ze deze wens van Wilfried heeft helpen mogelijk maken.
Onze dank ook aan Vlaams Volksvertegenwoordiger Johan Deckmyn voor zijn gewaardeerde aanwezigheid. Hartelijk dank ook aan de leden en sympathisanten van het Emiel Hullebroeckkoor.
Dank aan allen en tot volgend jaar.
pb.
22-11-2008
Sint-Ceciliafeest 2008
Sint-Ceciliafeest
20 november 2008
Donderdag was het weer feest voor het Emiel Hullebroeckkoor. De wekelijkse repetitie werd traditiegetrouw vervangen door een eetmaal in de "catacombe" van Eetcafé Uilenspiegel in de Korte Kruisstraat.
Menu
Kir + hapje Herfstslaatje met pastei van fazant Kalfsblanquette met kroketjes Gemarineerd flensje met sinaasappelsaus koffie 1 fles wijn, 1 fles water per 4 personen
Daar onze kas een dipje vertoont (sponsors zijn van harte welkom) was het ditmaal onmogelijk het feestmaal gratis aan te bieden aan alle leden van het koor. Er werd een originele oplossing uitgekiend door het bestuur. Wie bij elke repetitie en bij elk optreden aanwezig was kon nog steeds gratis smullen. Wie minder stipt was geweest diende bij te dragen in verhouding tot zijn stiptheid. Niet slecht gevonden... En ons Mariette (Buyle) had de aanwezigheidslijsten bij die ze elke week met een "arendsoog" had ingevuld. Er was geen ontkomen aan...
Het feest begon met een welkomstwoord van onze voorzitster Cecile Deflo die speciaal onze erevoorzitter Wilfried Van Gucht, vergezeld door zijn zorgzame vriendin Julia, verwelkomde.
Zij verwelkomde tevens eresenator Oswald Van Ooteghem die ons ook dit jaar opnieuw, na het aperitief , vergastte op een schitterende tafelrede. Hieronder de voornaamste delen uit zijn toespraak die ik samenvat onder de titel:
DE KRACHT VAN HET LIED
"Twee maanden geleden was ik in Riga... Ik heb Letland bezocht. Ik heb een oude liefde met Riga en de nostalgie heeft me naar ginder gedreven. Echter niet enkel de nostalgie, ook het respect voor dat ongelooflijk dapper volk. Letland heeft nu nog 2.300.000 inwoners. Daarvan zijn 30 % Russen. In 1944 is Letland opnieuw door de Russen bezet. Die mensen hebben ontzettend veel meegemaakt. Om U enig idee te geven: in maart 1949 zijn niet minder dan 50.000 Letten gedeporteerd naar Rusland. Er zij dus tienduizenden mensen weggevoerd naar Siberië en men heeft evenveel Russen in de plaats gebracht. Riga, de hoofdstad, heeft zelf 750.000 inwoners. Prachtige stad, maar 45 % zijn Russen, 45 % Letten en 10% andere nationaliteiten. Welnu, de Letten hebben zichzelf bevrijd. En waarmee hebben ze zich bevrijd ? Met een "zingende revolutie". Dat is enig in de wereldgeschiedenis - en jullie als koorzangers , jullie moeten dat weten - nog voor dat de perstroïka ten einde was, nog voor het sovjetimperium in elkaar is gestort zijn tienduizenden Letten op straat gekomen en hebben ze hun volksliederen gezongen. En uit de kracht van dat volkslied hebben zij de moed geput om zich te verzetten tegen de sovjetheerschappij. Ongezien in de wereldgeschiedenis. Zij hebben hun zangfeesten gehouden waarop tienduizenden mensen aanwezig waren. Dat was verboden door de Russen. De nationale liederen waren verboden, de nationale vlag was verboden, de nationale traditionele volksdans was verboden. En ondanks alles hebben ze volgehouden en zijn blijven zingen. Van aan het vrijheidsmonument in Riga, dat het zinnebeeld is van de vrijheid van dat dappere volk, hebben ze al zingend een bloementapijt neergelegd tot in de oude stad. De Russen stonden daar machteloos tegenover. En, drie maanden voor de sovjetruïne in elkaar is gestort heeft Letland zijn vrijheid herwonnen. En in 1993 hebben ze dan hun eigen parlement gekozen.
Vandaag, ondanks 45 % Russen in Riga is de taal uitsluitend Lets. Officiëel, straatnaamborden postkantoren, banken, noem maar op... geen woord Russisch. Russen zijn de gasten en zij moeten zich aanpassen aan de taal van het volk. Wij kunnen daar eigenlijk veel van leren.
Letland is op dit ogenblik een onafhankelijke, vrije republiek. Met een vertegenwoordiger in de UNO, met een vertegenwoordiger in de NAVO, met een eigen commissaris in de Europese Gemeenschap. De commissaris, een dame, is geboren in gevangenschap in Rusland, haar ouders waren verbannen naar Siberië. In Rusland geboren is ze nu commissaris van Letland met een vetorecht in Europa. Daar kunnen de Vlamingen maar van dromen.
Damen en Heren,
Dat was mijn inleiding om U te wijzen op de kracht van het volkslied. Maar ook Vlaanderen heeft uit zijn volksliederen veel kracht geput. denk aan de overgetelijke Willem De Meyer die in 1933, uit het niets, het Vlaams Nationaal Zangfeest heeft uit de grond gestampt. Sindsdien hebben tienduizenden en tienduizenden Vlamingen, jonge en oude, al maar weer moed geput uit de emancipatorische kracht van dat Vlaamse volkslied. Hoe vaak hebben wij niet allen samen De Vlaamse Leeuw gezongen bij manifestaties: de marsen op Brussel, de betogingen in Schaarbeek (tegen de apartheidsloketten van Roger Nols), in Voeren waar Happart de plak zwaaide. Telkens weer hebben we uit onze Vlaamse Leeuw de kracht geput om verder te betogen. Dat hebben we ook gedaan te Komen voor het behoud van het Vlaams schooltje...
Herinner U nog Leuven Vlaams. Leuven, een tweetalig bastion, een Belgisch bastion dat door het lied eigenlijk omver is gezongen. We hebben toch de mars gehad van Oostende tot in Leuven met duizenden en duizenden Vlamingen, waarvan de massa steeds meer en meer aanzwol tot een reusachtige stoet in Leuven die tenslotte de Belgische unitaire universiteit heeft doen splitsen in een Franstalige en een Nederlandstalige. Tijdens die marsen op Leuven zongen wij ook een Engels lied "We shall overcome". Maar waarom zongen we dat lied ? Omdat dat het lied was van de burgerrechtenbeweging in Amerika waar de zwarten verdrukt werden door de blanke meerderheid. Zij hebben uit dat lied "We shall overcome" eveneens de kracht geput om verder te strijden voor burgerrechten met het gevolg dat er nu een zwarte president geworden is van de Verenigde Staten. Dus je ziet wat een machtig wapen het lied kan zijn.
Ik wil ook herinneren aan "La Marseillaise" die in de nacht van 25 op 26 april 1792 werd gecomponeerd door Claude Joseph Rouget de l'Isle en gezongen voor zijn soldaten. De originele naam was niet "La Marseillaise" maar "Chant de Guerre de l'Armée du Rhin. Dat lied is nadien door Hector Berlioz gearrangeerd en het werd in Frankrijk als een subversief lied beschouwd. Tijdens het keizerrijk werd het trouwens door Napoleon verboden. Toch zijn de Franse revolutionairen dat lied blijven zingen en toen de revolutionairen uit Marseille Parijs binnen trokken zongen zij dat lied dat sindsdien "La Marseillaise" heet.
Ook de communisten in de Oktoberrevolutie hebben dat lied overgenomen. De "Internationale" (die werd gecomponeerd door een Vlaming, Pierre de Geyter op een gedicht van Eugène Pottier) werd aanvankelijk gezongen op de tonen van "La Marseillaise". Lenin is in Sint-Petersburg onthaald met de Internationale maar op de muziek van La Marseillaise.
Tussen haakjes wil ik er op wijzen dat "La Marseillaise" eigenlijk zou moeten worden verboden want het is het meest racistische lied dat er op de wereld bestaat:
"Aux armes, citoyens, Formez vos bataillons. Marchons! Marchons! Qu'un sang impur Abreuve nos sillons"
"Zodat het onreine bloed", dat was het bloed van de Duitsers" onze voren doordrenkt". Stel U voor dat wij Vlamingen zouden zingen over het onreine bloed van de Walen. Ze zouden ons in "den bak" steken. Dus "La Marseillaise" is een zuiver racistisch lied waartegen een zekere Brusselse rechtbank zou moeten optreden.
Een zeer merkwaardig lied, en de meesten van ons weten dat waarschijnlijk niet, is het "Deutschlandlied". Dit "Lied van de Duitsers" werd in 1841 geschreven door August Heinrich Hoffmann von Fallersleben en gezongen op een melodie van Joseph Haydn.
Sinds 1922 is dat het lied van de Duitsers. Wat de meesten echter niet weten is dat Hoffmann von Fallersleben de twee laatste strofen van het "Duitslandlied" in het Nederlands heeft geschreven. Die worden natuurlijk in Duitsland niet gezongen. Vroeger werd de eerste strofe gezongen. Na de oorlog werd gekozen voor een vreedzamere derde strofe. Die Hoffmann von Fallersleben was een Nederduitser maar een minnaar van het Middelnederlands. Het Middelnederlands is een van de mooiste talen geweest uit de geschiedenis. Von Fallersleben beoefende die taal en was een minnaar van die taal.
Ook mijn moeder, Gaby Van Ooteghem-Guenter, bewonderde het Middelnederlands. Ze regisseerde in het gravensteen te Gent, als leidster van "De Gezellen van het Gravensteen" de "Abele Spelen": Gloriant, Esmoreit, Lanceloet, e.a. Naar die voorstellingen kwamen talrijke leerlingen uit de ons omliggende landen. Ze verzorgde eveneens opvoeringen in het Oudnederlands in het Duits Nationaal Theater in Weimar (met Duitse tekstbrochure). Ze heeft les gegeven over het Middelnederlands aan de HBS in Rotterdam. Ze verzamelde ook liederen en teksten in deze taal.
Een heel triest verhaal rond het Duitslandlied vormt toch de geschiedenis van die duizenden Duitse studenten die vrijwillig naar het Front zijn getrokken in de oorlog 1914-1918 en in Langemark, terwijl ze het Duitslandlied zongen, zijn neergemaaid bij een stormloop op de vijandelijke loopgraven. Er liggen tienduizenden Duitse soldaten op het kerkhof van Langemark, gesneuveld terwijl zij het "Deutschland über alles" zongen.
Ik hoor met groot genoegen dat jullie zaterdag hulde gaan brengen op het kerkhof van Gentbrugge aan Emiel Hullebroeck, die nu 130 jaar geleden, op 20 februari 1878 te Gentbrugge werd geboren . Ik mag er misschien op wijzen dat volgend jaar, 2009, de vijftigste verjaardag is van het overlijden van Jef Van Hoof. Een reus in de geschiedenis van het Vlaamse lied. Wie in Vlaanderen kent zijn lied "Groeninghe" niet dat ook zovele mensen heeft bezield bij ontelbare Vlaamse manifestaties.
Ik zou tenslotte nog willen herinner aan een dame, een heel grote dame, één van de grootste zangeressen die de wereld ooit heeft gekend, de Gentse Vina Bovy. Vina Bovy die geboren is en gewoond heeft op de Blandijnberg in een van de beluiken waar nu de boekentoren staat maar die uitgegroeid is tot een wereldster die Frankrijk, Amerika, enz. heeft veroverd. Ze is uiteindelijk Française geworden maar in 1955 werd een groot feest gegeven om haar afscheid te vieren? En toen vroeg men haar om nog één lied te zingen. Iedereen had gedacht aan een aria uit La Tosca of La Traviata. Weet je wat Vina Bovy als afscheid heeft gezongen? "Ik ken een lied" van Gentil Antheunis en Willem De Mol.
IK KEN EEN LIED
Ik ken een lied, dat 't hart bekoort, Ik ken een lied vol medodij; Ik heb het reeds als kind gehoord; Die tijd is lang voorbij... Mijn moeder zong het bij de wieg van haren eersten zoon; Het klonk zo lief, in haren mond, Zo heimlijk zacht en schoon... O moederzorg! o moederlief! Mijn hart vergeet u niet
Ik ken een lied, dat 't hart bekoort, Ik ken een lied vol melodij; Ik heb het reeds als kind gehoord; Die tijd is lang voorbij... Zij zong het ook de blonde maagd Die eens mijn liefde won: 't Was in het veld, langs groen en loof, Bij lentelucht en zon... O jeugd en liefde! o rozenblaên Hoe snel verwelkt, vergaan!
Ik ken een lied van zoete min, Ik ken een lied vol melodij; Men zong het in mijn huisgezin; Die tijd is lang voorbij... Nu zingt het niemand, niemand meer Den ouden armen man; Geen vrouw kust mij de tranen af Die 'k niet weerhouden kan... Geen kind zingt 't liedje van voorheen 'k Ben oud en gans alleen.
Heel de zaal zat muisstil te luisteren, de ene vol bewondering de andere waarschijnlijk met een beetje tegenzin. Maar Vina Bovy, die grote zangeres, zong als haar laatste lied het Vlaamse lied "Ik ken een lied..... Mijn hart vergeet u niet".
Ik wil besluiten en het Emiel Hullebroeckkoor feliciteren voor die jarenlange inzet voor het Vlaamse lied..."
Als blijk van waardering voor ons koor schonk Oswald aan onze voorzitster een boekje uit de verzameling van zijn moeder, Gaby Van Ooteghem-Guenter: "Het Nederlandsch Liederboek uit 1929" uitgegeven door het Willemsfonds onder toezicht van Fl. Van Duyse. Het is een verzameling van talrijke balladen, verhalende liederen en minneliederen in het Middelnederlands.
En dan was het tijd om te genieten van de verschillende gangen afgewisseld met, hoe kan het voor een koor anders, het zingen van Vlaamse liederen onder de leiding van Hendrik Swinnen.
Tussendoor declameerde Antoinette haar gelegenheidsversje:
"Zon en aarde, wat gij bracht, het kieme in ons tot nieuwe kracht. Dat groeien mag ons mensen zijn, tot aardekracht en zonneschijn"
En zong Paul "Mijn familieboom", een straatzangerslied uit het liederenboek van zijn ouders:
MIJN FAMILIEBOOM
Ik kan voor 't minst zoolang onthouden Als den langsten mensch op aard Het is moeilijk om bemerken Hoe dat in het 't hoofd vergaat 'Kan mijn stamboom gansch van buiten 'k Heb een broeder officier Ja aan 't hof staan van mijn kozijnen En in de kamers zijn er vier
Refrein
Wat zegde gij van die rij Wie heeft dat geluk genoten in ons land Uit zoo eenen stam gesproten 't is plezant Maar laat mij een denken toch O ja, o ja, er zijn er nog En op mijn woord van eer Niemand vergeten.
Mijn nicht trouwe een minister Eenen broeder is pastoor Mijn schoonbroer heet de Rotschild En mij vader is doktoor 'k Heb een neef die generaal is En zijn vrouw is barones Ja mijn zuster geeft de kinderen Van de graaf van Vlaanderen les.
Het is niet om te stoeffen Maar verstandig en beleefd Zijn wij al in ons familie D'een dicht, d'ander componeert Mijn zoon heeft een boek geschreven En zijn vrouw is dichteres 'k Heb een broeder die is bisschop Eene zuster is abdes.
Zie nu kent gij mijn familie Ik ben fier op mijnen boom Niemand heeft zoo'n schoone takken Dat verwed ik zonder schroom Wij zijn allen geleerd, verstandig Niemand die 't betwisten zal Wij zijn rijk wij zijn geen stoeffers Eerlijk zijn we bovenal.
Refrein
Wat zegde gij van die rij Wie heeft dat geluk genoten in ons land Uit zo eenen stam gesproten, 't is plezant Wel och wat schoon familie toch En allemaal leven ze nog En op mijn woord van eer Niemand vergeten.
En de dames hebben veel "gechat"!
En rond vijven was het welletjes geweest en togen we naar onze "kazematten".
EdN
11-11-2008
11 november 2008 - VOS Wetteren - De Vlaamse Vredesdag
11 november 2008
"De Vlaamse Vredesdag"
Eucharistieviering ter nagedachtenis van alle slachtoffers van beide Wereldoorlogen en van de Repressie en voor overleden erevoorzitter de Heer August Van Imschoot
Georganiseerd door V.O.S -Wetteren in de Sint-Theresiakerk te Wetteren Overbeke.
"De doden met hun ogen van aarde met handen en voeten van gras zijn de stilste doden der wereld. Zij zijn gelijk halmen en aren verbaasd, zonder woede gevallen. De weerloze akker van Vlaanderen ligt van hun aanwezigheid vol. Zij roepen hun boodschap van vrede met wrede verhakkelde monden met modderspatten en wonden."
Het was wel even wennen in de Sint-Theresiakerk te Wetteren- Overbeke zonder het vertrouwde gezicht van de erevoorzitter van V.O.S.-Wetteren en tegelijkertijd ook de erevoorzitter van het Emiel-Hullebroeckkoor: August (Gust) Van Imschoot. Gust overleed te Brugge op vrijdag 10 oktober 2008. Ook ter ere van Gust waren onze leden talrijk aanwezig om met hun zang hulde te brengen aan deze trouwe Vlaming die zich inzette voor de verwezenlijking van de boodschap van de frontsoldaten (het zogenaamde IJzertestament): "Nooit meer oorlog", "Zelfbestuur" en "Godsvrede".
NOOIT MEER OORLOG
Iedere oorlog is een slecht zaak waarbij zelfs de overwinnaars verliezen.
Wat overblijft: nà de feesten en fanfaren, nà de Te Velde's van koper en de Te Deums van bruisende orgels, nà de vlaggen en vlammende frazen, nà het decor en de decoraties, - zijn: de huizen met hun lege plekken, de hiaten in het gesprek, de verborgen tranen, de volle kerkhoven, het liggend gelid van de zerken, de geliefde namen
ZELFBESTUUR
De hardste tijd voorbij. De laatste spade steekt halverwege in het nieuwe land. Achter de rug het woud zonder genade, de slechte staat. Voor ons allengerhand de vormen en de waarborgen van leven, de macht die niet bijna is maar gehèèl, de grenzen vastgelegd voorgoed omschreven, de boedel éérlijk onder twee verdeeld. En eindelijk de ware eendracht willen die in het eigen kamp geen wonden laat. Dan zien wij schier hoe jonge handen tillen de meiboom op het dak, de Vlaamse staat.
GODSVREDE
Wij hebben onze volkskracht vaak onnode in moties en discussietjes verwoest, het helder woord verbeten om den brode en decoraties hebben als een zode zoveler stem gestikt die klinken moest! Maar als wij naar de velden pelgrimeren waar Vlaandrens manschap in zijn stormloop viel zullen wij steeds van hun bereidheid leren en voor één dat de barse tweedracht weren die ons zolang de zegepraal onthield.
Rik Swinnen - Jan Janssens - E.H. Johan Pringels en Mevr. Sofie Vion.
Tony Oyen (links) met enkele leden van het koor
De eucharistieviering werd gecelebreerd door E.H. Johan Pringels. De prachtige teksten werden gelezen door Mevrouw Sofie Vion. Het Emiel Hullebroeckkoor stond onder de leiding van Rik Swinnen. Ons koor werd aan het orgel begeleid door Jan Janssens. De beklijvende klanken van het "Te Velde" en de "Last Post" klonken uit de trompet van Tony Oyen.
"De Eerste Wereldoorlog, die om geen enkele noodzakelijk reden of om geen enkel hoger goed gestreden werd, was een uitbarsting van een massale drang tot vernietiging en tot zelfvernietiging. In deze woeste opflakkering van de oude praktijk van het mensenoffer lieten honderdduizenden jonge mannen zich zonder noodzaak aan het front slachtofferen."
(Uit "Weg uit de leegte - De spirituele nood van Europa van G. Bodifée)
IN FLANDERS FIELDS
"In Vlaamse velden klappen rozen open Tussen witte kruisjes, rij op rij, Die onze plaats hier merken, wijl in 't zwerk De leeuweriken fluitend werken, onverhoord Verstomd door het gebulder op de grond.
Wij zijn de Doden. Zo-even leefden wij, Wij dronken dauw. De zon zagen wij zakken. Wij kusten en werden gekust. Nu rusten wij In Vlaamse velden voor de Vlaamse kust.
Toe, trekt gij u ons krakeel aan met de vijand Aan u passeren wij, met zwakke hand, de fakkel. Houdt hem hoog. Weest gíj de helden. Laat de doden Die wij zijn niet stikken of wij vinden slaap noch Vrede - ook al klappen zoveel rozen open In zovele Vlaamse velden.
(John McCrae in een vertaling van Tom Lanoye)
Deze ontroerende hulde werd besloten met het zingen van de nationale liederen: Gebed voor het Vaderland, Wilhelmus en het Vlaams Volkslied. Nooit klonken ze met meer vastberadenheid dan vandaag in de kerk van Overbeke.
TROUW AAN VLAANDEREN
Ik droom van een land dat godsvredig leeft en - bewust van nooit-meer-oorlog - nooit nog de taal van de wapens spreekt. Ik droom van een land dat - nu - de volheid van het zelfbestuur bereiken wil... Dát is het land dat ik - gedragen door een onbreekbare trouw - aan mijn kinderen geven wil.
(pb)
10-11-2008
Toespraken door Prof. Sander Evrard op 8-11-2008
TOESPRAKEN DOOR PROF. SANDER EVRARD OP HET CAMPO SANTO EN IN "DE VLIER" TE SINT-AMANDSBERG OP ZATERDAG 8 NOVEMBER 2008
Op zaterdag 8 november 2008 had de jaarlijkse "Dodenhulde" plaats van v.o.s., n.v.o.s., sneyssens, broederband, a.n.v. en v.v.v.g.
De hulde begon met een rondgang op het Campo Santo waar een groet werd gebracht bij de graven van Prof. Dr. Corneel Heymans, Jef Goossenaerts, Michel Van Der Donck, Gaston Rombaut en Jef, Jan en Leo D'Hont. Op hun graven werden tevens bloemen neergelegd.
Bij het graf van Corneel Heymans hield Prof. Sander Evrard volgende toespraak:
" Vlaamse vrienden,
We staan hier samen bij het graf van iemand die de hoogste wetenschappelijke onderscheiding ter wereld heeft behaald, het graf van iemand aan wie de zo prestigieuse Nobelprijs is toegewezen geworden. Maar aan wie het niet naar het hoofd is gestegen. De enige Vlaamse Nobelprijs Geneeskunde. Maar die dan toch een eenvoudig man is gebleven, vriendelijk en minzaam in de omgang en diep sociaal voelend. Die dus niet deed zoals heel wat politiekers die wanneer ze b.v. een ministerpost hebben kunnen bemachtigen u plots niet meer zien staan (behalve wanneer er verkiezingen op komst zijn, dan ontdekken en kennen ze u plots weer).
Corneel Heymans heeft zich nooit geschaamd over zijn afkomst. Zijn vader was ook professor zoals hijzelf aan de Gentse universiteit, maar zijn grootvader was een boer uit het Brabantse Gooik.
Tussen haakjes: het zal wel toeval zijn, maar mijn eigen vader was ook prof. en diens vader kwam uit een honkvaste boerenfamilie van Twee-Akkers op de taalgrens.
Leon Elaut's vader was zelf landbouwer in het toen nog landerlijke Gentbrugge.
Uit de boerenstand komen niet zelden nieuwe krachten.
De goede Filip de Pillecijn, die hier ook op het Campo Santo ligt en die destijds mijn peter was om mij bij de VOL (Oost-Vlaamse Letterkundigen) binnen te loodsen, Filip de Pillecijn heeft dit ook in verscheidene van zijn boeken beklemtoond; b.v. wanneer hij schreef "en dat het niet zo vreselijk is te rusten in de grond waarover men heel zijn leven in liefde gebogen stond". Het zou bijna uit Timmerman's Boerenpsalm kunnen komen...
Dat was dan in een tijd dat landbouwers nog niet thuis voor een computer zaten, maar dat ze vóór dag en dauw op hun land stonden totdat het 's avonds donker werd, en zich krom werkten.
De Vlaamse boerkens, waarop men in deze staat altijd smalend neergekeken heeft.
Nobelprijswinnaar Heymans heeft dus geen pretentie gekregen. En dat zien we dan ook aan zijn graf waarop een geknielde figuur ons aan deemoed doet denken. Een sculptuur van Antoon van Parijs, vriend van dichter Wies Moens en declamator Anton Van der Plaetsen. Een beeldhouwer die helemaal niet commercieel aangelegd was, een ras-artiest die het evenver had kunnen brengen en even bekend had kunnen worden als Georges Minne, een mystiek aangelegd kunstenaar die zich dagenlang afzonderde om in arduin te kappen, en het daarna zou weggegeven hebben.
Het beeld hier op dit graf is typisch voor Antoon van Parijs. En het past ook helemaal voor Corneel Heymans.
Wij Vlamingen hebben wetenschappers en kunstenaars gehad waarop we fier, wat zeg ik, waarop we trots mogen zijn".
TOESPRAAK DOOR PROF. SANDER EVRARD IN "DE VLIER"
In het Cultureel Centrum "De Vlier" werd, na de hulde aan zijn graf, een plechtige herdenking gehouden van Prof. Dr. Corneel Heymans die in 1938 (70 jaar geleden) de Nobelprijs won en in 1968 (40 jaar geleden) overleed.
Prof. Dr. Sander Evrard, oud-leerling van Corneel Heymans bracht een indrukwekkende hulde aan zijn leermeester. Hier volgt de tekst van de toespraak.
"Dames en Heren, Vlaamse vrienden,
Reeds vader Heymans, Jan Frans Heymans, stond bekend als Vlaamsgezind. Bij de opening van het academiejaar 1923-24 sprak hij voor het eerst een rectorale rede in het Nederlands uit. Door sabotage van francofone kant zette toen een electriciteitspanne de Gentse universiteitsaula in duisternis, maar vader Heymans zette onverstoorbaar zijn toespraak verder bij kaarslicht. Men had dus met dergelijke verstoring willen tonen dat overschakeling op de eigen taal een doven van het licht der cultuur en der wetenschap zou betekenen. Een bevestiging van wat Mercier & Cie "un crime contre l'esprit" hadden genoemd.
Jan Frans Heymans kan dus als de eerste rector der vernederlandste universiteit van Gent worden gezien. Alhoewel de officiële volledige vervlaamsing van ons hoger onderwijs er pas in 1930 ging komen, een volle eeuw dus na de franstalige vestiging van leger, gerecht en onderwijs in 1830: zoals U weet heeft het dus 100 jaar strijd vereist om van 1830 tot 1930 tenslotte een natuurlijk recht af te dwingen; generaties bewuste Vlamingen hebben er al hun energie, ja hun leven moeten voor opofferen; zijn tegengewerkt, gedegradeerd, afgezet, geknakt, gebroodroofd geweest in deze Noord-Franse staat.
Dit zijn dingen die men nooit kan vergeten; "de asse van Claes klopt op onze borst". Dit maakt ons tot nationalist.
Als Vlaanderen ooit onafhankelijk wordt - en deze mogelijkheid lijkt nu allangsom reëler te zullen worden - dan zal het een monument van dankbaarheid mogen oprichten voor al de onbekende kleine Vlamingen die uit overtuiging en zonder berekening offers hebben gebracht, de eenvoudige Fronters, de vele leraars, de vergeten onderpastoors of petits vicaires die zowel door de Staat als door de officiële Kerk zijn gesanctioneer en getroffen geworden.
Zoon Corneel Heymans wenste na humaniora aan Sint Lievens en Sint Barbaracollege als oudste zoon het werk van zijn vader voort te zetten.
Nadat hij tijdens W.O. I in het veldleger gediend had, werd hij in 1920 geneesheer, huwde in 1921 en kreeg 5 kinderen. In 1930 volgde hij zijn vader op.
Uit het werk van vader en zoon Heymans, hierin ook intens bijgestaan door de latere dekaan en rector Prof. Dr. Jan Bouckaert, groeiden de belangrijke laboratorium-bevindingen omtrent een vrij klein menselijk orgaan waarvan men tevoren eerder dacht dat het slechts een lymfe kliertje was in de vertakking van de grote halsslagader, maar dat eigenlijk een zenuwcentrum bleek te zijn met een belangrijke rol voor ademhaling en bloedsomloop.
Voor deze ontdekking behaalde het Gentse Heymans-instituut in 1938 de hoogste wetenschappelijke onderscheiding ter wereld: de Nobelprijs.
Naast de grote wetenschappelijke betekenis, had dit gebeuren ook nog op andere gebieden weerklank: het was een schitterende bevestiging van leefbaarheid en levenskracht der toen nog jonge Vlaamse universiteit van Gent, een klinkende afstraffing van het vooroordeel dat wetenschap alleen maar in het Frans zou kunnen beoefend worden.
Naast de Nobelprijs werd aan Heymans ook een indrukwekkende reeks buitenlandse eredoctoraten toegewezen. De internationale erkenning was compleet. Maar hier in eigen land verliept het wel engszins anders. Geen sant in eigen land ?
Reeds vóór de tweede wereldoorlog was de Faculteit Geneeskunde van de Gentse universiteit al verdeeld in twee kampen, in twee clan's, in twee richtingen, in twee tegengestelde vleugels. Men zou het in grote lijn kunnen noemen rechts en links, de kerkelijken enn de loge-aanhangers, de Vlaamsgezinden en de groep Gand Français, de belgicisten en de flaminganten.
Gent was al ten tijde van de eerste wereldoorlog een bastion van het activisme geweest; het was op de Vrijdagmarkt rond het standbeeld van Jacob van Artevelde dat de onafhankelijkheid van Vlaanderen was uitgeroepen geweest. Nog vroeger was het dé zetel van het orangisme geweest. Er was dus al een verdeeldheid.
Tijdens de tweede wereldoorlog kwam daar nog bij: wit en zwart, zij die voor een Nieuwe Orde voelden en de zgn. anglofielen.
In 1944-45 was het 't moment en de gelegenheid voor de afrekening. Men had immers gezworen: on les aura. Door repressie en epuratie werd de helft van de Faculteit Geneeskunde alhier getroffen: afzetting, aanhouding, veroordeling. En ten bewijze dat ik niet overdrijf, noem ik hier slechts enkele namen. De professoren Daels van de verloskunde en de vrouwenziekten: ter dood veroordeeld; Elaut van de urologie: slechts tot 2 jaar gevangenis verwezen maar van zijn onderwijs ontheven; Soenen van de anatomie; Van Houtegem van de orthopedie; Speleers van de oogziekten: afgezet en in de Nieuwe Wandeling; Martens van de inwendige ziekten: afgezet; De Brabandere van de tandheelkunde: afgezet en in de Wollestraat; Vincent Evrard van de farmaceutische scheikunde: van leeropdracht ontheven en in Hechteniskamp Lokeren; Hooft van de kinderziekten werd slechts 1 jaar geschorst; Heymans van de geneesmiddelenleer heeft men ook trachten uit te schakelen, maar door zijn buitenlandse relaties is dit niet zo gemakkelijk gegaan. (Hoewel men er b.v. in Frankrijk ook niet voor teruggedeinsd is een Alexis Carrel - die vooral gekend was om zijn klassiek werk "L'homme, cet inconnu" en die ook een nobelprijswinnaar was maar een soort medisch adviseur van Philippe Pétain was geweest - in een naoorlogs Frans concentratiekamp te laten omkomen).
Wat er voor Heymans ook meespeelde was wat men in het Frans "jalousie du métier" noemt, afgunst op zijn Nobelprijs.
Ook tegenover de talrijke andere getroffen collega's gold "Ôte-toi de là, que moi je m'y mette" (de strijd tot het veroveren van de leerstoel).
Men kan dus zeker niet zeggen dat er in de Faculteit Geneeskunde op het einde van de oorlog veel collegialiteit geheerst heeft, wel integendeel; Gand Français heeft meer dan zijn best gedaan. De Faculteit Geneeskunde werd grondig geëpureerd. Grote kuis tegenover alles wat te vlaamsgezind leek. L'histoire se répète. Voortzetting of herhaling van de jacht op de activisten na W.O. I. Belgische wraak.
Bijna gans de Vlaamse intelligensia heeft trouwens, zoals u weet, toen achter de tralies gezeten. Hoeveel vrouwen en moeders hebben er niet na de oorlog met sigaren, met boeken of met lakens en fluwijnen moeten gaan leuren.
Corneel Heymans behoort tot de topfiguren van onze wetenschapsgeschiedenis. Maar hij bleek ook - en dat is wel niet de minste van zijn verdiensten - sociaal-bewogen en Vlaams-geëngageerd te zijn. Hij deinsde er niet voor terug, voor zijn opinie en gezindheid uit te komen. Hij had de moed, verantwoordelijkheid op te nemen. Hij durfde het aan, zich in te zetten op momenten dat men gevaar kon lopen, in omstandigheden die het niet zo vanzelfsprekend maakten, toen men op de loer lag om iemand van collaboratie te kunnen beschuldigen, toen het gewaagd was zijn nek uit te steken. Dit alles heeft hem niet weerhouden, zijn moreel gezag als Nobelprijs-drager in de weegschaal te werpen. Maar zelfs met die stem heeft de hardvochtige staat ook nooit rekening willen houden, en is, zoals U allen weet, België het enige land dat nooit amnestie heeft willen verlenen. Een record dat kan tellen.
In 1940 was Corneel Heymans voorzitter geworden van de repatriëringscommissie om de burgerlijke vluchelingen uit het Zuiden terug te halen, alsook de talloze jongeren van 16 tot 35 jaar die verplicht op een onverantwoorde wijze de banen naar Frankrijk waren opgejaagd (en op 16 jaar waren we toen nog kinderen...).
In hetzelfde jaar nog werd Heymans ondervoorzitter van de door de secretarissen-generaal opgerichte Vlaamsche Cultuurraad.
Als voorzitter van de Afdeling "Geneeskunde en Hygiëne" van Winterhulp bemiddelde hij bij de bezettende macht voor geneesmiddelenvoorziening van de bevolking. Deze betrokkenheid bij Winterhulp werd hem kwalijk genomen, omdat deze organisatie zgn. gecopieerd was op de Duitse Winterhilfe. Maar de Belgische overheden bleken dus niet te weten dat er evengoed een Zwitserse Winterhilfe/Secours d'hiver bestond. De uit Londen terugkerende regering verbood de hulpaktie. In het interessante programma "Ten huize van" van Prof. Joos Florquin dat sommigen onder U zich nog zullen herinneren (uitzending in 1963), getuigde Heymans zelf dat de Winterhulpwerking zo doelmatig was (hulp aan zieken, zwangeren, kinderen en minderbedeelden) dat de gemiddelde kindersterfte in het land tijdens de 4 oorlogsjaren lager was dan ervóór en ook veel lager dan erna toen Winterhulp was afgeschaft.
Terloops vermeld: ik herinner me dat mijn vader zijn burgemeesterswedde aan Winterhulp afstond. Hij heeft er ook stank voor dank om gekregen.
Van repressie- en epuratie-commissie kreeg Heymans een serieuse Belgische blaam omdat hij als gastprofessor naar Duitland was gegaan.
Als stichter en voorzitter van het Comité voor Recht en Naastenliefde kwam hij in de naoorlogse periode op voor repressieslachtoffers. Als voorzitter van het Katholiek Vlaamsch Oud-Hoogstudentenverbond onderschreef hij een oproep tot amnestie, en richtte tot de Commissie voor de rechten van de mens van de Verenigde Naties een aanklacht tegen de Belgische Regering.
Ook pleitte hij in het toen nog unitaire België voor federalisme.
Het was dan misschien ook wel niet zo verwonderlijk dat in 1958 de francofone vleugel van het Belgische Rode Kruis Nobelprijswinnaar Heymans als voorzitter weigerde; en dan is maar de toenmalige prins Albert de president geworden.
In hetzelfde genoemde programma "Ten huize van" vermeldde Heymans ook dat toen na de wereldentoonstelling van 1958 de pauselijke nuntius voorstelde aan Nobelprijs Heymans een titel van baron toe te kennen, dit door een katholieke Belgische minister radikaal werd afgewezen. Er zijn dus wel aanleidingen genoeg geweest om Nobelprijs Heymans verbittering tegenover de Belgische staat te bezorgen.
I.v.m. de houding van Heymans gedurende en na de oorlog getuigde zijn opvolger Prof. De Schaepdryver over zijn illustere voorganger: "Luisterend naar de stem van zijn geweten verkoos hij het risico van de actie boven de veiligheid van de passiviteit".
Toen men nog niet zolang geleden hier bij de studenten en de Gentse bevolking een enquête inrichtte om de grootste prof. van onze universiteit aan te duiden, kwam onder een 40-tal geselecteerde kandidaten Jozef Guislain als eerste uit de bus, de geleerde die in de vorige eeuw als redder der geesteszieken ook wel de apostel der verdoemden werd genoemd omdat hij (met kanunnik Triest) de geketende zogezegde bezetenen uit de kelders van het Duivelsteen heeft gehaald; en die in de Gentse volksmond nog altijd Saint-Guislain wordt genoemd.
En als tweede Gentse prof. door de jaren heen was het onze enige Gentse Nobelprijs geneeskunde Corneel Heymans die werd aangeduid en verkozen. Het is spijtig dat onze goede prof. Heymans dit niet meer heeft mogen beleven. Namelijk dat in tegenstelling met de Belgische bewindvoerders die hem verketterd en gesanctioneerd hebben, de Gentse bevolking en de studenten hem tenslotte ten volle in ere hersteld hebben, door hem direct na Guislain te plaatsen die op de Begijnhoflaan in brons vereeuwigd staat.
In vgl. mag ik er misschien ook aan herinneren dat na de oorlog de afgezette Prof. Elaut door zijn oud-studenten artsen tot voorzitter van de Orde der Geneesheren werd verkozen. Zulk eerherstel was een kaakslag voor het Belgisch "gerecht" dat hem had veroordeeld.
En nu we het hier toch terloops over enkele andere professoren hebben, moge ik misschien ook een typerende anekdote van een andere van mijn oud-leermeesers aanhalen. Toen men Prof. Dr. Roger Soenen als getuige ten laste wou doen optreden op het proces tegen Filip de Pillecijn, zei de rechter: "Soenen, gij moet toch wel weten of De Pillecijn een afdeling van De Vlag in Oost-Vlaanderen heeft gesticht". En dat was in een tijd dat wel doorgaans iedereen zijn vel trachtte te redden, door zoveel mogelijk te ontkennen of te minimaliseren of door duur te betalen advokaten te laten pleiten. Wel, toen zegde Soenen: "Mr. de rechter, het kan De Pillecijn niet geweest zijn, want IK was het". Hij nam alles op zich om De Pillecijn te redden. Chapeau. Chic type. Soenen was een gentlemen, een grote meneer. Ik ben hem erom blijven bewonderen. Ze liggen ook allebei op het Campo Santo.
Vrienden,
Nu het in 2008 reeds 70 jaar geleden is dat Heymans de Nobelprijs verwierf (in 1938) en 40 jaar geleden dat hij stierf (in 1968) is het meer dan tijd dat we bevestigen: Heymans is een der schitterendste figuren uit onze geschiedenis der geneeskunde. Hij is die geschiedenis ingegaan naast een Jan Yperman, een Andreas Vesalius, een Rembert Dodoens, een Jan Palfijn, een Jozef Guislain. Hij heeft zijn plaats in deze roemrijke eregalerij.
Maar misschien meer nog blijft hij voor al wie hem gekend heeft in onze dankbare herinnering voortleven als een genereus man, als iemand met een groot hart, bekommerd om zijn medemensen, als een groot geleerde en wetenschapper, een topfiguur die ook in moeilijke en beroerde tijden, in de moerlemeie van de oorlog en de naoorlogse naweeën van blinde repressie en onrechtvaardigheid die men "justice de rois-nègres" heeft genoemd, niet geaarzeld heeft op te komen en zich in te zetten. Een nobelprijs die spijts alles, in goede en slechte tijden, verkozen heeft naast en bij zijn volk te blijven staan.
Hij was in de volste betekenis van het woord een mens van goeden wil. Maar hij was meer dan dat. Ook zijn as klopt op onze borst. Heymans is een ANKERfiguur in onze geschiedenis. Een figuur waarop men kan steunen en bouwen om niet te versagen of op te geven, maar om door te zetten en te blijven ijveren voor de verzuchting van vorige generaties tot de dageraad eindelijk aanbreekt en voor onze kinderen en kleinkinderen ons aller Vlaanderen een EIGEN schitterende toekomst moge ingaan.
Op zaterdag 8 november 2008 organiseerden de bovenvermelde verenigingen de jaarlijkse "Dodenhulde" te Sint-Amandsberg.
De hulde begon met een rondgang op het Campo Santo waar een groet werd gebracht bij de graven van Prof. Dr. Corneel Heymans, Jef Goossenaerts, Michel Van Der Donck, Gaston Rombaut en Jef, Jan en Leo D'Hont. Op hun graven werden tevens bloemen neergelegd.
Daarna volgde, ter nagedachtenis van de gesneuvelden van beide wereldoorlogen en overledenen van de verschillende verenigingen, een eucharistieviering in de kapel van het Groot Begijnhof te Sint-Amandsberg. De Homelie werd gehouden door E.P. André Vandaele (dominicaan). De dienst werd opgeluisterd door het Emiel Hullebroeckkoor o.l.v. Rik Swinnen en aan het orgel begeleid door Jan Janssens.
Pater André Vandaele en Elza Van Der Donck
E.P. Vandaele bezwoor de aanwezigen de strijd voor een zelfstandig Vlaanderen met alle kracht verder te zetten. Wij zijn het verplicht aan hen die hebben geleden en zijn gesneuveld voor dit ideaal. De komende generaties zouden het ons niet vergeven indien wij nu zouden versagen. Ondanks ontgoocheling en ontmoediging hebben wij geen andere keus. Wij moeten blijven geloven in ons ideaal. Peter Vandaele besloot met de woorden YES WE CAN!
Een innig moment is ook steeds de voorlezing van de namen van de Vlaamse strijdgenoten die ons ontvielen sedert de vorige dodenhulde (november 2007): Baert Elisabeth, Bouré Yvonne, Barbier Yvonne, Bytebier Suzanne, Cherchye Achille, Cornelis Hilda, De Baere Germana, De Bruycker Jacques, De Bruyne Maria, De Clercq Gaston, De Clippel Anna, De Cuf Doris, De Kegel Julien, De Langhe Marie-Christine, De Muer Yvonne, De Vos Marcel, De Weerdt Albert, Dhaenens Richard, Dierick Ray, Dispa Gaby, Dries Laurette, Kints Georgette, Lippens Palmyre, Llyod Françine, Lootens Albert, Mattys Lydia, Moortgat Maria-Hendrika, Piens René, Stuer Ernest, Van Cauteren Albert, Van Cleemputte Lia, Van Damme Jo, Van Den Abbeele Raf, Van Der Bauwhede Leona, Van Geyt Jeanine, Van Imschoot Gust en Vermassen Lisette.
De eucharistieviering werd besloten met Gebed voor het Vaderland en De Vlaamse Leeuw.
Prof. Dr. Sander Evrard en Dries De Mulder
In het Cultureel Centrum "De Vlier" werd nadien een plechtige herdenking gehouden van Prof. Dr. Corneel Heymans die in 1938 (70 jaar geleden) de Nobelprijs won en in 1968 (40 jaar geleden) overleed.
Prof. Dr. Sander Evrard, oud-leerling van Corneel Heymans bracht een indrukwekkende hulde aan zijn leermeester. Met ingehouden adem en diep ontroerd volgden de aanwezigen de herdenkingsrede. Het was muisstil in de zaal. Prof. Evrard kreeg als dank een echte ovatie.
Nadien volgde de gebruikelijke receptie, zoals steeds uitstekend verzorgd, aangeboden door de inrichtende verenigingen. Er werd nog lang nagepraat over de indringende toespraak van Prof. Evrard.
We kregen van Prof. Evrard de toestemming de integrale tekst van zijn herdenkingsrede te publiceren op onze webstek. Zodra de tekst in ons bezit is zal hij worden geplaatst.
pb
30-10-2008
Kalender 2008
KALENDER
2008
* * *
Zaterdag 19 januari 2008 14.30 uur in zaal Reynaert
Nieuwjaarsreceptie SNEYSSENS
Wij zingen volgende liederen:
Dietse Jeugd Groet onze vaan De trommelknaap Ere den arbeid Stormvogels Uilenspiegel Het lied der Vlaamse Senioren Vikinglied.
*
Maandag 28 januari 2008 14.30 uur in Parochiehuis Sint-Coleta
VVVG Gent-Centrum
Wij zingen volgende liederen:
Roosmarijntje Het meisje van Scheveningen Lach eens met je ogen Hoog op de gele wagen Mirabella Kermislied Laat ons liefste samen varen Kempenland Mijn zoetlief is een weverkijn Al lachend de wereld in Smartlap op Brugge Een liedje van vrede.
*
Zondag 13 juli 2008 14.30 uur In het Dienstencentrum te Gentbrugge
Guldensporenviering 2008
Organisatie: V.O.S.
Wij zingen volgende liederen:
Vlaanderen
Tekst: Louis Verbeek - Muziek: Gaston Nuyts
*
Vlaanderen, geheiligde grond F. Van Maele - Gaston Feremans
*
Vlaanderen dag en nacht Heinrich A. Hoffmann - Fl. van Duyse
*
Ik heb dit land zo lief gehad Tekst: P. van Leeuwen - Muziek: Arm. Beliën
*
Vlaanderen herrijst Tekst: A. Van Wilderode - Muziek: Renaat Veremans
*
Het lied van Nele Tekst: Johan De Maegt - Muziek: Emiel Hullebroeck
*
Kempen, O Land Tekst: Eugeen De Ridder - Muziek: Armand Preud'homme
*
Te Weer! Tekst: Clement de Ridder - Muziek: Emiel Hullebroeck
*
Gebed voor het vaderland Tekst: Remi Pirijns - Muziek: Gaston Feremans
*
De Vlaamse leeuw Tekst: Hippoliet Van Peene - Muziek: Karel Miry
* * *
Zondag 24 augustus 2008
IJZERWAKE
11.00 uur te Steenstraete
Wij zingen volgende liederen:
Tijdens de misviering:
Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen (K14) Lieve Vrouwe van ons land (K21) Gebed voor het Vaderland (30/1)
Tijdens de IJzerwake:
Ode aan Vlaanderen (P182) We zijn bereid! (P59) Vlaanderen herrijst! (P191) Omdat ik Vlaming ben (P97) De Blauwvoet (P60) Die stem van Suid-Afrika (30/3) Wilhelmus (30/4) De Vlaamse Leeuw (30/2)
* * *
Zondag 19 oktober 2008 11.30 uur Basiliek Oostakker
BROEDERBAND samen met Sint-Pietersbanden
Wilt heden nu treden (K2) Kyrie (K/1) Glory Halleluia (K19) Verzoeningslied (K7) Ode aan Vlaanderen (P182) Sanctus (K8/3) Onze Vader (K8/4) Agnus Dei (K8/5) Broederband (P53) Gebed voor het 't Vaderland (P30/1) Die stem van Suid-Afrika (P30/3) Wilhelmus (P30/4) De Vlaamse Leeuw (P30/2)
* * *
Zaterdag 8 november 2008 16.15 uur
DODENHULDE
in de kapel van het Groot-Begijnhof te Sint-Amandsberg zingen we op uitnodiging van V.O.S. - N.V.O.S. - SNEYSSENS BROEDERBAND - A.N.V. - V.V.V.G. De verzoeningsmis van Armand Preudh'omme.
Wilt heden nu treden (K2) Kyrie (K8/1) Glory Halleluia (K19) Vlaanderen dag en nacht (P25) Ik heb dit land zo lief gehad (P14) Sanctus (K8/3) Onze Vader (K8/4) Agnus Dei (K8/5) Ode aan Vlaanderen (P182) Gebed voor het 't Vaderland (P30/1) Die stem van Suid-Afrika (P30/3) Wilhelmus (P30/4) De Vlaamse Leeuw (P30/2)
* * *
ZONDAG 11 NOVEMBER 2008
V.O.S. Herdenking Oorlogsslachtoffers
Kerk Overbeke-Wetteren Eucharestieviering om 10.00 uur.
Afspraak koor om 09.30 uur
Wilt heden nu treden (K2) Kyrie (K8/1) Glory Halleluia (K19) Lied van mijn land (P22) Sanctus (K8/3) Onze Vader (K8/4) Agnus Dei (K8/5) Lieve Vrouwe van ons land (K21) De Wachter aan de IJzer (P47) Gebed voor het 't Vaderland (P30/1) Wilhelmus (P30/4) De Vlaamse Leeuw (P30/2)
* * *
Donderdag 20 november 2008
SINT-CECILIAFEEST Emiel Hullebroeckkoor in Eetcafé Uilenspiegel in de Korte Kruisstraat te Gent om 12.00 uur
M E N U
Kirr + hapje Herfstslaatje met pastei van fazant Kalfsblanquette met kroketjes Gemarineerd flensje met sinaasappelsaus Koffie 1 fles wijn + 1 fles water per tafel van 4 personen
*
Maandag 1 december 2008
SINT-NIKLAASFEEST VVVG om 14.30 uur Sint-Amandsberg Centrum Ten Berg Afspraak koor om 14.00
Mijn zoet lief was een Weverkijn (P188) Als moeder zong (P44) Het lied van de boer... (P241) De Schelde (P147) Het lied van de Vlaamse senioren (P46) Avondlied (P88) Trek aan de riemen (P252) Ode aan Vlaanderen (P182) De Zilveren Vloot (P63) Naar wat de dennen fluisteren (P20) De jongens van het Waasland (P108) Wahre Freundschaft (D8)
* * *
Zondag 21 december 2008 14.30 uur Sint-Baafsplein te Gent
Kerstmarkt
Wij zingen volgende liederen:
Hoor nu de klokken klinken (A12) Noël - Kerstnacht (A33) Rondeel der herders (A14) Susa Nina (A16) Door de liefde wilt ontwekken (A4) Kersnacht, die schone (A24) O Kerstnacht, schooner dan de daegen (A27) Wiegelied der herders (A39) Vlaamse herderkens (A40) O denneboom (A20) Kom, kom zet uw hart (A42) Maria's Kind (A9) Op Kerstdag (klee, klee klokske) (A17) Drie koningen met ene sterre (A37) Kerstmis aan de Leie (A21) Ik wens je een liedje van vrede (A6)
* * *
Maandag 22 december 2008 14.15 uur Zaal Reinaert Gent
KERSTFEEST BROEDERBAND
(Tram 3 - Bus 16-17-18-19)
Kerstmis aan de Leie (A21) Herders, Hij is geboren (A18) Kerstnacht die schone (A24) Eer zij God in de hoge (A28) Hoort nu de feestklokken klinken (A12) Susa Ninna (A16) Ik wens je een liedje van vrede (A06)
Naar wat de dennen fluisteren (P20) Lied van mijn land (P22) Ode aan Vlaanderen (P182) Kempenland (P56) Avondlied (P88) Tinneke van Heule (P6) Wahre Freundschaft (D8)
* * *
Dinsdag 23 december 2008 14.30 uur Dienstencentrum Gentbrugge
Kerstfeest V.V.V.G. Gentbrugge-Ledeberg
Hoort nu de klokken klinken (K(30/3) Kerstnacht (K33) Rondeel der herders (K14) Susa Nina (K16) Kerstnacht die schone (K24) O kerstnacht schoner dan de daegen (K27) Wiegelied der herders (K39) Vlaamse Herderkens (K40) Kom zet je harte (K42) Maria's Kind (K9) Driekoningen met ene sterre (K37) Kerstmis aan de Leie (K21) Een liedje van vrede (K6)
* * *
20-10-2008
42 jaar Broederband - 59 jaar Sint-Pietersbanden
42 jaar Broederband - 59 jaar Sint-Pietersbanden Zondag 19 oktober 2008 Oostakker - Lourdes
Op uitnodiging van het bestuur van Broederband-Oost-Vlaanderen zong het Emiel Hullebroeckkoor in de basiliek van Lourdes de verzoeningsmis van Armand Preud'homme aangevuld met enkele pareltjes uit onze Vlaamse liederenschat.
In afwezigheid van onze vaste dirigent werd ons koor kundig geleid door Wis Versyp. De begeleiding werd verzorgd door Jan Janssens.
De herdenkingsmis voor de overledenen van Broederband werd opgedragen door E.P. Jan De Brabander.
Na afloop van de eucharestieviering genoten we allen van een feestelijk middagmaal in het restaurant "Hotel de Lourdes".
Op het menu (om de afwezigen te laten watertanden): Aperitief, Tomaten-roomsoep, Waaier van kalkoen met seizoen-groenten en kroketjes, Chocolademousse en koffie.
Wij kregen gelukwensen van E.P. De Brabander, (celebrant) van Wilfried Aerts (sekretaris) en ook van Mia Brans-Dujardin. Zij feliciteerde ons in het bijzonder voor de uitvoering van 'Ode aan Vlaanderen". De tekst van het lied is immers van haar hand. De muziek is van Peter Vis.
Dries De Mulder (V.O.S.) en Wilfried Aerts (secretaris Broederband)
Mia Brans-Dujardin
16-10-2008
Overlijden van onze erevoorzitter Gust Van Imschoot
Met ontsteltenis vernamen we het overlijden op vrijdag 10 oktober 2008 van onze erevoorzitter
GUST VAN IMSCHOOT
Wij zullen Gust missen op de jaarlijkse V.O.S.-herdenking van de oorlogsslachtsoffers op 11 november in de kerk van Overbeke-Wetteren.
In naam van alle leden van het Emiel Hullebroeckkoor betuigen we onze innige deelneming aan de familie van Gust.
Rust in vrede trouwe vriend !
05-09-2008
Brief aan 't Pallieterke
Op 26 augustus 2008 richtte ik onderstaande e-brief aan de redactie van 't Pallieterke.
Geachte redactie,
Traditiegetrouw begeleidt het Gentse Emiel Hullebroeckkoor (o.l.v. Hendrik Swinnen) samen met het Scheldekoor de samenzang op de IJzerwake.
Dit jaar hadden we bovendien de eer om samen met Hilde van Hoogten het mooie lied "Ode van Vlaanderen, op tekst van Mia Brans-Dujardin en op muziek gezet door Pieter Vis, te mogen vertolken onder leiding van onze vaste dirigent Hendrik Swinnen. Hopelijk deelden we in het applaus van de bedevaarders.
Mag ik er de nadruk op leggen dat we de partituur van "Ode aan Vlaanderen" amper drie weken voor de IJzerwake ontvingen en alles in het werk hebben gesteld om het lied in te studeren. De dirigent van het Scheldekoor besloot het niet in te studeren met het Scheldekoor. Krijgen we ook een schouderklopje van 't Pallieterke ? Hebben we ook geen vermelding verdiend in het verslag van de IJzerwake ? Onze leden zijn daar nu eenmaal "zeer" gevoelig voor.
Mag ik de redaktie vragen eens naar onze webstek te "plankzeilen" op volgend webadres: http://blog.seniorennet.be/hullebroeckkoor. Zo kunnen jullie zich rekenschap geven van onze aktiviteiten.
Met vriendelijk groeten uit Gent,
Paul Blyweert
Lid van het Emiel Hullebroeckkoor
Webbeheerder.
't Pallieterke publiceerde de brief in de rubriek "Brieven aan 't Pallieterke" in nummer 36 van 3 september 2008.
27-08-2008
Oefenprogramma september t/m december 2008
OEFENPROGRAMMA
September t/m december 2008
De kerstliederen : zie "Programma 2008" - Kerstmarkt op zondag 21 december.
* * *
K2: Wilt heden nu treden K8/1: Kyrie K19: Glory, Halleluia K7: Verzoeningslied P182: Ode aan Vlaanderen K8/3: Sanctus K8/4: Onze Vader K8/5: Agnus Dei P53: Broederband 22A: Stille Nacht P30/1: Gebed voor het Vaderland P30/2: De Vlaamse Leeuw P30/3: De Stem van Suid-Afrika P30/4: Wilhelmus van Nassouwe.
* * *
Oefenprogramma september t/m december 2008
OEFENPROGRAMMA
September t/m december 2008
De kerstliederen : zie "Programma 2008" - Kerstmarkt op zondag 21 december.
* * *
K2: Wilt heden nu treden K8/1: Kyrie K19: Glory, Halleluia K7: Verzoeningslied P182: Ode aan Vlaanderen K8/3: Sanctus K8/4: Onze Vader K8/5: Agnus Dei P53: Broederband 22A: Stille Nacht P30/1: Gebed voor het Vaderland P30/2: De Vlaamse Leeuw P30/3: De Stem van Suid-Afrika P30/4: Wilhelmus van Nassouwe.
* * *
25-08-2008
IJzerwake 2008
Samen met het Scheldekoor en De Zwalmfanfare ondersteunde het Emiel Hullebroeckkoor traditiegetrouw de samenzang op de 7de IJZERWAKE op zondag 24 augustus 2008 te Steenstrate, in de schaduw van het gedenkteken voor de gebroeders Van Raemdonck.
We waren bovendien zeer vereerd samen met Hilde van Hoogten het mooie lied "Ode aan Vlaanderen" (Tekst: Mia Brans-Dujarin - Muziek: Pieter Vis) te mogen vertolken onder leiding van onze dirigent Hendrik Swinnen.
15 koorleden waren aanwezig: Guido, Jan (penningmeester), Jean-Louis, Hendrik (onze vaste dirigent), Lieve, Bea, Jacques, Cécile, Lut, Wies, Marleen, Mariette, Omaar, Christiaan en Paul.
Het was ongetwijfeld een goede IJzerwake. Ondanks het wisselvallige weer waren er meer dan 5000 betalende deelnemers, een nieuw record. De regimezender van "La gauche caviar" telde er 2500. Arme VRT.
De toespraken van Johan Vanslambrouck en vooral van Gui Celen bezorgden ons weer energie voor de komende maanden van harde strijd voor een zelfstandig Vlaanderen en voor de beveiliging van Vlaams Brabant. En het weze duidelijk: het confederalisme is voorbijgestreeft, het komt te laat. Die omweg wensen we niet meer te nemen. Gedaan met geven en toegeven, met vragen en smeken, met wachten en uitstellen, met vette vissen en borrelhapjes. "NU DURVEN MET VLAANDEREN".
Neen zei Gui Celen, ook dat is verleden tijd "NU DOEN MET VLAANDEREN" is voortaan de leuze. "Tot Vlaanderen niet krijgt, maar uiteindelijk zelf neemt waar het recht op heeft: namelijk zijn eigen Vlaamse staat! Noch min, noch meer".
Ze waren er weer allen, de militanten van vandaag en van gisteren. Ik had hem meer dan 50 jaar (een halve eeuw) niet meer ontmoet. Het was in 1956 of 1957 dat we met enkele Volksunie militanten onder leiding van Bob Maes "De Volksunie" gingen "colporteren" te Halle, op de Grote Markt in de schaduw van de Basiliek. We werder er aangevallen door enkele belgicisten die de nummers uit onze handen rukten en verscheurden. En geloof het of niet maar Bob bleef er kalm bij.
Samen met Mevrouw Wim Maes, Wim De Wit en Eric Ponette was Bob Maes genodigde op deze IJzerwake. Samen met deze vier Vlaamse militanten, met verschillende achtergronden maar onverwoestbaar trouw aan hun volk, herbevestigden we met de duizenden aanwezigen onze trouw aan Vlaanderen:
"O land van roem en rouwe, van liefde en lijdensnood, gij wordt weer vrij en groot! Wij zweren houwe trouwe, U, Vlaanderen totterdood
Het ga je goed Bob... en hopelijk tot volgend jaar.
En voor die van Laken : "De tijd verslindt de steden. Geen tronen blijven staan."
Pabl
27-07-2008
Gent zong (een beetje) met het Shanty koor Blakenberge
GENT ZONG (een beetje) met het Shanty Koor Blankenberge
Toen de "kapitein" van het Duveldroomschip op 21 juli om 13 uur aankondigde dat PartiTuur voor de zangvoormiddag van zondag 27 juli, de laatste zondag van de Gentse Feesten, werd bedankt (omdat men na 17 jaar eens "nieuwe paden wou bewandelen") weerklonk uit alle kelen een oorverdovend boegeroep. Nog nooit meegemaakt op de Gentse Feesten. PartiTuur is geliefd bij de Gentenaars en de beslissing viel niet in goede aarde. Bovendien werd er gefluisterd dat PartiTuur in de toekomst helemaal niet meer zou worden gevraagd. Niet "hip" genoeg misschien ? Of zijn er "duistere krachten" aan het werk die de keuze van de liederen "te Vlaams" vinden ? Wij komen hier later zeker op terug als moest blijken dat het niet enkel om "geroddel" gaat.
In hun plaats werd het optreden geprogrammeerd van het Shanty Koor uit Blankenberge. En we zouden ook mee kunnen zingen... Shanty liederen zijn liederen die gezongen werden op de grote zeilschepen om een zekere kadans te brengen in het werk aan boord: zeilen hijsen, schrobben, anker lichten, enz. M.a.w. het gaat om zeemansliederen.
Laat ik vooraf zeggen dat de liederen op een prachtige manier werden gezongen onder de leiding van dirigente Annemie Bourdon. In elk geval een dikke proficiat voor de vertolking. Echt niets op aan te merken.
Het repertorium van het Shanty koor omvatte 2 Frantalige liederen, 13 Engelstalige, 3 Duitstalige, 1 Spaans en 1 West-Vlaams. Bestaan er echt geen Nederlandstalige zeemansliederen (of Shanty liederen). Nederland was toch een grote zeevaartnatie...
De organisatoren waren er duidelijk niet gerust in. Zij beseften, vermoed ik, maar al te goed dat de mensen in de eerste plaats naar het Duveldroomschip komen (op een zondagvoormiddag, terwijl de meeste bezoekers aan de Gentse feesten nog in bed liggen) om te zingen en niet om naar een koor te luisteren, hoe goed dat ook mag zijn.
Daarom werden (in extremis ?) vier liederen toegevoegd (in een ander lettertype gedrukt) die tot het basisrepertorium van de zangvoormiddagen van PartiTuur behoren en bovendien door iedereen zijn gekend: "De lichtjes van de Schelde", "Een klein café aan de haven", "'t Vliegerke" en "Klokke Roeland". Gelukkig maar, want de ontevredenheid rondom mij werd vlug hoorbaar "Wij zijn gekomen om mee te zingen", "Moet dat nu allemaal in vreemde talen zijn?", "Waarom is PartiTuur hier niet ?". Heelwat mensen wisten niet dat zij er niet zouden zijn. Enkele mensen hielden het na enkele tijd zelfs voor bekeken. Jammer, want het koor was echt heel goed.
De mensen van Shanty Blankenberge moeten het ook hebben aangevoeld want na elk lied dat kon worden meegezonden klonk een daverend applaus. Ik heb het bovendien nog nooit meegemaakt dat de "speaker" van het koor naar het einde toe zei "En als jullie het wensen zullen we enkele bisnummers brengen". En wat waren de bisnummers ? Deze liederen die het grootste applaus hadden gekregen. (geen echte bisnummers dus). En misschien nog een raad aan de "speaker": laat het opjuttend geschreeuw om de mensen te doen meezingen achterwege... Wij zijn gekomen om te zingen... en het doet afbreuk aan de kwaliteit van het koor.
De opkomst was behoorlijk, zij het minder dan gebruikelijk. Een aantal stoelen bleef onbezet. En toen gevraagd werd dat de Gentenaars de hand zouden opsteken deed minder dan een derde van de aanwezigen dat. Het andere derde waren... West-Vlamingen...
Samengevat: een prachtig koor dat schitterende vertolkingen bracht van de zeemansliederen. Misschien het repertorium eens aanvullen met Nederlandstalige zeemansliederen...
Wie meer informatie wenst over het Shanty koor van Blankenberge kan terecht op hun webstek: www.shantykoorblankenberge.be. En wat lezen we op deze webstek: "Naast de traditionals brengt het Shantykoor Blankerberge de typische Vlaamse zeemansliederen uit de roemruchte ijslandvaart".
Een vijftiental liederen zijn ook te beluisteren op de eerste CD van het koor. Ook hier staan enkele Nederlandstalige liederen op.
Eigenaardige programmatie voor Gent... zeer eigenaardig.... Zouden de geruchten toch waar zijn ?
PB
21-07-2008
Gentse Feesten 21 juli 2008
GENT ZONG
met PartiTuur
Wij
zongen
mee
op maandag 21 juli 2008 van 11.00 u. tot 13.00 u.
In het Duveldroomschip
in de schaduw van
Het Belfort
20-07-2008
Gentse Feesten 20 juli 2008
Gent zong
met
PartyTuur
Wij
zongen
mee
op Zondag 20 juli 2008 van 11.00 u. tot 13.00 uur
in de Duveldroomschip
in de schaduw van
Het Belfort
15-07-2008
11-juliviering V.0.S. Oost-Vlaanderen 2008.
11-juliviering 2008 V.O.S. Oost-Vlaanderen
Dienstencentrum Gentbrugge Zondag 13 juli 2008
"Stemmen voor Vlaanderen"
"Stemmen voor Vlaanderen" zo kenmerkte Jos De Cock, ere-voorzitter van V.O.S. Oost-Vlaanderen en thans voorzitter van V.O.S. Sint-Niklaas het Emiel Hullebroeckkoor na ons gesmaakt optreden.
"Wilskracht - Moed - Volharding"
Zo kan de 11-juli toespraak worden samengevat gehouden door An De Moor, Voorzitter 11-Daagse Vlaanderen-Europa/Vlaanderen Feest! en Voorzitter van de Beweging Vlaanderen-Europa.
Hier volgt de volledige tekst van deze toespraak (met dank aan An De Moor voor de toestemming en aan Jan De Moor voor de bemiddeling).
Geachte voorzitter, Vossen, aanwezigen,
Vlaamse vrienden,
Vorige week las ik in een Vlaamse krant het volgende. Aan het woord is de Finse gids Akke (ik citeer): Hoe komt het toch dat wij, Finnen, hoewel we onderhevig zijn aan muskieten, extreme weersomstandigheden, het duister van de winter en het bijna constante licht in de zomer, toch opvallen in bijvoorbeeld de gsm-industrie, Formule 1 of tot de top behoren van het internationale leerprogramma Pisa?
Er is volgens Akke maar één antwoord op: Sisu. Dat is een nationale karaktertrek, een combinatie van wilskracht, moed en volharding.
Ik werd er zowaar even stil van. Sisu - Nationale karaktertrek - Wilskracht - Moed - Volharding. Kennen wij, Vlamingen, deze begrippen?
Het lijkt mij de moeite om daar even bij stil te staan, hier (in deze gemeente waar ik 26 jaar lang mijn broek heb versleten) en nu (daagse voor D-Day 15 juli), en bij uitbreiding daarvan, een antwoord te zoeken op de vraag: Verdienen wij eigenlijk wel een Vlaamse feestdag?!
Sta mij toe dat ik u meeneem langs de volgende drie denksporen: Taal en politiek. Taal en identiteit. Identiteit en politiek.
Denkspoor 1. TAAL en POLITIEK
"Het begint met taal. De Nederlandse taal verbindt ons allemaal." Dat is de titel van de landelijke publiekscampagne die op maandag 16 juni in Nederland werd voorgesteld. Het project maakt deel uit van een brede maatschappelijke campagne over inburgering. Het is een samenwerking van de Nederlandse overheid met de gemeenten, scholen, vakbonden en verschillende maatschappelijke organisaties. Het uitgangspunt is dat het spreken van de Nederlandse taal van groot belang is om te kunnen participeren in de samenleving. Kennis van het Nederlands is immers een voorwaarde om bijvoorbeeld een praatje te kunnen maken met de buren, de weg te vragen, je kinderen te helpen met school of bij het vinden van een baan. Met deze sensibiliseringscampagne wil men het belang van het leren van de Nederlandse taal benadrukken.
Ook in Vlaanderen zijn we intussen al zover dat men het belang inziet van de kennis van de Nederlandse taal voor een beter sociale integratie en dat besef vertaalt in diverse beleidsmaatregelen. Nu de stad Vilvoorde een aantal goedkope woningen voorbehoudt voor kopers die een taaltest afleggen, laten ook andere gemeenten zoals Londerzeel en Geraardsbergen weten taalcriteria in te voeren. Een bewijs van sisu: wilskracht, moed en volharding. Niet?!
De kritiek aan de andere kant van de taalgrens, buiten onze landsgrenzen en zelfs in eigen Vlaamse media is nochtans niet van de poes. Zo worden wij afgeschilderd als het Servië aan de Noordzee en als een egoïstische, onverdraagzame, ondemocratische samenleving.
Luc Van der Kelen schreef zelfs gisteren in zijn editoriaal (HLN): Er is in Franstalig België een opbod bezig waarbij Vlaanderen wordt geportretteerd als in zichzelf gekeerd, egoïstisch, arrogant, discriminerend en zelfs erger, nazistisch of racistisch.
We zitten overduidelijk met een imagoprobleem, ondanks de vele initiatieven van onder meer de Vlaamse regering om daaraan iets te doen.
De kwestie van de drie niet-benoemde burgemeesters in de Vlaamse Rand rond Brussel wordt in een krant als The International Herald Tribune omschreven als niet-gewelddadig fascisme.
De Raad van Europa werd er bijgeroepen. Het is intussen het derde bezoek dat de Franstaligen hebben gearrangeerd. In een normaal federaal land gebeurt dat overigens niet. Its not done. Inspecteur Michel Guégan, zelf Bretoen, zegt niet te kunnen begrijpen dat een meerderheid zijn eigen taal niet kan gebruiken. Mogen we hem even herinneren aan de minimale "taalrechten" van de Corsikanen, de Basken en ... de Bretoenen?
Er wordt duidelijk met twee maten en twee gewichten gewogen. Kranten als de New York Times en Libération hanteren termen als humanisme en tolerantie in eigen land op eigen wijze. Wie in Amerika of Frankrijk wil wonen en werken, moet assimileren. Zo niet, krijg je geen baan en raak je in de sociale marge. Beide landen hebben een universele culturele pretentie en wie in Amerika of Frankrijk gaat wonen, moet zich aanpassen. Vreemd genoeg zien buitenlandse media zoals de New York Times en Libération dat anders zodra het om het buitenland gaat. Kranten die in eigen land assimilatie eisen, roepen in het buitenland: schandalig, Balkanees Vlaanderen.
Waar de Franstaligen zichzelf tegen de dominante Angelsaksische cultuur en het Engels moeten verdedigen, zoals in Quebec, sturen ze er wel een echte Taalpolitie op af om alle inbreuken tegen de taalwetgeving te verbaliseren en te bestraffen. In Canada waarschuwen de Engelse media dan ook tegen het gevaar van de Fransnationalisten. U hoort het goed Fransnationalisten!
Men mag van Franstaligen die in Vlaanderen komen wonen, verwachten dat ze zich aanpassen en de taal leren. Maar dat doen ze niet, want de eigen taal is superieur. Waarom zouden ze dat boerentaaltje van de Vlamingen leren? Elke Vlaming die naar Wallonië uitwijkt daarentegen, integreert zich in zijn Franstalige omgeving en eist geen inschrijvingsrechten of faciliteiten, noch gemeentelijke documenten in het Nederlands, minister Demotte.
Ik ben het volmondig eens met de oproep van de Gravensteengroep deze week in de pers: (ik citeer): om de Europese en dus ook inter-nationale regels in ons land te respecteren. Het territorialiteitsbeginsel maakt daar deel van uit, als de politieke basis voor een vreedzaam samenleven in federaal verband. Maar ook het respect voor de meerderheid behoort tot die regels, evenals de politieke verantwoordelijkheid van de bestuurders voor het gevoerde beleid. De interpersonele solidariteit hoeft niet ter discussie worden gesteld maar de Franstaligen moeten beseffen dat hier tegenover een minimum aan politieke solidariteit moet staan.
Sisu. Wilskracht. Moed. Volharding. Vaak zijn ze ver zoek bij Vlamingen. Ik zie - maar misschien zie ik dat verkeerd - dat veel Vlaamse politici politieke ruggengraat missen en er de voorkeur aan geven om eerst tégen elkaar te onderhandelen. Bovendien is het duidelijk dat veel Vlamingen snel bijdraaien om hun positie te behouden waardoor ze vaak aan zelfverloochening doen. Tegenover die Vlaamse wendbaarheid staat de Franstalige onbuigzaamheid. Het is opvallend hoe vaak Franstalige politici aan de onderhandelingstafel hun zin doordrijven terwijl ze de mindere zijn. Ik krijg het maar niet uitgelegd aan mijn drie zonen. In de aardrijkskundeles hebben ze nochtans geleerd dat Vlaanderen een demografisch overwicht heeft.
Dat Vlaanderen zorgt voor het leeuwendeel van het Belgische bnp, voor 70% van de belastingen en 80% van de export. Ik citeer nog een laatste keer uit het editoriaal van Luc Van der Kelen in HLN gisteren: De Franstaligen in dit land zouden eens moeten beseffen dat ze een unieke partner hebben: ik ken geen enkel ander volk dat afstand heeft gedaan van zijn meerderheid, en als er nu pogingen zijn om het getal te doen spreken, is dat omdat tien, vijftien jaar vragen, verzoeken en verzuchtingen enkel een neen is gevolgd. De meerderheid moet altijd rekening houden met de minderheid, maar de minderheid mag die positie niet misbruiken als een permanent vetorecht.
Een argeloze buitenstaander zou denken dat Vlaamse politici het voor het zeggen hebben. Niet dus.
De Vlamingen, die eigenlijk in een machtspositie zitten, gedragen zich nog steeds alsof ze een minderheid zijn. Op dat vlak is er nog veel werk aan de winkel.Laten we in godsnaam toch de fierheid hebben - naar het voorbeeld van en uit respect voor onze voorouders en zeker voor u, Vossen - om op de onderhandelingstafel niet te leggen wat niet onderhandelbaar is.
Laten we er eens bij stilstaan dat wij het enige volk ter wereld zijn dat bereid is om te willen onderhandelen, sterker nog, om afstand te willen doen van de wezenskenmerken van elk volk: onze taal en ons grondgebied. Grond is geen abstract begrip als wij vaststellen dat ook vandaag de internationale politiek worstelt met twisten tussen landen over grondgebied.
Zie bijvoorbeeld Palestina en Israël, China en Taiwan, de grensgeschillen tussen China en India, de disputen tussen Turkije, Syrië en Irak over de Eufraat of de ruzie tussen Rusland en Japan over het eiland Sachalin, of godbetert de ruzie tussen Canada en Denemarken over een onbewoond rotseilandje van 1,3 km², omgeven door ijsmassas.
Er móet paal en perk gesteld worden aan het geleidelijk afpakken van Vlaams grondgebied door de Franstaligen. We móeten vermijden dat onze Vlaamse cultuur teloor gaat of dat de motor - van gedegen Vlaamse kwaliteit - van onze economie sputtert.
Het is het moment om nú - samen - stop te zeggen: aan sommige wezenskenmerken wordt niet geraakt. Inclusief: ja. Open en gastvrij: ja. Naïef: neen!
Laten we elke uitspraak vermijden die verdeeldheid in onze Vlaamse rangen brengt. Laten we de krachten bundelen, eensgezind, samen de neuzen in dezelfde richting.
En laten we strategisch denken en handelen. Twee voorstellen:
1)Onze strategie in Vlaanderen moet een socio-economische argumentatie volgen. Vlaanderen wil meer bevoegdheden om zich goed voor te bereiden op de globale wereldeconomie. Vlaanderen wil daarom instrumenten voor eigen beleid, zoals economische, politieke, sociale en vooral fiscale. Vlaanderen wil een aanleghaven voor de innoverende bedrijven op deze wereld zijn. Dat is een legitieme wens. Elk land wil dat. Als Waalse politici liever doorgaan met hun transfereconomie van sociale uitkeringen en politiek cliëntelisme, dan staan zij aan de verkeerde kant van de geschiedenis.
2)De overheid moet taalkwesties beperken tot administratieve aangelegenheden, ervan uitgaand dat Nederlands de officiële taal is in Vlaanderen zoals, in tegenstelling tot Nederland, in de grondwet bepaald is. Daarbij kan men aanvoeren dat taalfaciliteiten een tijdelijke gunst zijn die tolerantie en openheid weerspiegelen. En dat brengt mij bij mijn tweede denkspoor.
Denkspoor 2. TAAL en IDENTITEIT
Vertel me hoe je spreekt en ik vertel je wie je bent: dat taalgebruik onlosmakelijk met identiteit is verbonden, is niet alleen voor stoffige wetenschappers een uitgemaakte zaak.
Een moedertaal is een gift. We hebben hem spelenderwijs geleerd en we spreken hem, bijna zoals we ademhalen. Die taal is daardoor een deel van onze identiteit en niet alleen een voertuig van communicatie. Ons denkvermogen wordt erdoor gestuurd, onze ervaringen worden erin opgeslagen en onze gedachten worden erin uitgedrukt.
Spreken doen we allemaal en taal is wat ons bindt. (Dit is niet overal het geval. In de Balkan bv. spreken de Serven en de Kroaten min of meer dezelfde taal. Het is de godsdienst die de kern vormt van hun etnie. Hetzelfde geldt voor de Ieren. Zo kan het perfect dat een Ierse extremistische nationalist niet eens Iers spreekt. Het wezenlijke is dat hij katholiek is. Bij het Joodse volk is het de afstamming (geboren uit Joodse moeder), niet de godsdienst.)De taal is gans het volk. Misschien moeten we daar eens aan denken, de volgende keer dat we onze mond opendoen.
Intussen lezen we verontrustende berichten. Het dialect verdwijnt, het etnolect verschijnt, het Standaardnederlands valt uit elkaar in regionale variëteiten, zoals Verkavelingsvlaams en Poldernederlands. Taal beweegt, zoveel is duidelijk. Maar waar gaan we naartoe? Volgens sommige filologen is één evolutie duidelijk: binnenkort bestaat Standaardnederlands enkel nog op papier. Dat is ook het standpunt van Joop van der Horst, hoogleraar aan de faculteit Letteren van de KU Leuven in zijn boek Het einde van de standaardtaal, een wisseling van Europese taalcultuur. (Als u zich graag ergert, dan raad ik u dit boek ten zeerste aan. - Hij gaat trouwens in zijn boek nog een stapje verder: wij zouden bovendien de laatste generatie zijn die iets kunnen opzoeken in een woordenboek. Over 10 à 20 jaar zou dit een historische vaardigheid kunnen zijn, zoiets als een ganzenveer met een pennenmes kunnen bijsnijden tot een bruikbare pen. Democratie heeft nu eenmaal zijn prijs, zo heet het.)
Met de taal is het als de rest van het - beschaafde - leven. Je gaat niet in lakschoenen langs de zee wandelen, en niet in badpak door de straten. Je draagt een T-shirt en jeans om te winkelen. Je kleedt je flamboyant of hip of uitdagend om naar een feest, een fuif, een discotheek te gaan. Zo gebruik je pittige dialectwoorden of elegant Nederlands naargelang van de gelegenheid. Net zoals ik een hekel heb aan de vestimentaire eentonigheid en lelijkheid van zovele van onze Vlaamse TV-BVs, weiger ik me te laten opsluiten in een even sjofel verkavelingstaaltje, en een even kneuterig gedachtewereldje. Natuurlijk vraagt het een inspanning om een taal goed te leren, maar dat geldt voor alles. Als je wil dat je kinderen later plezier beleven aan muziek, laat je ze ook niet met ellebogen op de pianotoetsen tekeergaan.
Daarom deze oproep voor sisu: wilskracht, moed en volharding, voor steun ook om op te komen voor een degelijk cultuurtaalbeleid. Zodat de tekenfilms van Walt Disney niet meer in het Vlaams en het Nederlands moeten nagesynchroniseerd worden, zodat de gps niet of een Vlaamse of op een Nederlands taalmodule moet ingesteld worden, zodat we allemaal opnieuw kunnen meezingen met de prachtige Vlaamse liedjes zoals zonet door het E. Hullebroeckkoor gezongen, zodat Nederlandse en Vlaamse TV-programmas niet meer ondertiteld moeten worden, zodat programmamakers bewust aandacht besteden aan de taal van hun acteurs die nu overwegend met een flink Brabants-Antwerps gekleurd Verkavelingsvlaams spreken.
Waar, beste Vlamingen, is uw taaltrots als u uitlatingen aanvaardt en wil begrijpen zoals: Weet te? Ik denk ekik dam da ni goe versta (vertaald: Weet je? Ik denk dat hij dat niet goed verstaat.). U geeft daarmee toe aan een niet onschuldige taalontwikkeling die diverse bevolkingslagen overslaat en misprijst. U geeft daarmee toe aan een gebrek aan respect voor uw moedertaal. U geeft daarmee Harry Mulisch, wellicht de grootste levende schrijver in onze taal, gelijk die toen hem de Prijs der Nederlandse letteren werd uitgereikt, de boodschap meegaf'dit is een verdwijnende taal'!
In ieder geval: zonder op zijn minst een 'streven' naar begrijpelijkheid voor al wie Nederlands kent, zonder norm dus - zelfs al wordt die erg soepel toegepast - is het Nederlands inderdaad ten dode opgeschreven. Het is daarom ook zaak dat op school goed Standaardnederlands wordt onderwezen, te beginnen bij de docenten die opgeleid worden op universiteiten en hogescholen.
Het "taalbeleid" van de middelgrote taal Nederlands - de zevende grootste in Europa - staat lijnrecht tegenover het krachtdadig taalbeleid van de ons omringende grote taalgebieden. Frankrijk, Engeland, Spanje, Italië, Duitsland e.a., die onverminderd streven naar de uitbouw van hun algemene standaardtaal zonder afbreuk te doen aan ontzag voor streekeigenheid (afgezien dan van Frankrijk).
Sisu: wilskracht, moed en volharding, samen met een zekere vorm van fierheid. Dat hebben we nodig in Vlaanderen. En dringend. Teveel Vlamingen hebben hun Vlaamse fierheid verloren of durven zich niet meer als Vlaming en Nederlandssprekend te uiten. En hier zien wij een taak voor onze Beweging Vlaanderen-Europa en voor onze campagne Vlaanderen Feest!. Dat brengt mij bij mijn derde en laatste denkspoor.
Denkspoor 3. IDENTITEIT en POLITIEK
Het is niet op de eerste plaats de omvang van een cultuur die telt, maar de cohesie ervan, de samenhorigheid, het bewustzijn van een gezamenlijke identiteit, en dus het gezamenlijk zelfbewustzijn. Voor de toekomst van de Vlamingen is daarom dit project Vlaanderen Feest als cultureel en intercultureel project van wezenlijk belang. De rustige zekerheid deel uit te maken van een cultuur die berust op traditie, overgedragen waarden en normen, is een voorwaarde voor een onbevangen en open kennismaking met andere culturen.
Art. 3 van de statuten van de vzw Vlaanderen-Europa zegt daarom: De vereniging zet zich prioritair in voor een open Vlaamse identiteitsbeleving, die Vlaams zelfbewustzijn koppelt aan internationale oriëntatie en positieve interactie met andere culturen.
Datidentiteit endiversiteit paradoxaal genoeg samengaan, hebben we de afgelopen weken in hetEK voetbal kunnen vaststellen. De meeste landenploegen kennen zoals ookin het clubvoetbaleen heel diverse (multiculturele) samenstelling. Vele spelers komen uit voormalige kolonies of zijn genaturaliseerd. Dit belet echter niet dat ze als volwaardige nationale ploeg worden toegejuicht door duizenden die zich identificeren met hun spelers, hun ploeg, hun land, hun volk.
Een mens heeft er blijkbaar nood aan om zich met een groep gelijken (hoe divers ook van samenstelling)één en identiek te voelen, zeker wanneer het succesvol is. Denk bv. aan het Oranjelegioen dat in vele landen bewondering maar ook afgunst oproept.
Geachte dames en heren,
Mijn drie denksporen hebben dit gemeen: er is nog heel wat sisu: wilskracht, moed en volharding nodig in Vlaanderen. Sisu: wilskracht, moed en volharding, ik herhaal deze woorden nog een laatste keer, in de hoop dat u ze onthoudt, meeneemt naar huis, erover nadenkt, er iets mee doet. Dat u, bij uitbreiding, deze woorden verbindt aan mijn inleidende vraag: Verdienen wij wel een Vlaamse feestdag?
Het zal u misschien niet verwonderen, maar mijn conclusie is nog altijd: ja, wij verdienen een Vlaamse feestdag.
En daar zijn heel wat redenen voor. Ik noem u - omwille van de tijd- slechts kort de volgende 4 feiten:
Feit 1
We hebben een voorbeeldige dynamische taal, vorig jaar nog verrijkt met maar liefst 3650 nieuwe woorden waaronder opacriminaliteit (als een 50-plusser iets steelt), klimaatneutraal, slurptaks en zwijgcultuur. U kent er ongetwijfeld nog meer.
Bovendien is het Nederlands ook een wereldtaal.
Bij de (recente) oprichting van de Unie van Zuid-Amerikaanse Naties (UNASUR) werd naast het Spaans, Engels en Portugees ook het Nederlands als een van de officiële UNASUR-werktalen aangenomen.
Het Nederlands wordt dus nu in 4 continenten gesproken: Afrika, Azië, Amerika en Europa.
In Europa staat het Nederlands op de zevende plaats, in Zuid-Amerika op de vierde plaats!ls) van de Zuid-Amerikaanse landenvereniging. persoonlijke idenditeit en v
Dominante talen en culturen overleven dus.
Feit 2
We hebben voorbeeldige moedige Vlamingen in ons land, kijk maar naar uzelf, Vossen.
Feit 3
We hebben een voorbeeldig onderwijs. We moeten ons er nu alleen voor hoeden dat de hervorming in het hoger onderwijs in Vlaanderen en binnenkort ook van het secundair onderwijs, niet zorgt voor nivellering (en dat gevaar is jammer genoeg zeer reëel).
Feit 4
We hebben al lang een voorbeeldige feestdag. Minister-president Peeters gaf vorig jaar al de voorzet door er voor te zorgen dat alle Vlaamse ambtenaren op 11 juli een vrije dag hebben. We staan dus al veel verder dan twee jaar geleden. Ik blijf goede hoop koesteren dat in een zeer nabije toekomst heel Vlaanderen op 11 juli samen Vlaanderen Feest zal feesten.
Wij willen als 11-Daagse Vlaanderen-Europa met onze campagne Vlaanderen Feest! de voorzet geven en álle Vlamingen betrekken, met de nadruk op samenhorigheid, naar aanloop van onze Vlaamse feestdag. Niet zonder succes, overigens. In 1994 zijn we begonnen met 10 gemeenten. In 1996 waren dat er al 100. Nu hebben meer dan ¾ van alle 308 Vlaamse steden en gemeenten evenementen gepland. Er zijn daarnaast meer dan 1.100 buurtfeesten en andere lokale initiatieven. Vlaanderen Feest! waaiert zo uit als een bont boeket van ontmoeting en animaties, toespraken en debat, optredens en voorstellingen in meer dan 90% van de Vlaamse gemeenten. Haast even breed geschakeerd als de Vlaamse samenleving zelf.
Maar we zitten ook met onze Beweging Vlaanderen-Europa niet stil: op 28 juni organiseerden we in Kortrijk een onderwijssymposium en reikten we er de Orde van de Vlaamse Leeuw aan Frans-Jos Verdoodt uit.
We reikten dit jaar 3 Gulden Sporen voor Vlaamse uitstraling uit aan verdienstelijke Vlamingen: namelijk aan Urbain Vandeurzen, zuster Jeanne Devos en Luc Famaey. Onze campagne Vlaanderen Feest! staat ook dit jaar garant voor de de spetterende hoogdagen van de Nederlandstalige muziek met de concertreeks Zo is er maar een. We openden daarmee officieel de 11-Daagse vorige week zaterdag in Kortrijk. Turnhout, Genk en Leuven werden vervolgens aangedaan. Het slotconcert vond op 11 juli plaats op de grootste markt van Vlaanderen: in Sint-Niklaas. De VRT bracht dit concert live op TV, in een afwisseling met de Gulden Ontsporing in Brussel en liet op die manier heel Vlaanderen mee genieten van Vlaanderen Feest!
Geachte dames en heren,
Vlaamse vrienden,
Sisu. Wilskracht. Moed. Volharding. Het zijn geen loze begrippen in kleine landen als bijvoorbeeld Finland en Ierland. Als de 2 miljoen Slovenen, de 3 miljoen Litouwers, de 4 miljoen Ieren en de 5 miljoen Slovaken aan de beslissingstafel van Europa zitten, waarom hebben de 6 miljoen Vlamingen daar dan nog te weinig te zeggen? Wie bekommerde zich om de Baltische staten toen ze nog deel uitmaakten van de Sovjet-Unie? Nu heeft ook een land als Estland een duidelijke, onderscheiden internationale identiteit. En dat is nuttig om toeristen en investeringen aan te trekken.
Het gewicht van onze taal en cultuur in Europa en de wereld zal afhangen van de innerlijke kracht ervan en van ons zelfrespect. Hoe groot is onze kwaliteit en hoe gedreven dragen wij die uit. De kwantiteit speelt zeer ondergeschikt.
Ik ben het eens met Mahatma Gandhi: "Om internationalist te zijn moet je eerst nationalist zijn. Internationalisme houdt in dat volkeren van verschillende streken of naties samen komen en het eens worden over een gemeenschappelijk beleid. De inzet voor de eigen natie is niet in tegenspraak met de inzet voor de wereldgemeenschap."
Ik groet u, als Vlaming, als wereldburger en als voorzitter van de 11-Daagse Vlaanderen-Europa, in volle respect voor uw overtuiging.
Rest mij enkel nog u en bij uitbreiding alle Vlaamse politici veel Sisu. Wilskracht. Moed. Volharding toe te wensen, naast - weliswaar met 2 dagen vertraging een aangename Vlaamse feestdag!
Onthoud het: de feestdag van de Vlaamse samenhorigheid. Uw feestdag, mijn feestdag... ónze feestdag.
"Zingen voor Vlaanderen"
Hierna zongen de aanwezigen, ondersteund door de leden van het Emiel Hullebroeckkoor, en begeleid op de "trekzak" door onze vaste begeleider Jan Janssen een keuze uit onze Vlaamse liederenschat. Rond 18.00 trokken we met "opgeladen batterijen" huiswaarts vastbesloten de strijd voor Vlaamse onafhankelijkheid verder te zetten.
EdN
ONS KOOR WORDT GESTEUND DOOR -------------------------------
