NIEUWJAARSKONCERT  VRIENDENKRING  SNEYSSENS

Zaterdag 25 januari 2014

BINNENLANDS JAAROVERZICHT VAN 2013

EN WENSEN VOOR 2014

We hebben in ‘t voorbije jaar, twee duizend dertien - veel dingen gelezen, beleefd, gehoord en gezien: in Vlaanderen met weiden als wiegende zeeën – heel wat lege kerken en nokvolle moskeeën,in België, mix van Duitsers, Vlamingen en Walen - van daklozen, vluchtelingen en illegalen, van kleine kruimeldieven en de grote fraudeurs - van dolende Roma’s en heel wat Poolse chauffeurs, van anderhalf miljoen kleine gepensioneerden - die langzaam maar zeker hun spaargeld opsoupeerden, van graffitispuiters en haveloze krakers - van heel wat zwarte werkers en veel blanke stakers, van eindeloze files en verstopte wegen – met af en toe een vleugje zon en vaak veel regenof mist, toen bij de grootste botsing sedert jaren – wel meer dan honderd voertuigen betrokken waren,van dikbilkoeien, vette varkens, kloeke stieren - van kazen, mossels, frieten en schuimende bieren.

Oh land van kermissen, van leute, kolder en zwans - met overvolle ‘prisons’ en dito restaurants,oh land van wafels, chocolade, melk en honing - land met een straatarme gepensioneerde koning, met euro’s voor windmolens en zonnepanelen - voor bankiers en ministers die ons spaargeld stelen,met de Fyratrein, het groot Italiaans avontuur - dat brokkengedrocht, ondanks de loodzware factuur en topman Descheemaecker die zich zonder dralen - een premie van een miljoen euro laat betalen.

Didier Bellens is net in hetzelfde bedje ziek - hij is ook een lid van de bananenrepubliek!Bij de Justitie is het een en al ravage - met de milde afkoopsom van de Bois Sauvage, procedurefouten, verjaring van de feiten - vrijlating van gangsters en andre stommiteiten.

Er was dispuut over integratie en sluiers - over subsidies voor scholen, crèches en luiers. In de luchthaven werden diamanten geroofd - en bij Mittal-Steel Luik worden veel vuren gedoofd.

In Wetteren ontspoorde een trein, het werd een ramp - met een dode en schade door de giftige damp.

In de sport wordt nog altijd gespoten en gedoopt - naïeve zielen hadden op beterschap gehoopt. Worden onze Rode Duivels wereldkampioen - of laten ze in Rio hun rode broek afdoen?

De Vlaamse films doen het overal bijzonder goed - komedie spelen, dat zit ons blijkbaar in het bloed.

Torfs en Vervotte verlieten de CD&V – en Yves Leterme doet volgend jaar ook niet meer mee. Van Overtveldt stapte over naar de N-VA - Annick, de blauwe Ridder, deed het hem onlangs na. Siegfried Bracke sprak enkele keren voor zijn beurt - zoals ‘t bij VRT-journalisten nog gebeurt. Bart de Wever werd plotseling nogal ernstig ziek - in de top van de partij was er toen wat paniek, maar geen nood, burgemeester Bart is vlug genezen - en als een Heiland uit het hospitaal verrezen.

In een poll vond men Maggie De Block zeer ‘aimable’ - zij is net als de zanger Stromae ‘formidable’! Koningin Paola, die is enorm slecht gezind - over haar man en ’t proces met zijn onwettig kind,

Albert weet nu al niet waar hij het geld moet halen - om de brandstof voor hun schamel jacht te betalen.

Hoge werkloosheid en bedrijfssluitingen dreigen - de belastingen en de reuze schulden stijgen, maar mensen, klaag toch niet permanent, schep nieuwe moed - volgens vlinderpremier Di Rupo ‘Kaat alles Koet’!

Vrienden, de Belgica loopt dra op een grote klip - verlaat vlug die nieuwe Titanic, dat zinkend schip, stap nu over naar de Flandria, de reddingsboot - de allermooiste van heel de Europese vloot!

Blijf in het jaar veertien, gelukkig en welgezind – en drink met mij een borrel, een glaasje of een pint!

Oswald

Donderdag 19-12-2013 vierden we de 80ste verjaardag van ons koorlid Erik Goemaere (°21-12-1933). En zoals gebruikelijk trakteerde Erik ons op een versnapering bij de koffie en als toemaatje declameerde hij een beklijvende tekst over het "avontuurlijke" lot van de weduwnaar. De echtgenote van Erik overleed voor twee jaar.

EEN  MAN  ALLEEN ...

Toen ik alleen viel zag ik pas,
Hoe stom onhandig ik wel was;
Dat dingen, die eenvoudig leken
Ineens zo ingewikkeld bleken!
Ik moest op tijd naar 't eten kijken,
En ook mijn hemden zelf gaan strijken.
Ik moest gaan wassen en gaan plassen,
En knopen zetten aan mijn jassen;
Ik moest de prijzen vergelijken,
En naar de voordeelbonnen kijken.
Ik werd het al heel snel gewaar:
Ne man alleeen?... Ne sukkelaar!

Toen ik voor 't eerst de was ging doen,
Het was een Zondag, na de noen,
'k Deed iets verkeerd, want even later,
Stond heel mijn keuken onder water;
Het schuim kwam boven uit 't machien,
Zoiets had ik nog nooit gezien!
Mijn wit hemd had een blauwe schijn,
En mijnen trui was veel te klein!
Mijn dassen zaten vol met plooien,
Die kon ik in de vuilbak gooien!
Ik zag direkt het groot gevaar:
Ne man alleen?... Ne sukkelaar!

'k Moest even later ook gaan strijken,
En 't zou direkt al ook weer blijken,
Toen ik begon zag ik het pas,
Dat zoiets ook niet simpel was!
Toen w'een kwartiertje verder waren
Stonden mijn handen al vol blaren!
De stoom die vloog mij om de oren,
Mijn hemd was natter dan tevoren.
Het was nog moeilijk recht te trekken,
De boord zat vol met bruine vlekken.
Ik was het beu, dus stopte maar:
Ne vent alleen?... Ne sukkelaar!

Toen ben ik een dag thuis gebleven
Om alles eens een beurt te geven;
Een fles javel, gemengd met water,
En toen begon ik even later.
Ik wreef het eerst over de deuren,
Die kregen al van alle kleuren!
Ze waren proper, maar begot!
De verf hing allemaal aan mijn vod!
Mijn schoenen hadden ook al loeten,
Die zaten vol met zomersproeten!
En nog ne keer werd het me klaar:
Ne vent alleen?... Ne sukkelaar!

Zo bleef ik lange tijd maar klossen,
Met zeep, javel en water smossen;
Ik smeet mijn vuile was in 't bad
En veegde 't stof onder de mat!
'k Had steeds de goeie klaren aan
Om recht naar carnaval te gaan!
Ik werd zo mager als een lat
Mijn broek die viel zo van mijn gat!
En ging ik soms de tuin eens in
Dan kwam het onkruid aan mijn kin!
't Werd langzaamaan zo ne clochard
Ne man alleen?... Ne sukkelaar!

[Ik ben tot een besluit gekomen,
En heb maar weer een vrouw genomen;
En, beste vrienden, ik beken,
Dat ik weer in de hemel ben!
Ik hoef mij niets meer aan te trekken
Van een strijk vol bruine plekken;
Mijn vrouwtje kookt, en wast, en plast;
Alles hangt keurig in de kast!
En op de koop toe, al die tijd
Krijg ik ook nog genegenheid!
Dus nog ne keer: ik openbaar:
Ne man alleen?... Ne sukkelaar!]

't Ben blij dat ik het eens kon zeggen,
Om U mijn toestand uit te leggen;
Ik geef het toe: er zijn wel heren
Die zich alleen kunnen soigneren!
Er zijn er die hun eenzaamheid
Dragen met ernst en waardigheid.
Er zijn nog mannen die beslissen
Dat ze de vrouwen kunnen missen!
Die voelen zich dan jong en vrij,
Maar heren dat is niets voor mij!
Geef mij maar een gezellig paar!
Ne man alleen?... Ne sukkelaar!

(Pieter Van Lauwe)

ONS  KERSTCONCERT

Vijftien jaar lang zongen we op de Gentse kerstmarkt. Nu werd de organisatie in handen gegeven van een "commerciële" organisatie uit Oostende. De koren en de kerstliederen verdwenen "stoemelings". Enkel de "commercie" telt nog. Doodjammer. Daarom organiseerden we gedurende onze wekelijkse repetitie, vorige donderdag, ons eigen kerstconcert.

En meteen vierden we de 80ste verjaardag van ons koorlid Erik Goemaere. En zoals gebruikelijk trakteerde Erik ons op een versnapering bij de koffie en als toemaatje declameerde hij een beklijvende tekst over het "avontuurlijke" lot van de weduwnaar. De echtgenote van Erik overleed voor twee jaar. De tekst zal vanaf volgende week te lezen zijn op onze webstek.

Ook dat moet gebeuren.

Maandag 9 december 2013

Eindejaarsconcert van Vl@s-Sint-Amandsberg

Parochiecentrum van het Westveld.

SINT-CECILIAFEEST 2013

DONDERDAG 22 NOVEMBER

Met 25 waren we donderdag ll. op het jaarlijks etentje van ons koor ter gelegenheid van het Sint-Ceciliafeest.  Het was een jubileumviering; voor de veertigste maal vierde het Emiel-Hullebroeckkoor Sint-Cecilia met spijs, drank en vooral... ZANG. En met de traditionele tafelrede  van Oswald Van Ooteghem.

Met dank voor de foto's aan Christine, Chris, Hendrik en Paul.

SINT-CECILIAFEEST 2012

DONDERDAG 22 NOVEMBER

MEER  FOTO's

TOT  VOLGEND JAAR

Beste vrienden,

Eerst en vooral wil ik de inrichters van deze middag danken voor de hulde die zij brengen aan Professor Elaut en aan mijn grootvader.  Want het zijn duidelijk twee namen die bij elkaar passen.  Zij waren beide geneesheer, beide professor aan de universiteit van Gent, Elaut was student bij mijn grootvader, samen hebben zij een rol gespeeld in de Vlaamse beweging, zoals b.v. in de oprichting van de Vlaamse Academie voor Geneeskunde, beide hebben met hun gezin in de Sint-Pietersnieuwstraat gewoond schuin tegenover elkaar.  Ik ben gelukkig dat ik Prof. Elaut nog gekend heb, zowel in het IJzerbedevaartcomité als in de Volksunie.

Ik moet jullie ook danken namens mijn familie.  Mijn oom Luc Daels, het enige nog overlevende kind van Frans Daels heeft mij uitdrukkelijk gevraagd hem hier te willen verontschuldigen, tot zijn grote spijt is het voor hem, door andere verplichtingen, onmogelijk hier aanwezig te zijn.  Luc Daels is de zoon die de traditie heeft voortgezet door professor te worden aan de Universiteit te Gent, zij het dan in de aardrijkskunde.

Ik weet alleen niet of ik Oswald moet bedanken voor het feit dat hij mij heeft gevraagd hier te spreken, want het is zeker geen gemakkelijke taak in deze tijdspanne iets zinnig over mijn grootvader te zeggen.

In de eerste plaats omdat ik geen historicus ben zoals mijn collega spreker.
Ten tweede omdat ik mijn grootvader persoonlijk niet zo lang heb gekend.  Hij bracht mij wel op de wereld in het huis van mijn ouders in de Sint-Pietersnieuwstraat dat paalde aan het zijne.  Daar heb ik ook de eerste jaren van mijn leven doorgebracht.  Ik was nog geen vijf jaar toen de oorlog eindigde, onze familie uiteen werd gerukt, onze woningen geplunderd en bezet, mijn grootvader en vader verdwenen, en wij de vier kinderen met ons moeder op de dool gingen.

Ik herinner mij nog wel dat, toen wij later in Berchem woonden, ons grootmoeder een tijdje bij ons heeft verbleven.  Ik herinner mij haar als een zeer lieve, zachte maar droevige vrouw.  Later heb ik begrepen waarom, als gij uw huis hebt moeten verlaten, uw man, een zoon en een schoonzoon ondergedoken zijn en twee andere zonen en een schoonzoon in de gevangenis zitten geloof ik wel dat er redenen voor droefenis zijn.

Een tijd later zijn mijn grootouders naar Zwitserland vertrokken en wij via Spanje naar Argentinië, waar wij vele jaren verbleven.  In die tijd bestond er nog geen skype, geen g.s.m., geen e-mail; de vliegtuigreizen waren uitzonderlijk en zeer duur, zelf de telefoonverbindingen waren moeilijk, het kon gemakkelijk zeven uur duren voor men een verbinding tussen Argentinië en Vlaanderen kon tot stand brengen.

Het enige contact gebeurde dus per post, met brieven en foto’s.  Wij hebben vele brieven uit Zwitserland ontvangen, bijna allemaal geschreven door ons grootmoeder, brieven waaruit weemoed en heimwee spraken, maar ook liefde en hoop op betere tijden.  Later ontvingen wij ook geschenkjes, zoals boeken, tijdschriften en kaartjes voor verjaardagen en naamfeesten.  Ik herinner mij vooral de Zwitserse kalenders die wij elk jaar voor Kerstmis ontvingen en waarvan men elke dag van de Advent een deurtje moest openen; het was bij ons een wedstrijd om eerst op te staan om het deurtje te kunnen openen.  Vele jaren hebben zij met hun twee in Zwitserland gewoond, eerst in Zurich daarna in Genève.  In die periode zijn in Vlaanderen vijf van hun kinderen getrouwd en elf kleinkinderen geboren.  Vanzelfsprekend vernamen wij in die tijd veel over ons grootvader waarop wij zeer fier waren.  Ook de Vlamingen in Argentinië spraken met veel lof en bewondering over hem.

In 1959 vernamen wij dan het heugelijke nieuws van hun terugkeer naar Vlaanderen, eerst enkele maanden in Sint-Niklaas, daarna in Bonheiden waar hij opnieuw aan de slag kon in het Imelda Ziekenhuis.  Hij was toen 77 jaar.

Ik heb het geluk gehad hen daar nog te mogen weerzien toen ik in 1966 terug naar Vlaanderen kwam.  Ik herinner mij nog hun villa met in het kleine bureel grootmoeder achter haar schrijfmachine nog steeds werkend voor de administratie van haar echtgenoot, zoals zij het al die jaren had gedaan, en dit ondanks haar 79 jaar.  Zij was zeer gelukkig om mij, na mijn oudere broer, ook te mogen terugzien.  Ik kreeg van haar een draagbare schrijfmachine als welkomstgeschenk.  Mijn grootvader zag ik enkel bij de maaltijden, want ondanks zijn 84 jaar stond hij nog elke morgen om zes uur op, om na zijn ontbijt te voet naar de kliniek te vertrekken.  Ik werd ’s morgens wakker van het geluid van zijn dagelijkse koude douche.  Dat zijn dingen die ik niet van mijn grootvader heb meegekregen.

Mijn grootmoeder is in 1967 overleden, 80 jaar oud.  Ik zal nooit het beeld vergeten van mijn grootvader, bewegingloos zittend naast haar ziekbed, haar hand in de zijne.  Zij hebben samen zoveel meegemaakt.  Dit mag o.a. blijken uit het feit dat hij de vijf boekjes die hij na de oorlog schreef aan haar heeft opgedragen.  Ik lees de tekst van de opdracht in het boekje “Opvoeding” dat hij schreef het jaar na haar overlijden:  “Aan mijn beminde overleden echtgenote, die vele zware beproevingen met moed en gelatenheid wist te dragen, die een voorbeeld was van echtelijke en moederlijke toewijding, die mij blijft bijstaan en bezielen met de herinnering aan haar grenzeloze offervaardigheid, wordt dit boekje over opvoeding eerbiedig en dankbaar opgedragen”.

Mijn grootvader bleef nog enkele jaren in Bonheiden wonen en werken.  In 1970 is hij naar Gent komen wonen in het rusthuis van de kliniek Maria Middelares waar zijn zoon José werkzaam was.  Toen wij hem daar gingen bezoeken was hij nog steeds bezig met lezen en schrijven en ging regelmatig wandelen om in conditie te blijven.  Ik ben nog steeds gelukkig dat ik hem, in 1973, een jaar voor zijn overlijden, nog naar Diksmuide heb mogen voeren, waar hij voor de eerste maal de nieuwe IJzertoren zag.  Ik herinner mij zeer goed zijn diepe ontroering toen hij de Crypte bezocht en de graven van zijn strijdmakkers ging groeten.  Ik herinner mij nog een huldeviering in Sint-Martens-Latem ter gelegenheid van zijn 90^ste verjaardag, ingericht door Broederband.  Een delegatie is hem dan gaan groeten in het rusthuis.  Hij kreeg dat jaar ook de Albert Schweitzerpenning van de Goethe stichting.
Hij overleed op 22 december 1974, 92 jaar oud.

Ik wil toch de tekst citeren die zijn zoon Paul voor zijn doodsprentje opstelde:

                In de grimmige winter
                Een heldere nacht
                Toen is vader vertrokken
                Heel rustig, heel zacht.

                Hij kreeg mateloos veel van het Leven,
                De liefde, het onrecht,
                Geluk en verdriet,
                Alleen vragen en klagen
                Dat kende hij niet.

                Hij heeft mateloos veel,
                Aan zeer velen gegeven,
                Zijn kinderen, zijn zieken,
                De moeders, zijn volk in nood.
                En de ganse mensheid
                Zijn hart was zo groot!

                Hij zal nu het Kerstlicht
                Van heel dichtbij zien,
                Zijn woord was zijn leven: ik dien.

In de derde plaats is het moeilijk want wat kan men niet allemaal zeggen over een figuur als Frans Daels?  Want wat kan men niet allemaal zeggen over hem als wetenschapper, als sociaal bewogen man, als Vlaamse voorman, als oud-strijder en jarenlang voorzitter van het IJzerbedevaartcomité.  Ik moet mij dan ook beperken tot een beknopt overzicht en veel onvermeld laten.

Frans Daels werd geboren in een apothekersgezin in het havenkwartier van Antwerpen in 1882.  Hij studeerde geneeskunde aan de universiteiten van Leuven en Gent.  Hij studeerde af in 1906 met grote onderscheiding.  Reeds in 1907, een jaar later verscheen zijn eerste artikel in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde; hetzelfde jaar hield hij toespraken in Berlijn, Parijs en de Verenigde Staten over tuberculose.  Een jaar later vertrok hij naar Sint-Petersburg met een voordracht over de keizersnede (ik vraag mij af in welke taal dit allemaal gebeurde).  Hij was meermaals laureaat in verschillende universitaire wedstrijden.  Hij werd assistent bij Prof. Heymans, vader van de latere Nobelprijswinnaar.  Hij werkte van 1907 tot 1908 in de kliniek Charité in Berlijn.  In die periode trouwde hij met ons grootmoeder.

In 1911, 29 jaar oud, kreeg hij de leiding over de verloskundige klinieken van de universiteit en richtte de eerste raadplegingen in voor moeders en zuigelingen.  Hij stichtte ook beroepsverenigingen voor vroedvrouwen en begon met het “Vroedvrouwentijdschrift”, hij organiseerde ook een tweetal vroedvrouwencongressen.  Hij ijverde ook om aan zijn kliniek een laboratorium toe te voegen, een nieuwigheid in die tijd.  Hij nam actief deel aan vele geneeskundige activiteiten.

Op de oorlogsperiode kom ik nog terug.

Na de oorlog hervatte Daels zijn activiteiten en nam zijn ambt aan de universiteit weer op.  In 1920 werd hij gewoon hoogleraar.  Naast zijn universitair en medisch werk waren zijn activiteiten zeer talrijk en uiteenlopend.  Zo werd hij in 1920 voorzitter van de redactieraad van het Vlaams Geneeskundig Tijdschrift wat hij heeft volgehouden tot in 1944.  Hij was ook voorzitter van de Vlaams Wetenschappelijk Congressen.  Hij richtte samen met Jef Goossenaerts het tijdschrift Wetenschappelijke Tijdingen op.  Tijdschrift dat inmiddels reeds 78 jaar verschijnt.

Hij heeft op zijn naam meer dan 125 publicaties in het Nederlands, Engels, Frans en Duits.  Tot aan zijn vijftigste verjaardag behaalde hij meer dan dertig wetenschappelijke titels.  Hij gaf spreekbeurten in Amsterdam, Leiden, Groningen, Keulen, Hamburg, Londen, Genève, Lausanne.  Hij werd doctor honoris causa aan de universiteit van Budapest.

Hij publiceerde een aantal medische boeken zoals “Bakersboek”, “Beginselen der Praktische Geneeskunde” in drie delen en het zeer bekende “Moeder en Zuigeling” waarvan meer dan acht herdrukken verschenen met tekeningen van Joe English.  Ik bezit een vijfde uitgave die is opgedragen aan mijn moeder als volgt:  “Aan mij oudste dochter en met haar aan alle Vlaamse moederkens”.
Vanaf de vierde druk werden er ook foto’s van kinderen in opgenomen (In de negende druk, verschenen in 1950, staat er zelfs een foto van mij als baby!).  Prof. Elaut zegde over dit werk “Voor dit werk alleen verdient Daels den eregroet van alwie in ons gezegend vaderland de verdienstelijk mensch dient te huldigen”.

Ook tijdens zijn ballingschap en met de zeer beperkte middelen die hij toen had publiceerde hij nog een medisch boek en wel in Genève, dit werk draagt de titel “Le problème du cancer”.  Voor dit werk kreeg hij een prijs van de Académie Française de Médecine”.

Naast zijn wetenschappelijk werk zette Daels zich volledig in voor het tot stand komen van de Vlaamse Academiën , wat na een lange strijd eindelijk lukte met in 1938 de oprichting van de Academie voor Geneeskunde, dit werd in De Standaard bekendgemaakt door Prof. Elaut op 6 december 1938.  Daels en Elaut werden er stichtend lid van.

Een nog hardere strijd heeft Daels gevoerd voor de vernederlandsing van de Universiteit van Gent en in zijn verzet tegen de zogenaamde Nolf-Barak; hier is hij ook in geslaagd.  Hij was toen o.a. voorzitter van de Hogeschool commissie.  Het gebeurde eindelijk in 1930, daarna heeft hij zich nog ingezet voor de gelijke behandeling met de universiteit van Luik, wat zeker nodig was als met weet dat in 1935 de universiteit van Luik 20 miljoen frank kreeg en Gent slechts 3.200.000 frank.  Luik bezat ook al 59 jaar een Academisch Ziekenhuis zoals  alle beschaafde landen, maar Gent had er nog geen?  Dat werd een nieuwe lange en harde strijd voor Daels die uiteindelijk ook met succes bekroond werd.  Voor de oorlog werden de eerste gebouwen reeds opgetrokken maar het zou nog jaren duren, om vele redenen, onder ander politieke, voor deze gebouwen in gebruik werden genomen.  Dit gebeurde in de jaren vijftig door de afdeling kindergeneeskunde onder leiding van Prof. Hooft, leerling, assistent en vriend van Daels.  Nog lang zal men in de volksmond spreken over de “kliniek Daels”.

Ook in die jaren waren de vroedvrouwen een van zijn grote bekommernissen.  Hij beschouwde hun rol van zeer groot belang en zou zich volledig inzetten voor hun opleiding en begeleiding.  Zo was hij o.a. secretaris van het Internationale Verbond van Vroedvrouwenverenigingen.

Naast de medische werken schreef Daels ook nog verschillend andere boeken, die vooral een sociaal en opvoedkundig karakter hadden.  Hij deed dit tijdens de eerste wereldoorlog, in het interbellum en tot op zeer hoge leeftijd.  Wij moeten maar denken aan werken zoals “Voor onze jongens”, “Ik dien”, “Voor mijn volk in nood”, “Acht voordrachten voor onze studenten”, “Mijn jongen nu wordt gij man” (met meer dan 100.000 exemplaren) en alles onder het motto “Supreme lex est salus populi”.  Er waren ook uitgaven van zijn toespraken.  Zijn rijke levenservaring bood hem stof tot rijke reflectie en zo kon hij op het einde van zijn leven naar voor treden als levensfilosoof.  In 1964 publiceerde hij “Mens Sana”; daarop volgden nog “Levenswijsheid”, “Opvoeding”, “Leven en Mensen”.

Maar natuurlijk is de eerste wereldoorlog de belangrijkste, de meest ingrijpende periode in het leven van mijn grootvader.

Vanuit zijn diepe sociale en medische bewogenheid was het ergens vanzelfsprekend da          t hij zich bij het begin van de oorlog als vrijwilliger aanbood samen met zijn assistenten en dienstjongens.  Hij zou er vier lange jaren blijven.  Zijn oudste zoon zou hij pas zien toen die reeds vier jaar oud was.  Hij zou al die jaren aan het front blijven met wat hij “zijn jongens” noemde.  Hij deelde hun leven, hun lijden; verzorgde hen wanneer zij gewond waren, stond hen bij wanneer zij stierven.  Hij deelde hun leed, hun verdriet, hun heimwee.  Hij bleef bij hen ook toen hij was achtergebleven in bezet gebied en toelating kreeg van de vijand om hen te vervoegen in de vuurlinies.  Tot tweemaal toe probeerde men hem te verwijderen van het front, eenmaal als promotie, een andere keer als straf.  Maar in beide gevallen weigerde hij en bleef om voor zijn jongens te blijven zorgen.  Maar hij beperkte zich niet tot de medische zorgen, wel integendeel.  Hij zag de noden van zijn jongens.  Zijn diepe sociale zin verplichtten hem er iets aan te doen.  Hij was een van de initiatiefnemers van het Secretariaat der Katholieke Vlaamse Hoogstudenten dat 700.000 sluitzegels verspreidde met teksten zoals “Houdt U fier, houdt U rein”, “Zedelijk volk, groot volk”, “Credo” en “Ik dien” en hij schreef een aantal brochures in dezelfde trant.  Hij hield lezingen voor brancardiers en moedigde het werk van de studiekringen aan.  Hij steunde ook de bibliotheek die over een 5000 boeken beschikte, waaronder ook een aantal Franstalige.  Hij vertaalde trouwens ook een van zijn brochures voor de Waalse studenten.  Hij gaf lessen aan de medische studenten o.a. in de kapelanij van Cyriel Verschaeve in Alveringem en nam examens af o.a. van de latere nobelprijs Korneel Heymans.  Hij stond nauw in contact met de leiders van de frontbeweging zoals Adiel De Beuckelare, Rik Borginon, Filip De Pillecijn.  Hij verzamelde trouwringen van gesneuvelde soldaten om ze na de oorlog aan hun weduwe te kunnen overhandigen.  Van dichtbij werd Daels geconfronteerd met de miskenning, belediging en discriminatie van de Vlaamse soldaten.  Deze en andere wraakroepende maatregelen zoals het verbieden van de studiekringen dwongen Daels tot een meer uitgesproken Vlaams gezindheid.  Het waren deze belevenissen die hem rechtstreeks in de strijdende Vlaamse beweging deden postvatten en deden meewerken met de acties van de Frontbeweging die tot 5.000 leden zou hebben geteld.  De leden van de Frontbeweging eisten gelijkberechtiging voor Vlamingen en Walen, de oprichting van een Vlaamse Universiteit en gesplitste Waalse en Vlaamse regimenten.

Toen kwam het einde van de oorlog en Daels keerde naar huis met een reeks zeer hoge militaire onderscheidingen maar als een overtuigd flamingant.  Mijn moeder vertelde steeds dat toen zij, als zevenjarige samen met haar moeder en jongere broer, haar vader opwachtte in de woning in de Sint-Pietersnieuwstraat de gevel versierd was met een tricolore vlag en zij een Belgische strik in haar haar droeg.  Toen mijn grootvader toekwam was het eerste wat hij gezegd zou hebben: “Doe die vod weg” en verplichtte haar de strik af te doen, dit tot haar grote spijt want toen vond zij hem nog mooi.

Tenslotte moeten wij vanzelfsprekend nog iets zeggen over Daels en de Bedevaarten.

Het begon allemaal op 5 september 1920 te Steenkerke bij Veurne.  Daar werd Joe English herdacht.  De Vlaams-Ierse kunstenaar, die zijn beschermeling en vriend was geweest.  Deze herdenking mogen wij gerust de eerste IJzerbedevaart noemen, nu dus 93 jaar geleden.
De tweede had in september 1921 plaats in Steenstrate om de gebroeders Van Raemdonck te eren.
Daar beschuldigde Daels de “schaamteloze politiekers en militairen die hun slachtoffers tot in hun graf beledigen”.

Weer een jaar later sprak Daels in Westvleteren tot zijn Vlaamse vrienden over het leven en het offer van Renaat De Rudder.
De vierde IJzerbedevaart trekt naar Oeren-Alveringem om er eerherstel te brengen aan geschonden heldenhuldezerken.  Hier spreekt Daels reeds als Voorzitter van het IJzerbedevaartcomité en hij betrekt Cyriel Verschaeve in de hulde.

Van 1924 af gaan de IJzerbedevaarten door in Diksmuide en tot na de tweede wereldoorlog met Daels als hoofdspreker.  Wij hebben de tijd niet om in te gaan op elk van die toespraken en zeker niet op die van tijdens de tweede wereldoorlog.  Wij willen nog vermelden dat in 1930 de IJzertoren werd ingehuldigd; die dag moesten er 32 extra treinen en 16 extra trams worden ingelegd.  De verdere geschiedenis kennis jullie ongetwijfeld allemaal.

Ik wil besluiten met het citeren uit de toespraak van de 17^de IJzerbedevaart in 1936 omdat de tekst nu, na 76 jaar, nog zo actueel lijkt:

“Gij Vlaamse doden, bezielt het volksverbonden Vlaanderen, en dit volksverbonden Vlaanderen heeft al zijn kinderen lief, haat geen mensen, haat geen klassen, maar haat alle wantoestanden, die tot mensenhaat of klassenhaat aanleiding geven.  Deze volksverbondenheid is noch blok van rechts, noch blok van links, maar een blok van nationale eerlijke mensen.
Ook het reuzekruis waaronder gij rust, Vlaamse doden, in geen kruis van rechts of geen kruis van links, maar het kruis van alle mensen, doden en levenden, vijanden en vrienden, verenigd in God en in de eeuwigheid.”

Deze tekst doet mij denken aan een tekst die ik enige tijd geleden las op de muur van een kerkje in Cadzand in Zeeuws Vlaanderen:

“Wanneer wij alleen dromen blijft het bij een droom
wanneer wij samen dromen wordt het werkelijkheid”.

Laat ons de dromen van Frans Daels ook dromen want dan zullen zij werkelijkheid worden.

Tenslotte wil ik jullie zeggen dat ik dankbaar en fier ben dat Frans Daels mijn grootvader is.

Ik dank U.

Mevrouwen , mijne Heren, Vlaamse Vrienden,

Op 11 oktober 2007  is dokter Jan Wannyn  overleden… Hij werd 99 jaar.

Op de begrafenis was er veel volk , maar daarna geraakte hij stilaan vergeten . Het is goed dat wij hem vandaag huldigen.

Dokter Wannyn was actief in veel Vlaams-nationale verenigingen en  ook van Broederband was hij één van de trouwste leden. De derde zondag van oktober was hij , niettegenstaande zijn hoge leeftijd steeds aanwezig in Lourdes-Oostakker  en zoals hij dikwijls zegde was dit voorhem een hoogdag.. Toen hij 90 jaar werd had hij recht op een oorkonde van Broederband .

Ik ging hem dit aankondigen en zo kwam ik voor de eerste bij hem thuis. Sinds het overlijden van zijn vrouw woonde hij alleen…

Ik maakte van de gelegenheid gebruik en vroeg hem een en ander over zijn leven. En tot mijn verwondering begon deze bescheiden man zijn leven te vertellen en ik mocht zelfs nota nemen.

En zo komt het dat ik vandaag over deze uitzonderlijke man tot u kan spreken.

Dokter Wannyn had inderdaad een zeer bewogen leven. Driemaal is hij,door zijn trouw aan Vlaanderen van zero opnieuw moeten beginnen.

Voor een goed begrip moet ik eerst bij zijn vader beginnen:

Vader Wannyn, geboren ik 1867, stond reeds als jonge man in de Vlaamse Beweging en hij was in 1888 medestichter van  het “TAALVERBOND “ . Reeds voor de oorlog van 14-18 een eigen

“Handels en Taalinstituut” , de bij de Gentenaars zeer bekende

“English Club “ Nu gekend onder de naam “Handels en Taalinstituut” .

De gebouwen waren eigendom van zijn echtgenote Valentine Stevens.

Als zeer actief propagandist en agitator gaf hij tijdens de eerste Wereldoorlog stuwkracht aan de radicale, heelnederlandse vleugel van het activisme , de “Jong Vlamingen “.

In de kelders van zijn English Club bevond zich een eigen drukkerij en daar werd door mijn vader Emiel Aers, het propaganda- materiaal voor de activisten gedrukt. Mijn vader was toen letterzetter van beroep. Wat weinig mensen weten is dat mijn vader toen in de drukkerij werd geholpen door Jules Gabriels, de latere kelner van de Uilenspiegel, later Elckerlyk. Jules is zolang hij het nog kon, in het Vlaams Huis blijven werken…

Als dynamisch volksredenaar voerde vader Wannyn vaak het woord, samen met de dichter René de Clercq en Richard de Cneudt. Hij was uitgever van het strijdblad “ De Vlaamse Smeder” en zijn “Nationalistische Bond” telde begin 1918 meer dan 4000 leden.

Na de wapenstilstand week vader Wannyn met zijn gezin uit naar Nederland en werd hij  bij verstek ter dood veroordeeld .

De goederen van zijn echtgenote, dus ook de “English Club” werden verbeurd verklaard. Vader Wannyn was dus op een slag straatarm.

Heel alleen ging zijn echtgenote de strijd aan om de rechten van haar man en kinderen te verdedigen. De tegenkanting die zij daarbij ondervond heeft haar dood verhaast, en zij overleed in 1923 .

Onze dokter Wannyn, die wij vandaag huldigen, werd geboren in 1908 en hij was dus 15 jaar toen hij, als gevolg van de activisten-vervolging, zijn moeder verloor!  Dit was een zware slag…

Dokter Wannyn groeide dus op in Nederland en behaalde in 1937 in Leiden zijn artsdiploma.

Na zijn terugkeer naar Vlaanderen was zijn Nederlands diploma niet geldig en zo behaalde hij voor de tweede maal zijn diploma voor de Centrale Examencommissie te Brussel.

Ondertussen was hij gehuwd met de dochter van de bekende activist Jonck en specialiseerde hij zich in de kindergeneeskunde.

Reeds in Leiden was hij  onbezoldigd assistent geworden  van dokter Gorter en was het toen reeds duidelijk dat hij dokter meer als een roeping dan als een beroep beschouwde.

In 1938 kwam er in Nevele een plaats vrij van huisarts. Jan Wannyn kreeg het bezoek van dokter Leonce Van Damme, die toen assistent was van prof. Daels, en die vroeg hem de plaats in te nemen. “Elias zou ook graag hebben dat u dit doet“,zegde hij.

Wij mogen niet vergeten dat de huisdokters een belangrijke rol hebben gespeeld in de Vlaamse Beweging en Nevele was toen nog een plaats waar het V.N.V. nog niet zeer sterk stond.

Dokter Wannyn startte toen als huisdokter in Nevele en hij werd er tevens dokter van de plaatselijke brandweer.

Toen de oorlog uitbrak werd hij als dokter ter plaatse gemobiliseerd. Later kreeg hij het bevel zich naar Frankrijk te begeven en hij vertrok,samen met twee inwoners van Nevele,in een klein wagentje richting Kortrijk.

Daar heerste de grootste verwarring, zij moesten naar Toulouse, werd hun gezegd.

In Calais vonden ze een Belgische post en kregen zij de raad terug te keren, want de Duitsers waren reeds in Abbeville…

Zij stelden zich dus in burger en begonnen de terugweg.

De grote miserie begon toen de dokter terug in Nevele aankwam.

Toen hij een halve dag thuis was kwamen de Ardeense Jagers en bleek dat de plaats waar hij verbleef in het schietveld lag.

De Ardeense Jagers wilden de brug laten springen en de drie hoeken moesten worden platgelegd. Het huis waar dokter Wannyn verbleef werd in brand gestoken.

Later zat hij in de kelder van een villa en de Duitsers lagen in een korenveld. Een Duitser werd gewond en men kwam vragen of er een  ergens een dokter was. Dokter Wannyn bood zich aan en begeleidde de gekwetste naar Sint -Maartens -Leerne en nadien naar Nazareth.

Toen hij terug naar Nevele kwam werd hij bijna doodgeschoten door de Duitsers. Hij droeg lederen laarzen en de Duitsers namen hem voor een Ardeense Jager. Zoals u zeker weet waren die mannen niet bang om ook in burger actie te voeren… Gelukkig kon hij een attestje laten zien dat hij van de Duitsers had gekregen...

Na de Belgische capitulatie moest dokter Wannyn dus helemaal opnieuw beginnen. Gelukkig was zijn praktijk “Apotheek houdend” en dat zorgde toch voor wat extra verdiensten.

Rond 1941-42 werd de toenmalige burgemeester van Nevele ernstig ziek, zodat hij zijn taak niet meer kon vervullen. Twee Vlaamsgezinde schepenen vroegen dan aan dokter Wannyn om burgemeester te worden . Hij aanvaardde maar, bescheiden als hij was  noemde hij zichzelf steeds “dienstdoende” burgemeester.

Als zeer sociaal man heeft hij zich in die moeilijke jaren speciaal bekommerd om de arme mensen en bood hij , in de mate van zijn mogelijkheden, steeds hulp.

Toen kwam het einde van de oorlog en dokter Wannyn werd aangehouden door rijkswachters vergezeld door enkele mensen die tijdens de oorlog bekend stonden als smokkelaars. Toen hij uitleg vroeg zegden die mannen dat hij nu de gevangene was van Eisenhouwer….

Ook Mevrouw werd aangehouden en toen zij, gelukkig na niet te lange tijd werd vrijgelaten, wilde men van haar horen dat zij voortaan een “goede Belg” zou zijn. Alhoewel de vrijheid wenkte kon Mevrouw Wannyn deze woorden niet over haar hart krijgen en ze zegde dan maar “ik zal mijn best doen”…

Dokter Wannyn verbleef twee jaar in het kamp van Lokeren en hij kon er als dokter veel mensen helpen.

Eens opnieuw vrij toonde hij onmiddellijk belangstelling voor het opnieuw in gang lopen van de Vlaamse Beweging.

Toen meester Van Hille in het Arrondissement Gent een eerste Vlaams-Nationale lijst aanvoerde vroeg hij aan dokter Wannyn hem 300 handtekeningen te bezorgen. Dokter Wannyn werd toen flink geholpen, zelfs door een eerlijke ex-weerstander. Dit bewijst dat hij de vriendschap van de bevolking niet had verloren.

Hij hielp in Nevele de Volksunie stichten en de ouderen onder ons herinneren zich zeker nog de opkomst van de toenmalige Vlaams-nationale  partij in de streek van Nevele . Denken wij maar aan de legendarische strijd tegen de melkerij-eigenaar en C.V.P.-er Foncke !

De partij, met als boegbeeld dokter Wannyn, behaalde de ene overwinning na de andere. Wannyn werd achtereenvolgens gemeenteraadslid, schepen en burgemeester van Nevele.

Hij deed dit alles met hart en ziel en stond steeds in dienst van de mensen.

Met fierheid vertelde hij mij dat het rusthuis van Nevele onder zijn bewind het goedkoopste van gans Vlaanderen was !

In 1965 werd dokter Wannyn door Leo Wouters uitgenodigd op  een besloten vergadering. De partij wilde voor de verkiezingen met een sterke lijst naar buiten komen.

Mevrouw Wannyn, die vermoedde wat de bedoeling van de vergadering was, vroeg hem zich niet te engageren, zij hadden al zo veel tegenslagen gehad ….

Dokter Wannyn ging naar de vergadering waar verschillende vooraanstaanden uit de beweging, o.a. Pater Stracke, aanwezig waren.

Toen hij hoorde hoe sommigen uitvluchten zochten om het niet te  doen, zegde hij spontaan :IK DOE MEE !

Toen hij thuiskwam vroeg zijn vrouw:”Wat hebt ge gedaan ? “

Antwoordde  hij :IK DOE MEE !.

Toen zegde zijn echtgenote: “ ik ben toch blij dat gij geen lafaard zijt”.

Als dokter Wannyn sprak over die vele jaren viel zij grote liefde op voor zijn echtgenote die gij reeds enkele jaren had verloren.

Zij had hem steeds op schitterende manier en met veel begrip bijgestaan in alles wat hij heeft gedaan. Mevrouw Wannyn was inderdaad een zeer bijzondere dame !

De verkiezingen van 23 mei 1965 werden een grote overwinning voor de Vlaams-Nationale partij . Het aantal kamerzetels sprong van 5 naar 12, en het aantal senatoren van 2 naar 5 . Nu zou men zoiets een “ ZWARTE  ZONDAG noemen…

En zo kwam dokter Wannyn in de kamer van volksvertegewoordigers en hij is er 9 jaar gebleven. Hij werd lid van de Commissies voor Algemene Zaken en het Openbaar Ambt en voor de Comptabiliteit  en hij stelde bijzonder belang in vraagstukken betreffende de streekeconomie.

Bescheiden als hij was zegde hij van zichzelf dat hij eigenlijk geen politieker was… Ik ben wel een fatsoenlijk huisarts ,zegde hij…

Op zijn reeds hoge leeftijd bleef dokter Wannyn de brede Vlaamse Beweging met veel belangstelling volgen en steunen en op het einde van ons gesprek gaf  klonk wat hij zegde bijna als een boodschap..

Hij zegde dat wij de strijd voor AMNESTIE nooit mogen opgeven en dat wij nooit “salonfähig “ mogen worden. Zelfs als alle getroffenen van de repressie overleden zijn, moet de Vlaamse Beweging België  blijven lastig vallen met de repressie en eerherstel vragen voor de getroffenen van deze Belgische misdaad .

Geachte aanwezigen, Dokter Wannyn was een voorbeeld van Vlaamse trouw en ik wilde dan ook met deze boodschap die hij ons meegaf mijn toespraak besluiten.

Dank u voor uw aandacht.

Zaterdagnamiddag 9 november 2013

namen we deel aan de jaarlijkse Dodenhulde (dit jaar te Sint-Amandsberg).

Naast de overleden leden van de Vlaams-Nationale vereniging werden dit jaar Dr. Jan Wannyn en Dr. Jozef Goossenaerts herdacht.

Ere-senator Wilfried Aers sprak over "Burgemeester-Volksvertegenwoordiger Jan Wannyn" uit Nevele.

Ria Goossenaerts sprak over "Mijn vader Dr. Jozef Gossenaerts".

Het Emiel Hullebroeckkoor zong... a capella.

Zaterdag 9 november 2013

brachten we met een afvaardiging van het Emiel Hullebroeckkoor

een bloemenhulde aan het graf van Emiel Hullebroeck op de begraafplaats te Gentbrugge.

We zongen er tweestemmig zijn mooie lied : "De Kempen".

 

 

 

 

Hij werd geboren te Vilvoorde op 28 december 1921 en overleed te Kalken op 11 oktober 2013.

Namens ons koor onze innige deelneming aan zijn weduwe en heel de familie.

pb.

De Vlaamse Leeuw

Feiten en fouten rond een volkslied

 door ons koorlid Chris Impens

op

http://devlaamseleeuwfeitenfouten.blogspot.be

Oefenliederen 2013 Emiel Hullebroeckkoor

(Meebrengen vanaf donderdag 17-01-2013)

P 199 Laat me nu toch niet alleen (… - J. Verminnen )

P 201 Daar is de lente ( … - Jan De Wilde )

P 207 Moederke alleen ( R. De Clercq – E. Hullebroeck )

P 216 Blijheidslied ( TH. Stevens - Mestdagh/Schoolem )

P 234 Brouwerken brouw ( Renaat Vandaele – E. Hullebroeck )

P 235 De boerkens smelten van ( T. & M. Snellaert )

P 236 Een lied van de zee ( Bewerkt door Ivo Mortelmans )

P 239 Haspengouw ( Lambert Swerts – Armand Preud’homme )

P 245 Allen die willen naar Island ( Uit Frans-Vlaanderen - Bewerkt door L Van Dessel )

P 246 Allen die willen ter kap’ren varen ( Uit Duinkerke )

P 250 Hier staan tot afscheid ( Schots Volkslied – Bewerkt door L. Van Dessel )

P 258 Lapper Krispijn ( R. De Clercq – E. Hullebroeck )

P 259 Kuipertje kuip ( R. De Clercq – Jaak Opsomer )

P 264 Oud Moederke ( Aloïs Verwaest – Armand Preud’homme )

P 266 Jan Klaassen ( Lennert Nijgh – Boudewijn De Groot )

P 267 Als ’t zondag is ( Willy Gyssels – E. Hullebroeck )

P 268 Kind der Muze ( Goethe – Schubert è vertaling Anton Van Wilderode)

P 271 Marie Marie ( Tieman – Heere )

P 272 En als wij marcheren ( Yvo De Man - … )

P 274 Mandellied ( Pieter Denys – Emiel Clais )

P 275 Het mooie Vlaamse land ( Jan Verbraeken – Marcel Hellemans en Jules Willems )

P 280 Avondliedje ( Jef Lesage - Jos Mertens )

K 004 Dona nobis pacem ( uit 1517 )

K 005 Ik heb gehoord van een stad boven de wolken (Russische volksmelodie)

K 007 Verzoeningslied ( Fr. Meertens – A. Preud’homme)

K 009 Heer luister naar mij ( - )

K 013 De veldkapel ( Lambrechts – R. Ghesquiere )

K 018 Ik zoek een land ( H. Jongerius – Carlos Desoete )

SA 006 Mij Sarie Marais (Oud lied)

Sa 007 Gertjie ( Zuid – Afrika )

SA 011 Ou tante Koos ( - )

SA 020 Drinklied ( W.J. Dupless. ERlank – A. Preud’homme )

SA 021 Mama ‘k wil ’n man hè (-)

D 001 Der Lindenbaum ( W. Muller - … )

D 003 Heidendröslein (-)

D 015 Die gedanken sind frei (-)

*** P 216 en P 275 worden nog uitgedeeld

KALENDER 2013

Zaterdag 26 januari 2013

14.30 uur in het Reynaertcentrum
Reinaertstraat 26 Gent
Bus 3-17-18 Halte Seghersplein (Kerk Sint-Jan Baptist)
Koorleden aanwezig om 14.00 uur.

Nieuwjaarsconcert voor SNEYSSENS


Programma
 

A. Cyclus van 8 soldatenliederen:

I.    P099 Groeninghe - Guldensporenslag 1302 (Guido Gezelle - Jef Van Hoof)

II.   P159 Stormvogels - Zannekin 1323 (Oud lied – Joe English)

III.   P142 Merck toch hoe sterck - Geuzen 1622 (Valerius – uit 1626)

IV.    P028 Voor Outer en heerd - Boerenkrijg 1798 (J. Simons –
A. Preud’homme)

V.    P097 Omdat ik Vlaming ben - WO I ’14-‘18 (W.Lambrechts-
M. Matthijsens)

VI.    P237 Op eer en trouw - WO II ’40-‘45 (J. Simons – A. Preud’homme)

VII.   P190 Roosmarijntje - Vrede 20’ste eeuw (Bert Peleman-A. Preud’homme)

VIII. P073 Ik had een wapenbroeder (L. Uhland – Fr. Silcher)　

IX.  Aennchen von Tharau (Simon Dach).

B. Samenzang:

X.    P072 Het lied van het Vlaams legioen (Bert Peleman – K. De Brabander)

XI.     P30/2 De Vlaamse Leeuw ( Hip. Van Peene – Karel Miry )

VASTENAVOND  ZANGAVOND  TE  ZEVERGEM

Dinsdag 12 februari 2013
20.00 - 23.00 u.

Vrije Basisschool, Dorp 32, 9840 Zevergem

Organisatie: Parochiaal Zangkoor Suverlike in samenwerking met
KVLV en het Oudercomité van de Vrije Basisschool van Zevergem.

Inkom: 5,00 euro (zangboekje inbegrepen)

Voorzanger: Daniël Vanrysselberghe
Aan de toetsen: Piet Bogaert









21e  VLAAMSE ZANGAVOND

Vrijdag 22 februari 2013 om 20.00 uur

In o.c. d'Iefte, Hoogstraat 122 Deerlijk

Georganiseerd door:

René De Clercqgenootschap Deerlijk

Ons koor zal met een grote delegatie aanwezig zijn.

76ste Vlaams Nationaal Zangfeest
Vlaanderen@detoekomst.vl

Zondag 3 maart 2013 om 14u30

Lotto Arena - Antwerpen

Woensdag 3 juli 2013

Vl@s-federatie Gent

14.30 uur in het Reynaertcentrum
Reinaertstraat 26 Gent
Bus 3-17-18 Halte Seghersplein (Kerk Sint-Jan Baptist)

GULDENSPORENVIERING

Programma

LIEDEREN GEBRACHT DOOR HET E. HULLEBROECKKOOR

P099  Groeninge (G. Gezelle - J. van Hoof)
P060  De Blauwvoet (A. Rodenbacht - E. Hullebroeck)
P059  Wij zijn bereid (R. Lammens - Jef Tinel)
P080  Roosmarijntje (Bert Peleman - Armand Preud'homme)
P061  De gilde viert (René De Clercq - Emiel Hullebroeck)

SAMENZANG

P024     Klokke Roeland (A. Rodenbach - J. Destoop)
P030/2  Vlaamse Leeuw (Hipoliet van Peene - Karel Miry)

Zondag 25 augustus 2013

11.00 uur

IJ Z E R W A K E 


I. TIJDENS DE MIS

K044: Maria schone vrouwe (Gaston Feremans) in samenzang.

K021 : Lieve Vrouwe van ons land (Arthur Meulemans) : (3 strofen:
Lieve Vrouwe van ons land..., Moeder die op Vlaanderen waakt..., en
Gij hebt ons de vree gebracht...) in samenzang.

K045: O Moedermaagd (Guido Gezelle - Jef Tinel)
Strofe 1: soliste (echtgenote van de organist)
Strofe 2: dames - strofe 3: soliste - strofe 4: allen samen.

P30/1: Gebed voor het Vaderland (Gaston Feremans) in samenzang.


II.  TIJDENS DE WAKE


P177: De landsknechttrommen dreunen (Armand Preud'homme) in samenzang (3 strofen).

P059: Wij zijn bereid (Jef Tinel) in samenzang (3 strofen).

P009: Het Lied der Vlamingen (Peter Benoit) in samenzang (3 strofen).

P124 Het lied van Nele (Johan De Maeght - Emiel Hullebroeck)

P022: Lied van mijn land (Ignace de Sutter) in samenzang (3 strofen).

P221: Zelfbestruur (Emiel Hullebroeck) in samenzang (2 strofen).

P252: Trek aan de riemen wij varen (Armand Preud'homme) in samenzang (3 strofen).

P073: Ik had een wapenbroeder
Strofe 1: dames (tweestemmig) - strofe 2: heren (tweestemmig) -
strofe 3: allen samen (tweestemmig).


III. NATIONALE  LIEDEREN

P30/3: Die stem van Zuid-Afrika

P30/2: De Vlaamse Leeuw (2 strofen)

P30/4: Het Wilhelmus.

 "Het lied van de vrijheid"

Liever wolf
En vrij in 't bos,
Liever Vlaming fier en los,
Liever 'wilde' zonder spijt
Dan bange Belg en ingelijfd.
Liever wolf, gevreesd en trots
Meester van het eigen lot
Dan vette schoothond aan de pot.

Liever stout en fel dan braaf
Liever ongewenst dan graaf,
Liever fier en marginaal
Dan likkend aan hun kandelaar.
Liever dagelijks hoon en smaad,
Tegenwind en domme haat,
Liever lastpost dan gevierde,
Brave kruiphond van de Staat.

Liever ruig, de tanden bloot,
Bijtend naar een vals cordon
Dan ijdele kleine prulbaron
In 't koninklijk verguld salon.
Liever vrij en jaar na jaar
Overwerkt, belaagd, berooid
Dan slaaf met tricolore sjerp
En ketting aan de poot.

Liever wolf, en vrij en los,
Vlaming die er écht voor gaat
Dan hond die hapt naar elke brok
En teruggejaagd wordt naar zijn kot
Als het de machthebbers behaagt.
Liever wolf, die gromt en grolt
Wars van 't achterbaks verraad.
Liever wolf bij 't eigen volk
Dan met een toegeknepen strot
De bandhond van de Staat!
 
Aleidis Dierick

12de IJZERWAKE te STEENSTRATE op 25 AUGUSTUS 2013












DE  KOREN























EN  TOEN  KWAM  DE  ZON  TE VOORSCHIJN











TOESPRAAK  VAN  VOORZITTER  WIM  DE  WIT


http://www.youtube.com/watch?v=k8zg9J0VS-A&feature=youtu.be

JA! Vlaanderen, Schotland, Catalonië

Vlamingen,

Wij kunnen ons afvragen of er in vergelijking met de IJzerwake van 2012 voor Vlaanderen iets ten goede veranderd is. En buiten het goede weer heb ik niets kunnen vinden.

Albert deux werd vervangen door Philippe un maar dat zal voor Vlaanderen niets veranderen.

Vrienden,  monarchie en democratie vloeken met elkaar. Een niet verkozen staatshoofd heeft geen enkele democratische legitimiteit. Wij hadden  en hebben geen nieuwe koning nodig, meer nog we kunnen hem - zowel met een Franse  als met een Vlaamse voornaam - missen als de pest. De nieuwe koning heeft zich in het verleden reeds herhaaldelijk uitgesproken tegen al wie opkomt voor een zelfstandig Vlaanderen.  Hiermee neemt hij dezelfde partijdige houding aan als zijn vader, die in zijn laatste 21 juli-toespraak nog maar eens een politiek statement van formaat maakte door Di Rupo en zijn PS-regering op te hemelen.

De monarchie is een relict uit het verleden dat best zo spoedig mogelijk wordt opgedoekt. Maar vergis u niet: knutselen aan de Belgische constructie, en er - godbetert  - een République belge van maken, interesseert ons niet. Een ceremoniële operettekoning, waar sommigen nu voor gaan, evenmin.

Wij gaan voluit voor een onafhankelijke Vlaamse Republiek. Daar ligt onze toekomst! 

En die toekomst begint vandaag. Bij onze Vlaamse jeugd. Vandaar dat het Vlaams onderwijs voor ons een absolute topprioriteit is. Want, Vlaamse vrienden,  op een haar na is in deze Vlaamse legislatuur vermeden dat Vlaanderen even slecht onderwijs zou krijgen als Nederland en Zweden. Twee landen die gedurende tientallen jaren geflirt hebben met een pedagogische eenheidsworst, de verafgoding van het egalitaire, de pampering van iedereen die zich om ter hardst roepend gediscrimineerd wilde noemen, en die zich lieten leiden door dames en  heren die zelf nooit les gegeven hebben maar wel bepalen hoe anderen het moeten doen.

Een eventuele hervorming moet zich beperken tot het oplossen van de pijnpunten.

Zo moet er inderdaad dringend iets gedaan worden aan het imago van het technisch onderwijs. Wij leven in een technologische wereld. Ons leven, onze gezondheid  en ons welzijn wordt in grote mate bepaald door de vooruitgang van de technologie. Daarom moeten jongeren met technische capaciteiten zo vroeg mogelijk kennis maken met wetenschap en technologie. Dat gebeurt best al van in het lager onderwijs, en toekomstige leerkrachten moeten opgeleid worden om met kennis van zaken technologische opvoeding te geven

En als teveel leerlingen het onderwijs zonder diploma verlaten dan blijkt taalachterstand de belangrijkste oorzaak te zijn. Ook daar moet aan gewerkt worden.

De onderwijsproblemen van de grote steden moeten dáár opgelost worden, en niet in 85% van Vlaanderen dat onbesmet blijft door de ongekwalificeerde en balorige jongeren, vaak van allochtone origine, die in Gent, Antwerpen en Brussel de Vlaamse schoolresultaten internationaal verknoeien.

En dan is er nog de fameuze multikul die ons blijft kwellen.

De islamisering van onze Vlaamse steden, eerste de grote steden, dan de centrumsteden en nu zelfs het platteland, is een extreme daad van agressie, die uitgaat van de islam zelf, maar vooral ook van de Di Rupo’s, de Milquets, de Moureaux’s, de Onkelinckxen, - die welbewust en zeer doordacht een totaal volksvreemde religie en ideologie importeren om de Vlaming tot dhimmi te herleiden:  een brave, volgzame en zwijgende tweederangsburger. Voortdurend moeten wij, Vlamingen, Europeanen, op onze tellen passen om deze nieuwkomers niet te bruuskeren. Voortdurend moeten wij ons braaf, tolerant opstellen, ook voor diegenen die zelf blijk geven van een enorme intolerantie.

Als een kleuterjuf in een Antwerpse school door de moslimouders valselijk beschuldigd wordt van seksueel misbruik, dan, beste vrienden, jawel, worden niet die ouders ter verantwoording geroepen, maar wordt de juf van de school verwijderd, en verandert men de naam van de school, zogezegd, en ik citeer: “om het vertrouwen met de moslimgemeenschap te herstellen”. Ja, u hoort het goed: de slachtoffers worden schuldig verklaard, zij die fout waren worden in de watten gelegd.

Deze slappe houding opent de weg naar de geruisloze afschaffing van de democratie. Of om het met Johan Sanctorum te zeggen, onze gastspreker van twee jaar geleden: “Van elke zwakte maakt de islam gebruik om haar positie te versterken. Met elke nieuwe moskee vergroot ze haar impact, mentaal en ruimtelijk. Elke publieke gebedsstonde op straat, die het verkeer lamlegt, is een opgeheven middelvinger tegen onze eigen Europese cultuur van de tolerantie.”

Neen vrienden, neen, driemaal neen! De strijd om onze autonomie, de strijd voor een Vlaamse republiek, hangt onverbrekelijk samen met de strijd voor onze Europese leidcultuur, met haar Christelijke en humanistische accenten. Voor ons, onafhankelijkheidsstrijders, geen sharia, geen gedoogcultuur tegen de islamisering, geen moskeeën die als bruggenhoofden ingeplant staan om Vlaanderen te koloniseren. Voor niets minder dan een reconquista moeten wij gaan, de herovering van Europa door de Europeanen. 

Omdat wij geloven in Vlaanderen, in onze kracht, onze waarden, onze taal, onze cultuur. Omdat wij er rotsvast van overtuigd zijn dat een Vlaamse cultuurnatie, die wortelt in een Vlaamse volksgemeenschap, een parel kan worden aan de Europese kroon. Niet de E.U.-dictatuur van vet betaalde bureaucraten, maar het oude, glansrijke Europa, dat ten offer viel in 1914, met de grote oorlog waar wij Vlamingen zo’n zware tol aan betaald hebben.

Volgend jaar is het precies honderd jaar geleden dat deze grote oorlog uitbrak. Dat wordt uiteraard herdacht en wij mogen als erfgenamen van de Frontbeweging niet ontbreken op deze herdenkingen. De wereld moet weten welk drama zich hier aan de IJzer heeft afgespeeld. De wereld moet weten dat de Vlaamse zelfstandigheidsgedachte hier geboren werd. Hou dus alvast  dinsdag 28 oktober 2014 in je agenda vrij voor de herdenking van de slag bij Ieper. Ook al zullen de Belgische driekleuren er ongetwijfeld staan pronken, wij zullen de Vlaamse Leeuw laten wapperen, om de wereld eraan te herinneren dat vooral Vlamingen hier sneuvelden, onder ééntalig-francofone superieuren, en voor een koning die hen nadien bedankte met een heksenjacht op flaminganten.

Vrienden, de Vlaamse staat die we samen nastreven is geen luxe maar een absolute noodzaak. We stellen ons daarmee zeker niet op als een eiland in de wereld, integendeel. Dichtbij ijvert men met evenveel enthousiasme voor een onafhankelijk Catalonië en Schotland. Hun vreedzame strijd is ook de onze. En we kunnen van onze nationalistische vrienden nog heel wat leren inzake vastberadenheid, gedrevenheid en samenwerking. Vandaar het thema van onze 12^de IJzerwake: Ja: Vlaanderen, Schotland, Catalonië. 

Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om het Europees samenwerkingsverband EPI - het “European Partnership for Independence” - aan te bevelen. Onder de noemer ICEC, wat staat voor “International Commission of European Citizens”  internationale commissie voor Europese burgers, wil de Vlaamse Volksbeweging samen met haar Europese partnerorganisaties in Catalonië, Schotland, Zuid-Tirol en in nog veel andere gebieden minimum één miljoen Europese handtekeningen verzamelen, waarvan 16.500 in Vlaanderen,  voor “het recht op zelfbeschikking van de Europese volkeren”. Ik doe daarom een uitdrukkelijke oproep om deze petitie te ondertekenen. De petitie is de aanloop naar een Europese manifestatie in Brussel op zondag 30 maart 2014. Ook daar zullen de leeuwenvlaggen volop wapperen. Hou alvast deze datum in je agenda vrij. 

Ons streven naar een zelfstandig Vlaanderen  betekent niet dat we de Europese gedachte niet  ondersteunen, maar we verwerpen wel de huidige Europese Unie.

Deze unie miskent het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren en voert een centralistische politiek die meer tweespalt en onderling wantrouwen brengt onder de Europese volkeren. Het is ook deze Unie die volop de Belgische kaart trekt, en het oude, voorbijgestreefde Europa van de natiestaten in stand wil houden, tegen elk onafhankelijkheidstreven van de volkeren. Het is ook bij die raad van Europa dat de francofonen in Vlaanderen aankloppen, om als zogezegde minderheid hun rechten af te dwingen, terwijl het er hen alleen maar om te doen is om gebied te veroveren. 

Dat Europa kan van ons de pot op, wij aanvaarden zijn legitimiteit niet. En ook op het internationale forum moet Vlaanderen zijn eigen weg gaan.  Nooit meer oorlog is één van de pijlers uit het IJzertestament.  We verwerpen dan ook uitdrukkelijk de gedachte om tussenbeide te komen in allerlei conflicthaarden zoals Syrië. Niet met militaire middelen, maar ook niet door wapenleveringen.  We komen geen stap verder door de ene dictator te vervangen door het andere fundamentalistische regime.  Dat heeft de zogenaamde Arabische lente ons geleerd.

Vlaanderen beperkt zich best tot het verlenen van humanitaire hulp aan de getroffenen en tot steun aan pogingen om tot een politieke oplossing te komen. 

Vlaamse vrienden,

Ik kan niet voorbijgaan aan de 6^de staatsmisvorming

Een studie van het  Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen leert ons dat het Vlinderakkoord gelijk staat  aan 1 Franstalige toegeving tegenover 20 Vlaamse verliespunten.

In een gesprek over de zogenaamde splitsing van B-H-V verklaarde de Franstalige senator Alain Destexhe (MR): “Het is toch niet mijn schuld dat de Vlaamse onderhandelaars geen enkele dossierkennis hadden, en zich als kleine kinderen in de luren hebben laten leggen!”

Een onafhankelijke studie over de werklastmeting heeft ondertussen aangetoond dat de ontdubbeling van het gerechtelijke arrondissement  B-H-V inderdaad knoeiwerk en puur bedrog is waarbij de Vlamingen zwaar benadeeld worden. Dit moet dus onverwijld worden overgedaan.

Met deze staatsmisvorming verkrijgt Vlaanderen niet de instrumenten die nodig zijn om onze welvaart veilig te stellen. Het feit dat Vlaams minister-president Kris Peeters bij Di Rupo moet gaan smeken om iets te doen aan de hoge loonlasten levert hiervoor  het ultieme bewijs.

Bovendien wordt de geldstroom vanuit Vlaanderen niet ingeperkt maar verder uitgebreid!

We weten ondertussen dat het slotakkoord over de zesde staatshervorming Vlaanderen 1,4 miljard zal kosten, dat is 3,8 miljoen euro of 154 miljoen oude franken per dag.

Hendrik Vuye, professor staatsrecht aan de universiteit van Namen, noemt de zesde staatshervorming  een stap op de weg naar de “ultieme vergrendeling”.  De enige mogelijkheid om daar nog vanaf te geraken is uit de belgische grondwet te stappen.

Daarom  moet Vlaanderen na de verkiezingen van 2014 resoluut zijn eigen weg gaan.

Om te beginnen door eerst en zo snel mogelijk een Vlaamse regering te vormen.

De Vlaamse regeringsvorming mag niet het slachtoffer worden van de Belgische blokkering.

Daarom moeten alle politici in de Vlaams-nationale partijen nu meer dan ooit hun verschillen opzij zetten en een gemeenschappelijke strategie ontvouwen die leidt naar een onafhankelijk Vlaanderen. Anders dreigt de moeder van alle verkiezingen alleen maar Vlaamse weeskinderen te baren!  De Vlaming, die het eeuwige getreuzel, het voortdurende gekibbel en de steeds weer gemiste kansen beu is, ziet het gemeenschappelijke doel duidelijk voor ogen: meer welvaart en welzijn via een onafhankelijk Vlaanderen. De twee V-partijen, U weet welke ik bedoel, zijn het nu aan de Vlaamse beweging verschuldigd om front te vormen op dit cruciaal moment. Wij zullen geen kromme cordon-redeneringen meer dulden.

Mèt en in België, zal de taalgrens de verfransing nooit kunnen tegenhouden; mèt en in België, komt er nooit een doeltreffend economisch en sociaal beleid, geen echt tewerkstellingsbeleid, geen efficiënt gezondheids- en gezinsbeleid, geen rechtvaardig migratiebeleid. Mèt en in België komt er kortweg nooit een doeltreffend beleid, punt uit.

De enige manier om als volksgemeenschap cultureel, sociaal en economisch te overleven, en welvaart te creëren, het enig toekomstperspectief voor onze samenleving, is door Vlaanderen op de kaart te zetten als een zelfstandige staat in Europa. De enige manier om echt economisch orde op zaken te stellen, én om ons eindelijk thuis te voelen in eigen land, is Vlaanderen op de kaart zetten als een zelfstandige, jonge en creatieve natie. En de enige manier om Vlaanderen op de kaart te zetten, is door België eraf te schoppen.
Vandaag liever dan morgen. En zonder confederale tussenstations die de Vlaamse onafhankelijkheid naar de Griekse kalender verwijzen.

Het Vlaams Parlement heeft de democratische legitimiteit om namens Vlaanderen te spreken. Wat houdt hen tegen om buiten de grondwet te treden en de ondemocratische grendels op te zeggen en tegelijkertijd de enige zinvolle onderhandelingen aan te vatten, die over de definitieve en ordelijke opdeling van het belgische wangedrocht. 

Vlaamse vrienden, 

Ik kan niet anders dan eindigen met hetzelfde besluit als de voorgaande jaren,  met de noodzaak van een vrij en onafhankelijk Vlaanderen, dat zijn toekomst in Europa eindelijk veilig stelt, en dat de weg inslaat naar een hereniging met Noord-Nederland!

Vlaanderen móet, nu meer dan ooit, zijn toekomst zelf kunnen bepalen. Zonder België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet! 

Dat is onze ultieme opdracht! Het is daarom uw plicht en mijn plicht om deze onzalige belgische staat “definitief de rug toe te keren”!  In Vlaanderen – in de Nederlanden – en in een democratisch Europa dat respect heeft voor de eigenheid van zijn volkeren, dus zeker niet in de huidige Europese Unie: daar ligt onze toekomst.  

(Met dank aan de gelegenheidsfotografen: Hendrik Swinnen, Olaf Evrard, Luk Schelfhout en Paul Blyweert)

Beste broer Armand, voor de familie en je vrienden uit Hekelgem
Broer Ward, voor je vrienden van elders,

Ik ben de jongste in ons gezin en 10 jaar jonger dan jij.

Je bengeljaren heb ik dus niet meegemaakt. Maar ik heb er wel over gehoord. In het dorp was je nogal bekend als een“haantje vooruit”…

Je was nog een kleuter toen je je liet aanzetten om op de preekstoel te kruipen tijdens de mis; je kop kwam nauwelijks boven de kuip uit en je riep vol overtuiging “Beste parochianen, kiekens zijn geen hanen…”

Eens kroop je in een vrachtwagen die stilstond met draaiende motor. Je was benieuwd wat er zou gebeuren als je aan die stang daar zou trekken : en ja, de wagen reed tegen een afsluiting.

Alle mannen uit de familie speelden mee in de fanfare. Als ze samen repeteerden en al hun aandacht naar hun partituur ging, dan kon je ongemerkt van hun bier proeven…

Als jongeling kon je thuis in het bedrijf best wat helpen maar je vondt het veel leuker bij de nonkels in de buurt en bij hun werkvolk. Tientallen malen hadden onze ouders gezegd dat je thuis moest blijven. Niets hielp. Met het gevolg dat je enkele malen ’s avonds de deur op slot vondt en dat je in de schuur moest slapen.

In 1941 besloot je naar het Oostfront te trekken. Ik was amper 10 jaar oud maar ik herinner het me goed. Vader was in alle staten; hij had 4 jaar modder en bloed in de IJzervlakte overleefd. Ik hoor het hem nog zeggen : “ je weet niet wat oorlog is ; ik zal je liever verminken dan je te laten tekenen”.

Toen beweerde je dat je al had getekend en niet meer terug kon. Waar of niet waar? Je hebt het nooit onthuld.

Je beslissing stond vast door de affiches in de kerken waarop een woeste Sovjetsoldaat een kruis vertrappelde. Ik herinner me die affiches nog goed…

Toen heb ik moeder zien wenen. Eén van de weinige keren. Moeder had een sterk karakter; ze had 6 kinderen gekregen en vond nog tijd om in het bedrijf te helpen. Zelfs wanneer in september ’44 de inboedel van het huis en alle serres werden stuk geslagen, heb ik haar niet openlijk zien wenen. Waarschijnlijk deed ze dat wel…. ’s Avond… alleen in bed.

We hebben je met het gezin uitgewuifd in het station in Brussel. Ik zie nog de lachende gezichten van honderden jonge mannen. Alsof ze overtuigd waren dat ze snel met dat machtige Duitse leger het Westen van dat communistische gevaar zouden redden. Jullie waren gesterkt door de beloften dat er eigen officieren zouden komen, eigen aalmoezeniers.

Maar na weinige maanden was het duidelijk dat de Duitse overheden zich daarvan niets aantrokken. Dat heeft jullie enthousiasme gebroken.

Daar bovenop kwam de uitermate strenge winter waarvoor jullie geen gepaste kleding hadden.

Voor de familie heb je dat allemaal verzwegen. Jouw brieven waren heel neutraal, over het eten, het weer, kleine gebeurtenissen, de primitieve woon- en leefgewoonten van de Russische bevolking in de kleine dorpen.

Jullie moeten zich toen verschrikkelijk hebben gevoeld: als echte gevangenen, gebonden door een eed van trouw maar opgesloten in een systeem waarmee jullie niet akkoord waren, én met de vrees dat de familie dit zou te vernemen.

Ook als je eens met verlof kwam, bleef je komedie spelen, problemen ontwijken, de schijn ophouden…

De 3 jaren in Rusland zijn zeker een hel geweest: mét de dagelijkse angst voor de partizanen die overal ongenadig loerden én tegelijk mét een wrange wroeging en spijt over de keuze.

Ook thuis was er altijd die angst voor je leven. We waren zeer gelovig. Elke avond baden we samen de rozenkrans. Voor vele goede intenties maar vooral voor je welzijn en voor een behouden terugkeer. Lange winteravonden brachten de gedachten en gesprekken steeds weer bij jou.

Het was een opluchting als we vernamen dat je wat geluk had.

Je werd chauffeur van de compagniecommandant en daardoor minder ingezet bij gevechten.

Later had je nog meer geluk: in augustus 1944 mocht je nog met verlof komen. Je overste wist zeker goed hoe de geallieerden hier oprukten. Hij heeft waarschijnlijk gedacht dat je beter gevangene kon worden bij de Westersen dan bij de Russen.

Zo heb je dan enkele jaren in de gevangenis gezeten. Met vader en broer, Arthur en een aantal nonkels.

Moreel zat ons hele gezin mee in de gevangenis, zeker moeder. Die heeft een groot deel van haar leven in grote angsten geleefd. Eerst tijdens WO I, dan tijdens WO II en nadien nog de jaren tot de laatste vrij kwam. Nooit heb ik haar horen klagen… Met haar droeg zus Suzanne als oudste een groot deel van de kommer; zij was het die alles achterna moest lopen voor de processen van vader en broers.

Jij hebt nooit kunnen verkroppen dat de kerkleiders en geestelijken niets deden om jullie houding en beslissing een beetje te verklaren.

Maar in God heb je, zo meen ik, het geloof niet verloren. Je bent overtuigd dat je voldoende verdiensten hebt verzameld om bij Sint Pieter op een goed blaadje te staan en om dus de hemel binnen te mogen.

Dat verklaart hoe je zo rustig je levenseinde kon wensen. Niemand kon je nog overhalen. Je had beslist dat het genoeg was geweest.

Sint-Pieter weet uit ervaring wat het betekent voor zijn ideaal of geloof gevangene te zijn en te lijden. Hij weet zeker ook wat hier nog altijd niet wordt erkend.

Indien Oostfronters uit heel Europa niet hadden mee gevochten, dan was het Duitse Leger in Rusland veel vlugger ingestort. Dan waren de Russen hoogst waarschijnlijk over heel Duitsland gewalst. Misschien tot aan onze kust. Dan leefden we hier misschien nog heel lang…..nog altijd… onder een Stalin-regime.

Dat hebt jij en je strijdmakkers helpen voorkomen.

In het openbaar hebben jullie daarvoor niet de kleinste dank gekregen. Wel een grote straf.

Hier en nu krijgen jij en je makkers die dank wel; en wel met grote nadruk.

Beste broer, je had als jongeman jouw leven zeker heel anders gedacht.

Maar je hebt er wel het beste van gemaakt.

Je was lichamelijk niet groot maar je had wel een grote innerlijke kracht en een eigen vaste wil.

Ik heb je gekend als liefhebbende echtgenoot en als zeer zorgzame vader en grootvader.

Ik heb je gekend als hard werkende zelfstandige.

Ik heb je gekend als nauwgezette en toegewijde werknemer.

Na je pensionering heb je lang onbaatzuchtig vrijwilligerswerk verricht.

Je hebt alles gegeven voor je gezin

en voor wat je “de goede zaak” vondt.

Je bent met volle kracht steeds opgekomen voor je overtuiging.

En dan plots… Was het allemaal teveel… En je capituleerde… Voor de eerste maal in je leven… Maar wel rustig en vastberaden.

Je was er ook zeer gerust in. Om het met Alice Nahon te zeggen: je hebt niemand onrecht aangedaan.

Je hebt de rust verdient die je hebt gewild.

Voor je naasten is dit afscheid toch pijnlijk.

Maar dankbaarheid kan verdriet milderen.

Dankbaarheid voor alles wat je hebt gedaan voor onze familie, voor je vrienden en voor onze volksgemeenschap.

Was je in je jeugd een kwajongen, je bent later een voorbeeld geworden van onbaatzuchtigheid, van inzet en van standvastigheid in je ideaal.

Met verdriet nemen we afscheid. Tot we elkaar ergens zullen ontmoeten… Ergens waar je beloond wordt voor je verdiensten…
Dat is dan “de hemel.

                                                                                      Stormvogels

                                                         http://www.youtube.com/watch?v=EZJ_UKBtSHc

                                                                                    Het Vlaams Legioen 
 
                                             http://www.youtube.com/watch?v=dRy3lnX1fjI&bpctr=1374849321

                                             http://www.youtube.com/watch?v=dRy3lnX1fjI&bpctr=1374849922

AFSCHEID  VAN  WARD