12/03/2012 Opdracht volbracht ! Ik heb mijn zegje gedaan bij de kinesist (rustig, beheerst). Hij was eigenlijk blij dat ik ervoor uit kwam en heeft onmiddellijk zijn oefeningen aangepast (en dat heb ik gevoeld, amai, nu heb ik pas gezweet !). Ik kon het niet laten om hem te zeggen dat ze ons in Pellenberg het meest gedreven koppel genoemd hadden 'en ik verwacht van u hetzelfde', flapte ik er dan nog uit. De oefeningen die ik zogezegd thuis zelf kon doen, mag ik voortaan onder zijn begeleiding doen. Dat vind ik pas logisch, stel dat ik ze fout doe... Dan zijn we nog verder van huis ! Hij zei dan wel dat hij ging navragen of hij geen langere sessies zou mogen doen (3 kwartier ipv een half uur). Volledig mee akkoord, zeiden wij. Laat maar komen, dacht ik. Hoe meer gerichte oefeningen onder begeleiding, hoe liever ik het heb ! Wij zijn heel blij dat hij het zo goed opnam. Deze kinepraktijk ligt voor ons veel te praktisch dicht bij huis. Die andere is direct minstens 500 meter verder. Dat zie ik me nog niet direct te voet doen zoals nu. Eind goed, al goed, hoop ik. Ik was behoorlijk zenuwachtig vanmorgen en wist niet goed hoe eraan te beginnen. Volgens Marcel heb ik het goed aangepakt en ik hoop dat mijn kinesist professioneel genoeg is om de uitdaging aan te gaan. Wat ik tot nu toe al merk aan vooruitgang : ik geraak al op dik 10 minuten bij de kinesist (tegenover dik 20 minuten enkele maanden geleden) en sedert ik een armsteun heb op de fiets kan ik mijn arm al wat beter heffen en mijn hand op mijn schoot leggen. Ik heb Marcel gevraagd om de armsteun op de hometrainer zodanig te plaatsen dat ik met mijn hand het stuur kan vasthouden, eens zien wat dat teweeg brengt ! Vorige week heb ik ons moeder over de vloer gehad. De vloer van haar flat was bij de plaatsing met een verkeerd product behandeld en de bovenlaag moest vervangen worden. Zodus is ze een weekje bij ons komen logeren, met dat ziekenhuisbed in de living was dat geen enkel probleem. Ik had er een beetje op gerekend om samen met haar mijn koorpartituren wat te kunnen inoefenen, maar spijtig genoeg heeft ze het pianospelen niet meer zo in de vingers zitten. Dat is er dus niet van gekomen. Misschien moet ik dan toch nog eens een alt aanspreken om wat met mij te komen oefenen zoals voor het concert. Gelukkig leren we regelmatig wat nieuws in het koor. Dat ontcijfer ik dan zelf wel en na een paar repetities ben ik dan helemaal mee, als Peter me dan in 't vervolg van altpartituren kan voorzien zoals vorige woensdag, komt dat helemaal in orde. Ik heb onderhand alle kleuren van fluostiften opgebruikt en notities voor 2 verschillende partijen op 1 partituur : dat is toch echt van het goede teveel.
10/03/2012 Wat een aangrijpende week hebben we nu achter de rug. Ik was compleet in beslag genomen door het assisenproces van Sanne Smets. Haar moeder is een jeugdvriendin van mij, we hebben samen in de Chiro gezeten en verschillende jaren samen in de klas van het hoger middelbaar onderwijs. Dat schept een band. Ook al hebben we niet echt contact gehouden, toch kon ik me deze week op niet veel andere zaken concentreren. Het is verschrikkelijk wat er gebeurd is (zij heeft 3 jaar geleden haar pasgeboren baby omgebracht vlak na de bevalling). Het proces was heel zwaar voor haar en de naaste familie en vrienden. Ze werd door de jury schuldig bevonden aan moord met voorbedachten rade (terwijl mij dat eerder een impulsieve paniekreactie leek na de zware bevalling heel alleen op haar kamer). Door die uitspraak riskeerde ze de zwaarste straf (levenslang). Nu het vonnis gekend is : 5 jaar voorwaardelijk met uitstel waardoor ze niet terug naar de gevangenis moet, kunnen we weer opgelucht ademhalen. Ze krijgt dan toch een kans om nog iets van haar leven te maken, want dat verdient ze. Iedereen begaat in zijn jeugd al eens een misstap en verdient de kans om dat goed te maken. Dit was nu wel een zeer ernstige zaak. Ook haar ouders werden hard aangepakt, maar we weten dat die altijd hun best gedaan hebben voor hun kinderen. En wat kan een mens nog meer doen dan zijn best ? Zolang je je best doet, heb je jezelf toch niets te verwijten. Terug naar de orde van de dag dus. Volgende week ga ik eens goed praten met mijn kinesist. Die heeft aan het begin van de behandeling gezegd dat hij met mij alleen oefeningen doet die ik niet op eigen houtje kan doen. En wat bleek vrijdag ? Hij doet bij elke behandeling een oefening waarbij ik dezelfde spieren gebruik als bij het fietsen en stappen. Daar ga ik dus niet langer mee akkoord. Ik heb eens een behandeling gehad van zijn compagnon en die deed nog een aantal andere oefeningen die mij veel zinvoller leken. Ik heb hem daar al een paar keer op gewezen maar dat ontweek hij telkens. Dat vind ik nu dus pure tijdverspilling. En maar extra oefeningen bij geven om thuis te doen. Ik heb het zo al druk genoeg !. Hij zal zich mogen aanpassen aan mijn wensen of ik weiger mij nog door hem te laten behandelen. Als zijn compagnon geen tijd heeft voor mij zie ik mij verplicht om van kinesistenpraktijk te veranderen en gauw ook. Ik heb al te veel tijd verloren. Ik doe zoveel moeite en na 3 maanden kom ik dan tot zo'n conclusie ! Het strafste van al is dat hij heel goed weet welk trainingsschema van stappen en fietsen ik mezelf opleg en me dan gerichte oefeningen onthouden ! Dat gaat mij echt te ver ! Wordt vervolgd.
03/03/2012 Al 2 dagen pijnvrij !!! Verlost van Scherpenheuvel ! Het begon mij eergisteren te dagen dat we dat anti-hamerteenstukje misschien niet op de juiste manier gebruikten. En zie, dat klopt, we schuiven het nu over mijn middelste teen ipv over de tweede en... De pijn is weg ! Oef, wat een opluchting. Dat komt er natuurlijk van als je de gebruiksaanwijzing niet leest ! Maar gelukkig ben ik daar nu van verlost. Te zeggen dat daar vorige week nog 2 dokters naar gekeken hebben bij de controle in Pellenberg ! Uit het dagboek van mijn goede vriendin heb ik ook vernomen dat ik niet 1 maar 2 hersenbloedingen gehad heb. Eerst een lichte waarbij ze het niet direct nodig vonden om te opereren en later een zware waarbij ze in allerijl toch geopereerd hebben of ik was er geweest ! Ik ben in Gasthuisberg binnen gegaan met een trombose (bloedklontertje) in de hersenen. Daardoor zag ik slecht en vertoonde ik lichte uitvalverschijnselen. Om een ernstig herseninfarct te vermijden hebben ze mij dan bloedverdunners gegeven waarop de miserie pas echt begonnen is. Nu begrijp ik waar die zware verlamming vandaan komt. Maar liever zo dan het 2 keer te moeten doormaken. Gelukkig ben ik niet al te lang bij bewustzijn gebleven om me dat nog te kunnen herinneren. Gisteren vernam ik dat het personeel van het UZ Leuven geen blogs mag lezen op het werk. Een goede tip : je vind deze blog heel gemakkelijk terug op het internet via : 'mijn revalidatie' en dan kies je de blog van het seniorennet ! Dat is niet zo moeilijk om thuis terug te vinden als je de mail met de link niet meer terug vindt !
28/02/2012 De eerste verjaardag van de ramp die mij vorig jaar trof. Gisteren moest ik op controle in Pellenberg. Het goede nieuws was dat ik de spuitjes tegen het flibiet niet meer nodig heb omdat ik toch genoeg beweeg, ik moet dan wel uitkijken mocht ik ineens een dik been of arm krijgen. Maar daar zullen we wel voor zorgen dat dat niet gebeurd met wat extra armoefeningen houden we die boot wel af. Veel pillen werden er nog niet geschrapt zonder voorafgaand onderzoek. Dat levert mij een aantal nieuwe consultaties op (orthopedie voor de aanpassing van mijn steunzolen omwille van die hamerteen, nu heb ik s'avonds zoveel pijn aan de linkervoet, het lijkt wel alsof ik te voet naar Scherpenheuvel geweest ben, dat zou komen door dat teenstukje dat mijn hamerteen moet ondersteunen, dat drukt nogal hard tegen mijn grote teen waar zich al serieus eelt onder heeft gevormd en neurologie omwille van de medicatie tegen epilepsie.) Het minder goede nieuws was dat ze niet kunnen/willen zeggen wat ik van mijn arm mag verwachten. Dat was voor mij nu echt wel het belangrijkste. Marcel probeert nu met een massagetoestel die arm wat extra te stimuleren en dat gaf tintelingen tot in mijn vingertoppen (raar gevoel als je dat al zo lang niet meer gevoeld hebt !). Maar wel hoopgevend. Afgelopen weekend hebben we onze eerste fietstraining gehad met onze nieuwe tandem. Naar het schijnt zien we er 'elegant' uit met onze rode fietsjassen op die rode fiets. Je merkt dan wel dat je goed opvalt. De auto's geven je vanzelf meer ruimte op de baan. Vanavond gaan we ermee terug naar de winkel om er een armsteun te laten opzetten zodat ik niet meer met één hand moet rijden want dat valt toch wel tegen na een uur of twee (dat kan ook helpen voor het herwinnen van enige functionaliteit en kracht, toch zeker in de schouder en/of de bovenarm) en dan komt er binnenkort nog een steviger standaard op want die was de eerste dag bij thuiskomst al afgebroken. Ik kan namelijk niet zelfstandig op- of afstappen omdat mijn linkerbeen moet vastgemaakt worden voor de veiligheid. Ik kan dat been nog niet in de goede stand houden en dat is dan toch een beetje gevaarlijk op de baan. Ik hoop binnenkort een foto van onze fiets te kunnen toevoegen dan weet ik ook weer hoe dat gaat. Wat ik toch allemaal bijleer de laatste tijd ! Boeiend ! AANVULLING : Vandaag heb ik het dagboek ontvangen dat een goede vriendin voor me heeft bijgehouden over mijn 'intensieve' ofte 'duistere' periode. Dat was voor mij nog steeds een zwart gat ofte gat in mijn geheugen. Ik heb het in één trek doorgelezen en alleen de laatste pagina's zeiden me wat. Uit haar verslag leid ik af dat ik een tijdje verward overkwam. Ik herinner me die verhalen nog wel, dat waren nachtmerries die ik niet als dusdanig herkende. Wat een luguber, beangstigend verhaal dat blijkbaar enkele weken geduurd heeft. Nu begrijp ik waarom mijn huisgenoten (=gezin) daar niets over kwijt wou. Het was te erg om aan herinnerd te worden ! Sorry, mannen, dat ik zoveel lastige vragen stelde. Daar zijn jullie bij deze van verlost. Ik ben er nog, het ergste is voorbij en wat nog komt, is koffiedik kijken en daar komen we samen nog wel doorheen. We hebben vandaag een grote, dikke kaars aangestoken op de toekomst en voor alle mensen die daar om welke reden ook nood aan hebben. Onze nieuwe tandem werd vandaag verder afgewerkt met een armsteun en een nieuwe (steviger) standaard. We zijn er natuurlijk direct een fietstochtje mee gaan maken naar de Tempelstraat in Linden, waar we vroeger nog gewoond hebben. De Kasteeldreef zijn we nog opgeraakt maar toen was onze batterij leeg en zijn we maar terug naar huis gereden. Daar hing een verrassing aan de deur : het dagboek waarover ik het net had. Nu ben ik weer helemaal bij. Met dank aan de vlijtige, vakkundige schrijfster (want verpleegster in hart en nieren) !
26/02/2012 Vandaag eerste training gedaan met onze nieuwe tandem. Gisteren mochten we hem gaan afhalen in de winkel. Er bleek al direct een veel te zwakke standaard (steunvoet) op te staan, toen we ermee thuis kwamen, brak hij af bij het afstappen. Er moet ook nog een armsteun op komen zodat ik op beide armen kan steunen. Nu steun ik slechts op 1 arm en dat weegt serieus door na een uurtje of wat. Voor de eerste keer collega Thierry (magazijnier/chauffeur) tegen gekomen. Die doet blijkbaar al langer mee maar doet niet elke jaar de beklimming mee. Leuk weerzien ! Vandaag Hans (stond vroeger in De Moete) ook nog gezien, 't was precies Alma-dag ! Het lijkt nu toch al bijna meer dan een jaar geleden dat ik nog ging werken. Dinsdag vieren we het eerste jaar dat ik mijn CVA overleef, dat heb ik dan toch al gehaald ! 10 % van de CVA-slachtoffers haalt die 1ste verjaardag niet. Nu nog wat geduld hebben tot de linkerarm weer tekenen van leven gaat vertonen en dan ik daar weer mee aan de slag. Hopelijk duurt dat niet te lang meer want ik begin het stilaan beu te worden, dat wachten. Het wordt hoogtijd voor iets nieuws ! Indien jullie graag reageren op mijn blog, daar doe je me veel plezier mee. Gewoon klikken in het vak mail mij hiernaast en dan krijg ik uw bericht in mijn mailbox, dat komt dus niet op de blog !
23/02/2012 Onze Robbe (mijn jongste zoon) vond dat ik gisteren mijn boekje te buiten was gegaan op Facebook met die mededeling dat de oorzaak van mijn hersenbloeding bij de pil lag. Oeps, dat hadden we blijkbaar nog niet aan iedereen hier in huis doorgebriefd ! Nu is hij weer helemaal mee. Op Facebook zitten heel wat nichtjes van mijn moeders familie, die ik toch even wou waarschuwen. De pil na je 50ste, niet doen, veel te gevaarlijk. Dat was nu eenmaal de conclusie van de medische expertise die we hebben laten uitvoeren na de weigering van de verzekering om onze aangifte als arbeidsongeval te erkennen. Had ik geweten dat dat risico erin zat dan had ik ze waarschijnlijk niet genomen aangezien mijn moeders moeder 2 maal een hersenbloeding gehad heeft en daar wonderlijk genoeg niets aan overhield. Dat kan dus ook. Gelukkig is me dit geen 5 jaar eerder overkomen, toen heb ik ze ook genomen om zorgeloos op zilveren huwelijksreis te kunnen gaan naar Mexico. Die reis heb ik dan toch gehad. Gewoonweg schitterend !!! Echt de reis van mijn leven. Onvergetelijk ! We hebben de Mayaroute gedaan, één week rondreis en daarna een week strand aan de Playa del Carmen in een 5-sterren Iberostarhotel All in. Echt een aanrader. We hadden er 10 jaar voor gespaard en met de KUL-korting viel dat nog mee van prijs. We hebben toen vriendschap gesloten met een koppel uit Ieper. Daar heb ik spijtig genoeg geen mailadres van. Ze hebben dit jaar ook geen nieuwjaarswensen meer gestuurd. Ik heb ze dus spijtig genoeg nog niet kunnen bereiken. Misschien vinden we hun adres nog terug in onze gps want we zijn ze ooit eens gaan opzoeken. Dat ik daar nu pas aan denk. Hoe groot is het geheugen van een Tomtom eigenlijk ? Dat moeten we toch eens bekijken. Mijn nachtmerrie is ondertussen al goed verteerd. Ik heb deze nacht nog eens heerlijk doorgeslapen tot 8 uur vanmorgen. Ik wil die droom eigenlijk nog wel eens overdoen om me weer eens zo lekker licht te voelen als vroeger.
22/02/2012 Ondanks alle tegenslag voel ik me toch een zondagskind ! Blij dat ik hier geboren en getogen ben. De eerste helft van mijn leven heb ik alle geluk gehad, zo lijkt het. Mede dankzij mijn broer heb ik een leuke kindertijd en jeugd gehad met enkele wijze mensen in de buurt om me te coachen (moeder, Chiroleiding, -proost en daar bovenop ben ik per toeval met de beste man ter wereld getrouwd). Heb ik veel tijd gekregen om mezelf te zijn en mezelf te koesteren tegen eenzaamheid en neerslachtigheid, niet met snoep, drank of andere slechte of ongezonde gewoonten waar je heel lastig vanaf geraakt maar met muziek, mijn gitaar heeft me indertijd veel soelaas gebracht, ik kon maar enkele akkoorden grofweg spelen, net genoeg om mezelf te begeleiden bij liedjes van John Denver, Neil Diamond, Boudewijn De Groot enz. Zo heb ik me vanmorgen gekoesterd met mijn i-pad om de muizenissen te stoppen. Daarop staan Bart Peeters, Boudewijn De Groot, Natalia, Willem Vermandere maar ook de frisse stemmen van Esther en Fatou die de zomer bezingen(zij zingen eigen nummers en scoren daar de laatste tijd goed mee, daar gaan we nog van horen !). Laat die zomer maar gauw komen, dacht ik. Met die kou kan ik niet buiten. Dan verkrampt mijn lamme kant te veel en kan ik bijna niet gaan. Daar heb ik genoeg van. Ik hoop alvast op een lange zonnige zomer met veel terrasjesweer en een beetje vooruitgang in mijn linkerarm !
21/02/2012 Wat een nachtmerrie ! Ik droomde vanmorgen dat mijn linkerkant terug in beweging kwam !!! Alles begon te tintelen en te bewegen. Ik heb zelfs nog met de auto gereden en botste overal op omdat ik vergat bij te sturen met mijn linkerhand. Ik zwaaide er nog mee naar Marcel, maar hij wou het niet geloven en lachte : "Eens zien hoe lang dat gaat duren !" en hij had toch wel gelijk zeker, even later werd ik gewekt door de thuisverpleging en ontwaakte ik in de nachtmerrie die nu op een week na al bijna een jaar duurt. Ik moest mij weer uit bed slepen zoals vanouds. Dat viel tegen zeg ! Ik vrees dat dit letterlijk en figuurlijk een 'zware' dag wordt en ik hoop op nog meer van die 'lichte, waanzinnige' dromen. Ik kan wel moeilijk geloven dat die zware, verlamde kant ooit weer licht zal worden. Ik ben nu al benieuwd ! Ik vraag mij af of de dokters met hun moderne technieken wel beseffen wat ze hun patiënten aandoen. Zouden ze dit zelf willen meemaken ? Ik vraag me dat echt af want het is één lange nachtmerrie waar je mee opstaat en gaat slapen. Akkoord, 't is van voorbijgaande aard. Maar een jaar of twee dat zijn wel 730 dagen hoor ! En 10 jaar eer het achter de rug is. Da's lang ze als ge daar dag voor dag door moet. Wat is nu 2 jaar op een mensenleven. Toch méér dan een fractie hoor ! En 10 jaar is nog 5 keer zo lang ! Alles in mijn leven gaat in cycli van 10 jaar, zo lijkt het : ik 10 jaar in de klein mannen gezeten eer de jongste naar school ging. Dan 10 jaar in het vrijwilligerswerk. Dan 10 jaar gewerkt en nu 10 jaar gehandicapt. En dan is het nog af te wachten hoe lang ik van mijn pensioen ga kunnen genieten nadat ik nog eens 10 jaar gewerkt heb. Ik ga die verlamming nooit kunnen vergeten tenzij ik zéér zwaar dement zou worden en dat zit nu niet direct in de familie. Hersenbloedingen en Parkinson wel maar dat tast uw geheugen niet aan. Toch ? Ik zal me vandaag proberen een beetje te verwennen met een extra spelletje op de laptop ! Iets anders zit er toch niet in, maar daardoor ben ik nog geen 'gamer', hoor jongens ! Daar lachen ze me zo graag mee uit. Volwassen zonen moet je in huis hebben als ge in de puree zit, dan kan je nog eens lachen !
19/02/2012 De sokkenfabrikanten hebben ons vrouwen toch weer goed liggen ! Waarom zit er in vrouwensokken een naad aan de tenen en in mannensokken niet ? Mannen hebben wat hun voeten betreft alle comfort : platte hakken, naadloze sokken en vrouwen alle ongemakken : hakken en naden in de sokken. Ik kocht voor mezelf altijd mannensokken omdat die voor de vrouwen meestal te klein waren (tot maatje 41 terwijl ik een 42 heb). Mijn lieve schat wist dat blijkbaar niet en kocht 'goedbedoeld' mooie, fleurige vrouwensokjes, heel leuk in de zomer onder een korte broek. ! Van lengte vielen ze nog mee maar nu met dat hulpstukje tegen de hamerteen kwam het teengewricht van mijn grote teen teveel onder druk te staan. Dus weer een zeer pijnlijke teen, net onder het nagelbed, niet te doen ! Nu zullen jullie, die mij geregeld zien, denken : zo'n hoge hakken draagt Lieve toch niet. Dat klopt. De hakken van mijn huidige schoenen waren eigenlijk niet hoog genoeg. Maar daar hebben ze in Pellenberg een oplossing voor : losse, platte hakjes in de schoen : een wereld van verschil en onzichtbaar ! Maar wat een loopcomfort ! Zonder die hakjes knikten mijn knieën steeds naar achteren en dat is niet zo gezond en ziet er ook niet goed uit. Dus nu moeten we weer op zoek naar naadloze sokken. Ik hoop dat dit snel geneest zodat dit ongemak gauw weer voorbij is.
15/02/2012 Waar ik mijn optimisme vandaan haal, word mij ook veel gevraagd. Dat weet ik niet, dat heb ik altijd gehad en neerslachtigheid daar kan ik gewoon niet tegen en dat laat ik dus liever niet toe of toch maar voor even. Ik vind altijd tamelijk snel een reden om toch weer vrolijk te zijn en de donkere bui te laten overwaaien. In de sport zeggen ze: achter een sterke man staat een sterke vrouw. Dat geldt ook voor ons maar dan in 2 richtingen. Wij houden ons sterk voor mekaar. Wij zijn al zolang een team en elkaars beste vrienden dat we dit ook samen aanpakken. We delen al ruim 30 jaar lief en leed, dat het een gewoonte is geworden, denk ik. Hoe zouden we dat anders kunnen doen ? Mijn favoriete zangers doen ook hun duit in het zakje : Natalia zingt : "What doesn't kill you, makes you stronger." En Willem Vermandere : "Ik zing omdat geiren leve." Zo klinken mijn oppeppertjes !
12/02/2012 Experiment geslaagd : ik heb vandaag geprobeerd om bij het fietsen beide benen evenwaardig
te gebruiken. Na wat uitproberen, is het me toch gelukt. Ik ben
begonnen met de zwaarste belasting (bergop dus). Dan moet je
doorduwen of je valt stil. Per 5 minuten heb ik de belasting
gedeeltelijk verlaagd tot ik 50 toeren per minuut kon aanhouden
gedurende de laatste 20 minuten. Ik denk dat ik dit geslaagd mag
noemen. De volgende dagen zal ik dit herhalen en vanaf volgende week
probeer ik dan weer op te bouwen. Is dat een goed plan of hebben
jullie hier een ander idee over ? Tot nu toe trapte ik voornamelijk
met mijn rechterbeen en haalde daarmee al 60 toeren per minuut. Maar
telkens mijn linkervoet het laagste punt bereikte kreeg ik een zware
snok te verduren in mijn linkerheup. Dat vond ik een beetje riskant
en op aanraden van mijn kinesist heb nu dit experiment uitgeprobeerd.
't Was een beetje zoeken maar ik denk dat het resultaat er mag zijn.
Mochten jullie nog suggesties hebben, laat ze me dan vooral weten ! Via 'mail mij' hiernaast kan dat heel gemakkelijk en dat komt niet op de blog.
10/02/2012 Niets zo goed als een blog om je frustraties van je af te schrijven : het is toch allemaal niet eerlijk verdeeld in de wereld. De ene vlindert door het leven en heeft nooit pech, is nooit ziek. De andere trekt het slechtste lot (ook onder cva-slachtoffers zijn de verschillen groot). Er zijn er die er zonder of slechts met een lichte verlamming erdoor komen. Mijn grootmoeder heeft er 2 gehad en er niets aan overgehouden. Ons Gitta heeft het niet gehaald, maar dat was een aangeboren afwijking. Er zijn er die hun taal verliezen en alles opnieuw moeten leren (lezen, schrijven, de betekenis van alle woorden) en de sukkelaars zoals ik met een zware verlamming die hard moeten werken om die lamme kant weer in beweging te krijgen. Toch klaag ik niet, want sportief als ik ben, vind ik dit juist een uitdaging ! En ik heb er al veel moois voor in de plaats gekregen : veel tijd, hulp en aandacht van mijn huisgenoten, vrienden en kennissen. In nood kent men zijn vrienden. Wel ik wist niet dat ik er zoveel had ! Het grote voordeel van niet uit de voeten kunnen, is dat je ineens veel tijd krijgt voor vanalles en nog wat. Veel tijd om leuke dingen te doen. Veel tijd om leuke dingen te plannen voor de toekomst. Alles heeft zijn goede kant, zei mijn grootvader altijd en dat is nog maar eens gebleken !
Vele mensen vragen zich af hoe ik mijn dagen vul nu het buiten zo koud is. Soms weet ik niet goed wat kiezen en dan bepaalt mijn arm of mijn schouder wat ik ga doen : ik pendel de ganse dag tussen de pc, de puzzeltafel, de zetel (vooral na het sporten) en de bijhorende lectuur (liefst historische romans), de hometrainer, de wandelstok, de kranten (dagblad/parochieblad/passe-partout/streekkrant/zondagkrant/humo). Ik krijg lang niet alles gelezen wat er voor handen is. En dan hoop ik nog dat mijn linkerhand spoedig tekenen van nieuw leven gaat vertonen zodat ik terug kan handwerken (breien, haken, naaien). Eerlijk gezegd mijn dagen vliegen al weer even snel voorbij als vroeger en dan heb ik dikwijls nog niet gezongen (wat zingt een mens zoal in zijn eentje ?) Kinder-/Chiroliedjes zijn nog het makkelijkst want niet te hoog ( net een kwartier gezongen met een teruggevonden liedboekje van de CM en al uitgeput : compleet buiten adem en in de maat blijven is ook al niet zo simpel , zei de stemcoach niet dat zingen topsport is ? Ik geloof het direct ! Morgen nog eens doen en dan ook stilaan opbouwen zoals het stappen en het fietsen. Altpartituren zijn nogal lastig omdat daar niet veel melodie in zit, dus dat hoeft alleen als het echt moet (voor een uitvoering of zo). Als je altijd al een bezige bij geweest bent en vanwege een zwakke rug al altijd je bezigheden hebt moeten doseren (niet te lang zitten/staan/poetsen, word je vanzelf creatief in je tijdsgebruik. En daar pluk ik nu de vruchten van. Het niet uit de voeten kunnen, is voor mij niet nieuw, daar leef ik al ruim 30 jaar mee. En dan ben ik nog niet begonnen met het uitsorteren van ons fotomateriaal. Ga ik dat nog wel gedaan krijgen voor ik weer aan het werk ga ? En we zitten nog met een verhuis binnen dit en een jaar, als het meevalt. Als dat maar goed afloopt ! We gaan nog geen tijd hebben om met vakantie te gaan ! Goed dat we ons fietsproject naar de Galibier al op stapel hebben staan, dan geraken we tenminste nog in Frankrijk in de vroege zomer. De rest zien we dan nog wel (daar gaan we geen tijd meer voor hebben, hoor ik Marcel al op de rem gaan staan !) Dan zal dat maar voor volgende zomer zijn ! Nog tijd genoeg !
Bijkomend probleempje : sedert begin deze week begon ik last te krijgen van een hamerteen (dat is een teengewrichtje dat averechts werkt door slechte ondersteuning van spieren : geen dus of steunzool : is daar niet op voorzien). Gelukkig bestaan er in de handel kleine hulpmiddelen die dit kunnen verhelpen. Ben ik toch wel zo 'slim' geweest om daar direct 40 min. op te gaan stappen, gevolg: nog meer pijn dan voordien. Van de thuisverpleging kreeg ik de raad om het even kalmer aan te doen met dat stappen om zo geleidelijk aan nieuw eelt te kweken (het oude is namelijk helemaal weg en was trouwens niet voorzien op de nieuwe toestand). Dus nu doe ik mijn staptraining in etappes : gisteren slechts 2 x 10 min, vandaag 2 x 15 min. en zo gaan we weer verder opbouwen tot op het oude peil. Vanaf 30 min. hou ik het terug op 1 maal per dag. Goede leerschool ! Ik hoop dat ik het onthou voor de volgende keer dat er een nevenprobleempje opduikt. Verder alles ok. Alleen wou ik toch wat meer engelengeduld hebben zodat ik dat van Marcel wat minder aanspreek. Ik durf nogal eens kort van stof zijn tegen mijne schat en dat vind ik er zelf dan zo over en ongepast dat ik er telkens van schrik dat hij dat dan nog pikt ook (waarvoor ik me dan telkens weer excuseer, uiteraard ! ). Gelukkig gebeurd dat niet zo dikwijls.
Nog maar drie maanden thuis en alweer druk, druk, druk. Naast mijn kineprogramma (nu toch al 40 minuten stappen en fietsen per dag), moet ik er nu ook nog wat zangtraining bij doen (een half uur zingen per dag). Ik ga sinds vorige week weer naar de repetities van het koor en dat was toch effe wennen. Vroeger was ik een hoge sopraan (tot hoge sol zonder problemen). Dat het zo hoog niet meer gaat, wist ik al langer. Maar ik ben dus een volledige octaaf gezakt ! De gewone sol haal ik nog net maar de lage sol ook en dat is nieuw ! Heel eigenaardig maar wel leuk. Nu ben ik dus een alt ! Da's niet alleen de andere kant van het koor en een notenbalk lager op de partituren maar dat is compleet andere muziek ! Nu moet het er mooi tussen klinken in plaats van hoog en helder erboven. De alten zijn voor mij gelukkig geen vreemden, binnenkort allemaal vriendinnen hoop ik, ik ontdek nu de familietrekjes van de zussen ! Daarom moet ik nu dus alle altpartijen instuderen, dat is nog eens een opdracht. Voor nieuwe stukken is dat geen probleem, dat gaat gewoon tijdens de repetities, maar het gekende repertorium (de volle 36 lopende centimeters partituren en 't zijn er ondertussen al meer !). Dat is wat anders ! Daar ga ik nu niet direct mijn volgende opdracht van maken. Naarmate we oudere partituren hernemen, zal ik me daar wel op toeleggen en gaandeweg wordt ik dan een echte alt. Met het oefenen stijgt mijn stembereik misschien nog wat en kom ik weer wat dichter bij de sopranen (daarom niet de hoge maar misschien toch wel de lage, met weer evenveel studiewerk vandien). Daar zal ik toch maar eerst eens stevig over nadenken voor ik daaraan begin ! Carrière maken in Canzonetta, wie had dat nu ooit gedacht ! Dat is niet voor velen weggelegd (ben ik dan eentje van 'the happy fiew' ?) Alhoewel happy, da's er nu ook weer wat over. Als ancien van het koor heb ik dat er natuurlijk wel voor over.
28/01/2012 - 11 maanden na hersenbloeding valt de verlamming mij nog steeds het zwaarst. Ik ben benieuwd of dat ooit weer lichter wordt naarmate het herstel vordert. Het stappen gaat steeds beter(zegt mijn omgeving want zelf merk ik dat niet zo van dag tot dag).
Ik begin mijn verhaal na mijn revalidatieperiode in Pellenberg. De 9maanden daarvoor was ik gehospitaliseerd en ziekenhuisverhalen vind ik net iets minder interessant, behalve dan dat zo'n revalidatie vrij zwaar is, gelukkig mocht ik in de weekends naar huis om effe uit te rusten en te bekomen van de geleverde inspanningen van de vorige week. In de week krijg je allerhande therapieën van 10u 's morgens tot 5u 's avonds. Dan snak je vrijdags naar het moment dat je kan vertrekken. Mijn ontslag kwam net voor de eindejaarsperiode, vandaar onderstaande nieuwjaarsbrief die 2011 perfect samenvat :
Beste allemaal, zoals gewoonlijk, sta ik bij het begin van het nieuwe jaar weer met mijn wensen klaar. Omdat 2011 zon bewogen (= bijna rampzalig) jaar voor ons was, kom ik deze keer niet toe met een kaartje vol rijmelarij, vandaar deze heuse nieuwjaarsbrief. Op 28/02/2011, ging voor mij letterlijk het licht uit, na een hersenbloeding (waar mijn collega's net geen getuigen van waren). Als bij wonder overleefde ik dit. Naar het schijnt hebben ze mij een tijdje in kunstmatige coma gehouden tot de toestand zich in mijn rechterhersenhelft stabiliseerde. Na enkele weken en schedeloperaties ( een echte mijnenveld is dat nu met een heuse loopgraaf in het midden, goed dat er haar op staat, werd het mij duidelijk wat ik op het nippertje had overleefd. Vermits wij een reis naar Japan op stapel hadden staan, verwonderde het mij nog dat iedereen Nederlands sprak :Dan zijn we toch niet vertrokken, dacht ik nog, spijtig, anders had ik zonder veel moeite verder Japans kunnen leren! Later kwam pas het echte besef aan wat ik ontsnapt was en hoe ik er aan toe was . Omdat veel bewegen heel belangrijk is voor CVA (Cerebral Vascular Accident) -patiënten heb ik mezelf een trainingsschema opgelegd van een half uur stappen en een half uur fietsen (hometrainer) per dag. Daar doe ik elke week 5 minuten bij. Verder gaan Marcel, mijn schat van een echtgenoot, steun en toeverlaat en ik meedoen aan Join2bike (zie website http: www//join2bike.be/ ). Daarmee gaan we volgend jaar in juni de col du Galibier ( franse Alpen) op fietsen met een tandem. Marcel laat zich voor de beklimming waarschijnlijk vervangen door een 'machinist' die dan met mij de berg oprijdt. Nu ben ik herstellende van een zware verlamming van de linker lichaamshelft. Na 10 maanden revalidatie kan ik weer korte stukjes gaan met een stok. En de rest zal nog wel volgen in de volgende 2 jaar (naar het schijnt). Het eerste jaar heb ik gelukkig al overleefd (10 % haalt dat niet door een tweede cva). Gelukkig is mijn geheugen nog in zeer goede staat en heb ik er mijn gevoel voor humor niet bij verloren. Integendeel : Lachen is nog altijd de beste medicijn !!! Neem dat van mij aan ! Daar heb ik al veel dipjes mee overwonnen! Jezelf niet opsluiten is nog zo iets wat ik iedereen kan aanraden die het moeilijk heeft! En, zo vlug mogelijk de draad van je leven weer opnemen, als je kan ! Ondertussen heb ik de koorrepetities al kunnen hervatten. Diegenen onder jullie, die mij wat beter kennen, weten dat ik een geboren optimist ben en nooit lang bij de pakken blijf zitten : Problemen zijn er om opgelost te worden!, blijft nog altijd ons devies, ook nu, en Marcel , mijne man die alles kan, is hiervoor uiteraard de geknipte persoon om er mee zijn schouders onder te zetten en voor alle mogelijke problemen en probleempjes een oplossing te zoeken.. Gewoonweg HEERLIJK is dat. Ik hoef hier geen opsomming te maken van alle hindernissen die we al overwonnen hebben. Er zijn er zeker nog evenveel die voor ons liggen, waar we nu nog geen vermoeden van hebben. In alle geval binnen 8 jaar zal ik waarschijnlijk volledig hersteld zijn. Net op tijd om op pensioen te gaan en te genieten van een mooie oude dag (zoals iedereen trouwens). t Zal allemaal een beetje anders zijn dan gedacht, maar we maken ons sterk dat we samen héééél oud gaan worden en we zullen proberen het maximum eruit te halen. Onze elektrische tandem is al besteld ! Desalniettemin onze beste wensen voor 2012!
Lieve en Marcel
P.S.: ik heb deze brief ondertussen al dikwijls herlezen om mezelf wat op te peppen. Maar het klopt nog steeds is telkens weer de conclusie ! Ik kreeg hierop zeer uiteenlopende reacties van vrienden, kennissen en collega's van bewondering tot bijna ongeloof over mijn optimisme
