Vrijdag - 03/08/2012 - Tijdens de consultatie op Neurochirurgie in Gasthuisberg, deze voormiddag, hebben we niet veel antwoorden gekregen op onze vragen maar wel de raad om niet meer dagelijks pijnstillers te gebruiken, een voorschrift voor een vervangend onderhoudsgeneesmiddel (tegen hoge bloeddruk) en een paar nieuwe afspraken : eentje in januari 2013 ! op de hoofdpijnraadpleging en eentje eind augustus voor een 3D CT-scan. Daarna moeten we nog eens terug op consultatie komen en gaan ze een voorstel doen naargelang het resultaat van de scan. Ondertussen moet ik de hoofdpijn zoveel mogelijk verbijten zodat ik nog maar max. 3 x per week pijnstillers neem. Door het constante gebruik van pijnstillers werken die niet meer efficiënt en als ik dat kan doorbreken zou ik vanzelf al minder hoofdpijn hebben. Dat klinkt niet zo geweldig maar als het waar is, neem ik dan toch al minder medicatie. Over de niveauverschillen van mijn schedel kon hij ook al geen uitleg geven (omdat die assistent niet bij de operatie aanwezig was). Ja, logisch dan zou de operatiezaal te klein zijn ! Marcel zei nog : "ik werk ook hier in het ziekenhuis, als technieker, maar als ik zo'n werk zou afleveren, zou het 'kot' hier te klein zijn". Die assistent kon ook niet zo gauw terugvinden of het botluik wel teruggeplaatst was. "Dat was op 05/05/2011", zei ik direct. Daar keek hij even van op ! "Dat is de verjaardag van mijn zoon" (Mattias), zei ik daarop, "dat kan ik moeilijk vergeten en die is ondertussen alweer verjaard". "Ja, dat doen kinderen elk jaar", zei de flauwe plezante daarop. Ik zei : "Die is ondertussen al 26", om hem te laten voelen dat het hier niet over een klein kind gaat. Wat denkt die wel ! Als er iemand grappen mag maken over mijn situatie, ben ik dat in de eerste plaats en zover ben ik nog lang niet, maar ik hoop dat ik dat over een paar jaar wel kan. Dat zou nog eens een goed teken zijn ! Dan is het ergste voorbij en heb ik het een plaats gegeven. Marcel hoopt dat we over 5 jaar, als hij met pensioen gaat, niet veel meer in Gasthuisberg moeten zijn zodat we tijd hebben voor andere en leukere dingen. Dat zou goed zijn, dan kunnen we aan onze mooie, oude dag beginnen !
Woensdag - 01/08/2012 - Hoopvol nieuws van de kine. Mijn kinesiste geeft me wat meer hoop voor mijn linkerhand. Daar zullen we nog wel iets meer uit krijgen, zei ze deze middag. Op welke termijn laat ze in het midden maar met wat er nu al/nog in zit, kunnen we verder. Dat klonk als muziek in mijn oren !!! Zo'n nieuws wil ik nog wel krijgen ! Het feit dat mijn vingers nog vrij soepel zijn en dat ik, als ik mijn ogen sluit, vrij gemakkelijk de juiste spier kan aansturen, stemt haar positief. Geweldig toch ! Nu ga ik nog meer gemotiveerd zijn om met die hand te oefenen met/zonder Marcel. Verder niets bijzonders : mijn afspraak met de neurologe is een week uitgesteld. De eerstvolgende consultatie is dus nu vrijdag op neurochirurgie in Gasthuisberg. Mijn teruggevonden medepatiënte Inge gaat info inwinnen over fitness voor mindervaliden. Ik heb haar direct laten weten dat ik geïnteresseerd ben als het niet op woensdag is (vanwege de koorrepetities). Ik ben weer maar eens benieuwd wat daar gaat uitkomen ! De puzzle is ondertussen uitgepakt en we zijn eraan begonnen : kantjes uitzoeken. Nu Robbe (onze jongste) terug thuis is van vakantie is er weer een helper meer in huis. Deze is er één van 2000 stukjes, daar is dus wat werk aan, met grijze, bewolkte hemel en een donkere waterpartij, een ware uitdaging !
Maandag - 30/07/2012 - Ik heb op Facebook een medepatiënte van Pellenberg teruggevonden. Een jonge moeder met 2 zoontjes. Ze is er erger aan toe als ik maar ze was altijd vrolijk en maakte met iedereen een praatje. Onlangs zag ik haar op tv in 'het uur van belang, een item van het vakantieprogramma 'duizend zonnen' op Een. Daardoor vernam ik dat ze een infarct heeft gehad in de hersenstam. Dat is heel wat erger dan mijn hersenbloeding. Ze kan blijkbaar nog steeds niet stappen. Mijn kinesiste had mij verwittigd dat ze op tv zou komen door toedoen van één van haar patiëntes. Ik was blij verrast dat het Inge was en zeker nu blijkt dat zij ook bevriend is met Yvonne die ik ken van vroeger in de Chiro. Twee vrolijke madammen bijeen ! Daar was ik echt aan toe om weer vrolijk gezelschap te krijgen en zeker als ze weten wat het is om in mijn schoenen te staan. Vorige week heb ik nog een beetje 'goed' nieuws gehad. Het RIZIV liet mij weten dat ik, als zwaar zorgbehoevende, een kleine, bijkomende uitkering zou krijgen, tot aan mijn pensioen, omdat ik afhankelijk ben van hulp van derden. Dat 'zwaar zorgbehoevende' viel me even heel zwaar maar de extra centjes zijn uiteraard welkom. Dat ik dat krijg tot aan mijn pensioen is mooi meegenomen maar heeft toch de bijklank dat ik afgeschreven wordt voor actieve dienst. En ik die dacht dat de VDAB hier binnenkort aan de deur zou staan om mij terug aan het werk te zetten. Ze mogen komen hoor. Ik zal dan wel zien wat ik kan. Voorlopig nog niet veel. Papieren hanteren met 1 hand valt zwaar tegen heb ik al ondervonden. We zullen wel zien. Ondertussen ben ik al heel blij dat ik nog vrij gemakkelijk onder de mensen kan komen (met of zonder Joëlette of rolstoel). Ik kan nog mee op fietsvakantie (achterop de tandem) en op koorweekend. En daarna is de zomer alweer voorbij. Niet dat daar veel aan gelegen was. De Belgische zomers zijn nooit fantastisch geweest, vroeger niet en nu ook niet. Kwakkelweer en veel regen zoals gewoonlijk. Niets nieuws onder de zon. Global warming voelen we hier voorlopig nog niet. Deze week heb ik nog een paar consultaties te doen (Neurologie in Pellenberg en Neurochirurgie in Gasthuisberg). Ik heb de laatste tijd weer veel last van hoofdpijn en ben benieuwd wat ze daarvan gaan zeggen. Mijn verjaardag, gisteren, de eerste thuis, was druk maar gezellig. 's Middags een etentje met Marcel, Mattias, Wim en Noëlle. Daarna thuis : taart en koffie met daarna nog een bezoekje van ons Magda en ons moeder. Mijn koks hadden een mooie verjaardagstaart gemaakt. Mijn mixer is erop stukgedraaid maar die zullen ze wel snel vervangen. De jeugd heeft samengelegd voor een mooie, nieuwe puzzel. Zo gauw Mattias die uitpakt, kunnen we daar weer met vereende krachten gezellig aan puzzelen !
Woensdag - 25/07/2012 - Wat een beetje mooi weer al niet voor goeds kan doen met een mens. Mijn neerslachtigheid van vorige week is helemaal verdwenen ! Vorige zaterdag hebben we de hele avond kunnen buiten zitten op een barbecue die Marcel en onze Mattias samen gedaan hebben voor een feestje in de tuin van iemand van het koor. Zondag zijn we dan een terrasje gaan doen met mijn laatste tafelgenoot van het revalidatiecentrum in Pellenberg. Met hem en zijn vrouw hebben we tijdens mijn laatste maanden daar veel leuke gesprekken gehad. Het deed echt deugd hen nog eens terug te zien. Dat moeten we deze zomer nog eens doen, als het weer het toe laat. Gisteren moest ik dan nog eens naar de VIGO in Pellenberg om aan mijn schoen te laten werken. Dat hebben we met de tandem gedaan. ZALIG !!! De orthesist daar zei dat mijn voet in spitsstand in mijn schoen zit en door het inleghakje, dat mijn kinesiste tijdens mijn laatste kinesessie daar er nog ingestoken had, eit mijn voet niet diep genoeg in die schoen waardoor hij niet genoeg gesteund wordt. Door het vele stappen tijdens het eerste kwartaal thuis is die schoen zijn stevigheid kwijt en is hij sowieso aan vervanging toe. Een beetje een stomme samenloop van omstandigheden, achteraf gezien. Maar het is nu eenmaal zo. Ze hebben me daar gelukkig aan een afspraak met mijn behandelend geneesheer kunnen helpen op 01/08. Toch iets wat dan al wat sneller kan. Dan heb ik volgende week al een voorschrift voor die orthopedische schoen. Hopelijk kan ik dan gauw een afspraak regelen met de schoenmaker van VIGO om de maat te laten nemen en gaat het dan een beetje vooruit. Ik vrees dat we de rest van deze zomer met die schoen gaan bezig zijn. Vanavond gaan we met het koor op wandeling naar de Kesselse Bergen om van het panorama van Leuven 'by night' te genieten. Dan gaan we de Joëlette eens uitproberen. Hoe dat eruit ziet zoek je best eens op op het internet. Het is een soort draagstoel met een fietswiel eronder waarin ik met behulp van 2 dragers mee op wandel kan. We mogen die op koorweekend ook lenen van Oostrem. Ik probeer achteraf wel een foto toe te voegen op mijn blog. Ik heb daarnet geprobeerd om een afbeelding van internet toe te voegen en was mijn hele tekst kwijt omdat seniorennet de link naar die afbeelding niet aankon. Daardoor kon ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ik ben weer benieuwd wat dit avontuur mij weer zal brengen.
Donderdag - 19/07/2012 - mijn broer Jan verjaart vandaag. Gelukkig hebben we zijn 50ste nog kunnen vieren in Bretagne. Het weer was op zijn Bretoens, wisselvallig maar niet te koud, en het varken aan het spit zag en was veelbelovend en heel lekker. Naar goede, Franse gewoonte werd het een tweedaagse met 's anderendaags een éclade de moules (of was het een mouclade ? ). Mosselen gegaard in eigen nat op een plank onder een vuur van druivenranken. Je krijgt er vuile vingers van maar 'lekker' dat dat is ! We hebben ervan genoten. Zeker ook van de verrassingsact van Guillaume, zijn zoon, met zijn muziekkorps waarop we een volksdansje konden doen. Nu, 2 jaar later, zit ik in het land der zuchten. Niets gaat meer vanzelf en alles moet goed op voorhand gepland en bevraagd worden. Ik snap niet hoe alleenstaanden dit bolwerken (ik heb zo'n vriendin die ik hiervoor mateloos bewonder). Gelukkig kan ik op Marcel rekenen en hoef ik dit niet alleen te doen. Gisteren, bij VIGO, kreeg ik goed en slecht nieuws. Het goede was dat ze onmiddellijk mijn steunzool en spalk wat konden bijwerken. Het slechte was dat dit nog niet volstaat en dat we nog een aantal keren zullen moeten teruggaan en op consultatie zullen moeten in Pellenberg voor een voorschrift voor een orthopedische schoen. Met mijn spalk kan ik niet meer gaan tenzij er een ondersteunende binnenschoen in gezet wordt, of ik die dan nog als nachtspalk kan gebruiken, is nog een andere vraag. Ook dat moet aangevraagd worden. Je ziet het wordt weer een hele lijdensweg (van enkele maanden) eer ik weer deftig schoeisel heb en verder kan. Gelukkig hebben we nog onze eigen plantrekkers oplossing zodat ik voorlopig nog wel een beetje uit de voeten kan. Van mijn trainingsprogramma schiet met dit alles niet veel meer over, nu ik alle dagen kine heb, schiet het fietsen er 's avonds nog al eens over. Vanaf september gaan we in het weekend weer trainen met Join2Bike. Dat is dan toch al iets. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan. Met dat regenweer valt er toch niet veel te wandelen. Maar zo ben ik toch weer veel beperkter in mijn mogelijkheden en die zijn dat sowieso al. Morgenavond kunnen we in de winkel mijn nieuwe manuele rolstoel gaan bekijken. Ook dat gaat weer een hele tijd duren voor die effectief geleverd wordt. Het ziekenfonds komt hier niet meer in tussen, maar, omwille van onze traplift kunnen we nog enige compensatie krijgen van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap. Daar hebben we onlangs een bescheiden sommetje van gekregen voor onze tandem en mijn bed. Niet dat ik al op mijn beide oren kan slapen want daarvoor heb ik nog teveel last van mijn schedel. Ik slaap nog steeds uitsluitend op mijn linkeroor. De achterkant en rechterkant van mijn schedel zijn nog steeds te gevoelig en te pijnlijk om op te liggen. Daar moet ik aan de neuroloog toch nog eens wat uitleg over vragen. Het is een tijdje beter geweest maar de laatste weken zit ik weer aan de pijnstillers 's morgens (om te bekomen van de nacht) en 's avonds (om te kunnen slapen). Chronische pijnbestrijding noemen ze dat. En ik die vroeger zelden of nooit medicatie nam ! Dat valt niet meer te vergelijken. De handoefeningen bij de kinesiste vielen nog goed mee. Marcel krijgt morgen instructies hoe dat moet dan kunnen we daar zelf aan verder werken. Dat is tenminste nog iets positiefs want die hand wil ik toch echt wel terug zien werken !
Woensdag - 18/07/2012 - Ik heb gisteren een interessante kine-oefening gedaan. Met mijn linkerarm liggend op de tafel, een beetje ondersteunen aan de elleboog zodat hij blijft liggen en dan proberen mijn hand om te draaien. Het lukte min of meer. Er zat wel een klein beetje beweging in maar niet veel. De zwaartekracht werkte meer tegen dan mee. Straks ga ik dat nog eens proberen. Ik hoop dat ik het alleen ook kan, dan sta ik toch al aan de start van iets ! Ik ben weer maar eens benieuwd ! Vanavond heb ik een afspraak met VIGO, de orthopedische werkplaats van Pellenberg. Daar ga ik mijn dagspalk wat laten aanpassen, die snijdt in mijn linkerenkel en steunt hem ook niet genoeg om er goed op te kunnen lopen. Ook die spalk kreeg ik pas nadat ik al thuis was. Het is wel hetzelfde type als die waarmee ik weer heb leren lopen in Pellenberg, maar hij past blijkbaar niet zo goed. Ik ga dan ook eens vragen wat ze aan mijn bottine kunnen doen. Na 7 maanden steunt die mijn enkel niet meer voldoende. Marcel heeft dat voorlopig opgelost met een stukje buisisolatie rond de Klensackbeugel die ze op mijn bottine gemonteerd hadden vlak voor ik naar huis mocht. Ik ben benieuwd wat ze daarvan gaan zeggen. Ik hoop dat ze eventueel aan die schoen iets kunnen doen zodat hij nog wat langer meekan. Anders zit er niets anders op dan, op eigen kosten, een orthopedische schoen te laten maken. Aangezien ik het 5 jaar met die Klensack moet doen, komt het ziekenfonds niet eerder tussen voor een nieuwe. Ik kan wel jaarlijks een aanpassing laten doen maar met een goede orthopedische schoen heb ik die Klensack misschien niet meer echt nodig. Afwachten wat ze gaan zeggen, dus.
Donderdag - 12/07/2012 - Mijn neerslachtige bui is gelukkig alweer over. Dinsdag heb ik een goed gesprek gehad met mijn spiritueel aangelegde logopediste, Lut Lemmens, we hadden het over engelbewaarders en zo. Zij is ervan overtuigd dat ik er een hele goede moet hebben om zo door het oog van de naald te kunnen kruipen en er zo sterk uit te komen en dan heb ik nog Marcel, mijn levende beschermengel, steun en toeverlaat, die mij met zoveel liefdevolle zorg omringt. Zoveel dat hij met mij de Galibier wil oprijden, hoewel hij nooit zo'n fietser was, en dat mensen er kippenvel van krijgen als ze hem bezig zien. Dankzij hem kan ik sterk zijn en dankzij de steun van mijn familie en zovele andere mensen die nu blijk geven dat ze mij een warm hart toedragen en ook daadwerkelijk willen verder helpen. Dan kan ik toch niet bij de pakken gaan zitten en treuren om wat ik kwijt ben. Opgeven staat nog steeds niet in mijn woordenboek. Eraan werken, is meer iets voor mij en dan zie ik wel waar ik over 8 jaar uitkom. Wat niet is, kan later nog komen als we eraan werken ! Morgen kan ik mijn sandalen gaan afhalen. De schoenmaker stond erop dat ik erbij ben om ze af te halen, dan zijn we ineens ook zeker dat de aanpassingen goed zijn en hoeven we geen 3 - 4 keren terug te gaan voor iets dat we vergeten waren. Die man haalt graag eer van zijn werk, zo heb ik het graag. Volgende week heb ik dan nog een afspraak in Pellenberg om mijn voetspalk te laten aanpassen. Die snijdt een beetje in mijn enkel. Als dat opgelost is, zal ik waarschijnlijk wel goed kunnen stappen op sandalen. Weer iets om naar uit te kijken !
Maandag - 09/07/2012 - Ik begin wat last te krijgen van sluipend pessimisme, gedachten als : 1) zal ik wel volledig herstellen ? Als ik er wat aan kan doen, wel natuurlijk. Mijn 'goede' voorbeelden blijken beide niet zo erg verlamd geweest te zijn als ik, hebben ook geen schedeloperatie gehad. 2) Had ik die pil maar nooit genomen, hadden ze me maar gewaarschuwd voor de gevaren als je de 50 voorbij bent. Maar daarmee kom je niet vooruit, dus schud ik ze liefst zo gauw mogelijk van mij af en probeer te kijken naar wat ik al wel kan. Toen ik net uit de coma was, kon ik niets : nog geen 15 minuten rechtop zitten, aanvankelijk niet praten, maar dat kan ik mij niet herinneren, niet lezen. Zelfs mijn eigen dromen (echte nachtmerries) beleefde ik als werkelijkheid en als ik daar iets over vertelde, werd dat geïnterpreteerd als wartaal. Stilaan beterde dat. Pas in Pellenberg begreep waarvoor dat opzitten nodig was. Ik had een minimum aan conditie nodig om de revalidatie aan te kunnen. Van de ene dag op de andere moest ik van de ganse dag liggen, in staat zijn om de hele dag van de ene therapie naar de andere te gaan, van 10 u 's morgens tot 5 u in de namiddag. Gelukkig kreeg ik 's middags een uurtje platte rust. Dat neem ik nu nog steeds om mijn romp ook wat rust te gunnen. Die moet nog steeds het gewicht van de lamme kant mee overeind houden en tegen de middag voel ik dat wel. Nu kan ik lezen, kruiswoordraadsels oplossen, breien, op mijn laptop het één en ander doen, vooral contact houden met de buitenwereld (naar mijn gevoel ben ik er een jaar niet bij geweest. Ik heb één en ander niet meegemaakt zoals de toestanden in Japan. Stel u voor dat we daar geweest waren tijdens die natuurrampen ! Ik kan het me amper voordtellen !!! Dan hadden we samen met Wim en Noëlle een oplossing moeten zoeken om terug thuis te geraken. Ik ben zo blij dat we 5 jaar eerder al de reis van ons leven maakten naar Mexico (alles volgens plan) met de luxe van een week All-in aan het eind. We hebben daarna nog enkele kortere reizen gemaakt naar Europese eilanden waarmee we ons deel gehad hadden, naar mijn gevoel toch alleszins. Toen de kinderen nog klein waren, hadden we maar een beperkt budget en probeerden we er het beste van te maken met onze tent en onze creativiteit bij het kamperen in eigen land tot Sabena overkop ging. Toen vond ik heel snel werk, waar ik me vrij snel goed bij voelde. Als ik er zo op terugkijk, kan ik alleen maar blij zijn met alles wat ik al gehad heb. Als ik dan sommige mensen hoor klagen, denk ik : Mens zolang je mobiel bent, valt het allemaal nog mee. Als je zoals ik ineens aan je bed en je rolstoel gekluisterd wordt, dat is iets heel anders. Ik hoop dat het stappen met mijn nieuwe, orthopedische schoen snel betert en dat we dan deze bladzijde kunnen omslaan en er voor de rest weer het beste van kunnen maken. Vooruit, ik wil alleen maar vooruit. Dat ter plaatse trappelen van de afgelopen 6 maanden begin ik stilaan beu te worden. Ik denk dat ik mijn blog maar eens ga herlezen. ik kan wel een 'oppepper' gebruiken en waarom niet één van mijn eigen hand ? Van mijn huisarts heb ik het heuglijke nieuws gekregen dat in de nieuwe generatie anticonceptiepillen een bloedverdunner is ingebouwd waardoor zo'n zware accidenten als het mijn vermeden worden. Daar was ik heel blij mee. Voor mij komt dat wel rijkelijk te laat maar dan zal het anderen toch niet meer overkomen. Deze situatie is echt geen lachertje, zelfs voor een geboren optimist.
Vrijdag - 06/07/2012 - Vandaag, mijn eerste slikmoment sinds lang. We waren op zoek gegaan naar sandalen vanwege het warme weer. Het goede nieuws is dat we er gevonden hebben. Het slechte nieuws is, dat ik er niet zo goed mee kan stappen, zodanig zelfs dat de kinesiste mij afraadt om het te doen. Ze had eerder al gemerkt dat mijn linkerenkel wegdraait als ik op die voet steun. Ze raadt mij aan om toch maar eens orthopedische schoenen te laten maken. Die hebben het voordeel dat ze mijn voet beter ondersteunen en zal ik bijgevolg beter kunnen stappen maar ook het nadeel dat de spieren van mijn voet minder gestimuleerd zullen worden om te werken waardoor die voet uiteindelijk ook minder sterk zal worden maar mijn enkel zal minder foutief belast worden en dus minder schade oplopen. Onze conclusie was, dat ik met mijn oude schoenen waarschijnlijk niets meer kan doen en omdat onze schoenkast toch al te vol zit, heeft Marcel besloten om deze maar meteen uit te ruimen en al mijn oude schoenen (ook degenen die nog niet versleten zijn) weg te doen. Dat is drastisch maar ze bijhouden heeft ook geen zin. Daarmee hebben we mijn oude sandalen (waarin ik vroeger ook al steunzolen droeg) eens goed bekeken en uitgeprobeerd of mijn voetspalk daarin past en, mits een kleine aanpassing, denken we dat deze nog kunnen dienen. Als dat lukt, heb ik ineens 3 paar sandalen in plaats van 1 !!! Dan is toch nog niet alles verloren ! Dinsdag zouden ze klaar zijn, zei de schoenmaker. Ik ben weer benieuwd !
Dinsdag -
03/07/2012 - ONGELOOFLIJK - Dat is in één woord wat afgelopen weekend
voor ons heeft betekend. Mijn laptop heeft geen hoofdletters en mijn
woordenboek geen superlatieven genoeg om te beschrijven wat voor fantastische
ervaring het voor ons geweest is. De organisatie van Join2Bike (zie hun
website voor foto's en meer info) verliep voor ons, revalidanten,
rimpelloos. Het waren 5 intense dagen. Vrijdag was voor ons,
letterlijk en figuurlijk, het hoogtepunt. We hadden nog een dag kunnen
wachten om samen met onze fanclub van het koor (Peter, Patrick en diens zoon,
Wouter, en onze Robbe) naar boven te fietsen. Maar de honger was te groot
en het weer op vrijdag te ideaal om nog een dag te wachten. We hadden
hier het laatste half jaar zo naartoe geleefd en in april zoveel tegenslag
gehad met mijn gezondheid (de longembolen !) dat dat echt niet meer kon.
Dus op vrijdagmorgen begonnen we eraan, gespannen : wat gaat dat worden (17 km
klimmen), gaat ons dat lukken, geraken we wel tot op de top. Ik voelde me
een prinses, achter op het paard van mijn witte prins, en heb genoten van begin
tot einde. Er waren ook 2 cameraploegen mee om een reportage te
maken. De ene voor uitzending op zender één (van de Vlaamse Televisie)
komt in het najaar op TV. Van de andere wordt een DVD gemaakt en kan je
dus later via ons bekijken. De omkadering met volgwagens voor
bevoorrading van voedsel en drank was buitengewoon en de aanmoedigingen deden
ons veel deugd. We hebben de eerste 12 km zonder elektrische ondersteuning
gedaan en dat viel goed mee. Ergens halverwege dook de
Canzonetta-fanclub op. Ze staken ons telkens met de auto voorbij om
na de volgende bocht met de koorvlag te gaan staan zwaaien om ons aan te
moedigen. De laatste 5 km begonnen voor Marcel wat zwaar te worden en hij
besloot om onze batterij in te schakelen om zeker de top te halen. Het
waren echter vrij steile kilometers en onze energievoorraad slonk zienderogen
zodat Marcel begon te vrezen dat we het niet gingen halen en de moed in zijn schoenen
zonk, maar dat was buiten onze fanclub gerekend. Toen onze batterij leeg
was, namen zij over en met hun jeugdig enthousiasme duwden ze ons tot op de
top. Dat verzoette voor ons de anti-climax van de voortijdig uitgeputte
batterij en maakte dat we toch vol trots en dankbaarheid de eindmeet haalden :
2 645 meter hoog op de col du Galibier. Daar hebben we 6 maanden voor
getraind en onverdroten voor gefietst. Na afloop kon ik alleen maar
denken aan de toepasselijke tekst van een inzingoefening van Canzonetta (het
koor waar ik met mijn zus, Magda als dirigente, al 27 jaar in zing en veel
plezier mee beleef), wat ik dan ook nog gezongen heb bij het afscheid op de
parking van Pellenberg : Amme nimme kunnen, zumme t'effe komen zeggen.
Amme nimme kunnen, zumme zeggen wat er is. Kumme nimme zeggen wamme nimme
zamme kunnen, zumme t'effe zingen, zumme zingen wat er is. In correct
Nederlands wil dat zeggen : Als we niet meer kunnen, zullen we het even komen
zeggen. Als we niet meer kunnen, zullen we zeggen wat er is. Kunnen
we niet meer zeggen wat me niet meer zouden kunnen. Dan zullen we even
zingen, zullen we zingen wat er is. Mijn gemoed schiet nog vol als ik
eraan terugdenk. Ik had dit graag samen met Patrick en Peter op onze
laatste avond in Valloir gezongen maar had dit, spijtig genoeg, niet vooraf met
hen besproken en de EK-finale voetbal heeft me verrast en kon ik hun toch ook
niet ontzeggen. We hebben in die vijf dagen zoveel warme vriendschap en
solidariteit mogen ervaren dat het moeilijk in woorden te omschrijven
valt. Nu nog wat meer betrokkenheid tussen de twee groepen 'revalidanten'
en 'valide' Join2bikers en het is 'af '. De volgende dag gingen de
dappersten onder ons voor de tweede maal de berg op per fiets. Onze
batterij was nog niet helemaal opgeladen dus sloten we ons aan bij de karavaan
van de bevoorrading. Daar, in de auto, konden we pas volop genieten van
het landschap en de dapperen, waaronder de Canzonetta-fanclub, aanmoedigen, de
twee jongsten onder hen hadden die morgen eerst nog de Telegraphe gedaan en
sloten dan aan bij onze groep voor de Galibier. En of we fier waren op
onze sportieve jeugd ! Zij konden er blijkbaar niet genoeg van krijgen en
zijn dan op zondag nog de col du Glandon gaan doen samen met Peter. Daarmee
hebben ze het volledige parcours afgelegd dat onze handbiker Bernard in 24 u
heeft gedaan. Door die autorit vielen we bijna om van verbazing en konden dan
pas bevatten welke prestatie we geleverd hadden en hoe schoon zo'n gedeelde
activiteit is. Zulke solidariteit en warm groepsgevoel is uniek. We
zijn heel blij en dankbaar dat we erbij mochten zijn en het, mits wat hulp, af
konden maken. Daar zijn vriendschappen ontstaan die hopelijk nog heel
lang blijven bestaan. Het smaakt alleszins naar nog ! Mensen kunnen
toch heel mooie dingen waarmaken als ze dat willen !
Dinsdag - 26/06/2012 - We hebben de uitgeregende trainingsrit van afgelopen zondag vandaag, in de stralende zon, ingehaald en daarbij een tweede fietstas vanachter op de tandem uitgeprobeerd. Gelukkig hindert die niet voor mijn linkervoet. Met die beensteun steekt die pedaal verder uit naar achter. Het zalige weer vroeg gewoon om een terrasje. We hebben wel 3 cafés moeten doen om er eentje open te vinden. Dinsdag lijkt nogal een courante sluitingsdag voor cafés. Daarmee waren we al bijna thuis voor we er eentje vonden. Dat zal onze laatste voorbereiding geweest zijn voor we naar Valloir (Franse Alpen) vertrekken op donderdag samen met Robbe, onze jongste zoon en een paar fietsfanaten van het koor. Wij gaan met de groep van Join2Bike op hotel en zij hebben een appartement gehuurd daar in de buurt. Voor de revalidanten is er één beklimming gepland op vrijdag. De weerberichten zien er alleszins heel goed uit. Dan hebben we zaterdag vrij om te zien hoe onze vrienden het ervan af brengen. Zij rijden met hun eigen auto. Die kunnen wij dan eventueel gebruiken om hen te bevoorraden en van warme kledij te voorzien voor de afdaling. Mattias, onze tweede, is dan enkele dagen alleen thuis en moet dan
gelukkig niet werken om voor de vissen en het huis te zorgen en te
genieten van de rust in huis. We zijn deze morgen met hem gaan ontbijten in de Carrefour. Marcel is verder al heel de voormiddag druk bezig geweest met inpakken, de laatste inkopen voor ons vertrek te doen. De fietsen op de remorque plaatsen. Die moeten morgennamiddag al weggebracht worden om in de camion geladen te worden voor het transport naar Valloir. Nu kort het echt wel af ! We kijken er in alle geval heel erg naar uit. Maandagavond laat zijn we weer thuis. Da's ook al vlug. Daarna krijgen jullie ons reisverslag te lezen, da's beloofd !
Donderdag - 21/06/2012 - Gisteren kreeg ik mijn eerste kinesessie op woensdag. Om Marcel niet elke avond met therapie op te zadelen, heb ik hulp gevraagd aan Seniorama om op woensdagmiddag iemand langs te sturen die mij dan kan begeleiden naar de kine en me daarna helpt met het middageten. Ze hadden toevallig nog een stagiaire die gisteren haar laatste dag deed bij hen en, om haar ook wat praktijkervaring te laten opdoen, mocht zij komen. Dat kwam even goed uit ! Ik hoop dat ze vlug een vaste vrijwilliger vinden die om de 2 weken kan komen zodat ik toch, op geregelde basis, wat meer kine kan hebben zonder Marcel teveel te belasten. De kinesiste heeft mijn linkervoet eens onder handen genomen. Als ik daarop loop, doet dat meestal pijn (alsof je veel te smalle balletschoenen draagt. Na de behandeling voelde ik merkbaar verschil en deze morgen was dat er nog. Ik hoop dat dat straks, na mijn middagwandeling in de zon, nog zo is. In theorie is dit dan weer een verworvenheid die blijvend is. Een goeie test om de theorie aan de praktijk te toetsen. Ik ben weer benieuwd !
Maandag - 18/06/2012 - Drie maal is scheepsrecht. Afgelopen weekend zijn we voor de derde keer richting Spa getrokken voor een klimstage, en zie, deze keer zat alles mee ! Ik heb eindelijk eens kunnen laten zien dat ik iets in mijn mars heb. Het was mooi weer, geen kwaaltjes die roet in het eten kwamen strooien. We hebben de hele zondag naar hartenlust (35 km) kunnen klimmen en dalen, samen met de echte wielrenners (elite zonder contract en beloften die de Ardense pijl aan het rijden waren en waarvoor wij graag aan de kant van de weg gingen supporteren en zwaaien naar de helikopter. Ik heb heel wat bemoedigende woorden, schouderklopjes en andere deugddoende commentaar gekregen voor ons gestaag doorduwen tot we boven waren (zonder elektrische ondersteuning). Nu hebben ze eindelijk kunnen zien dat ik niet terugschrik voor wat inspanning. In het voorjaar, met al dat slecht weer, en mijn fysieke problemen had ik de kans niet gehad om te bewijzen wat ik (nog) waard ben. We hebben er enorm van genoten ! Laat die Galibier maar komen. Wij zijn er klaar voor en net op tijd want volgende week is het al zover.
Zaterdag - 06/06/2012 - Wat gaat de tijd toch snel als je voldoende bezigheden hebt ! Al weer een week voorbij en ik heb nog niets nieuws op mijn blog kunnen zetten. Deze week ben ik veel bezig geweest voor het koor : altpartij apart in een partiturenprogramma zetten. Het heeft veel tijd gevraagd om de handleiding uit te vlooien om de problemen, die ik gaandeweg tegenkwam, op te lossen. Ik was gelukkig zo slim geweest, dacht ik, om eerst een inhoudstafel op te stellen. Maar dat was blijkbaar niet voldoende. Uiteindelijk heb ik toch de tijd moeten nemen om ze ook eens fatsoenlijk door te nemen. Vanaf dan begon het pas echt te vlotten. Dat programma is bestemd voor componisten, om hun creaties om te zetten in hanteerbare partituren voor orkest en dus niet specifiek voor koor, laat staan voor 1 zangeres ! Na veel zoeken en vooral ZUCHTEN, ben ik er dan toch in geslaagd om een werkbare formule uit te dokteren waarmee ik voort kan. Na de euforie over mijn eerste breiwerk, zie Facebook, (waarvoor ik van mijn kinesiste en van het koor een dikke pluim/applaus kreeg) was dat aanvankelijk een anti-climax. Maar nu weer een nieuwe mijlpaal in mijn nieuwe leven. Nu probeer ik met 1 hand en alle vingers daarvan een manier van typen te vinden die vlotter gaat dan met 1 vinger (die begon trouwens al pijn te doen door overbelasting). Daar kan ik dan later mee aan de slag als ik weer begin te werken. Voorlopig laat de VDAB mij nog wel gerust maar in Pellenberg hebben ze mij gewaarschuwd dat ze vrij snel aan mijn bel zouden komen trekken om weer aan de slag te gaan. Ik kan dus maar beter voorbereid zijn. Na al die tijd begin ik mijn werk en vooral mijn collega's toch te missen. Na 10 jaar te hebben samengewerkt, heb je daar toch een band mee opgebouwd. Ik zal waarschijnlijk moeten beginnen met thuiswerk maar hoop uiteindelijk ook weer ginder ter plaatse te kunnen gaan werken, mits ik een lift kan krijgen van een collega en er ter plaatse een traplift geplaatst kan worden, zou dat moeten lukken. De VDAB bemiddelt daarvoor dan met de werkgever en de overheid draagt daar financieel voor bij. Onoverkomelijk is dat dus allemaal niet, maar het is zeker nog niet voor morgen. Morgen gaan we weer fietsen in Spa, om ons wat beter voor te bereiden op de Galibier. Dat komt ook al heel dichtbij. Binnen 2 weken is het zover dan zitten we in de Franse Alpen (van 28/6 tot en met 02/07). Hopelijk lukt dat een beetje en is het droog weer ! Eén van de revalidanten gaat een poging wagen om in 24 u tijd de 4 nabijgelegen cols te doen, stond vandaag in de krant ! Ze noemen hem 'the beast' omdat hij zo gedreven is met zijn handbike (pedalen voor de handen ipv de voeten). Hij heeft 27 jaar geleden een ongeval gehad en zit sindsdien in een rolstoel maar is ook al heel lang gedreven met dat fietsen bezig, vorig jaar heeft hij de Mont Ventoux én de Galibier gedaan en nu dit jaar probeert hij deze krachttoer ! Een voorbeeld voor ons allemaal. Ondertussen hengel ik nog naar nieuwe brei-opdrachten om de saaie zomerherhalingen op tv wat te veraangenamen. Ik kan telkens maar een halfuurtje aan een stuk breien want het is erg vermoeiend voor de rechterarm maar ik doe het heel graag en door mijn linkerhand toch in te schakelen, hoop ik ze te stimuleren en zo de revalidatie ervan een duwtje in de rug te geven. Alle beetjes helpen !
Vrijdag - 08/06/2012 - Ik beleef een SUPERweek en het is geen droom maar het lijkt er wel op ! Het begon woensdag tijdens het etentje voor de 89ste verjaardag van mijn meter, tante Denise. Robert, haar zoon, mijn kozijn dus, had mij, Marcel en mijn moeder uitgenodigd om, bij wijze van verrassing, samen met hen te gaan eten(zonder rolstoel, die gebruiken we niet veel meer de laatste tijd) in restaurant Sava in Zaventem, dat ligt op wandelafstand van hun huis en is zo'n beetje hun vaste stek voor verjaardagen. Het heeft een Joegoslavische keuken (veel vlees) en heerlijke sausjes. Ik had voor het gemak gegratineerde scampi's genomen (die zijn volledig gepeld) zodat ik zonder hulp kon eten. Met een heerlijk alcoholvrij aperitiefje vooraf en wat frietjes erbij, de lekkere saus heb ik met wat brood verder opgegeten en zo had ik ruim genoeg op. Een dessertje achteraf kon er echt niet meer bij. Na afloop zijn wij bij Denise en Robert thuis nog iets gaan drinken, zo konden we hun tuintje nog eens bekijken en in alle rust nog wat napraten ( in het restaurant was het tamelijk druk en dat voor een woensdagmiddag ! Zonder reservatie kan je er niet zomaar gaan eten !) Daarna brachten we ons moeder naar huis en gingen we thuis eens kijken voor hoeveel volk er gekookt moest worden (met een paar sms-jes) kom je daar gauw achter want er was niemand thuis. 's Avonds ben ik dan naar de koorrepetitie gegaan en heb er voor het eerst sinds lang genoten van het zingen. Het ging goed en ik haalde moeiteloos de hoge do (zoals met Pinksteren). Lang zal ze leven voor Lut's 55ste verjaardag zong ik met de sopranen mee. Donderdagvoormiddag werd ik opgehaald door een vriendin voor een wafelbak (onze kippen leggen nogal veel eieren de laatste tijd en omdat wafels bakken op dit moment nog te moeilijk is voor mij, bood zij aan om dat bij haar thuis te doen (zij heeft een goed recept en haar man bakt ook graag). Ze zou ook een manier uitzoeken om met één hand te breien. Ik kwam dus thuis met wafels én een breiwerk. 't Is nog wat zoeken en oefenen maar het lukt. Misschien helpt dat breien om een beetje vooruitgang in die linkerarm te krijgen. Verder merk ik dat ik mijn linkerbeen gemakkelijk wat hoger kan heffen. Nu kan ik zelfstandig in en uit onze auto stappen (in gaat nu veel vlotter dan uit) en ik kan wat vlotter de trap op en af dan vorige week. De kine ging ook vlotter. Een hele vooruitgang !!! Spijtig dat dat in sprongen gaat. Het kan goed zijn dat ik de volgende weken geen vooruitgang meer merk en dan ineens weer wel. Revalideren is een eigenaardig iets. Er valt niets te voorspellen en net als je begint te denken er evolueert niks meer maak je reuzensprongen voorwaarts. Je moet dat echt dag voor dag bekijken en jezelf voortdurend observeren om de vorderingen, soms heel klein, te zien en vooral geloven wat de mensen in je omgeving zeggen. Zij zien soms meer dan jij omdat ze je niet dagelijks bezig zien. Zo'n toffe week wil ik nog wel een paar keer meemaken ! Yes, yes !
Woensdag - 06/06/2012 - Gisteren moest ik op controle bij Bloedings- en vaatziekten (Cardiologie). Daar kreeg ik het heuglijke nieuws dat de kritieke fase (6 weken) voorbij is en dat de bloedverdunners (Marcoumar volledig gestopt en Clexanespuitjes gehalveerd) mogen afgebouwd worden. Dat gaat dus echt de goede richting uit. Ik heb ook niet de minste last meer bij inspanningen en de kine loopt heel goed (nu 4 keer/week). De kinesisten werken specifiek op het herstel van de zenuwverbindingen met de spieren. Eigenaardig hoor ! Je moet je dus bewust concentreren op de juiste spieren en met een beetje geluk vind je die ook. En, één keer die verbinding herstelt is, blijft dat ook. Van dat laatste heb ik nog niet zoveel gemerkt in het dagelijks leven. Bij de oefeningen merk ik wel dat het bij herhaling beter lukt en wordt ik door de therapeuten heel erg aangemoedigd als zij voelen dat het de goede kant op gaat als ik de juiste spier weet te activeren, ook al voel ik het zelf nog niet. Afgelopen weekend was er nog eens een klimstage in de Ardennen (foto's zie Facebook). De echte sporters deden op zaterdag mee aan La Chouffe Classic (een tocht van 76 km over berg en dal met een zware klim naar La Roche, gelukkig was het toen droog weer en niet te koud. Op zondag zou er dan nog gefietst worden met de revalidanten, die die tocht van zaterdag te zwaar vonden, maar de weergoden gaven het op en het regende de hele dag. Enkele dappere mannen wilden toch een ritje doen met de Kettwiezel (3 ligfietsen die tandemgewijs achter elkaar gemonteerd werden) en trotseerden het slechte weer met een fameus nat pak tot gevolg. Na een gezamenlijk warm drankje en een lekkere croque-monsieur, stapten ze weer op de fietsen en reden terug naar het basiskamp in Wibrin.
Dinsdag - 29/05/2012 - Ik ben vandaag mijn collega's eens gaan bezoeken. Marcel was vroeg thuis en met dat mooie weer had dat nog een leuk fietstochtje kunnen worden maar mijn kinesiste besliste daar anders over. De receptioniste zat met enkele collega's aan het onthaal en Marcel zei achteraf dat mijn stem daar weer zo helder klonk als vroeger. Even later, in de intimiteit van de aankoopdienst, klonk mijn stem weer veel zachter zoals ik tegenwoordig thuis of in kleine kring spreek (mijn theorietje van gisteren over energiek stemgebruik lijkt dus al te kloppen !)Mijn kinesiste belde mij dus om te zeggen dat ik vandaag nog bij haar mocht langskomen en dat sla ik natuurlijk niet af. Ze heeft mij een heerlijke voetmassage gegeven. Tijdens haar bijscholing in Pellenberg vorige week heeft ze een filmpje van mij gezien waarop ik een stapoefening deed. Ik vroeg mij al af waar dat goed voor was en waarvoor ze dat zouden gebruiken en nu weet ik het dus ! Toch eigenaardig dat ze me vanuit Pellenberg niet onmiddellijk naar die kinepraktijk hebben doorverwezen of waren ze er daar toen al zo zeker van dat ik uiteindelijk toch daar zou terecht komen. Ik ben er ook achter gekomen waar mijn hoofdpijn van de laatste dagen vandaan komt, ik moet thuis de zon buiten houden. Een kamerbreed raam op het zuiden gericht (welke architect tekent nu zoiets !) dus doe ik de rolluiken naar beneden zodra de zon begint te schijnen. In de living is het dan duister maar in de keuken straalt ze op de zijgevel van onze achterburen haar volle licht de keuken binnen. Vandaag ben ik dan op het 'lumineuze' idee gekomen dat ik binnen beter een zonnebril(zo'n clipje dat ik over mijn gewone bril kan schuiven) draag en inderdaad : veel minder hoofdpijn ! Als de zon rond 17 uur van de voorgevel weg is, kan ik dan de rolluiken omhoog doen en de gordijnen open schuiven. Mèt zonnebril heb ik daar toch geen last van en is dat dus veel minder een probleem. Ik denk dat ik hem ook beter op hou om naar de TV te kijken, dat is, zoals een pc-scherm, een lichtbron en dus vermoeiend voor de ogen. Vanavond weet ik of mijn theorie klopt. Ik heb er nog eentje bedacht vandaag maar dat wil ik morgen eerst met mijn huisarts bespreken voor ik hier een uiteenzetting doe die ik achteraf misschien compleet moet intrekken (want volslagen onzin). Wordt vervolgd.
Dinsdag -28/05/2012 - Ik heb blijkbaar iets met feestdagen : met Pinksteren heb ik weer een positieve ervaring gehad. Ik kon in de kerk gewoon met het volk meezingen zonder een octaaf te moeten zakken. Ik had gedroomd dat dat zou gaan als ik mijn stem energieker gebruik bij het zingen. En voilà, 't is gelukt ! Dat moet ik onthouden voor in het koor. Echt hoog, zoals vroeger, is nog wat veel gevraagd. Maar wie weet, wat niet is, kan nog komen... Ondertussen nog wat oefenen op stemgebruik en adembeheersing bij het spreken, dat zal ook wel helpen. We gaan eens uitkijken naar sandalen. Volgens één mijn nieuwe kinesistes kan ik mijn Y-spalk daar ook in dragen, dan heb ik wel nog een andere nachtspalk nodig, anders draag ik constant dezelfde en dat is ook weer niet ideaal en zo is het altijd maar weer proberen en zoeken naar iets meer comfort want nu kan ik niet meer zomaar even van schoenen wisselen zoals vroeger, maar daar komen we nog wel uit. Problemen zijn er om op te lossen. Het fietsen gaat ook steeds beter. Marcel heeft de stand van de armsteun kunnen aanpassen zodat mijn arm in een meer natuurlijke houding voor mij erin ligt en ik er zelfs een beetje op kan steunen in plaats van opzij getrokken te worden waardoor die bij de minste schok verkrampt en mijn schouder steeds weer de schokken te verduren krijgt. Een mens moet niet alleen hulpmiddelen zoeken maar er ook nog creatief mee omgaan om er zijn gerief in te vinden !
Donderdag 24/05/2012 - Ik ben gisteren op controle geweest bij de neuroloog. Die wist me te melden dat ik geen epilepsie heb, maar dat wist ik dus eigenlijk al en vermits ik van die migraine niet veel last heb, is het ook niet nodig iets aan mijn medicatie te veranderen of toe te voegen aangezien ik al iets neem dat voor beiden goed is. Voor de reconstructie van mijn schedel raadt men mij plastische chirurgie aan omdat neurochirurgie, waarbij ze mijn schedel weer zouden moeten openen te riskant is. Ja, dat ziet ge van hier dat ik ze nog eens in mijn schedel laat boren ! Dan worden de putten alleen maar dieper, dan hou ik het liever bij onderhuids opvullen. Dat is misschien niet ideaal maar veel minder gevaarlijk. En voor het zicht zal dat wel volstaan zeker, dan kunnen ze gelijk nog iets doen aan het lidteken op mijn voorhoofd. Niet dat me dat zo erg stoort maar als ik terug naar mijn vroeger kapsel wil, zal dat toch heel wat makkelijker zijn als er niets hoeft gecamoufleerd te worden. Met het warme weer van de laatste dagen heb ik mijn zomertenue weer uit de kast laten halen. Was me dat schrikken bij het lopen op die sportschoenen met opgehoogde hakken ! Ik moet daar opnieuw mee leren lopen. De hakken van mijn bottines zijn een beetje afgeschuind en deze zijn recht met een scherpe hoek. Dat zal even duren voor ik daarmee weer uit de voeten kan ! Gelukkig geven ze nog enkele dagen goed weer zodat ik met Marcel nog wat kan gaan wandelen, maar met de scooter moet ik ook nog oefenen en dat doe ik ook liefst als het droog is. Het zal dus schoenen inlopen binnen zijn en met de scooter oefenen buiten.
Dinsdag 22/05/2012 - Geen nieuws, goed nieuws ! Dat hoop ik toch voortaan. Ik heb even gewacht met schrijven tot ik zeker was dat ik goed nieuws te melden had. Gisteren kwam er al een telefoontje van familie die vreesde dat er weer iets aan de hand was omdat er vorige week niets nieuws op de blog verscheen. Het was gewoon vreselijk druk vorige week en dan dat lange weekend met een fietstocht in Spa daarin. Gelukkig hebben we nog tijd gevonden om onze buurman te bezoeken die zaterdag dan toch overleden is. Ik had zo'n voorgevoel dat die het eind van weekend niet ging halen. Na 4,5 jaar chemo heeft hij de strijd tegen kanker verloren. Hij werd 81. Bij mijn vader was de eindstrijd ook gestreden in 5 dagen. Vorige dinsdag werd dan eindelijk mijn scooter (elektrische rolstoel) geleverd. Ik heb moeten wachten tot zaterdag,op goed weer, om een testrit te doen. Ik zal nog enkele proefritten nodig hebben om het op- en afrijden van stoepen en het parkeren in de garage onder de knie te krijgen. Ik mis ook een heupgordel. Als je niet van de breedste bent, zit je niet erg vast op die stoel en dat vreselijk schommelen op de stoepranden. Alleen naar de Delhaize gaan, zit er niet in. Die draaideur is een serieus obstakel en de nooduitgangen kunnen alleen van binnen uit geopend worden. Ondertussen ben ik van kinesistenpraktijk veranderd en dat valt reuzengoed mee ! Ze werken daar op dezelfde manier als in Pellenberg en volgen daar geregeld bijscholing. Dat was nog eens thuiskomen. Zaterdag hadden we dan een heel leuk avondprogramma met een etentje met vrienden voor het concert van Toeterdonk, de nieuwe fanfare van Tildonk, waar ons Magda met man en zoon,Dries, in meespelen. Gisteren moest ik nog eens op controle in Pellenberg. Ook daar alleen maar goed nieuws en nog een paar bekenden van vorig jaar tegengekomen, leuk, ze zagen er goed uit. Nu is het nog wachten op het normaliseren van mijn bloedwaarden om de flebietspuitjes te kunnen schrappen. Nu ik aan de bloedverdunners zit, is er geen gevaar meer voor bloedklonters. Daar zit dus toch nog iets positiefs in ! Ik had het kunnen weten : mijn grootvader, Vokke Beeck, krijgt toch weer gelijk : 'Ge zult later wel zien waar dat goed voor is', zei die altijd als er iets tegen viel. Dat is tot nu toe al altijd uitgekomen ! Mijn kine zal enkele weken opgedreven worden tot 4/5 keer per week. Ze willen wat verloren tijd goed maken en mijn stappen en conditie nog verbeteren. 4 keer per week zien we wel zitten, als ze een paar keer aan huis kunnen komen. Anders wordt het veel te druk met mijn stemtraining er nog bij zit ik dan nog aan 5 keer therapie en een koorrepetitie per week. Vanaf nu hoop ik me weer te kunnen concentreren op vooruitgang ( de 2 c's van Conditie en Comfort, noem ik dat). Op hoop van zegen !
