Het is weer zover: het jaar is bijna voorbij. Voor het feest losbarst zijn de laatste dagen van een jaar gereserveerd voor terugkijken. De kranten staan vol met lijstjes van de beste boeken en cd’s. Op televisie zie je alle ellende die je eigenlijk niet had willen weten, nog een keer voorbij komen, in ontelbare jaaroverzichten. Op de radio zijn ze bezig aan de top 1000 en zo gaat het verder. Ik lees, kijk en luister er liever niet naar.
Als het einde van een jaar nadert dan voelt het alsof je iets verloren hebt… tijd die voorbij gevlogen is zonder dat je er erg in had. Dan heeft een mens vaak de neiging om eens achterom te kijken om te zien of je niets vergeten bent, wie je verloren bent in de loop van het jaar maar ook naar de mooie momenten van tevredenheid.
Ik betrap mezelf ieder jaar weer op het evaluatie moment. Wat heb ik het afgelopen jaar allemaal gedaan? Naar de grote lijn gekeken was het voor ons best een goed jaar. Voor sommige blogvrienden dan weer wat minder en kan het niet snel genoeg voorbij zijn! Naast de grote lijn en vele hoogtepunten, waren er ook dieptepunten. Er waren nog genoeg fouten te maken en diepe kuilen om in te vallen.
Maar dat maakt niet uit. Ik ben dit jaar gelukkig geweest en er is niets dat ik anders had willen doen. De volgende stap is het bedenken van goede voornemens. Ik weet geen dingen die ik het afgelopen jaar gedaan heb, die ik komend jaar niet meer wil doen. Goede voornemens, zeker als ze ingaan op 1 januari, zijn volgens mij gedoemd te mislukken. Daarom blijf ik mijn leuze “ carpe diem” trouw en geniet met volle teugen van elke dag ook tot het einde van dit jaar en dan opnieuw beginnen zeker?
De kerstboom staat, kerstdecoratie heeft een plaats gekregen en alle pakjes zijn gekocht al zijn er dit jaar heel wat minder dan ander jaren. De kleinkinderen worden groter en kiezen stilaan voor wat Eurootjes om zelf te besteden .. Lekker gemakkelijk en oma heeft een leuke manier bedacht om die centen te verpakken.. Ze hangen netjes op naam verborgen in de kerstboom.. Dat wordt zoeken en plukken!
Op het menu na zijn dus alle voorbereidingen getroffen voor het jaarlijkse kerstfeest hier ten huize. Wat het eten betreft, daar ga ik mijn hoofd eens moeten op breken. Elk jaar was er een kalkoen die zijn hoofd op de kapblok gelegd had maar dit jaar wil ik eens iets anders! Geen flauw idee wat ik dit jaar op de feesttafel zal toveren. Aperitief met hapjes, voorgerechtje, hoofdschotel en dessert....zover ben ik al. Niet moeilijk, zo is het ieder jaar. Nu alleen nog beslissen wat het effectief zal worden. Hoog tijd om de hersenen in werking te zetten want binnen een week is het zover ....
Ik heb goed geslapen en ben dus in mijn "fleur". Dat kan evenwel snel veranderen. Er zijn van die lullige kleinigheden waar ik eigenlijk niet zwaar aan zou moeten tillen, maar die niettemin mijn " fleur" kunnen bederven. Zo ben ik bijvoorbeeld absoluut niet blij:
- als ik me in gezelschap op of in een zitmeubel neerlaat en de bekleding daarvan een geluid maakt dat heel erg op een onbeheerste scheet lijkt. Als ik dan probeer dat geluid te reproduceren om mijn onschuld te laten blijken, wil dat meestal niet lukken.
- als ik in de supermarkt in alle afdelingen voortdurend dezelfde persoon ontmoet.
- als ik tijdens het nagels knippen een weggesprongen exemplaar niet terugvind.
- als iemand me de weg vraagt en ik pas achteraf besef dat ik foute instructies heb gegeven.
- als ik in een oude film zo’n imitatielandschap zie voorbijschuiven achter personen die in een auto zitten, waarvan de chauffeur onophoudelijk het stuurwiel corrigeert.
- als de fles ketchup die ik boven mijn maaltijd omkeer eerst een kwak rood water loslaat.
- als een banaan die er perfect uitziet na het pellen toch bruine vlekken vertoont.
- als een publiek dat ritmisch met een lied probeert mee te klappen geen maat kan houden.
- als ik er niet in slaag het deksel van een bokaal los te schroeven en de persoon die het van me overneemt wel.
"Geen enkel levenspad is een rechte weg" schreef Ani op haar blog en inderdaad elk levenspad kent bochten en kronkels voor de ene al meer dan voor de andere.
Iedereen zou graag hebben dat zijn levenspad de zwarte lijn is van de afbeelding hierboven. Dan betekent het simpelweg dat jouw levenspad zo loopt dat alles voor de wind gaat. Maar voor de meesten kleurt het pad toch in één van de andere kleuren.
De meeste levenspaden lopen niet zoals die zwarte lijn. Ze maken teveel kreukels en bochten waarvan je niet wist dat ik je dat pad kon overleven. Soms is het pad weer eventjes recht en lijkt het alsof je loopt op een loopband waardoor alles vanzelf gaat. Soms dan zit er zo'n kreukel in waardoor het lijkt alsof je tegen de loopband in moet lopen. Dan is het donker, koud en kil. Het is moeilijk om dan het masker op te zetten waardoor het nog steeds lijkt alsof je op de loopband loop waar alles vanzelf gaat. Voor velen is het dan moeilijk om niet eventjes de strijd op te geven .
Maar dan -uiteindelijk- loopt je pad meestal terug in de richting die je ook wil. Dan verdwijnt het donker en krijg je weer het gevoel datje weer eventjes op het pad zit dat recht loopt en dat alles vanzelf gaat. Dan geniet je van die momenten. Als dan weer het moment komt dat jouw levenspad die vervelende kreukel maakt waardoor het weer moeilijk wordt dan weet je dat je daardoor heen komt want langs die vervelende kreukels staan namelijk je familie en vrienden. En elke keer als je hen dan langs de zijlijn ziet staan, dan weet je weer waar je elke keer weer opnieuw de bochten voor overwon.
Voor jou lieve bezoeker hoop ik dat er niet teveel kreukels en bochten jouw levenspad bemoeilijken!
Ik ben de twee laatste dagen druk bezig geweest nu het weer nog even meezit om ervoor te zorgen dat we volgend jaar geen rampentuin hebben. Tot nu toe is het nog steeds herfst en tot die tijd is alles in de tuin redelijk veilig, zeker met wat aangeharkt blad in de borders voor de teerste planten. Mijn tuin maakt zichzelf klaar voor de winter. De bloemen van de hortensia’s drogen vanzelf en dat is prachtig om te zien. Zij vormen natuurlijke droogboeketten in mijn wintertuin. Het bijeenharken van de bladeren op het gazon en het verzetten van enkele planten is op zonnige dagen meer ontspanning dan werk en bovendien goed voor de luie spieren.
In principe kan ik de tuin vanaf het najaar een hele tijd met rust laten. In de natuur gaat het net zo en daar overleven de planten het ook allemaal prima. Maar het grote verschil tussen onze tuin en ‘de natuur’ is echter dat we van onze tuin net iets meer verwachten dan van de natuurlijke biotopen in de buurt. We planten er vorstgevoelige planten in omdat we ze mooi vinden of kiezen planten die eigenlijk niet zo geschikt zijn voor onze tuingrond. En dan moeten we natuurlijk aan de slag om alles terug op punt te zetten tegen dat de winter zich echt aankondigt .
Daar ben ik dus druk mee bezig geweest en kijk nu voldaan terug op mijn werk… Ik – of beter- mijn tuin is klaar voor de winterslaap! ZZZZZZZZZ
Je hoort de dag van vandaag niets anders. Er was een tijd dat de vakbonden nodig waren om de werknemer te beschermen en zijn rechten te laten erkennen maar wat ze nu doen daar heb ik toch mijn bedenkingen bij….
Iedereen weet dat we al jaren boven onze stand leven en het zo niet verder kan, maar niemand die er echt iets aan deed. Willen we niet de weg van Griekenland, Ierland of Italië opgaan dan moest er dringend iets gedaan worden. Ik weet het, inleveren vindt niemand leuk en iedereen wil dat een ander een stukje van zijn “ luxe” afgeeft .. maar spijtig genoeg leven we niet in een wereld voor ons alleen maar in een gemeenschap. En die gemeenschap geeft ons veel voorzieningen die je in andere landen niet vindt en dat is goed . Maar met de huidige economische toestand moeten we realistisch zijn en dan betekent dat meestal de broeksriem aanspannen. Minder werken en meer verdienen, dat zal helaas niet kunnen willen we alles nog betaalbaar houden…
Ik begrijp bepaalde bevolkingsgroepen perfect en bepaalde jobs kunnen niet tot hun 68ste uitgeoefend worden maar om dan maar een ganse maatschappij lam te leggen… neen in mijn ogen is dat geen oplossing!
Maar nog erger vind ik wat er zich recent afspeelt in de maatschappij.. kinderen worden verkracht en vermoord op weg naar school, onschuldige baby’s worden met een schroevendraaien lelijk verminkt in het gezicht… Wie durft er nu nog zijn kind alleen op straat laten spelen of rondlopen? Hoe leg je dat uit aan een kind dat de wereld niet meer te vertrouwen is dat je tegenover iedereen met een zeker wantrouwen moet staan? Is dat de boodschap die we aan hen moeten meegeven, een van angst voor de medemensen?
De wereld draait niet alleen in de soep wat de natuur betreft maar er lopen de dag van vandaag toch veel gestoorde zielen rond ….Een bedenking die mij niet gelukkig stemt!
Het was mij het weekendje wel met het grote afscheid van Luc Devos en het overlijden van koningin Fabiola. De media stond er vol van, radio en TV draaiden overuren en als je er bij stilstaat dan kan jou een stukje angst overvallen...
Maar angst, wat is dat?
In veel opzichten ben ik ‘net’ een normale vrouw: spinnen zijn eng want ze kunnen zo je tenen eraf bijten, maar aan de andere kant: muisjes zijn wel weer lief al wil ik ze niet in huis. Mensen kunnen wel een grapje met me uithalen en ik ben niet zo’n iemand die als ergens het woordje ‘tiet’ valt meteen een advocaat zal bellen. Dus bang voor dat soort conversaties ben ik ook niet.
Ik ben eigenlijk niet zo bang aangelegd. Ik denk dat mijn grootste angst is dat er iets met mijn partner gebeurt, of met mijn kinderen of kleinkinderen. Maar nog erger - en daarin zullen velen zich misschien herkennen - is de angst om alleen over te blijven.
Voor mij geen eeuwig leven, geen drankje om mijn leven een flink aantal jaren op te krikken. Als het mijn tijd is, kan ik er toch niets aan veranderen, dan moet dat gewoon zo zijn.
Wat heb je er aan om zo oud te worden dat als je dood bent, of liever gezegd, nog net voordat je dood bent…, niemand jou meer kent?
Je ouders weg, je partner weg, kinderen misschien ook weg als je heel oud wordt… niemand die kan vertellen over wie je ben en wat je belangrijk vond in het leven. Dat je dat bepaald liedje wil laten horen als je dood ben en dat dat stukje viool daarin eigenlijk het mooiste is.
Niemand die nog weet wat nu eigenlijk de reden dat je die beslissing in je leven genomen hebt of waarom je zo van muziek houdt of Ramses Shaffy geweldig vindt…
Niemand die weet dat er soms mensen zijn van wie je de kriebels krijg als je ze alleen maar hoort praten.
Of waarom deze blog Natoken heet en waar ik dat vandaan heb gehaald… of dat niemand weet dat ik liever thee drink dan alcohol.
Of misschien omdat niemand dan weet dat ik emotioneel kan worden van een schilderij, een boek of een foto.
Of dat ik er niet tegen kan als ik een man op TV zie huilen of in het echte leven, omdat ik de neiging heb om mee te huilen.
Of waarom ik spullen per se wil bewaren omdat ik bang ben een stukje van mezelf weg te gooien.
En waar ik graag wil dat mijn as wordt uitgestrooid.
Als ik te laat dood ga, weten veel mensen niet wie ik écht ben. Ach, misschien beter zo. Dan heb ik toch iets voor mezelf…
Vandaag weet je of je in het grote boek van de Sint staat of niet ... Is hij jouw huisje voorbijgegaan .. dan ben je beslist niet braaf geweest. Foei!
Ik verklap jullie lekker niet of mijn schoentje gevuld was of niet..
Ook toen ik nog met strikjes in de haren liep, ging Sinterklaas al weldoende rond. De brave man was toen wel iets minder gul met snoep en speelgoed maar dat deerde ons niet. Ik wachtte de komst van de Sint wekenlang in spanning af. Samen met mijn zus werd de laatste week elke avond het schoentje gezet. Dat werd gevuld met een wortel of een raap voor de ezel van Sinterklaas. En elke ochtend vonden we wat snoepgoed in ruil. Enkele dagen voor de grote dag werd dan de brief aan Sinterklaas geschreven.
Wat vroegen meisjes in de jaren eind ‘40 en begin '50 aan Sinterklaas? Een poppenwagen en een echte pop ipv zo’n bébé pop zonder haren .....kleurboeken en kleurpotloden, een springtouw en .. ik ook een zakje knikkers. Een Playstation, een gsm of een computer stonden toen nog lang niet op het verlanglijstje.
Soms kwam Sinterklaas de avond voor 6 december nog eens hoogst persoonlijk langs. Niet dat ik daar naar uitkeek want de gemijterde en wat streng uitziende man kreeg me toch stil al was ik anders geen “ doetje” . Ik had liever dat hij ongezien 's nachts langskwam om zijn geschenken af te leveren.
Het Sinterklaasliedje dat we toen zongen is ook nu nog gekend:
Sinterklaas kapoentje
Leg wat in mijn schoentje
Leg wat in mijn laarsje
dank u Sinterklaasje.
Ik leerde dat op school en zong het vaak bij mijn peter. Hij maakte mij soms doodsbang voor Zwarte Piet en om de Sint gunstig te stemmen zong ik dan maar uit volle borst! Peter slaagde er telkens weer in om de knecht van Sinterklaas als een echte boeman voor te stellen. Piet kondigde steevast met een luide bonk op de deur zijn komst aan ten huize Natoken en gooide dan vanaf de gang ongezien een handvol snoep de eetkamer in. Pas later kwam ik te weten dat peter de rol van Piet speelde. Heerlijke herinneringen toch?
Veel kinderen hebben vragen over Sinterklaas , zeker nu de grote dag weer nadert en hieronder kan je de antwoorden op veelgestelde vragen lezen:
1. Hoe heet de goedheiligman nou echt, Sinterklaas, de Sint of Sint Nicolaas? Toen hij geboren werd, kreeg hij de naam "Nicolaas". Het "Sint" werd later toegevoegd, toen hij bisschop werd. Het is dus eigenlijk Sint Nicolaas, maar Sinterklaas mag natuurlijk ook.
2. Hoe oud is Sinterklaas? Nicolaas, zoals hij toen heette, werd in het jaar 270 geboren en is nu dus 1741 jaar oud!
3. Heeft hij altijd in Spanje gewoond? Nee. Hij werd geboren in Lycië, een land dat toen het "Oost Romeinse Rijk" heette. Toen hij bisschop werd, was dat in het plaatsje Myra. Myra is gelegen in het huidige Turkije. Door de handel met Italië kwam hij ook in dat land. Toen waren de grenzen anders dan nu en toen hoorde een stuk van Italië bij Spanje. In die tijd was Spanje een erg rijk land waar veel dure dingen vandaan kwamen. Vandaar dat Sinterklaas vanaf die tijd uit Spanje komt.
4. Waarom rijdt de Sint op een paard? Vroeger geloofden de mensen in een god, "Wodan". Deze Wodan reed op een groot wit paard. Rijke mensen van vroeger vonden dat mooi en reden ook graag op schimmels. Sinterklaas vindt dat nog steeds mooi en daarom rijdt hij nu nog steeds op een schimmel.
5. Waarom zijn Zwarte Pieten niet wit of geel of een andere kleur? Hoe Zwarte Pieten er eerst uit hebben gezien, weet niemand en een huidskleur is ook niet belangrijk, ook niet voor Sinterklaas. Zeker is wel, dat de Pieten zwart zijn geworden door de schoorstenen waar ze jarenlang doorheen zijn gegaan.
6. Zijn de zakken bedoeld om kinderen mee te nemen naar Spanje? Nee hoor, dat gebeurt echt niet. Sinterklaas is een kindervriend, ook voor kinderen die wel eens een beetje stout zijn. Hij vindt stoute kinderen wel iets minder lief en hij geeft ze misschien een cadeautje minder. Maar meenemen naar Spanje? Nee, dat doet Sinterklaas nooit!
7. Waarom worden er ook vaak zakjes met chocoladegeld door de Sint weggegeven? Dat stamt uit een ver verleden van Sinterklaas, iets wat eeuwen geleden gebeurd is. Sinterklaas kwam drie zusjes tegen. Hun vader was zo arm dat hij hun niet kon onderhouden. Daarom waren de zusjes gedwongen zichzelf te verkopen. Toen heeft de Sint drie nachten achter elkaar een zakje met geld door hun schoorsteen gegooid. Nu konden de zusjes trouwen, want het geld konden zij als bruidsschat gebruiken. Om dit te herdenken geeft de Sint nu nog steeds `geld` weg.
8. Waarom mogen kinderen hun schoen zetten? Sinterklaas wil de kinderen zo alvast voorbereiden op het grote feest van 6 december. Hij probeert zo ook om het nog een beetje spannender te maken dan het allemaal al is. De cadeautjes horen in een schoen te komen, omdat ieder kind zijn eigen schoen heeft. Zo kan Zwarte Piet zich niet vergissen in het verdelen van de cadeau`s.
Voilà zie mensen we zitten weeral in de laatste maand van het jaar voor velen een drukke maand met de Sint en Kerst en oudejaarsavond. Voor anderen dan weer een sombere maand omdat een jaar er weer bijna op zit. Maar zie het zo .. we zijn er nog en dat is ook niet aan iedereen gegund, dus maken we er het beste van!
December geeft mij de laatste jaren een wat dubbel gevoel. Ik hou van de feestdagen, de donkere avonden op de bank met alleen kaarsjes en de lichtjes in de kerstboom aan. Maar anderzijds word ik ook vaak overvallen door decemberblues. Dat neemt niet weg dat er ook genoeg te vieren is deze maand. Move over Sinterklaas, here comes Santa! Als ik moet kiezen tussen Sinterklaas en Santa Claus, kies ik direct voor die laatste. Kerstmis vind ik nu eenmaal leuker sfeervoller...
Ik schreef hier dat ik bezig was om een foto-album te maken over Euro Disney … Die is nu klaar en doorgestuurd om af te printen. Dat wordt weer een extra pakje onder de kerstboom voor de kinderen!
Ik maak er geen gewone album van. Ik gebruik een programma van Albelli om daar alles in te verwerken. Vroeger werkte ik altijd met een Spaans programma omdat de resultaten steeds optimaal waren. Maar ik heb nu al een 5tal fotoboeken gemaakt met Albelli en ook die voldoen voor 100% aan mijn verwachtingen en qua prijs scheelt het niet veel ….
Ik neem jullie eens mee om te tonen hoe ik zo’n album aanpak en waarom dat zoveel tijd in beslag neemt dat ik jullie wat verwaarloosde !!!
Eerst moet ik de foto’s van ons, de schoonzoon en schoondochter bijeen zetten, selecteren, de slechte eruit halen, de foto’s die ik zou gebruiken even bijwerken. Soms moet de belichting aangepast worden of een foto recht gezet worden of de kleuren aangepast zeker die foto’s die binnen getrokken zijn met flash! Dat neem al een paar dagen in beslag…
Daarna komt het er op aan een verhaallijn te vinden want ik plak de foto’s niet zomaar op een blad… Soms komt er een grappige nota bij of een beschrijving van wat te zien is of een anekdote bij de foto. Eens dat gedaan is, werk ik aan de lay out! Per pagina pas ik de achtergrond kleur aan , zet ik rond alle foto’s éénzelfde kader, komt hier en daar een clip art plaatje om voor sfeer te zorgen …. Ik zorg dat alle teksten in dezelfde grootte en lettertype staan. Daarna laat ik het geheel nog eens de revue passeren om hier en daar nog wat aan te passen. Intussen zijn we al een paar dagen verder! Dan laat ik het gewoon even liggen, enkel eens bekijken en laten rusten… Als er geen inspiratie of foto’s meer bij komen dan rond ik het geheel af door te kiezen hoe het foto album er langs de buitenzijde moet uitzien qua materiaal en kleur en dan kan ik het doorsturen en bestellen.
Als alles meezit dan liggen volgende week de 3 albums hier thuis. Zo simpel als wat niet?
Ik ben een paar dagen niet op de blog geweest want ik ben hier bezig om een foto-album samen te stellen van ons uitje met gans de familie naar Euro Disney en dat is een jobke dat veel tijd vraagt. Ik kreeg hier een offerte binnen om 20% vermindering te krijgen op elke album als ik die voor 3/12 doorstuur en vermits ik er drie moet bestellen is dat toch de moeite hé vandaar dat ik even andere prioriteiten had/heb lieve mensen want de tijd dringt! Maar ik beloof dat ik snel terug mijn dagelijks bezoekje afleg en een logje plaats .. ik kan intussen mijn batterijtje wat opladen want ik sta een beetje droog qua logjes .. Er valt momenteel ook weinig te beleven al kan dat met de komende maand voor de deur snel veranderen.
Daarom langs deze weg voor alle trouwe bezoekers/sters een dikke knuffel en bedankt om hier even binnen te springen!
Ouder worden is niet altijd een pretje. Iedereen kent de typische kwaaltjes wel: een verrimpelde huid, een slechte spijsvertering, slapeloze nachten, krakenden gewrichten…vul zelf maar aan! Toen je jonger was en de kinderen nog thuis woonden, stond je probleemloos op om 7 uur of vroeger. Elke maaltijd smaakte even goed en als je naar het toilet moest gaan dan ging dat vlot. Vanaf je 50st begon dat te veranderen broze botten, moeheid , de weegschaal die je steeds maar een hoger getal ziet aangeven ….zijn geen ver van mijn bedshow meer want alles verloopt moeilijker. Een tovermedicijn tegen al die kwaaltjes bestaat er niet en toch vind ik dat we niet moeten panikeren.
Sommigen gaan dan heel fanatiek aan het diëten , ze durven bijna niets meer te eten tenzij magere voedingsmiddelen. Dat ze er vaak chagrijnig van worden dan nemen ze er dan maar bij! . Ik houd het bij gezond en verstandig eten voldoende buiten gaan en bewegen.. Je hoeft echt niet alles op te geven en gooi dat lijstje met verboden produkten maar weg en haal dat met aanbevolen voedingsmiddelen maar boven. En tussendoor beweeg ik aardig wat, dat is essentieel voor een gezonde oude dag en blijkbaar heeft dat ook nog eens een positieve invloed op het afsterven van he DNA . Daarom dat ik elke week ga turnen en af en toe een aquagym eraan toe voeg. Zo train ik niet alleen mijn lichaam maar blijkbaar maakt dat ook het hart sterker en niet te vergeten.. het brengt me bij andere senioren met dezelfde ongemakken en geloof me er kan daarmee aardig wat afgelachen worden!
Waarom ik dat schrijf? Elke derde vrijdag van de maand komen we met senioren zendamateurs bijeen en daar zitten een paar echte senioren tussen (88j en 84j) en het valt me op hoe goed die mannen nog zijn. Hun alertheid , hun kennis , hun reactievermogen .. dat is nog steeds top, wij zeggen dan “ ze zijn nog goed bij de pinken”.. En dan denk ik maar.. zo wil ik ook oud worden . Hun remedie? Alles met mate en bezig blijven zowel fysiek als mentaal….
Dus lieve senioren die dit hier lezen…laat die excuses over hoge bloeddruk of pijnlijke benen/voeten maar achterwege… geniet van het mooie herfstweer dat we nog steeds krijgen om eens een wandeling in te lassen want rust roest ( nog altijd).
Heb ik het al eens over november gehad ? Sorry als ik er nog eens op terug kom maar ik kan het niet verhelpen dat ik november een miserabele maand vind. En neen ik zit niet in de put maar niettegenstaande al de moeite die ik doe , blijft het voor mij tobben met die elfde maand. Het enige lichtpuntje dat ik in de maand november kan ontdekken, is dat ze dertig dagen telt. Voor de rest scoort ze laag op de ranglijst van maanden die het meest bij mij in de smaak vallen. Ze prijkt in feite op de onderste plaats en beslist met recht en reden. Want wat valt er nu echt te genieten in die hele maand?
We herdenken de doden, Sinterklaas arriveert, er is nog zoiets als Sint Maarten en het carnavalsseizoen wordt ingeluid. Daar moeten we het dus helemaal mee doen en voor de rest schiet er niets over dat de geest zou kunnen verlichten.
Van herfststormen valt hoegenaamd niets te verwachten al mogen we dit jaar niet klagen, net zo min van het vooruitzicht dat alle gevallen bladeren geveegd en verzameld moeten worden. Zie daar maar eens vrolijk bij te blijven als de winterblues je tenminste al niet te pakken hebben nadat de wintertijd is ingegaan en de nadering van die verstikkende feestmaand zich steeds meer manifesteert. En dan is de echte kou nog niet eens daadwerkelijk daar, maar wel de wetenschap en de zekerheid dat we nagenoeg drie maanden daarmee voor de boeg hebben.
Op zijn minst zo drukkend is die eindeloze reeks van dagen waar november zich moordend langzaam mee vult en die ook maar niet voorbij lijken te gaan omdat ze zich steeds meer in het duister hullen. Meer kan ik niet maken van die miserabele maand, waaraan nog niet eens een lied of een gedicht is gewijd. Zo erg is het met haar treurnis gesteld, dat ze dus niets en niemand ooit inspireerde tot een loflied, een ballade of een treurdicht voor mijn part. Voor mij is november slechts een stoplap om de seizoenen de kans te geven om in evenwicht met elkaar te passeren en om het jaar met 365 dagen gevuld te krijgen.
Dus samengevat stelt deze hele maand niet veel voor maar dit jaar herken ik november niet want het blijft uitzonderlijk zacht . Als ik kijk op TV dan ziet het er elders op de wereld vaak heel anders uit, sneeuw met hopen in de States ,regen die maar niet ophoudt in het zuiden van Europa....Niet daar ik daar jaloers op ben. Zo zie je maar vaak is niets meer wat het ooit was!
Maar, misschien moet ik toch wat nuanceren wat november betreft want in deze maand vieren 4 van onze 6 kleinkinderen hun verjaardag.. Misschien moet ik juist daarom maar leren november toch in mijn hart op te nemen!
)
. Nu alleen nog beslissen wat het effectief zal worden. Hoog tijd om de hersenen in werking te zetten want binnen een week is het zover 
....
Mensen kunnen wel een grapje met me uithalen en ik ben niet zo’n iemand die als ergens het woordje ‘tiet’ valt meteen een advocaat zal bellen. Dus bang voor dat soort conversaties ben ik ook niet. 
<
