Ik ben een paar dagen niet op de blog geweest want ik ben hier bezig om een foto-album samen te stellen van ons uitje met gans de familie naar Euro Disney en dat is een jobke dat veel tijd vraagt. Ik kreeg hier een offerte binnen om 20% vermindering te krijgen op elke album als ik die voor 3/12 doorstuur en vermits ik er drie moet bestellen is dat toch de moeite hé vandaar dat ik even andere prioriteiten had/heb lieve mensen want de tijd dringt! Maar ik beloof dat ik snel terug mijn dagelijks bezoekje afleg en een logje plaats .. ik kan intussen mijn batterijtje wat opladen want ik sta een beetje droog qua logjes .. Er valt momenteel ook weinig te beleven al kan dat met de komende maand voor de deur snel veranderen.
Daarom langs deze weg voor alle trouwe bezoekers/sters een dikke knuffel en bedankt om hier even binnen te springen!
Ouder worden is niet altijd een pretje. Iedereen kent de typische kwaaltjes wel: een verrimpelde huid, een slechte spijsvertering, slapeloze nachten, krakenden gewrichten…vul zelf maar aan! Toen je jonger was en de kinderen nog thuis woonden, stond je probleemloos op om 7 uur of vroeger. Elke maaltijd smaakte even goed en als je naar het toilet moest gaan dan ging dat vlot. Vanaf je 50st begon dat te veranderen broze botten, moeheid , de weegschaal die je steeds maar een hoger getal ziet aangeven ….zijn geen ver van mijn bedshow meer want alles verloopt moeilijker. Een tovermedicijn tegen al die kwaaltjes bestaat er niet en toch vind ik dat we niet moeten panikeren.
Sommigen gaan dan heel fanatiek aan het diëten , ze durven bijna niets meer te eten tenzij magere voedingsmiddelen. Dat ze er vaak chagrijnig van worden dan nemen ze er dan maar bij! . Ik houd het bij gezond en verstandig eten voldoende buiten gaan en bewegen.. Je hoeft echt niet alles op te geven en gooi dat lijstje met verboden produkten maar weg en haal dat met aanbevolen voedingsmiddelen maar boven. En tussendoor beweeg ik aardig wat, dat is essentieel voor een gezonde oude dag en blijkbaar heeft dat ook nog eens een positieve invloed op het afsterven van he DNA . Daarom dat ik elke week ga turnen en af en toe een aquagym eraan toe voeg. Zo train ik niet alleen mijn lichaam maar blijkbaar maakt dat ook het hart sterker en niet te vergeten.. het brengt me bij andere senioren met dezelfde ongemakken en geloof me er kan daarmee aardig wat afgelachen worden!
Waarom ik dat schrijf? Elke derde vrijdag van de maand komen we met senioren zendamateurs bijeen en daar zitten een paar echte senioren tussen (88j en 84j) en het valt me op hoe goed die mannen nog zijn. Hun alertheid , hun kennis , hun reactievermogen .. dat is nog steeds top, wij zeggen dan “ ze zijn nog goed bij de pinken”.. En dan denk ik maar.. zo wil ik ook oud worden . Hun remedie? Alles met mate en bezig blijven zowel fysiek als mentaal….
Dus lieve senioren die dit hier lezen…laat die excuses over hoge bloeddruk of pijnlijke benen/voeten maar achterwege… geniet van het mooie herfstweer dat we nog steeds krijgen om eens een wandeling in te lassen want rust roest ( nog altijd).
Heb ik het al eens over november gehad ? Sorry als ik er nog eens op terug kom maar ik kan het niet verhelpen dat ik november een miserabele maand vind. En neen ik zit niet in de put maar niettegenstaande al de moeite die ik doe , blijft het voor mij tobben met die elfde maand. Het enige lichtpuntje dat ik in de maand november kan ontdekken, is dat ze dertig dagen telt. Voor de rest scoort ze laag op de ranglijst van maanden die het meest bij mij in de smaak vallen. Ze prijkt in feite op de onderste plaats en beslist met recht en reden. Want wat valt er nu echt te genieten in die hele maand?
We herdenken de doden, Sinterklaas arriveert, er is nog zoiets als Sint Maarten en het carnavalsseizoen wordt ingeluid. Daar moeten we het dus helemaal mee doen en voor de rest schiet er niets over dat de geest zou kunnen verlichten.
Van herfststormen valt hoegenaamd niets te verwachten al mogen we dit jaar niet klagen, net zo min van het vooruitzicht dat alle gevallen bladeren geveegd en verzameld moeten worden. Zie daar maar eens vrolijk bij te blijven als de winterblues je tenminste al niet te pakken hebben nadat de wintertijd is ingegaan en de nadering van die verstikkende feestmaand zich steeds meer manifesteert. En dan is de echte kou nog niet eens daadwerkelijk daar, maar wel de wetenschap en de zekerheid dat we nagenoeg drie maanden daarmee voor de boeg hebben.
Op zijn minst zo drukkend is die eindeloze reeks van dagen waar november zich moordend langzaam mee vult en die ook maar niet voorbij lijken te gaan omdat ze zich steeds meer in het duister hullen. Meer kan ik niet maken van die miserabele maand, waaraan nog niet eens een lied of een gedicht is gewijd. Zo erg is het met haar treurnis gesteld, dat ze dus niets en niemand ooit inspireerde tot een loflied, een ballade of een treurdicht voor mijn part. Voor mij is november slechts een stoplap om de seizoenen de kans te geven om in evenwicht met elkaar te passeren en om het jaar met 365 dagen gevuld te krijgen.
Dus samengevat stelt deze hele maand niet veel voor maar dit jaar herken ik november niet want het blijft uitzonderlijk zacht . Als ik kijk op TV dan ziet het er elders op de wereld vaak heel anders uit, sneeuw met hopen in de States ,regen die maar niet ophoudt in het zuiden van Europa....Niet daar ik daar jaloers op ben. Zo zie je maar vaak is niets meer wat het ooit was!
Maar, misschien moet ik toch wat nuanceren wat november betreft want in deze maand vieren 4 van onze 6 kleinkinderen hun verjaardag.. Misschien moet ik juist daarom maar leren november toch in mijn hart op te nemen!
Een tijdje terughad ik het al sporadisch over eenzaamheid maar vandaag kom ik er even op terug naar aanleiding van een gebeuren dat me deze week enorm trof en waar de eenzaamheid van afdroop!!
Er bestaan veel kankers en iedereen heeft schrik van die grote K maar velen vergeten dat een andere vorm van kanker in onze tijd de eenzaamheid is!
In een cultuur waar individualisme primeert, ontbreekt vaak de reflex om ongevraagd en ongedwongen op de ander toe te stappen en contacten te verdiepen buiten en boven het oppervlakkige van de nieuwe sociale media.
Zegt men niet dat een mens niet geschapen is – dus fundamenteel niet gemaakt is – om alleen te zijn?
En toch iedereen voelt zich wel eens eenzaam of verlaten. Geen prettig gevoel, maar het gaat meestal weer over. Je kan 422 vrienden hebben op FB en toch eenzaam zijn want het gaat hier om virtuele vrienden via de sociale media. Mensen die je nooit in het echt ziet of recht in de ogen kijkt, maar waar je wel een groot deel van je tijd aan besteedt.
Onze hedendaagse maatschappij is er één waarin wij voor een belangrijk deel kijkend naar het scherm van TV, een telefoon of een computer onze tijd doorbrengen met wat niets anders is dan een illusie. Waar vroeger kinderen opgroeiden en buiten speelden, zie je nu vrijwel lege parken en speelplaatsten. Vanaf het moment dat we kunnen communiceren brengen ook deze jonge kinderen het grootste deel van hun leven door achter een scherm. We praten niet meer met elkaar, hebben geen echt contact. En zelfs op díe plekken waar je vroeger altijd gewoon intermenselijk contact had, gebeurt dit niet meer. De wereld is een plek geworden waarin we slaaf zijn van de technologie die we zelf hebben uitgevonden.
Er is niets mis mee om alleen te zijn wanneer je je creatief bezighoudt met iets zoals het lezen van een boek of het maken van een schilderij of het schrijven van een logje . Je bent echter pas eenzaam als je door de illusie van je honderden virtuele vrienden heen prikt. Dan zie je dat bijna niemand meer in staat is om écht contact te maken. Je ziet het in de drukke trein ’s ochtends, of op de bus of gewoonweg in een park , restaurant .. café…. Iedereen staart naar een scherm en niemand neemt de moeite om maar iets te zeggen, uit angst om voor gek te worden versleten. Ken ik jou?
De technologie waar wij de beschikking over hebben is een prachtig hulpmiddel, maar wat we absoluut niet mogen vergeten is dat we ook in een niet virtuele wereld leven, onze fysieke 3D wereld, waar dringend behoefte bestaat aan mensen die écht contact met elkaar maken.
Ik weet het wel .. wie ben ik om daarover mijn gal te spuwen maar toch... de heisa die nu rond Zwarte Pieten gevoerd wordt, vind ik gewoonweg belachelijk. Blijkbaar is het "in" om te protesteren tegen alle vaste waarden en heilige huisjes de dag van vandaag. Wat hebben onze ouders, voorouders en wij toch verkeerd geleefd...
Komaan zeg.. om wat gaat het hier?
Volgens mijn om een jarenlange traditie om de kinderen te plezieren.. Een mythe waar we allemaal in geloofd hebben en die we doorgaven aan onze kinderen omdat het zo zalig is om die gezichtjes te zien stralen of openbloeien bij het zien van Sint en Piet.... En dat deze laatste zwart is daar maakten we toch geen problemen rond, hij was wel door de schoorsteen naar binnen gekomen he!! Maar ja, de minderheden schijnen de dag van vandaag de meerderheid te overstemmen op alle gebied...sociaal , religieus...ethisch en etnologisch. Zovelen hebben de dag van vandaag zo'n lange tenen en vinden in alles een teken van racisme ook al is dat nooit de bedoeling geweest!
Staat men de dag van vandaag wel stil bij wat het voor de kinderwereld betekent? De Sint en Piet waren toch al altijd van hen en nu wordt het een politieke kwestie .. een ver van hun bedschow want zij willen enkel maar de Sint en zijn roetzwarte Piet zien!
Ik vraag me af waarom in alles het slechtste dient te worden gezocht. Als ouder worden we er attent op gemaakt je kind positief te benaderen. Niet zeggen je bent stout maar wel dat is niet flink. Dit geeft een heel andere klank aan de negatieve handeling. In de media wordt nu volop vermeld hoe negatief de uitstraling is van Zwarte Piet. Ik vraag me af of iemand onder ons vroeger ooit gedacht heeft dat men met Deze Piet verwees naar de tijd van de slavernij? Een domme knecht, zwart van huidskleur die een blanke man helpt… Is dit nu niet helemaal uit zijn context getrokken?
Het gaat over een oude, goede man die geholpen wordt door speelse mannetjes die over daken lopen en zich vele nachten door schoorstenen laten zakken om al die kinderen te verrassen met wat leuks en lekkers toch? Helaas trekt men alles uit z’n context, komen er frustraties tov andere bevolkingsgroepen naar boven omdat enkelen het een hetze waard vinden. Zielig toch?
Hier zou gewoon nog niet over gediscussieerd mogen worden. Je kan in alles en iedereen iets slecht vinden maar even makkelijk het positieve.. Tjongejonge, en gaat daar ons belastinggeld naartoe, naar ministers die zich bezighouden met hoe zwart en wanneer zwarte Piet zwart mag zien? Je zou beginnen denken dat die ministers “werkzoekende” zijn hè?
Zwarte piet is er al altijd geweest, waarom moet men overal iets achter zoeken. Ben ik racist omdat ik opgegroeid ben met Zwarte Piet? Leer ik mijn kinderen racisme aan omdat ze opgegroeid zijn met Zwart Piet en de Sint? Laat de Sint en de Piet gewoon hun ding doen zoals dansen, zingen, springen.....Net zij maken het feest van de Sint belangrijk en niet zij zijn de slaafjes dit heb ik nooit zo geleerd dit heb ik nooit zo aangeleerd aan mijn kinderen Het is een warme traditie voor onze kinderen die in ere dient gehouden te worden!
Alle waarden waarop onze maatschappij al eeuwen draait, worden stilaan met een grote korrel zout genomen en vaak wordt het kind met het badwater weggegooid!
Gisteren zag ik een Piet met een geel gezicht op TV. Geel lieve mensen!! Moeten we straks vrezen dat de Aziaten die hier wonen op straat komen...?
Waarom is het zo moeilijk de dag van vandaag om bij de essentie te blijven? Of worden wij oud? Zeg het mij ik volg soms al lang niet meer!
Nog niet zo lang geleden schreef ik hier dat we muizen in huis hadden die meegekomen waren met het hout voor de kachel. Maar lieve mensen het kan nog erger!
Twee dagen geleden had ik pannenkoeken gebakken. November vind ik een ideale maand daarvoor! Omdat er wat over waren , had ik die op een bord met alluminiumfolie in de frigo gezet. Toen ik deze middag het bord uit de frigo haalde om samen met een kopje koffie die laatste gouden lekkernijen op te eten, stelde ik tot mijn ontzetting vast dat het bord leeg was...( ik vond al dat de folie niet meer zo goed op het bord lag). En je gelooft het nooit .. niemand weet van iets! Vermits er geen kleinkinderen noch kinderen in de buurt waren, heb ik een sterk vermoeden waar die grote muis rondloopt. Ik keek er eens naar maar met een uitgelezen pokerface beweerde "Grote Muis" van niets te weten.. alleen dat stoute lachje .. na 45 j herken ik dat met de ogen dicht.
Het is nu wel definitief, de herfst is volop in aantocht daarom een ode aan de tuin. Klinkt zo vertrouwd.
Laat mijn tuin een tuin zijn waar de herfst weer spreekt, als de bloemen droevig lijken en mijn zomertuin breekt.
Laat mijn tuin een tuin zijn waar de herfst mijn verlangen voedt naar lentebloesems, voorjaarskleur en zomergloed.
Laat mijn tuin een tuin zijn met bomen van vruchten verlaten, verdeeld als een kleurenpalet op het gras, waar voordien mijn krokussen zaten.
Mijn tuin mag er nu een zijn van roestbruine en kalende bomen, rottend blad bedekt met een nevelkleed en de winter die moet komen.
Eén enkele boom houdt zijn kleur nog vast. Andere, met spinrag behangen, bevangen mij met vreemde weemoed en een heel diep lenteverlangen.
Maar zie, de herfst heeft reeds met tomeloze drift zaad en kiemen gestrooid. Kwistig wordt straks mijn kwijnende oase weer tot leven gewekt, Want mijn tuin sterft nooit!
Gisteren stond ik het teken van de herdenking daarom dat ik een dagje later ben met een korte nabeschouwing ivm onze trip.
Na een driedaags verblijf in Euro Disney Parijs samen met de kinderen en kleinkinderen zijn we nu aan het bekomen van een top belevenis.
Het begon allemaal 45 j geleden met twee en zoveel jaren later zijn we met 12! Om onze huwelijksverjaardag te vieren hadden we geopteerd voor een bezoek aan Disneyland.
Waarom nu en niet over 5 j om die gouden bruiloft te vieren?
Oma en opa zijn nu nog in redelijke goede conditie, de kleinkinderen hebben nu de beste leeftijd om volop te genieten samen met hun oudjes en oma en opa en die extra dag verlof voor de schoolgangertjes en de papa’s was meegenomen. Ik zie het jong volkske over 5 jaar als we samen 50 jaar mogen/kunnen vieren niet meer staan springen om met oma en opa en hun oudjes naar Euro Disney te gaan ..
We hadden er al maanden naar uitgekeken en het overtrof onze verwachtingen. Het weer zat goed mee, de bezetting in het park ook nog ( op maandag was het echter niet meer te doen) en de sfeer en ambiance was toppie. Een paar springkonijntjes hebben de dag van het jaar beleefd en hun duracelleke leek maar niet op te geraken terwijn wij allang op reserve draaiden. De rest genoot ook met volle teugen en oma en opa zagen dat het goed was! Wat deed het deugd om met gans ons bendeke dit samen te beleven .. een herinnering die we nog lang zullen meedragen en koesteren!
Een dankbetoon aan al die gesneuvelden van WOI en WOII
Sinds decennia is de Westhoek een uitgelezen plek om meer te weten te komen over oorlog en geweld. De littekens in het landschap getuigen samen met de duizenden graven van een vreselijke oorlog. Getuigenissen die niemand onberoerd laten, resten die bij de ouderen wellicht meer dan de jongeren verontwaardiging blijven oproepen blijven de harten raken.
Jongeren van 18 jaar en ouder werden opgeroepen om zich te registreren als vrijwilliger om naar 'de Groote Oorlog' te trekken... Soldaten van 18 jaar en ouder stapten op de trein of scheepten in op boten die hen naar Europa en het front brachten om dan te sterven bij bosjes en netjes – in rijen- begraven te worden op één of andere militaire begraafplaats. Ze meldden zich aan in rij, ze trokken naar het front in rij, ze liepen ten aanval in rij…. Ze liggen begraven in rij….
Hoe komt het toch dat de herdenking van WO I nog steeds zoveel emoties oproept, dat een serie als “In Vlaamse velden” niet alleen een kijkcijferkanon was, dat de boekenmarkt overstroomd wordt door memoires, fotoboeken en historische analyses?De directe betrokkenen zijn al jaren dood, de strijdende landen zijn bevriende naties geworden, de verwoeste gebieden al lang terug groen en rood in hun landelijke rust .
Antwoord...Wellicht omdat die oorlogsverhalen een stuk van ons collectief geheugen geworden zijn. Elke familie in Vlaanderen had zijn eigen kleine “Groote Oorlog”.
Nochtans heeft De Eerste Wereldoorlog een kloof in de tijd geslagen. Op de eerste plaats tekende de oorlog het leven van miljoenen en miljoenen individuen. “Altijd iemands vader, altijd iemands kind,” is een regel uit het prachtig lied " Duizend en duizend soldaten" van de West-Vlaamse zanger Willem Vermandere. Het handelt over het onbeschrijflijke leed in al die familiekringen. Maar de samenleving als geheel was ook uit haar lood geslagen. De miljoenen mannen die niet terugkeerden, anderen wel soms zwaar verminkt of zwaar getraumatiseerd . Prikkeldraad en modder, dat is het beeld dat de Eerste Wereldoorlog bij ons oproept. Als een loutering hadden ze de oorlog in het begin gezien. Aan het einde wist iedereen hoe de oorlog er in werkelijkheid uitzag: als de hel van Dante. Wie over de Eerste Wereldoorlog leest en leest en leest, die blijft zich afvragen: waarom moest dit allemaal gebeuren?
Maar de volgende vraag is nog veel grotesker: waarom moest het opnieuw gebeuren ( WOII), maar dan nog erger?
De oorlog die in augustus 1914 overal bejubeld werd – in Berlijn, Londen, Parijs, Wenen en St. Petersburg zou een eind aan alle oorlogen maken. The war to end all wars. Maar de vrede na 14-18 was niet meer dan een beroerd voorspel van de volgende oorlog.
Stom begonnen, stom gevoerd en stom beeindigd: zo mag je de Eerste Wereldoorlog gerust samenvatten.
Het is goed dat we dat allemaal terug herdenken maar of we er veel uit geleerd hebben? Als ik kijk naar de vele oorlogen wereldwijds die nu nog uitgevochten worden …. Nog niet zoveel!
Gisteren stond ik terug op die stooiweide zoals 6 jaar geleden en dat is wat ik dacht...
Ik weet het ma, je bent daar niet, tussen het gras van de weide. Toch sta ik hier met een pot chrysanten omdat ik je even groeten wou.
Ik weet nog, ma, hoe het was, de wind speelde met je as en voerde je tot hoog in de bomen. Ik keek je na, mijn ogen droog, mijn hart gebed in tranen. In mij zoveel verdriet omdat we moesten scheiden. Soms denk ik, in een stil moment, dat ik je voel dat je dicht bij me bent, soms kom je in mijn dromen. Weet jij het nu, ma, is er een leven na dit leven? Is er een hemel? Is er een God? Wat is het doel? Wat is het lot? Gaan wij elkaar weer tegenkomen? Kun je mij antwoord geven? Ik zit zo vol met vragen ..
Ach, lieve ma, we zijn niet meer alleen, er zijn mensen om ons heen. Kijk hoe ze met gevoel hun vele bloemen dragen. De weide wordt een bloemtapijt.
Ik kijk toe , mijn ogen droog, Mijn hart gebed in tranen. Straks, thuis, zal ik in stille,
stille weemoed jou missen. Nu, lieve ma, reik ik jou die pot chrysanten. Omdat ik nog altijd van je hou!
Ik kijk al lang niet meer naar mijn teller want als het klopt dan komen hier dagelijks zo'n honderd mensen lezen...Het is voor die paar die op elk logje trouw een woordje schrijven dat ik vandaag een extra woordje van dank heb!
Elke dag kom ik even op mijn blog zoals ik ook even op FB ga...want die paar minuten of half uur .. wat betekent dat op 24u? En toch .. het doet goed te weten dat anderen op dezelfde golflengte zitten ,dezelfde stap zetten om mekaar te ontmoeten al is het virtueel...Ik ben geen einzelganger, niet iemand die zonder contacten kan leven. Oh ja, ik ben nog bij de gelukkigen want heb hier naast mij nog mijn trouwste vriend en schat, heb 6 kleinkinderen die mijn leven vullen, hartelijke buren , een redelijke kennissenkring en verre familie waarmee ik de band ook aanhoud en toch... Sommigen van jullie zijn er dagelijks, de trouwe makkers, diegenen die ook tussen de lijnen lezen. En dan denk ik .... mocht iedereen elke dag één luttel minuutje vrijmaken om even contact te leggen met een bekende/onbekende hoe op of welke manier dan ook.. zou de wereld dan niet een beetje warmer zijn?
November en de sombere dagen die eraan komen, zetten me altijd wat aan het denken aan hoe onverschillig we soms zijn tegenover elkaar of hoe we het niet kunnen opbrengen om even tijd te maken voor elkaar omdat we gewoon zijn aan het excuus... geen tijd!
Tijd. Dat maak je zelf! Iedereen krijgt tijd maar niet iedereen gaat er op dezelfde manier mee om. Prioriteiten stellen dat is wat ik altijd aan de kinderen meegaf en nog meegeef! Dat valt niet altijd in goede aarde want dan moet je soms je eigen "ikje" op de tweede plaats zetten..
Wij hebben zoveel meer dan onze ouders en voorouders en dan bedoel ik qua communicatie, Email, GSM, twitter, FB , een blog om er enkele te noemen . Egenlijk zou niemand zich meer eenzaam mogen voelen en toch .. ik vrees dat die eenzaamheid de dag van vandaag nog dieper schuilt en schrijnender is dan vroeger.. want echte innige contacten werden vervangen door vluchtige berichtjes waarbij de meesten het gevoel hebben van .. ik heb toch even aangeklopt! Maar wat als dat kloppen niet volstaat? Ik hoop dat die eenzaamheid nooit mijn deel wordt al wordt de wereld met ouder worden steeds beperkter en kleiner ...
Maar eigenlijk wilde ik gewoon dank u zeggen aan mijn trouwe blogvrienden/ vriendinnen...
Mag ik even op een alternatieve manier reageren op Allerheiligen?
Bloemen Bloemen, bloemen en nog eens bloemen. Ze liggen er in alle soorten ontwaakt uit een bloemenbed uit bloembollen gegroeid. Zelfs de straat krijgt een bloemendek gekleurd op grijs beton. Bloembakken, vazen of manden nog groter is het bloementapijt.
En ik? Ik kom naar het schijnt uit een bloemkool ver van een bloem te zijn want onkruid vergaat niet tot op de dag dat ook ik een bloemenkrans krijg.
Is het echt al 6 jaar geleden dat je van ons wegging ma?
Ooit was jij er, ik (nog) niet. Ooit zal ik er zijn, zal jij er zijn daar waar alles is, waar niets is waar ik jou zal terugvinden. Zal jij mij herkennen ? Zal ik weten dat jij het bent nooit bij mij, altijd in mij tijdloos aanwezig ? Ik mis je soms denk ik soms.
In massa trekken ze weer naar de kerkhoven de komende dagen, al die mensen die een geliefde even wilden herdenken met een bloem ..
Mijn grootmoeder langs moeders was erg gesteld op een netjes verzorgd graf. Vooral met Allerheiligen en Allerzielen moest alles piekfijn in orde zijn. Zo ver ik me als kind kan herinneren, gingen we op Allerheiligen met haar naar het kerkhof. Eerst werden de dichtste familiegraven bezocht. Nauwkeurig onderzocht ze of elk familielid wel een pot chrysanten op het graf gezet had en vooral, hoeveel koppen die chrysant wel had. Ach, die chrysanten met koppen ... je ziet ze haast nooit meer, althans niet in mijn streek. Op een dag waren ze verdwenen, vervangen door die massieve toestanden met kleine bloempjes. En nog wat later vond je zo ook nog in allerlei kleuren.
Kleur op een kerkhof ... In mijn kinderherinneringen is een kerkhof een oase van wit en rust, met het zacht ritselen van bladeren, het stille voortkabbelen van gesprekken, soms met een onderdrukte snik voor een onlangs overleden geliefde, met ontmoetingen van oude bekenden ... Na het kerkhofbezoek gingen we bij mijn grootouders koffie drinken, met een bruine boterham en boerenhesp en smout. Het grote brood werd met het broodmes voorzien van een kruis en dan driftig op de boezem gesneden. De hesp, dat was de taak van mijn grootvader. Plechtig werd de hesp van de haak getild, van zijn witte hoes ontdaan en dan sneed peter met een vlijmscherp mes heerlijke sneetjes boerenhesp af. In die tijd zaten de mensen nog in het schemerdonker, bij de Leuvense stoof, peter in zijn zetel, met zijn voeten op de kachel, meter aan de andere kant en wij, mijn ouders en ik, op stoelen errond. Eigenlijk, nee, ik zat op een voetbankje, zodat ik de kooltjes hoorde snorren in de kachelpot. Toen ze er niet meer was nam ma over zoals ze gevraagd had.
"Ga je voor mijn graf zorgen?" vroeg ze met aandrang, toen ze wist dat het einde naderde. We beloofden het haar plechtig.
Toen ik klein was en ik voor het eerst mee ging naar het kerkhof vroeg ik verwonderd:
"Wat is dat hier?".
"Dat zijn de tuintjes van de dode mensen", zei ons ma.
"Sommige mensen willen een tuintje, als ze dood zijn". Ik vond het niet zo gek. Pepe had ook een tuin, een grote dan, waar hij graag in werkte. En dood, ja dat kende ik ook wel. Had ik al niet een poes in een doosje in de tuin begraven ?... Dus waarom zouden sommige dode mensen geen tuintje willen. En ijverig hielp ik mee bloemetjes planten en harken.
Veel later zaten T en ik op een ijskoude oktoberdag de zwarte letters op de witte arduinsteen van mijn pa te schilderen, want de tijd had ze doen verbleken. Onze vingers waren verkleumd, maar het was zo'n intiem moment, zoveel harmonie, dat ik er nog altijd een warm gevoel aan overhoud. Nu, zoveel jaren later ga ik nog zelden naar het kerkhof. Pa ligt op het deel van de oudstrijders en ma is uitgestrooid op de stooiweide. Voor haar moest al dat gedoe rond de verzorging van een zerk niet! Mijn grootouders zijn al zolang gestorven dat hun graven verwijderd zijn .
In gedachten zet ik een chrysant op het graf van pa en ook een bloemetje op de stooiweide. Later op de week doe ik het in het echt. Voor mij hoeft het niet op die specifieke dag, ik hou niet van die drukte op kerkhoven of strooiweiden!
Roze had het gezien.. ze las...op los s in g == oplossing! Proficiat.
Myette daagde ons op Fb uit om na te gaan welke heks we waren... hewel Myette ik ben er klaar voor en houd je deuren en ramen maar dicht vandaag, ik kom er aan!
)
<
. Je bent echter pas eenzaam als je door de illusie van je honderden virtuele vrienden heen prikt. Dan zie je dat bijna niemand meer in staat is om écht contact te maken. Je ziet het in de drukke trein ’s ochtends, of op de bus of gewoonweg in een park , restaurant .. café…. Iedereen staart naar een scherm en niemand neemt de moeite om maar iets te zeggen, uit angst om voor gek te worden versleten. Ken ik jou? 
