Mag ik even op een alternatieve manier reageren op Allerheiligen?
Bloemen Bloemen, bloemen en nog eens bloemen. Ze liggen er in alle soorten ontwaakt uit een bloemenbed uit bloembollen gegroeid. Zelfs de straat krijgt een bloemendek gekleurd op grijs beton. Bloembakken, vazen of manden nog groter is het bloementapijt.
En ik? Ik kom naar het schijnt uit een bloemkool ver van een bloem te zijn want onkruid vergaat niet tot op de dag dat ook ik een bloemenkrans krijg.
Is het echt al 6 jaar geleden dat je van ons wegging ma?
Ooit was jij er, ik (nog) niet. Ooit zal ik er zijn, zal jij er zijn daar waar alles is, waar niets is waar ik jou zal terugvinden. Zal jij mij herkennen ? Zal ik weten dat jij het bent nooit bij mij, altijd in mij tijdloos aanwezig ? Ik mis je soms denk ik soms.
In massa trekken ze weer naar de kerkhoven de komende dagen, al die mensen die een geliefde even wilden herdenken met een bloem ..
Mijn grootmoeder langs moeders was erg gesteld op een netjes verzorgd graf. Vooral met Allerheiligen en Allerzielen moest alles piekfijn in orde zijn. Zo ver ik me als kind kan herinneren, gingen we op Allerheiligen met haar naar het kerkhof. Eerst werden de dichtste familiegraven bezocht. Nauwkeurig onderzocht ze of elk familielid wel een pot chrysanten op het graf gezet had en vooral, hoeveel koppen die chrysant wel had. Ach, die chrysanten met koppen ... je ziet ze haast nooit meer, althans niet in mijn streek. Op een dag waren ze verdwenen, vervangen door die massieve toestanden met kleine bloempjes. En nog wat later vond je zo ook nog in allerlei kleuren.
Kleur op een kerkhof ... In mijn kinderherinneringen is een kerkhof een oase van wit en rust, met het zacht ritselen van bladeren, het stille voortkabbelen van gesprekken, soms met een onderdrukte snik voor een onlangs overleden geliefde, met ontmoetingen van oude bekenden ... Na het kerkhofbezoek gingen we bij mijn grootouders koffie drinken, met een bruine boterham en boerenhesp en smout. Het grote brood werd met het broodmes voorzien van een kruis en dan driftig op de boezem gesneden. De hesp, dat was de taak van mijn grootvader. Plechtig werd de hesp van de haak getild, van zijn witte hoes ontdaan en dan sneed peter met een vlijmscherp mes heerlijke sneetjes boerenhesp af. In die tijd zaten de mensen nog in het schemerdonker, bij de Leuvense stoof, peter in zijn zetel, met zijn voeten op de kachel, meter aan de andere kant en wij, mijn ouders en ik, op stoelen errond. Eigenlijk, nee, ik zat op een voetbankje, zodat ik de kooltjes hoorde snorren in de kachelpot. Toen ze er niet meer was nam ma over zoals ze gevraagd had.
"Ga je voor mijn graf zorgen?" vroeg ze met aandrang, toen ze wist dat het einde naderde. We beloofden het haar plechtig.
Toen ik klein was en ik voor het eerst mee ging naar het kerkhof vroeg ik verwonderd:
"Wat is dat hier?".
"Dat zijn de tuintjes van de dode mensen", zei ons ma.
"Sommige mensen willen een tuintje, als ze dood zijn". Ik vond het niet zo gek. Pepe had ook een tuin, een grote dan, waar hij graag in werkte. En dood, ja dat kende ik ook wel. Had ik al niet een poes in een doosje in de tuin begraven ?... Dus waarom zouden sommige dode mensen geen tuintje willen. En ijverig hielp ik mee bloemetjes planten en harken.
Veel later zaten T en ik op een ijskoude oktoberdag de zwarte letters op de witte arduinsteen van mijn pa te schilderen, want de tijd had ze doen verbleken. Onze vingers waren verkleumd, maar het was zo'n intiem moment, zoveel harmonie, dat ik er nog altijd een warm gevoel aan overhoud. Nu, zoveel jaren later ga ik nog zelden naar het kerkhof. Pa ligt op het deel van de oudstrijders en ma is uitgestrooid op de stooiweide. Voor haar moest al dat gedoe rond de verzorging van een zerk niet! Mijn grootouders zijn al zolang gestorven dat hun graven verwijderd zijn .
In gedachten zet ik een chrysant op het graf van pa en ook een bloemetje op de stooiweide. Later op de week doe ik het in het echt. Voor mij hoeft het niet op die specifieke dag, ik hou niet van die drukte op kerkhoven of strooiweiden!
Roze had het gezien.. ze las...op los s in g == oplossing! Proficiat.
Myette daagde ons op Fb uit om na te gaan welke heks we waren... hewel Myette ik ben er klaar voor en houd je deuren en ramen maar dicht vandaag, ik kom er aan!
Gisteren met de dochter en co in de Ardennen de citadel van Dinant bezocht....
De dochter: “Wat wordt het de kabellift of de trappen?”
Zij overmoedig : “De trappen natuurlijk ."
Dochter: “Dat zijn er wel 408 ma.”
Zij: “ Een beetje bewegen kan geen kwaad het houdt een mens fit!”
En in het spoor van een deel van het jong geweld met een verrassende opa op kop volgt Zij in een hip hop tempo!!
Na +-100 trappen
Zij kijkt naar beneden en daarna naar boven… “ Sh..t”…
Maar ze zet door al is van die hip hop niet veel meer te zien!
Na +- 200 trappen zweeft de kabellift met het zwaaiende gedeelte van het bendeke voorbij.
Zij: “ Pfffft”
Met stapjes licht maar met de beurze zwaar of is het omgekeerd trekt ze zich omhoog!
Na +-300 trappen…hoort ze daar ergens boven haar Thanis zeggen
“ Even wachten de oma is er nog niet”…
Haar stilaan gefrustreerd egootje (!) krijgt een pleistertje op de wonde als ze opa hoort zeggen
“ Niet te geloven hoe snel die spieren verzuren”… en denkt .. waren het maar die spieren want daar heeft Zij niet direct last van.
“ En oma , gaat het nog”, vraagt Thanis.
Blijkbaar is hij de enige die in " de mot" heeft dat oma precies een toontje lager zingt
Zij: “Ja hoor, maar het zijn niet de benen maar die tikker die bijna in overdrive gaat.. gaan jullie maar , ik volg wel op mijn tempo!”
Na 408 trappen:
“Bravo, goed gedaan oma en dat voor iemand die bijna 70 is “ zeggen zij die de lift namen en de voorlopers!!
Zij met piepend stemmetje : “ ’t Was toch zwaarder dan ik dacht, BUT I DID IT..”
Ze vertelde er niet bij wat ze nog dacht:
Primo.. dat die boost van die bravo meteen een mokerslag kreeg toen dat verdomde cijfer 7 en nog iets volgde..
Secundo: Dat het verstand niet voor de jaren komt en vermits ze inderdaad straks op trammetje 7 stapt het in haar geval hopeloos is… Die jaren van verstand zijn al lang voorbij.
Tertio: Dat haar wil nog altijd even sterk is als vroeger maar het vlees stilaan zwak wordt!!
Zij die bijna stierf, groet u nu om 3u10 in de nacht...
Laat jij je nog verleiden door klassieke vormen van reclame? Door een "gewone" radio- of tv-spot?
Je kan nergens nog een TV programma bekijken of je wordt vooraf of tussenin overladen met reclameblokken. Soms kan daar al eens een goeie of grappige reclame tussen zitten maar de meeste zorgen enkel nog voor verwarring. Was ik nu witter met dreft of dixan of stap ik toch maar over naar dat andere merk? Als je hen gelooft zijn ze allemaal uniek met hun product . Hou ik het nu bij cola light of verkies ik fanta light? ......
Zelfs na de 100er keer de reclameblokken gezien te hebben, ben ik nog niet overtuigd!
Films kijk ik niet meer op TV, die neem ik op en knip later de reclame ertussenuit, zodat ik niet vijf keer per uur naar het toilet hoef te rennen om de reclameblokken te ontduiken. Zo erger ik mij minder.. Als je dat doet hou je zo ontzettend veel vrije tijd over!
Vroeger was echt niet alles beter en ik geloof in verandering en progressie in deze tijd. Ik juich het ook toe. Maar alsjeblieft…een klant is misschien geen Keizer, maar toch op zijn minst nog altijd Koning dus pleit ik ervoor om te stoppen met die reclames, we betalen toch voor goede programma’s dacht ik altijd?
En niet enkel op Tv worden we met reclame lastig gevallen. Ook op de radio worden we niet gerust gelaten nochtans blijkt dat Vlamingen minder snel geneigd zijn om tijdens reclameblokken van radiozender te veranderen in vergelijking met televisie.
Deze morgen ergerde ik me voor de zoveelste keer aan de reclame over Pelckmans. ” Mijnheer Pelckmans hou jij er zelf nog iets aan over?” ..
Alsof iemand zich al ooit eens die vraag gesteld heeft bij één of ander reclame… Daar gaat het hem nu toch niet over of wel?
Ach, ik heb mijn ergernis even gezegd, niets zal erdoor veranderen, reclame op de radio of TV . je kan er niet omheen tenzij je de radio of Tv uitzet .
Het leven is mooi of op zijn Italiaans la vita è bella!!
Ik heb het warm, heel erg warm. De aquagym na het uurtje turnen hebben mijn bloed op topsnelheid door mijn corpus gestuurd! Ik stap uit het zwembad en loop naar mijn stapeltje kleren dat ik al heb klaargelegd. Ik droog me af en smeer me in met één of ander lekker ruikend smeersel. Ik kleed me aan en föhn een beetje mijn haren. Ik stap in de auto en zet de muziek aan. Ik kan niet meezingen, maar lalala heel hard mee. De muziek is opzwepend en ik wil de wind voelen. Ik draai mijn raam open en steek mijn hand naar buiten. Het regent zachtjes. Ik draai mijn raam helemaal open en lalala naar de auto naast me. De man blijft recht voor zich uit staren en doet alsof hij mij niet ziet. Ik zet de muziek wat harder. Stoplicht. Nog harder. Mijn keel doet pijn, maar ik blijf doorgaan. Ik voel dat verdwaalde regendruppels op mijn dijbeen terecht komt. Het kan me niks schelen. Het is de natuur en de herfst voelt fijn aan. Ik hou mijn hoofd een stukje uit het raam en besef dat ik leef. Ik weet niet of het door de herfst komt die me parten speelt.... Misschien de muziek. Het kan me niet schelen maar ik leef.
In één van mijn vorige logjes had ik het over oudewijvenzomer.
Een periode van mooi weer in de herfst wordt ook wel aangeduid als 'oudewijvenzomer'. Waar komt deze term vandaan en hoe wordt zo`n periode met mooi en warm weer in de herfst in andere landen genoemd?
Met de term 'Oudewijvenzomer' wordt natuurlijk niet bedoeld dat het mooi nazomerweer zou zijn voor oude wijven. Tot ver in de achttiende eeuw was wijf het gewone woord voor vrouw, daar is niets denigrerends aan.
De oorsprong van de Oudewijvenzomer brengt ons terug naar een ver verleden, namelijk de Germaanse of Noorse Mythologie. Na een mooie zonnige septemberdag kan het in de nacht sterk afkoelen waardoor in de vroege ochtend, mede door de dauw, de spinnenwebben goed herkenbaar zijn. De talrijke draden van het web glinsteren vervolgens in het zonlicht als lange zilverachtige draden. In het verleden dachten de mensen dat dit 'haar' was verloren tijdens het kammen en dat dit het werk was van de noodlotsgodinnen. Ze beelden daarmee de menselijke levensdraden uit.
Later werd het toegeschreven aan jonge kleine veldspinnen die alleen bij mooi en rustig nazomerweer draden spinnen. Spinnenwebben die in de herfst tussen de takken, struiken en het gras e.d. voorkomen zijn vaak een voorbode van een mooie dag met veel zonneschijn waardoor nog altijd over een Oudewijvenzomer wordt gesproken. Of men nu gelooft in de Germaanse Godinnen of liever luistert naar de weerman, tijdens een Oudewijvenzomer kan genoten worden van het mooie weer. Volgens oude gezegden mag alleen warmte rond 8 november zo worden genoemd, maar volgens klimatologen gaat het om warme dagen tussen 17 en 25 september.
Naast Oudewijvenzomer worden in ons land meer benamingen gebruikt.
Op 17 september wordt gesproken over het Sint Lambertuszomertje.
Rond 29 september wordt ook wel gesproken over Sint Michielszomer. De volksweerkunde zegt daarover: "Is er met Acht dagen zonneschijn, brengt Sint Michiel om wél te zijn" of "Is de nacht van Sint Michiel klaar en hel dan is de winter koud van gestel".
Begin oktober wordt gesproken over een Kranenzomer, wellicht verwijst het naar de kraanvogels die dan over ons land trekken.
Op 11 oktober spreken we over Sint Gummaruszomertje en volgens de volksweerkunde zegt deze dag wat over de komende zomer: "Treedt Gummarus met droogte in, de zomer zal nat zijn van in 't begin".
En als laatste is er nog op 11 november het Sint Maartenszomertje.
In Amerika wordt gesproken over Indian Summer. De Indian Summer is bekend om zijn prachtige herfstkleuren aan de loofbomen. De naam Indian Summer is gebaseerd op een oude Indiaanse legende. In het noordoosten van Amerika en het zuidoosten van Canada zijn de esdoornbossen dan vlammend rood en geel gekleurd en is het één van de mooiste seizoenen. Volgens de Indianen is dat het symbool van het bloed van een gedode beer.
Mijn nieuwsgierigheid is voldaan die van jullie ook?
Het wordt weer de tijd van regen en buien daar kregen we gisteren een voorsmaakje van en ook al bestaan er buienradars, een ongeluk zit in een klein hoekje. Met een paraplu de straat op stappen lijkt in onze contreien dan ook een logische keuze. Het alternatief: een regenkapje, is immers nauwelijks verdedigbaar.
Paraplus hebben vele voordelen. Niet alleen kan je fijn à la Gene Kelly een choreografie opvoeren op de stoep, of à la Mary Poppins door het luchtruim zweven, in een jolige bui kan je ook zonnig pluutje draaiend door het leven huppelen. Met buitenissige modellen tover je kleur op straat en een glimlach op het gezicht van menig passant (ook al is het een meewarige glimlach, het is er eentje). Bovendien word je niet nat. En dat is prettig voor het kapsel en globaal welbevinden. Kortom: meenemen die paraplu!
Maar in de praktijk worstelt Natoken met dit nuttige advies. Om de een of andere onverklaarbare reden wensen paraplus immers niet lang in mijn buurt te vertoeven. Eerder vroeg dan laat nemen ze onherroepelijk de benen. Dit bij voorkeur tijdens haar zeldzame ritjes met het openbaar vervoer, al zijn er ook een aantal tussenuit geknepen bij een trip met het openbaar vervoer of knusse winkel. Héél flauw! Daarom bedacht ik een slimme strategie. Voor mij van nu af aan enkel kleine, opvouwbare pluutjes, bovendien van de goedkope soort. Je hebt ze steeds bij de hand en verlies doet dan minder zeer, is de redenering. Probleem voorgoed opgelost? Helaas!
Kleine, goedkope regenschermpjes hebben namelijk de neiging kritiekloos met alle winden mee te waaien. Ze plooien zich werkelijk naar àlle grillen van de natuur. Natoken probeert dat op te lossen door zelf elastisch in te spelen op plu’s grillen. Maar uiteindelijk wint de paraplu altijd. En hoe nijdig ik dit exemplaar ook in een vuilnisbak propt, de volgende plu is altijd even eigenzinnig. Volgens mij is er in het collectieve onderbewustzijn van paraplus een samenzwering tegen mij op til. Maar ik geeft me niet gewonnen want een regenkapje? Dat nooit! Ik heb er in mijn jonge jaren teveel gedragen!
Ik had zaterdagmorgen morgen iets aangetrokken dat mooi samenging met de herfstkleuren maar toch klopte er iets niet, het was warm! Heel warm voor oktober , zo’n dag waarop het verlangen om naar buiten te gaan en van het lekkere weer te genieten boven aan je verlanglijstje komt te staan. We hebben in de namiddag een herfstwandeling gemaakt in zomerkleding, wat een gekke gewaarwording is dat. In een bijna brandend zonnetje struinden we door de bladeren, zagen we paddestoelen tussen de roodbruine bladeren die op het grasveld nog wat zonnestralen lagen op te vangen. Ik moet zeggen dat ik hiermee de herfst best een prettig seizoen vind gewoon lekker de regen en de wind weglaten, de prachtige kleuren en geuren behouden en wat extra zonlicht en warmte om de winter goed door te komen, hier kan ik best aan wennen!
Mensen, mensen, wat een toemaatje was me dat, ik waande mij bijna aan de Spaanse Costa Brava.. Na gisteren is het afgelopen met de nazomer die ook wel 'Indian Summer' of oudewijvenzomer wordt genoemd. Waarom precies oude wijven zomer weet ik ook niet! Dat moet ik even opzoeken!
Vandaag wordt een overgangsdag met hier en daar een bui en dinsdag en woensdag is het gewoon herfst met veel regen en harde wind. Het is allemaal het gevolg van een storing, waarin de restanten van orkaan Gonzalo zijn opgenomen, wist de weerman te vertellen. Maar ik onthoud die 24 gr die we hier zaterdag in de Kempen haalden . Hebben jullie ook zo genoten? Ik wel hoor, heerlijk de zon in mij opgenomen geen muizenissen in het hoofd noch in huis haha gewoon relaxen… Ik was even bezig in de tuin maar heb het tot een minimum beperkt… want zo’n nazomerse dagen krijgen we niet veel meer dit jaar…
Half oktober en we hebben nog kunnen buiten koffie drinken, zonder jas of muts aan nog wel! Wat een luxe (en wat loopt er fout met de wereld , denk ik dan ook steeds?!)
Even ter zijde, ik heb geen schrik van muizen hoor lieve mensen maar ik hou voet bij stuk dat muizen niet in huis horen. Inderdaad op “den buiten” horen die beestjes er wel bij maar daarom hebben we hier in de tuin voor voldoende plaatsen gezorgd voor die “ schatjes”, hout met hopen!! En het plaatje naast de deur “ weer of geen weer altijd welkom” ja dat geldt dus blijkbaar niet voor iedereen !!
Maar nu iets anders.
Nu ik me min of meer verzoend heb met het idee herfst, ben ik helemaal klaar voor knusheid en gemüdlichkeit. Iik begin al te kirren bij de gedachte aan knetterende haardvuren, warme pantoffels, knuffelkatten, ovenverse cake en natuurlijk liters warme thee! Maar helaas, de idylle zal niet lang duren, want het aanbreken van dergelijke aanlokkelijke tijden wordt de komende dagen weer danig verstoord en dat niet door storm en onweder, maar door een plotse invasie van allerhande prullaria in de winkels en op straat.
Waar men vroeger de blijde intrede van prins herfst op beschaafde wijze vierde met een toename aan flakkerende kaarsjes of een kunstig gevlochten bladerslinger, wordt de deur van menig woning heden ten dage ontsierd door wanstaltige gedrochten. O, gruwel, inderdaad. Nu kan ik best nog begrijpen dat een oranje pompoen enig esthetische extases kan opwekken maar moeten daar echt van die geniepige oogjes en een akelige grijns in worden uitgesneden? En dan heb ik het nog niet eens over die andere vormen van misplaatste creativiteit die het netvlies teisteren.
Neen, ik heb het niet zo voor weelderige webben met spichtige spinnen, akelige tronies en ellendig giechelende schedels maken bij mij geen goede beurt. En ook aan een strop wiebelende skeletten (al dan niet lichtgevend) keer ik met een zucht de rug toe. Voor zo’n danse macabre ben ik echt niet te vinden, jammer voor eenieder die zich zo heeft uitgesloofd. Halloween, ieder zijn meug, denk ik dan...
Tradities en volkscultuur: het is in theorie allemaal prachtig. Maar mag er iets meer bekommernis zijn om schoonheid en de zielenrust van de passerende medemens? Want het is nu wel angst en beven tijdens de ochtendwandeling zegt Natoken met enige zin voor pathos!!
Misschien moet ik mij twee zwarte katten aanschaffen die me kunnen vergezellen op mijn wandelingen! Nu alleen nog even een akelig lachje instuderen en dan mijn bezemsteel op...
Het is nu volop herfst en de avonden zijn te fris geworden om zonder verwarming te zitten. Omdat we van de warmte van een echte vlam houden , steken we hier voorlopig ’s avonds de kachel aan met hout .. heerlijk! Dat was deze week ook zo..
Deze zomer had mijn vooruitziende slaapgenoot al bakken gevuld met kleine houtblokjes en takjes en houtafval precies wat we nu nodig hebben. Hij bracht twee draagbakken binnen en zette die in de keuken , dus binnen ons bereik. Toen we ’s avonds onze knusse zetel wilden ruilen voor het bed zag T plots een muis langs de plinten voorbij schieten. Een muis in huis!! Paniek en biebie zou niet gaan slapen voor dat beestje gevonden werd! De bakken met hout werden buiten gezet en de jacht was geopend en uiteindelijk schoot het beestje de keuken binnen.. Daar heeft mijn “ held” met een stamp van zijn voet het beestje naar de eeuwigheid gestuurd. Maar gerust was ik helemaal niet meer en van slapen zou er niet direct iets in huis komen dus zetten we een muizenval of twee in keuken en living en bleven we nog wat naar TV kijken hoewel.. mijn ogen tuurden eerder de living rond om te zien of daar nog zo’n stiekemerd rondliep.
Na een halfuur vonden we toch dat we naar de “ bedstede” konden trekken maar niet vooraleer de vallen nagezien werden en… tot onze consternatie zagen we dat de kaas van de val in de keuken weg was maar geen muis te zien. Er zat dus nog zo’n engerd in huis.. De vallen werden opnieuw gevuld en nog eens goed afgesteld en dan gingen we maar met tegenzin slapen. We wrongen ons door de kleinste deuropening zodat de beestjes niet naar de rest van huis zouden vluchten…
Uiteindelijk heb ik toch nog goed geslapen maar mijn eerste werk bij het opstaan was de valletjes checken en .. jawel hoor er zat een muis in één van de vallen….Nu moet mijn schat elke bak die hij nog naar binnen brengt eerst grondig nazien en de blokjes er één na één inleggen .. want ik wil geen tweede keer voor zo’n verrassing staan…Het belooft een warme winter te worden hier ten huize Natoken letterlijk en figuurlijk.
Bij het opstaan deze morgen werden we begroet door een stralend oktoberzonnetje en direct had ik al heel wat plannen in mijn hoofd om buiten bezit te zijn . Helaas drie keer helaas, die euforie heeft maar een paar uurtjes geduurd want tegen de middag was het al bewolkt en voorspelden de wolken niets goeds. Dan maar gezocht naar een bezigheid binnen en zoals elk jaar wacht hier nog de “ changement de garderobe”…
Alle zomerkleren mogen stilaan opgeborgen worden tot volgend jaar.. wat klinkt dat lang . Ik denk dat ik ergens een gaatje zoek om er deze winter toch nog wat gebruik van te maken! En zoals ieder jaar sta ik voor het dilemma : houd ik dat bloesje of pulletje of die broek nog bij of doe ik het weg? Dan maak ik stapeltjes met wat ik niet gedragen heb en wat weg mag en zie dan tot mijn ontzetting dat die stapeltjes groter zijn dan de rest. Ja een mens heeft zo van die voorkeuren wat kledij betreft waardoor je vergeet dat er nog andere leuke outfitjes in de kast hangen.. Zoals naar gewoonte kon ik bijlange niet alle spulletjes van de weggooistapel effectief wegdoen en zo blijft de kast maar volhangen en liggen …
Ik zie bij ons jong volkje dat ze daar minder last van hebben.. elke zomer staat een flinke zak met spullen klaar voor de ophaling… Zou dat iets met ouder worden te maken hebben of zijn wij wat weggooien betreft inderdaad drager van een andere gen dan de huidige generatie? Weggooien , vernieuwen, de laatste snufjes hebben…ik denk dat wij er minder door gebeten zijn dan de jonge mensen van vandaag.. Och ja.. zij helpen misschien liever de economie draaiende te houden .. Ik heb het afgeleerd om daar mijn mening over te spuwen…want af en toe betrap ik me er ook al op dat er wat van die nieuwe genen binnen sluipen .. Besmetting heten ze dat dan haha..
Maar intussen was mijn dag goed gevuld, ben ik klaar voor de herfst en de winter en heb ik niet zoveel nieuwe spulletjes nodig zo te zien.
Natoken is tuk op seizoenswisselingen! Een nieuw jaargetijde begroet ze steevast op uitbundige wijze, al dan niet met een jubelkreet. Meteen is ze druk doende snode plannen te smeden, aangepast aan de nieuwe context zoals bijvoorbeeld de menukeuze, de beplanting, de garderobe en de “algehele festiviteitenopluistering”! Ja, variatie en flexibiliteit brengen het beste in de mens naar boven, of toch in elk geval in haar.
Maar dit jaar is een uitzondering. Terwijl de bomen beslissen om zich te tooien met felle kleuren (doorgaans Natokens favoriete look) haalde ze mismoedig de schouders op. En ook de kastanjes die haar pad kruisten, liep ze hoofdschuddend voorbij. Andere jaren daarentegen is ze vaak niet in te tomen en propt ze haar zakken vol met die glanzende pracht (niet dat je er ook iets mee kunt doen, maar ze vindt het gewoon te mooi om te laten liggen!). Neen, de afgelopen dagen waren er geen vreugdedansjes of pretoogjes te bespeuren, noch leidde het nieuwe jaargetijde tot tomeloze inspiratie want met de muze was het ook geen weelde!
Nu staat ze in twijfel, zal ze zich wentelen in zelfmedelijden, sjokt ze zich door het leven, mismoedig met gebogen rug en een slepende tred (ochottekes, ocharmekes!). Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is dat gevoel van niet goed weten wat te voelen te wijten aan een gebrek aan zomer. O ja, september was prima maar de augustus een flop en daarom... Je moet immers wél een seizoen kunnen afsluiten, voor je een nieuwkomer kan verwelkomen. Het is namelijk de contrastwerking die het hem doet! Wat de zomer betreft wil dat zeggen dat je genoeg warmte moet hebben gehad om weer te snakken naar frisse briesjes en haardvuren. En laat daar nu net het schoentje wringen…
Maar, Natoken heeft in wezen beslist een opgeruimd karakter. Ze weet wel van wanten en dus haalde ze prompt een kop thee te voorschijn om haar gemoedsstemming op te vrolijken. Deze keer koos ze voor kaneelthee en dat is zeker niet toevallig, want ze verbindt deze drank mentaal onmiddellijk met herfstige sferen, mist en eekhoorntjes, bambi'tjes en andere herfstpret.
En jawel zie de lucht klaarde op! Ze heeft zelfs een flinke herfstwandeling gemaakt samen met haar schat en kijk eens aan, daar kwam het terug. Hop, de vlam ging in de eerste kaars! Niet lang daarna volgde de pompoensoep en dan nam ze wol en haaknaald ter hand om knus en vol ijver koudebestendige accessoires te vervaardigen. Ja, geuren en smaak zijn misschien nog wel de meest krachtige gids voor ons geheugen. Zij voeren ons gemakkelijker dan teksten, foto’s of geluiden terug in de tijd.
Dus ruik vooral goed rond, proef het seizoen en dan komt de rest vanzelf! Natoken heeft het ondervonden!
Sinds een tijdje zie ik hem regelmatig in onze tuin, een bruin/zwarte merel met de bijna kale kop. Op het eerste zicht lijkt hij echt een sukkeltje en toch heeft hij iets grappigs.
Vanuit de keuken doet hij me aan een kleine gier denken. Samen met andere vogels komt hij regelmatig een kruimeltje meepikken van de broodkorrels die ik af en toe op het terras gooi. Volgens mij is het een vrouwtje, bruine veren weetje wel, maar dan wel een oud vrouwtje. Echt vinnig is zij niet meer.
Vandaag zat ze rustig op de tuintafel en keek ons tussen de regendruppels gewoon aan. Het leek wel of ze ons iets wilde vragen of was ze gewoon verdwaald in haar vogelwereld? Volgens mij is ze niet alleen oud maar ook dement zoals ze erbij zat. Nadat ze nog een souvenirtje op de tafel had achtergelaten, is ze weggevlogen. Het zou mij niet verwonderen als het één van de laatste keren was dat we haar zagen. Eén ding staat vast de winter zal ze echt niet overleven zonder haar hoofddeksel.
)
trekt ze zich omhoog! 
Ik heb het afgeleerd om daar mijn mening over te spuwen…want af en toe betrap ik me er ook al op dat er wat van die nieuwe genen binnen sluipen .. Besmetting heten ze dat dan haha.. 
