Natoken is tuk op seizoenswisselingen! Een nieuw jaargetijde begroet ze steevast op uitbundige wijze, al dan niet met een jubelkreet. Meteen is ze druk doende snode plannen te smeden, aangepast aan de nieuwe context zoals bijvoorbeeld de menukeuze, de beplanting, de garderobe en de “algehele festiviteitenopluistering”! Ja, variatie en flexibiliteit brengen het beste in de mens naar boven, of toch in elk geval in haar.
Maar dit jaar is een uitzondering. Terwijl de bomen beslissen om zich te tooien met felle kleuren (doorgaans Natokens favoriete look) haalde ze mismoedig de schouders op. En ook de kastanjes die haar pad kruisten, liep ze hoofdschuddend voorbij. Andere jaren daarentegen is ze vaak niet in te tomen en propt ze haar zakken vol met die glanzende pracht (niet dat je er ook iets mee kunt doen, maar ze vindt het gewoon te mooi om te laten liggen!). Neen, de afgelopen dagen waren er geen vreugdedansjes of pretoogjes te bespeuren, noch leidde het nieuwe jaargetijde tot tomeloze inspiratie want met de muze was het ook geen weelde!
Nu staat ze in twijfel, zal ze zich wentelen in zelfmedelijden, sjokt ze zich door het leven, mismoedig met gebogen rug en een slepende tred (ochottekes, ocharmekes!). Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is dat gevoel van niet goed weten wat te voelen te wijten aan een gebrek aan zomer. O ja, september was prima maar de augustus een flop en daarom... Je moet immers wél een seizoen kunnen afsluiten, voor je een nieuwkomer kan verwelkomen. Het is namelijk de contrastwerking die het hem doet! Wat de zomer betreft wil dat zeggen dat je genoeg warmte moet hebben gehad om weer te snakken naar frisse briesjes en haardvuren. En laat daar nu net het schoentje wringen…
Maar, Natoken heeft in wezen beslist een opgeruimd karakter. Ze weet wel van wanten en dus haalde ze prompt een kop thee te voorschijn om haar gemoedsstemming op te vrolijken. Deze keer koos ze voor kaneelthee en dat is zeker niet toevallig, want ze verbindt deze drank mentaal onmiddellijk met herfstige sferen, mist en eekhoorntjes, bambi'tjes en andere herfstpret.
En jawel zie de lucht klaarde op! Ze heeft zelfs een flinke herfstwandeling gemaakt samen met haar schat en kijk eens aan, daar kwam het terug. Hop, de vlam ging in de eerste kaars! Niet lang daarna volgde de pompoensoep en dan nam ze wol en haaknaald ter hand om knus en vol ijver koudebestendige accessoires te vervaardigen. Ja, geuren en smaak zijn misschien nog wel de meest krachtige gids voor ons geheugen. Zij voeren ons gemakkelijker dan teksten, foto’s of geluiden terug in de tijd.
Dus ruik vooral goed rond, proef het seizoen en dan komt de rest vanzelf! Natoken heeft het ondervonden!
Sinds een tijdje zie ik hem regelmatig in onze tuin, een bruin/zwarte merel met de bijna kale kop. Op het eerste zicht lijkt hij echt een sukkeltje en toch heeft hij iets grappigs.
Vanuit de keuken doet hij me aan een kleine gier denken. Samen met andere vogels komt hij regelmatig een kruimeltje meepikken van de broodkorrels die ik af en toe op het terras gooi. Volgens mij is het een vrouwtje, bruine veren weetje wel, maar dan wel een oud vrouwtje. Echt vinnig is zij niet meer.
Vandaag zat ze rustig op de tuintafel en keek ons tussen de regendruppels gewoon aan. Het leek wel of ze ons iets wilde vragen of was ze gewoon verdwaald in haar vogelwereld? Volgens mij is ze niet alleen oud maar ook dement zoals ze erbij zat. Nadat ze nog een souvenirtje op de tafel had achtergelaten, is ze weggevlogen. Het zou mij niet verwonderen als het één van de laatste keren was dat we haar zagen. Eén ding staat vast de winter zal ze echt niet overleven zonder haar hoofddeksel.
Het is dat jaar blijkbaar niet echt ons jaar waar het planning betreft… Elke zomer hebben we hier een 5/6 tal BBQ met familie en vrienden verspreid over de maanden juli en augustus en laat het nu uitgerekend op bijna al die dagen geregend of gemiezerd hebben . Enkel in juli hebben we 2 maal geluk gehad.. tsja ook dat is onze Belgische zomer! Ondat onze vrienden zondag terug afreizen naar Spanje tot volgend jaar mei, besloten we nog even samen van een etentje en wandeling te genieten aan zee en omdat de weermannen allemaal maandag als een zonnige dag voorspelden , prikten we ook die dag uit, maar nougabollen.. zoals zo vaak al deze zomer was het ook weer eens een verkeerde keuze.. We hadden een bewolkte dag met af en toe wat regen.. Gelukkig compenseerde het gezelschap veel en onze traditionele wafel aan zee die hebben we toch gehad hoor!! Dat het sindsdien beter weer was, doet me sakkeren maar nu ben ik in spanning voor de volgende afspraak. We hebben met gans ons gezin, kinderen en kleinkinderen plannen voor het tweede weekend van november… Als er iemand goeie connecties heeft met de weergoden please vraag hen om voor die dagen en de gekozen locatie voor goed weer te zorgen. Ik weet het wel , zomerse temperaturen zullen we niet krijgen maar als het weer al meezit dan valt de rest ook in de plooi! Ik zal eens uitzoeken waar ik nog eieren kan brengen bij de zusters Clarissen!! Jullie horen er nog wel van!
Naar aanleiding van een logje bij Ani moet er mij ook iets van het hart. Zij en haar vriendin kregen bij het uitstappen uit de auto van twee jonge gasten die op skateboarden voorbij kwamen het volgend te horen:
“KAN JE NIET RAPPER OUDE “?
Dat bij Ani en haar vriendin de mond open viel , kan ik best begrijpen hoewel… maandag op de kusttram kregen we ook een staaltje van gebrek aan respect te verwerken…
De tram was tamelijk gevuld toen we opstapten omdat hier en daar de scholen al uit waren dus stonden we met ons vier mee te deinen en klampten ons vast aan de metalen palen op de tram tot mijn lodderig oog op de zetel naast viel ons waar 2 jonge gasten met hun GSM druk doende waren. De derde zitplaats werd bezet door een grote rugzak. We hadden wel al een blik gekregen van hen maar verder geen reactie. Omdat mijn vriendin een paar jaar ouder is dan ik en ik plots zo’n drang had om die knullen eens op hun plaats te zetten, nam ik spontaan de rugzak vast, zette die op die eigenaar zijn schoot en zei tegen mijn vriendin:
"jij kan die plaats beter gebruiken dat die rugzak!"
Jongens, je had die 2 gasten hun gezicht moeten zien… ik denk dat ik hen in snelheid gepakt heb want hun mond viel bijna letterlijk open… wat ze daarna tegen elkaar gezegd hebben, weet ik niet , het interesseerde me ook niet maar mijn vriendin zat neer! Blijkbaar moeten een paar jongeren die verder zaten het geval gezien hebben want spontaan klonk de vraag..
” Wil je hier zitten wij kunnen wel rechtstaan”…
Nu viel mijn mond bijna open want zo kan het dus toch nog. Waaruit ik besluit dat we niet alle jongeren over dezelfde kam mogen scheren .. Ik heb zelfs nog een gezellige babbel gehad met het meisje en haar vriendje die aan mij en T hun plaats afstonden.. Echte tieners waren ze hij met de pet achterste voren op het hoofd zij met een kleine piercing in de neus maar verder heel beleefd en van het genre dat je zelfs een lach ontfutselt…We kregen nog een goeie vakantie toegewenst toen ze afstapten.. daardoor voelde ik me weer verzoend met de wereld al had mijn vriendin zich bijna doodgeergerd aan haar gezelschap. Bleek dat één van de twee op zijn GSM naast een telefoonnr SLET had staan en op de vraag wie dat was zei hij dat is mijn moeder. Zijn vriend vond het blijkbaar ook iets te ver gezocht en vroeg :
"Haat jij je moeder dan zo erg?”
Waarop die gast luidop zei: “ mijn moeder is een slet en ze heeft twee tetten en zo verder..”
Ja nu begrijp ik waarom hij me zo scheef bekeek toen ik zijn rugzak op zijn schoot zette.. Gelukkig was mijn vriendin wijs genoeg om haar tong 10 keer om te draaien en te zwijgen. . Ik denk dat ik die kerel met donderse blikken zou aangekeken hebben …
En dan vraag je je af.. hoe moet dat morgen als die kerels de volwassenen van de maatschappij worden? Maar gelukkig bestaan er ook anderen dus ik verlies nog niet helemaal mijn geloof in de jeugd!
Het was pas nadat ik de reactie van Roze gelezen had met de gelukwensen voor mijn 6 jarig blogje dat ik me realiseerde dat het inderdaad al zo lang was dat ik hier van alles en nog wat op dit blogje neergooi!
Intussen zijn veel maatjes naar andere mediaoorden vertrokken maar anderen bijgekomen of gewoon trouw blijven langskomen. Door die twee laatsten ben ik ook een blijver en het is goed dat ik hier af en toe mijn ei kwijt kan. Voor sommigen is bloggen wellicht passé omdat er een veel directere weg is de dag van vandaag maar ik blijf ervan overtuigd dat je hier beter contacten legt in de ware betekenis van het woord dan op FG of twitter waar iedereen zomaar wat neergooit en een like of af en toe een regeltje je laat weten dat iemand langskwam… Geef mij dan maar die paar mensen die hun mening of visie of meeleven neerpennen in een reactie hier .. Denk je ook niet dat we allemaal al voldoende overladen zijn met al die vluchtige contacten? Voor mij wegen 10 likes niet op tegen 1 welgemeende reactie op mijn blog.
Maar ja ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is hé en ik ben nu eenmaal iemand die echte contacten koester en nodig heb.. En af en toe blijft er dan zo ééntje uitspringen waarmee de band iets meer aangetrokken wordt .. en dat werkt verrijkend , vind ik!
Dit gezegd zijnde ( haha) ga ik er nog maar een jaartje mee door zeker en klinkt het niet dan botst het maar!!
Dit is het seizoen waar ik naast de zomer het meest van hou en om zoveel redenen. Wil je ze weten en wat ze bij mij oproepen? Ik kijk om me heen en dat is wat ik zie; wat ik voel...
De berken in de tuin verliezen alweer hun blad. Iedere dag liggen er weer meer blaadjes dan de dag ervoor. Het groen verdwijnt zo langzaamaan uit de tuin. Langs de haag naast ons huis vang ik bijna iedere ochtend een spinnenweb op met mijn gezicht. De zon staat alweer lager dan een maand geleden en om zeven uur valt de avond. . De herfstkleuren zijn op zijn mooist. Geel oker, rood, roodbruin, bruin en hier en daar toch wat groen. Een beetje ontroerd kijk ik ernaar beseffend dat de cyclus verder gaat, zoals met alles. En elke keer opnieuw. En al is de temperatuur nog goed, voor m’n gevoel gaat dit proces ieder jaar weer veel te snel.
‘Het is wennen aan september de herfstblues als voorloper op de winterblues. Ja, het is ieder jaar weer wennen aan september en daarna… oktober. En opeens is het weer fris buiten, is het gras ‘s avonds nat en lijkt de zomer voorbij .Ik zie in elk geval veel appels en peren om me heen plukrijp worden, dus iets met oogsten kan ik me voorstellen. De koude wind nodigt me uit om naar binnen te gaan en de houtkachel zal stilaan weer actief worden. Ik realiseer me dat het alweer eind september is en dat de herfst begonnen is.
Herfst. Het woord alleen al vind ik heel erg mooi het heeft voor mij zelfs een diepere betekenis dan alleen de naam van een seizoen. Met het begin van de herfst breekt namelijk het verval van seizoenen aan. Het doet mij denken aan sterfelijkheid. Het is iets afschuwelijks, maar van de andere kant ook een unieke en mystieke gebeurtenis. Het doet bezinnen, stilstaan bij het leven en brengt mensen vaak dichter bij elkaar. Voor hen die het bijzondere niet kunnen zien, is herfst vaak een spelbreker en ‘slechts’ het verlengde van de winter. Net als bij de sterfelijkheid kunnen de herfst (en ook de winter) op twee manieren worden bekeken. Het is een tijd om het leven te herinneren òf een tijd voor de herinnering van verlies.
Verlies is nodig voor groei. Zoals een boom zijn bladeren laat vallen om zijn energie te sparen om de winter te overleven om daarna weer opnieuw uit te lopen en op te bloeien, zo bloeien wij mensen met de seizoenen van het leven mee en zelfs als we dood gaan vergaat ons lichaam weer tot stof van de aarde, die de voedingsbodem is voor het primaire leven op aarde: de planten. Zij voeden de herbivoren, omnivoren enz . The circle of life!.
Soms kost het mij ook moeite, maar ik sta hier toch bij stil. En op die manier krijgt de herfst iets magisch in plaats van iets dors en doods. De herfst voelt lieflijk en zacht. Hij is van goud. De herfst die je af en toe nog kan verrassen met een onverwachte zon, de gouden gloed in de lucht door de zon die op de verkleurde bladerden schijnt. Bladeren die rustig naar beneden dwarrelen, het wandelpad bedekkend met een zachte laag, blaadjes die voor je voeten dansen als het waait. De herfst brengt frisse appels, verse noten, prachtige paddenstoelen, een donker paars gekleurde heide, lange wandelingen om te genieten van al het moois, wandelingen waarbij je wordt vergezeld door een fikse wind die je aanzet om een dikke sjaal en laarzen met extra sokken te dragen.
Herfst betekent niet meer naar buiten te moeten voor een tuinfeest of barbecue, maar heerlijk boeken lezen, bij een glaasje wijn .
Herfst betekent ook gezelligheid ! Wollen sokken en lekkere sjaals waarin je je eindeloos kunt wikkelen. Taartjes bakken en veel thee of koffie drinken, met de voeten opgetrokken op de bank. Kaarsjes, warme chocolademelk, een volle heldere maan, zoete honing, geurende bessen. Een cinemaatje pakken, uitslapen op een regenachtige dag. Een extra lange boswandeling, mooie kastanjes uitzoeken en in je zak steken. Thuis worden ze opgepoetst en in schalen gelegd, als versiersels voor de sfeerkaarsen in de lange avonden.
Herfst is de tijd van halloween als huizen en winkels versierd worden met lampionnen, pompoenen in alle soorten en maten, maskers…oranje-bruine-rode-zwarte kleuren nemen de overhand. Kinderen lopen verkleed als heksen, feeën en zelfs in pompoenenpakken over straat.
De herfst vervult, de herfst raakt me zachtjes aan, omarmt me. Mij maakt hij in elk geval aan het mijmeren en glimlachen. Hmmm…Herfst!
Ik vergeet nooit een gezicht. Maar voor sommigen maak ik graag een uitzondering.
In wat voor een tijd leven wij! We geven geld uit dat we niet hebben, voor dingen die we niet nodig hebben, om indruk te maken op mensen die we niet kennen.
Je moet altijd twee scharen bij elkaar leggen. De tweede schaar kun je dan gebruiken in de plaats van de schaar die nooit ligt waar ze altijd zou moeten liggen.
Liegt een leugenaar als hij zegt dat hij liegt?
Liever een blauwtje lopen dan een groentje blijven.
Voor elke eenvoudige oplossing is er wel een aantal complexe problemen te vinden.
Vriendelijke woorden zijn soms kort, maar hun echo sterft nooit uit.
Vrouwen hebben meestal niets om aan te trekken, en geen plaats om het allemaal op te hangen!
Waarom de USA mensen in de ruimte stuurt: "De mens", zegt een NASA-rapport van 1965 over bemande ruimtetuigen, "is het goedkoopste en veelzijdigste computersysteem dat in massa geproduceerd kan worden door ongeschoolde arbeidskrachten."
Waarom is het zo dat mensen die het minst weten, dit het luidst weten?
Waarom krimpen schapen niet als het regent?
Wanneer de mensen alleen praatten over wat zij begrepen zou er maar weinig op de wereld gezegd worden.
Wees jezelf! Er zijn al anderen genoeg.
Wie een gat graaft voor een ander is tenminste geen egoïst!
Wie het laatst lacht, is het langzaamst van begrip.
Wie niet een beetje kan lachen met ernstige dingen, is geen serieus mens.
Jan heeft last van een 'tic nerveux' op zijn linkeroog zodat het lijkt alsof hij een knipoog geeft.
Op een dag gaat hij solliciteren als handelsvertegenwoordiger voor een bedrijf. De personeelschef bestudeert zijn cv en zegt:
"Wel, dat ziet er goed uit. Goede opleiding en ook goede referenties. Normaal gezien zouden we u onmiddellijk in dienst nemen. Maar zoals u weet gaan de mensen bij een handelsvertegenwoordiger erg af op het uiterlijk. En dat geknipoog van u, dat kan de potentiële klanten afschrikken. Het spijt me, meneer, maar we kunnen u niet in dienst nemen..."
"Wacht" roept Jan. "Wanneer ik 2 aspirientjes neem, dan gaat het knipogen dadelijk over! "
"Ah, is dat echt? Dat is fantastisch! Laat maar eens zien"
Jan gaat in zijn zakken en begint er te zoeken, alles wat hij tegenkomt legt hij op de bureeltafel: rode condooms, blauwe condooms, geribbelde condooms, condooms met aardbei, frambozen en chocoladesmaak. Uiteindelijk vindt hij de strip met aspirines, neemt er twee uit, slikt ze in en stopt onmiddellijk met knipogen.
"Formidabel, dat blijkt inderdaad te werken," zegt de personeelschef. "Maar eerlijk gezegd: wij zijn een fatsoenlijk bedrijf en een man die blijkbaar zoveel achter de vrouwen aan zit, dat hebben wij niet nodig."
"Achter de vrouwen zitten? Hoe bedoelt u? Ik ben een gelukkig getrouwd man !"
"Tja, meneer, hoe verklaart u dan al die condooms? "
"Oh, dat," zucht Jan. " Bent u al eens een apotheek binnengestapt en hebt u er al knipogend, naar aspirientjes gevraagd?"
Elke minuut van je dag is goed gevuld. Je bent altijd bezig. Je agenda puilt uit, je haast je continu van hot naar her, je werkt hard om je planning af te krijgen en als je even niets doet dan ben je wel extra hard bezig in je hoofd omdat je nog zoveel dingen moet doen.
's Avonds plof je moe en uitgeput in de zetel om tv te kijken of ga je toch nog maar even door met facebook, bloggen of surfen op het internet. Op die manier probeer je je hoofd leeg te maken want je hebt eindelijk tijd voor jezelf! Het gevolg: je doet weer IETS terwijl je eigenlijk misschien behoefte hebt aan NIETS. En wees gerust, dat is precies wat wij allemaal geleerd hebben.
Maar hoe zit dat dan eigenlijk met NIETS doen? Dat kan toch helemaal niet hoor ik je denken. Jawel hoor. Tenminste, als we er even niet bij rekenen dat zitten, liggen, ademen ook iets doen is. Het kenmerk van deze laatste werkwoorden is dat zij allemaal geen lijdend voorwerp nodig hebben en dus op zich zelf kunnen bestaan.
Maar NIETS doen ? Lege tijd die moet je toch ergens mee vullen? Je kan toch niet zomaar NIETS doen?! Je tijd verspillen?
Jawel en sterker nog: het is heel erg goed om dat regelmatig te doen! We hebben dat gewoon nodig om de volgende dag weer op volle toeren aan het werk te kunnen. Maar hoe doe je dat dan, niets doen als bezig zijn in je gebakken zit?
Het is makkelijker dan je denkt. Misschien herinner je je nog dat je als kind wel eens gewoon aan het dagdromen was, aan het mijmeren, dat je gewoon op de bank zat voor je uit te staren. Dat is één manier. Een andere is om creatief bezig te zijn en dat te doen waar je echt zin in hebt en dan speelt het geen rol wat je ook bezig houdt.
Mijn "niets doen" bestond vandaag in lekker een film bekijken die hier al maanden op de harde schijf van de TV staat bij een heerlijk kopje thee en een stukje cake... heel ongewoon voor mij als je me kent, maar ik voel me niet schuldig!!
Sinds zondag zitten we in de herfst en ook aan de natuur kan je het stilaan zien. Door die vroege zomer en een tegenzittende augustus lijkt alles in versneld tempo te evolueren. In de natuur ontstaat langzaamaan een warm kleurenpalet van bruine, gele en rode tinten. Bladeren beginnen te verkleuren en ik... ik verf mijn haar ook in een soort kastanjebruin …
Paddenstoelen herinneren weer aan het vergankelijke van al wat leven is al ben ik ook geboeid door de pracht van sommige exemplaren. Die vond ik in onze buurt.
Ook de dagen beginnen korter te worden, het wordt al vroeger donker. In eerste instantie ben je je er nog niet zo bewust van maar dan opeens… besef je dat het al om een uur of 7 schemerdonker is. Met een schok realiseer je je ‘Oh nee … de herfst komt er aan!’.
Voor velen is deze tijd van het jaar een uitdaging om positief, gemotiveerd en vol energie te blijven want een najaarsdip ligt zomaar op de loer. Misschien zou je het liefst de dekens over je hoofd willen trekken en dit seizoen willen overslaan. Toch kan de herfst je veel brengen. Door naar de natuur en vooral naar de bomen te kijken, kan je leren wat je kan doen om door de donkere helft van het jaar te komen nl loslaten.
In de herfst houden de bomen zich niet koppig vast aan hun bladeren, omdat ze die volgend jaar weer nodig kunnen hebben. De prachtige herfstbomen laten hun bladeren moeiteloos vallen. Wij, daarentegen, houden vaak vast aan gewoontes, gedachtes en mensen die onnodig veel tijd en energie kosten. Hierdoor belemmeren we positieve veranderingen in ons leven.
Het regent af en toe zachtjes vandaag en sommigen voelen zich gevangen in een web van weemoed die om hen heen hangt. Niet aan toegeven lieve mensen we gaan gewoon door, plukken mispels, rapen appeltjes, zoeken paddenstoelen, stoven peertjes en nog veel meer. We snoeien, kloven, hakken en stapelen het hout voor de kachel of de open haard. We halen wijn in huis, merlots met namen als Stormhoek en andere Vonkelwynen. We heffen het glas op de seizoenen, we zijn er nog, dat is het enige dat telt! De hemel willen we later ontdekken, we hebben geen haast. We hebben leeftijd, maar geen ouderdom.
Goeie zondag aan iedereen en een goeie start van de herfst..
Het grijs heeft zich hier ingeruild voor de zon en daar moeten we nog van genieten want ik vrees dat we het beste gehad hebben! Maar daarover een andere keer. Waar ik het wel over heb is die onberekenbaarheid van onze geest ..
Vanmorgen kwam ik wakker uit een aangename maar rare droom! Ik was samen met blogmaatjes Jeske en Ani het Westen van ons landeke onveilig aan het maken. Dat Jeske met een arm in de gips zat dat namen er maar bij we haakten in langs haar goede kant. Ik herinner mij dat we veel gelachen hebben maar vraag me niet waarmee? Bekaf van onze terrassentocht en wandelingen hebben we dan maar uitgeslapen in mijn ouderlijke thuis. Nog zo iets, die thuis is al een tijdje mijn thuis niet meer en onlangs kwam ik er voorbij en herkende het huis bijna niet meer. De jonge eigenaar maakt er een moderne beauty van zowel van binnen als van buiten. Ik mocht even binnenkomen om alles te bewonderen. Ons ma zou nogal een borst opzetten moest ze zien hoe haar stulpje omgebouwd werd!!
Maar het gekste is dat ik zo'n duidelijk beeld had van de blogmaatjes al heb ik Ani nog nooit gezien. Jeske ken ik wel dus haar beeld kwam normaal binnen maar Ani heb ik blijkbaar geschets aan de hand van de contacten die we hier hebben en wat ze bij mij oproepen. Ik kan niet zeggen of het echt klopt, volgens Ani blijkbaar wel maar toch sta ik verbaasd hoe in onze geest een beeld gevormd wordt van de personen die we in ons leven ontmoeten al dan niet visueel! Dat Myette ons 's morgens aan de koffie tafel vergezelde, verwondert me niet want dat maatje ken ik beter en die houdt ook wel van een onderonsje .
Zeg nu nog eens dat sennet geen deuren opent en diegenen die ervan weglopen hebben ongelijk!
Kleinzoon 2 is al een ganse week ziek en komt al een tweetal dagen bij oma en opa uitzieken want mama en papa moeten werken. Goed dat de grootouders er nog zijn om in zo'n geval in te springen want opvang de dag van vandaag kost ook handen van mensen. Het ventje zit geplaagd met een angine en door die keelpijn heeft hij koorts. Hij maakt nu wel snel koorts maar alles wat boven de 38 is , is teveel om naar school te sturen. Omdat hij niet te snel zou achter lopen van bij het begin van het schooljaar, heeft mama wat bijwerkingsoefeningen opgevraagd aan de juf en zodoende zat ik even weer met onze schat op de denkbeeldige bankjes. Hij zit in het vijfde leerjaar en dan beginnen die eerste lessen Frans…en ik ben nog steeds de mening toegedaan dat een taal moet gedrild worden…Wat de opmerking uitlokte bij onze schat…” Milan ( kleinzoon 1 ) heeft het gezegd.. amai als je met oma moet oefenen ..die weet van geen ophouden!!" Lap dat weet ik ook weeral maar allé zeg, zo erg is het toch niet of wel?
Na Frans kwamen die "heerlijke" vraagstukken en bewerking met metriek stelsel zoals we dat toen zo noemden , liter en dl en cl en gr en dg en mg enz zo, weet je nog?! Nu herinner ik me weer dat dit inderdaad voor velen een groot struikelblok was en ik heb hem de truckjes van “ onze tijd” meegegeven. Nu kan en mag dat allemaal niet meer maar nougabollen.. we hebben het jaren zo gedaan en er onze plan mee getrokken dus… waarom nu niet meer!
"Zo is het gemakkelijker oma," zei hij "maar dat mag niet van de juf."
Dat kereltje is nog inbraaf en gehoorzaam en ik wil hem nu echt niet op het verkeerde pad zetten maar ik fluisterde hem toch in om stiekem op een blaadje oma’s kneepje toe te passen .. soms moet je al eens je eigen gemak opzoeken! Als hij dan de komende weken een opmerking krijgt wanneer hij toch gesnapt wordt dan vliegt oma op de juf haar boekje.. En toch kan ik het mij niet aantrekken want ik vraag me af waarom alles nu zo geheel anders moet dan in onze tijd…Tsja… ik word zeker ouder.
Ik botste op het volgende gedicht dat aangeeft dat de rijkdom van kennis overal aanwezig is …je moet er alleen voor open staan!! Ik vond het de moeite om hier even neer te zetten.
Van de zon leren om te warmen
Van de wolken leren om te zweven
Van de wind leren om impulsen te geven
Van de vogels leren om hoogte te winnen
Van de bomen leren om standvastig te zijn
Van de bloemen leren om te schitteren
Van de stenen leren om te blijven
Van de struiken leren om in het voorjaar te vernieuwen
Van de bladeren leren om in de herfst los te laten
Van de storm hartstocht leren
Van de regen leren te vervloeien
Van de aarde leren ontvankelijk te zijn
Van de maan leren te veranderen
Van de sterren leren één onder velen te zijn
Van de jaargetijden leren dat het leven telkens opnieuw begint
Iedere zondagmorgen nam opa zijn 7 jarige kleindochter mee uit in de auto om de band tussen opa en kleinkind levendig te houden, dus toog hij samen met zijn kleindochter in de auto op pad. Tot op een zondag opa zich vreselijk ziek voelde van een verkoudheid en beter in bed bleef liggen. Gelukkig kwam oma met het idee om de plaats van opa in te nemen die dag en zei:
''Ik neem onze kleindochter vandaag wel mee uit met de auto, blijf jij maar liggen en ziek jij maar uit in bed!''
Toen ze terug waren van de autorit rende het meisje opgewonden de trap op om te kijken hoe het met opa ging.
" En, was het leuk in de auto met oma vandaag?" vroeg opa.
" Ja, geweldig leuk!" antwoordde het meisje "en weet je wat opa ?
“ We zijn vandaag geen enkele klootzak, blinde oen, zondagsrijder, amateur, dikke nek, kuttekop, onnozelaar, ouwe zak, mietje, sukkel, stomme huppeltrut of wegpiraat op de weg tegengekomen... geen enkele! Fijn hé Opa! "
Hoeveel keer zou een mens in zijn leven al eens een autoportier dichtgegooien? In elk geval genoeg om daar expert in te zijn, zou men denken. Vraag mij dus niet hoe het in godsnaam mogelijk is, maar een vriendin slaagde erin bij het uitstappen haar duim tussen de deur te klemmen. Nadat ze de initiële flauwvalneiging en golf van misselijkheid overwonnen had, bekeek ze het slachtoffer. Een prachtig discoblauw verspreidde zich in ijltempo over de nagel.
"Ga naar de dokter", zei ik toen ik het pronkstuk ontwaarde.
"Maar waarom zou ik" antwoordde ze, "er is toch nog nooit iemand gestorven van wat kleur op een nagel. Als het teveel pijn doet dan neem ik wel een Nurofen geen probleem".
Maar de volgende dag kwam de zwelling. Niet alleen de nagel zag blauw, maar ook een stuk daaronder. De duim kreeg het formaat van die van een obese reus. Nog steeds had zij er het volste vertrouwen in.
"Ga naar de dokter, subiet hebt ge een infectie of sterft er wat af" zei ik want mijn vriendin is weduwe en niemand die haar direct goede raad geeft. Ik zag de transformatie met lede ogen aan. 5 dagen later gaf ze toe. Vooral omdat haar vel ondertussen te klein leek te worden om de duim te herbergen. De dokteres schrok en zei "O mijn god". Ik zou eerder " o wat een nagel " verwacht hebben maar soit! Het bloed uit de nagel en omstreken diende gedraind met- ik hou u niet voor het lapje- een gloeiend hete, opengevouwen paperclip zo vertelde mijn vriendin achteraf!. Er werd een doek over haar jurk gelegd, zodat ze haar niet vol met bloed terug de straat moest opsturen en haar nagel werd van twee gaatjes voorzien wat blijkbaar minder pijn deed dan u misschien zou vermoeden.
Nu is ze de gelukkige bezitter van een niet meer zo blauwe nagel, dubbel gepierced en slechts een klein beetje etterend, een doos penicilline en daarenboven waarschijnlijk een gebroken kootje.
In plaats van tegen een kind 'handjes weg' te roepen, zal ik haar daar in het vervolg maar op attent maken.
)
Echt vinnig is zij niet meer. 
En toch kan ik het mij niet aantrekken want ik vraag me af waarom alles nu zo geheel anders moet dan in onze tijd…Tsja… ik word zeker ouder.
