Iedere zondagmorgen nam opa zijn 7 jarige kleindochter mee uit in de auto om de band tussen opa en kleinkind levendig te houden, dus toog hij samen met zijn kleindochter in de auto op pad. Tot op een zondag opa zich vreselijk ziek voelde van een verkoudheid en beter in bed bleef liggen. Gelukkig kwam oma met het idee om de plaats van opa in te nemen die dag en zei:
''Ik neem onze kleindochter vandaag wel mee uit met de auto, blijf jij maar liggen en ziek jij maar uit in bed!''
Toen ze terug waren van de autorit rende het meisje opgewonden de trap op om te kijken hoe het met opa ging.
" En, was het leuk in de auto met oma vandaag?" vroeg opa.
" Ja, geweldig leuk!" antwoordde het meisje "en weet je wat opa ?
“ We zijn vandaag geen enkele klootzak, blinde oen, zondagsrijder, amateur, dikke nek, kuttekop, onnozelaar, ouwe zak, mietje, sukkel, stomme huppeltrut of wegpiraat op de weg tegengekomen... geen enkele! Fijn hé Opa! "
Hoeveel keer zou een mens in zijn leven al eens een autoportier dichtgegooien? In elk geval genoeg om daar expert in te zijn, zou men denken. Vraag mij dus niet hoe het in godsnaam mogelijk is, maar een vriendin slaagde erin bij het uitstappen haar duim tussen de deur te klemmen. Nadat ze de initiële flauwvalneiging en golf van misselijkheid overwonnen had, bekeek ze het slachtoffer. Een prachtig discoblauw verspreidde zich in ijltempo over de nagel.
"Ga naar de dokter", zei ik toen ik het pronkstuk ontwaarde.
"Maar waarom zou ik" antwoordde ze, "er is toch nog nooit iemand gestorven van wat kleur op een nagel. Als het teveel pijn doet dan neem ik wel een Nurofen geen probleem".
Maar de volgende dag kwam de zwelling. Niet alleen de nagel zag blauw, maar ook een stuk daaronder. De duim kreeg het formaat van die van een obese reus. Nog steeds had zij er het volste vertrouwen in.
"Ga naar de dokter, subiet hebt ge een infectie of sterft er wat af" zei ik want mijn vriendin is weduwe en niemand die haar direct goede raad geeft. Ik zag de transformatie met lede ogen aan. 5 dagen later gaf ze toe. Vooral omdat haar vel ondertussen te klein leek te worden om de duim te herbergen. De dokteres schrok en zei "O mijn god". Ik zou eerder " o wat een nagel " verwacht hebben maar soit! Het bloed uit de nagel en omstreken diende gedraind met- ik hou u niet voor het lapje- een gloeiend hete, opengevouwen paperclip zo vertelde mijn vriendin achteraf!. Er werd een doek over haar jurk gelegd, zodat ze haar niet vol met bloed terug de straat moest opsturen en haar nagel werd van twee gaatjes voorzien wat blijkbaar minder pijn deed dan u misschien zou vermoeden.
Nu is ze de gelukkige bezitter van een niet meer zo blauwe nagel, dubbel gepierced en slechts een klein beetje etterend, een doos penicilline en daarenboven waarschijnlijk een gebroken kootje.
In plaats van tegen een kind 'handjes weg' te roepen, zal ik haar daar in het vervolg maar op attent maken.
hopladi, hoplada mijn wagentje is weer eens voor een jaar goedgekeurd!
Ieder jaar krijg ik een beetje stress als die groene kaart in de brievenbus zit. En waarom eigenlijk? De uitkomst is nochtans overduidelijk of je geraakt door de keuring zonder kosten, in het ander geval moet je nog eens terug na eerst een herstelling te laten uitvoeren of je krijgt een roze kaart en dan kan je nog doen wat je wil: herstellen of een andere wagen kopen. Allé dat laatste klinkt eenvoudiger dan het is...
Terwijl mijn wagentje en ik een laatste onderonsje hadden voor ik ermee naar de keuring reed, wisten we allebei dat de tand des tijds ook bij mijn lieve vierwieler wat slijtage naliet. Volgend jaar zijn we al 20 j buddies en we kennen mekaar zo door en door dat we bereid zijn verder lief en leed samen te dragen. Mijn slaapgenoot met de goudenhanden heeft nog maar eens een paar opvallende kwaaltjes weggewerkt of opgelost maar suggereert al een tijdje dat het beste van onze "auto -ik relatie" er op zit en ik ofwel de grote broer van mijn bakje een kans moet geven ofwel opteren voor een andere kleine wagen...Maar mannen weten niet wat de band is tussen de vrouw en haar wagentje. We hebben samen zoveel beleefd , samen gesakkerd in het verkeerd, samen gelachen met knotsgekke situaties op de baan, samen gehuild bij het terugkomen van een definitief afscheid, samen de kleinkinderen afgehaald en teruggebracht, samen gezongen met een topper op de radio samen genoten van een ritje zomaar .. och zo kan ik doorgaan.
Mijn wagentje is na al die jaren een stukje van mezelf op een heel speciale manier en grote broer kan met al zijn comfort en ruimte en zuinigheid nooit dat gevoel geven dat mijn wagentje mij geeft. Ik ken elke zucht elke verandering in geluid, elk schakelpuntje elk kwaaltje van mijn beauty want hoewel mijn bakje al zo oud is, staat het er nog steeds blinkend en stijlvol bij..
Dat allemaal zat ik te bedenken terwijl ik in de rij stond te wachten op mijn beurt. Ik heb mijn vriend nog eens moed ingesproken, gezegd dat ik niet van zijn zijde zou wijken en dat ik met mijn mooiste lach de keurders zou aankijken... A woman has to do what a woman can do .
Intussen viel mijn oog op de andere wachtenden en was ik blij dat ik niet in de rij naast mij stond. De kerel die daar de keuringen voor zijn rekening nam, leek me geen erg vriendelijke man. Een vrouw kreeg daar een hele litanie te horen omdat de cijfers en letters van haar achterste nummerplaat (volgens hem want ik kon ze duidelijk lezen) niet duidelijk meer te lezen waren. De acht kon verward worden met een drie of een zes....blablabla... Het gezicht van die vrouw stond overduidelijk op onweer, dat was iets wat ze waarschijnlijk ook niet verwacht had te horen. Ik vroeg me af of je daarvoor zou moeten teruggaan en bedacht ondertussen dat je het ook nog een beetje moet treffen met wie de keuring doet.
Mijn keurder was streng maar eerlijk, de paar opmerkingen die ik kreeg, had ik ook verwacht. Na bijna 20 j komt er aan elke carrosserie wat slijtage.. en die ene achterband... tsja heupen moeten bij mensen soms ook vervangen worden.
"Je wagentje is in orde mevrouw , er zijn een paar opmerkingen maar ja het is ook al een wagentje van jaren hé . "
Op mijn vraag of ik moest terugkomen zei hij :" Neen, we zullen het wel in de gaten houden"..
Ik kon toch moeilijk die man strelen of een kus geven van contentement dat zou als omkoping kunnen gezien worden, dus bedankte ik hem met mijn mooiste lach en heb ik mijn wagentje dan maar even gestreeld toen ik met een witte kaart en 33,80 Euro lichter buiten kwam en die paar opmerkingen daar doen we wel wat aan. Alleen nog het manneke overtuigen want ik weet dat hij zal opperen dat de kosten die we maken misschien niet meer opwegen tegen een auto die nogal wat slikt en oud is.. moderne wagentjes zijn zuiniger enz enz.. Maar hij begrijpt niet dat er hier meer gaande is tussen ons..en dat ik vind dat je niet zomaar moet opzij gezet worden omdat er al wat cijfers op je teller staan... Ja hij is de realist en ik de romanticus.. en zo vullen we mekaar al 45 j aan!
Soit, ik ben er weer vanaf voor een jaartje. De keuringsstress is weer achter de rug en ik voel me vrolijk....wat een simpel papiertje bij een mens niet kan teweegbrengen
De fiere papa( schoonzoon) plaatst zo af en toe graag een fotootje van zijn kids op FB. Sommigen hebben daar misschien bedenkingen bij omdat Fb een open medium is en je nooit weet welke ziekelijke geest zich “ verstaart” aan een foto maar als ik dan die glimlach zie dan vertedert mijn hart ook en begrijp ik de papa zo goed.
En over die kinderlach wil ik het hebben.
Hier lopen er af en toe 6 kinderen/ tieners in spe rond. Vier dragen steeds de mooiste glimlach op hun nog onschuldig gezichtje twee hebben eerder een zetje nodig om hun snoetje om te toveren tot een zonnetje, tsja ieder heeft zijn karaktertje niet?
Toen ik zondag de opmerking kreeg dat één van hen altijd lachte en het precies een zonnetje was, dan was het precies dat straaltje zon dat ontbrak dat ik aanvoelde. Want in mijn ogen moet een kind nog onschuldig kunnen glimlachen/ lachen mogen geen zorgen of gruwelbelevenissen hun jonge leventje besmeuren en dan denk ik met pijn in het hart aan al die kinderen ergens op onze blauwe bol die uit de boot vallen : ze worden het slachtoffer van geweld, worden op de vlucht gedreven of krijgen niet de kansen en het respect dat ze verdienen. Ook zij verdienen een zonnige start in de mallemolen van het leven om niet getekend de volwassenheid in te gaan…
De glimlach van een kind! Wie kan daar overschillig onder blijven? Of om het met de woorden van Willeke Alberti te zeggen:
Na een drukke week en een zaterdag waarin de drukte een climax bereikte, kom ik nu op zondagavond om 22u stilaan weer boven water.
Tuin en huis lagen er tegen het weekend netjes bij; de BBq was tot in de puntjes voorbereid want 19 man van spijs en drank voorzien vraagt ook de nodige voorbereiding en logistiek.
Het weer op vrijdag zag er veelbelovend uit om er de volgende dag een mooie afsluiter van onze jaarlijkse zomerbijeenkomsten van te maken tot ik op zaterdagmorgen opstond en me afvroeg waar die zon van de dag ervoor was? Het was een bewolkte , licht mistige morgen. Omdat ik nogal vroeg uit de veren was, hoopte ik dat het wolkendek wel zou opentrekken maar helaas ,drie werf helaas.. Nochtans was het niet koud en finaal besloten we om toch alles buiten te laten doorgaan zoals gepland .
Toen de eerste gasten eraan kwamen , vroegen ze met een kwinkslag.. “ Hewel waar is die kempische zon, het is hier meestal toch beter dan in het Wilde Westen?”
Ik had maar één antwoord en dat was dat ze hierboven dit jaar niet met ons meegingen in het vieren en feesten maar dat we het niet aan ons hart zouden laten komen.. Hoewel.. dat hart heeft toch zijn deel gehad, we hebben genoten met hart en ziel en voor de 7 kinderen was het even een korte voortzetting van een vakantie die al een week achter hen lag..
‘s Avonds laat vertrok iedereen met “ het maagje vol en het hoofdje licht” naar huis en konden we al bij al terugkijken op een gezellige chaos hier maar vooral een geslaagde dag! Ik was gewoon bekaf, mijn rug deed pijn, mijn voeten waren oververhit van het geloop de ganse dag rond maar de celletjes van mijn bovenkamer geraakten maar niet in slaapmodus zodat ik om 2u15 terug rond liep in de living , om 3u20 terug in bed kroop om er tegen 4u45 nog maar eens uit te kruipen nog steeds zo wakker als wat..Tegen 6u zag de living er weer al behoorlijk uit, besloot Morpheus me toch stilaan te omarmen en deed ik nog eens een poging om nog wat te slapen. . Ik slaagde daar eindelijk in tot de wekker om 7u50 afliep….en mijn lieve slaapgenoot uitgeslapen vroeg…" Kan het dat je vannacht eventjes opgeweest bent, ik voelde je niet naast mij"!!
Ik heb het maar bij dat eventjes gelaten en gezegd dat ik mijn dromen van de voorbije nacht wel eens op een andere keer zou vertellen..
Vandaag liep ik er dan ook als een zombie bij en wat dacht je? Van in de vroege morgen scheen hier weer de zon.. Hadden we toch uitgerekend die enen dag van het weekend gekozen dat ze even niet thuis gaf zeker?
Nu staat de avond weer voor de deur en .. geloof het of niet maar stilaan ben ik terug alive and kicking waaruit ik enkel kan concluderen dat ik ook stilaan de tol van het ouder worden ervaar en al die drukte me fysisch wel vermoeid maar mijn geest na zo'n drukte niet zomaar op commando het zwijgen kan opgelegd worden… De nacht moet blijkbaar stilaan op een rustiger manier ingeleid worden...
Maar straks begint een nieuwe week en zal ik wel weer terug oké zijn en in alle rust kunnen nagenieten van een geslaagde zomer qua bijeenkomsten en vriendschap en familiewarmte .. en daarop verder teren want de winter kan lang zijn en al geef ik het niet graag toe… de tijd van lang opzitten en druk bezig zijn en van geen ophouden weten, wordt ook voor mij stilaan moeilijker om in harmonie te blijven met de jaartjes op mijn teller!
En om dat toe te geven heb ik al mijn eerste, moeilijke opgave van de week gedaan !!
We zijn augustus weer al gepasseerd en september ingestapt en zoals elk jaar overvalt me dan een gevoel van weemoed . Misschien omdat die weemoed stilaan ook al over de velden hangt en de zomer naar het einde toe gaat. De zon verliest aan kracht, de dagen worden korter, de nachten koeler, in de winkels is het alweer uitkijken naar de winter …Straks hangt onze tuin opnieuw vol dikke kruisspinnen, laten de bomen hun bladeren vallen en is het weer tijd voor winterblues.
In de maand September denken we meestal met weemoed terug aan de warme zomerdagen die achter ons liggen. Het is niet dat ik een hekel heb aan de herfst of de winter, ik hou eigenlijk van alle seizoenen. Maar de lente en vooral de zomer, dat zijn toch mijn favorieten. De natuur in volle bloei, de geur van bloemen, overal mooie mensen, ondanks de soms wat weinige kledij (of net daardoor…). Bij mij voelt september elk jaar aan als de start van het aftellen naar het nieuwe jaar en laat ik de voorbije maanden achter mij .
Voorlopig was het een jaar met een zachte winter, een heerlijk warme lente een tegenvallende zomer waar men normaal een climax verwacht in juli/augustus… Waar is die zomerse tijd gebleven? Het zalig niets doen, met vrienden genieten van muziek, de warmte, de barbecue, .... Maar ik wanhoop niet, ik reken nog op een warme periode te beginnen bij zaterdag als we hier 19 man verwachten voor een BBQ.( duimen mensen !) Die warme periode in september noemt men in VS of Canada een Indian Summer, de periode van half september tot half november waarin het nog zomerachtig weer kan zijn. Weliswaar daalt de temperatuur dan wel gemiddeld naar 9 graden, maar af en toe steekt een warme dag de kop nog eens op. Maar ik voel het stilaan komen .. het is weer zover, de jaarlijkse weemoed is in aantocht. De zomervakantie is voorbij, de ochtenden beginnen herfstig te ruiken, de avonden worden vroeger en vroeger donker. De zomer loopt ten einde, het verval van het volgende seizoen zet in…en ik voel het aankomen.... Weemoed.
Zoals bij de andere maanden sta ik ook hier even stil.
S E P T E M B E R Ook genaamd: HERFSTMAAND,
Is de maand waarin de zomer overgaat in de herfst. In sommige landsgedeelten werd ook gesproken over " D' ANDER OOGSTMAAND. " Dit verwijst naar het feit dat late graangewassen, zoals haver, pas in september worden geoogst.
September is de negende maand van het jaar in de gregoriaanse kalender en heeft 30 dagen. De naam komt van het Latijnse woord septembris wat afkomstig is van het woord septem dat zeven betekent — september was de 7e maand van het jaar, omdat het Romeinse kalenderjaar tot 153 v.Chr op 1 maart begon.
Nog andere namen: GERSTMAAND ( GHEERSTMAAND ) - EVENEMAENT ( komt van avena = haver ) en ook nog BACCHUSMAAND => september is de maand waarin in de wijngaarden de druivenoogst begint.
Weerspreuken:
Als in september de donder knalt, met kerst sneeuw met hopen valt.
Vallen de bladeren vroeg, dan wordt de herfst niet oud.
Een warme september, een droge oktober.
Schijnt de herfstzon met zomerkracht, maakt veelal de winter zacht.
Vallen de eikels al voor St. Michiel (29sept.) , dan snijdt de winter door lijf en ziel.
Schijnt echter een stralende zon, wordt de winter een demon.
Heerst in september avond vree, dan brengt dat spinnenkoppen mee.
Hoe zou het zijn, vraag ik mij af als ik denk aan die eerste schooldag, het begin van de volgende 6 jaren van kleinzoon 1. Het doet me toch wat en ik denk zijn mama ook. Zou ze het ook voelen die loslaatsteek want dat is het, het besef dat hij weer een stapje verder zet, dat hij op het punt staat in een nieuwe wereld te stappen en hij het al met al toch zelf moet doen ? En daar gaat het natuurlijk om, alle emoties die daarbij komen kijken en waar hij zich ook alleen door zal moeten slaan ( andere vrienden, andere school , andere leerkrachten weg van de omgeving waaraan hij toch gehecht was..) daar denkt een moeder aan op zo'n momenten. Ja, zo'n steek krijgt beslist elke mama als ze haar kind de volgende stap ziet zetten en beseft dat haar kind groter wordt en zich stilaan uit het het warme, vertrouwde nest opricht! Ik weet het, c'est la vie, je kan je kinderen niet altijd een hand boven het hoofd houden, maar soms druist dat gewoon zo in tegen wat je moederhart ingeeft. Maar naast die loslaatsteek is er ook een gloed van trots dat een kind kan en mag verder gaan, hopelijk een gelukkig leven tegemoet. Ja... tot de volgende steek zich weer aandient, zo werkt toch een moederhart of niet? En dan te bedenken dat ik gewoon spreek als oma!!
Ani vraagt zich af of ik Sennet inruil voor FB? Neen hoor mannekes, mij eerste liefde is sennet en daar blijk ik trouw aan. FB is goed om met bepaalde mensen contact te houden die het hier afgebold zijn ( die stouterds!!) en een paar anderen die ik op mijn FB toelaat…
Echt het was hier een drukke week met een BBQ die door de weergoden in het water viel ( letterlijk) de kleinkinderen die een dagje langs kwamen, een bezoek(je ) van 5u aan de kapper omdat ik mijn scalp dringend moest laten bijwerken. Op mij opmerking dat mij kleurtje wel snel vervaagt, antwoordde de kapper..” dat komt door de zon”!! Ofwel leeft hij op een andere planeet ofwel is het wishfull thinking van hem maar ik heb in augustus maar weinig zon gezien…Jij wel?
Laat nu uitgerekend gisteren de straat hier afgezet worden als speelstraat voor 1 dag.. met allerhande attracties en activiteiten voor de kinderen en wat deed het? Miezeren… Ik heb het al ergens gezegd dat die van hierboven niet kindvriendelijk is want hoorden jullie het ook? Vanaf volgende week krijgen we een nazomertje! Niet dat dit niet welkom is maar de laatste vakantiemaand was voor de kinderen en verlofgangers een ramp!! Ik denk dat we eens een manifestatie zullen moeten organiseren tegen die weerman hierboven alhoewel… ik wil niet graag te dicht in zijn buurt komen.. hij mocht een gecharmeerd zijn door mijn - Ja door wat ? - haha en mij willen houden!! Ik opteer nog voor veel jaartjes hier op die natte maar o zo dierbare blauwe knikker.
Gisteren na het boodschappen doen, draaide ik een zijstraat in die naar huis leidt en opeens overviel me een gevoel van welbehagen , van v(b) erwondering van de natuur naar hier toe. De baan is weer overkoepeld door een arcade van groen omdat de bomen mekaar raken.. een zicht om ontroerd bij stil te staan…Die straat- en laanbomen vormen de ruggengraat van groen hier in de buurt een uitnodiging naar het bos dat juist hiernaast ligt . Ik kan me onze omgeving niet voorstellen zonder bomen, ze zou niet dezelfde zijn. Dit is mijn wereldje waar ik zo van hou en hoop dat het me nooit wordt ontnomen. Hier vind ik rust, geluk en tevredenheid… Ik heb het al gezegd .. ik ben geen stadsmens ik zou er zo ongelukkig zijn! Meer heb ik er vandaag niet aan toe te voegen
Ik had me net omgedraaid om mijn jasje aan de kapstok te hangen toen ik tik-tik-tik-tik....hoorde. Ik draaide mij terug om, keek naar dame naast mij die verbaasd naar de grond zat te kijken, keek ook naar beneden en zag daar tientallen bolletjes op en neer huppelen. Ik voelde aan mijn hals en wist meteen wat er gebeurd was! Hoe het gegaan is ik weet het niet. Feit was dat mijn parelsnoer geen parelsnoer meer was. De kapper die bezig was met het wassen van iemands haar keek op om te zien wat er gaande was.
"Niet erg, "zei ik, "mijn collier heeft het begeven". De bolletjes sprongen naar overal en ik hurkte om ze op te rapen. Liefst had ik ze laten liggen de meeste kwamen in afgeknipt haar terecht dat de kapper nog niet had weggeveegd maar dat zou niet echt verantwoord geweest zijn om die kleine bolletjes te laten liggen stel dat iemand er zou op trappen, het kon grote gevolgen hebben.
De dame die ook aan het wachten was , was zo lief om mij instructies te geven waar ik moest rapen : "Daar ligt er ene, daar ook, daar nog ene...".en ik maar huppelen om ze te pakken. Een handvol bolletjes raapte ik op net genoeg om er een armband van te maken en hoe ik ook keek, ik zag er geen meer. Veel waren ergens onder gerold waar ik niet bij kon maar ze lagen daar goed vond ik. Niemand die er over kon uitschuiven en als de kapper straks grote schoonmaak hield zou hij ze wel terugvinden.
Daar stond ik dan met een hand vol bolletjes, wat moest ik er mee? In mijn handtas zat nog een plastiekzakje en ik besloot ze daar in te steken alhoewel ik ze liefst in de vuilbak had gekieperd.. Met mijn vrije hand graaide ik het zakje uit mijn handtas en zo zag ik mijn fototoestel zitten dat ik toevallig bijhad.
De kapper zag het fototoestel, keek naar de bolletjes in mijn hand en vroeg heel ernstig:" Ga je daar een foto van nemen? Voor de verzekering?"
"Tsja, een nep parelmoeren ketting .. zou dat het proberen waard zijn om die terugbetaald te krijgen?" vroeg ik hem
Toen ik terug thuis was, haalde ik de zak uit mijn handtas en hoorde tik-tik-tik...Verrast zag ik bolletjes vallen uit een gaatje onderaan het plastiek zakje. Alles opgeveegd en de vuilbak in. Het is eens iets anders dan altijd regen te horen tikken...
Het wil niet stoppen met regenen .Ik dacht dat ze in de hemel al lang die schoonmaak achter de rug hadden maar neen hoor nochtans zo vuil kan het daar toch niet zijn? Volgens mij zijn daar alle buizen van de waterleidingen gesprongen en heeft Sint Pieter de loodgieters om de één of andere reden niet binnengelaten . En zeggen dat zoveel mensen weersafhankelijk zijn wat hun humeur betreft. Niet dat ze er constant als een donderwolk bijlopen maar bij velen scheelt het niet veel. Gelukkig heb ik daar minder last van maar menslief ik snak toch naar nog wat zon hoor en ik zal wel niet de enige zijn maar eerlijk, dat is geen troost. De regen blijft maar komen . De enige die zich er niet veel van aantrekken zijn de vogels die vrolijk pieren uit onze gazon pikken. Als je ze dan wil fotograferen, vliegen de meeste weg.
Tja....ik zal maar genieten van een koekje, goed voor de moraal. We gaan dan nog eens over de moraal spreken als het zomerweer terug is.....en ik aan mijn frisse kledij merk dat ik een koekje teveel gegeten heb.
Onlangs was ik te gast in een bevriend gezin. Ik zat nog maar pas neer of hun dochtertje van zeven, kwam voor me staan met drie spelen in haar hand. De vraag was niet òf we zouden spelen maar wel wélk spel we zouden spelen.
Kinderen hebben iets van robotjes: ze lijken wel geprogrammeerd om te spelen, pret te beleven en te genieten. Volwassenen kunnen veel leren van hun levensvreugde en hun creativiteit. Maar om zomaar meteen met de deur of hier het spel in huis te vallen…. Gelukkig kan een vrouw multitasken in mijn geval spelen en aan de conversatie deelnemen…En bij dat multitasken wil ik even stilstaan.
Is het je ook al opgevallen dat een man het moeilijk heeft terwijl hij aan het klussen is om op een vraag te antwoorden?Vrouwen daarentegen blijken wel meerdere opgaven in één keer aan te kunnen! En onze moderne tijd heeft daar een term voor nl multitasken.
We vinden het handig dat we meerdere dingen tegelijk kunnen doen want we willen zoveel mogelijk zaken in een zo beperkt mogelijke tijd doen. Vrouwen schijnen er beter in te zijn dan mannen. Toch speelt al enige tijd de vraag in hoeverre het handig en efficiënt is?
Op zich kunnen wij best meerdere dingen tegelijk doen, zoals een boterham eten terwijl we zitten te lezen. Het eten en slikken is zo ingebakken in het brein dat je daar niet over na hoeft te denken en het automatisch gaat. Je kunt je blijven concentreren op het lezen. Maar zodra je je op twee dingen tegelijk moet concentreren kan het fout gaan zoals bij autorijden en bellen. Als je bellend autorijdt is het onmogelijk dat je je tegelijk goed op het verkeer én op je telefoongesprek concentreert. Of je rijdt op de automatische piloot en je aandacht richt zich vooral op het gesprek, of je rijdt geconcentreerd en je gesprekspartner denkt een luisterend oor te hebben. Hier is het veiliger om tijdens intensieve gesprekken je auto even langs de kant te zetten.
Ons brein werkt het best als we ons compleet op één taak tegelijk kunnen richten. Meerdere dingen tegelijk doen, is veel minder efficiënt dan ze snel na elkaar doen. Gedragswetenschappers van de Warwick Business School hebben onderzocht wat er precies in het brein gebeurt wanneer we verschillende taken tegelijk proberen uit te voeren. Terwijl we al kokend en bellend tegelijk misschien denken dat we zo lekker aan het multitasken zijn, springt de hersenactiviteit in feite steeds heen en weer van het ene naar het andere gebied. In werkelijkheid bestaat multitasken dus helemaal niet, maar bij activiteiten waarin we goed zijn getraind (zoals autorijden en radio luisteren) gaat het wisselen tussen hersengebieden zo snel dat we het niet door hebben. Blijkbaar kunnen onze hersenen helemaal niet meerdere dingen écht tegelijk doen. Multitasken is dus eigenlijk onmogelijk, het is vooral een kwestie van snel te kunnen switchen. En dat deed ik ook spelen een deelnemen aan het gesprek...
Als je in een file staat, heb je tijd om rond te kijken. Je ziet dingen waar je anders niet op zou letten, gewoon omdat je er zonder file voorbijraast.
Vandaag had ik weer de 'luxe' om te observeren. Terwijl we stonden te wachten om enkele cm's vooruit te kunnen rijden, keek ik links van mij. Aan de overkant van de straat stond een camionette geparkeerd. De chauffeur zat een potje yoghurt uit te lepelen. Ik zag hem scheppen, de lepel naar zijn mond brengen....vanaf dan zat ik inwendig te lachen. Telkens, net voor hij de lepel in zijn mond stak, verscheen zijn tong alsof hij bang was dat er anders een drupje yoghurt zou verloren gaan: scheppen, naar zijn mond, tong uit, happen. Dat herhaalde zich meerdere keren voor we eindelijk konden doorrijden. Ik begon mij af te vragen of ik ook, als iets moet gelepeld worden, op die manier at.
Als je er zit op te kijken is het eigenlijk maar een raar zicht, die tong die steeds verschijnt net voor de lepel in de mond gaat. Sommige handelingen gebeuren zodanig automatisch dat we mss niet beseffen dat iets wat vreemd lijkt. Ik heb ondertussen mijzelf gerustgesteld: mijn tong blijft in mijn mond als ik iets eet met een lepel of een vork. Maar geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om aan ook maar éen iemand te vertellen dat ik voor de spiegel enkele happen yoghurt at, bij wijze van test.
Ik ga mezelf niet bestempelen als het toonbeeld van geduld maar ook niet als de ongeduldigste eerder de middelmaat geduldig tot het iets te lang gaat duren
En dat geduld wordt meestal getetst bij een bezoekje aan onze huisarts . Hij werkt niet op afspraak en daarom dat sommige patienten al voor aanvang van zijn consultaties aan de deur gaan staan zo zijn ze zeker de eerste of eventueel de tweede. Ik weet dat dit veruit het beste is om daar snel aan de beurt te zijn maar daar een halfuur of meer te staan draaien tot de deur opengaat, dat is iets te verregaand voor mij. En dus was ik daar vanmorgen 5 minuten nadat zijn spreekuur begon . 1 patient was al binnen en er zaten er nog 4 in de wachtkamer. Snel maakte ik de rekening: een kwartier per patient, een goed uur wachten en het was mijn beurt. Niets aan te doen, wat is een uurtje in een mensenleven?
25 minuten later was de situatie nog steeds dezelfde: 1 binnen, 4 voor mij. Het begon danig op mijn zenuwen te werken dat er geen vooruitgang was. Ik prijsde mezelf gelukkig dat ik niet ernstig ziek was anders zou ik misschien gestorven zijn voor het mijn beurt was .
Nog 10 minuten later, nog steeds geen verandering, werd het al heel moeilijk om niet op mijn stoel te zitten draaien en om niet te zuchten maar ik bleef stoïcijns kalm alhoewel ik mij ergerde dat het geen naam had. Verdikke, dacht ik in mezelf, mijn bloeddruk zal stilaan aan de hoge kant zijn al mankeer ik niets aan mijn tikker!..... Als hij met die vier voor mij ook minstens een halfuur zou bezig zijn, dan zat ik daar tot de middag....foert! Ik stond op en vertrok. 40 minuten van mijn schone tijd daar verspild voor niets, behalve dat ik mij opgefokt voel en eerlijk gezegd dat wachten werkt prima mocht je enig spoor van futloosheid voelen
Het is maar dat een mens boodschappen moet doen, wil hij niet verhongeren of de genodigden zonder eten zetten, maar het is niet mijn favoriete bezigheid. Soms vind ik het puur tijdsverlies, eigenlijk vind ik het altijd tijdverlies maar soms valt het echt wel mee.
Normaal verloopt het winkelen vlot, vind ik wat ik nodig heb en ga ik dan naar de kassa....en dan zien dat er wel 10 man voor staat. Normaal gezien word ik dan lichtjes zenuwachtig, vooral als ik merk dat het niet echt vooruitgaat.
Zaterdag kreeg ik geen kans om me te ergeren aan het feit dat niet alle kassa's open waren ondanks het feit dat er veel mensen stonden aan te schuiven.
De man voor mij draaide zich om en zei meteen: " U weet zeker niet waar hier de eieren liggen?"
Ik had me eerder aan een verzuchting of een klaagzang omwille van de lange rij verwacht, zeker geen vraag over eieren. Waarschijnlijk zal ik daarom een beetje raar gekeken hebben, weet ik veel. In ieder geval, de man zal gevonden hebben dat ik er verbaasd uitzag al interpreteerde hij mijn blik verkeerd. Hij dacht waarschijnlijk dat ik de vraag niet begrepen had en herhaalde in iets deftiger nederlands:
"Eitjes? Weet u waar hier de eitjes liggen?"
Zoals dat klonk : E I T J E S, jeezes....de man was zeker 1.90, dat woord klopte niet bij zijn formaat. Ik voelde een lach opkomen en ik wist dat als ik die zijn gang zou laten gaan ik het eerste halfuur niet meer zou kunnen stoppen en dat ik zeker voor geschift zou aanzien worden. Geen mens zou het doorgehad hebben waarom ik zo zou moeten lachen... In minder dan een seconde had ik mezelf onder controle en zonder ook maar een grijnsje te laten verschijnen, antwoordde ik waarheidsgetrouw dat ik hem niet kon helpen. Op dat moment kon ik de eieren echt niet lokaliseren zozeer was ik bezig om mijn lach te onderdrukken.
"Tja," zei hij, "dan zal het zonder eieren zijn want ik heb ook geen zin om nog eens gans de winkel te doorlopen."
Heel traag werd de rij kleiner en toen er nog een man of vier voor mijn voorganger stond, draaide die zich nogmaals om en zei dat het verdorie wel heel traag vooruit ging.
"Zeker weten," antwoordde ik, "in die tijd had je al vier keer de winkel kunnen doorlopen om eieren te vinden" .
Hij gniffelde eens, knikte van ja en bleef net als ik geduldig zijn beurt afwachten. Ik ben er nochtans zeker van dat hij zou gevonden hebben wat hij eerst niet vond tegen de tijd dat het zijn beurt was aan de kassa.
Vrijdag zijn de dochter en co gelukkig veilig thuisgekomen van wat bijna een horrorvakantie heet!
Op amper 14 dagen kan er één en ander gebeuren
Ze hadden in het zuiden van Frankrijk een huisje gehuurd en toen ze eraan kwamen bleek onze jongste schat ziek te zijn.. dus even de dokter raadplegen. Na een paar dagen werd er -toen ze gaan zwemmen waren in zee - ingebroken in hun huisje en waren een paar waardevolle spullen meegenomen zoals pc , IPhone , tablet…
Nog een paar dagen later werd hun hondje een Jack Russel aangevallen door de kat van de buren.. krab op het hoofdje, een gaatje op de rug en een flink stuk vlees afgescheurd op de linker dij. Het werd dus zoeken naar een dierenarts op zaterdagavond 17u!! Nog op het nippertje één gevonden die bereid was om hen te helpen… Hondje met drie haken in de bil om de wonde dicht te maken, een kap over het kopje om te voorkomen dat ze die krammer eruit trok en een spuitje met antibiotica….Die kap begint ze vervelend te vinden en pas volgende week mogen de krammen er uit...
Verder verliep alles “ normaal” tot ze naar huis kwamen en bij het wegrijden van een parking op hun route terug vaststelden dat iemand tegen hun “ recent nieuwe wagen” gereden had en vluchtmisdrijf gepleegd had….
Kan je geloven dat we blij zijn dat ze veilig en wel thuis zijn want het was blijkbaar niet “ hun” vakantie…
En zeggen dat ze er uiteindelijk nog opgewekt en optimistisch bijlopen…"Wij zijn nog gaaf en heel"… is hun opmerking!
Inderdaad lieve blogvrienden, vandaag is het hier platte rust. Straks gaan we een kopje koffie drinken bij de dochter en co die gisteren thuis gekomen zijn van de reis en voor de rest... bekomen van een drukke dag gisteren. Al bij al viel het nog mee, we hadden af en toe zon enkel op het moment van de BBQ zelf begon het te druppelen zodat mijn lieve slaapgenoot onder een grote parasol ( what's in a name!!) moest bakken en onder een paraplu het eten binnen " liep". In de namiddag hebben we zelfs nog een wandelingetje gedaan en bij het terugkomen achteraan de tuin in een waterzonnetje kunnen bekomen. Maar aan de snaterjes heeft het niet gelegen hoor! Die deden hun best en het geluid ging crescendo omhoog naar mate de dag vorderde.. wat zeker aan een straaltje zon lag waaraan we ons konden verzadigen .
In ieder geval iedereen ging content naar huis , wij content dat- niettegenstaande de slechte weersvoorspellingen - het weer nog relatief meeviel om dan behoorlijk moe te gaan slapen... Nu is het de bedoeling om 2 dagen bij te tanken want maandag doen we het nog eens over met een 8 tal vrienden. Als het weer zou kunnen zijn zoals gisteren dan is "biebie" tevreden...
Ik lag daar juist even buiten te " waterzonnen" en werd geboeid door een prachtige wolkenformatie .. geniet maar mee... Jaja, ik kijk nog steeds naar boven en naar de wolken...eenmaal een romantcus altijd ééntje .
Voor de Antwerpse moeders is het vandaag hun dag.. wij ( de West Vlaamse moeders) kregen reeds onze dag in mei maar voor mij mag iedere moeder eens extra in de bloemen gezet worden zelfs 2 x per jaar dus...voor alle moeders /oma's
)
. De enige die zich er niet veel van aantrekken zijn de vogels die vrolijk pieren uit onze gazon pikken. Als je ze dan wil fotograferen, vliegen de meeste weg. 
