Jan heeft last van een 'tic nerveux' op zijn linkeroog zodat het lijkt alsof hij een knipoog geeft.
Op een dag gaat hij solliciteren als handelsvertegenwoordiger voor een bedrijf. De personeelschef bestudeert zijn cv en zegt:
"Wel, dat ziet er goed uit. Goede opleiding en ook goede referenties. Normaal gezien zouden we u onmiddellijk in dienst nemen. Maar zoals u weet gaan de mensen bij een handelsvertegenwoordiger erg af op het uiterlijk. En dat geknipoog van u, dat kan de potentiële klanten afschrikken. Het spijt me, meneer, maar we kunnen u niet in dienst nemen..."
"Wacht" roept Jan. "Wanneer ik 2 aspirientjes neem, dan gaat het knipogen dadelijk over! "
"Ah, is dat echt? Dat is fantastisch! Laat maar eens zien"
Jan gaat in zijn zakken en begint er te zoeken, alles wat hij tegenkomt legt hij op de bureeltafel: rode condooms, blauwe condooms, geribbelde condooms, condooms met aardbei, frambozen en chocoladesmaak. Uiteindelijk vindt hij de strip met aspirines, neemt er twee uit, slikt ze in en stopt onmiddellijk met knipogen.
"Formidabel, dat blijkt inderdaad te werken," zegt de personeelschef. "Maar eerlijk gezegd: wij zijn een fatsoenlijk bedrijf en een man die blijkbaar zoveel achter de vrouwen aan zit, dat hebben wij niet nodig."
"Achter de vrouwen zitten? Hoe bedoelt u? Ik ben een gelukkig getrouwd man !"
"Tja, meneer, hoe verklaart u dan al die condooms? "
"Oh, dat," zucht Jan. " Bent u al eens een apotheek binnengestapt en hebt u er al knipogend, naar aspirientjes gevraagd?"
Elke minuut van je dag is goed gevuld. Je bent altijd bezig. Je agenda puilt uit, je haast je continu van hot naar her, je werkt hard om je planning af te krijgen en als je even niets doet dan ben je wel extra hard bezig in je hoofd omdat je nog zoveel dingen moet doen.
's Avonds plof je moe en uitgeput in de zetel om tv te kijken of ga je toch nog maar even door met facebook, bloggen of surfen op het internet. Op die manier probeer je je hoofd leeg te maken want je hebt eindelijk tijd voor jezelf! Het gevolg: je doet weer IETS terwijl je eigenlijk misschien behoefte hebt aan NIETS. En wees gerust, dat is precies wat wij allemaal geleerd hebben.
Maar hoe zit dat dan eigenlijk met NIETS doen? Dat kan toch helemaal niet hoor ik je denken. Jawel hoor. Tenminste, als we er even niet bij rekenen dat zitten, liggen, ademen ook iets doen is. Het kenmerk van deze laatste werkwoorden is dat zij allemaal geen lijdend voorwerp nodig hebben en dus op zich zelf kunnen bestaan.
Maar NIETS doen ? Lege tijd die moet je toch ergens mee vullen? Je kan toch niet zomaar NIETS doen?! Je tijd verspillen?
Jawel en sterker nog: het is heel erg goed om dat regelmatig te doen! We hebben dat gewoon nodig om de volgende dag weer op volle toeren aan het werk te kunnen. Maar hoe doe je dat dan, niets doen als bezig zijn in je gebakken zit?
Het is makkelijker dan je denkt. Misschien herinner je je nog dat je als kind wel eens gewoon aan het dagdromen was, aan het mijmeren, dat je gewoon op de bank zat voor je uit te staren. Dat is één manier. Een andere is om creatief bezig te zijn en dat te doen waar je echt zin in hebt en dan speelt het geen rol wat je ook bezig houdt.
Mijn "niets doen" bestond vandaag in lekker een film bekijken die hier al maanden op de harde schijf van de TV staat bij een heerlijk kopje thee en een stukje cake... heel ongewoon voor mij als je me kent, maar ik voel me niet schuldig!!
Sinds zondag zitten we in de herfst en ook aan de natuur kan je het stilaan zien. Door die vroege zomer en een tegenzittende augustus lijkt alles in versneld tempo te evolueren. In de natuur ontstaat langzaamaan een warm kleurenpalet van bruine, gele en rode tinten. Bladeren beginnen te verkleuren en ik... ik verf mijn haar ook in een soort kastanjebruin …
Paddenstoelen herinneren weer aan het vergankelijke van al wat leven is al ben ik ook geboeid door de pracht van sommige exemplaren. Die vond ik in onze buurt.
Ook de dagen beginnen korter te worden, het wordt al vroeger donker. In eerste instantie ben je je er nog niet zo bewust van maar dan opeens… besef je dat het al om een uur of 7 schemerdonker is. Met een schok realiseer je je ‘Oh nee … de herfst komt er aan!’.
Voor velen is deze tijd van het jaar een uitdaging om positief, gemotiveerd en vol energie te blijven want een najaarsdip ligt zomaar op de loer. Misschien zou je het liefst de dekens over je hoofd willen trekken en dit seizoen willen overslaan. Toch kan de herfst je veel brengen. Door naar de natuur en vooral naar de bomen te kijken, kan je leren wat je kan doen om door de donkere helft van het jaar te komen nl loslaten.
In de herfst houden de bomen zich niet koppig vast aan hun bladeren, omdat ze die volgend jaar weer nodig kunnen hebben. De prachtige herfstbomen laten hun bladeren moeiteloos vallen. Wij, daarentegen, houden vaak vast aan gewoontes, gedachtes en mensen die onnodig veel tijd en energie kosten. Hierdoor belemmeren we positieve veranderingen in ons leven.
Het regent af en toe zachtjes vandaag en sommigen voelen zich gevangen in een web van weemoed die om hen heen hangt. Niet aan toegeven lieve mensen we gaan gewoon door, plukken mispels, rapen appeltjes, zoeken paddenstoelen, stoven peertjes en nog veel meer. We snoeien, kloven, hakken en stapelen het hout voor de kachel of de open haard. We halen wijn in huis, merlots met namen als Stormhoek en andere Vonkelwynen. We heffen het glas op de seizoenen, we zijn er nog, dat is het enige dat telt! De hemel willen we later ontdekken, we hebben geen haast. We hebben leeftijd, maar geen ouderdom.
Goeie zondag aan iedereen en een goeie start van de herfst..
Het grijs heeft zich hier ingeruild voor de zon en daar moeten we nog van genieten want ik vrees dat we het beste gehad hebben! Maar daarover een andere keer. Waar ik het wel over heb is die onberekenbaarheid van onze geest ..
Vanmorgen kwam ik wakker uit een aangename maar rare droom! Ik was samen met blogmaatjes Jeske en Ani het Westen van ons landeke onveilig aan het maken. Dat Jeske met een arm in de gips zat dat namen er maar bij we haakten in langs haar goede kant. Ik herinner mij dat we veel gelachen hebben maar vraag me niet waarmee? Bekaf van onze terrassentocht en wandelingen hebben we dan maar uitgeslapen in mijn ouderlijke thuis. Nog zo iets, die thuis is al een tijdje mijn thuis niet meer en onlangs kwam ik er voorbij en herkende het huis bijna niet meer. De jonge eigenaar maakt er een moderne beauty van zowel van binnen als van buiten. Ik mocht even binnenkomen om alles te bewonderen. Ons ma zou nogal een borst opzetten moest ze zien hoe haar stulpje omgebouwd werd!!
Maar het gekste is dat ik zo'n duidelijk beeld had van de blogmaatjes al heb ik Ani nog nooit gezien. Jeske ken ik wel dus haar beeld kwam normaal binnen maar Ani heb ik blijkbaar geschets aan de hand van de contacten die we hier hebben en wat ze bij mij oproepen. Ik kan niet zeggen of het echt klopt, volgens Ani blijkbaar wel maar toch sta ik verbaasd hoe in onze geest een beeld gevormd wordt van de personen die we in ons leven ontmoeten al dan niet visueel! Dat Myette ons 's morgens aan de koffie tafel vergezelde, verwondert me niet want dat maatje ken ik beter en die houdt ook wel van een onderonsje .
Zeg nu nog eens dat sennet geen deuren opent en diegenen die ervan weglopen hebben ongelijk!
Kleinzoon 2 is al een ganse week ziek en komt al een tweetal dagen bij oma en opa uitzieken want mama en papa moeten werken. Goed dat de grootouders er nog zijn om in zo'n geval in te springen want opvang de dag van vandaag kost ook handen van mensen. Het ventje zit geplaagd met een angine en door die keelpijn heeft hij koorts. Hij maakt nu wel snel koorts maar alles wat boven de 38 is , is teveel om naar school te sturen. Omdat hij niet te snel zou achter lopen van bij het begin van het schooljaar, heeft mama wat bijwerkingsoefeningen opgevraagd aan de juf en zodoende zat ik even weer met onze schat op de denkbeeldige bankjes. Hij zit in het vijfde leerjaar en dan beginnen die eerste lessen Frans…en ik ben nog steeds de mening toegedaan dat een taal moet gedrild worden…Wat de opmerking uitlokte bij onze schat…” Milan ( kleinzoon 1 ) heeft het gezegd.. amai als je met oma moet oefenen ..die weet van geen ophouden!!" Lap dat weet ik ook weeral maar allé zeg, zo erg is het toch niet of wel?
Na Frans kwamen die "heerlijke" vraagstukken en bewerking met metriek stelsel zoals we dat toen zo noemden , liter en dl en cl en gr en dg en mg enz zo, weet je nog?! Nu herinner ik me weer dat dit inderdaad voor velen een groot struikelblok was en ik heb hem de truckjes van “ onze tijd” meegegeven. Nu kan en mag dat allemaal niet meer maar nougabollen.. we hebben het jaren zo gedaan en er onze plan mee getrokken dus… waarom nu niet meer!
"Zo is het gemakkelijker oma," zei hij "maar dat mag niet van de juf."
Dat kereltje is nog inbraaf en gehoorzaam en ik wil hem nu echt niet op het verkeerde pad zetten maar ik fluisterde hem toch in om stiekem op een blaadje oma’s kneepje toe te passen .. soms moet je al eens je eigen gemak opzoeken! Als hij dan de komende weken een opmerking krijgt wanneer hij toch gesnapt wordt dan vliegt oma op de juf haar boekje.. En toch kan ik het mij niet aantrekken want ik vraag me af waarom alles nu zo geheel anders moet dan in onze tijd…Tsja… ik word zeker ouder.
Ik botste op het volgende gedicht dat aangeeft dat de rijkdom van kennis overal aanwezig is …je moet er alleen voor open staan!! Ik vond het de moeite om hier even neer te zetten.
Van de zon leren om te warmen
Van de wolken leren om te zweven
Van de wind leren om impulsen te geven
Van de vogels leren om hoogte te winnen
Van de bomen leren om standvastig te zijn
Van de bloemen leren om te schitteren
Van de stenen leren om te blijven
Van de struiken leren om in het voorjaar te vernieuwen
Van de bladeren leren om in de herfst los te laten
Van de storm hartstocht leren
Van de regen leren te vervloeien
Van de aarde leren ontvankelijk te zijn
Van de maan leren te veranderen
Van de sterren leren één onder velen te zijn
Van de jaargetijden leren dat het leven telkens opnieuw begint
Iedere zondagmorgen nam opa zijn 7 jarige kleindochter mee uit in de auto om de band tussen opa en kleinkind levendig te houden, dus toog hij samen met zijn kleindochter in de auto op pad. Tot op een zondag opa zich vreselijk ziek voelde van een verkoudheid en beter in bed bleef liggen. Gelukkig kwam oma met het idee om de plaats van opa in te nemen die dag en zei:
''Ik neem onze kleindochter vandaag wel mee uit met de auto, blijf jij maar liggen en ziek jij maar uit in bed!''
Toen ze terug waren van de autorit rende het meisje opgewonden de trap op om te kijken hoe het met opa ging.
" En, was het leuk in de auto met oma vandaag?" vroeg opa.
" Ja, geweldig leuk!" antwoordde het meisje "en weet je wat opa ?
“ We zijn vandaag geen enkele klootzak, blinde oen, zondagsrijder, amateur, dikke nek, kuttekop, onnozelaar, ouwe zak, mietje, sukkel, stomme huppeltrut of wegpiraat op de weg tegengekomen... geen enkele! Fijn hé Opa! "
Hoeveel keer zou een mens in zijn leven al eens een autoportier dichtgegooien? In elk geval genoeg om daar expert in te zijn, zou men denken. Vraag mij dus niet hoe het in godsnaam mogelijk is, maar een vriendin slaagde erin bij het uitstappen haar duim tussen de deur te klemmen. Nadat ze de initiële flauwvalneiging en golf van misselijkheid overwonnen had, bekeek ze het slachtoffer. Een prachtig discoblauw verspreidde zich in ijltempo over de nagel.
"Ga naar de dokter", zei ik toen ik het pronkstuk ontwaarde.
"Maar waarom zou ik" antwoordde ze, "er is toch nog nooit iemand gestorven van wat kleur op een nagel. Als het teveel pijn doet dan neem ik wel een Nurofen geen probleem".
Maar de volgende dag kwam de zwelling. Niet alleen de nagel zag blauw, maar ook een stuk daaronder. De duim kreeg het formaat van die van een obese reus. Nog steeds had zij er het volste vertrouwen in.
"Ga naar de dokter, subiet hebt ge een infectie of sterft er wat af" zei ik want mijn vriendin is weduwe en niemand die haar direct goede raad geeft. Ik zag de transformatie met lede ogen aan. 5 dagen later gaf ze toe. Vooral omdat haar vel ondertussen te klein leek te worden om de duim te herbergen. De dokteres schrok en zei "O mijn god". Ik zou eerder " o wat een nagel " verwacht hebben maar soit! Het bloed uit de nagel en omstreken diende gedraind met- ik hou u niet voor het lapje- een gloeiend hete, opengevouwen paperclip zo vertelde mijn vriendin achteraf!. Er werd een doek over haar jurk gelegd, zodat ze haar niet vol met bloed terug de straat moest opsturen en haar nagel werd van twee gaatjes voorzien wat blijkbaar minder pijn deed dan u misschien zou vermoeden.
Nu is ze de gelukkige bezitter van een niet meer zo blauwe nagel, dubbel gepierced en slechts een klein beetje etterend, een doos penicilline en daarenboven waarschijnlijk een gebroken kootje.
In plaats van tegen een kind 'handjes weg' te roepen, zal ik haar daar in het vervolg maar op attent maken.
hopladi, hoplada mijn wagentje is weer eens voor een jaar goedgekeurd!
Ieder jaar krijg ik een beetje stress als die groene kaart in de brievenbus zit. En waarom eigenlijk? De uitkomst is nochtans overduidelijk of je geraakt door de keuring zonder kosten, in het ander geval moet je nog eens terug na eerst een herstelling te laten uitvoeren of je krijgt een roze kaart en dan kan je nog doen wat je wil: herstellen of een andere wagen kopen. Allé dat laatste klinkt eenvoudiger dan het is...
Terwijl mijn wagentje en ik een laatste onderonsje hadden voor ik ermee naar de keuring reed, wisten we allebei dat de tand des tijds ook bij mijn lieve vierwieler wat slijtage naliet. Volgend jaar zijn we al 20 j buddies en we kennen mekaar zo door en door dat we bereid zijn verder lief en leed samen te dragen. Mijn slaapgenoot met de goudenhanden heeft nog maar eens een paar opvallende kwaaltjes weggewerkt of opgelost maar suggereert al een tijdje dat het beste van onze "auto -ik relatie" er op zit en ik ofwel de grote broer van mijn bakje een kans moet geven ofwel opteren voor een andere kleine wagen...Maar mannen weten niet wat de band is tussen de vrouw en haar wagentje. We hebben samen zoveel beleefd , samen gesakkerd in het verkeerd, samen gelachen met knotsgekke situaties op de baan, samen gehuild bij het terugkomen van een definitief afscheid, samen de kleinkinderen afgehaald en teruggebracht, samen gezongen met een topper op de radio samen genoten van een ritje zomaar .. och zo kan ik doorgaan.
Mijn wagentje is na al die jaren een stukje van mezelf op een heel speciale manier en grote broer kan met al zijn comfort en ruimte en zuinigheid nooit dat gevoel geven dat mijn wagentje mij geeft. Ik ken elke zucht elke verandering in geluid, elk schakelpuntje elk kwaaltje van mijn beauty want hoewel mijn bakje al zo oud is, staat het er nog steeds blinkend en stijlvol bij..
Dat allemaal zat ik te bedenken terwijl ik in de rij stond te wachten op mijn beurt. Ik heb mijn vriend nog eens moed ingesproken, gezegd dat ik niet van zijn zijde zou wijken en dat ik met mijn mooiste lach de keurders zou aankijken... A woman has to do what a woman can do .
Intussen viel mijn oog op de andere wachtenden en was ik blij dat ik niet in de rij naast mij stond. De kerel die daar de keuringen voor zijn rekening nam, leek me geen erg vriendelijke man. Een vrouw kreeg daar een hele litanie te horen omdat de cijfers en letters van haar achterste nummerplaat (volgens hem want ik kon ze duidelijk lezen) niet duidelijk meer te lezen waren. De acht kon verward worden met een drie of een zes....blablabla... Het gezicht van die vrouw stond overduidelijk op onweer, dat was iets wat ze waarschijnlijk ook niet verwacht had te horen. Ik vroeg me af of je daarvoor zou moeten teruggaan en bedacht ondertussen dat je het ook nog een beetje moet treffen met wie de keuring doet.
Mijn keurder was streng maar eerlijk, de paar opmerkingen die ik kreeg, had ik ook verwacht. Na bijna 20 j komt er aan elke carrosserie wat slijtage.. en die ene achterband... tsja heupen moeten bij mensen soms ook vervangen worden.
"Je wagentje is in orde mevrouw , er zijn een paar opmerkingen maar ja het is ook al een wagentje van jaren hé . "
Op mijn vraag of ik moest terugkomen zei hij :" Neen, we zullen het wel in de gaten houden"..
Ik kon toch moeilijk die man strelen of een kus geven van contentement dat zou als omkoping kunnen gezien worden, dus bedankte ik hem met mijn mooiste lach en heb ik mijn wagentje dan maar even gestreeld toen ik met een witte kaart en 33,80 Euro lichter buiten kwam en die paar opmerkingen daar doen we wel wat aan. Alleen nog het manneke overtuigen want ik weet dat hij zal opperen dat de kosten die we maken misschien niet meer opwegen tegen een auto die nogal wat slikt en oud is.. moderne wagentjes zijn zuiniger enz enz.. Maar hij begrijpt niet dat er hier meer gaande is tussen ons..en dat ik vind dat je niet zomaar moet opzij gezet worden omdat er al wat cijfers op je teller staan... Ja hij is de realist en ik de romanticus.. en zo vullen we mekaar al 45 j aan!
Soit, ik ben er weer vanaf voor een jaartje. De keuringsstress is weer achter de rug en ik voel me vrolijk....wat een simpel papiertje bij een mens niet kan teweegbrengen
De fiere papa( schoonzoon) plaatst zo af en toe graag een fotootje van zijn kids op FB. Sommigen hebben daar misschien bedenkingen bij omdat Fb een open medium is en je nooit weet welke ziekelijke geest zich “ verstaart” aan een foto maar als ik dan die glimlach zie dan vertedert mijn hart ook en begrijp ik de papa zo goed.
En over die kinderlach wil ik het hebben.
Hier lopen er af en toe 6 kinderen/ tieners in spe rond. Vier dragen steeds de mooiste glimlach op hun nog onschuldig gezichtje twee hebben eerder een zetje nodig om hun snoetje om te toveren tot een zonnetje, tsja ieder heeft zijn karaktertje niet?
Toen ik zondag de opmerking kreeg dat één van hen altijd lachte en het precies een zonnetje was, dan was het precies dat straaltje zon dat ontbrak dat ik aanvoelde. Want in mijn ogen moet een kind nog onschuldig kunnen glimlachen/ lachen mogen geen zorgen of gruwelbelevenissen hun jonge leventje besmeuren en dan denk ik met pijn in het hart aan al die kinderen ergens op onze blauwe bol die uit de boot vallen : ze worden het slachtoffer van geweld, worden op de vlucht gedreven of krijgen niet de kansen en het respect dat ze verdienen. Ook zij verdienen een zonnige start in de mallemolen van het leven om niet getekend de volwassenheid in te gaan…
De glimlach van een kind! Wie kan daar overschillig onder blijven? Of om het met de woorden van Willeke Alberti te zeggen:
Na een drukke week en een zaterdag waarin de drukte een climax bereikte, kom ik nu op zondagavond om 22u stilaan weer boven water.
Tuin en huis lagen er tegen het weekend netjes bij; de BBq was tot in de puntjes voorbereid want 19 man van spijs en drank voorzien vraagt ook de nodige voorbereiding en logistiek.
Het weer op vrijdag zag er veelbelovend uit om er de volgende dag een mooie afsluiter van onze jaarlijkse zomerbijeenkomsten van te maken tot ik op zaterdagmorgen opstond en me afvroeg waar die zon van de dag ervoor was? Het was een bewolkte , licht mistige morgen. Omdat ik nogal vroeg uit de veren was, hoopte ik dat het wolkendek wel zou opentrekken maar helaas ,drie werf helaas.. Nochtans was het niet koud en finaal besloten we om toch alles buiten te laten doorgaan zoals gepland .
Toen de eerste gasten eraan kwamen , vroegen ze met een kwinkslag.. “ Hewel waar is die kempische zon, het is hier meestal toch beter dan in het Wilde Westen?”
Ik had maar één antwoord en dat was dat ze hierboven dit jaar niet met ons meegingen in het vieren en feesten maar dat we het niet aan ons hart zouden laten komen.. Hoewel.. dat hart heeft toch zijn deel gehad, we hebben genoten met hart en ziel en voor de 7 kinderen was het even een korte voortzetting van een vakantie die al een week achter hen lag..
‘s Avonds laat vertrok iedereen met “ het maagje vol en het hoofdje licht” naar huis en konden we al bij al terugkijken op een gezellige chaos hier maar vooral een geslaagde dag! Ik was gewoon bekaf, mijn rug deed pijn, mijn voeten waren oververhit van het geloop de ganse dag rond maar de celletjes van mijn bovenkamer geraakten maar niet in slaapmodus zodat ik om 2u15 terug rond liep in de living , om 3u20 terug in bed kroop om er tegen 4u45 nog maar eens uit te kruipen nog steeds zo wakker als wat..Tegen 6u zag de living er weer al behoorlijk uit, besloot Morpheus me toch stilaan te omarmen en deed ik nog eens een poging om nog wat te slapen. . Ik slaagde daar eindelijk in tot de wekker om 7u50 afliep….en mijn lieve slaapgenoot uitgeslapen vroeg…" Kan het dat je vannacht eventjes opgeweest bent, ik voelde je niet naast mij"!!
Ik heb het maar bij dat eventjes gelaten en gezegd dat ik mijn dromen van de voorbije nacht wel eens op een andere keer zou vertellen..
Vandaag liep ik er dan ook als een zombie bij en wat dacht je? Van in de vroege morgen scheen hier weer de zon.. Hadden we toch uitgerekend die enen dag van het weekend gekozen dat ze even niet thuis gaf zeker?
Nu staat de avond weer voor de deur en .. geloof het of niet maar stilaan ben ik terug alive and kicking waaruit ik enkel kan concluderen dat ik ook stilaan de tol van het ouder worden ervaar en al die drukte me fysisch wel vermoeid maar mijn geest na zo'n drukte niet zomaar op commando het zwijgen kan opgelegd worden… De nacht moet blijkbaar stilaan op een rustiger manier ingeleid worden...
Maar straks begint een nieuwe week en zal ik wel weer terug oké zijn en in alle rust kunnen nagenieten van een geslaagde zomer qua bijeenkomsten en vriendschap en familiewarmte .. en daarop verder teren want de winter kan lang zijn en al geef ik het niet graag toe… de tijd van lang opzitten en druk bezig zijn en van geen ophouden weten, wordt ook voor mij stilaan moeilijker om in harmonie te blijven met de jaartjes op mijn teller!
En om dat toe te geven heb ik al mijn eerste, moeilijke opgave van de week gedaan !!
We zijn augustus weer al gepasseerd en september ingestapt en zoals elk jaar overvalt me dan een gevoel van weemoed . Misschien omdat die weemoed stilaan ook al over de velden hangt en de zomer naar het einde toe gaat. De zon verliest aan kracht, de dagen worden korter, de nachten koeler, in de winkels is het alweer uitkijken naar de winter …Straks hangt onze tuin opnieuw vol dikke kruisspinnen, laten de bomen hun bladeren vallen en is het weer tijd voor winterblues.
In de maand September denken we meestal met weemoed terug aan de warme zomerdagen die achter ons liggen. Het is niet dat ik een hekel heb aan de herfst of de winter, ik hou eigenlijk van alle seizoenen. Maar de lente en vooral de zomer, dat zijn toch mijn favorieten. De natuur in volle bloei, de geur van bloemen, overal mooie mensen, ondanks de soms wat weinige kledij (of net daardoor…). Bij mij voelt september elk jaar aan als de start van het aftellen naar het nieuwe jaar en laat ik de voorbije maanden achter mij .
Voorlopig was het een jaar met een zachte winter, een heerlijk warme lente een tegenvallende zomer waar men normaal een climax verwacht in juli/augustus… Waar is die zomerse tijd gebleven? Het zalig niets doen, met vrienden genieten van muziek, de warmte, de barbecue, .... Maar ik wanhoop niet, ik reken nog op een warme periode te beginnen bij zaterdag als we hier 19 man verwachten voor een BBQ.( duimen mensen !) Die warme periode in september noemt men in VS of Canada een Indian Summer, de periode van half september tot half november waarin het nog zomerachtig weer kan zijn. Weliswaar daalt de temperatuur dan wel gemiddeld naar 9 graden, maar af en toe steekt een warme dag de kop nog eens op. Maar ik voel het stilaan komen .. het is weer zover, de jaarlijkse weemoed is in aantocht. De zomervakantie is voorbij, de ochtenden beginnen herfstig te ruiken, de avonden worden vroeger en vroeger donker. De zomer loopt ten einde, het verval van het volgende seizoen zet in…en ik voel het aankomen.... Weemoed.
Zoals bij de andere maanden sta ik ook hier even stil.
S E P T E M B E R Ook genaamd: HERFSTMAAND,
Is de maand waarin de zomer overgaat in de herfst. In sommige landsgedeelten werd ook gesproken over " D' ANDER OOGSTMAAND. " Dit verwijst naar het feit dat late graangewassen, zoals haver, pas in september worden geoogst.
September is de negende maand van het jaar in de gregoriaanse kalender en heeft 30 dagen. De naam komt van het Latijnse woord septembris wat afkomstig is van het woord septem dat zeven betekent — september was de 7e maand van het jaar, omdat het Romeinse kalenderjaar tot 153 v.Chr op 1 maart begon.
Nog andere namen: GERSTMAAND ( GHEERSTMAAND ) - EVENEMAENT ( komt van avena = haver ) en ook nog BACCHUSMAAND => september is de maand waarin in de wijngaarden de druivenoogst begint.
Weerspreuken:
Als in september de donder knalt, met kerst sneeuw met hopen valt.
Vallen de bladeren vroeg, dan wordt de herfst niet oud.
Een warme september, een droge oktober.
Schijnt de herfstzon met zomerkracht, maakt veelal de winter zacht.
Vallen de eikels al voor St. Michiel (29sept.) , dan snijdt de winter door lijf en ziel.
Schijnt echter een stralende zon, wordt de winter een demon.
Heerst in september avond vree, dan brengt dat spinnenkoppen mee.
Hoe zou het zijn, vraag ik mij af als ik denk aan die eerste schooldag, het begin van de volgende 6 jaren van kleinzoon 1. Het doet me toch wat en ik denk zijn mama ook. Zou ze het ook voelen die loslaatsteek want dat is het, het besef dat hij weer een stapje verder zet, dat hij op het punt staat in een nieuwe wereld te stappen en hij het al met al toch zelf moet doen ? En daar gaat het natuurlijk om, alle emoties die daarbij komen kijken en waar hij zich ook alleen door zal moeten slaan ( andere vrienden, andere school , andere leerkrachten weg van de omgeving waaraan hij toch gehecht was..) daar denkt een moeder aan op zo'n momenten. Ja, zo'n steek krijgt beslist elke mama als ze haar kind de volgende stap ziet zetten en beseft dat haar kind groter wordt en zich stilaan uit het het warme, vertrouwde nest opricht! Ik weet het, c'est la vie, je kan je kinderen niet altijd een hand boven het hoofd houden, maar soms druist dat gewoon zo in tegen wat je moederhart ingeeft. Maar naast die loslaatsteek is er ook een gloed van trots dat een kind kan en mag verder gaan, hopelijk een gelukkig leven tegemoet. Ja... tot de volgende steek zich weer aandient, zo werkt toch een moederhart of niet? En dan te bedenken dat ik gewoon spreek als oma!!
Ani vraagt zich af of ik Sennet inruil voor FB? Neen hoor mannekes, mij eerste liefde is sennet en daar blijk ik trouw aan. FB is goed om met bepaalde mensen contact te houden die het hier afgebold zijn ( die stouterds!!) en een paar anderen die ik op mijn FB toelaat…
Echt het was hier een drukke week met een BBQ die door de weergoden in het water viel ( letterlijk) de kleinkinderen die een dagje langs kwamen, een bezoek(je ) van 5u aan de kapper omdat ik mijn scalp dringend moest laten bijwerken. Op mij opmerking dat mij kleurtje wel snel vervaagt, antwoordde de kapper..” dat komt door de zon”!! Ofwel leeft hij op een andere planeet ofwel is het wishfull thinking van hem maar ik heb in augustus maar weinig zon gezien…Jij wel?
Laat nu uitgerekend gisteren de straat hier afgezet worden als speelstraat voor 1 dag.. met allerhande attracties en activiteiten voor de kinderen en wat deed het? Miezeren… Ik heb het al ergens gezegd dat die van hierboven niet kindvriendelijk is want hoorden jullie het ook? Vanaf volgende week krijgen we een nazomertje! Niet dat dit niet welkom is maar de laatste vakantiemaand was voor de kinderen en verlofgangers een ramp!! Ik denk dat we eens een manifestatie zullen moeten organiseren tegen die weerman hierboven alhoewel… ik wil niet graag te dicht in zijn buurt komen.. hij mocht een gecharmeerd zijn door mijn - Ja door wat ? - haha en mij willen houden!! Ik opteer nog voor veel jaartjes hier op die natte maar o zo dierbare blauwe knikker.
Gisteren na het boodschappen doen, draaide ik een zijstraat in die naar huis leidt en opeens overviel me een gevoel van welbehagen , van v(b) erwondering van de natuur naar hier toe. De baan is weer overkoepeld door een arcade van groen omdat de bomen mekaar raken.. een zicht om ontroerd bij stil te staan…Die straat- en laanbomen vormen de ruggengraat van groen hier in de buurt een uitnodiging naar het bos dat juist hiernaast ligt . Ik kan me onze omgeving niet voorstellen zonder bomen, ze zou niet dezelfde zijn. Dit is mijn wereldje waar ik zo van hou en hoop dat het me nooit wordt ontnomen. Hier vind ik rust, geluk en tevredenheid… Ik heb het al gezegd .. ik ben geen stadsmens ik zou er zo ongelukkig zijn! Meer heb ik er vandaag niet aan toe te voegen
Ik had me net omgedraaid om mijn jasje aan de kapstok te hangen toen ik tik-tik-tik-tik....hoorde. Ik draaide mij terug om, keek naar dame naast mij die verbaasd naar de grond zat te kijken, keek ook naar beneden en zag daar tientallen bolletjes op en neer huppelen. Ik voelde aan mijn hals en wist meteen wat er gebeurd was! Hoe het gegaan is ik weet het niet. Feit was dat mijn parelsnoer geen parelsnoer meer was. De kapper die bezig was met het wassen van iemands haar keek op om te zien wat er gaande was.
"Niet erg, "zei ik, "mijn collier heeft het begeven". De bolletjes sprongen naar overal en ik hurkte om ze op te rapen. Liefst had ik ze laten liggen de meeste kwamen in afgeknipt haar terecht dat de kapper nog niet had weggeveegd maar dat zou niet echt verantwoord geweest zijn om die kleine bolletjes te laten liggen stel dat iemand er zou op trappen, het kon grote gevolgen hebben.
De dame die ook aan het wachten was , was zo lief om mij instructies te geven waar ik moest rapen : "Daar ligt er ene, daar ook, daar nog ene...".en ik maar huppelen om ze te pakken. Een handvol bolletjes raapte ik op net genoeg om er een armband van te maken en hoe ik ook keek, ik zag er geen meer. Veel waren ergens onder gerold waar ik niet bij kon maar ze lagen daar goed vond ik. Niemand die er over kon uitschuiven en als de kapper straks grote schoonmaak hield zou hij ze wel terugvinden.
Daar stond ik dan met een hand vol bolletjes, wat moest ik er mee? In mijn handtas zat nog een plastiekzakje en ik besloot ze daar in te steken alhoewel ik ze liefst in de vuilbak had gekieperd.. Met mijn vrije hand graaide ik het zakje uit mijn handtas en zo zag ik mijn fototoestel zitten dat ik toevallig bijhad.
De kapper zag het fototoestel, keek naar de bolletjes in mijn hand en vroeg heel ernstig:" Ga je daar een foto van nemen? Voor de verzekering?"
"Tsja, een nep parelmoeren ketting .. zou dat het proberen waard zijn om die terugbetaald te krijgen?" vroeg ik hem
Toen ik terug thuis was, haalde ik de zak uit mijn handtas en hoorde tik-tik-tik...Verrast zag ik bolletjes vallen uit een gaatje onderaan het plastiek zakje. Alles opgeveegd en de vuilbak in. Het is eens iets anders dan altijd regen te horen tikken...
Het wil niet stoppen met regenen .Ik dacht dat ze in de hemel al lang die schoonmaak achter de rug hadden maar neen hoor nochtans zo vuil kan het daar toch niet zijn? Volgens mij zijn daar alle buizen van de waterleidingen gesprongen en heeft Sint Pieter de loodgieters om de één of andere reden niet binnengelaten . En zeggen dat zoveel mensen weersafhankelijk zijn wat hun humeur betreft. Niet dat ze er constant als een donderwolk bijlopen maar bij velen scheelt het niet veel. Gelukkig heb ik daar minder last van maar menslief ik snak toch naar nog wat zon hoor en ik zal wel niet de enige zijn maar eerlijk, dat is geen troost. De regen blijft maar komen . De enige die zich er niet veel van aantrekken zijn de vogels die vrolijk pieren uit onze gazon pikken. Als je ze dan wil fotograferen, vliegen de meeste weg.
Tja....ik zal maar genieten van een koekje, goed voor de moraal. We gaan dan nog eens over de moraal spreken als het zomerweer terug is.....en ik aan mijn frisse kledij merk dat ik een koekje teveel gegeten heb.
Onlangs was ik te gast in een bevriend gezin. Ik zat nog maar pas neer of hun dochtertje van zeven, kwam voor me staan met drie spelen in haar hand. De vraag was niet òf we zouden spelen maar wel wélk spel we zouden spelen.
Kinderen hebben iets van robotjes: ze lijken wel geprogrammeerd om te spelen, pret te beleven en te genieten. Volwassenen kunnen veel leren van hun levensvreugde en hun creativiteit. Maar om zomaar meteen met de deur of hier het spel in huis te vallen…. Gelukkig kan een vrouw multitasken in mijn geval spelen en aan de conversatie deelnemen…En bij dat multitasken wil ik even stilstaan.
Is het je ook al opgevallen dat een man het moeilijk heeft terwijl hij aan het klussen is om op een vraag te antwoorden?Vrouwen daarentegen blijken wel meerdere opgaven in één keer aan te kunnen! En onze moderne tijd heeft daar een term voor nl multitasken.
We vinden het handig dat we meerdere dingen tegelijk kunnen doen want we willen zoveel mogelijk zaken in een zo beperkt mogelijke tijd doen. Vrouwen schijnen er beter in te zijn dan mannen. Toch speelt al enige tijd de vraag in hoeverre het handig en efficiënt is?
Op zich kunnen wij best meerdere dingen tegelijk doen, zoals een boterham eten terwijl we zitten te lezen. Het eten en slikken is zo ingebakken in het brein dat je daar niet over na hoeft te denken en het automatisch gaat. Je kunt je blijven concentreren op het lezen. Maar zodra je je op twee dingen tegelijk moet concentreren kan het fout gaan zoals bij autorijden en bellen. Als je bellend autorijdt is het onmogelijk dat je je tegelijk goed op het verkeer én op je telefoongesprek concentreert. Of je rijdt op de automatische piloot en je aandacht richt zich vooral op het gesprek, of je rijdt geconcentreerd en je gesprekspartner denkt een luisterend oor te hebben. Hier is het veiliger om tijdens intensieve gesprekken je auto even langs de kant te zetten.
Ons brein werkt het best als we ons compleet op één taak tegelijk kunnen richten. Meerdere dingen tegelijk doen, is veel minder efficiënt dan ze snel na elkaar doen. Gedragswetenschappers van de Warwick Business School hebben onderzocht wat er precies in het brein gebeurt wanneer we verschillende taken tegelijk proberen uit te voeren. Terwijl we al kokend en bellend tegelijk misschien denken dat we zo lekker aan het multitasken zijn, springt de hersenactiviteit in feite steeds heen en weer van het ene naar het andere gebied. In werkelijkheid bestaat multitasken dus helemaal niet, maar bij activiteiten waarin we goed zijn getraind (zoals autorijden en radio luisteren) gaat het wisselen tussen hersengebieden zo snel dat we het niet door hebben. Blijkbaar kunnen onze hersenen helemaal niet meerdere dingen écht tegelijk doen. Multitasken is dus eigenlijk onmogelijk, het is vooral een kwestie van snel te kunnen switchen. En dat deed ik ook spelen een deelnemen aan het gesprek...
)
En dat geknipoog van u, dat kan de potentiële klanten afschrikken. Het spijt me, meneer, maar we kunnen u niet in dienst nemen..." 
En toch kan ik het mij niet aantrekken want ik vraag me af waarom alles nu zo geheel anders moet dan in onze tijd…Tsja… ik word zeker ouder.
. De enige die zich er niet veel van aantrekken zijn de vogels die vrolijk pieren uit onze gazon pikken. Als je ze dan wil fotograferen, vliegen de meeste weg. 
