Het wordt weer de tijd van regen en buien daar kregen we gisteren een voorsmaakje van en ook al bestaan er buienradars, een ongeluk zit in een klein hoekje. Met een paraplu de straat op stappen lijkt in onze contreien dan ook een logische keuze. Het alternatief: een regenkapje, is immers nauwelijks verdedigbaar.
Paraplus hebben vele voordelen. Niet alleen kan je fijn à la Gene Kelly een choreografie opvoeren op de stoep, of à la Mary Poppins door het luchtruim zweven, in een jolige bui kan je ook zonnig pluutje draaiend door het leven huppelen. Met buitenissige modellen tover je kleur op straat en een glimlach op het gezicht van menig passant (ook al is het een meewarige glimlach, het is er eentje). Bovendien word je niet nat. En dat is prettig voor het kapsel en globaal welbevinden. Kortom: meenemen die paraplu!
Maar in de praktijk worstelt Natoken met dit nuttige advies. Om de een of andere onverklaarbare reden wensen paraplus immers niet lang in mijn buurt te vertoeven. Eerder vroeg dan laat nemen ze onherroepelijk de benen. Dit bij voorkeur tijdens haar zeldzame ritjes met het openbaar vervoer, al zijn er ook een aantal tussenuit geknepen bij een trip met het openbaar vervoer of knusse winkel. Héél flauw! Daarom bedacht ik een slimme strategie. Voor mij van nu af aan enkel kleine, opvouwbare pluutjes, bovendien van de goedkope soort. Je hebt ze steeds bij de hand en verlies doet dan minder zeer, is de redenering. Probleem voorgoed opgelost? Helaas!
Kleine, goedkope regenschermpjes hebben namelijk de neiging kritiekloos met alle winden mee te waaien. Ze plooien zich werkelijk naar àlle grillen van de natuur. Natoken probeert dat op te lossen door zelf elastisch in te spelen op plu’s grillen. Maar uiteindelijk wint de paraplu altijd. En hoe nijdig ik dit exemplaar ook in een vuilnisbak propt, de volgende plu is altijd even eigenzinnig. Volgens mij is er in het collectieve onderbewustzijn van paraplus een samenzwering tegen mij op til. Maar ik geeft me niet gewonnen want een regenkapje? Dat nooit! Ik heb er in mijn jonge jaren teveel gedragen!
Ik had zaterdagmorgen morgen iets aangetrokken dat mooi samenging met de herfstkleuren maar toch klopte er iets niet, het was warm! Heel warm voor oktober , zo’n dag waarop het verlangen om naar buiten te gaan en van het lekkere weer te genieten boven aan je verlanglijstje komt te staan. We hebben in de namiddag een herfstwandeling gemaakt in zomerkleding, wat een gekke gewaarwording is dat. In een bijna brandend zonnetje struinden we door de bladeren, zagen we paddestoelen tussen de roodbruine bladeren die op het grasveld nog wat zonnestralen lagen op te vangen. Ik moet zeggen dat ik hiermee de herfst best een prettig seizoen vind gewoon lekker de regen en de wind weglaten, de prachtige kleuren en geuren behouden en wat extra zonlicht en warmte om de winter goed door te komen, hier kan ik best aan wennen!
Mensen, mensen, wat een toemaatje was me dat, ik waande mij bijna aan de Spaanse Costa Brava.. Na gisteren is het afgelopen met de nazomer die ook wel 'Indian Summer' of oudewijvenzomer wordt genoemd. Waarom precies oude wijven zomer weet ik ook niet! Dat moet ik even opzoeken!
Vandaag wordt een overgangsdag met hier en daar een bui en dinsdag en woensdag is het gewoon herfst met veel regen en harde wind. Het is allemaal het gevolg van een storing, waarin de restanten van orkaan Gonzalo zijn opgenomen, wist de weerman te vertellen. Maar ik onthoud die 24 gr die we hier zaterdag in de Kempen haalden . Hebben jullie ook zo genoten? Ik wel hoor, heerlijk de zon in mij opgenomen geen muizenissen in het hoofd noch in huis haha gewoon relaxen… Ik was even bezig in de tuin maar heb het tot een minimum beperkt… want zo’n nazomerse dagen krijgen we niet veel meer dit jaar…
Half oktober en we hebben nog kunnen buiten koffie drinken, zonder jas of muts aan nog wel! Wat een luxe (en wat loopt er fout met de wereld , denk ik dan ook steeds?!)
Even ter zijde, ik heb geen schrik van muizen hoor lieve mensen maar ik hou voet bij stuk dat muizen niet in huis horen. Inderdaad op “den buiten” horen die beestjes er wel bij maar daarom hebben we hier in de tuin voor voldoende plaatsen gezorgd voor die “ schatjes”, hout met hopen!! En het plaatje naast de deur “ weer of geen weer altijd welkom” ja dat geldt dus blijkbaar niet voor iedereen !!
Maar nu iets anders.
Nu ik me min of meer verzoend heb met het idee herfst, ben ik helemaal klaar voor knusheid en gemüdlichkeit. Iik begin al te kirren bij de gedachte aan knetterende haardvuren, warme pantoffels, knuffelkatten, ovenverse cake en natuurlijk liters warme thee! Maar helaas, de idylle zal niet lang duren, want het aanbreken van dergelijke aanlokkelijke tijden wordt de komende dagen weer danig verstoord en dat niet door storm en onweder, maar door een plotse invasie van allerhande prullaria in de winkels en op straat.
Waar men vroeger de blijde intrede van prins herfst op beschaafde wijze vierde met een toename aan flakkerende kaarsjes of een kunstig gevlochten bladerslinger, wordt de deur van menig woning heden ten dage ontsierd door wanstaltige gedrochten. O, gruwel, inderdaad. Nu kan ik best nog begrijpen dat een oranje pompoen enig esthetische extases kan opwekken maar moeten daar echt van die geniepige oogjes en een akelige grijns in worden uitgesneden? En dan heb ik het nog niet eens over die andere vormen van misplaatste creativiteit die het netvlies teisteren.
Neen, ik heb het niet zo voor weelderige webben met spichtige spinnen, akelige tronies en ellendig giechelende schedels maken bij mij geen goede beurt. En ook aan een strop wiebelende skeletten (al dan niet lichtgevend) keer ik met een zucht de rug toe. Voor zo’n danse macabre ben ik echt niet te vinden, jammer voor eenieder die zich zo heeft uitgesloofd. Halloween, ieder zijn meug, denk ik dan...
Tradities en volkscultuur: het is in theorie allemaal prachtig. Maar mag er iets meer bekommernis zijn om schoonheid en de zielenrust van de passerende medemens? Want het is nu wel angst en beven tijdens de ochtendwandeling zegt Natoken met enige zin voor pathos!!
Misschien moet ik mij twee zwarte katten aanschaffen die me kunnen vergezellen op mijn wandelingen! Nu alleen nog even een akelig lachje instuderen en dan mijn bezemsteel op...
Het is nu volop herfst en de avonden zijn te fris geworden om zonder verwarming te zitten. Omdat we van de warmte van een echte vlam houden , steken we hier voorlopig ’s avonds de kachel aan met hout .. heerlijk! Dat was deze week ook zo..
Deze zomer had mijn vooruitziende slaapgenoot al bakken gevuld met kleine houtblokjes en takjes en houtafval precies wat we nu nodig hebben. Hij bracht twee draagbakken binnen en zette die in de keuken , dus binnen ons bereik. Toen we ’s avonds onze knusse zetel wilden ruilen voor het bed zag T plots een muis langs de plinten voorbij schieten. Een muis in huis!! Paniek en biebie zou niet gaan slapen voor dat beestje gevonden werd! De bakken met hout werden buiten gezet en de jacht was geopend en uiteindelijk schoot het beestje de keuken binnen.. Daar heeft mijn “ held” met een stamp van zijn voet het beestje naar de eeuwigheid gestuurd. Maar gerust was ik helemaal niet meer en van slapen zou er niet direct iets in huis komen dus zetten we een muizenval of twee in keuken en living en bleven we nog wat naar TV kijken hoewel.. mijn ogen tuurden eerder de living rond om te zien of daar nog zo’n stiekemerd rondliep.
Na een halfuur vonden we toch dat we naar de “ bedstede” konden trekken maar niet vooraleer de vallen nagezien werden en… tot onze consternatie zagen we dat de kaas van de val in de keuken weg was maar geen muis te zien. Er zat dus nog zo’n engerd in huis.. De vallen werden opnieuw gevuld en nog eens goed afgesteld en dan gingen we maar met tegenzin slapen. We wrongen ons door de kleinste deuropening zodat de beestjes niet naar de rest van huis zouden vluchten…
Uiteindelijk heb ik toch nog goed geslapen maar mijn eerste werk bij het opstaan was de valletjes checken en .. jawel hoor er zat een muis in één van de vallen….Nu moet mijn schat elke bak die hij nog naar binnen brengt eerst grondig nazien en de blokjes er één na één inleggen .. want ik wil geen tweede keer voor zo’n verrassing staan…Het belooft een warme winter te worden hier ten huize Natoken letterlijk en figuurlijk.
Bij het opstaan deze morgen werden we begroet door een stralend oktoberzonnetje en direct had ik al heel wat plannen in mijn hoofd om buiten bezit te zijn . Helaas drie keer helaas, die euforie heeft maar een paar uurtjes geduurd want tegen de middag was het al bewolkt en voorspelden de wolken niets goeds. Dan maar gezocht naar een bezigheid binnen en zoals elk jaar wacht hier nog de “ changement de garderobe”…
Alle zomerkleren mogen stilaan opgeborgen worden tot volgend jaar.. wat klinkt dat lang . Ik denk dat ik ergens een gaatje zoek om er deze winter toch nog wat gebruik van te maken! En zoals ieder jaar sta ik voor het dilemma : houd ik dat bloesje of pulletje of die broek nog bij of doe ik het weg? Dan maak ik stapeltjes met wat ik niet gedragen heb en wat weg mag en zie dan tot mijn ontzetting dat die stapeltjes groter zijn dan de rest. Ja een mens heeft zo van die voorkeuren wat kledij betreft waardoor je vergeet dat er nog andere leuke outfitjes in de kast hangen.. Zoals naar gewoonte kon ik bijlange niet alle spulletjes van de weggooistapel effectief wegdoen en zo blijft de kast maar volhangen en liggen …
Ik zie bij ons jong volkje dat ze daar minder last van hebben.. elke zomer staat een flinke zak met spullen klaar voor de ophaling… Zou dat iets met ouder worden te maken hebben of zijn wij wat weggooien betreft inderdaad drager van een andere gen dan de huidige generatie? Weggooien , vernieuwen, de laatste snufjes hebben…ik denk dat wij er minder door gebeten zijn dan de jonge mensen van vandaag.. Och ja.. zij helpen misschien liever de economie draaiende te houden .. Ik heb het afgeleerd om daar mijn mening over te spuwen…want af en toe betrap ik me er ook al op dat er wat van die nieuwe genen binnen sluipen .. Besmetting heten ze dat dan haha..
Maar intussen was mijn dag goed gevuld, ben ik klaar voor de herfst en de winter en heb ik niet zoveel nieuwe spulletjes nodig zo te zien.
Natoken is tuk op seizoenswisselingen! Een nieuw jaargetijde begroet ze steevast op uitbundige wijze, al dan niet met een jubelkreet. Meteen is ze druk doende snode plannen te smeden, aangepast aan de nieuwe context zoals bijvoorbeeld de menukeuze, de beplanting, de garderobe en de “algehele festiviteitenopluistering”! Ja, variatie en flexibiliteit brengen het beste in de mens naar boven, of toch in elk geval in haar.
Maar dit jaar is een uitzondering. Terwijl de bomen beslissen om zich te tooien met felle kleuren (doorgaans Natokens favoriete look) haalde ze mismoedig de schouders op. En ook de kastanjes die haar pad kruisten, liep ze hoofdschuddend voorbij. Andere jaren daarentegen is ze vaak niet in te tomen en propt ze haar zakken vol met die glanzende pracht (niet dat je er ook iets mee kunt doen, maar ze vindt het gewoon te mooi om te laten liggen!). Neen, de afgelopen dagen waren er geen vreugdedansjes of pretoogjes te bespeuren, noch leidde het nieuwe jaargetijde tot tomeloze inspiratie want met de muze was het ook geen weelde!
Nu staat ze in twijfel, zal ze zich wentelen in zelfmedelijden, sjokt ze zich door het leven, mismoedig met gebogen rug en een slepende tred (ochottekes, ocharmekes!). Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is dat gevoel van niet goed weten wat te voelen te wijten aan een gebrek aan zomer. O ja, september was prima maar de augustus een flop en daarom... Je moet immers wél een seizoen kunnen afsluiten, voor je een nieuwkomer kan verwelkomen. Het is namelijk de contrastwerking die het hem doet! Wat de zomer betreft wil dat zeggen dat je genoeg warmte moet hebben gehad om weer te snakken naar frisse briesjes en haardvuren. En laat daar nu net het schoentje wringen…
Maar, Natoken heeft in wezen beslist een opgeruimd karakter. Ze weet wel van wanten en dus haalde ze prompt een kop thee te voorschijn om haar gemoedsstemming op te vrolijken. Deze keer koos ze voor kaneelthee en dat is zeker niet toevallig, want ze verbindt deze drank mentaal onmiddellijk met herfstige sferen, mist en eekhoorntjes, bambi'tjes en andere herfstpret.
En jawel zie de lucht klaarde op! Ze heeft zelfs een flinke herfstwandeling gemaakt samen met haar schat en kijk eens aan, daar kwam het terug. Hop, de vlam ging in de eerste kaars! Niet lang daarna volgde de pompoensoep en dan nam ze wol en haaknaald ter hand om knus en vol ijver koudebestendige accessoires te vervaardigen. Ja, geuren en smaak zijn misschien nog wel de meest krachtige gids voor ons geheugen. Zij voeren ons gemakkelijker dan teksten, foto’s of geluiden terug in de tijd.
Dus ruik vooral goed rond, proef het seizoen en dan komt de rest vanzelf! Natoken heeft het ondervonden!
Sinds een tijdje zie ik hem regelmatig in onze tuin, een bruin/zwarte merel met de bijna kale kop. Op het eerste zicht lijkt hij echt een sukkeltje en toch heeft hij iets grappigs.
Vanuit de keuken doet hij me aan een kleine gier denken. Samen met andere vogels komt hij regelmatig een kruimeltje meepikken van de broodkorrels die ik af en toe op het terras gooi. Volgens mij is het een vrouwtje, bruine veren weetje wel, maar dan wel een oud vrouwtje. Echt vinnig is zij niet meer.
Vandaag zat ze rustig op de tuintafel en keek ons tussen de regendruppels gewoon aan. Het leek wel of ze ons iets wilde vragen of was ze gewoon verdwaald in haar vogelwereld? Volgens mij is ze niet alleen oud maar ook dement zoals ze erbij zat. Nadat ze nog een souvenirtje op de tafel had achtergelaten, is ze weggevlogen. Het zou mij niet verwonderen als het één van de laatste keren was dat we haar zagen. Eén ding staat vast de winter zal ze echt niet overleven zonder haar hoofddeksel.
Het is dat jaar blijkbaar niet echt ons jaar waar het planning betreft… Elke zomer hebben we hier een 5/6 tal BBQ met familie en vrienden verspreid over de maanden juli en augustus en laat het nu uitgerekend op bijna al die dagen geregend of gemiezerd hebben . Enkel in juli hebben we 2 maal geluk gehad.. tsja ook dat is onze Belgische zomer! Ondat onze vrienden zondag terug afreizen naar Spanje tot volgend jaar mei, besloten we nog even samen van een etentje en wandeling te genieten aan zee en omdat de weermannen allemaal maandag als een zonnige dag voorspelden , prikten we ook die dag uit, maar nougabollen.. zoals zo vaak al deze zomer was het ook weer eens een verkeerde keuze.. We hadden een bewolkte dag met af en toe wat regen.. Gelukkig compenseerde het gezelschap veel en onze traditionele wafel aan zee die hebben we toch gehad hoor!! Dat het sindsdien beter weer was, doet me sakkeren maar nu ben ik in spanning voor de volgende afspraak. We hebben met gans ons gezin, kinderen en kleinkinderen plannen voor het tweede weekend van november… Als er iemand goeie connecties heeft met de weergoden please vraag hen om voor die dagen en de gekozen locatie voor goed weer te zorgen. Ik weet het wel , zomerse temperaturen zullen we niet krijgen maar als het weer al meezit dan valt de rest ook in de plooi! Ik zal eens uitzoeken waar ik nog eieren kan brengen bij de zusters Clarissen!! Jullie horen er nog wel van!
Naar aanleiding van een logje bij Ani moet er mij ook iets van het hart. Zij en haar vriendin kregen bij het uitstappen uit de auto van twee jonge gasten die op skateboarden voorbij kwamen het volgend te horen:
“KAN JE NIET RAPPER OUDE “?
Dat bij Ani en haar vriendin de mond open viel , kan ik best begrijpen hoewel… maandag op de kusttram kregen we ook een staaltje van gebrek aan respect te verwerken…
De tram was tamelijk gevuld toen we opstapten omdat hier en daar de scholen al uit waren dus stonden we met ons vier mee te deinen en klampten ons vast aan de metalen palen op de tram tot mijn lodderig oog op de zetel naast viel ons waar 2 jonge gasten met hun GSM druk doende waren. De derde zitplaats werd bezet door een grote rugzak. We hadden wel al een blik gekregen van hen maar verder geen reactie. Omdat mijn vriendin een paar jaar ouder is dan ik en ik plots zo’n drang had om die knullen eens op hun plaats te zetten, nam ik spontaan de rugzak vast, zette die op die eigenaar zijn schoot en zei tegen mijn vriendin:
"jij kan die plaats beter gebruiken dat die rugzak!"
Jongens, je had die 2 gasten hun gezicht moeten zien… ik denk dat ik hen in snelheid gepakt heb want hun mond viel bijna letterlijk open… wat ze daarna tegen elkaar gezegd hebben, weet ik niet , het interesseerde me ook niet maar mijn vriendin zat neer! Blijkbaar moeten een paar jongeren die verder zaten het geval gezien hebben want spontaan klonk de vraag..
” Wil je hier zitten wij kunnen wel rechtstaan”…
Nu viel mijn mond bijna open want zo kan het dus toch nog. Waaruit ik besluit dat we niet alle jongeren over dezelfde kam mogen scheren .. Ik heb zelfs nog een gezellige babbel gehad met het meisje en haar vriendje die aan mij en T hun plaats afstonden.. Echte tieners waren ze hij met de pet achterste voren op het hoofd zij met een kleine piercing in de neus maar verder heel beleefd en van het genre dat je zelfs een lach ontfutselt…We kregen nog een goeie vakantie toegewenst toen ze afstapten.. daardoor voelde ik me weer verzoend met de wereld al had mijn vriendin zich bijna doodgeergerd aan haar gezelschap. Bleek dat één van de twee op zijn GSM naast een telefoonnr SLET had staan en op de vraag wie dat was zei hij dat is mijn moeder. Zijn vriend vond het blijkbaar ook iets te ver gezocht en vroeg :
"Haat jij je moeder dan zo erg?”
Waarop die gast luidop zei: “ mijn moeder is een slet en ze heeft twee tetten en zo verder..”
Ja nu begrijp ik waarom hij me zo scheef bekeek toen ik zijn rugzak op zijn schoot zette.. Gelukkig was mijn vriendin wijs genoeg om haar tong 10 keer om te draaien en te zwijgen. . Ik denk dat ik die kerel met donderse blikken zou aangekeken hebben …
En dan vraag je je af.. hoe moet dat morgen als die kerels de volwassenen van de maatschappij worden? Maar gelukkig bestaan er ook anderen dus ik verlies nog niet helemaal mijn geloof in de jeugd!
Het was pas nadat ik de reactie van Roze gelezen had met de gelukwensen voor mijn 6 jarig blogje dat ik me realiseerde dat het inderdaad al zo lang was dat ik hier van alles en nog wat op dit blogje neergooi!
Intussen zijn veel maatjes naar andere mediaoorden vertrokken maar anderen bijgekomen of gewoon trouw blijven langskomen. Door die twee laatsten ben ik ook een blijver en het is goed dat ik hier af en toe mijn ei kwijt kan. Voor sommigen is bloggen wellicht passé omdat er een veel directere weg is de dag van vandaag maar ik blijf ervan overtuigd dat je hier beter contacten legt in de ware betekenis van het woord dan op FG of twitter waar iedereen zomaar wat neergooit en een like of af en toe een regeltje je laat weten dat iemand langskwam… Geef mij dan maar die paar mensen die hun mening of visie of meeleven neerpennen in een reactie hier .. Denk je ook niet dat we allemaal al voldoende overladen zijn met al die vluchtige contacten? Voor mij wegen 10 likes niet op tegen 1 welgemeende reactie op mijn blog.
Maar ja ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is hé en ik ben nu eenmaal iemand die echte contacten koester en nodig heb.. En af en toe blijft er dan zo ééntje uitspringen waarmee de band iets meer aangetrokken wordt .. en dat werkt verrijkend , vind ik!
Dit gezegd zijnde ( haha) ga ik er nog maar een jaartje mee door zeker en klinkt het niet dan botst het maar!!
Dit is het seizoen waar ik naast de zomer het meest van hou en om zoveel redenen. Wil je ze weten en wat ze bij mij oproepen? Ik kijk om me heen en dat is wat ik zie; wat ik voel...
De berken in de tuin verliezen alweer hun blad. Iedere dag liggen er weer meer blaadjes dan de dag ervoor. Het groen verdwijnt zo langzaamaan uit de tuin. Langs de haag naast ons huis vang ik bijna iedere ochtend een spinnenweb op met mijn gezicht. De zon staat alweer lager dan een maand geleden en om zeven uur valt de avond. . De herfstkleuren zijn op zijn mooist. Geel oker, rood, roodbruin, bruin en hier en daar toch wat groen. Een beetje ontroerd kijk ik ernaar beseffend dat de cyclus verder gaat, zoals met alles. En elke keer opnieuw. En al is de temperatuur nog goed, voor m’n gevoel gaat dit proces ieder jaar weer veel te snel.
‘Het is wennen aan september de herfstblues als voorloper op de winterblues. Ja, het is ieder jaar weer wennen aan september en daarna… oktober. En opeens is het weer fris buiten, is het gras ‘s avonds nat en lijkt de zomer voorbij .Ik zie in elk geval veel appels en peren om me heen plukrijp worden, dus iets met oogsten kan ik me voorstellen. De koude wind nodigt me uit om naar binnen te gaan en de houtkachel zal stilaan weer actief worden. Ik realiseer me dat het alweer eind september is en dat de herfst begonnen is.
Herfst. Het woord alleen al vind ik heel erg mooi het heeft voor mij zelfs een diepere betekenis dan alleen de naam van een seizoen. Met het begin van de herfst breekt namelijk het verval van seizoenen aan. Het doet mij denken aan sterfelijkheid. Het is iets afschuwelijks, maar van de andere kant ook een unieke en mystieke gebeurtenis. Het doet bezinnen, stilstaan bij het leven en brengt mensen vaak dichter bij elkaar. Voor hen die het bijzondere niet kunnen zien, is herfst vaak een spelbreker en ‘slechts’ het verlengde van de winter. Net als bij de sterfelijkheid kunnen de herfst (en ook de winter) op twee manieren worden bekeken. Het is een tijd om het leven te herinneren òf een tijd voor de herinnering van verlies.
Verlies is nodig voor groei. Zoals een boom zijn bladeren laat vallen om zijn energie te sparen om de winter te overleven om daarna weer opnieuw uit te lopen en op te bloeien, zo bloeien wij mensen met de seizoenen van het leven mee en zelfs als we dood gaan vergaat ons lichaam weer tot stof van de aarde, die de voedingsbodem is voor het primaire leven op aarde: de planten. Zij voeden de herbivoren, omnivoren enz . The circle of life!.
Soms kost het mij ook moeite, maar ik sta hier toch bij stil. En op die manier krijgt de herfst iets magisch in plaats van iets dors en doods. De herfst voelt lieflijk en zacht. Hij is van goud. De herfst die je af en toe nog kan verrassen met een onverwachte zon, de gouden gloed in de lucht door de zon die op de verkleurde bladerden schijnt. Bladeren die rustig naar beneden dwarrelen, het wandelpad bedekkend met een zachte laag, blaadjes die voor je voeten dansen als het waait. De herfst brengt frisse appels, verse noten, prachtige paddenstoelen, een donker paars gekleurde heide, lange wandelingen om te genieten van al het moois, wandelingen waarbij je wordt vergezeld door een fikse wind die je aanzet om een dikke sjaal en laarzen met extra sokken te dragen.
Herfst betekent niet meer naar buiten te moeten voor een tuinfeest of barbecue, maar heerlijk boeken lezen, bij een glaasje wijn .
Herfst betekent ook gezelligheid ! Wollen sokken en lekkere sjaals waarin je je eindeloos kunt wikkelen. Taartjes bakken en veel thee of koffie drinken, met de voeten opgetrokken op de bank. Kaarsjes, warme chocolademelk, een volle heldere maan, zoete honing, geurende bessen. Een cinemaatje pakken, uitslapen op een regenachtige dag. Een extra lange boswandeling, mooie kastanjes uitzoeken en in je zak steken. Thuis worden ze opgepoetst en in schalen gelegd, als versiersels voor de sfeerkaarsen in de lange avonden.
Herfst is de tijd van halloween als huizen en winkels versierd worden met lampionnen, pompoenen in alle soorten en maten, maskers…oranje-bruine-rode-zwarte kleuren nemen de overhand. Kinderen lopen verkleed als heksen, feeën en zelfs in pompoenenpakken over straat.
De herfst vervult, de herfst raakt me zachtjes aan, omarmt me. Mij maakt hij in elk geval aan het mijmeren en glimlachen. Hmmm…Herfst!
Ik vergeet nooit een gezicht. Maar voor sommigen maak ik graag een uitzondering.
In wat voor een tijd leven wij! We geven geld uit dat we niet hebben, voor dingen die we niet nodig hebben, om indruk te maken op mensen die we niet kennen.
Je moet altijd twee scharen bij elkaar leggen. De tweede schaar kun je dan gebruiken in de plaats van de schaar die nooit ligt waar ze altijd zou moeten liggen.
Liegt een leugenaar als hij zegt dat hij liegt?
Liever een blauwtje lopen dan een groentje blijven.
Voor elke eenvoudige oplossing is er wel een aantal complexe problemen te vinden.
Vriendelijke woorden zijn soms kort, maar hun echo sterft nooit uit.
Vrouwen hebben meestal niets om aan te trekken, en geen plaats om het allemaal op te hangen!
Waarom de USA mensen in de ruimte stuurt: "De mens", zegt een NASA-rapport van 1965 over bemande ruimtetuigen, "is het goedkoopste en veelzijdigste computersysteem dat in massa geproduceerd kan worden door ongeschoolde arbeidskrachten."
Waarom is het zo dat mensen die het minst weten, dit het luidst weten?
Waarom krimpen schapen niet als het regent?
Wanneer de mensen alleen praatten over wat zij begrepen zou er maar weinig op de wereld gezegd worden.
Wees jezelf! Er zijn al anderen genoeg.
Wie een gat graaft voor een ander is tenminste geen egoïst!
Wie het laatst lacht, is het langzaamst van begrip.
Wie niet een beetje kan lachen met ernstige dingen, is geen serieus mens.
Jan heeft last van een 'tic nerveux' op zijn linkeroog zodat het lijkt alsof hij een knipoog geeft.
Op een dag gaat hij solliciteren als handelsvertegenwoordiger voor een bedrijf. De personeelschef bestudeert zijn cv en zegt:
"Wel, dat ziet er goed uit. Goede opleiding en ook goede referenties. Normaal gezien zouden we u onmiddellijk in dienst nemen. Maar zoals u weet gaan de mensen bij een handelsvertegenwoordiger erg af op het uiterlijk. En dat geknipoog van u, dat kan de potentiële klanten afschrikken. Het spijt me, meneer, maar we kunnen u niet in dienst nemen..."
"Wacht" roept Jan. "Wanneer ik 2 aspirientjes neem, dan gaat het knipogen dadelijk over! "
"Ah, is dat echt? Dat is fantastisch! Laat maar eens zien"
Jan gaat in zijn zakken en begint er te zoeken, alles wat hij tegenkomt legt hij op de bureeltafel: rode condooms, blauwe condooms, geribbelde condooms, condooms met aardbei, frambozen en chocoladesmaak. Uiteindelijk vindt hij de strip met aspirines, neemt er twee uit, slikt ze in en stopt onmiddellijk met knipogen.
"Formidabel, dat blijkt inderdaad te werken," zegt de personeelschef. "Maar eerlijk gezegd: wij zijn een fatsoenlijk bedrijf en een man die blijkbaar zoveel achter de vrouwen aan zit, dat hebben wij niet nodig."
"Achter de vrouwen zitten? Hoe bedoelt u? Ik ben een gelukkig getrouwd man !"
"Tja, meneer, hoe verklaart u dan al die condooms? "
"Oh, dat," zucht Jan. " Bent u al eens een apotheek binnengestapt en hebt u er al knipogend, naar aspirientjes gevraagd?"
Elke minuut van je dag is goed gevuld. Je bent altijd bezig. Je agenda puilt uit, je haast je continu van hot naar her, je werkt hard om je planning af te krijgen en als je even niets doet dan ben je wel extra hard bezig in je hoofd omdat je nog zoveel dingen moet doen.
's Avonds plof je moe en uitgeput in de zetel om tv te kijken of ga je toch nog maar even door met facebook, bloggen of surfen op het internet. Op die manier probeer je je hoofd leeg te maken want je hebt eindelijk tijd voor jezelf! Het gevolg: je doet weer IETS terwijl je eigenlijk misschien behoefte hebt aan NIETS. En wees gerust, dat is precies wat wij allemaal geleerd hebben.
Maar hoe zit dat dan eigenlijk met NIETS doen? Dat kan toch helemaal niet hoor ik je denken. Jawel hoor. Tenminste, als we er even niet bij rekenen dat zitten, liggen, ademen ook iets doen is. Het kenmerk van deze laatste werkwoorden is dat zij allemaal geen lijdend voorwerp nodig hebben en dus op zich zelf kunnen bestaan.
Maar NIETS doen ? Lege tijd die moet je toch ergens mee vullen? Je kan toch niet zomaar NIETS doen?! Je tijd verspillen?
Jawel en sterker nog: het is heel erg goed om dat regelmatig te doen! We hebben dat gewoon nodig om de volgende dag weer op volle toeren aan het werk te kunnen. Maar hoe doe je dat dan, niets doen als bezig zijn in je gebakken zit?
Het is makkelijker dan je denkt. Misschien herinner je je nog dat je als kind wel eens gewoon aan het dagdromen was, aan het mijmeren, dat je gewoon op de bank zat voor je uit te staren. Dat is één manier. Een andere is om creatief bezig te zijn en dat te doen waar je echt zin in hebt en dan speelt het geen rol wat je ook bezig houdt.
Mijn "niets doen" bestond vandaag in lekker een film bekijken die hier al maanden op de harde schijf van de TV staat bij een heerlijk kopje thee en een stukje cake... heel ongewoon voor mij als je me kent, maar ik voel me niet schuldig!!
Sinds zondag zitten we in de herfst en ook aan de natuur kan je het stilaan zien. Door die vroege zomer en een tegenzittende augustus lijkt alles in versneld tempo te evolueren. In de natuur ontstaat langzaamaan een warm kleurenpalet van bruine, gele en rode tinten. Bladeren beginnen te verkleuren en ik... ik verf mijn haar ook in een soort kastanjebruin …
Paddenstoelen herinneren weer aan het vergankelijke van al wat leven is al ben ik ook geboeid door de pracht van sommige exemplaren. Die vond ik in onze buurt.
Ook de dagen beginnen korter te worden, het wordt al vroeger donker. In eerste instantie ben je je er nog niet zo bewust van maar dan opeens… besef je dat het al om een uur of 7 schemerdonker is. Met een schok realiseer je je ‘Oh nee … de herfst komt er aan!’.
Voor velen is deze tijd van het jaar een uitdaging om positief, gemotiveerd en vol energie te blijven want een najaarsdip ligt zomaar op de loer. Misschien zou je het liefst de dekens over je hoofd willen trekken en dit seizoen willen overslaan. Toch kan de herfst je veel brengen. Door naar de natuur en vooral naar de bomen te kijken, kan je leren wat je kan doen om door de donkere helft van het jaar te komen nl loslaten.
In de herfst houden de bomen zich niet koppig vast aan hun bladeren, omdat ze die volgend jaar weer nodig kunnen hebben. De prachtige herfstbomen laten hun bladeren moeiteloos vallen. Wij, daarentegen, houden vaak vast aan gewoontes, gedachtes en mensen die onnodig veel tijd en energie kosten. Hierdoor belemmeren we positieve veranderingen in ons leven.
Het regent af en toe zachtjes vandaag en sommigen voelen zich gevangen in een web van weemoed die om hen heen hangt. Niet aan toegeven lieve mensen we gaan gewoon door, plukken mispels, rapen appeltjes, zoeken paddenstoelen, stoven peertjes en nog veel meer. We snoeien, kloven, hakken en stapelen het hout voor de kachel of de open haard. We halen wijn in huis, merlots met namen als Stormhoek en andere Vonkelwynen. We heffen het glas op de seizoenen, we zijn er nog, dat is het enige dat telt! De hemel willen we later ontdekken, we hebben geen haast. We hebben leeftijd, maar geen ouderdom.
)
De bakken met hout werden buiten gezet en de jacht was geopend en uiteindelijk schoot het beestje de keuken binnen.. Daar heeft mijn “ held” met een stamp van zijn voet het beestje naar de eeuwigheid gestuurd. Maar gerust was ik helemaal niet meer en van slapen zou er niet direct iets in huis komen dus zetten we een muizenval of twee in keuken en living en bleven we nog wat naar TV kijken hoewel.. mijn ogen tuurden eerder de living rond om te zien of daar nog zo’n stiekemerd rondliep. 
Ik heb het afgeleerd om daar mijn mening over te spuwen…want af en toe betrap ik me er ook al op dat er wat van die nieuwe genen binnen sluipen .. Besmetting heten ze dat dan haha.. 
