Het is nu wel definitief, de herfst is volop in aantocht daarom een ode aan de tuin. Klinkt zo vertrouwd.
Laat mijn tuin een tuin zijn waar de herfst weer spreekt, als de bloemen droevig lijken en mijn zomertuin breekt.
Laat mijn tuin een tuin zijn waar de herfst mijn verlangen voedt naar lentebloesems, voorjaarskleur en zomergloed.
Laat mijn tuin een tuin zijn met bomen van vruchten verlaten, verdeeld als een kleurenpalet op het gras, waar voordien mijn krokussen zaten.
Mijn tuin mag er nu een zijn van roestbruine en kalende bomen, rottend blad bedekt met een nevelkleed en de winter die moet komen.
Eén enkele boom houdt zijn kleur nog vast. Andere, met spinrag behangen, bevangen mij met vreemde weemoed en een heel diep lenteverlangen.
Maar zie, de herfst heeft reeds met tomeloze drift zaad en kiemen gestrooid. Kwistig wordt straks mijn kwijnende oase weer tot leven gewekt, Want mijn tuin sterft nooit!
Gisteren stond ik het teken van de herdenking daarom dat ik een dagje later ben met een korte nabeschouwing ivm onze trip.
Na een driedaags verblijf in Euro Disney Parijs samen met de kinderen en kleinkinderen zijn we nu aan het bekomen van een top belevenis.
Het begon allemaal 45 j geleden met twee en zoveel jaren later zijn we met 12! Om onze huwelijksverjaardag te vieren hadden we geopteerd voor een bezoek aan Disneyland.
Waarom nu en niet over 5 j om die gouden bruiloft te vieren?
Oma en opa zijn nu nog in redelijke goede conditie, de kleinkinderen hebben nu de beste leeftijd om volop te genieten samen met hun oudjes en oma en opa en die extra dag verlof voor de schoolgangertjes en de papa’s was meegenomen. Ik zie het jong volkske over 5 jaar als we samen 50 jaar mogen/kunnen vieren niet meer staan springen om met oma en opa en hun oudjes naar Euro Disney te gaan ..
We hadden er al maanden naar uitgekeken en het overtrof onze verwachtingen. Het weer zat goed mee, de bezetting in het park ook nog ( op maandag was het echter niet meer te doen) en de sfeer en ambiance was toppie. Een paar springkonijntjes hebben de dag van het jaar beleefd en hun duracelleke leek maar niet op te geraken terwijn wij allang op reserve draaiden. De rest genoot ook met volle teugen en oma en opa zagen dat het goed was! Wat deed het deugd om met gans ons bendeke dit samen te beleven .. een herinnering die we nog lang zullen meedragen en koesteren!
Een dankbetoon aan al die gesneuvelden van WOI en WOII
Sinds decennia is de Westhoek een uitgelezen plek om meer te weten te komen over oorlog en geweld. De littekens in het landschap getuigen samen met de duizenden graven van een vreselijke oorlog. Getuigenissen die niemand onberoerd laten, resten die bij de ouderen wellicht meer dan de jongeren verontwaardiging blijven oproepen blijven de harten raken.
Jongeren van 18 jaar en ouder werden opgeroepen om zich te registreren als vrijwilliger om naar 'de Groote Oorlog' te trekken... Soldaten van 18 jaar en ouder stapten op de trein of scheepten in op boten die hen naar Europa en het front brachten om dan te sterven bij bosjes en netjes – in rijen- begraven te worden op één of andere militaire begraafplaats. Ze meldden zich aan in rij, ze trokken naar het front in rij, ze liepen ten aanval in rij…. Ze liggen begraven in rij….
Hoe komt het toch dat de herdenking van WO I nog steeds zoveel emoties oproept, dat een serie als “In Vlaamse velden” niet alleen een kijkcijferkanon was, dat de boekenmarkt overstroomd wordt door memoires, fotoboeken en historische analyses?De directe betrokkenen zijn al jaren dood, de strijdende landen zijn bevriende naties geworden, de verwoeste gebieden al lang terug groen en rood in hun landelijke rust .
Antwoord...Wellicht omdat die oorlogsverhalen een stuk van ons collectief geheugen geworden zijn. Elke familie in Vlaanderen had zijn eigen kleine “Groote Oorlog”.
Nochtans heeft De Eerste Wereldoorlog een kloof in de tijd geslagen. Op de eerste plaats tekende de oorlog het leven van miljoenen en miljoenen individuen. “Altijd iemands vader, altijd iemands kind,” is een regel uit het prachtig lied " Duizend en duizend soldaten" van de West-Vlaamse zanger Willem Vermandere. Het handelt over het onbeschrijflijke leed in al die familiekringen. Maar de samenleving als geheel was ook uit haar lood geslagen. De miljoenen mannen die niet terugkeerden, anderen wel soms zwaar verminkt of zwaar getraumatiseerd . Prikkeldraad en modder, dat is het beeld dat de Eerste Wereldoorlog bij ons oproept. Als een loutering hadden ze de oorlog in het begin gezien. Aan het einde wist iedereen hoe de oorlog er in werkelijkheid uitzag: als de hel van Dante. Wie over de Eerste Wereldoorlog leest en leest en leest, die blijft zich afvragen: waarom moest dit allemaal gebeuren?
Maar de volgende vraag is nog veel grotesker: waarom moest het opnieuw gebeuren ( WOII), maar dan nog erger?
De oorlog die in augustus 1914 overal bejubeld werd – in Berlijn, Londen, Parijs, Wenen en St. Petersburg zou een eind aan alle oorlogen maken. The war to end all wars. Maar de vrede na 14-18 was niet meer dan een beroerd voorspel van de volgende oorlog.
Stom begonnen, stom gevoerd en stom beeindigd: zo mag je de Eerste Wereldoorlog gerust samenvatten.
Het is goed dat we dat allemaal terug herdenken maar of we er veel uit geleerd hebben? Als ik kijk naar de vele oorlogen wereldwijds die nu nog uitgevochten worden …. Nog niet zoveel!
Gisteren stond ik terug op die stooiweide zoals 6 jaar geleden en dat is wat ik dacht...
Ik weet het ma, je bent daar niet, tussen het gras van de weide. Toch sta ik hier met een pot chrysanten omdat ik je even groeten wou.
Ik weet nog, ma, hoe het was, de wind speelde met je as en voerde je tot hoog in de bomen. Ik keek je na, mijn ogen droog, mijn hart gebed in tranen. In mij zoveel verdriet omdat we moesten scheiden. Soms denk ik, in een stil moment, dat ik je voel dat je dicht bij me bent, soms kom je in mijn dromen. Weet jij het nu, ma, is er een leven na dit leven? Is er een hemel? Is er een God? Wat is het doel? Wat is het lot? Gaan wij elkaar weer tegenkomen? Kun je mij antwoord geven? Ik zit zo vol met vragen ..
Ach, lieve ma, we zijn niet meer alleen, er zijn mensen om ons heen. Kijk hoe ze met gevoel hun vele bloemen dragen. De weide wordt een bloemtapijt.
Ik kijk toe , mijn ogen droog, Mijn hart gebed in tranen. Straks, thuis, zal ik in stille,
stille weemoed jou missen. Nu, lieve ma, reik ik jou die pot chrysanten. Omdat ik nog altijd van je hou!
Ik kijk al lang niet meer naar mijn teller want als het klopt dan komen hier dagelijks zo'n honderd mensen lezen...Het is voor die paar die op elk logje trouw een woordje schrijven dat ik vandaag een extra woordje van dank heb!
Elke dag kom ik even op mijn blog zoals ik ook even op FB ga...want die paar minuten of half uur .. wat betekent dat op 24u? En toch .. het doet goed te weten dat anderen op dezelfde golflengte zitten ,dezelfde stap zetten om mekaar te ontmoeten al is het virtueel...Ik ben geen einzelganger, niet iemand die zonder contacten kan leven. Oh ja, ik ben nog bij de gelukkigen want heb hier naast mij nog mijn trouwste vriend en schat, heb 6 kleinkinderen die mijn leven vullen, hartelijke buren , een redelijke kennissenkring en verre familie waarmee ik de band ook aanhoud en toch... Sommigen van jullie zijn er dagelijks, de trouwe makkers, diegenen die ook tussen de lijnen lezen. En dan denk ik .... mocht iedereen elke dag één luttel minuutje vrijmaken om even contact te leggen met een bekende/onbekende hoe op of welke manier dan ook.. zou de wereld dan niet een beetje warmer zijn?
November en de sombere dagen die eraan komen, zetten me altijd wat aan het denken aan hoe onverschillig we soms zijn tegenover elkaar of hoe we het niet kunnen opbrengen om even tijd te maken voor elkaar omdat we gewoon zijn aan het excuus... geen tijd!
Tijd. Dat maak je zelf! Iedereen krijgt tijd maar niet iedereen gaat er op dezelfde manier mee om. Prioriteiten stellen dat is wat ik altijd aan de kinderen meegaf en nog meegeef! Dat valt niet altijd in goede aarde want dan moet je soms je eigen "ikje" op de tweede plaats zetten..
Wij hebben zoveel meer dan onze ouders en voorouders en dan bedoel ik qua communicatie, Email, GSM, twitter, FB , een blog om er enkele te noemen . Egenlijk zou niemand zich meer eenzaam mogen voelen en toch .. ik vrees dat die eenzaamheid de dag van vandaag nog dieper schuilt en schrijnender is dan vroeger.. want echte innige contacten werden vervangen door vluchtige berichtjes waarbij de meesten het gevoel hebben van .. ik heb toch even aangeklopt! Maar wat als dat kloppen niet volstaat? Ik hoop dat die eenzaamheid nooit mijn deel wordt al wordt de wereld met ouder worden steeds beperkter en kleiner ...
Maar eigenlijk wilde ik gewoon dank u zeggen aan mijn trouwe blogvrienden/ vriendinnen...
Mag ik even op een alternatieve manier reageren op Allerheiligen?
Bloemen Bloemen, bloemen en nog eens bloemen. Ze liggen er in alle soorten ontwaakt uit een bloemenbed uit bloembollen gegroeid. Zelfs de straat krijgt een bloemendek gekleurd op grijs beton. Bloembakken, vazen of manden nog groter is het bloementapijt.
En ik? Ik kom naar het schijnt uit een bloemkool ver van een bloem te zijn want onkruid vergaat niet tot op de dag dat ook ik een bloemenkrans krijg.
Is het echt al 6 jaar geleden dat je van ons wegging ma?
Ooit was jij er, ik (nog) niet. Ooit zal ik er zijn, zal jij er zijn daar waar alles is, waar niets is waar ik jou zal terugvinden. Zal jij mij herkennen ? Zal ik weten dat jij het bent nooit bij mij, altijd in mij tijdloos aanwezig ? Ik mis je soms denk ik soms.
In massa trekken ze weer naar de kerkhoven de komende dagen, al die mensen die een geliefde even wilden herdenken met een bloem ..
Mijn grootmoeder langs moeders was erg gesteld op een netjes verzorgd graf. Vooral met Allerheiligen en Allerzielen moest alles piekfijn in orde zijn. Zo ver ik me als kind kan herinneren, gingen we op Allerheiligen met haar naar het kerkhof. Eerst werden de dichtste familiegraven bezocht. Nauwkeurig onderzocht ze of elk familielid wel een pot chrysanten op het graf gezet had en vooral, hoeveel koppen die chrysant wel had. Ach, die chrysanten met koppen ... je ziet ze haast nooit meer, althans niet in mijn streek. Op een dag waren ze verdwenen, vervangen door die massieve toestanden met kleine bloempjes. En nog wat later vond je zo ook nog in allerlei kleuren.
Kleur op een kerkhof ... In mijn kinderherinneringen is een kerkhof een oase van wit en rust, met het zacht ritselen van bladeren, het stille voortkabbelen van gesprekken, soms met een onderdrukte snik voor een onlangs overleden geliefde, met ontmoetingen van oude bekenden ... Na het kerkhofbezoek gingen we bij mijn grootouders koffie drinken, met een bruine boterham en boerenhesp en smout. Het grote brood werd met het broodmes voorzien van een kruis en dan driftig op de boezem gesneden. De hesp, dat was de taak van mijn grootvader. Plechtig werd de hesp van de haak getild, van zijn witte hoes ontdaan en dan sneed peter met een vlijmscherp mes heerlijke sneetjes boerenhesp af. In die tijd zaten de mensen nog in het schemerdonker, bij de Leuvense stoof, peter in zijn zetel, met zijn voeten op de kachel, meter aan de andere kant en wij, mijn ouders en ik, op stoelen errond. Eigenlijk, nee, ik zat op een voetbankje, zodat ik de kooltjes hoorde snorren in de kachelpot. Toen ze er niet meer was nam ma over zoals ze gevraagd had.
"Ga je voor mijn graf zorgen?" vroeg ze met aandrang, toen ze wist dat het einde naderde. We beloofden het haar plechtig.
Toen ik klein was en ik voor het eerst mee ging naar het kerkhof vroeg ik verwonderd:
"Wat is dat hier?".
"Dat zijn de tuintjes van de dode mensen", zei ons ma.
"Sommige mensen willen een tuintje, als ze dood zijn". Ik vond het niet zo gek. Pepe had ook een tuin, een grote dan, waar hij graag in werkte. En dood, ja dat kende ik ook wel. Had ik al niet een poes in een doosje in de tuin begraven ?... Dus waarom zouden sommige dode mensen geen tuintje willen. En ijverig hielp ik mee bloemetjes planten en harken.
Veel later zaten T en ik op een ijskoude oktoberdag de zwarte letters op de witte arduinsteen van mijn pa te schilderen, want de tijd had ze doen verbleken. Onze vingers waren verkleumd, maar het was zo'n intiem moment, zoveel harmonie, dat ik er nog altijd een warm gevoel aan overhoud. Nu, zoveel jaren later ga ik nog zelden naar het kerkhof. Pa ligt op het deel van de oudstrijders en ma is uitgestrooid op de stooiweide. Voor haar moest al dat gedoe rond de verzorging van een zerk niet! Mijn grootouders zijn al zolang gestorven dat hun graven verwijderd zijn .
In gedachten zet ik een chrysant op het graf van pa en ook een bloemetje op de stooiweide. Later op de week doe ik het in het echt. Voor mij hoeft het niet op die specifieke dag, ik hou niet van die drukte op kerkhoven of strooiweiden!
Roze had het gezien.. ze las...op los s in g == oplossing! Proficiat.
Myette daagde ons op Fb uit om na te gaan welke heks we waren... hewel Myette ik ben er klaar voor en houd je deuren en ramen maar dicht vandaag, ik kom er aan!
Gisteren met de dochter en co in de Ardennen de citadel van Dinant bezocht....
De dochter: “Wat wordt het de kabellift of de trappen?”
Zij overmoedig : “De trappen natuurlijk ."
Dochter: “Dat zijn er wel 408 ma.”
Zij: “ Een beetje bewegen kan geen kwaad het houdt een mens fit!”
En in het spoor van een deel van het jong geweld met een verrassende opa op kop volgt Zij in een hip hop tempo!!
Na +-100 trappen
Zij kijkt naar beneden en daarna naar boven… “ Sh..t”…
Maar ze zet door al is van die hip hop niet veel meer te zien!
Na +- 200 trappen zweeft de kabellift met het zwaaiende gedeelte van het bendeke voorbij.
Zij: “ Pfffft”
Met stapjes licht maar met de beurze zwaar of is het omgekeerd trekt ze zich omhoog!
Na +-300 trappen…hoort ze daar ergens boven haar Thanis zeggen
“ Even wachten de oma is er nog niet”…
Haar stilaan gefrustreerd egootje (!) krijgt een pleistertje op de wonde als ze opa hoort zeggen
“ Niet te geloven hoe snel die spieren verzuren”… en denkt .. waren het maar die spieren want daar heeft Zij niet direct last van.
“ En oma , gaat het nog”, vraagt Thanis.
Blijkbaar is hij de enige die in " de mot" heeft dat oma precies een toontje lager zingt
Zij: “Ja hoor, maar het zijn niet de benen maar die tikker die bijna in overdrive gaat.. gaan jullie maar , ik volg wel op mijn tempo!”
Na 408 trappen:
“Bravo, goed gedaan oma en dat voor iemand die bijna 70 is “ zeggen zij die de lift namen en de voorlopers!!
Zij met piepend stemmetje : “ ’t Was toch zwaarder dan ik dacht, BUT I DID IT..”
Ze vertelde er niet bij wat ze nog dacht:
Primo.. dat die boost van die bravo meteen een mokerslag kreeg toen dat verdomde cijfer 7 en nog iets volgde..
Secundo: Dat het verstand niet voor de jaren komt en vermits ze inderdaad straks op trammetje 7 stapt het in haar geval hopeloos is… Die jaren van verstand zijn al lang voorbij.
Tertio: Dat haar wil nog altijd even sterk is als vroeger maar het vlees stilaan zwak wordt!!
Zij die bijna stierf, groet u nu om 3u10 in de nacht...
Laat jij je nog verleiden door klassieke vormen van reclame? Door een "gewone" radio- of tv-spot?
Je kan nergens nog een TV programma bekijken of je wordt vooraf of tussenin overladen met reclameblokken. Soms kan daar al eens een goeie of grappige reclame tussen zitten maar de meeste zorgen enkel nog voor verwarring. Was ik nu witter met dreft of dixan of stap ik toch maar over naar dat andere merk? Als je hen gelooft zijn ze allemaal uniek met hun product . Hou ik het nu bij cola light of verkies ik fanta light? ......
Zelfs na de 100er keer de reclameblokken gezien te hebben, ben ik nog niet overtuigd!
Films kijk ik niet meer op TV, die neem ik op en knip later de reclame ertussenuit, zodat ik niet vijf keer per uur naar het toilet hoef te rennen om de reclameblokken te ontduiken. Zo erger ik mij minder.. Als je dat doet hou je zo ontzettend veel vrije tijd over!
Vroeger was echt niet alles beter en ik geloof in verandering en progressie in deze tijd. Ik juich het ook toe. Maar alsjeblieft…een klant is misschien geen Keizer, maar toch op zijn minst nog altijd Koning dus pleit ik ervoor om te stoppen met die reclames, we betalen toch voor goede programma’s dacht ik altijd?
En niet enkel op Tv worden we met reclame lastig gevallen. Ook op de radio worden we niet gerust gelaten nochtans blijkt dat Vlamingen minder snel geneigd zijn om tijdens reclameblokken van radiozender te veranderen in vergelijking met televisie.
Deze morgen ergerde ik me voor de zoveelste keer aan de reclame over Pelckmans. ” Mijnheer Pelckmans hou jij er zelf nog iets aan over?” ..
Alsof iemand zich al ooit eens die vraag gesteld heeft bij één of ander reclame… Daar gaat het hem nu toch niet over of wel?
Ach, ik heb mijn ergernis even gezegd, niets zal erdoor veranderen, reclame op de radio of TV . je kan er niet omheen tenzij je de radio of Tv uitzet .
Het leven is mooi of op zijn Italiaans la vita è bella!!
Ik heb het warm, heel erg warm. De aquagym na het uurtje turnen hebben mijn bloed op topsnelheid door mijn corpus gestuurd! Ik stap uit het zwembad en loop naar mijn stapeltje kleren dat ik al heb klaargelegd. Ik droog me af en smeer me in met één of ander lekker ruikend smeersel. Ik kleed me aan en föhn een beetje mijn haren. Ik stap in de auto en zet de muziek aan. Ik kan niet meezingen, maar lalala heel hard mee. De muziek is opzwepend en ik wil de wind voelen. Ik draai mijn raam open en steek mijn hand naar buiten. Het regent zachtjes. Ik draai mijn raam helemaal open en lalala naar de auto naast me. De man blijft recht voor zich uit staren en doet alsof hij mij niet ziet. Ik zet de muziek wat harder. Stoplicht. Nog harder. Mijn keel doet pijn, maar ik blijf doorgaan. Ik voel dat verdwaalde regendruppels op mijn dijbeen terecht komt. Het kan me niks schelen. Het is de natuur en de herfst voelt fijn aan. Ik hou mijn hoofd een stukje uit het raam en besef dat ik leef. Ik weet niet of het door de herfst komt die me parten speelt.... Misschien de muziek. Het kan me niet schelen maar ik leef.
In één van mijn vorige logjes had ik het over oudewijvenzomer.
Een periode van mooi weer in de herfst wordt ook wel aangeduid als 'oudewijvenzomer'. Waar komt deze term vandaan en hoe wordt zo`n periode met mooi en warm weer in de herfst in andere landen genoemd?
Met de term 'Oudewijvenzomer' wordt natuurlijk niet bedoeld dat het mooi nazomerweer zou zijn voor oude wijven. Tot ver in de achttiende eeuw was wijf het gewone woord voor vrouw, daar is niets denigrerends aan.
De oorsprong van de Oudewijvenzomer brengt ons terug naar een ver verleden, namelijk de Germaanse of Noorse Mythologie. Na een mooie zonnige septemberdag kan het in de nacht sterk afkoelen waardoor in de vroege ochtend, mede door de dauw, de spinnenwebben goed herkenbaar zijn. De talrijke draden van het web glinsteren vervolgens in het zonlicht als lange zilverachtige draden. In het verleden dachten de mensen dat dit 'haar' was verloren tijdens het kammen en dat dit het werk was van de noodlotsgodinnen. Ze beelden daarmee de menselijke levensdraden uit.
Later werd het toegeschreven aan jonge kleine veldspinnen die alleen bij mooi en rustig nazomerweer draden spinnen. Spinnenwebben die in de herfst tussen de takken, struiken en het gras e.d. voorkomen zijn vaak een voorbode van een mooie dag met veel zonneschijn waardoor nog altijd over een Oudewijvenzomer wordt gesproken. Of men nu gelooft in de Germaanse Godinnen of liever luistert naar de weerman, tijdens een Oudewijvenzomer kan genoten worden van het mooie weer. Volgens oude gezegden mag alleen warmte rond 8 november zo worden genoemd, maar volgens klimatologen gaat het om warme dagen tussen 17 en 25 september.
Naast Oudewijvenzomer worden in ons land meer benamingen gebruikt.
Op 17 september wordt gesproken over het Sint Lambertuszomertje.
Rond 29 september wordt ook wel gesproken over Sint Michielszomer. De volksweerkunde zegt daarover: "Is er met Acht dagen zonneschijn, brengt Sint Michiel om wél te zijn" of "Is de nacht van Sint Michiel klaar en hel dan is de winter koud van gestel".
Begin oktober wordt gesproken over een Kranenzomer, wellicht verwijst het naar de kraanvogels die dan over ons land trekken.
Op 11 oktober spreken we over Sint Gummaruszomertje en volgens de volksweerkunde zegt deze dag wat over de komende zomer: "Treedt Gummarus met droogte in, de zomer zal nat zijn van in 't begin".
En als laatste is er nog op 11 november het Sint Maartenszomertje.
In Amerika wordt gesproken over Indian Summer. De Indian Summer is bekend om zijn prachtige herfstkleuren aan de loofbomen. De naam Indian Summer is gebaseerd op een oude Indiaanse legende. In het noordoosten van Amerika en het zuidoosten van Canada zijn de esdoornbossen dan vlammend rood en geel gekleurd en is het één van de mooiste seizoenen. Volgens de Indianen is dat het symbool van het bloed van een gedode beer.
Mijn nieuwsgierigheid is voldaan die van jullie ook?
Het wordt weer de tijd van regen en buien daar kregen we gisteren een voorsmaakje van en ook al bestaan er buienradars, een ongeluk zit in een klein hoekje. Met een paraplu de straat op stappen lijkt in onze contreien dan ook een logische keuze. Het alternatief: een regenkapje, is immers nauwelijks verdedigbaar.
Paraplus hebben vele voordelen. Niet alleen kan je fijn à la Gene Kelly een choreografie opvoeren op de stoep, of à la Mary Poppins door het luchtruim zweven, in een jolige bui kan je ook zonnig pluutje draaiend door het leven huppelen. Met buitenissige modellen tover je kleur op straat en een glimlach op het gezicht van menig passant (ook al is het een meewarige glimlach, het is er eentje). Bovendien word je niet nat. En dat is prettig voor het kapsel en globaal welbevinden. Kortom: meenemen die paraplu!
Maar in de praktijk worstelt Natoken met dit nuttige advies. Om de een of andere onverklaarbare reden wensen paraplus immers niet lang in mijn buurt te vertoeven. Eerder vroeg dan laat nemen ze onherroepelijk de benen. Dit bij voorkeur tijdens haar zeldzame ritjes met het openbaar vervoer, al zijn er ook een aantal tussenuit geknepen bij een trip met het openbaar vervoer of knusse winkel. Héél flauw! Daarom bedacht ik een slimme strategie. Voor mij van nu af aan enkel kleine, opvouwbare pluutjes, bovendien van de goedkope soort. Je hebt ze steeds bij de hand en verlies doet dan minder zeer, is de redenering. Probleem voorgoed opgelost? Helaas!
Kleine, goedkope regenschermpjes hebben namelijk de neiging kritiekloos met alle winden mee te waaien. Ze plooien zich werkelijk naar àlle grillen van de natuur. Natoken probeert dat op te lossen door zelf elastisch in te spelen op plu’s grillen. Maar uiteindelijk wint de paraplu altijd. En hoe nijdig ik dit exemplaar ook in een vuilnisbak propt, de volgende plu is altijd even eigenzinnig. Volgens mij is er in het collectieve onderbewustzijn van paraplus een samenzwering tegen mij op til. Maar ik geeft me niet gewonnen want een regenkapje? Dat nooit! Ik heb er in mijn jonge jaren teveel gedragen!
Ik had zaterdagmorgen morgen iets aangetrokken dat mooi samenging met de herfstkleuren maar toch klopte er iets niet, het was warm! Heel warm voor oktober , zo’n dag waarop het verlangen om naar buiten te gaan en van het lekkere weer te genieten boven aan je verlanglijstje komt te staan. We hebben in de namiddag een herfstwandeling gemaakt in zomerkleding, wat een gekke gewaarwording is dat. In een bijna brandend zonnetje struinden we door de bladeren, zagen we paddestoelen tussen de roodbruine bladeren die op het grasveld nog wat zonnestralen lagen op te vangen. Ik moet zeggen dat ik hiermee de herfst best een prettig seizoen vind gewoon lekker de regen en de wind weglaten, de prachtige kleuren en geuren behouden en wat extra zonlicht en warmte om de winter goed door te komen, hier kan ik best aan wennen!
Mensen, mensen, wat een toemaatje was me dat, ik waande mij bijna aan de Spaanse Costa Brava.. Na gisteren is het afgelopen met de nazomer die ook wel 'Indian Summer' of oudewijvenzomer wordt genoemd. Waarom precies oude wijven zomer weet ik ook niet! Dat moet ik even opzoeken!
Vandaag wordt een overgangsdag met hier en daar een bui en dinsdag en woensdag is het gewoon herfst met veel regen en harde wind. Het is allemaal het gevolg van een storing, waarin de restanten van orkaan Gonzalo zijn opgenomen, wist de weerman te vertellen. Maar ik onthoud die 24 gr die we hier zaterdag in de Kempen haalden . Hebben jullie ook zo genoten? Ik wel hoor, heerlijk de zon in mij opgenomen geen muizenissen in het hoofd noch in huis haha gewoon relaxen… Ik was even bezig in de tuin maar heb het tot een minimum beperkt… want zo’n nazomerse dagen krijgen we niet veel meer dit jaar…
Half oktober en we hebben nog kunnen buiten koffie drinken, zonder jas of muts aan nog wel! Wat een luxe (en wat loopt er fout met de wereld , denk ik dan ook steeds?!)
Even ter zijde, ik heb geen schrik van muizen hoor lieve mensen maar ik hou voet bij stuk dat muizen niet in huis horen. Inderdaad op “den buiten” horen die beestjes er wel bij maar daarom hebben we hier in de tuin voor voldoende plaatsen gezorgd voor die “ schatjes”, hout met hopen!! En het plaatje naast de deur “ weer of geen weer altijd welkom” ja dat geldt dus blijkbaar niet voor iedereen !!
Maar nu iets anders.
Nu ik me min of meer verzoend heb met het idee herfst, ben ik helemaal klaar voor knusheid en gemüdlichkeit. Iik begin al te kirren bij de gedachte aan knetterende haardvuren, warme pantoffels, knuffelkatten, ovenverse cake en natuurlijk liters warme thee! Maar helaas, de idylle zal niet lang duren, want het aanbreken van dergelijke aanlokkelijke tijden wordt de komende dagen weer danig verstoord en dat niet door storm en onweder, maar door een plotse invasie van allerhande prullaria in de winkels en op straat.
Waar men vroeger de blijde intrede van prins herfst op beschaafde wijze vierde met een toename aan flakkerende kaarsjes of een kunstig gevlochten bladerslinger, wordt de deur van menig woning heden ten dage ontsierd door wanstaltige gedrochten. O, gruwel, inderdaad. Nu kan ik best nog begrijpen dat een oranje pompoen enig esthetische extases kan opwekken maar moeten daar echt van die geniepige oogjes en een akelige grijns in worden uitgesneden? En dan heb ik het nog niet eens over die andere vormen van misplaatste creativiteit die het netvlies teisteren.
Neen, ik heb het niet zo voor weelderige webben met spichtige spinnen, akelige tronies en ellendig giechelende schedels maken bij mij geen goede beurt. En ook aan een strop wiebelende skeletten (al dan niet lichtgevend) keer ik met een zucht de rug toe. Voor zo’n danse macabre ben ik echt niet te vinden, jammer voor eenieder die zich zo heeft uitgesloofd. Halloween, ieder zijn meug, denk ik dan...
Tradities en volkscultuur: het is in theorie allemaal prachtig. Maar mag er iets meer bekommernis zijn om schoonheid en de zielenrust van de passerende medemens? Want het is nu wel angst en beven tijdens de ochtendwandeling zegt Natoken met enige zin voor pathos!!
Misschien moet ik mij twee zwarte katten aanschaffen die me kunnen vergezellen op mijn wandelingen! Nu alleen nog even een akelig lachje instuderen en dan mijn bezemsteel op...
)
De rest genoot ook met volle teugen en oma en opa zagen dat het goed was! Wat deed het deugd om met gans ons bendeke dit samen te beleven .. een herinnering die we nog lang zullen meedragen en koesteren!
