Ani zei in een reactie .. je hebt nog chance gehad met het weer en of we geluk hadden.. niet te warm maar een aangename warmte , geen regen of dreigingen dus wat wil je nog meer op een lentefeest?
Ik weet het : gezelligheid, sfeer, aangenaam gezelschap en toffe feestvierdertjes .. en natuurlijk mag iets lekkers voor tussen de kiezen ook altijd . Hewel we hadden het allemaal en iedereen genoot volop van het feest ... Het doet zo'n deugd aan ons oma en opa hart om onze kleinkinderen te zien opgroeien en weer een stap verder te zetten in hun jong leven..maar vooral dat we er nog kunnen bij zijn. Dit zijn zo van die momenten met stip voor ons.
Deel drie wordt opgebouwd rond alles wat te maken heeft met de Kip en het ei en vormt de apotheose van de stoet Vendeliers, parakorpsen uit binnen – en buitenland en spectaculaire folkloregroepen zoals de Steltlopers van Merchtem trakteren het publiek op een wervelende parade .
De Prins en de Prinses zorgen op hun met bloemen versierde praalwagen voor een waardig slot.
Maar alle blikken zijn gericht op de fiere haan Canteclaer.
Deel twee toonde “Deinze in beweging” met de economische bedrijvigheid en beroemde ereburgers. De uitbeelding van de leurders, de houten vaten met alcohol van de jeneverstokerij Filliers, de productie van kinderwagens en speelgoed en de Molens van Deinze gaven aan dat het economisch leven nooit heeft stilgestaan.
Ik kan niet alle groepen tonen dus hier een kleine selectie..
Op zondag 23 mei trok de stoet van Canteclaer door Deinze en vermits we juist op die locatie waren een paar fotookes en wat achtergrond info. De hoofdreden van de stoet is om een volksspektakel te houden als ode aan de kip en het pluimvee waarvan Deinze het belangrijkste van het land blijft.
Lag de installatie van de Nationale prijzencommissie voor het levend pluimvee in 1961 aan de basis van het ontstaan van de Canteclaerstoet in 1962 , dan liggen de accenten na 55 j nog altijd op de kip in al haar gedaanten, van levenslustige vogel op het erf tot een lekker hapje op iedere Vlaamse dis en feest! De tragiek van deze lotsbestemming komt tot uiting in het ons bekende dierenepos “ Van de Vos Reynaert”.
De stoet bestond uit 3 delen waar zo’n 200 wagens en groepen deelnamen. Eerst werd de geschiedenis van Deinze getoond met een reis door de tijd vanaf de Gallo Romeinen, de Noormannen en de heilige Poppo ( in Deinze geboren in 978 en gestorven in 1048.) Hij wordt aanroepen als steun tegen oververmoeidheid, angst , prikkelbaarheid , zenuwpijnen en reuma.
Daarna kwam de bouw van het stadhuis en het heksenproces van Tanneken Coninx aan bod met de naar de USA uitgeweken Deinzenaars.
Ik zong het mee uit volle borst. Het overbekende liedje van Gérard Lenormand dat op de radio speelde: "La ballade des gens heureux." Met dat meezingen bezorgde ik niemands oren overlast, want ik was even alleen in huis.
Waar dat plotse geluksgevoel nu toch vandaan kwam, vroeg ik mezelf af. Was het misschien omdat de zon toch nog een beetje van de partij was al hadden ze regen voorspeld, of van de mooie kleur van de eerste aardbeien die ik gekocht had? Eigenlijk had Meeuw me ertoe aangezet toen ik haar blog las !
Een poos later liep ik nog te denken over die blijde stemming. Mijmerde ik over wat "geluk" eigenlijk is.
Misschien gewoon je niet laten ringeloren door die kommer en zorg. Weigeren jezelf zielig te vinden en openstaan voor elk heerlijk geniet-momentje.
Daarom , zing met me mee.. je viens te chanter la ballade, la ballade des gens heureux...
Ik weet niet hoe het met jullie zit maar zodra de zon er echt voor gaat, begint het bij mij ook te kriebelen..
De voorbije weken stonden in het teken van de tuin zowel bloementuin als moestuin! Eindelijk liggen beide er goed bij en is het nu wachten op zon en af en toe een kleine bui om alles aan het groeien en bloeien te krijgen...
Het terras, de paden rond het huis en de oprit zaten behoorlijk onder het mos en de frisse kleur was ook weg dus hadden ze dringend een opfrisbeurt nodig. Gelukkig is mijn slaapgenoot er ook nog en heeft hij het grootste deel van die karwei voor zijn rekening genomen want met een drukspuit uren aan een stuk bezig zijn is geen lachertje.. Ik ben dan gevolgd om de ramen en muren die door de drukspuit vuil gemaakt waren terug proper te maken en zie ... langs buiten is alles ok!
Misschien is het bij jullie ook zo maar elk jaar rond deze periode komt de " goesting" om aan de lentekuis te beginnen er ook aan en daar ben ik vandaag ingevlogen.. Het slaapgedeelte en de badkamer zijn weer spic en span , alles glanst en ruikt heerlijk , voldaan maar wel met een lege pijp viel ik deze avond in de zetel...
De komende dagen volgt de rest van het huis maar alles met mate .. wat vandaag niet gedaan is doe ik morgen wel zeg ik dan... Ik sta verbaasd over mezelf want normaal was dat vroeger doorzwoegen tot alles klaar was. Maar het lukt me helemaal niet meer om alles op een paar dagen rond te krijgen... de wil is wel nog sterk maar het vlees protesteert en dan meer bepaald de rug...
En toch ... het voelt zo goed aan 's avonds in de zetel neer te ploffen en de geur van zeep en boenwas op te snuiven... en als de zon dan ook nog van de partij is dan gaat alles zoveel beter.
Of ik dan gans de tijd binnen bezig was? Neen hoor, in de namiddag hield ik het voor gezien en met een lekker kopje koffie en languit in een relax op het terras heb ik genoten van de rust hier in de buurt en het gezang van de vogels... Het mag voor mij zomers blijven hoor...daar krijgt een mens niet alleen mentaal maar fysisch een opkikker van.
Tot daar mijn agenda van de voorbije en de komende dagen...
Sinds mensenheugenis worden op de tweede zondag van mei alle moeders in de bloemen gezet een mooie traditie die we in eer moeten houden en wat horen we deze week op radio en TV?
'Singelijn', een kleuter- en lagere school uit Sint-Lambrechts-Woluwe bericht dat er dit jaar geen cadeaus voor Moederdag zouden worden gemaakt. De kleuter- en lagere school uit Sint-Lambrechts-Woluwe doet dit "omwille van diversiteit in families en culturen".
Vaders moeten ook niet hopen op een cadeautje, luidt het in de mail van de school uit de Brusselse deelgemeente. "Omdat er verschillende culturen in onze school vertegenwoordigd zijn. En die vieren dat niet allemaal", zegt directeur Dominique Paquot. "We speelden al langer met dat idee. Ook al omdat steeds meer kinderen gescheiden ouders hebben. Sommigen hebben twee moeders of twee vaders, anderen hebben dan weer geen papa of mama meer", zegt de directeur nog. "Dat zadelt veel kinderen met nogal wat stress op".
De redenering van de directie kan niet bij alle ouders op begrip rekenen. "Dit is een traditie die niets met godsdienst te maken heeft", klinkt het bij een moeder.
Of nog: "Wat is er mooier dan op Moederdag verwend te worden met een geschenkje dat je kind op school in elkaar heeft geknutseld? Dat is toch van alle culturen?", zegt een boze vader op Facebook.
Naast de afkeurende reacties van vele ouders, roert ook de politiek zich. Zuhal Demir (N-VA), staatssecretaris voor Gelijke Kansen, was de eerste om op Twitter de trom te roeren. "Hebben we integratie dan echt helemaal opgegeven? Dit is geen uiting van respect. Wel van lafheid", luidde het.
Onderwijsminister . Hilde Crevits (CD&V) liet zich intussen ook niet onbetuigd. "Moeders & vaders. Laat ze ons koesteren, meer dan ooit. En ja, ook hun dag", klinkt het vandaag op Twitter.
Ik kan me toch niet voorstellen dat iemand of een gemeenschap problemen heeft met vieren van mama of papa. Wat een totaal ongelukkig signaal.
In wat voor een land leven wij? Alle tradities gaan verloren door de beslissing van enkelingen! Kerststal, Zwarte Piet, Moederdag enz...Is er nu geen enkel respect meer voor onze eeuwenoude gebruiken? Triestige mentaliteit.
Ik vraag me soms af: Leven wij nog wel in België? Dit gaat er echt over!!! Dat kan niet meer. Ik dacht dat ze in elke cultuur hun moeder eren... Waar gaat dit naar toe? Wat is het volgende dat ze ons gaan afnemen na de zwarte pieten en nu moeder/ vaderdag?
En voor één keer vind ik het een verkeerd verwijzen naar Moslims toe want die hebben meer over voor hun moeder dan sommige vlamingen, dus ze hebben hier niets mee te maken. Het is de directie die aan het flippen is!!!
Ga zo maar door, over 10/15 j zwaaien anderen de plak en hebben we alle mooie tradities en gebruiken weggegooid in naam van wie of wat?
Maar zolang ik hier op deze knikker rondloop staat voor mijn deze zondag steeds in teken van alle mama’s!
Tja, wie kent het madeliefje niet? Wie heeft als kind geen madeliefjes geplukt om, geklemd in een smoezelig kinderknuistje, vol trots aan mama aan te bieden, of om er prachtige halskettingen en haarkransjes mee te maken en je helemaal een bloemenfee te wanen?
Hoewel het schijnt dat er mensen zijn die madeliefjes ten allen prijze uit hun gazonnetje willen weren (ik niet dus, ik heb ze eigenhandig in mijn grasveld geplant), toch kan ik me nauwelijks voorstellen dat iemand het ‘echt’ als een onkruid beschouwt.
Meizoentjes of madeliefjes zie je overal in het gras en in bermen weer verschijnen. Een mooi plaatje maar er zit meer achter dit bloemetje.
Je kunt zowel de bloemetjes als het blad eten; ze bevatten veel goede stoffen. Wel opletten waar je ze plukt!
Het blad is onder andere te gebruiken om bloed te stelpen (je kneust het blad en legt het op de wonde). De Romeinse soldaten wisten dat al en gebruikten de plant daarvoor.
Je kunt een schaafwond, kneuzing of blauwe plek ook met een aftreksel (= een sterke thee) van deze planten behandelen.
Madeliefjesbloemen die nog in de knop zitten of slechts gedeeltelijk zijn geopend, smaken nootachtig. Een geopende bloem smaakt wat bitter. Er zitten dan ook veel bitterstoffen in de plant die de spijsvertering ondersteunen.
Van de bloemknoppen kun je een soort kappertjes maken als je ze in het zuur inlegt. De bloemen sluiten zich zodra je ze plukt, maar als je ze daarna in een hete soep gebruikt, gaan ze weer open door de warmte. De inhoudsstoffen van het madeliefje worden ook gebruikt om problemen met de huid te behandelen, zoals huidontstekingen met jeuk en eczeem.
Maar of wij met onze moderne geneesmiddelen nog naar die tips luisteren.. ik denk weinig al wisten onze voorouders beter!
De meimaand (bloeimaand of Mariamaand) heeft in veel tradities te maken met vruchtbaarheid, liefde en groei. Niet voor niets luidt het spreekwoord: 'In mei leggen alle vogels een ei', met het ei als symbool van nieuw leven.
Historisch gezien was bij de Kelten 1 mei het begin van de zomer, dat werd gevierd met het Beltanefeest, waarin de God Belenos, god van de zon, lucht en genezing, werd geëerd.
De meimaand is door de Romeinen vernoemd naar de Griekse moedergodin Maia, die werd vereerd om ervoor te zorgen dat zij de natuur weer zou laten groeien.
Het Griekse woord 'maia' betekent 'moeder'.
De Katholieke kerk heeft vanaf de Middeleeuwen de maand mei gewijd aan Maria, Moeder van God.
In mijn kindertijd hingen tegen veel huizen kapelletjes met een Mariabeeld in of soms was het een eenvoudig kastje aan een boom. Soms was het een echt gebouwtje ergens op de hoek van twee straten mey daarin een beeld van Maria met een klein kindje op de arm: Jezus. In de meimaand stonden daar altijd bloemen bij. Ik vraag me af of "ten lande "deze tradities nog bestaan?
Meispreuken
Een bijenzwerm in mei, goed teken voor de wei.
Een bijenzwerm in mei, maakt de hooiboer blij.
In de maand mei leggen alle vogels een ei; behalve de kwartel en de griet, die leggen in de meimaand niet.
In mei leggen alle vogels een ei; behalve de koekoek en de spriet, want die kennen hun nest nog niet.
Mei-kever jaar. Goed jaar.
Zingt de vink vroeg in de meimorgen, dan zal die dag voor regen zorgen.
Het planten van een meiboom is een erg oud gebruik dat nog altijd voorkomt in grote delen van Europa. Het is een vruchtbaarheidsrite om bij het begin van de zomer de natuur te huldigen. Men gelooft dat het planten van de boom leidt tot vruchtbaarheid voor vee, akkers en mensen.
Het planten van de meiboom is in sommige gemeenten nog een erg levend ritueel dat gepaard gaat met feestelijkheden en uitingen van liefde voor de gemeente waarin men woont.
Een meiboom is een versierde paal of boom. Het oprichten van de boom gaat gepaard met verschillende rituelen, deze verschillen per gebied.
De boom wordt vaak geplant op 1 mei, of op de vooravond daarvan (30 april). In andere gebieden gebeurt dit tijdens het Midzomerfeest of Pinksteren.
De meiboom wordt in veel gevallen op het dorpsplein tussen de kerk en de herberg, geplant. Er worden verschillende soorten bomen gebruikt, zoals de conifeer, es, den, spar en berk. De boom werd in optocht vervoerd met één of meer versierde wagens, de zogenaamde meiwagens. In sommige gevallen werd de optocht vergezeld door een muziekkorps en werd gebruikgemaakt van zelfgemaakte waldhoorns (vergelijkbaar met de midwinterhoorn), meifluitjes, hoppen of pijpen. Deze fluitjes werden gebruikt om de heksen, de boze geesten die het meifeest konden bederven, te verjagen.
De meiboom wordt versierd met een vlag of vlaggetjes, strikken, linten, kronen, bladeren, bloemen en planten (zoals de jeneverbes, fluitekruid, boterbloemen), gekleurde wol, papier (crêpepapier) en slingers. Boven op de meiboom wordt wel een meidoorntak geplaatst.
In andere gevallen worden de takken van de boom verwijderd en blijft een kale stam met kroon over. Ook wordt wel een (gestolen) haan in een kooi omhoog gebracht.
Weer andere gebieden hebben kransen of een zon (of zonnewiel) op of aan de paal, wimpel(s) en windwijzers.
De wijze van versieren verschilt per gebied. Spiritueel betekent de meiboom dat alle lintjes (wij, zielen) verbonden zitten met het 'centrale' en of we nou levend of dood zijn, we toch met elkaar, andere zielen kunnen verbinden.
De meiboom wordt (na de meimaand) afgebroken. In bepaalde gebieden zoals Zuid-Duitsland blijft de meiboom het gehele jaar staan.
Na de reformatie werd in veel gebieden opgetreden tegen het gebruik, waardoor het in bepaalde gebieden verdwenen is. Toch bleven meifeesten rond meibomen (met meidansen, meikoninginnen en meigraven) ook na de kerstening van Europa voortbestaan.
De meikever is een insect dat voorkomt in heel Europa. Je ziet hem het meest in mei, vandaar zijn naam. Het duurt drie tot vier jaar voor er vanuit een eitje een volwassen kever komt.
Uiterlijk
Deze 2 tot 3 cm grote meikever is een van de bekendste inheemse kevers. De dekschilden, die meestal roodbruin van kleur zijn, laten de punt aan het achterlijf onbedekt en hebben ribbels in de lengte. De kop en het halsschild van de meikever zijn zwart.
De mannetjes en wijfjes zijn gemakkelijk van elkaar te onderscheiden en de antennen van het mannelijke dier bestaan uit zeven lange bladen, die van het wijfje uit zes korte.
Verspreidingsgebied
De meikever is vooral in het laagland te vinden en in de bergen komt hij slechts tot op een hoogte van ca. 1000m voor. Hij leeft aan bosranden, op akkers en in tuinen. Als gevolg van intensieve bestrijding is de meikever heel zeldzaam geworden.
De kever zelf leeft maar enkele weken. Het valt op dat er nu heel wat minder meikevers zijn dan voeger, toen gingen we aan de hagen schudden en ze vielen in trosjes neer! Raar maar waar.. hoewel het grote kevers zijn, hadden we er geen schrik van en namen we die zelfs in de hand om mee te spelen!
Ook over de meikever zijn verschillende spreekwoorden, liedjes en versjes gemaakt. Eentje luidt
'Ne meikever in april, is ne zot die niet weet wat hij wil'.
Daar is de lente, daar is de zon …allé bijna, maar in mei zal zij er zeker zijn want de meimaand is de bloemenmaand bij uitstek … We vullen de bloembakken, we geven bloemen bij alle feestdagen, bloemen staan centraal in deze maand.
De traditie wil dat we op 1 mei een bosje meiklokjes aan iemand geven als geluksbrenger. Er wordt gezegd dat lelietjes van dalen geluk brengen in de liefde.
Meiklokjes (beter bekend als Lelietjes van dalen: Convallaria Majalis) geuren heerlijk. Sommige mensen hebben een vreselijke hekel aan deze plant omdat hij behoorlijk kan woekeren. Anderen zijn helemaal weg van de geur en willen de plant daarom graag in de tuin.
Je moet wel goed opletten want achter het lieflijke uiterlijk gaat een giftige plant schuil. Alle delen van de plant zijn giftig, ook het water waar ze in staan als snijbloem! Niemand die eraan denkt dat zo een schattig en geurig bloempje schadelijk kan zijn voor de gezondheid, en toch! Bij inname veroorzaakt de plant een verhoogde bloeddruk en een prikkeling van de hartspiercellen.
Ik schenk julie daarom op deze eerste mei gewoon een virtueel bosje meiklokjes .. welgemeend en geen gevaar aan verbonden...
Het zou een online wijsheid kunnen zijn - en dat is het waarschijnlijk ook - maar dit zinnetje heb ik niet van één of ander scherm geplukt. Het is een zinnetje dat ik mezelf af en toe voorzeg als ik pieker over gisteren en me al druk maak over morgen.
'Het leven is nu', dacht ik innig tevreden in mijn luie stoel tijdens onze vakantie nadat we 's morgens van de zon hadden genoten toen we door de Spaanse bergen gewandeld hadden.
'Het leven is nu', dacht ik toen we 's avonds nog even in de buurt rondwandelden en genoten van de lichtjes die hier en daar brandden terwijl mensen zacht keuvelden bij een fles Rioja of weggedoken in een boek.
'Het leven is nu', flitst het zo vaak door mijn hoofd sinds we terug zijn na die enge ervaring op het einde van ons verblijf!
Op vakantie is het makkelijk om dat zinnetje te zeggen, de dagen zijn vol en traag. Maar nu, met een lente die nog steeds niet echt doet wat ze geacht is te doen en een tsjokvolle agenda met to do's denk ik soms heel stiekem:
'Ik wou dat het leven nog vorige maand was.'
Maar 't kan verkeren zei Brederode en hij wist wat hij zei .. dus zeg ik het ook .. als de zon er eenmaal voor echt is dan is het hier even goed en mooi als in vakantie oorden! Dan is het leven nu.
Gisteren zijn we naar de crematie geweest van een goede vriend van T. Het viel me op dat er zoveel ouderen aanwezig waren op dit ultieme afscheid . Allemaal mensen die ook aan hun laatste termijn bezig zijn.Toen we thuis kwamen kregen we bericht dat een andere vriend ook overleden was na en domme val. Hij was 4 uur blijven liggen voor er iemand bij kwam, liep daardoor een longontsteking op die hem fataal werd.... Ze vallen hier de laatste tijd als vliegen rondom ons weg...
Die laatste termijn in een mensenleven, ook voor wie heel oud wordt, is een intense en bijzondere periode. Een periode waarin een mens zijn leven "afmaakt" en ook langzaam aan "loslaat".
Wat vind je van de volgende metafoor:
Een sjaal als levensverhaal
Het leven is als het breien van een sjaal.
De sjaal zelf is het levensverhaal.
En helemaal op het einde moet die afgezet worden.
Steek voor steek wordt hij van de naalden afgehaald,
dan pas is hij af.
Ondertussen is hij al vaak in de hoogte gehouden,
om hem te keuren.
Nagekeken op losse lussen. Op gebroddel hier en daar.
En vooraleer hij afgezet wordt,
moeten al zeker de gevallen steken worden opgeraapt,
voor zover dat al niet eerder was gebeurd.
Iedereen die al eens gebreid heeft weet
dat "het afzetten" van het breiwerk een bijzonder moment is.
)
. Hewel we hadden het allemaal en iedereen genoot volop van het feest ... Het doet zo'n deugd aan ons oma en opa hart om onze kleinkinderen te zien opgroeien en weer een stap verder te zetten in hun jong leven..maar vooral dat we er nog kunnen bij zijn. Dit zijn zo van die momenten met stip voor ons.
