Valt het jullie ook op dat mensen last krijgen van hun humeur als er maar geen einde lijkt te komen aan de bewolkte, sombere koude en regenachtige dagen? Wel lieve mensen, dan kunnen de bevindingen van een Australisch onderzoeksteam ons misschien opmonteren. Zij ontdekten namelijk dat somber weer je geheugenprestaties verbetert.
Hoe dat komt?
Volgens de onderzoekers raken mensen bij slecht weer sneller in een sombere stemming, waardoor ze kritischer om zich heen kijken en zich achteraf alles beter kunnen herinneren.
Op zonnige dagen hebben we dan weer de neiging zorgeloos en vrolijk door het leven te huppelen, maar daarbij ontgaat ons ook van alles.
Conclusie van het onderzoek: een beetje somberheid is goed, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt .
Maar geef mij toch maar zon, ik zal mijn ogen goed gebruiken want een verwittigd mens is er twee waard !
Heb je gemerkt dat de trappen elke dag steiler worden? De boodschappen worden steeds zwaarder en de afstanden steeds groter. Gisteren ging ik de deur uit en was verbluft hoe lang onze straat is geworden!
En de mensen houden steeds minder rekening met elkaar, vooral de jongeren. Ze fluisteren de hele tijd! Als je ze vraagt luider te spreken, blijven ze, wat ze zeggen herhalen tot ze er rood van worden. Je ziet alleen hun lippen bewegen. Wat denken ze wel, dat ik een liplezer ben?
Ik vind ook dat de mensen veel jonger zijn dan ik was op die leeftijd.. Aan de andere kant zien mensen van mijn leeftijd er een stuk ouder uit dan ikzelf. Onlangs zag ik een oude bekende en die is zo oud geworden dat zij mij niet eens herkende! Ik zat aan haar te denken toen ik mijn haar kamde en in de spiegel mezelf zag. En, ECHT WAAR, zelfs spiegels zijn niet meer zoals ze vroeger waren.
De zwaartekracht is de laatste dertig jaar ook flink toegenomen. Ik merk het vooral bij het opstaan vanaf de bank. En iedereen rijdt zo vreselijk hard tegenwoordig. Je riskeert zo'n beetje je leven als je vlak voor die jonge mensen de snelweg oprijdt. En als ik ze in mijn achteruitkijkspiegel met gierende remmen zie slingeren, kan ik wel zeggen dat hun remmen wel uitzonderlijk snel zullen slijten.
Ook de kledingfabrikanten maken er maar een potje van. Waarom is maat 38 of 40 ineens 44 of 46 geworden? Denken ze soms dat niemand het merkt? De fabrikanten die de weegschalen maken doen al net zo vreemd. Denken ze echt dat ik "geloof" dat ik weeg wat ik daarop zie? Ha! Ik zou nooit zoveel willen wegen! Wie denken die fabrikanten eigenlijk voor de gek te houden?
Ik wilde iemand bellen om te vertellen wat er allemaal gebeurt maar zelfs Belgacom zit in het complot. Ze maken de cijfers en letters in het telefoonboek zo klein dat niemand ooit meer een nummer kan vinden! Het enige wat ik nog kan doen is deze boodschap door sturen WE WORDEN AANGEVALLEN! Er moet hoog nodig iets gedaan worden anders zal iedereen deze verschrikkelijke mensonterende paktijken ondervinden. Alstublieft, stuur deze boodschap zo snel mogelijk aan iedereen van boven de 50, zodat dit onmenselijke complot gestopt kan worden.
PS: Ik stuur dit bericht in een groot lettertype want met de tekst op mijn computer is ook iets vreemds. Het is kleiner dan het vroeger ooit was.
Natuurlijk weten we allemaal dat het heerlijk is om te lachen, dat je je na een flinke lachbui heel blij voelt en dat lachende mensen prettig en aantrekkelijk zijn om naar te kijken. Maar als je je echt gaat verdiepen in fysieke en sociale effecten dan zul je ervaren dat het de moeite waard is die mondhoekjes wat vaker op te trekken, juist op de momenten dat die lach niet zo spontaan wil komen.
Ikzelf ben altijd gezegend geweest met een lach die zich niet laat tegenhouden. Ik kan en durf breed, voluit en luid te lachen en heb het talent om altijd weer mijn lach te vinden, ook door tranen heen. Mijn lach heeft me al door heel veel minder leuke momenten heengesleept en ik ben trots op de rimpels die dit op mijn gezicht heeft achtergelaten, precies op die plekken waar de lach zich op mijn gezicht laat zien.
Een lach is een goedkope manier om je uiterlijk te veranderen, daar kan geen make up of facelift tegenop. Een lachend gezicht is aantrekkelijk en prettig om naar te kijken en het laat je als vanzelf meelachen. Wanneer iemand op straat je zomaar een glimlach schenkt dan heeft dat direct een heel positief effect op je en geef je die persoon spontaan een glimlach terug. Dat moment - wat vaak maar een seconde duurt - kan jou en de ander zijn/haar dag compleet in positieve zin veranderen.
Wanneer ik me stralend en gelukkig voel, gebeurt dit allemaal natuurlijk als vanzelf, maar juist wanneer ik me verdrietig, boos of gefrustreerd voel geef ik mezelf de opdracht om juist dan iedereen die lach te schenken. Ten eerste helpt de lach van de ander je om je beter te voelen maar er gebeurt ook daadwerkelijk iets in je lichaam. Lachen stimuleert nl de productie van Endorfinen. Endorfinen zijn natuurlijke pijnstillers en gelukmakers. En dit is één van de weinige dingen waarmee we het lichaam voor de gek kunnen houden, de lach hoeft nl in eerste instantie niet echt te zijn, je lichaam merkt het verschil niet op.
Wetenschappers beweren dat lachen het immuunsysteem versterkt. Er worden antistoffen aangemaakt die o.a. het stresshormon Cortisol liefdevol uit je lichaam verwijderen. Ook worden er stoffen aangemaakt die alles uit je lichaam willen verwijderen wat er niet hoort.,
Voor mij is ook een heel belangrijke werking van de glimlach dat je de wereld letterlijk anders gaat zien. Wanneer je ergens naar kijkt met een glimlach op je gezicht dan kijk je als vanzelf meer vanuit je hart waardoor je al het moois beter ziet. Dus kijken naar jezelf in de spiegel met een glimlach werkt positief op je zelfbeeld
Eigenlijk heb ik met dit stukje een hele filosofie neergeschreven gewoon om te zeggen dat lachen gezond is .
Een glimlach bereikt plekken die onbereikbaar zijn zegt Christine Pannebakker in haar boek :Vrouwenpower en ik wil graag al die onbegaanbare plekken ontdekken in 2017. Doen jullie mee?
Silence is golden, naar het schijnt, maar daar heeft een mens op een blog natuurlijk niet veel aan. Al zou het in sommige gevallen toch beter zijn om te zwijgen. Het internet is al zo vervuild, nietwaar?
Daarom gewoon dit kort berichtje om jullie te laten weten dat ik sta te kijken hoe de tijd vliegt.. januari loopt weer al op zijn einde en heeft ons ook al een paar keer laten verschieten maar het grootste verschot zal toch wel Trump als President van Amerika geweest zijn , denk ik ...En zoals hij zijn ambtstermijn start ,staat ons één en ander te wachten ..Obamacare afgeschaft, een muur oprichten tussen Amerika en Mexico en nu zelfs de luchtvaart op zijn kop zetten door de mensen met een " green card" maar van de verkeerde afkomst niet meer het land binnen te laten..; Sorry maar als die kerel zo doorgaat dan komt dat nooit goed vrees ik want zoals hij tegen schenen schopt .. dat kan nooit goed aflopen...
Dat is wat nu even door mijn hoofd gaat . Nog een fijn weekend mensen.
Een spelletje van kat en muis met het ouder worden..
Oud worden is niet leuk ! Het alternatief, niet ouder worden en dus jong sterven is nog minder aantrekkelijk. We maken er dus maar het beste van. Aan de fysische " aftakeling" kunnen we niet altijd iets doen maar aan de rest....
Daarom heb ik zojuist heel kritisch een paar snorhaartjes verwijderd. Eén van de vele ouderdomsprobleempjes. Waar veel en mooi haar moet staan, verdwijnt het, waar er geen moet zijn, groeit het altijd maar vlugger bij. Ook mijn nagels worden brozer, daar bestaan nu wel gelnagels voor maar als je veel bezig bent in en rond het huis is dat geen alternatief!
Nog zo'n nagelbijter : de kilootjes die er zo er zo gemakkelijk bijkomen waardoor alles een beetje gaat hangen, daar bestaan turnlessen voor senioren voor, ook goed voor stramme spieren en om het uithoudingsvermogen op peil te houden....En de tongspier wordt meteen meegeoefend , dus daarom dat ik eraan meedoe!!
Spiegeltje , spiegeltje ... die tijd is al lang voorbij , ik weet ook zo wel dat er altijd maar rimpeltjes bijkomen. Daar zijn gelaatsmaskertjes voor. Decadent die maskertjes? Moet kunnen zo af en toe eens....het gedacht alleen al helpt!!! Natuurlijk bestaat er ook een veel gemakkelijkere remedie en die heb je steeds bij de hand .. lachen, dan kan je op zijn minst zeggen dat die rimpeltjes daarvandaan komen!
Als ik het zo bekijk, wat zouden we dan klagen? Voor elk probleem is er toch een oplossing!
Voor diegenen die het echt niet meer zien zitten is er natuurlijk nog plastische chirurgie ? Niet aan mij besteed, ik ben al plastisch genoeg
Bij gebrek aan inspiratie en om het hier toch wat gezellig te houden ....
Freddy kwam Frank tegen op de markt.
Frank vroeg: 'Heb je nog iets van Fons gehoord? 'k heb hem al lang niet meer gezien".
"Maar die is toch gestorven, Frank."
"Dat wist ik niet. Wanneer dan en wat heeft hij gehad?"
"Hij leed aan een hartziekte en toen heeft hij een 'pesewever' gekregen. Dat was allemaal goed en wel. Daarna zat hij met een pijnlijke ‘musicus’ die maar niet wou genezen. Na enkele maanden werd hij ziek aan de 'protestant'. En nu is hij overleden. 'k Ben hem een kruiske gaan geven in het ‘dolfinarium’ in Zedelgem. Hij lag er heel mooi ‘geopenbaard’ en ik ben ook naar de begrafenis geweest. De pastoor heeft een schone ‘homofilie’ gehouden over hem. Na de viering werd hij niet op het kerkhof begraven. Ze brachten hem naar de ‘crèmerie’ in Brugge." Hij kreeg daar een ‘verrassing’...
Af en toe ga ik al eens de filisofische toer op , zo ook in dit logje..
Ken je dat ook dat gevoel dat je warm maakt, dat je tevreden stemt , dat je gelukkig maakt? Hopelijk heb je dat ook al vaak ervaren.
En dan stel ik mij de vraag : maar wat is gelukkig zijn en is dat voor iedereen hetzelfde?
Stel je eens voor…
Het moment waarop een moeder haar pasgeboren baby voor het eerst in haar armen sluit.
Het moment waarop een kleine jongen op zijn verjaardag wordt verrast met een nieuwe fiets.
Het moment waarop een werknemer totaal onverwachts van zijn baas een fikse promotie krijgt.
Is dit geluk?
Stel je nu ook eens voor…
Dat de baby voor de moeder ongewenst is.
Dat het jongetje al tijden uitkijkt naar een trapauto.
Dat de werknemer droomt van verre reizen en in wezen zijn baan verschrikkelijk vindt.
Hoe voelt dit?
Wat voor de één geluk is, kan de ander ervaren als dikke pech. Zo kan mijn diepste verlangen of bewondering, jouw grootste afkeer zijn, we leven nu eenmaal in een wereld vol verschillen. Hierdoor zijn we geneigd om ons van elkaar af te scheiden. We veroordelen of beoordelen elkaar, stellen normen, waarden, wetten en regels, proberen elkaar van ons gelijk te overtuigen, bestempelen de ander als vriend, familie, concurrent of zelfs vijand. Maar in ons hart zijn we allemaal gelijk. Diep in ons hart verlangen we allemaal naar hetzelfde: Gelukkig zijn.
Ieder op zijn eigen, unieke, speciale manier.
Ik weet een tip om even dat gelukkig gevoel te ervaren….
Zet terwijl je dit leest eens een lichte glimlach op je gezicht. Neem de tijd om de losse woorden die hieronder staan in je op te nemen. Spreek ze in gedachten uit en sluit hierbij je ogen. Laat je gedachten even rusten en voel hoe die woorden resoneren met jouw hart en stel je open voor de beelden of herinneringen die ze bij je oproepen.
Warmte
Vreugde
Vrijheid
Vertrouwen
Liefde
Verbondenheid
Was het voor jou ook een ontdekkingsreis? Heb je heel even dat gevoel ervaren dat sommigen geluk noemen?
Geluk is overal om je heen maar zit vooral in jou. Voor mij is geluk namelijk geen ‘ding’, maar een gevoelsbeleving. Het is geen zoektocht naar ‘gelukkig worden’, maar een ontdekkingsreis van ‘gelukkig zijn’ en als ik intens geraakt word of ergens ineens heel enthousiast of blij van word dan maakt mijn hart een sprong van vreugde ! Joepie!
Dat heet dan gelukkig zijn , een deur die pas opengaat..
Op de tonen van dit lied van onze betreurde Ann Christy dacht ik na wat mij gelukkig maakt en .. zie het zijn meestal kleine of doodgewone dingen , hier mijn lijstje.
Fietsen onder een stralende zon met mijn lievelingsliedje in mijn hoofd.
De eerste slok thee in de morgenbij voorkeur als het nog stil is .
De eerste bladzijde van een nieuw boek lezen en voelen hoe ik meteen in het verhaal getrokken wordt.
De laatste bladzijde van een boek lezen en me afvragen wanneer ik ooit nog een boek zal vinden dat zo goed is.
Kleinzoon 2 gadeslaan als ze hij weer eens erin slaagt om een ingewikkelde lego tot een goed einde in mekaar te steken.
Het tongetje van de kleinzoon dat altijd wat tussen zijn lippen doorpiept als hij zich concentreert. Doet zijn pa en opa ook … een familietrekje?
Wanneer dat wat in mijn hoofd zit in één vloeiende beweging ook zo op papier komt te staan.
Eindeloos baantjes trekken in het zwembad en merken dat het opeens even stil wordt in mijn hoofd.
Warme zomeravonden met vrienden rond de tuintafel.
Kijken naar slapende kindjes, nog liefst van al die van mij.
Een mooie zonsopgang of zonsondergang.
Over een leeg strand wandelen.
Met blote voeten 's morgens door het koude, natte gras lopen. Zomaar.
Buiten eten, voor het eerst in het jaar.
Wat is jouw lijstje met doodgewone dingen die je hart doen zingen ?
Vandaag doe ik eens niks hoor je soms zeggen. Wat is het dan, dat “niks doen”?
Veel mensen beweren dat niets doen niet bestaat, want je doet altijd wel iets (ademhalen, rondkijken, met de sleutels spelen die je in je hand hebt). Het is dan ook niet makkelijk om een duidelijke definitie voor “niets doen” te vinden. Er bestaan alleen maar synoniemen, als ik de woordenboeken moet geloven. Bij gebrek aan beter dus maar mijn definitie van niets doen: met “niets doen” bedoel ik dat je even tot rust komt.
Niets doen.
Gewoon, op een bankje in het park zitten en voor je uit staren. Onthaasten. In bed liggen en nergens aan denken, niets lezen en je telefoon uitzetten. Achter je bureau even een momentje voor jezelf, even alles laten liggen en niets doen.
Of mijn favoriet: op het strand zitten en met je ogen dicht luisteren naar de golven die binnen komen rollen. Niets doen, niets denken, niets moeten.
Ja, misschien is dat wel makkelijker gezegd dan gedaan. Het gaat hier om het doorbreken van een patroon, iets doen wat tegen je natuur in lijkt te gaan. Maar ik beloof je: het is het waard. En, zoals met elke kunstvorm (en ja, ik vind het een kunst om niets te doen) gaat het niet altijd perse om talent, maar om discipline, doorzettingsvermogen en oefenen, oefenen, oefenen. Dus ook de kunst van het nietsdoen kun je onder de knie krijgen. En maak je maar niet druk om dat talent, ik ben ervan overtuigd dat we het allemaal ergens diep van binnen hebben zitten. Drie stappen om dat dolce far niente toe te passen
1. Stop met het denken dat je pas leeft als je het druk hebt. Je leeft pas als je de tijd en de ruimte creëert om te genieten van alles wat je hebt, wie je bent en wat er om je heen gebeurt. 2. Laat het op je afkomen en gelijk weer van je afglijden. De gedachten, alle dingen die je nog moet doen, alles wat je nog wilt bereiken, laat ze op je afkomen, zie dat ze er zijn, en laat ze dan weer los. Je hoeft even helemaal nergens op te reageren. 3. Geniet
Melchior, de koning van Arabië, Caspar, de koning van Tarsis, en Balthasar, de koning van Ethiopië – waren de drie wijzen uit het oosten die een opgaande ster zagen en daarop de koning der Joden gingen zoeken. Ze kwamen in Bethlehem en vonden daar Jezus, de pasgeboren koning der Joden in een stalleke. Ze hadden goud, mirre en wierook bij zich.
De drie koningen van vandaag zijn nu zanger(tje)s..
Met Driekoningen, op 6 januari, trekt men in onze streek van huis tot huis, zij het wel minder talrijk dan op oudejaarsdag met nieuwjaarke zoete
Het liedje gaat zo:
‘Driekoningen,Driekoningen,
koopt mij ne nieuwen hoed.
Mijne oude is versleten,
ons moeder mag het niet weten.
Ons vader heeft het geld op de rooster geteld.’
Professor Volkskunde Stefaan Top (KUL) situeert het ontstaan van het driekoningenzingen in onze streken omstreeks de vijftiende - zestiende eeuw. Men mocht het kerstfeest toen niet langer in de kerk vieren met een uitgebreide feest. Verstoken van gratis drank en eten trokken vele minderbedeelden dan maar noodgedwongen de straat op.
Driekoningen was eeuwenlang het feest van de armen. Zingend van deur tot deur scharrelden ze iets eetbaars en liever nog geld, bij elkaar. Bedelzingen was toegelaten van kerstmis tot de dertiende dag die er op volgde, 6 januari dus.
Toen er geen grote armoede meer heerste, kreeg het zingen met driekoningen een filantropisch tintje. Vandaag wordt er dikwijls voor het goede doel gezongen al denk ik dat de meesten zingen voor zichzelf!!
Ik sleep mezelf slaapdronken uit bed. Ja, het maakt niet uit hoe warm het is in mijn dekenfort ik sta steevast als eerste op. Neen, natuurlijk is het in onze kamer niet snikheet al is het een hele grote verbetering met de slaapkaner in mijn kindertijd. Mijn blote tenen haasten zich vanzelf in mijn pantoffels die naast het bed staan als ze de vloer raken. Maar kom, ik bijt door het is tijd om op te staan.
Douchen, dat doe ik natuurlijk met warm water, ik ken mijn grenzen. Daarna ga ik naar de keuken , dek de tafel , zet de dagelijkse thee en of koffie maak mijn slaapgenoot wakker. Ik smeer en eet geen brood, neen ik hou het bij wat fruit en cornflakes. Er past zelfs een tas thee bij dat is goed om een sliert slaap weg te blazen, een compleet wolkendek zoals ik daar juist buiten zag, daar is geen gat in te slaan.
Ik kijk elke ochtend naar buiten. Is het donker? Zie ik wolkjes komen uit de monden van voorbijrijdende fietsers? Glinstert de weg met ijzel of buigen de bomen gewillig op de adem van de wind? Zie ik mensen ploeteren terwijl regenwolken hen voorzien van een tweede douche? Of is de eerste sneeuw er al?
Voor mij heel belangrijk om dat te weten voor ik mij buiten waag om de krant uit de brievenbus te halen!
Later na wat ochtendklusjes spring - neen dat is weer teveel gevraagd - hijs ik mezelf in de auto om nog een paar boodschappen te doen. Ik werp eerst een blik op de thermometer die tegen de muur hangt .Ik vergeet voor alle zekerheid mijn muts en handschoenen niet. Een jas en sjaal trek ik ook aan , opnieuw ik ken mijn grenzen. Wakker ben ik nu zeker.
Opnieuw staan we voor een nieuw jaar! Zijn er werkelijk 12 maanden vergleden? 52 weken, 366 dagen? Hoeveel uren zijn dat wel? Is het nodig dat ik al die uren tel?
Misschien alleen de uren die ik als een kostbaar pand bewaar, diep in mijn hart gedragen.... uren van geluk en vrede die er waren, zomaar, zonder reden!
Of de uren die ik deelde met een ander mens soms in liefde, soms in vriendschap, met een handdruk, soms een zoen. In ons ogen lag dan vaak de wens tot wat meer geluk en beterschap! Die uren zou ik nog eens willen overdoen!
Of tellen ook de uren waarin ik de duivels heb bestreden die niet van mijn zijde weken? De uren van het zuchten en het klagen, van het aandacht vragen, het verdoezelen van gebreken, het ontbreken van de rede..... Is het werkelijk al een jaar geleden dat ik alles beter wilde doen?
Kom, ik geef mezelf en U een zoen en beloof zoals verleden jaar alle dagen toch mijn best te doen!
Vandaag is het weer zover. Op 31 december, oudejaarsdag, trekken honderden kinderen al zingend door de straten van onze drie deelgemeenten. Een mooie traditie die hier nog in eer gehouden wordt!
Waar ligt de oorsprong van ‘Nieuwjaarke zoete’ ?
Het nieuwjaarszingen is één van de vele ‘bedelzangtradities’ die plaatsvinden tussen 24 december en 8 januari. De oorsprong ervan is niet volledig te achterhalen en is bovendien sterk geografisch gebonden.
Er is voor het eerst sprake van nieuwjaars- of bedelzingen in de dertiende eeuw. Zowel kinderen als volwassenen uit minder gegoede bevolkingsgroepen gingen toen in de eindejaarsperiode bedelen om een gift; mensen werden dan immers geacht vrijgeviger te zijn. In ruil voor een cent, zongen ze voor hen een lied. Als gevolg van de grotere welvaart gingen volwassenen vanaf de twintigste eeuw minder vaak mee. De oudste kinderen namen de jongste mee op sleeptouw. En waren het in het begin nog vooral arme kinderen die gingen zingen, dan trokken na verloop van tijd alle kinderen de straat op met hun engelengezang. In plaats van geld kregen ze ook vaker snoep, waardoor er van bedelzingen in de strikte zin van het woord helemaal geen sprake meer was.
Op heel wat plaatsen is het nieuwjaarszingen intussen, ook bij de kinderen, uitgestorven. In de Kempen is het echter een gekende traditie gebleven. Muts op, handschoenen en sjaal aan en de speciaal daarvoor bestemde knapzak - met een apart ingenaaid zakje voor het geld - rond de nek. Zo staan honderden kinderen de ochtend van 31 december vertrekkensklaar en blijkbaar komen ze zelfs van de grote stad naar hier om deel te nemen aan dit gebeuren…!
De meeste nieuwjaarsliedjes zijn nooit erg lang zijn. Hoe korter het liedje, hoe meer plaatsen de kinderen immers kunnen bezoeken en hoe meer snoep en geld ze kunnen ophalen.
Gekende korte liedjes zijn:
‘Nieuwjaarke zoete,
ons varken heeft vier voeten,
twee oren en ne steert.
Is dat dan geen centje weerd?’
Of:
‘Oud jaar, nieuw jaar,
ik wens u een zalig Nieuwjaar.
Echt waar, tot volgend jaar!’
Af en toe zit er ook een iets langer liedje tussen:
‘Hier woont nog wel een goede vrouw,
die nog wel wat geven zou.
Veel mag ze geven, lang mag ze leven.
Honderd jaar na dezen dag,
hoop ik dat ze leven mag.
Jaja, ’t is waar,
ik wens u een zalig en gelukkig Nieuwjaar.’
Blijft de deur toe , dan klinkt wel eens een “ wraaklied”. Het blijft echter kort omdat de kinderen zo weinig mogelijk tijd willen besteden aan mensen die niets willen geven . Ik liet me vertellen dat men dan soms zingt :
Hoog huis, laag huis,
hier zit een gierige pin in huis!
Dat nieuwjaarke zoet zingen is een gewoonte die we in West Vlaanderen niet kennen…
Hier staat het mandje met mandarijntjes al klaar voor als de zangertjes langskomen...
Straks is 2016 voorbijgevlogen als een tsunami, alles met zich meesleurend succes, mislukkingen, verdriet, geluk, terreur, gelach……..Zo zijn we terug de cirkel rond van Januari tot Januari..jaar in , jaar uit.
We hebben geen tijd om te reflecteren want we moeten terug paraat staan voor het volgende jaar om misschien nog meer succes te hebben , meer gelukkig te zijn , meer vrienden te hebben , meer te reizen enz.. Maar door dit meer wat krijgen we allemaal ?
Bij het lezen van het gedicht hieronder, maakte ik me volgende bedenking: Wat moet ik volgend jaar minder doen, om meer te hebben waarvan ik dit jaar minder had?
De paradox van ons tijdperk
We hebben grotere huizen
maar kleinere families
Meer comfort, maar minder tijd
Meer diploma’s, maar minder gevoel
Meer kennis, maar minder inzicht
Meer experts, maar meer problemen
Meer winst, maar oppervlakkiger relaties
We zijn helemaal naar de maan gegaan en terug
maar we hebben moeite onze nieuwe buur te ontmoeten
Oma en opa hebben in ieder geval genoten van de drukte hier ten huize Natoken met kleinkinderen die stilaan boven ons hoofd groeien met als gevolg een letterlijke en figuurlijke lift up voor oma bij het knuffelen .
We werden aangenaam verrast met een Kerstcadeau dat opa willens nillens uit zijn comfortzone haalt maar we hebben weer iets om naar uit te kijken in 2017!
Gisteren breiden we verder aan die Kerstsok bij de dochter en co met de eerste kerst van Flint hun niuew hondje) als attractie en vanaf nu denderen we - als het tempo van een trammetje 7 nog kan denderen - op naar de eindejaarsfeesten en dan leggen we de riem van 2016 er weer af om een nieuwe riem te steken en zo 2017 in te rijden!
Voor iedereen hier nog een fijne rit naar het jaareinde toe!
24/12/1974, Lima Peru staat voor eeuwig in mijn geheugen geschreven want ergens in een lokale kliniek mocht ik haar voor het eerst vasthouden .. ons dochtertje 2 jaar en 2 maanden na broerlief die Caracas als startpunt meekreeg... Een Koningsdroom die we nu nog steeds koesteren en voor ons is Kerstavond altijd een dubbel feest.
In de voormiddag staat hier altijd de radio aan terwijl ik bezig ben en zo hoorde ik gisteren Koen Crucke met zijn versie van een oud lied " Nog éénmaal .."een succes nr uit mijn kindertijd...
Ik zie me nog zitten bij mijn grootouders. Ze hadden een winkel en meter naaide ook nog voor de mensen ze maakte gewone dagdagelijkse kleren en ik was vaak bij hen omdat ons ma als kapster druk bezig was. Meter was meestal aan het naaien terwijl peter de winkel deed. Bij hen stond een radio met een ingebouwde platenspeler waar je zomaar 10 achtenzeventig toeren platen samen kon opleggen zodat je een tijdje zoet was met muziek. Mijn grootouders hielden van Duitse operetten en zangers als Rudy Schuricke, Mario Lanza en andere tijdsgenoten die ik nu vergeten ben.. Mijn grootmoeder zong dan mee en ik natuurlijk ook al zal dat Duits van mij wel met heel veel haar geweest zijn
Er waren natuurlijk ook Vlaamse schlagers en andere platen en eén van die nrs die we ook samen zo vaak gezongen hebben of naar geluisterd hebben was "Nog éénmaal "..Pure nostalgie..
Ik word even emotioneel als ik eraan terugdenk, die huiskamer die ook als naaikamer diende, de gezellige drukte, de warmte van de stoof en de muziek.....Wie kent dat lied nog?
)
! 
