Elk jaar zijn er zo een goeie 4 maanden dat mijn ventje mij plagend zijn " oudje" noemt tot zijn dag 15 juli er aankomt dan verwelkom ik hem in de club van de " wijzen" en is hij weer snotneus af!
Vandaag is de dag dat we terug tot maart van volgend jaar in hetzelfde trammetje zitten en dan begint de plagerij opnieuw!
Tussen de 50 en de 69 j word je om de 2 jaar uitgenodigd voor een gratis borstonderzoek daarna moet je het zelf maar bezien of je nog onder die pletrol wil of niet. Ik heb me altijd trouw aan dit onderzoek gehouden en nu ik 72 ben staat het onderzoek weer op mijn to do lijst weliswaar zelf te betalen!
Het borstonderzoek waartoe vrouwen van boven 50 jaar gratis worden uitgenodigd dient om eventuele borstkanker vroegtijdig op te sporen. Even sta je er dan weer bij stil dat het je zou kunnen overkomen. Dat het vrouwen overkomt met alle gevolgen van dien. Na die scan is het toch altijd wel even afwachten of je verder kan of niet. Het onderzoek zelf, zonder kleinzerig te zijn, echt als een pretje ervaren doe ik niet. Maar mijn tijd is er dus zal ik maar een afspraak vastleggen zeker?
De laatste keer grapte nog ik tegen de mevrouw die het vakkundig uitvoerde: "Al een geluk dat we niet voorzien zijn zoals de varkens!" Ik weet niet meer of ze dat al dan niet grappig vond!
Ik prijs me dan ook gelukkig dat we maar met twee exemplaren zijn voorzien. Acht of tien borsten en die dan tegelijk laten pletwalsen dat zou ik ook niet bepaald zien zitten...
Vanmorgen werd ik wakker en startte mijn dag zoals altijd met een wc bezoekje en daar is het allemaal begonnen.. Terwijl ik met halfopen ogen dat ochtendritueel afwerkte , flitste opeens de gedachte door mijn hoofd wat een wonderbare machine ons lichaam is .Terwijl we slapen gaat het verder met zijn taak zoals het verwerken van alles wat we de dag ervoor ingevoerd hebben zowel fysiek als mentaal en dat al vanaf de geboorte… Ingenieus toch en we staan er zo weinig bij stil , we eten, drinken, werken, rusten, ontspannen ..en ga zo verder alles zonder stil te staan bij het feit dat ons lichaam een wonderlijke machine is van vlees, bloed en botten. Een machine die kan bewegen, zien, horen en denken en die met een beetje geluk zo’n tachtig/ negentig jaar mee gaat zonder garantie, dat wel…een gedachte die ik al gans de dag met me meedraag….
Neen, het is geen wereldnieuws maar toch kijken we er altijd naar uit naar die eerste nieuwe patatjes uit onze moestuin! Dat is het heerlijke ervan, verser kan een oogst niet zijn
Ik ben van plan om ze eerst te koken en daarna te bakken . Lekker.
Ik schat de hoeveelheid aardappelen die ik nodig heb en bedenk ondertussen hoe ik ze van hun schil ga ontdoen. De schil van die patatjes is nog heel dun. Ik herinner me hoe we dat vroeger deden toen ik nog thuis woonde. De aardappelen werden in een emmer halfvol water gedaan om er dan met een bezem met volle kracht in te stompen net zo lang tot alle velletjes eraf geschampt waren. Die aardappelen had ons ma of peter dikwijls nog eerst in de moestuin moeten uitsteken met een riek.
Een bezem heb ik niet bij de hand om mijn nieuwe patatten van hun schil te ontdoen. Ik besluit dan maar om het met een stalen pannensponsje te proberen en .. het lukt prima, onder stromend water wrijvend met het sponsje krijg ik de schil er helemaal en heel dunnetjes af.
De patatjes zien er goed uit maar dat sponsje dat is een ander paar mouwen!! De velletjes van de aardappelschil zijn niet weg te spoelen tussen het kroezige staal.
De volgende keer moet ik dringend iets anders bedenken! Maar vandaag is het lekker smullen van onze eigen oogst!
Niettegenstaande de hitte deden mijn rozen het tot vandaag heel goed. Ze stonden er mooi bij en in overvloed maar de aanhoudende hitte eist ook hier zijn tol en omdat ze snel verslensen heb ik even een foto gemaakt van een paar om daarna nog te kunnen genieten!
Een buikje of een Michelinbandje.. anti schoonheidsidealen?
Straks vallen ze weer "en masse" in onze brievenbussen , de magazines en reclamefolders met zomer outfits en solden.
Wanneer ik alle reclameaffiches met slanke modellen zie die pronken met maatje 34/36 dan besef ik hoe groot de nood is aan echte lijven met een rimpeltje, een bultje en bobbeltje. En daarom ben ik opgelucht wanneer ik in de media eindelijk een lijf zie zoals het mijne. Met een Michelin bandeke bv..
Wanneer kwam een vrouw met een niet zo platte buik prominent in beeld bij een reclamespot?
Wanneer erkenden we voor het laatst dat vrijwel iedere vrouw een vetrol, een bobbeltje of een vleugje cellulitis heeft?
Oeps, er is daar eentje dat wat ongemakkelijk wordt .. mijn lijf!
Begrijp me niet verkeerd, liefste lijf: ik ben niet ontevreden over jou. Ik zie je als iets unieks. Iets wat helemaal van mezelf is. Dankzij jou kan ik mijn persoonlijkheid delen met de buitenwereld. Je bent een leeg canvas waarop ik mezelf kan uitdrukken met hier en daar wat extra kleur in mijn haren of op mijn lippen, een paar leuke outfits dan lukt dat wel .
Er was een tijd dat onzekerheid soms wat bleef nazinderen. En is dat niet normaal? Het kan als vrouw zo moeilijk te zijn om vrede te vinden met je lichaam wanneer de ene zegt dat je je rondingen mag tonen, terwijl de ander je op het hart drukt dat iedere zichzelf respecterende vrouw zichzelf bedekt.
Liefste lijf, de wereld maakt het ons vrouwen niet altijd even gemakkelijk om onszelf te appreciëren zoals we zijn. De weg naar zelfliefde legde ik, zoals zo veel vrouwen van mijn leeftijd, niet altijd even snel af. Het besef dat ik de macht heb om zelf te bepalen hoe ik er mag uitzien, geeft me de kracht om trots te zijn op jou .
Liefste lijf, je bent helemaal goed zoals je bent. Natuurlijk wens ik wel eens dat mijn buikje wat platter was. Natuurlijk zou ik soms willen dat ik enkele kilo’s als sneeuw voor de zon kon laten verdwijnen.. Natuurlijk zou ik die rimpeltjes rond mijn ogen en mond willen wegwerken.. Ach hoe gespierd, slank of rond we ook zijn, iedere vrouw heeft haar complexen. Maar misschien doen we het onszelf wel aan, die onzekerheden. Want hoewel ik niet in het gedoodverfde maatje S pas, voel ik me toch dankbaar dat ik vooral nog redelijk gezond ben voor mij “ lentes” .
Ja, liefste lijf. We kennen elkaar heel goed na al die jaren samen. Ik ben goed zo en jij ook. Zo hoort het.
Ik heb het tot nu toe volgehouden om niet te zagen en te klagen over het weer want als het hier eens omslaat dan weet het ook van geen ophouden. Maar momenteel is het echt van het goede teveel. We zitten hier met alles dicht, de luifel is uitgeschoven, de overgordijnen zijn toe en dat allemaal om de zon weg te houden, maar toch is het momenteel 25,2 gr binnen! Mijn slaapgenoot oppert dat hij eraan denkt om in de toekomst airco te laten installeren als het zo blijft duren ! Maar hier in ons Belgiekske is er nooit zekerheid op termijn!
Jaren hebben we in de tropen gewoond en dan zouden dergelijke temperaturen niet zo exeptioneel mogen aanvoelen maar we zaten wel altijd met airco binnen en geloof me dat scheelde een slok op de borrel . En zeggen dat er mensen zijn op onze knikker die maanden na elkaar zo'n hitte of nog warmer moeten verdragen zonder de luxe van overgordijnen, dubbel of driedubbel glas en een serieuze isolatie en zeker geen airco! Mag ik dan wel klagen voor die paar weken dat het hier tropisch warm is?
Waar mijn hart wel pijn van doet is dat mijn bloementuin die zo mooi in de groei stond nu te vroeg in de bloei gaat met als gevolg dat de bloemen verslensen terwijl je er naar kijktl Ze zijn bijlange ook niet zo groot uitgevallen als ander jaren en een boeket ervan maken is niet simpel! Ook de natuur snakt naar regen en de boeren vrezen dat na de natte, tegenvallende oogst van vorig jaar de hitte hen nu wel eens een flink gat in hun inkomsten zou kunnen kosten. En dan zijn er nog " hoge Pieten" die beweren dat er niets aan de hand is met ons klimaat...
Terwijl de strijkstapel hier elke dag aangroeit, zoek ik naar een geschikt moment om die een kopje kleiner te maken maar enkel de late avonduren komen in aanmerking en daar heb ik nu ook geen zin in! Mijn slaapgenoot stelde voor om buiten onder de bomen aan de slag te gaan .. hij is zelfs bereid om alles naar buiten te brengen en te installeren om te kunnen strijken...maar vandaag is dat geen optie! Als het blijft bakken en braden , zal ik toch eens in gang moeten schieten daar in de lommerte van de bomen.
Ik ga daar eens serieus over nadenken zie maar ik vrees dat ook die inspanning teveel energie zal kosten!
Wat er zich nu in Portugal voordoet is een echt inferno en dat wil je nooit meemaken. Wat een ellende. Ik sta er toch we even bij stil want ook wij wonen in een bosrijke omgeving en je ziet het is zo gebeurd.
Men schrijft wel dat bosbranden nuttig kunnen zijn voor het voortbestaan van het bos. Door een bosbrand komt een volgegroeid deel van het bos weer vrij. De voedingsstoffen, die opgeslagen waren in dood hout, komen via de as weer terug in de bodem. Op de open plek zullen al snel nieuwe planten en bomen opschieten.
Branden die op een natuurlijke manier ontstaan, zoals door droogte, blikseminslag, de wrijving van de takken tegen elkaar een achteloos weggegooide sigaret of een fles die de zonnestralen reflecteert daar valt meestal weinig tegen te doen.
Wat mij vooral ergert zijn de bewust aangestoken branden van één of andere gestoorde geest of van de maffia. Wanneer ze onvoldoende terreinen vinden om te bouwen, steken ze bewust een stuk bos in brand om dan later na een paar jaar die grond toch als bouwgrond te kunnen kopen. Geldgewin, pure business ten koste van de natuur en de habitat van dieren en mensen. Deze branden veroorzaken grote schade in menselijk opzicht (verlies van mensenlevens) en voor het milieu (aantasting van de flora en fauna). Ook de economisch gevolgen zijn niet gering: vernietiging van woningen, schade aan de bosbouw, kosten van de brandbestrijding enz.
Wat nu in Portugal gebeurt is een spijtige speling van het lot maar meestal zijn mensen de daders van zo'n gebeuren!
Het wordt warm onder onze voeten soms letterlijk maar ook figuurlijk; maar alle alarmsignalen van Al Gore en soortgenoten, alle Kyoto plannen ten spijt, men blijft roofmoord plegen op de rug van onze kleinkinderen en achtekkleinkinderen. De cijfers over de ontwikkelingen van fauna, flora en habitats zijn regionaal en vaak ook mondiaal zorgwekkend. Dat soorten uitsterven is op zich een doodnormaal fenomeen, maar de snelheid waarmee boeiende componenten van onze biodiversiteit er de brui aan geven is dat niet.
Bij zo'n rampen denk ik dan weer eens aan diegenen die na ons komen en waar de jonge mensen de moed en de hoop nog blijven halen om verder kinderen op de wereld zetten….. Ik moest dit even kwijt, een spatje op een hete plaat ... en we leven verder....
Een moeder komt met haar dochter van zestien aan bij haar gynaecoloog. "Wat is uw probleem?" vraagt de arts aan de moeder.
"Ik heb geen probleem dokter, maar er is iets met mijn dochter. Ze is de laatste tijd steeds misselijk, moet overgeven en ze komt plots aan."
De dokter onderzoekt de dochter zorgvuldig. "Mevrouw, ik weet niet hoe ik het u moet zeggen, maar uw dochter is zwanger. En ik denk al ongeveer een kleine drie maanden."
"Wat?" roept de moeder uit,"Dat kan niet. Mijn dochter is zelfs nog nooit in de buurt van een man geweest. Is het niet, schat?"
De dochter knikt bevestigend. "En ik heb zelfs nog nooit een man gekust," vult deze laatste nog aan.
De dokter strijkt bedenkelijk over zijn gezicht en gaat naar het raam. Daar gekomen kijkt hij aandachtig naar buiten. Er valt een langdurige stilte. De moeder weet niet goed wat er gebeurt en wacht af. Na zo'n vijf minuten, vraagt ze uiteindelijk.
"Dokter, is er iets daarbuiten, dat u zo blijft staren?"
"Ja," antwoordt de dokter, "de laatste keer dat dit gebeurde, schoot er een ster langs de hemel en kwamen er drie wijze koningen uit het oosten. Dat schouwspel wil ik absoluut niet missen."
Diep in mijn hart blijft er altijd een kind zitten. Een kind dat enthousiast naar haar kleinkinderen van "kijk een regenboog" doet en "kom buiten kijken" roept als er een luchtballon over vliegt. De pubers doen dan hun best, ze komen kijken en doen enthousiast en denken vermoedelijk: "oh oma krijgt het weer". Maar ik denk dat ze het later ook met hun kinderen zullen doen die op hun beurt hetzelfde zullen denken eens ze tussen de 11 en de 18 zijn. Dat laatste is een gok, ze zitten zo ver nog niet. Ik laat het weten wanneer hun ogen rollen wijzigt naar echt enthousiasme.
Ik vermoed dat veel volwassenen het regenboog- en luchtballonkind in zichzelf nog zitten hebben. Ik ben alleen niet zo zeker dat veel volwassenen het bellen blazend en kleurend kind nog in zich hebben. Dat is allemaal wel leuk en fijn als je eigen kinderen nog klein zijn of als je kleinkinderen hebt. De weg naar even in hun kleurboeken kleuren ("geef nu toch EINDELIJK mijn boek eens terug, oma) en even bellen blazen is begaanbaar. Helaas worden ze groter en dan ben je bijna verplicht om een potje bellenblaas en een kleurboek voor jezelf te gaan kopen. Op kleurboekniveau bestaat het al, er zijn kleurboeken voor volwassenen. Ik vind ze echter nogal saai, dus ik heb het nog niet gedaan.
Op bellenblaasniveau is het andere koek. Je kan er natuurlijk kopen onder het mom dat het voor je kleinkinderen is. Weten die winkeljuffrouwen veel. Maar dan moet je in het geniep gaan blazen tenzij je een grote tuin hebt waar het niet opvalt!
Waarom ik het hier over bellen blazen heb? Omdat ik daar juist op straat twee kinderen uit de buurt daarmee bezig zag. Ik heb hier ook nog zo'n potjes staan... en nu bekruipt me toch wel de drang zeker om ook nog eens stiekem bellen te blazen ergens verweg in de tuin waar niemand mij kan zien. Ik vrees dat zelfs mijn slaapgenoot even fronst mocht hij mij bezig zien!! Als er dus een zeepbel overzweeft .. misschien is het wel één van mij!
We zijn voor een verlengd weekend even naar Calais geweest en wat hadden we geluk, het weer was top, het hotel was comme il faut, het gezelschap kon niet beter enkel mijn slaapgenoot en ik.
Natuurlijk stonden de 2 Caps op ons lijstje en door het heldere weer konden we vanop cap Blanc -Nez de cliffs of Dover heeeeel duidelijk zien!
The White Cliffs of Dover
Cap Blanc- Nez
We hadden alle plaats voor onszelf op een ongerept strand
Enkel op het kanaal was het druk met een komen en gaan van schepen..
Opeens vraagt hij: "Juffrouw, hoe schrijf je 'memmen'?"
De juf kijkt verbaasd op en antwoordt: "M-e-m-m-e-n, Jantje."
Een paar minuten later klinkt het: "Juffrouw, hoe schrijf je 'tetteke'?"De juffrouw fronst haar wenkbrauwen, maar besluit toch te antwoorden:"T-e-t-t-e-k-e."
"Dank u, juf!"
Jantje schrijft geconcentreerd verder, maar twijfelt opnieuw aan de spelling van een woord.
"Juffrouw, hoe wordt 'bollen' geschreven?"
De juf vindt zijn woordkeuze nu toch wel heel bizar en maakt zich zorgen: "Maar Jantje toch, waarom heb jij al die woorden nodig? Lees eens voor wat al op je papiertje staat."
Waarop Jantje begint te lezen: "Memmen ne nieven otto gekocht, maar 't zal nog een tetteke duren eer em kan bollen."
Je had toch niets anders in je hoofd hé? Die juf blijkbaar wel ...
Mei is voorbij, de eitjes zijn gelegd en straks zijn alle vogels weer blij...
Voilà als dat geen onzinnige opener is van een logje dan ken ik er niets van
Hebben jullie het ook gezien , hier staat al 5 juni .. de tijd rent ons voorbij en we moeten ons aan het gras vasthouden om mee te zijn de dag van vandaag..
Maar nu wil ik het even over de braderij van vrijdagavond in ons dorp hebben!
Het is jaarlijks een drukke bedoening met veel volk vooral de jongeren uit het dorp die de massa aanvullen, veel kraampjes , enkele animaties en attracties voor dat jong volkske en vooral een doordringende stank.
Ik weet niet hoe jullie daar tegenover staan maar al die frietkramen en oliebollen kramen en hamburgertenten .. en andere olie omstanigheden .. ze doe je walgen in plaats van goesting krijgen. Normaal laat mijn slaapgenoot zo'n momenten nooit voorbij gaan want dan is het oliebollendag maar na de minder leuke ervaring van vorig jaar toen de bollen helemaal niet uitgebakken waren en urenlang op de maag bleven liggen, was het nu de geur van verbrand vet die elke zin in oliebollen wegnam.. Ik hoop dat iedereen zich aan de normen houdt qua verversen van vet maar zo rook het vrijdag niet .. dus hebben we het maar bij een wafel gehouden en hebben het lawaai en de drukte snel achter ons gelaten.. Tiens zouden we oud worden misschien?
En om niet uit de begintoon te vallen ...
Ergens gezien en vond dit een geslaagde woordspeling daarom .. even onzinnig afsluiten als ik begonnen ben
Ani zei in een reactie .. je hebt nog chance gehad met het weer en of we geluk hadden.. niet te warm maar een aangename warmte , geen regen of dreigingen dus wat wil je nog meer op een lentefeest?
Ik weet het : gezelligheid, sfeer, aangenaam gezelschap en toffe feestvierdertjes .. en natuurlijk mag iets lekkers voor tussen de kiezen ook altijd . Hewel we hadden het allemaal en iedereen genoot volop van het feest ... Het doet zo'n deugd aan ons oma en opa hart om onze kleinkinderen te zien opgroeien en weer een stap verder te zetten in hun jong leven..maar vooral dat we er nog kunnen bij zijn. Dit zijn zo van die momenten met stip voor ons.
Deel drie wordt opgebouwd rond alles wat te maken heeft met de Kip en het ei en vormt de apotheose van de stoet Vendeliers, parakorpsen uit binnen – en buitenland en spectaculaire folkloregroepen zoals de Steltlopers van Merchtem trakteren het publiek op een wervelende parade .
De Prins en de Prinses zorgen op hun met bloemen versierde praalwagen voor een waardig slot.
Maar alle blikken zijn gericht op de fiere haan Canteclaer.
)
