Ook als een boom zijn tijd heeft gehad, herkent men nog steeds aan zijn kringen de grandeur van zijn verleden. De natuur heeft eigenlijk niets dat van nature lelijk is .Zelfs sporen van verval zijn als een mooi testament van vergane glorie.
Spijtig genoeg heeft diezelfde natuur er anders over gedacht toen vorige week de storm een paar van onze bomen hun grandeur ontnam.. Het is een echte ravage in onze achtertuin.
Als het winter is dan kijken we allemaal uit naar de momenten dat de zon weer van de partij is dan gaan de meesten weer dromen van de zon. De zon is niet alleen een bron van warmte en licht ze is zoveel meer dat velen een gans leven in de ban blijven van die vuurbol!
Deze week liepen we een kennis tegen het lijf die over een paar sterke teloscopen beschikt en die wist te vertellen dat de zon soms heel actief is en het de moeite loont om te zien en mochten we ooit geïteresseerd zijn om naar de zon en de ruimte te kijken we even moesten binnenspringen ... Doen we zeker !!
Recent zagen we een documentaire over zonnestormen en beseften we dat wat zo mooi lijkt ook vernietigend kan zijn. Er zijn zelfs instanties die de zonnestormen observeren en bij de hele zware exemplaren kunnen waarschuwen. Dat is belangrijk want in onze complexe maatschappij ligt heel wat plat als de satelieten niet meer werken.
De documentaire liet beelden zien van een heftigheid waar ik me niets bij kan voorstellen. Zo'n inmense hoeveelheid kolkende energie, daarbij vergeleken lijkt een gaskachel een nanodeeltje.
Dat doet me beseffen dat de zon onze bron van leven is. Zonder zon geen groei en voedsel. Maar ook lichaam en geest hebben zonlicht nodig. Hoeveel mensen worden niet somber na een periode van bewolkt weer? Aan de andere kant denk ik op een heldere zonnige zomerdag wel eens aan alle mensen, die liggen te verbranden op strand. Zover gaat mijn passie voor de zon nog niet!
Waarom ik hier nu over begin... om jullie allemaal op te beuren dat er na deze sombere periode van het jaar zeker weer een zonniger moment volgt.
Ze hebben eergisteren hierboven toch wel heel erg hun best gedaan met wolken uitschudden en zo .. nog veel te vroeg voor de grote kuis als je het mijn vraag!
Je kan er wat lacherig over doen maar voor sommigen is zo'n storm een echte ramp geweest en anderen lieten er zelfs het leven bij.. De TV beelden waren apocalyptisch.
Ten huize Natoken zijn we er ook niet ongeschonden van af gekomen. Achteraan in de tuin hebben 3 hoge bomen de strijd tegen de wind verloren en liggen ze nu bij de buren op hun tuinhuisje. Een 4e zit nog bij de twijfelaar maar zeker weten dat hij bij de volgende zucht zijn lotgenoten volgt! De verzekering is al verwittigd en de foto's zijn ook al genomen kwestie van later geen problemen te hebben want ik vermoed niet dat dit prioriteit zal hebben bij de verzekeringen. Maar ik kreeg nogal snel antwoord dat we niet verantwoordelijk zijn want dat de storm is uitgeroepen als een geval van overmacht en iedereen zal zijn eigen verzekering moeten aanspreken! We zullen weer weten wat gedaan al zal de boomhakker er wel moeten bijkomen!
Maar het kan veel erger als je ziet wat er bij onze Noorderburen allemaal misgegaan is...
Rare winters zijn dat als je het mij vraagt en dan noch beweren sommige arrogante leiders dat er niets mis is met ons klimaat.. Welke bewijzen moeten die mannen dan nog krijgen?
Hoe is het bij jullie verlopen lieve bezoekers.. de dans ontsprongen?
Vandaag niet zoveel te vertellen tenzij dat iedereen zich stevig aan de takken van de bomen vasthoudt - als die nog recht staan tenminste - want blijkbaar houdt de storm lelijk huis! Wat een rare winters krijgen we!
Daarom even overschakelen naar een gedachte die zomaar in me opkwam...
Een vraag die je vaak krijgt is ‘hoe gaat het met je?’.
Wat antwoord je daar nu op?
Wanneer iemand mij vraagt hoe het gaat antwoord ik ‘goed!’ wanneer ze niet weten van de dingen die soms spelen. Wanneer ze dit wel weten verandert het in ‘oh! Ja! Wel goed hoor!’
Er zijn voor mij een aantal dingen die het moeilijk maken om de vraag ‘hoe gaat het met je’ te beantwoorden. Eén daarvan is dat ik nooit weet of iemand het echt wil weten. Is het een oprechte vraag of is het zo’n vraag waarvan ze vinden dat ze hem moeten stellen maar eigenlijk niet zitten te wachten op een echt antwoord? Geen idee!
Daarnaast is het gewoon een vage vraag die iedereen spontaan stelt als je iemand ontmoet. Bedoelt men dan ‘hoe gaat het op dit moment? Of wil men weten hoe het in het algemeen gaat?
Daarom zeg ik maar gewoon ‘Oh! Ja! Goed en..
Hoe gaat het met jou? Nu? Op dit moment beste bezoeker?
Herinneringen aan strenge winters geven een warm gevoel
.Brr ik had het koud vandaag..en toch .. het kan veel kouder “ Dat zullen jullie wel vaak horen deze dagen..
Die winters van vroeger, dat waren nog eens winters".
Bij zo'n uitspraak wordt er meestal wat meewarig gelachen. Als iemand het heeft over die winters van vroeger, toen er elk jaar ijs lag, toen er toch minstens één keer per winter een halve meter sneeuw viel, als iemand daarover begint dan is er maar één conclusie. Dan heb je te maken met de vage herinneringen van een senior" klinkt beter dan een bejaarde.
In een vlaag van pure nostalgie put deze krasse zeventiger dan even uit haar arsenaal met oude herinneringen. Hier volgen enkele flarden ervan... Vroeger hadden we nog geen verwarming, zoals de meeste mensen tegenwoordig hebben. ‘s Morgensvroeg als we uit bed kwamen, moesten de kachels ‘aangestoken’ worden. Eerst met wat kranten met wat houtjes of karton erbij. Als dat wat begon te branden, kwamen er briketten op. Later werden dat eierkolen of ‘nootjes vier’. De winter bracht niet alleen problemen met zich mee. Wij, als kinderen, vonden het prachtig als het sneeuwde. We stonden 's avonds voor het raam te kijken naar die grote sneeuwvlokken die door de lucht dwarrelden. We staken het buitenlicht aan om alles goed te zien buiten. Er viel meestal een heel dik pak sneeuw en de volgende morgen waren we vroeg uit de veren en snel in de kleren om een sneeuwpop te maken.
In de winter waren onze bedden erg koud. Voor de kruiken bestonden, kregen we een opgewarmd strijkijzer mee dat in een oude handdoek gedraaid was om zo het bed en onze voeten op te warmen. Later kwamen de rubber kruiken .
s Morgensvroeg namen we die lauwe kruiken mee naar beneden en gingen ons in dat lauwe water nog wassen. Wat kon het koud zijn! Als we wakker werden, zagen we van die prachtige bloemafzettingen op de slaapkamerramen. Al een wonder op zich. Je kon er niet doorkijken terwijl je zo graag wilde zien of er sneeuw lag. Dan drukte je je tong tegen het raam, maar die warme tong bleef vastzitten aan het bevroren raam. Au, dat deed pijn, vooral als je je tong er weer af wilde trekken, had je een gevoel of er een ‘lapje vlees’ bleef hangen. Met onze adem maakten we dan een ‘kijkgaatje’ waardoor je naar buiten kon kijken. We waren niet te houden als er een dikke ‘bult’ sneeuwlag. Prachtig was dat, die ongerepte sneeuw.
Om ons te beschermen tegen winterse verkoudheden kregen we dagelijks een lepel smerige, allervreselijkste levertraan, bah bah, wat vies was dat! De enige plaats inhuis die lekker warm aanvoelde was de woonplaats waar vaak ook gekookt werd op een Leuvense stoof. Wie heeft geen herinneringen aan die platte- buiskachel waarop gekookt werd of pannekoeken gemaakt, die als oven dienstdoen kon, waarop de koffie en bepaalde schotels warm gehouden werden, waaronder de kat zat te snorren, waar de kousen konden aan drogen en de voeten gewarmd,... Ja, die stoof die destijds aangestoken werd met steenkolen, waar de vuurtang met een haak aan de stoofleuning hing en de steenkoolkit/kolenbak naast stond.
In West-Vlaanderen sprak men over deze stoof als ‘buzestove’ (buze = buis). Ik heb de beste herinneringen aan de buzestove bij mijn grootouders in West-Vlaanderen waarop met Nieuwjaar wafels gebakken werden met zo'n wafelijzer dat draaide in het open vuur en pannenkoeken op de 'buze'... en waar we in de winter onze voeten tegen warmden tot onze sokken bijna in brand vlogen...pure nostalgie natuurlijk, want in de onmiddellijke omgeving van de kachel was het warm maar in de andere kamers bitter koud....
Gaan we deze tijden nog weer ooit meemaken? Nu het op de Noordpool 5 graden warmer is dan normaal. Nu de ijsberen aan de slanke lijn gaan doen, opdat ze niet door het ijs zullen zakken. Nu er schepen noordelijk van Canada van oceaan naar oceaan kunnen varen, in de winter!! De kans lijkt klein...
Wij zitten hier sinds gisteren met een loopneus van jewelste precies alsof ze de marathon moet lopen, een pijnlijke keel, hoesten, niezen en hoofdpijn. Ons spuitje tegen de griep zal ons misschien van erger behoeden maar het is nu even uitzieken en rusten .. Gelukkig behoren we tot de categorie die stilaan mag genieten van een “oude” dag al moet je dit ook vaak met een korreltje zout nemen.. Maar soit, er zijn ergere dingen in het leven zeker, dus ik hoop nu maar dat jullie bij het lezen van dit logje niet besmet worden.
Maar ik wilde me toch even laten horen want voor de rest is alles ok!
Na maanden zonder vlees en alcohol nu 30 dagen zonder klagen. Dat de zon al veel te lang niet heeft geschenen. Dat het leven toch wel duur geworden is, de trein nog maar eens vertraging had, de kassierster niet vriendelijk was. Dat je haar niet goed ligt, je wallen onder de ogen heb, het kilootje dat er is bijgekomen. We staan elke dag voor de spiegel en zijn geneigd te kijken naar wat níét goed is terwijk het zo gemakkelijk anders zou kunnen.Allemaal hebben we onze eigen redenen om van tijd tot tijd een stevig potje te klagen. Maar één iets hebben we gemeen: we worden er niet gelukkig van.
Met de nieuwe actie ‘30 Dagen zonder Klagen’ willen Isabelle Gonnissen (43) en Greet Van Hecke (46) daar verandering in brengen. Campagnes als Dagen zonder Vlees en Tournée Minérale hebben duizenden mensen aangesproken.
30 Dagen zonder Klagen’ begint niet toevallig volgende maandag. De derde maandag van januari staat bekend als Blue Monday, “de meest depressieve dag van het jaar .Dé dag bij uitstek voor de start van een actie die de mensen positiever in het leven wil doen staan”, zegt Isabelle Gonnissen.
Ik heb besloten om te “proberen” eraan mee te doen jullie ook?
Misschien lukt het ons met gemak om dertig dagen niet te klagen. Maar zelfs als we nu al weten dat we daar niet in zullen slagen, is dat geen schande. Want klagen heeft ook z’n voordelen. Het lucht bv op en eigenlijk is het net heel sociaal: we starten er een gesprek door.
Ik ben niet ziek, ik ben jullie niet vergeten ....
t Is hier een beetje stilletjes hé? Inderdaad, liefste bezoeker. Hoe dat komt het,? Goh, daar vraag je me wat. Als ik zou zeggen geen tijd, vinden jullie dat wellicht een flauw excuus en daar hebben jullie eigenlijk gelijk in. Ik kàn wel tijd vrijmaken, maar momenteel spendeer ik mijn vrije uurtjes aan andere zaken . Jullie denken misschien ,maar allé, wat kan er nu belangrijker zijn dan blogjes schrijven? Ik verwaarloos jullie maar ik kom zeker af en toe terug als ik wat inspiratie heb. Ik vergeet jullie niet maar momenteel zijn er andere prioriteiten . Bedankt dat jullie blijven aankloppen!
Heb jij ook die indruk dat de donkere dagen van de laatste weken precies nóg donkerder zijn? Zeker weten dat het gebrek aan zonlicht er voor veel tussen zit maar door de bewolking en mist en regen moeten we er niet op rekenen dat we die zonnebril rap moeten bovenhalen.
Volgens mij viel ook nog uitzonderlijk wat regen de voorbije maand wat het weer nog treuriger maakt. Dat wegblijven van de zon heeft veel invloed op mensen want daglicht heeft nu eenmaal invloed op ons slaap- en waakritme. Ons lichaam denkt dat we moeten gaan slapen als het donker is. Wat betekent dat je blijkbaar al vanaf vier uur 's middags slaaphormonen aanmaakt. Ik val al op de middag in slaap terwijl ik naar het nieuws kijk op TV .. om dan wakker te schieten als de weerman met een glimlach nog steeds nat en koud weer voorspelt.
Weinig daglicht heeft zeker invloed op je humeur en werkt vermoeiend. Zo loop ik hier de laatste dagen rond op automatische piloot, er is van alles te doen en te regelen maar de drive wil maar niet komen. Normaal gaat zo'n bui rap voorbij maar nu heb ik er precies wat meer last van. Maar het kan alleen maar beteren, zeggen ze dan. Daarom sluit ik af met volgende winterspreuk.
“ Een druilerige nieuwjaarsdag voorspelt veel vreugde en gelach”..
We zijn weer vertrokken voor de volgende 365 dagen.. Wat 2018 in petto heeft daar kunnen we enkel maar naar raden. We moeten het nemen zoals het zich aanbiedt en hopen dat er geen te grote problemen dit jaar ons pad kruisen.
Het nieuwe jaar werd in ieder geval overal met veel toeters en bellen verwelkomd. Bij ons in de straat was het rustig, het jong volkse is weg en de “oudjes” weten hun centen blijkbaar beter te besteden! Niet iedereen dacht er zo over want het knallen van het dorpscentrum waaide tot hier over, het leek wel oorlog zo’n salvo’s die te horen waren , het hield niet op , zeker 10 min lang een lawaai van je welste ,spijtig genoeg zagen we niets. We hebben dan maar het vuurwerk op TV gevolgd en om klokslag middernacht was het weer het klassieke knuffelmoment , weliswaar met zijn tweetjes… Wat we mekaar gewenst hebben? Een goede gezondheid en dat we op het einde van 2018 weer knus samen mogen genieten van de volgende eindejaarsdrukte. Meer moet het op ons trammetje niet zijn!
Ik hoop dat iedereen de overgang overleefd heeft en er ook met volle moed tegenaan gaat!
Voor het feest losbarst zijn de laatste dagen van een jaar gereserveerd om even terug te kijken. De kranten staan vol met lijstjes van de beste boeken, cd’s, films ...... Op televisie zie je alle ellende die je eigenlijk niet had willen weten, nog een keer voorbij komen, in ontelbare jaaroverzichten. Op de radio zijn ze bezig aan de top 1000 en zo gaat het verder. Ik lees, kijk en luister er liever niet naar.
Als het einde van een jaar nadert dan voelt het alsof je iets verloren hebt… tijd die voorbij gevlogen is zonder dat je er erg in had. Dan heeft een mens vaak de neiging om eens achterom te kijken om te zien of je niets vergeten bent, wie je verloren bent in de loop van het jaar maar ook naar de mooie momenten. Ik betrap mezelf ieder jaar weer op dat evaluatie moment. Wat heb ik het afgelopen jaar allemaal gedaan?
Globaal genomen was het voor ons best een goed jaar. Voor sommige blogvrienden dan weer wat minder en kan het niet snel genoeg voorbij zijn! Naast de grote lijn en vele hoogtepunten, waren er ook mindere punten. Er waren nog genoeg fouten te maken en diepe kuilen om in te vallen. Maar dat maakt niet uit. Ik ben dit jaar gelukkig geweest en er is niets dat ik anders had willen doen.
De volgende stap is het bedenken van goede voornemens. Ik weet geen dingen die ik het afgelopen jaar gedaan heb, die ik komend jaar niet meer wil doen. Goede voornemens, zeker als ze ingaan op 1 januari, zijn volgens mij gedoemd te mislukken.
Daarom blijf ik mijn leuze “ carpe diem” trouw en geniet met volle teugen van elke dag ook tot het einde van dit jaar en dan opnieuw beginnen zeker?
Daar komt ie weer al in het zicht die laatste dag van het jaar, vol sfeervolle lichtjes en feesten in welke vorm en betekenis ook. We komen bij elkaar, bijvoorbeeld om samen te eten, vaak lekker en meestal te veel. We verrassen elkaar met iets extra’s, knallen met kurken en vuurwerk en genieten van de tijd samen. Dat allemaal is bedoeld om er iets aangenaams van te maken, een knusse boel, alleen wordt voor mij al dat geloop vooraf soms een beetje van het goede teveel! Maar....
Hier ten huize Natoken is die drukte al wat gaan liggen omdat we zondag gezellig bijeen waren voor een verjaardagsdrankje en een Kerstmaaltijd.
Voor de blogvrienden die tot aan de laatste dag van het jaar trouw blijven langskomen.. houd het hoofd koel en het hart warm!
Vandaag houd ik het kort want vanavond valt hier ons " bende" binnen om de verjaardag van de dochter te vieren en dan ook traditiegetrouw Kerstavond ...Als ik wil dat al die " hongerigen" hun buikje vol krijgen dan is het alle hens aan dek bij Natoken!
De Kerstboom schittert en de pakjes eronder liggen al uitnodigend te kijken. De kalkoen zal in de late namiddag zijn uurtjes aan het spit draaien want een beest van 4 kg heeft tijd nodig om heerlijk mals te worden,
Wacht, even alle to do's op een rij zetten...
Ik moet nog de hapjes voor bij een glas bubbels maken.
Als voorgerechtje heb ik garnalencoctail voorzien dat lust iedereen, gelukkig kan je die "krulbeestjes" al gepeld kopen want voor 12 personen zelf aan het pellen slaan, is niet te doen! Mijn " coupkes" en groenten staan klaar om af te werken .
De soep ( pompoensoep)en de 120 balletjes die erin gaan, heb ik gisteren al gemaakt...De peterselie moet ik nog fijn maken...
De groenten voor bij " the beast" , het hoofdgerecht, heb ik ook al in mijn hoofd.. veenbessen voor een paar kleinkinderen die er verzot op zijn, erwtjes en worteltjes voor een ander groepje en campignons voor de volwassenene! 100 Duchesseaardappeltjes .. dat zal genoeg zijn zeker? Als 6 tieners en 6 volwassenen hun voeten onder tafel steken dan zie je de " patatjes" zo vliegen!
Als dessert heb ik ijscrème gepland met fruit en een bavaroise taartje en dat kan ik pas op het moment zelf klaarmaken!
Bij de koffie/ thee heb ik 2 taarten voorzien, eentje voor de jarige en een buche voor Kerst . Ik heb ze gisteren gebakken en vandaag worden ze versierd.
De tafel en het versieren ervan dat is voor mijn slaapgenoot.... ik heb mijn " instructies" al klaar ....
Jaja ik zie het voorlopig nog zitten hoor...
Voor de dochter alvast een dikke proficiat met je 43 lentes .. ( ik voel me oud als ik dat lees) en vanavond drinken we erop!
Het einde van het jaar komt er weer aan en omdat ik niet op het laatste moment in de drukte van de eindejaarsdagen wil winkelen, trokken we naar een supergrote winkelketen waar je bijna alles in één zaak vindt!
Normaal doe ik mijn inkopen hoofdzakelijk in dezelfde voordelige winkelketen. Op die dag valt dan de beslissing van wat er ten huize Natoken de komende dagen zal gegeten en gedronken worden. De benodigdheden hiervoor schrijf ik nauwgezet en gedetailleerd op een boodschappenlijstje, eventueel aangevuld met niet eetbare huishoudproducten. Die notities worden al winkelend bijzonder strikt opgevolgd al vindt er af en toe wel eens een 'spontane' extra aankoop de weg naar m'n boodschappentas. Alleen het hoogst noodzakelijkste belandt uiteindelijk in m'n kasten, dus weggooien komt hier zo goed als nooit voor.
Een bezoek aan zulk een reuzegrote hypermarkt laat je altijd wat in shock achter! Absoluut àlles kan je er kopen, àlle soorten voedingswaren van àlle denkbare merken in àlle mogelijke grootten en in àlle smaken, kleuren en verpakkingen die je in je wildste fantasie maar kan verzinnen. Torenhoog. Rek na rek. Rij na rij na rij na rij....
De onmetelijke hoeveelheid producten overspoelde me als een ware tsunami en meteen zat m'n hoofd vol prangende vragen. Wie produceert dat allemaal? En wie kóópt dat dan allemaal? Eten ze dat àllemaal op? En, in godsnaam, wie heeft er zóvéél nodig???...
Onmiddellijk zie ik dan op m'n netvlies de weerzinwekkende beelden van de televisieprogramma's over de kolossale hoeveelheden waardevol en perfect eetbaar voedsel, al tijdens de teelt gedumpt wegens 'nét niet volmaakt genoeg' samen met de enorme berg wél goedgekeurde zaken, ook nog perfect eetbaar doch onverkocht, die bij de supermarkten in de afvalcontainers verdwijnen.
Hoeveel dieren kweekt en slacht men - al dan niet onder vreselijke omstandigheden - om dan op zaterdag, zélfs aan halve prijs door niemand gewild en door niemand opgegeten, achteloos als vuilnis afgedankt te worden? En dan zijn er ook nog de ontelbare uiteindelijk tóch aangekochte voedingswaren die, onaangeroerd, overbodig en vergeten, wegrotten in ijskasten, diepvriezers en andere opbergruimtes...
Dat ene bezoekje aan die reuzegrote supermarkt drukte me genadeloos weer op de feiten: we leven zonder enige twijfel in een échte consumptie- en wegwerpmaatschappij.
Ach, ik wil hier niets prediken, hoor, of iemand de les lezen. Ik weet alleen heel erg goed dat je perfect gelukkig, voldaan en tevreden kan zijn met zoveel minder. Dat hebben we gedurende onze 13 jaar in ontwikkelingslanden ervaren! We zijn té gewend aan overvloed en aan 'vervangbaarheid' want wat koester je nog, wat schat je nog naar waarde, als er van alles toch veel te veel is....? En zeg eens eerlijk: wat heb je uiteindelijk écht nódig?
Het woord 'genoeg' speelt hierin een grote rol, denk ik...
We sloten dat shoppen af met een deugddoende koffie en thee, mijn slaapgenoot en ik. En ik durf hier gerust neerschrijven dat ik die thee toen echt wel 'nodig' had, maar met ééntje ook ruimschoots 'genoeg'!
Half december, grijs en donker, een mens zou van minder de winterblues krijgen. Mijn ziel snakt naar kleur en zon. Maar er is licht aan het einde van de donkere wintertunnel, binnen twee weken beginnen de dagen alweer te lengen.
Het voordeel van deze korte dagen is dat we 's morgens lekker in ons bed, lepeltje/lepeltje, naar ons klokradiootje horizontaal blijven luisteren. Geen reden om in het halfduister op te staan, dicht bij elkaar liggen soezen, heerlijk. Als het frisse lentegroen het land binnen enkele maanden een dynamische boost zal geven, dan heeft de morgenstond weer goud in de mond.
Maar dit is het perfecte seizoen om mijn computer te laten draaien en te mailen, het internet te verkennen en mijn klavier te verslijten door deze blog te vullen met een woordenmassa. De winterblues afreageren met wat geschrijf is blijkbaar therapeutisch voor mij. Maar muziek blijft de perfecte opkikker. Hoe komt het dat muziek zo een goed gevoel kan opwekken? Wonderbaarlijk omdat een liedje van amper drie minuten een hele sfeer kan oproepen. Zeker als Adele zingt over "someone like you". Muziek dat kan als een wondermedicijn werken. Dus zing maar mee...
)
Ik verwaarloos jullie maar ik kom zeker af en toe terug als ik wat inspiratie heb. Ik vergeet jullie niet maar momenteel zijn er andere prioriteiten . Bedankt dat jullie blijven aankloppen!
