Geen eerste communicant meer ten huize Natoken maar ik weet wel nog hoe het er toen ( en ik spreek van meer dan 65 j geleden ) aan toe ging!.
De voorbereiding van de eerste communie begon heel vroeg tijdens het schooljaar. Eén van de vereisten was dat de “eerste communicant” het verschil kende tussen een “geconsacreerde hostie” en een ouwel …
De “geconsacreerde hostie” was immers het lichaam van Christus, een ouwel een gewoon stukje ongedesemd brood. De Kerk verwachtte dat een eerste communicant "tot de jaren van verstand" was gekomen en dus in staat was om dit onderscheid te maken … A.u.b. ..... moet er nog zand zijn.... Tijdens de voorbereidingstijd leerden we biechten en “te communie gaan”: knielen op de communiebank, met gevouwen handen een “tafeltje” maken onder het laken van de communiebank, niet vergeten de tong uit te steken, niet bijten op de hostie maar die zorgvuldig laten smelten op de tong en pas dan binnen slikken, je nadien vergewissen dat geen restant tussen de tanden was blijven steken.
De nonnetjes brachten ons op de hoogte van allerlei noodscenario’s: wat te doen als je plots zou overgeven of hoesten en dat de hostie terug zou meekomen?
De oplossing liet geen twijfel bestaan: zeker nooit zelf de hostie aanraken (dit was immers “heiligschennis”) en een priester erbij halen om het uitgespuwd stukje hostie te verbranden.
Tot de voorbereidingen hoorden ook het aanleren van de “aktes van geloof, hoop, liefde en berouw”. Geen kind dat er iets van snapte. Alleen het woord “akte” al… De waanzinnige tekst van de Akte van Geloof luidde als volgt :
”Mijn Heer en mijn God, Ik geloof vast al wat Gij geopenbaard hebt en wat de Heilige Kerk mij voorhoudt te geloven, omdat Gij de opperste en onfeilbare Waarheid zijt. In dit geloof wil ik leven en sterven". Dat leven kon ik nog begrijpen maar dat sterven...
Het toverwoord “Supercalifragilisticsupercalidocious” uit de film van “Mary Poppins” is voor een kind nog gemakkelijker te bevatten en zeker eenvoudiger van buiten te leren dan die aktes van toen. Dat kan je tenminste nog zingen. Dat moet je maar eens proberen met die “Aktes”… Woorden als “geopenbaard”, “onfeilbaar”… waar haalden ze ’t in godsnaam vandaan om zoiets aan zes-jarigen aan te leren?…
Dat doet me er aan denken dat ik ook jarenlang het woord “win-gewest” heb gelezen als “winge-west”. De zin uit het aardrijkskundeboekje “Congo is het win-gewest van ons vaderland” is me ook jarenlang niet duidelijk geweest.
Er waren destijds nog wel meer misverstanden. Zo kwam ik eens thuis met een blinde landkaart van België waar ik als huiswerk aardrijkskundige namen op moest invullen. De namen van de steden lukte nog vrij goed maar met het woord “Kanaal” wist ik geen blijf. Ik toog dus naar ons ma en in plaats dat ze het woord op het stuk water tussen België en Engeland schreef, tekende ze ergens een kanaal bij op het blad en daar moest ik “het Kanaal” bij schrijven. Overbodig te zeggen dat het maar een 9/10 heeft opgeleverd en dat ons ma de schuld kreeg van de fout. Maar kom, het had ook erger gekund, ze had er voor ’t zelfde geld de Mandel op kunnen tekenen.( West Vlaams bijriviertje van de Schelde -Leie).
Maar we waren over de mysteries van de godsdienst bezig. En ’t waren geen blijde mysteries, geloof me… Maar ik had al de flauwekul er best voor over want ik wist dat er uiteindelijk cadeaus aan die "Eerste Communie" vasthingen. En dat maakte de martelgang wel al veel draaglijker.
Lieve mensen ik heb hier van enkelen al een paar goede tips gekregen om ook een reactie te kunnen geven op blogs die werken met het systeem " ik ben geen robot"...In dit geval mag je geen reactie geven door op het gastenboek te klikken maar wel op reacties klikken rechts onder elk logje en dan kom je in het vertrouwde systeem met een code die je moet intikken! Ik heb me al vaak geërgerd aan die codes omdat ze niet altijd even duidelijk zijn, maar nu zeg ik halleluja als ik zo'n code zie!! Dan lukt het op zijn minst!
Wie dat robot gedoe nu nodig vond , weet ik niet maar het maakt wel dat ik niet meer op blogs kan correctie KON want ik heb - na lang zoeken- het geheim ontdekt. IK dacht dat het raam dat zich opende als je op " ik ben geen robot" klikt reclame was en daarom negeerde ik dat maar ik heb eens beter gekeken en toen zag ik dat er een zoekvraag in het kader stond zoals .. klik op elk raam waar een fiets staat of waar vierkanten verkeersborden zijn enz... Als je dat goed doet dan verdwijnt dat raam en kan je je reactie plaatsen door op publiceren te drukken, zo simpel is het! Zo kon ik uiteindelijk toch bij Lenie reageren, oef!!!
Verder blijf ik hier bezig in de tuin en stilaan geniet ik van het resultaat, de bloemen beginnen te komen en daar doe ik het voor! Ik kan echt niet zonder bloemen zowel binnen als buiten. Ik ben er elke dag mee bezig en als ze dan "dankbaar" aan het bloeien gaan dan is biebie hier zo content !!
Even "showen" met wat er bij mij al bloeit allé een paar toch want anders wordt het teveel om op te laden!
Het zal jullie niet ontgaan zijn: we hebben een zeer welkome periode met prachtig weer achter de rug. Als je mij vraagt: wat is je favoriete weer, dan zal ik antwoorden: zonnig, nu en dan een klein wolkje en een temperatuur van rond de 23 graden. Nou was het waar ik woon eerder 24/ 25 graden, maar mij hoor je niet klagen.
In die paar dagen dat het plotseling warm werd, heeft de natuur de achterstand ruimschoots ingehaald en daardoor was er voor mij ook krankzinnig veel te doen. Je wilt niet weten hoe snel gras groeit met zulke temperaturen. En plotseling moeten de Dahlia's de grond in, de bonen, pastinaak wortelen , schorseneer … moeten gezaaid, onkruid moet dagelijks gewied (bij normaal weer kun je nog wel eens een dagje overslaan) en de tulpen moesten gelabeld worden voor ze uitgebloeid zijn,. Nieuw spul moest geplant, uitgezaaid spul uitgedund en doordat het elke dag droog was moest alles ook nog bewaterd worden, het jonge spul in de moestuin en de potten op het terras, de jonge plantjes in de serre , zelfs twee keer per dag. Pfff..
Daardoor dat ik wat minder op bezoek kom en ook omdat diegenen bij wie ik moet inloggen met “ ik ben geen robot” om een reactie te geven pech hebben want ik krijg dan een reclame en kan niet meer verder en zo ook geen boodschap ingeven zoals bij Jos, Ingrid en Chrisje… Sorry mensen ik weet niet hoe het op te lossen. Weet iemand hoe ik daar van af geraak?
Voor ik alle moeders in de bloemetjes zet even dit!
Ik krijg de laatste tijd teveel junkreacties (kledij, viagra enz..) op mijn blog en ben dat beu daarom verschijnt jullie reactie pas nadat ik die goedgekeurd heb, sorry mensen.. En nu
Toen ik deze week in mijn tuin bezig was, was het weer tijd om even na te denken. Ja, versta mij niet verkeerd, ik werk niet altijd in de tuin soms neem ik gewoon een hark en zet die op een bepaald punt in de tuin waarna ik er met gekruiste armen ga op leunen. Ja, we hebben thuis ooit nog zo een schilderij aan de muur gehad waar men de boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft. Het is een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurt of juist niet meer gebeurt.
De meimaand is een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is . Een koolmeesje logeert er in een nestkastje aan een spar. Een duif zit in de coniferen te broeden....Ze zeggen wel “in mei leggen alle vogels een ei” maar hier hebben ze blijkbaar weer niet kunnen wachten. Met het warme weer hebben ze vroeger hun eieren gelegd en zitten ze nu al te broeden. Maar terwijl ik zo "nat in het zweet" stond door op mijn hark te leunen, dacht ik plots aan vroeger.
’t Was ook in mei dat er meikevers te vinden waren. Mijn peter die wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een “stekkendooske”. Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote bruine meikever zitten. Een grote kever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan. Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar peter stelde mij gerust. Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijn pootje en het andere uiteinde van het koordje bond hij dan aan een stoel. ( nu zou Gaja mij op de branstapel leggen) De meikever vloog heen en weer terwijl ik er met de glimlach stond naar te kijken. Maar mijn ma vond het maar niks en dus moest peter hem terug losmaken om hem terug op te bergen in het doosje. En ik…ik mocht de meikever eten geven! Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het “Stekkendooske” te steken. ’s Avonds nam ik hem mee naar mijn kamer en af en toe trok ik het doosje open om te zien of de meikever sliep. In feite hoefde ik helemaal het doosje niet te openen want je hoorde hem zo met zijn pootjes krabben in het kartonnen schuifje. ’s Anderdaags vergezelde hij mij naar school en ik liet aan iedereen zien dat ik een echte meikever had. Maar ik was niet alleen, blijkbaar had iedereen in die tijd zo'n doosje al waren er ook die mij kwamen vertellen dat ik de meikever beter losliet want dat hij zeker zou sterven. Och…ik liet ze maar zeggen, het was mijn meikever en hij zou in dat doosje blijven zolang als… Ja…in feite niet te lang want tegen de avond had hij gedaan met krabben en lag de meikever dood in mijn “stekkendooske”. Met tranen in de ogen liep ik dan naar peter met al mijn verdriet en hij troostte mij dan weer door een paar keer in mijn haar te wrijven en mij te vertellen dat hij volgend jaar in mei wel weer een meikever zou vangen.
Maar sinds geruime tijd heb ik zelf niet veel meikevers meer gezien. Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs. Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken. Het zou ook kunnen dat zoals vele zaken de meikever ook aan het uitsterven is. Ja, als we volop aan het sproeien gaan tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking. Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt hé. Van het doodgewoonste ding tot de perfecte mens verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol.
Ik heb me laten vertellen dat sinds de meikever niet meer te vinden is dat ze daar aan den Dender ook de “stekskesfabriek” gesloten hé. Ja, als je geen meikevers meer hebt moet ge ook geen “stekkendoosjes” meer hebben om ze erin te steken.
Ondertussen zijn mijn grootouders en ouders ook naar de aarde teruggekeerd en dit is steeds een gemis. En zo is het ook een gemis dat ik dit jaar nog geen meikever gevonden heb. Nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het fotoapparaat. Af en toe voel ik mij dan schuldig over het verdwijnen van de meikever omdat ook ik er aan heb meegedaan. Maar ik ben de enige niet hoor, in die tijd was het grote mode omdat men ze nog vaak kon vinden en dus paste de mens een paar varianten toe op het leven van de kever.
Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis ook een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond. Jawadde, dat zullen volgens mij eerder mestkevers zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gaan halen hé.
Terwijl ik daar op mijn hark sta te leunen en mijn gedachten in het verleden laat dwalen, ben ik er zelf van verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan. Och…we staan niet stil bij de meikever maar waarschijnlijk bij alle herinneringen die het diertje met zich meedroeg. Alles is veranderd en wij zullen ons moeten aanpassen. En ik…ik sta in mei met een short aan op mijn hark te leunen terwijl ik in gedachten kan terugkeren naar een andere maand mei die ik uit mijn herinneringen pluk. ’t Is precies of alles begint zijn eigen gang te gaan zonder dat we er nog vat op hebben. Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een hark leunen en terugkeren in hun herinneringen. Herinneringen die al fel uitgedund zullen zijn…hoewel er wel andere in de plaats komen.
Ja, elk leven heeft zijn herinneringen zoals ik ook deze aan de meikever had. Vandaag hoor ik in gedachten de kreet van de meikever! De kreet dat herinneringen niet zullen uitsterven.
Zaterdag zijn we zoals naar gewoonte naar het jaarlijks turnfeest van de kleindochters geweest . Het was weer top en ze kregen een verdiend applaus. Terwijl ik ook danig meedeed met klappen , keek ik spontaan naar mijn handen en zag die in ritmische beweging tegen elkaar botsen, louter om mijn appreciatie te tonen.
Toen kwam zomaar de vraag bij mij op "waarom klappen we eigenlijk ?" Waarom geen indianenroep met wapperende hand? Of voetgestamp? Of luidkeels gebalk? Of zoals de doven, handen in de lucht en zwaaien?
Daarom ging ik op zoek naar de origine van het klappen .
Er is blijkbaar geen simpel antwoord te vinden. Wetenschappers hebben alvast geen sporen van applaus gevonden in de oudheid en ook bij primaten is het geen gebruikelijk iets. Al zeker niet om appreciatie te tonen. Als ze het al doen, is het om gevaar of voedsel aan te kondigen of uit schrik. Ook baby’s doen het niet van nature uit. Als die content zijn, dan knijpen ze hun handjes samen. Klappen is dus aangeleerd en niet genetisch bepaald.
En toch is er een geschiedenis omtrent het klappen.
Onderzoekers kunnen niet echt een datum op het eerste applaus plakken, maar dat het al lang meegaat is zeker. In de bijbel wordt er een paar keer naar verwezen: “And they proclaimed him king and anointed him, and they clapped their hands and said, ‘Long live the king!'”
Maar ook in de derde eeuw voor Christus is er al sprake van applaus. Veel geschreven stukken eindigen met ‘valete et plaudite’ ofte vaarwel en applaus. Romeinse keizers gebruikten het applaus als barometer voor hun populariteit. De Romeinen hadden trouwens verschillende vormen van applaus, waarbij afhankelijk van de waardering geluid gemaakt werd met de duim en vinger of de hele vlakke holle hand.
Later werd het applaus overgenomen in de kerk en kregen priester met een goeie preek de handen op elkaar. Eerlijk? Ik heb nooit een applaus na een preek meegemaakt , besluit....
Door misbruik met ingehuurde klappers kwamen er na verloop van tijd regels en conventies. Zo klap je nu op een klassiek concert als de dirigent binnenkomt, na elke solo op een jazz-concert en is het applaudiseren in de kerk verdwenen. Traag klappen staat vaak ook voor ironie.
Maar klappen wordt ook aangepast aan de tijdsgeest zoals liken en sharende de dag van vandaag. Maar waarom?
Er is precies niet veel terug te vinden over het waarom van klappen. Het is iets wat we collectief doen om dus zo als massa appreciatie te tonen. Het maakt lawaai. Het kan ritmisch en lichte nuances zijn mogelijk. Hoe luider, hoe beter het was. En we kunnen het combineren met stemgeluid. Een stem wordt echter sneller moe en stampen met je voeten is motorisch gezien moeilijker.
Er zijn ook enkele theorieën die een mogelijke link naar het klappen kunnen leggen.
1. de luchtknuffel
Als een baby zijn moeder ziet of voelt naderen, doet hij een grijpbeweging. Soms iets te vroeg, waardoor hij eigenlijk een luchtknuffel doet waarbij de handjes tegen elkaar belanden. Idem als hij naar iets wil grijpen dat hij leuk vindt. Iets dat hij apprecieert. Dus misschien dat applaudiseren daaruit voortvloeit. Luchtknuffels geven aan iemand die je belangrijk vindt.
2. het luchtschouderklopje
Een theorie ondersteund door enkele biologen. Het schouderklopje is een algemeen teken van appreciatie. Bij vertraagde beelden van geklap zien we dat de ene hand minder beweegt dan de ander. De stilstaande hand staat dan symbool voor de rug van de performer. Een schouderklopje op afstand dus.
3. Klappen als energieuitbarsting
Bevangen door emoties en opgewondenheid weet een mens vaak geen weg met zichzelf en zijn energie. Hij springt rechtop, stampt met zijn voeten en klapt met de handen. Iets wat we ook zien bij primaten.
4. De trance onderbreken
Klappen wordt bij veel rituelen gebruikt om boze geesten weg te jagen of mensen in trance weer wakker te maken. Een goed optreden, een mooi stuk theater en muziek in het algemeen kunnen ook dat trance-effect hebben. Om weer in de bewoonde wereld te geraken klapt de mens zichzelf terug.
Tot daar de wetenschappelijke uitleg!
Allemaal mooi een wel maar ik heb een eigen theorie over dat klappen. Een heel eenvoudige!
Darwin had it all wrong. We stammen helemaal niet af van de aap, maar van de zeehond. We zijn dol op zwemmen, eten graag vis, houden van kunstjes en de meesten onder ons krijgen ook een snor. En wat doen zeehonden met hun vinnen? Juist ja… klappen . Dat de wetenschappers daar niet aan gedacht hebben !
De warme zonnestralen en de strakke bries hebben de wereld weer doen opdrogen na een paar hevige regenbuien. De bomen en het gras en zelfs de straten en huizen, ze ruiken nu weer lentefris na die stevige douches. De zotte wind blaast ineens ook een heerlijk bloemenparfum langst m'n neus.
Heb je dat soms ook, dat je iets ruikt dat je zeker kent, maar niet meteen kan thuisbrengen? Je kraakt je hersens en gaat op zoek in alle hoekjes en kantjes van je herinneringen naar die ene specifieke geur. Wel, zo gaat dat toch bij mij... Tijdens de wandeling viek het me op en plots wist ik het! Meiklokjes! Het was de onmiskenbare overweldigende geur van het lelietje-van-dalen.
Lang moest ik niet zoeken: ze stonden in de voortuinen, een beetje verborgen door een dichte groene haag. Ze stonden daar blinkend wit in de zon, hun klokjes bengelend in wind, heerlijk fris en overdadig vol lente geurend.
Thuisgekomen heb ik meteen m'n speciale flesje parfum uit de kast gehaald, het flesje "Eau de Toilette Muguet". Ik wilde die geur nu toch eens vergelijken... Je kan gerust een heel jaar door rozenaroma's dragen, vind ik, maar die heerlijke klokjesgeur is volledig gereserveerd voor mei! Als je de komende weken dus in mijn buurt vertoeft en er kriebelt een extra fleurig luchtje in je neusvleugels, dan is het best mogelijk dat die geur van mei afkomstig is van mij.
Meiklokjes of Lelietjes van Dalen zijn heel gekend als de bloemen van 1 mei. Op die dag is het de gewoonte een boeketje meiklokjes te geven aan al wie je lief hebt.
Dit is waarschijnlijk nog een restant van een oud Germaans gebruik. Het meiklokje zou volgens de Germanen gewijd geweest zijn aan Ostara, de godin van de aanstaande lente en het opkomende licht. Ostara, de zus van de god Donar/Thor (de god van de donder), kondigde in die tijd de lente aan. Om haar te eren brandden de Germanen vreugdevuren. Haar vereerders gooiden meiklokjes in het vuur omdat ze geloofden in haar goddelijke waardigheid en uiting wilden geven aan hun respect.
MAAR OPGELET...
Iedereen kent de lekkere geur van het meiklokje maar opgelet alle delen zijn giftig! Steek zeker nooit een meiklokje in de mond en wijs kinderen erop dat zelfs het likken aan de giftige bladeren of aan de nog giftiger bloemen zeer gevaarlijk is!
We zaten onlangs gezellig op een terras. Aan het tafeltje tegenover ons ging het er levendig aan toe. Twee stellen zaten druk met elkaar te praten. Er werd ook heel wat gelachen. Plots, als op bevel, stonden de twee dames op, grepen hun handtas beet en begaven zich gezamenlijk in dezelfde richting. De mannen bleven gewoon verder praten. Een alarmsituatie kon het dus niet zijn. Ik wist het meteen: ze gingen naar het toilet. Onmiddellijk voelde ik me met de jonge dames verbonden. Want in duo ‘gaan’ heeft niets te maken met puur fysiologische aandrang.
Bijna niemand staat er echt bij stil, maar samen ‘moeten’ verdient eigenlijk ons respect. Want het gaat in wezen over de spreekwoordelijke vrouwelijke solidariteit en die stamt uit oeroude tijden, miljoenen jaren geleden, toen we nog in de bomen leefden. Het sanitaire duo of trio bestond toen ook reeds bij onze naaste verwanten, de chimpansees en de bonobo’s.
Bij deze mensapen was solidariteit onder vrouwen bijna letterlijk van levensbelang. In de vrije natuur zijn vrouwen kwetsbaar als ze aan sanitair doen. Dan is een vriendin, die een oogje in het zeil houdt en ongewenste bezoekers zoals gevaarlijke dieren afschrikt, toch zeer welkom.
Weten onze hersenen veel! Ze stammen uit die oertijd en evolutie werkt soms zeer langzaam. Dus gedragen wij ons alsof er nog geen toilethokjes bestaan. Die vriendinnendienst strekt zich uit van het verlenen van praktische bijstand tot het bijhouden van de kinderen.
Een vrouw had in de oertijd nagenoeg altijd een paar kinderen bij zich. Die droeg en zeulde ze overal met zich mee. Dus ging er iemand mee om op de kroost te passen terwijl moeder haar behoefte deed.
Nu nog voeren we als we op het toilet zitten, conversaties met een jengelende of taterende peuter in de deuropening. Het is ook zo dat als je elkaar een dienst bewijst als oppas en schildwacht, er natuurlijk ook heel wat wordt afgepraat. Het delen van strategische weetjes en nieuwtjes is immers essentieel voor het onderhouden van een sociaal netwerk.
Als je een vrouw bent, heb je het zeker ook al meegemaakt in een openbaar toilet dat twee vrouwen in het eigen hokje zittend gezellig kletsen. Dan sta je daar te springen van het ene been op het andere, doe je het haast in je broek. Maar vrouwen begrijpen elkaar en beginnen slechts op de deur te bonzen als ze ten einde raad zijn en de wanhoop nabij. Je ziet ons dan ook elke vakantie lijdzaam en uitermate tolerant in lange rijen aanschuiven op de parkings van de autowegen. Die vrouwelijke solidariteit zit er stevig in gebakken. Het is een machtig fenomeen, dat het zelfs klaarspeelt de maandelijkse cyclus gelijk te doen lopen bij vrouwen die gedurende een lange periode het dagelijkse leven delen.
We leven in een maatschappij waar nagenoeg alles in het teken staat van concurrentie en rivaliteit en iedereen voor zichzelf behoort op te komen. Zonder solidariteit echter waren de Afrikaanse Eva en haar kinderen misschien wel opgepeuzeld door een leeuw terwijl ze haar behoefte deed. Dan werd er niet eens over competitiviteit gesproken, want dan was de mensheid er gewoon nooit geweest....Tot daar mijn bedenkingen.
Het duurde wat met die twee afwezige vrouwen daar op het terras. De mannen zaten elkaar wat wezenloos aan te kijken. Ze waren al lang uitgepraat. Eén van hen stond op en ging ook maar eens dezelfde richting uit. Toen hij terug kwam, waren de dames er net ook weer. Ze bestelden nog een drankje en babbelden met zijn vieren lustig verder.
In maart viel hier niets te beleven niet omdat de natuur bleef stille staan, maar omdat ik de tuinwerkzaamheden even uitstelde. Er zijn er, zoals mijn achterbuurman, die steeds vooruitlopen op de seizoenen en in de late herfst hun tuin reeds helemaal gefatsoeneerd hebben voor de lente. De lente die, je weet het nooit, de al dan niet strenge winter eerst nog moet trotseren.
Mijn mentaliteit is enigszins anders. Ik laat de boel de boel in de winter. Hij is al kleurloos en kaal genoeg. Ik mijmer dan nog wat na over de seizoenen die gepasseerd zijn en kijk liever uit naar de lente . Wij rusten samen, in harmonie en in luiheid. We verstoppen ons in al wat ons warm kan houden.
Maar onlangs hadden mijn tuin en ik een telepathie-gevoel van zodra de zon volop gaat schijnen. Ik zag het meteen al aan de massale opkomst van het zevenblad. Ik schenk je ze jullie graag, op voorwaarde dat je ze zelf komt uitsteken (liefst met lange wortel en al).
Ik wied de laatste jaren ook meer en meer zittend op een bankje door mij slaapgenoot gemaakt. Het spaart de rug wat, maar met handschoenen werken daarentegen is niet aan de orde. Doornen, stekels, schrammen en bloed: het zijn de stigma’s van de echte tuinvrouw...
Enfin, de planten, die licht behoefden, zijn eindelijk geknipt. Het onkruid is verwijderd en de grond weer even losgmaakt met de hark .. er is hier altijd genoeg tuinwerk te verzetten. Goed voor de natuur, voor de conditie en voor mijn lijn . Ik strooide ook al kalk , magnesium tegen de verzuring van de bodem en goed voor een diepe groene kleur van de planten en mest voor de planten die straks moeten bloeien. De hakselaar heeft ook al uitmuntend werk geleverd. Dood hout krijgt een nieuw leven tussen de rozen. Vogels scharrelen er naar hartenlust in en het onkruid wordt versmacht.
Ik kijk weer tevreden terug naar mijn werk en de natuur kan nu de rest doen!
Ik ben absoluut stapelzot van bloemen en zoals elk voorjaar fleuren narcissen als mini-zonnekes m'n tuin langs het terras op. Van dat uitzicht geniet ik weken lang met volle teugen.
De bloembakken zitten ook behoorlijk vol, maar dat houdt me niet tegen elk najaar weer wat nieuwe bollen bij te kopen en dan liefst niet het doorsnee model, maar wel de speciallekes! Witte met gele, oranje of zelfs roze trompetjes bijvoorbeeld. Of drie-dubbele met een hart als een pomponneke, ook in vele verschillende kleurencombinatie. Of met van die rafelrandjes. Of hele spitse oude soorten. Of sterk geurende. Of...
Volgens mij word ik, bij élke aankoop weer, dik in 't zak gezet, want wat ik ook koop en plant, elke lente opnieuw staat het hele terras te schitteren in 't geel en in 't geel alleen, niets dan hele gewone, doorsnee-gele narcissen. Hier en daar een enkele variant maar minder dan ik verwacht had! Schoon, hoor, ik klaag niet, maar 't is toch ook lichtjes teleurstellend...
Ik was dan ook extra nieuwsgierig naar wat er uit die 50 nieuwe tulpenbollen tevoorschijn zou komen die op de verpakking rood gevlekt, driedubbel roze met rafelrandjes en papegaai-vormig purper beloofden te zijn... Er staan er al heel wat open maar ik verwacht nog meer variaties....Wordt vervolgd! ;-)
Stilaan naderen de communiefeesten en ik dacht eraan dat ik nog ergens een Catechismus had liggen ! Die moet ik aan de kleinkinderen tonen, dacht ik.
Cathechismus!! Wat een woord als kind kon je dat woord al bijna niet uitspreken ! Toen ik dit woord voor het eerst hoorde dacht ik aan een kat en een mus.....
De meesten onder ons zullen misschien nog stukjes uit dat boekje van buiten kennen en voor diegenen die er nog nooit van gehoord hebben even een toelichting. Ik zou écht niet willen dat zij een belangrijk deel van de lijdensweg van onze jeugd moeten missen…
In dat nietig boekje stonden vragen en antwoorden en die moesten we klakkeloos van buiten leren. Een paar vb.
“Waar is God"? “
God is overal : in de hemel, op de aarde, en op alle plaatsen.”
Maar dat was nog een heel simpele. Qua tekst althans want begrijpen deed ik daar geen snars van. God hing ’s avonds ergens onzichtbaar boven mijn bed te kijken of ik wel braaf ging slapen en waar Hij voor de rest van de dag uithing daar had ik niet het minste benul van. Maar één ding wist ik zeker. Hij kon nooit op twee plaatsen tegelijk zijn.
Erger was de vraag : “Hoeveel Goddelijke Personen zijn er?”
Het antwoord : “Er is slechts één God, maar er zijn drie Goddelijke Personen. Te weten : God de Vader, God de Zoon en de God de Heilige Geest".
Dat vond ik helemaal onbegrijpelijk. Bij mijn weten waren dat dan wel niet één maar drie goden… Als de zuster al niet fatsoenlijk kon tellen, hoe moesten wij dat dan “in godsnaam” leren… Catechismus, geef toe dat was nog een pak moeilijker dan de eerste rekenles... Toen was 1+1+1=3 nog juist.
En wat te denken over: “Wat zijn onkuise gedachten?”
In mijn ogen moest het iets met Javel te maken hebben maar dat bleek onmogelijk te kunnen kloppen volgens de tekst van het antwoord.
En dan nog de griezeligste vraag van allemaal : "Ziet en weet God alles"?
In koor rammelden we dan af : "God ziet alles, zelfs onze geheimste gedachten. Hij weet alles, ook de toekomstige dingen." Beangstigend gewoon!
Ik had nog geen weet van George Orwell’s boek “1984” en toch werd ik al geconfronteerd met een “Big Brother” die het zelfs zag als we op de toilet eens in onze neus zaten te peuteren…
Er bestond ook zoiets als het woord “eucharistieviering”. Probeer dat als kind maar eens te schrijven zonder fouten! En dat bleek dan simpelweg “de mis” te zijn… Volwassenen hadden er toch wel talent voor om ’t leven van een kind moeilijk te maken.
Maar het allerergste was de zonde!
Leg maar eens uit aan een zesjarige wat een dagelijkse zonde en een doodzonde is . Ik dacht dat een dagelijkse zonde iets met vingers in confituurpotten te maken had en met “zagen” tegen ons ma… En toen dacht ik ook wel dat ons ma wel veel doodzonden deed, zij zei regelmatig “Nee, dat restje patatjes moogt ge niet in de vuilbak gooien, ik zal dat vanavond nog wel opeten, das toch doodzonde om dat weg te gooien!”
En : “Och, hoe spijtig! Das nu toch wel doodzonde dat ik die vlek niet meer uit uw ’s zondags kleedje gekregen heb!!"
Dat zag er dus niet goed uit. Ons ma zou zeker naar de hel gaan! Ik dacht toen, dan moet ik ook dringend wat serieus gaan zondigen want ik wil niet in de hemel zitten als ons ma ergens anders zit!
Ik vond die catechismus echt een dramatisch boekje !
En zo kan ik doorgaan!
Die catechismus... stel je voor dat de kinderen die nu nog moet leren!!
Hebben we er iets uit geleerd? Een open vraag maar wat ik wel weet is dat door het afdreunen van al die aktes elke dag en het onthouden van al die catechismus vragen .. we er een fantastisch geheugen aan over gehouden hebben Geen betere drill !!!
Het is eindelijk mooi weer, dan MOET je ervan profiteren! Je partner wil graag barbecueën maar jij bent daar niet op voorzien! Een vriendin belt of je zin hebt in een fietstochtje maar jij hebt andere plannen want de tuin moet zijn winterjas kwijt…Blijkbaar schiet alles en iedereen wakker...
Maar als het mooi weer komt, gaat een nieuw gebod in werking: "Gij zult genieten!" Een gebod dat geldt voor ons kikkerland en buren met een soortgelijk klimaat.
Zelf wil je met mooi weer ook van alles : wandelen, buiten bezig zijn, relaxen in de zon, met vrienden genieten bij een BBQ of ten minste een terrasje pakken. En dan is er ook nog dat verhaal over vitamine D. Genieten van de zon dat is prima voor de aanmaak van deze essentiële vitamine. En die aanmaak vereist grote delen van je lichaam in de zon. Dus waarom geen zonnebadje nemen?
Binnen wacht een stapel was of een lenteschoonmaak maar je wil naar buiten want de zon schijnt. Kwestie van prioriteiten stellen. De was loopt niet weg, maar voor je het weet; die zon wel. Of liever gezegd winnen de wolken weer in het spel.
Onlangs had ik het over de uitdrukking ‘balen als een stekker’, vandaag wil ik even een nieuwe gezegswijze onder de loupe nemen.
Vandaag doen we “zo zot als een achterdeur.” Vreemde spreuk, vooral gezien mijn achterdeur behoorlijk saai is. Naar de etymologie-mobiel! Het woord deur in deze uitdrukking is een oud woord voor nar of zot. Dus eigenlijk zeg je zo zot als een zot. Logica wins! Deur is verwant met duizelen, en bijvoorbeeld ook met het Engelse dizzy en het Duitse der Tor (‘de dwaas’). Weinig te maken met het object dat ruimtes van elkaar afsluit dus. Je kan trouwens ook zo dronken zijn als een deur! Dat deur in zo gek als en deur ‘dwaas’ betekent, is allang niet meer bekend. Doordat men uitging van de bekende deur, konden uitgebreide versies ontstaan als zo gek als een looien deur, zo gek als een klapdeur, zo gek als een wc-deur, zo gek als een voordeur en zo gek als een achterdeur.
De eigen uitleg Saaaaaaaai! Die uitleg kan beter.
Volgens mij is er een hele andere verklaring. De uitspraak komt van de daklozen, algemeen gekend om hun grote invloed op de Nederlandse taal. En daklozen slapen in dozen. Ooit al een doos met een achterdeur gezien? Nee natuurlijk niet, want voor-en achterkant definiëren bij een doos is een pak moeilijker. Ook naar functionaliteit toe niet meteen een handig iets. Integendeel. De dakloze kan gewoon rechtstaan in zijn doos en het ding 180 graden draaien. Vandaar dat zij zeggen “dat is gek, bijna even gek als een achterdeur hebben.” En dat werd dan later “zo zot als een achterdeur.”
Toevallig botste ik op de hiernavolgende bedenking en die herinnerde mij aan die keer toen we in de cinemazaal zaten en op het toppunt van spanning een langerekte knal de stilte verbrak ...gelach alom ..
Ochtend humeur dat kennen we misschien ben je er zelf ook al eens het slachtoffer van geworden maar ik vroeg me af of een avondhumeur ook bestaat?
Als je iedere dag heel vroeg begint omdat je verplichtingen hebt en dan in de avond moe en afgedraaid bent terwijl in de avond sociaal gezien de meest interessante dingen plaatsvinden dat kan je best pissig maken.
Wat doe je ermee als je heerlijk op je bank ligt met je laptop en geen zin hebt om je op te tuigen en op zwier te gaan met je vriendinnen. Word je dan een kluizenaar omdat je gewoon een avondhumeur hebt?
Ik las een artikel dat ochtendmensen veel minder vaak depressieklachten hebben. Ochtendmensen schijnen ook het gezondst te zijn. Wetenschappelijk wordt aangetoond dat avondmensen vaker neerslachtig of zwaarmoedig zijn en fysiek minder fit.
Ik kan me er niet over uitspreken want ik heb geen ochtendhumeur noch een avondhumeur! 's Morgens vlieg ik er in en 's avonds ben ik dan bekaf en blij dat ik in mijn luie stoel kan genieten van een boek of TV.
Ik vroeg me af of een ritme om te draaien is. Wat zou er gebeuren als een avondmens in een heel strak schema een jaar lang iedere ochtend vroeg zou moeten opstaan en ’s avonds bijtijds naar bed gestuurd zou worden?
Zou het ritme na verloop van tijd veranderen, als we dit heel consequent zouden volhouden? Zouden we dan minder psychiaters nodig hebben?
Zouden we dan veel minder of geen zwaarmoedige mensen meer om ons heen hebben?
Zouden de fabrieken van slaap of depressiepillen dan kunnen sluiten?
Zouden we ons allemaal laven aan het daglicht en daardoor de wereld op waarde schatten?
Zouden we liever en blijer zijn en met elkaar feesten in plaats van met elkaar vechten?
Wij zeggen hier bijna elke dag "wat vliegt de tijd" !De dagen , weken , maanden zijn zo voorbij. Beseffen jullie het ook dat we al terug in april zitten ? Na die aprilse grillen mogen we hopelijk genieten van een mooie lente en dan op naar een warme zomer...Je hoort het, ik vlieg mee met de tijd...en of die rap gaat...volg mij maar eens.
73 j in vogelvlucht!!
Vroeger toen ik nog in de wieg lag, gingen ze met mij wandelen in een "voiture" voor de niet West Vlamingen dat is een kinderwagen! Maar dat ging niet vooruit! Een paar maanden later kon ik al op mijn eigen benen staan en moesten mijn pa en mijn ma al een paar keer achter mij lopen en dat ging al wat rapper.
Toen ik mijne eerste "velo" kreeg, begon de tijd nog rapper te gaan.
Een tijd jaar later haalde ik mijn rijbewijs en hoe meer gas ik gaf hoe meer de tijd vloog. In die tijd moest ik mij haasten om overal op tijd te zijn en soms was ik toch nog te laat.
Toen ik mijn eerste vriendje leerde kennen dan vloog de tijd voorbij zeg en dat terwijl we geen stap vooruit gingen.
We trouwden en vertrokken voor 13 naar het buitenland de wereld rond. De kindjes kwamen, groeiden op, zwierven uit en we hadden het zo druk dat we na een tijdje weer met zijn 2tjes waren voor we het beseften. We werden 6 keer oma en opa en nu zitten we al in onze krediettijd zoals ik dat noem!
Nu sta ik soms nog bij al die evenementen die de tijd deden vliegen. Maar terwijl ik stil sta, gaat die tijd toch nog verder. En terwijl die tijd verder loopt, zijn we niet verplicht hem in te halen. Nee we lopen gewoon mee op ons ritme van de tijd die ons leven is. Dag na dag vliegt de tijd en af en toe denk ik ook dat hij vlugger loopt dan andere jaren. Zeker naarmate ik ouder wordt.
En als ik dan 's morgens voor de spiegel sta, dan denk ik dat vooral 's nachts de tijd vlugger gaat omdat er daar plots weer een grijs haar of rimpeltje in de spiegel verschijnt. En als ik dan denk dat de tijd plots te vlug loopt, kijk ik op mijn horloge maar zie niets abnormaals. Het is maar juist als ik naar een begrafenis moet dat men twee verschillen heeft! De mensen bij de uitvaart blijven op de tijd verder of vooruit lopen, maar bij de persoon in de kist of urne is de tijd blijven stilstaan.
Weet je wat? Ik stel voor om nu ook even bij de tijd stil te staan en dan gewoon te zeggen, "Vlug of traag, laat de tijd maar lopen" en dat ieder op zijn eigen ritme.
De kinderen weten dat ik niet van stokjes houd anderen blijkbaar niet want dat kind in mij heeft zich laten overtuigen om eens met stokjes te eten bij de Chinees en enkel omdat ik me nu eenmaal jonger voel dan ik in werkelijkheid ben. Of eten met stokjes lukte dat laat ik in het midden .
Soms willen mijn kinderen me liever niet kennen als ik "infantiel" begin te doen zoals wanneer ik bijvoorbeeld een sprintje tot de kassa maak en zwaar geladen karretjes en hun droogstoppelige bestuurders op het laatste moment nog voorbij wil steken. Soms ontlokt dit hilarische taferelen, enkel dan als het mannen zijn die de bepaalde karretjes voortduwen. Vrouwen zijn daar namelijk minder soepel in en zien het hilarische daarvan meestal niet in!
Laatst liet een heer mij zelfs passeren, hij was echt schattig, hij lachte zelfs mee met mijn kinderlijkheid. Laat me toch die illussie.
Met lange rokken zal je me ook zelden of nooit zien, ik haat ze omdat ik me er niet kan in bewegen zoals ik wil dan verlies ik precies mijn bewegingsvrijheid, mijn eigendunk en word daar niet happy van. Mijn benen hebben frivoliteit nodig, zo lang ik ze kan blijven strekken voel ik me jong, ook al kan ik ze al laten kraken. Dus loop ik nog steeds rond in korte rokjes of broeks, het kan me ook niet schelen wat anderen daarvan denken. Een zeldzame keer, als het niet anders kan, zie je mij in een langere en "elegante" outfit ...
Schelpjes rapen zal ik ook altijd blijven doen, ook nog met mijn achterkleinkinderen ( optimist tot in de kist!! ) en hartjes maken in het zand en flessen achterlaten met berichtjes opdat een prins ze ooit zou vinden, ginder ver, in Groot-Brittannië, helemaal over de grote zee .
Ik trek me weinig aan van mijn leeftijd zolang er niets knaagt en kraakt. Je zal me nog niet direct tegenhouden om activiteiten te doen ook al moet mijn rug de volgende dag een uur roderen. Als ik morgen zou sterven dan hoop ik nog steeds met de jeugd in mijn hart..... oud zijn daar wil ik niet te lang blijven bij stilstaan!
Neen voor mij moet er niet teveel veranderen laat mij mijn gang maar gaan en by the way - dat schiet me juist te binnen maar waarom ik weet het ook niet - maar zo lang ik leef zal ik naar de post blijven gaan in plaats van naar de " bie powst." Wat een belachelijk gedoe we leven toch niet in Amerika, begot!
Ik heb mijn gal gespuwd ...euh ... ik heb geen gal meer....ik heb dus gewoon een logje met onzin gevuld .
)
Ik strooide ook al kalk , magnesium tegen de verzuring van de bodem en goed voor een diepe groene kleur van de planten en mest voor de planten die straks moeten bloeien. De hakselaar heeft ook al uitmuntend werk geleverd. Dood hout krijgt een nieuw leven tussen de rozen. Vogels scharrelen er naar hartenlust in en het onkruid wordt versmacht. 
