Hier ben ik terug .. een paar trouwe bezoekers bleven hun dagelijks bezoekje afleggen waarvoor dank! Ik probeerde al bij enkelen te reageren maar die robottoestand is een pest! Bij Ingrid en Jos bv heb ik zomaar 12 keer opnieuw geprobeerd , de juiste plaatjes aangeduid maar steeds niets .. Sorry Ingrid en Jos... Bij sommigen gaat het via reacties bij anderen moet je via gastenboek maar als die robot erbij komt dan mag je het vergeten! Waar het zonder robot is , dan is het geen probleem om te reageren! Alleen bij Chris is het momenteel ook weer niet mogelijk.
Hopelijk doet sennet daar iets aan want het is heel frustrerend om een antwoord of reactie te schrijven en die dan niet verzonden te krijgen.
Ik zal proberen om met een zekere regelmaat hier iets neer te " krabbelen" het hangt een beetje van omstandigheden af !
Albert Hein heeft een volledig nieuwe supermarkt geopend in LOKEREN en de andere zullen volgen …
Men heeft er o.a. een nieuwe “waterverstuiver” geplaatst om in de afdeling “groenten en fruit” alles zeer vers te houden. Kort voor de verstuiving hoort de klant het geluid van een donderslag en ruikt hij de geur van neergutsende regen.
Wie de afdeling “zuivelproducten” betreedt, hoort de koeien loeien en snuift de geur van vers gemaaid gras op.
In de afdeling “vleeswaren” kan men het aroma van een lekkere steak met uien op de barbecue ruiken.
Wandel je door de gang waar “eieren” verkocht worden, hoor je de kippen kakelen en komt de geur van gebakken spek en eieren je tegemoet.
En in de “broodafdeling” worden al je zintuigen geprikkeld door het aroma van vers uit de oven gehaald brood en heerlijke gebakjes.
Hoe het ook zij.... ik ga mijn toiletpapier ergens anders kopen …
Door de overvloedige regen van de laatste week dagen zijn ze met tientallen tevoorschijn gekomen de nachtslakken en de huisjesslakken! Een echte pest zijn ze en toch...
Het is me niet vaak gebeurd want ik kijk goed uit waar ik mijn voeten zet, maar gisteren trapte ik per ongeluk op een slak. Ik hoorde een klaaglijk krakje en zag onder mijn voet een verpulverde slak liggen. Hoewel ik ze vervloek, bood ik mijn excuses aan maar daar had de slak niets meer aan. Als je bedenkt hoe lang het duurt voor hij/zij, ja de slak is hij/zij ineen, van een eitje uitgroeit tot volwassen slak en ik dat in een tel vermorzelde, dan mag ik wel even ‘ sorry’ zeggen , denk ik dan!
Even had ik een dubbel gevoel ... eentje van jakkes dat was niet mijn bedoeling en eentje van .. een slak minder op mijn bloemen!
Ken je dag gevoel?
Een toemaatje.. een griezel verhaal, echt gebeurd: een paar jaar geleden ergens in de zomer liep ik op een schemerige avond op blote voeten over de stenen terrasvloer en voelde opeens iets zachts tussen mijn tenen. Snel het licht aangedaan en toen bleek ik op een grote naaktslak te hebben getrapt. Dat was smerig en toen zei ik iets anders dan sorry.
Vroeger toen een auto nog niet zo alledaags was, kon je me zonder problemen op de weg zien tuffen ik redde het wel maar met die drukte tegenwoordig, de verkeersveranderingen en het veranderde rijgedrag van velen voel ik me niet meer zo veilig als ik naar een onbekende bestemming moet. Gelukkis is er nu de GPS !
Ik had nooit gedacht dat ik ergens heen zou kunnen rijden zomaar oeps mijn auto in en onder problemen naar een voor mij totaal onbekende bestemming en ze ook nog bereiken. Maar met een GPS wordt alles zoveel gemakkelijker dus ben ik die " MEVROUW" zo dankbaar om me met kalme zachte stem overal door te loodsen en steeds op dezelfde zachte toon... Gewoon even de navigatie instellen en dan naar het eind van de wereld rijden als het moet , ik kom zonder veel poespas op de bestemming toe en dan nog op tijd ook!!!
Wat een luxe de dag van vandaag, ik voel me niet meer afhankelijk van iemand anders om me ergens waar ook heen te brengen. Steden hebben normaal geen geheimen meer , vandaag even naar daar, morgen de andere richting uit maakt me niets uit ik kom er wel.... Ik voel me een beetje een wereldreiziger geen plaats is er nog voor me onbereikbaar.....
Ongemak was vroeger mijn metgezel als ik achter het stuur zat in een grote vreemde stad, van overal kwamen de auto's zomaar op me af gereden, verkeerslichten, éénrichtingsverkeers straten , tunnels , een nachtmerrie was het dikwijls temeer omdat ik blijkbaar op de laatste rij stond toen oriënteringsgevoel uitgedeeld werd !! Waar we ook belandden, mijn ventje zocht éénmaal de weg en reed dan zonder problemen rond. Zolang ik het niet zelf rijd, onthou ik het nooit en zeggen dat ik nochtans een sterk geheugen heb!!
Nu word ik zacht en goed op tijd door een kalme stem door het verkeer geloodst, " de weg nog 1 km volgen, aan de volgende rotonde de zoveelste afslag nemen, nog even en dan de parallelbaan oprijden....enz..." Zalig gewoon!!
Ik word een kilometervreter pur sang.....dankt zij die "Dame" van mijn GPS.... Echt waar , ik rij nooit meer alleen naar een onbekende bestemming toe ....zij is steeds mijn metgezel !!!!
Ik hou van mannen, maar per uitzondering , hou ik bij deze ook van vrouwen....!!!!
Vroeger leerde ik op school al het gezegde: In mei leggen alle vogels een ei, behalve de koekoek en de griet die leggen in de meimaand niet.
Ik heb nooit geweten wat een griet is tenzij dat het een vis is maar blijkt dat ook een grutto te zijn een weidevogel uit de familie strandlopers en snippen.
Griet
Maar terug naar het spreekwoord dat overigens ook nog enkele variaties kent, zoals:
In de maand mei leggen alle vogels een ei; behalve de koekoek en de spriet, want die kennen hun nest nog niet.
In de maand mei leggen alle vogels een ei, behalve de kwartel en de griet, die leggen in de meimaand niet. De maand mei wordt dus door velen geassocieerd met vogels en hun eieren.
Ik ben op zoek gegaan naar nestjes in de tuin en dat is wat ik vond…
<
Inderdaad in mei leggen de vogels hun ei ! Mooi toch niet?
Wat mijn vorig logje betreft .. het is ok hoor mensen ik zit niet in een dipje , maar af en toe gaat die "grijze massa" van mij nog eens aan het denken vandaar!! Toch bedankt voor jullie reacties!!
En nu iets anders ( weer een korte inspanning van dat grijs van mij )
De wereld draait dol en niet alleen door de bewoners ervan ( allé toch sommigen) maar ook de natuur geraakt het noorden kwijt.
We zaten de laatste dagen bij de “ gelukkigen” die af te rekenen hadden met hevige onweders en stortregen. In de buurt sloeg de bliksem in op een huis met brand tot gevolg en alle buren in een kleine straal hebben kapotte elektrisch apparaten… Overgelopen staten en ondergelopen kelders zijn geen uitzondering meer na stortvlagen! Is dit het gevolg van overbebouwing en teveel asfalt of beton in onze steden en dorpen? Misschien, maar feit is dat het water altijd een weg zoekt naar zee en als het dat niet vindt dan maar bij de mensen binnen loopt!!
Als ik op TV al die beelden zie, dan denk ik “ Natoken zwijg over de ravage in je bloementuin” het kon veel erger! Want inderdaad mijn bloementuin heeft het hard te verduren gehad. Ik was al een ganse maand bezig om alles piekfijn en netjes te zetten voor de zomer met aanplantingen en uitzetten van zaaiplantjes en onkruid wieden .. en was stilaan heel tevreden over al mijn werk tot die van hierboven er anders over dacht. Op twee dagen tijd kregen we zomaar meer dan 60 l water per m2 te verwerken en dat is van het goede teveel… De bloemen die al met zovelen in bloei staan ,hangen met hun kopje naar de grond als ze al niet afgeknakt zijn. De bodem is terug dichtgeslagen en mag opnieuw geharkt en bewerkt worden en mijn rozen langs de zijkant van het huis die hingen op de grond. Het heeft veel stutwerk en schrammen op handen en armen gevraagd om ze weer op de metalen bogen te krijgen en een paar volle rozentakken zijn afgerukt … Ik was er heel even niet goed van want bloemen zijn echt mijn dada en ik had er al zoveel tijd ingestoken .
even een idee wat ik bedoel
Na de stortbui
Na het opbinden en stutten
Maar soit, het kan /kon veel erger .. dit gaat voorbij en over een goeie maand geniet ik terug van de kleuren en geuren in de tuin. ( dat is toch de bedoeling) .De mensen met afgebrande of ondergelopen huizen dragen die miserie jaren mee!
Vandaag even een dag die niet echt is zoals een andere . Waarom? Omdat ik door omstandigheden even aan " later" denk en dat niettegenstaande mijn " gezegende" 73 lentes!...
Al van in mijn kindertijd kreeg ik als antwoord op vragen die men het liefst ontweek " later " als je volwassen bent dan zal je het begrijpen. Ofwel was ik te jong of was het het verkeerde moment, of men had gewoon geen zin om mijn vraag te beantwoorden, maar steeds weer kwam het woord " later" terug.
Nu zoveel jaren "later", in de herfst van mijn leven stel ik me steeds meer en meer de vraag " is dit nu later..of ligt "later " nog verder verborgen in de toekomst, blijf ik zelfs nu nog met sommige vragen en gevoelens zitten, krijg ik nog steeds na zoveel jaren later geen antwoord op mijn vraag?
Eerlijk gezegd maakt "later" me nieuwsgierig en heel ongeduldig tegelijk , wat staat er nog zo allemaal te gebeuren. Ik heb een rugzak vol bagage met levenservaringen van jaren en toch blijft de vraag "later" nog steeds door mijn hoofd spelen. Nooit heb ik me er op betrapt dat ik het gedoodverfde woord " later" zelf ooit zou gebruikt hebben om een antwoord te omzeilen, het ligt bij mij daarvoor echt wel te gevoelig. Misschien ligt " later" wel in een nog verre toekomst, moet ik wachten tot op het eind van mijn wereldse leven, voor ik het antwoord krijg. Wie weet als ik ooit dit aardse leven verwissel voor een ander leven , in welke vorm dan ook ergens in een andere dimensie, staat er bij de ingang naar dit ander leven een hele grote wegwijzer " dit is de weg naar "later".......Dit is een éénrichtingsverkeerstraat, geen mogelijkheid om terug te keren!!!!
Nog éénmaal zal ik dan vragen , als ik die éénrichtingsverkeerstraat in sla ... " is dit nu later"
Als haagplant heeft de inheemse meidoorn enkele interessante kenmerken. Eerst en vooral is meidoorn een snelle groeier die weinig eisen stelt aan de vruchtbaarheid en de vochtigheid van de bodem. De meidoorn is een grote heester met scherpe takdoornen, die de struik bijna ondoordringbaar maken en werd vroeger vaak gebruikt als veekering. Hij loopt half -maart uit en kleurt in een mum van tijd prachtig fris groen.
De struik werd vroeger veel als haag toegepast om vee binnen de weilanden te houden. Daarnaast had de struik ook een beschermende functie: ze gaf nestgelegenheid voor veel vogels (die dan weer ongewenste insecten opaten) en een beschutting tegen harde wind voor het vee.
Tot in de Middeleeuwen werd er bij veel boerderijen een meidoorntak boven de deur gehangen ter bescherming van het huis.
Langzamerhand wordt deze struik in het landschap weer meer toegepast. De meidoorn (de jonge topjes met bloemknopjes) wordt toegepast als kruid voor hart en bloedvaten.
Begin mei vormt de haag tal van bloemknoppen in grote eindtuilen. Half -mei komt het hoogtepunt, de talrijke bloemknoppen barsten nu open. Tal van kleine witte, lekker geurende bloemen kleuren nu de haag en trekken tal van insecten aan. Na de bloei, bij meerstammige heesters of bomen of indien je de haag niet zou scheren worden de bloemen schijnvruchten. De donkerrode bessen kan je vergelijken met een miniatuur rozenbottel gezien de Meidoorn tot de rozenfamilie behoort. De bessen blijven hangen in de winter en zijn zeer geliefd bij vele vogels zoals de merel de vink en de lijster.
Alleen spijtig dat de poep van die vogels zo'n vreselijk plekken nalaat op je terras en als je tegenslag hebt op je was!
Daarom is het altijd zo leuk om een reactie te krijgen op wat je schrijft, het lokt vaak een tegenreactie uit en dan ben je weer vertrokken voor een volgende bedenking..
Naar aanleiding van de reactie van Meeuw ging ik eens snuffelen tussen de oude foto’s en vond er de foto van mijn eerste communie en plechtige communie. Wat zag ik er op die eerste foto toch braaf , naïef en vroom uit… nochtans weet ik dat ons ma soms de handen vol had met mij omdat ik er altijd bij was om kattenkwaad uit te halen. De dag van vandaag hadden ze me bij de groep ADHDertjes gezet. Ik was een heel dynamisch kind, hield van ravotten en lachen en tateren maar stilzitten was heeeeel moeilijk. Gelukkig werd ik weinig gestraft want mijn kapoenstreken waren steeds kinderlijk onschuldig en mijn schoolresultaten waren steeds prima en dan werd je blijkbaar veel vergeven..
Ik zie mijn kleindochtertjes niet in die houding staan om communiefoto’s te maken… Ik denk dat ik stiekem stond te loeren naar dat vogeltje dat zou komen piepen want dat zegden ze toen toch :" Kijk eens naar het vogeltje" !!!!!
Als ik die foto zie dan heb ik zin om dat kind bij de hand te pakken en een toertje te dansen … past er veel beter bij!!
Op de tweede foto kan er al een klein lachje af …en die "missaal" met een mooie gouden snede in een sneeuwwit zakdoekje heb ik nog steeds , nu is hij eerder beduimeld want ik heb er tijdens mijn internaatsjaren VEEEEEEl in gelezen ( het was van moeten!) .
Maar om terug te keren naar de foto wat een gedoe was dat toen, we leken wel bruidjes ..eh nu ik eraan denk we werden toen ook zo geïndoctrineerd in onze opleiding naar die Plechtige Communie toe. We moesten ons voorbereiden om bruidjes te zijn van Jezus… en vonden het toen allemaal gewoon wat ons werd verteld ….
Nu zeer ruim een halve eeuw later worden die woorden door omstandigheden in een totaal andere context geplaats…en klinkt dat eerder negatief…. Tsja! Wie zonder zonde is werpe de eerste steen denk ik dan maar!
Moraal van dit korte verhaal.. geef mij maar de speelse foto's van de communicanten de dag van vandaag.. gewone kinderen met hun eigen ik en look!
Geen eerste communicant meer ten huize Natoken maar ik weet wel nog hoe het er toen ( en ik spreek van meer dan 65 j geleden ) aan toe ging!.
De voorbereiding van de eerste communie begon heel vroeg tijdens het schooljaar. Eén van de vereisten was dat de “eerste communicant” het verschil kende tussen een “geconsacreerde hostie” en een ouwel …
De “geconsacreerde hostie” was immers het lichaam van Christus, een ouwel een gewoon stukje ongedesemd brood. De Kerk verwachtte dat een eerste communicant "tot de jaren van verstand" was gekomen en dus in staat was om dit onderscheid te maken … A.u.b. ..... moet er nog zand zijn.... Tijdens de voorbereidingstijd leerden we biechten en “te communie gaan”: knielen op de communiebank, met gevouwen handen een “tafeltje” maken onder het laken van de communiebank, niet vergeten de tong uit te steken, niet bijten op de hostie maar die zorgvuldig laten smelten op de tong en pas dan binnen slikken, je nadien vergewissen dat geen restant tussen de tanden was blijven steken.
De nonnetjes brachten ons op de hoogte van allerlei noodscenario’s: wat te doen als je plots zou overgeven of hoesten en dat de hostie terug zou meekomen?
De oplossing liet geen twijfel bestaan: zeker nooit zelf de hostie aanraken (dit was immers “heiligschennis”) en een priester erbij halen om het uitgespuwd stukje hostie te verbranden.
Tot de voorbereidingen hoorden ook het aanleren van de “aktes van geloof, hoop, liefde en berouw”. Geen kind dat er iets van snapte. Alleen het woord “akte” al… De waanzinnige tekst van de Akte van Geloof luidde als volgt :
”Mijn Heer en mijn God, Ik geloof vast al wat Gij geopenbaard hebt en wat de Heilige Kerk mij voorhoudt te geloven, omdat Gij de opperste en onfeilbare Waarheid zijt. In dit geloof wil ik leven en sterven". Dat leven kon ik nog begrijpen maar dat sterven...
Het toverwoord “Supercalifragilisticsupercalidocious” uit de film van “Mary Poppins” is voor een kind nog gemakkelijker te bevatten en zeker eenvoudiger van buiten te leren dan die aktes van toen. Dat kan je tenminste nog zingen. Dat moet je maar eens proberen met die “Aktes”… Woorden als “geopenbaard”, “onfeilbaar”… waar haalden ze ’t in godsnaam vandaan om zoiets aan zes-jarigen aan te leren?…
Dat doet me er aan denken dat ik ook jarenlang het woord “win-gewest” heb gelezen als “winge-west”. De zin uit het aardrijkskundeboekje “Congo is het win-gewest van ons vaderland” is me ook jarenlang niet duidelijk geweest.
Er waren destijds nog wel meer misverstanden. Zo kwam ik eens thuis met een blinde landkaart van België waar ik als huiswerk aardrijkskundige namen op moest invullen. De namen van de steden lukte nog vrij goed maar met het woord “Kanaal” wist ik geen blijf. Ik toog dus naar ons ma en in plaats dat ze het woord op het stuk water tussen België en Engeland schreef, tekende ze ergens een kanaal bij op het blad en daar moest ik “het Kanaal” bij schrijven. Overbodig te zeggen dat het maar een 9/10 heeft opgeleverd en dat ons ma de schuld kreeg van de fout. Maar kom, het had ook erger gekund, ze had er voor ’t zelfde geld de Mandel op kunnen tekenen.( West Vlaams bijriviertje van de Schelde -Leie).
Maar we waren over de mysteries van de godsdienst bezig. En ’t waren geen blijde mysteries, geloof me… Maar ik had al de flauwekul er best voor over want ik wist dat er uiteindelijk cadeaus aan die "Eerste Communie" vasthingen. En dat maakte de martelgang wel al veel draaglijker.
Lieve mensen ik heb hier van enkelen al een paar goede tips gekregen om ook een reactie te kunnen geven op blogs die werken met het systeem " ik ben geen robot"...In dit geval mag je geen reactie geven door op het gastenboek te klikken maar wel op reacties klikken rechts onder elk logje en dan kom je in het vertrouwde systeem met een code die je moet intikken! Ik heb me al vaak geërgerd aan die codes omdat ze niet altijd even duidelijk zijn, maar nu zeg ik halleluja als ik zo'n code zie!! Dan lukt het op zijn minst!
Wie dat robot gedoe nu nodig vond , weet ik niet maar het maakt wel dat ik niet meer op blogs kan correctie KON want ik heb - na lang zoeken- het geheim ontdekt. IK dacht dat het raam dat zich opende als je op " ik ben geen robot" klikt reclame was en daarom negeerde ik dat maar ik heb eens beter gekeken en toen zag ik dat er een zoekvraag in het kader stond zoals .. klik op elk raam waar een fiets staat of waar vierkanten verkeersborden zijn enz... Als je dat goed doet dan verdwijnt dat raam en kan je je reactie plaatsen door op publiceren te drukken, zo simpel is het! Zo kon ik uiteindelijk toch bij Lenie reageren, oef!!!
Verder blijf ik hier bezig in de tuin en stilaan geniet ik van het resultaat, de bloemen beginnen te komen en daar doe ik het voor! Ik kan echt niet zonder bloemen zowel binnen als buiten. Ik ben er elke dag mee bezig en als ze dan "dankbaar" aan het bloeien gaan dan is biebie hier zo content !!
Even "showen" met wat er bij mij al bloeit allé een paar toch want anders wordt het teveel om op te laden!
Het zal jullie niet ontgaan zijn: we hebben een zeer welkome periode met prachtig weer achter de rug. Als je mij vraagt: wat is je favoriete weer, dan zal ik antwoorden: zonnig, nu en dan een klein wolkje en een temperatuur van rond de 23 graden. Nou was het waar ik woon eerder 24/ 25 graden, maar mij hoor je niet klagen.
In die paar dagen dat het plotseling warm werd, heeft de natuur de achterstand ruimschoots ingehaald en daardoor was er voor mij ook krankzinnig veel te doen. Je wilt niet weten hoe snel gras groeit met zulke temperaturen. En plotseling moeten de Dahlia's de grond in, de bonen, pastinaak wortelen , schorseneer … moeten gezaaid, onkruid moet dagelijks gewied (bij normaal weer kun je nog wel eens een dagje overslaan) en de tulpen moesten gelabeld worden voor ze uitgebloeid zijn,. Nieuw spul moest geplant, uitgezaaid spul uitgedund en doordat het elke dag droog was moest alles ook nog bewaterd worden, het jonge spul in de moestuin en de potten op het terras, de jonge plantjes in de serre , zelfs twee keer per dag. Pfff..
Daardoor dat ik wat minder op bezoek kom en ook omdat diegenen bij wie ik moet inloggen met “ ik ben geen robot” om een reactie te geven pech hebben want ik krijg dan een reclame en kan niet meer verder en zo ook geen boodschap ingeven zoals bij Jos, Ingrid en Chrisje… Sorry mensen ik weet niet hoe het op te lossen. Weet iemand hoe ik daar van af geraak?
Voor ik alle moeders in de bloemetjes zet even dit!
Ik krijg de laatste tijd teveel junkreacties (kledij, viagra enz..) op mijn blog en ben dat beu daarom verschijnt jullie reactie pas nadat ik die goedgekeurd heb, sorry mensen.. En nu
Toen ik deze week in mijn tuin bezig was, was het weer tijd om even na te denken. Ja, versta mij niet verkeerd, ik werk niet altijd in de tuin soms neem ik gewoon een hark en zet die op een bepaald punt in de tuin waarna ik er met gekruiste armen ga op leunen. Ja, we hebben thuis ooit nog zo een schilderij aan de muur gehad waar men de boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft. Het is een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurt of juist niet meer gebeurt.
De meimaand is een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is . Een koolmeesje logeert er in een nestkastje aan een spar. Een duif zit in de coniferen te broeden....Ze zeggen wel “in mei leggen alle vogels een ei” maar hier hebben ze blijkbaar weer niet kunnen wachten. Met het warme weer hebben ze vroeger hun eieren gelegd en zitten ze nu al te broeden. Maar terwijl ik zo "nat in het zweet" stond door op mijn hark te leunen, dacht ik plots aan vroeger.
’t Was ook in mei dat er meikevers te vinden waren. Mijn peter die wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een “stekkendooske”. Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote bruine meikever zitten. Een grote kever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan. Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar peter stelde mij gerust. Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijn pootje en het andere uiteinde van het koordje bond hij dan aan een stoel. ( nu zou Gaja mij op de branstapel leggen) De meikever vloog heen en weer terwijl ik er met de glimlach stond naar te kijken. Maar mijn ma vond het maar niks en dus moest peter hem terug losmaken om hem terug op te bergen in het doosje. En ik…ik mocht de meikever eten geven! Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het “Stekkendooske” te steken. ’s Avonds nam ik hem mee naar mijn kamer en af en toe trok ik het doosje open om te zien of de meikever sliep. In feite hoefde ik helemaal het doosje niet te openen want je hoorde hem zo met zijn pootjes krabben in het kartonnen schuifje. ’s Anderdaags vergezelde hij mij naar school en ik liet aan iedereen zien dat ik een echte meikever had. Maar ik was niet alleen, blijkbaar had iedereen in die tijd zo'n doosje al waren er ook die mij kwamen vertellen dat ik de meikever beter losliet want dat hij zeker zou sterven. Och…ik liet ze maar zeggen, het was mijn meikever en hij zou in dat doosje blijven zolang als… Ja…in feite niet te lang want tegen de avond had hij gedaan met krabben en lag de meikever dood in mijn “stekkendooske”. Met tranen in de ogen liep ik dan naar peter met al mijn verdriet en hij troostte mij dan weer door een paar keer in mijn haar te wrijven en mij te vertellen dat hij volgend jaar in mei wel weer een meikever zou vangen.
Maar sinds geruime tijd heb ik zelf niet veel meikevers meer gezien. Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs. Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken. Het zou ook kunnen dat zoals vele zaken de meikever ook aan het uitsterven is. Ja, als we volop aan het sproeien gaan tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking. Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt hé. Van het doodgewoonste ding tot de perfecte mens verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol.
Ik heb me laten vertellen dat sinds de meikever niet meer te vinden is dat ze daar aan den Dender ook de “stekskesfabriek” gesloten hé. Ja, als je geen meikevers meer hebt moet ge ook geen “stekkendoosjes” meer hebben om ze erin te steken.
Ondertussen zijn mijn grootouders en ouders ook naar de aarde teruggekeerd en dit is steeds een gemis. En zo is het ook een gemis dat ik dit jaar nog geen meikever gevonden heb. Nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het fotoapparaat. Af en toe voel ik mij dan schuldig over het verdwijnen van de meikever omdat ook ik er aan heb meegedaan. Maar ik ben de enige niet hoor, in die tijd was het grote mode omdat men ze nog vaak kon vinden en dus paste de mens een paar varianten toe op het leven van de kever.
Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis ook een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond. Jawadde, dat zullen volgens mij eerder mestkevers zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gaan halen hé.
Terwijl ik daar op mijn hark sta te leunen en mijn gedachten in het verleden laat dwalen, ben ik er zelf van verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan. Och…we staan niet stil bij de meikever maar waarschijnlijk bij alle herinneringen die het diertje met zich meedroeg. Alles is veranderd en wij zullen ons moeten aanpassen. En ik…ik sta in mei met een short aan op mijn hark te leunen terwijl ik in gedachten kan terugkeren naar een andere maand mei die ik uit mijn herinneringen pluk. ’t Is precies of alles begint zijn eigen gang te gaan zonder dat we er nog vat op hebben. Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een hark leunen en terugkeren in hun herinneringen. Herinneringen die al fel uitgedund zullen zijn…hoewel er wel andere in de plaats komen.
Ja, elk leven heeft zijn herinneringen zoals ik ook deze aan de meikever had. Vandaag hoor ik in gedachten de kreet van de meikever! De kreet dat herinneringen niet zullen uitsterven.
Zaterdag zijn we zoals naar gewoonte naar het jaarlijks turnfeest van de kleindochters geweest . Het was weer top en ze kregen een verdiend applaus. Terwijl ik ook danig meedeed met klappen , keek ik spontaan naar mijn handen en zag die in ritmische beweging tegen elkaar botsen, louter om mijn appreciatie te tonen.
Toen kwam zomaar de vraag bij mij op "waarom klappen we eigenlijk ?" Waarom geen indianenroep met wapperende hand? Of voetgestamp? Of luidkeels gebalk? Of zoals de doven, handen in de lucht en zwaaien?
Daarom ging ik op zoek naar de origine van het klappen .
Er is blijkbaar geen simpel antwoord te vinden. Wetenschappers hebben alvast geen sporen van applaus gevonden in de oudheid en ook bij primaten is het geen gebruikelijk iets. Al zeker niet om appreciatie te tonen. Als ze het al doen, is het om gevaar of voedsel aan te kondigen of uit schrik. Ook baby’s doen het niet van nature uit. Als die content zijn, dan knijpen ze hun handjes samen. Klappen is dus aangeleerd en niet genetisch bepaald.
En toch is er een geschiedenis omtrent het klappen.
Onderzoekers kunnen niet echt een datum op het eerste applaus plakken, maar dat het al lang meegaat is zeker. In de bijbel wordt er een paar keer naar verwezen: “And they proclaimed him king and anointed him, and they clapped their hands and said, ‘Long live the king!'”
Maar ook in de derde eeuw voor Christus is er al sprake van applaus. Veel geschreven stukken eindigen met ‘valete et plaudite’ ofte vaarwel en applaus. Romeinse keizers gebruikten het applaus als barometer voor hun populariteit. De Romeinen hadden trouwens verschillende vormen van applaus, waarbij afhankelijk van de waardering geluid gemaakt werd met de duim en vinger of de hele vlakke holle hand.
Later werd het applaus overgenomen in de kerk en kregen priester met een goeie preek de handen op elkaar. Eerlijk? Ik heb nooit een applaus na een preek meegemaakt , besluit....
Door misbruik met ingehuurde klappers kwamen er na verloop van tijd regels en conventies. Zo klap je nu op een klassiek concert als de dirigent binnenkomt, na elke solo op een jazz-concert en is het applaudiseren in de kerk verdwenen. Traag klappen staat vaak ook voor ironie.
Maar klappen wordt ook aangepast aan de tijdsgeest zoals liken en sharende de dag van vandaag. Maar waarom?
Er is precies niet veel terug te vinden over het waarom van klappen. Het is iets wat we collectief doen om dus zo als massa appreciatie te tonen. Het maakt lawaai. Het kan ritmisch en lichte nuances zijn mogelijk. Hoe luider, hoe beter het was. En we kunnen het combineren met stemgeluid. Een stem wordt echter sneller moe en stampen met je voeten is motorisch gezien moeilijker.
Er zijn ook enkele theorieën die een mogelijke link naar het klappen kunnen leggen.
1. de luchtknuffel
Als een baby zijn moeder ziet of voelt naderen, doet hij een grijpbeweging. Soms iets te vroeg, waardoor hij eigenlijk een luchtknuffel doet waarbij de handjes tegen elkaar belanden. Idem als hij naar iets wil grijpen dat hij leuk vindt. Iets dat hij apprecieert. Dus misschien dat applaudiseren daaruit voortvloeit. Luchtknuffels geven aan iemand die je belangrijk vindt.
2. het luchtschouderklopje
Een theorie ondersteund door enkele biologen. Het schouderklopje is een algemeen teken van appreciatie. Bij vertraagde beelden van geklap zien we dat de ene hand minder beweegt dan de ander. De stilstaande hand staat dan symbool voor de rug van de performer. Een schouderklopje op afstand dus.
3. Klappen als energieuitbarsting
Bevangen door emoties en opgewondenheid weet een mens vaak geen weg met zichzelf en zijn energie. Hij springt rechtop, stampt met zijn voeten en klapt met de handen. Iets wat we ook zien bij primaten.
4. De trance onderbreken
Klappen wordt bij veel rituelen gebruikt om boze geesten weg te jagen of mensen in trance weer wakker te maken. Een goed optreden, een mooi stuk theater en muziek in het algemeen kunnen ook dat trance-effect hebben. Om weer in de bewoonde wereld te geraken klapt de mens zichzelf terug.
Tot daar de wetenschappelijke uitleg!
Allemaal mooi een wel maar ik heb een eigen theorie over dat klappen. Een heel eenvoudige!
Darwin had it all wrong. We stammen helemaal niet af van de aap, maar van de zeehond. We zijn dol op zwemmen, eten graag vis, houden van kunstjes en de meesten onder ons krijgen ook een snor. En wat doen zeehonden met hun vinnen? Juist ja… klappen . Dat de wetenschappers daar niet aan gedacht hebben !
De warme zonnestralen en de strakke bries hebben de wereld weer doen opdrogen na een paar hevige regenbuien. De bomen en het gras en zelfs de straten en huizen, ze ruiken nu weer lentefris na die stevige douches. De zotte wind blaast ineens ook een heerlijk bloemenparfum langst m'n neus.
Heb je dat soms ook, dat je iets ruikt dat je zeker kent, maar niet meteen kan thuisbrengen? Je kraakt je hersens en gaat op zoek in alle hoekjes en kantjes van je herinneringen naar die ene specifieke geur. Wel, zo gaat dat toch bij mij... Tijdens de wandeling viek het me op en plots wist ik het! Meiklokjes! Het was de onmiskenbare overweldigende geur van het lelietje-van-dalen.
Lang moest ik niet zoeken: ze stonden in de voortuinen, een beetje verborgen door een dichte groene haag. Ze stonden daar blinkend wit in de zon, hun klokjes bengelend in wind, heerlijk fris en overdadig vol lente geurend.
Thuisgekomen heb ik meteen m'n speciale flesje parfum uit de kast gehaald, het flesje "Eau de Toilette Muguet". Ik wilde die geur nu toch eens vergelijken... Je kan gerust een heel jaar door rozenaroma's dragen, vind ik, maar die heerlijke klokjesgeur is volledig gereserveerd voor mei! Als je de komende weken dus in mijn buurt vertoeft en er kriebelt een extra fleurig luchtje in je neusvleugels, dan is het best mogelijk dat die geur van mei afkomstig is van mij.
Meiklokjes of Lelietjes van Dalen zijn heel gekend als de bloemen van 1 mei. Op die dag is het de gewoonte een boeketje meiklokjes te geven aan al wie je lief hebt.
Dit is waarschijnlijk nog een restant van een oud Germaans gebruik. Het meiklokje zou volgens de Germanen gewijd geweest zijn aan Ostara, de godin van de aanstaande lente en het opkomende licht. Ostara, de zus van de god Donar/Thor (de god van de donder), kondigde in die tijd de lente aan. Om haar te eren brandden de Germanen vreugdevuren. Haar vereerders gooiden meiklokjes in het vuur omdat ze geloofden in haar goddelijke waardigheid en uiting wilden geven aan hun respect.
MAAR OPGELET...
Iedereen kent de lekkere geur van het meiklokje maar opgelet alle delen zijn giftig! Steek zeker nooit een meiklokje in de mond en wijs kinderen erop dat zelfs het likken aan de giftige bladeren of aan de nog giftiger bloemen zeer gevaarlijk is!
We zaten onlangs gezellig op een terras. Aan het tafeltje tegenover ons ging het er levendig aan toe. Twee stellen zaten druk met elkaar te praten. Er werd ook heel wat gelachen. Plots, als op bevel, stonden de twee dames op, grepen hun handtas beet en begaven zich gezamenlijk in dezelfde richting. De mannen bleven gewoon verder praten. Een alarmsituatie kon het dus niet zijn. Ik wist het meteen: ze gingen naar het toilet. Onmiddellijk voelde ik me met de jonge dames verbonden. Want in duo ‘gaan’ heeft niets te maken met puur fysiologische aandrang.
Bijna niemand staat er echt bij stil, maar samen ‘moeten’ verdient eigenlijk ons respect. Want het gaat in wezen over de spreekwoordelijke vrouwelijke solidariteit en die stamt uit oeroude tijden, miljoenen jaren geleden, toen we nog in de bomen leefden. Het sanitaire duo of trio bestond toen ook reeds bij onze naaste verwanten, de chimpansees en de bonobo’s.
Bij deze mensapen was solidariteit onder vrouwen bijna letterlijk van levensbelang. In de vrije natuur zijn vrouwen kwetsbaar als ze aan sanitair doen. Dan is een vriendin, die een oogje in het zeil houdt en ongewenste bezoekers zoals gevaarlijke dieren afschrikt, toch zeer welkom.
Weten onze hersenen veel! Ze stammen uit die oertijd en evolutie werkt soms zeer langzaam. Dus gedragen wij ons alsof er nog geen toilethokjes bestaan. Die vriendinnendienst strekt zich uit van het verlenen van praktische bijstand tot het bijhouden van de kinderen.
Een vrouw had in de oertijd nagenoeg altijd een paar kinderen bij zich. Die droeg en zeulde ze overal met zich mee. Dus ging er iemand mee om op de kroost te passen terwijl moeder haar behoefte deed.
Nu nog voeren we als we op het toilet zitten, conversaties met een jengelende of taterende peuter in de deuropening. Het is ook zo dat als je elkaar een dienst bewijst als oppas en schildwacht, er natuurlijk ook heel wat wordt afgepraat. Het delen van strategische weetjes en nieuwtjes is immers essentieel voor het onderhouden van een sociaal netwerk.
Als je een vrouw bent, heb je het zeker ook al meegemaakt in een openbaar toilet dat twee vrouwen in het eigen hokje zittend gezellig kletsen. Dan sta je daar te springen van het ene been op het andere, doe je het haast in je broek. Maar vrouwen begrijpen elkaar en beginnen slechts op de deur te bonzen als ze ten einde raad zijn en de wanhoop nabij. Je ziet ons dan ook elke vakantie lijdzaam en uitermate tolerant in lange rijen aanschuiven op de parkings van de autowegen. Die vrouwelijke solidariteit zit er stevig in gebakken. Het is een machtig fenomeen, dat het zelfs klaarspeelt de maandelijkse cyclus gelijk te doen lopen bij vrouwen die gedurende een lange periode het dagelijkse leven delen.
We leven in een maatschappij waar nagenoeg alles in het teken staat van concurrentie en rivaliteit en iedereen voor zichzelf behoort op te komen. Zonder solidariteit echter waren de Afrikaanse Eva en haar kinderen misschien wel opgepeuzeld door een leeuw terwijl ze haar behoefte deed. Dan werd er niet eens over competitiviteit gesproken, want dan was de mensheid er gewoon nooit geweest....Tot daar mijn bedenkingen.
Het duurde wat met die twee afwezige vrouwen daar op het terras. De mannen zaten elkaar wat wezenloos aan te kijken. Ze waren al lang uitgepraat. Eén van hen stond op en ging ook maar eens dezelfde richting uit. Toen hij terug kwam, waren de dames er net ook weer. Ze bestelden nog een drankje en babbelden met zijn vieren lustig verder.
)
Waar we ook belandden, mijn ventje zocht éénmaal de weg en reed dan zonder problemen rond. Zolang ik het niet zelf rijd, onthou ik het nooit en zeggen dat ik nochtans een sterk geheugen heb!!
