De koekoek roept, de merel fluit, de mus tsjilpt opgetogen. Sa, jongen, wipt de nesten uit, de velden ingevlogen.... Wie kent nog dat Vlaams volkslied?
We zijn bijna half mei en de natuur wurmt zich al een tijd uit haar winterverpakking. Bomen en struiken tonen trots hun pril gebladerte, bloemen maken reclame om insecten aan te trekken, vogels repeteren eindeloos, kikkers concerteren luidruchtig, de zon geeft van katoen …
Ik zat op een bank aan de rand van het bos hier in de buurt van al dat glorieuze fraais te genieten toen plots twee dames in mijn blikveld opdoemden, gehuld in roekeloos strakke broeken en tietse borstrokjes in opzichtig fluoroze en fluogeel en voorzien van panoramische halsuitsnijdingen, waarin je met een smak omlaag stortte, indien je al niet kopje-onder ging.:) Ja ik heb goed gekeken al ben ik geen man :)
Niettegenstaande hun “ sportieve outfit” gaven ze zich geen van beiden aan sportieve activiteiten over. Wat ze deden, kon je zelfs moeilijk wandelen noemen. Ze kwamen aandweilen en hadden volstrekt geen oog voor de natuur rondom, want ze staarden onafgebroken naar de schermpjes van de Ipones die ze in hun hand hielden en tokkelden als bezetenen op de ruitjes ervan. Ze liepen me zelfs voorbij zonder me te zien hoewel ik toch een wezen ben waar de Schepper extra aandacht aan besteedde. Eigen lof stinkt, ik weet het, maar als ik mezelf niet kietel, lach ik niet in deze stomme na-corona en onrustige tijden!.
Kijk, als ik Moeder Natuur was en ten prooi viel aan zoveel onverschilligheid dan zou ik die dames met bliksems bestoken, hun oren teisteren met gedonder als kanongebulder, snoeiharde regen op hen laten neergutsen, stormwinden laten waaien, vulkanen laten uitbarsten, de aarde laten beven, tsunami’s op ze afsturen......
Oei ik heb mij precies nogal laten gaan maar deed dat even deugd!
Gisteren is mijn PC gehackt en ik ben alles kwijt en moet dus vanaf nul herbeginnen. De laatste back up dateert van november 2021 dus redelijk wat recente zaken ben ik kwijt. Ik heb dus tijd nodig om mijn PC terug ok te krijgen want veel programma's moeten er terug opgezet worden... Jullie zien me dus een tijdje niet en ik kom daarom ook niet reageren want ben ook voor mijn blog bepaalde dingen kwijt die in Word opgeslagen waren en dat moet ik terugzetten maar de versie vanaf nov. 2021.
Hopelijk krjigen we hier alles terug ok. En oppassen mensen, wij doen het ook en hebben een virusscanner en toch...Het was geen beller gewoon een serieuze virus die mijn computer volledig deed crashen ..
Awel achter ons zeker, hoewel er ook nog een tijd voor ons ligt waarvan we niet de exacte lengte kennen!!
Waar is die tijd dat mijn ma mijn boterhammen smeerde en dat ze mijn schoenen dicht deed!
Waar is de tijd dat ik al eens een paar lappen op mijn gat kreeg om mij op het rechte pad te houden? Waar is de tijd dat ik voor het eerst naar school ging?
Waar is de tijd dat ik als braaf eerste communicantje bijna heilig verklaard werd, zo devoot liep ik er bij? Op mijn plechtige communie deed ik dat nog eens over maar misschien een ietsie pietsie minder devoot!
Ja waar zijn al die tijden naartoe??? Misschien voorbij omdat we uit de tijd uitgegroeid zijn en ook niet anders kunnen dan hem los te laten? Er zijn momenten die ons verlaten en waar we dan vol nostalgie aan terug denken....
Ik zie en kan het bijna nog ruiken hoe mijn kousen rookten tegen de Leuvense stoof terwijl ik boeken aan het verslinden was.
Ik zie ons ma nog pannenkoeken bakken op diezelfde Leuvense stoof op een koude winteravond.
Ik zie mij op een omgekeerde bierbak waar peter ijzer op geslagen had over het ijs van de overgelopen weide glijden.
Ik zie mij op een brede tak van onze kersenboom zitten met aan mijn oren een duo kersentakje en in mijn kinderhand een overvloed aan kersen terwijl niemand mij stoorde bij het lezen…
Ik zie mij zitten in die ijzeren tobbe die in de zomer een ganse dag in de zon stond zodat het water kon opwarmen en waar we dan ’s avonds in moesten om gewassen te worden.
Ik zie me een grote sneeuwman maken met op zijn hoofd een oude versleten klak van peter , twee ronde steenkolen als doordringende ogen, een wortel als neus een wollen sjaal waar de mot in gezeten had rond de nek en in zijn handen een aftandse bezem…
Ik zie me op donkere winteravonden achter een haag verscholen met aan een touw een uitgeholde biet waarin een kaars brandde, wachtend tot er iemand op de fiets voorbijkwam om dan met die biet te zwaaien . Dat “ spelletje” heeft zolang geduurd tot ik een flink pak slaag kreeg en jankend naar huis trok waar ik dan nog een toemaatje kreeg zodat de volgende dag niet mijn meest comfortabele was om op een harde schoolbank te zitten!
Ik zie mijn grootmoeder nog aan haar naaimachine zitten om weer eens “een winkelhaak” in mijn jurkje te stoppen.
Ik zie mij zitten op de pikdorser van de buurboer samen met zijn dochtertje- mijn speelmaatje-
Ik zie mij de zelfgemaakte draak ( door mijn peter) opsteken op de stoppelvelden als de tarwe met een zeis afgedaan was.
Ik zie mij zitten in de keuken op woensdagavond terwijl wij naar de radio luisterden en genoten van het cabaret van Will Ferdi en genoten van zijn sketches “ Peterke en Pépé”…
Ik zie mij als 10 jarige voor de jury van het Davidsfonds staan terwijl ik het gedicht” Boerke Naas” van Guido Gezelle “ naar voor bracht!
Ik zie mij voor het eerst naar het middelbaar vertrekken met een boekentas vol nieuwe spullen maar ook met een klein hartje… Ik zie mij 6 jaar later de deur van het middelbaar achter mij dichtrekken en vol moed overstappen naar een andere opleiding…
Ik zie mij zitten aan tafel op zondagavond om de laatste toetsen van mijn leerlingen te verbeteren terwijl de voetbaluitslagen afgelezen werden op de radio en daarna volgde het licht klassieke programma “Funiculì, funiculà” volgde .. een wekelijkse routine!
Ik zie mij met de armen vol bloemen en cadeautjes en met tranen in de ogen definitief afscheid nemen van de school waar ik les gaf omdat ik gekozen had om mijn liefste te volgen naar het buitenland…
Ik zie......ik zie........
Ik zie niks meer want ik ben verplicht met een traan achter mij te kijken naar zaken die nooit meer terugkomen!!!!!
Heb je gisteren ook op TV gezien hoe een Nederlandse tv-figuur met hetzelfde gemak als de presentator van de talkshow - die nota bene ging over de recente beschuldigingen van seksueel grensoverschrijdend gedrag - zei :“ Heeft niet elke gezonde jonge vent ooit een kaars in een bewusteloze , dronken date achtergelaten? Zo jongens ondereen?" Waarop de hele tafel aan het grappen sloeg en opperde dat het ook een honkbalknuppel had kunnen zijn! En de presentator en de gasten die lachten mee met de “ jeugdzonde” alsof het een billenkletser was!
Dat je anno 2022 na de Me Too-schandalen nog altijd grappend en grollend een verkrachting kan opbiechten op de nationale TV en dat de hele studio blijft meeschateren , is nauwelijks te geloven. Het is wraakroepend en hemeltergend . Zes jaar Me Too en een paar millennia beschavingen volstaan blijkbaar nog altijd niet om juist – lees: met een minimum aan menselijke empathie en normbesef- te reageren. Plots worden jonge mannen die beter moeten weten weer “ jongens” en wordt zwaar grensoverschrijdend gedrag “ een jeugdzonde”.
En dan maar roepen dat we niet streng genoeg kunnen zijn naar de huidige tieners toe wat zo’n gedag betreft. Maar .....als een bekende kop die genoeg op de rest van de tafel gelijkt zoiets bekent, dan ziet werkelijk niemand hoe problematisch die “vrolijke anekdote “is .
Nu is volgens mij de slinger wel heel hard doorgeslagen. Op zo’n moment vraagt men zich zelfs af of die eigenlijk wel in beweging gekomen is? Hebben die mannen dan geen zussen en een moeder en vragen ze zich niet af hoe het zou aankomen als zij iets dergelijks zouden meemaken?
Jaja, billenknijpen mag niet, dat weet intussen iedereen, maar ongepast billenkletsen als het door de juiste man maar grappig genoeg verteld wordt, dat mag blijkbaar nog altijd! Intussen is er wel een storm van verontwaardiging opgestoken!!
Op de vlieghaven van Montreal stijgt een vliegtuig op naar Frankrijk. De hoofdpiloot neemt de micro en zegt :
"Ik verwelkom iedereen aan boord voor de vlucht naar de vlieghaven Charles De Gaulle in Parijs. De vlucht zal verlopen zonder incidenten en ik raad de passagiers aan om na de film even de ogen te sluiten om....." Plots wordt de verbinding enkele seconden verbroken en dan horen de passagiers een verschrikkelijke gil en de kapitein die roept :
"Oei oei oei ! ! ! ! Oh mijn God !" Daarna is alles stil.
De passagiers bekijken elkaar angstig. De hostesses lopen heen en weer. Nochtans blijft het vliegtuig op dezelfde hoogte. Plots horen ze wat gekraak uit de luidsprekers en daarna horen ze de kapitein weer. "Dames en Heren, mijn oprechte verontschuldigingen. Maar een hostess heeft een tas hete koffie op mijn schoot laten vallen. Je moest de voorkant van mijn broek eens zien !"
"Dat is niks !", schreeuwt een passagier. "Je moet die van mij langs achter eens zien!"
Vertaald vanuit het werk “ As you like it” van Shakespeare:
" All the world’s a stage, And all the men and women merely players."
Als we toch maar passanten zijn ,waarom kan dat niet in vrede en gunnen we mekaar het geluk niet? Waarom zijn we zo moeilijk in het aanvaarden dat iedereen anders is en recht heeft om te zijn wie hij/zij is?
Waarom wordt de wereld egocentrischer ipv socialer? Wie zong er ook al weer : everybody needs somebody sometimes?
Wat is er bij de schepping fout gegaan dat mensen het zo moeilijk hebben dat een ander het goed heeft en zijn /haar eigen weg gaat en levensvisie heeft? We kunnen het niet blijven op die slang en die appel steken!
Waarom..... Ik zou nog een paar vragen kunnen neerzetten want ik zit even in de waarom fase maar het komt wel goed!
Wat er ook gezegd wordt, ik vind het sneu voor oudjes als iedereen meer aandacht heeft voor zijn/haar mobieltje dan voor de oma of opa...
Wij hebben ons al dikwijls afgevraagd of jonge mensen wel nog kunnen een gesprek voeren? Je ziet ze in bende binnenkomen in een koffie huis of elders en wat doen ze? Zich neerzetten en hun GSM boven halen . Zeker weten dat ze naar mekaar smssen ... " het ziet er hier best gezellig uit wat denk je, eten we iets of drinken we wat ?"
Maar ja.. de ouders hebben ook steeds hun GSM naast zich liggen, wie spreekt er dan op als er niet geconverseerd wordt met de oudjes... Ooit hadden we een buur in de straat (ook een West Vlaming en dat zijn meestal de dappersten onder de Belgen 🙂 ) en die was het op zekere dag zo beu dat de kinderen en kleinkinderen steeds aan het tokkelen waren als ze op bezoek kwamen dat hij drastische middelen toepaste . Aan de voordeur stond een mandje en iedereen moest daar zijn GSM inleggen bij het binnenkomen. Zijn argument was.. komen jullie voor ons en om bij te praten of om op de GSM te tokkelen? In het laatste geval moeten jullie niet komen want daar hebben we niets aan! Dat heeft daar gewerkt en na een tijdje mocht het mandje weg want iedereen hield zoveel mogelijk de GSM op zak!
Ik heb het al lachend - maar eigenlijk ook wat gemeend - ook aan ons groepje voorgesteld ...ik bespaar jullie de commentaar.... 🙂 Dan maar meegaan met de tijd zeker zo goed en zo kwaad als het kan en verdorie ook de GSM in de buurt houden al was het maar om de stand van mijn voetbalploeg te volgen als er een match is!!
Neen, oma's zijn nog niet afgeschreven... 🙂 🙂 Maar op Tik Tok komen of andere appers... neen .Wat hebben wij op Tik Tok nog te promoten op onze leeftijd .. hoe je kreunend opstaat of door je benen gaat of een hoorapparaat of vals gebit insteekt ......
Hoewel .. ludiek gebracht zou dat best nog al eens wat volgers kunnen trekken 🙂 🙂
Pasen is achter de rug, de klokken of Paashaas hebben hun taak volbracht en nu kunnen we weer uitkijken naar het volgende want de communies komen eraan en dan komen die herinneringen weer boven.
Ja, mijn communie heb ik gedaan zoals de meesten in die tijd want lentefeesten waren toen zeker taboe geweest!. De meesten van mijn leeftijd stonden te springen om hun communie te doen al voelde ik door al die regeltjes thuis van dit mag niet en dat moet stilaan al heilig genoeg. Het is niet zo dat ze thuis zo katholiek waren dat ik zou gedacht hebben dat we familie waren van Jezus of dat die twaalf apostels allemaal nonkels waren van mij neen dat niet maar toch .....maar ja dat was toen de traditie.
‘t Was nog niet genoeg dat ik in mijn kinderjaren mijn slaap of speeltijd moest onderbreken om naar de mis of het lof te gaan , ze staken mij dan ook nog eens 6 jaar in een heel streng en katholiek internaat . Al hebben ze al die jaren geprobeerd om mij als voorlezer of zangeres in het kerkkoor klaar te stomen om een “ nonneke” te worden, dan is daar meteen een punt achter gezet op de dag dat ik terug de kapel ingestuurd werd om aan “ Petit Jézus” ( ja eerste jaren internaat waren in het Frans) te vragen wat hij ervan dacht dat ik gelachen en gebabbeld had tijdens de mis . Toen ik na een minuut en een monologue intérieur ipv een gesprek met Petit Jézus terug buitenkwam, vroeg de non mij:
Hé bien, qu' est -ce qu'il a dit?
kke, rien ma soeur.
Zij: Eh bien c’est que vous n’avez pas ecouté. Daar stopte mijn roeping…
Maar ik zou het over communies hebben! Mijn eerste communie was om te trainen en daarna mijn plechtige communie om alles plechtig te laten verlopen hé. Dat moest allemaal tot in de puntjes geregeld zijn en er mocht zeker niets fout lopen op de weg naar het heiligdom en dus moesten we op school klaargestoomd worden. Een paar weken voor we onze communie was het echt blokken om de catechismus van voor naar achteren en omgekeerd te kennen want we krijgen een examen daarover en ook over andere godsdienstige gebeden zoals het kennen van de zeven sacramenten , de 10 geboden van God, de vijf geboden van de Heilige kerk , de akte van Geloof, Hoop, Liefde en berouw… enz enz..
En dan kwam de dag van de communie. Van mijn eerste communie herinner ik mij niet veel meer , mijn plechtige communie herinner ik mij nog wel. Die bestond uit 2 dagen viering in de kerk.
De eerste dag droegen we een lang wit kleed ( we waren precies jonge bruidjes) met witte handschoentje en witte schoenen . Wij , de meisjes hadden meestal lange haarbellen of een kop krullen die door een sluier bijeengehouden werden. Op dag twee droegen de meesten hun eerste “ pakje” of nieuwe zondagse kledij. We moesten per twee ( jongen- meisje) onze intrede doen. De jongen rechts en de meisjes links. Iedereen had een vaste plaats vooraan in de kerk. Het strafste was dat de meisjes -en jongens scholen nog gescheiden waren en we mekaar noch van haar of pluimen kenden. In onze rechter hand droegen we een doopkaars en links onze gloednieuwe “ missaal “die vooral opviel door zijn mooie gouden zijkant en we waren goed duidelijk gemaakt dat we schoon recht voor ons moesten kijken dus geen oogje pink naar je gebuur!!!
De kerk zat stampvol en wel vier pastoors waren aanwezig ! Er was ook een hogere in graad die zeker al kolonel of generaal van de pastoors was want die droeg een andere kleur van rok. En daar zaten we dan op onze knieën zoals ik vaak als straf al op mijn knieën had gezeten . Op zeker moment moesten we dan allemaal vooraan voor het altaar gaan staan en daar zouden we gezalfd worden. Jawadde dat had je moeten zien! Daar kwam zo’n Heilige aan- precies Sinterklaas want hij had ook een mijter op zijn hoofd - met een kommeken zalf in zijn hand en iedereen kreeg op zijn voorhoofd een kruis getekend met die zalf. Voilà nu waren we ingeënt tegen de mazelen en tegen de pokken en ook tegen al het kwaad dat ons heilig lijf ook maar zou proberen te betreden.
Na de zalving mochten we rechtstaan en op het ritme van psalmen keerden we terug naar onze stoel. Nadat iedereen aandachtig naar de preek had geluisterd over goed en kwaad en nadat we met ons tong wanhopige pogingen deden om het lichaam van Christus van ons gehemelte te los te maken want je mocht niet op dat lichaam bijten, mochten we eindelijk naar buiten waar de familie je rond de nek vloog met felicitaties en waar je verplicht was om te lachen tegen elke tante die met jou op de foto wou. Meneer pastoor werd nog eens hartelijk bedankt voor zijn goede zorgen en voor de twee strepen vicks die hij op je voorhoofd had gezet en dan moesten we ons haasten om rap in de auto te zitten want de rondgang naar familie en kennissen begon!
Wij moesten ons gaan “ tonen”, gaven dan een plechtige communie prentje af en kregen als beloning voor ons mooi optreden een cadeautje of een cent. De moeders kregen koffie en de papa’s een “ dreupel’…. Hoe wij heelhuids thuisgekomen zijn na al die borreltjes die op de gezondheid van de communicant gedronken werden, weet ik nog niet. Gelukkig bestond in het zakje blazen nog niet in die tijd!
Ja, ik kan nog uren tetteren over mijn communie en binnen een paar weken moeten velen naar een communiefeest waar het er waarschijnlijk anders zal aan toegaan. De kinderen hebben nu veel meer in de pap te brokkelen maar of ze zich later nog even veel van die dag zullen herinneren is nog maar de vraag. Ja, de communie was in mijn kindertijd een hele belevenis en had ik mijn communie niet gedaan dan had ik het nu ook niet kunnen navertellen .En dit is nog maar de korte versie van het hele verhaal!!
Vandaag is het eindelijk weer zover dat we onze jaarlijkse bijeenkomst met de afgestudeerde klasgenoten van het jaar 1963 terug kunnen verderzetten. Al 56 j gaat dat samenkomen door op dezelfde dag nl Tweede Paasdag tot corona ons 2 jaar afnam.
We zijn gestart met alle 23 klasgenoten maar dat verminderde stilaan tot 17 trouwe “ beren” want zo heetten wij, de berenklas! De tijd nam ons intussen al 4 klasgenoten af, enkelen zitten in een home of verloren hun man… Ik kijk dus uit naar wie er straks nog zal bij zijn.
Dat samenkomen is altijd top, eerst een goeie dag zeggen en mekaar keuren , de rimpeltjes weglachen en zeggen dat we er allemaal nog heel goed uitzien en dat bij een aperitief! De perfecte start dus en naar mate de glaasjes bijgevuld worden , komen de tongen weer losser en losser.. Bij een etentje en een glaasje wijn wordt er verteld over de kinderen en kleinkinderen en bij sommigen al achterkleinkinderen en worden hier en daar foto’s bekeken. Naar mate de namiddag vordert, komen de herinneringen van toen weer boven en waait er af en toe een lachgolf door het restaurant bij het ophalen van grappen met leerkrachten en internaat belevenissen… We moeten daarvoor wel de files vanuit Zoersel naar Kanegem trotseren, meestal is dat ruim een 1,5u heen en meestal meer terug omdat kusttoeristen naar het binnenland terugkeren, maar ik heb het er echt voor over. Je moet die paar belangrijke contacten die er op onze leeftijd nog zijn, koesteren zolang je kan want het leven kan alleen maar eenzamer worden…
Stop Nancy, er wacht jou weer een gezellige namiddag , dus geen doemdenken! Ik zal rap iets fris aantrekken, mijn haren goed leggen, wat lichte camouflage aanbrengen en alles besprenkelen met een vleugje parfum en dan ben ik er klaar voor!
Beren, “hef de klauw en brul” ..dat was onze klasleuze!
Volgens wat er op mijn identiteitskaart staat zou ik geboren zijn in maart 1945. Toen ik dus deze morgen op onze almanak plots Paaszaterdag 2022 zag staan, heb ik rap mijn telraam genomen om heel zeker te zijn en inderdaad ik kreeg daar het getal 77 voor ogen. Waar is de tijd..
Vandaag , Paas zaterdag, was zoveel jaren terug een kermis voor de kinderen . Maar eerst was er de lange vastentijd in die periode waar men moest afzien en scheel zien van de honger....Geen karamellen, geen ijsjes, geen chocolade niks! Zelfs tijdens de gewone maaltijden zat er verschil op, geen boterhammen met centimeters dik gekapt erop of een volle laag confituur en elke woensdag en vrijdag geen vlees .Snoep werd op school bewaard in een blikken doos en die ging pas op Paaszaterdag weer open. Als ik dan toch stiekem eens een snoepje at dan had altijd wel iemand het gezien en kreeg ik een paar Heilige lappen rond mijn oren en kon ik nog eens naar de kerk om dat te gaan biechten. Ppfff , ik was potverdikke verplicht om te liegen in die biechtstoel door te zeggen dat ik het nooit meer zou doen om wat geloofwaardig over te komen.
Maar dan naderde het einde van die 6 weken vasten.. Er was eerst witte donderdag en waarschijnlijk noemden ze dat zo omdat mijn grootvader die dag meestal de kelder witte en ons ma de grote Paaskuis afrondde. De dag erna was er Goede Vrijdag en of die dag nu beter of slechter was dan anderen zou ik echt niet weten. Ik herinner me alleen maar dat uren lang op je knieën zitten op een rieten stoel in de kerk om de kruisweg en het overlijden van Jezus te herdenken!
En dan was er Paaszaterdag! Eerst naar school om ons Paasrapport af te halen want op zaterdagvoormiddag was er nog schoolplicht en toen we thuis kwamen vroeg ons pa : “ En heb je een goed rapport en ben je braaf geweest?” Dat laatste vroegen ze ook altijd om Sinterklaas te laten verschijnen, raar.. -Ja ja, zei ik . Ik ben zeer braaf geweest en kijk naar mijn rapport, goed hé? “
Bij dat eerste stuk keek mijn pa soms bedenkelijk maar dat tweede stemde hem dan weer goedgezind. -Kom we zullen eens gaan kijken of de klokken geweest zijn. Ik kreeg een mandje om eventueel de paaseieren in te leggen. Daar liep ik dan als een Paaskieken zonder kop van struik naar struik ,van boom naar boom want we hadden een kleine fruitboomgaard. Maar de paasklokken in de vorm van mijn ma en pa hadden er werk van gemaakt om ze zeker niet snel te vinden. Ja, ons ma wist zelfs hoeveel eieren de klokken hadden gebracht en af en toe nam ze mij bij de hand om me te gidsen tot dicht tegen de plaats waar het ei in één of andere bloempot verstopt lag. En toen ik nog een kleine snotter zonder zoekervaring was mocht ook onze Loekie helpen zoeken.
Loekie was onze hond, een kruising tussen een Groenendaeler en een Bouvier en hij had een fijnere neus dan ik en dus kwam hij daar eens binnen de kortste keren met een paasgeschenk af. Euh, ’t was maar toen hij naast ons kwam staan dat we zagen dat hij een paaskuiken in zijn muil had en dat peter - die ook bij het zoeken aanwezig was- zijn klak eens moest rechtzetten en dat ik al bleitend terug naar binnen liep omdat de hond het rapper gevonden had dan ik. Het enige zwarte kuiken dat ik op de markt had gekozen tussen de honderden gele en ‘t was al klaar voor de pan voor het een kieken was.
Maar omdat je juist op Paaszaterdag naar eieren mocht zoeken, moest de zoektocht verder gaan. Ik zocht dus na een tijdje verder en af en toe vond ik een ei of een stuk chocolade dat zeer goed leek op de stukken chocolade die meter meebracht als ze met peter naar de” kaarting “geweest was. De groene en rode echte eieren kwamen echt van de Klokken zei men me al vraag ik me af of die rode en groene kool die de laatste dagen voor een vervelende geur in huis gezorgd hadden daar voor iets tussen zaten! Na wel een half uur zoeken was het zowel voor mij als voor mijn ma en pa tijd om iets anders te doen en dus kreeg ik wat hulp. Fier mocht ik dan mijn mandje tonen aan ma en pa en ook peter keek even naar mijn vondst maar niemand leek echt verwonderd. Het was alsof het de normaalste zaak was dat de klokken in onze hof waren geland.
-Pa mag ik nu een ei eten? Neen, eerst eten en daarna een ei! Die vastenbeproeving ging dus nog even door. Maar dan kwam “ le moment suprême” .. Voorzichtig deed ik het gekleurde papier van rond het ei en daar zat ik braaf in de zetel met het "chocolatten ei". Mijn tanden beten er een gat in en langzaam werkte ik het naar binnen…. Zalige herinneringen ….
De dag van vandaag komen de paaseieren van de bakker ( bij sommigen belanden ze toch nog in de tuin) Je vindt ze er in alle vormen zoals een paashaas of een ei in een kartonnen doos met een schone strik rond. Het is een kost die een mens maar ene keer moet doen want als je er niet van eet kan je elk jaar dezelfde doos buiten zetten. Ja na een paar jaar begint de chocolade dan wel wat wit uit te slaan maar ik heb mij laten wijsmaken dat chocolade nooit slecht wordt.
Heb je ergens nog zo’n doos staan , dan is het nu misschien tijd om die doos toch eens te openen als er volk komt…en om nog eens te klappen over andere zaken die je na zoveel jaren zijn bijgebleven.
Voor die paar trouwe bezoekers kom ik even boven water. Vandaag is het niet enkel Witte Donderdag maar ook nog eens een zonnige donderdag ! Deze morgen hadden we een staalblauwe hemel maar intussen komen de wolken binnen en vrees ik dat we tegen de avond misschien weer wat gedruppel krijgen.
Onze dagen zijn nog steeds niet druk gevuld al wacht er hier een stapel werk buiten ( restanten van de storm moeten nog weggewerkt worden), maar we hebben onze tijd en dat werk loopt niet weg!
We zijn het ergste voorbij maar dat vies beest laat zich af en toe nog eens voelen door ons met een deftige hoestbui op te zadelen. De dokter had gezegd dat die bijverschijnselen ts 2 à 6 weken kunnen blijven hangen maar wij tekenen voor minder!
Voor de rest is het hier ok alleen ben ik de laatste weken ook niet aan mijn 15.000 woorden gekomen . In quarantaine zitten met een slaapgenoot die ook geen babbelaar is dan is het hier soms heel stil.Gelukkig zorgt de radio voor wat geluid en doet elk berichtje hier deugd want zo voelt een mens zich minder geïsoleerd!
Geniet van elk straaltje zon lieve bloggers en hasta la proxima .... zeggen ze wat meer in het zuiden!
Vrouwen die veel praten zouden gemiddeld gezien langer leven, aldus wetenschappers.
Als je iedereen de oren van hun hoofd kletst, dan ben je lekker bezig. Veel praten is gezond. Het zit zo.
Wie veel praat, is vaak ook sociaal en sociaal gedrag doet een mens goed. Vrienden hebben is uitermate belangrijk voor je welzijn – zowel fysiek als mentaal. Daarnaast ontdekten onderzoekers dat als vrouwen veel kletsen, ze vaak ook positief in het leven staan. Het heeft alles te maken met iemands quality of life, zoals ze dat in de psychologie zo mooi zeggen.
Dat wordt deels bepaald door je genetische aanleg, bijvoorbeeld of je door je DNA vatbaar bent voor depressies of angsten. Maar je hebt er uiteraard ook zélf invloed op, op die quality of life. Je kiest zelf waar je gaat wonen, met wie je samenwoont en met wie je je vrije tijd doorbrengt. Je zit zelf aan het stuur van je eigen leven. Volgens het onderzoek word je van praten blij en als je al blij bent, ga je automatisch meer praten. En blije mensen, die worden dus gemiddeld gezien ouder.
Hoeveel moet je dan praten om een beetje mee te doen met deze mooie voorspellingen?
Simpel, volgens de auteur van het boek We Are What We Speak Luis Rojas. Mensen die meer dan 15.000 woorden per dag produceren zijn heel gezond bezig. Iedereen die minder praat, zou volgens hem ook minder oud worden. Volgens Luis is het dan ook op deze manier enigszins uit te leggen waarom vrouwen wereldwijd gezien ouder worden dan mannen. Vrouwen zeggen gemiddeld namelijk 20.000 woorden per dag, tegenover mannen die gemiddeld maar 7.000 woorden per dag uitkramen.
Kleine kanttekening ... niet moeilijk zeg ik dan, vrouwen moeten ook alles 2 keer herhalen wat ze zeggen omdat mannen niet luisteren!!
Natuurlijk hangt niet alles in het leven af van je oneindige gebabbel met vriendinnen, maar het kan zeker geen kwaad om weer eens een hele lange “terrasdag” in te plannen. Science says it, nietwaar?
Dus ladies wil je oud worden dan weet je wat te doen!!
Ben jij als kind ook naar de mis geweest op Palmzondag om dan met een gewijd bosje palmtakjes naar huis te komen?
Ik dacht eraan omdat Jos in een reactie hier zei dat het vandaag Palmzondag is!
In de tijd toen ik nog heel gelovig was, gingen we inderdaad met ons gezin naar de mis op Palmzondag . Daar werd de intocht van Jezus in Jeruzalem gevierd en hoe hij op een ezel de stad introk en hoe de mensen hem juichend toe wuifden met palmtakken. Wij zaten dus ook met die palmtakjes in ons hand om de mis te vieren. Dat bij de zegening de kwispel van de pastoor soms te kwistig was met “ gewijd water” en je natter was dan de takjes zelf als je te dicht bij de middengang zat, dat namen we er maar bij want iedereen wilde gewijde palm. Eenmaal thuis begon het ritueel, de oude , vergeelde takjes van het jaar ervoor werden weggehaald en vervangen door verse groene! Tot op zolder en in het kleinste kamertje hingen we palmtakjes. Een vrolijk ritueel. Zelfs op het land werd er door de boeren een palmtak gestoken om de akker te zegenen …
Zo lang ons ma leefde , kreeg ik altijd een klein bosje mee om het in huis enz op te hangen…Na haar is die tradities verloren gegaan omdat ik er niet meer in geloofde!
Meteen denk ik ook aan het Hubertus brood dat gewijd werd op 3 november en dat was tegen hondsdolheid. Vroeger namen de kerkgangers ook wel zelf een broodje mee om het te laten wijden. Het moest, na de wijding, droog worden opgegeten alvorens men iets anders mocht eten. Toch speciale herinneringen uit mijn kindertijd!
)
