Er was eens een weegschaal uit Aken ze wikte en woog alle zaken soms was ze defect en dan werd ze gecheckt maar dat schreeuwde ze niet van de daken.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Weegschaal is Libra. De Weegschaal is een warm en gevoelig persoon, die de beschikking heeft over een sterke wilskracht. Voor hem is gezelschap van anderen belangrijk. Buiten "de groep" vallen is een verschrikking voor hem. Hij zal over het algemeen vrij ver gaan in zijn inspanning om erbij te horen. Voor hem zijn harmonie en rust kenmerken van een goede relatie. Hij heeft oog voor schoonheid en verhoudingen en hij houdt van mooie zaken: mensen, dingen, kunst en cultuur. Lelijkheid - of dit nu uiterlijk is of innerlijk - roept bij hem afkeer op. Dit teken heeft echter ook een andere kant: sommige mensen hebben juist een hang naar het opzoeken van confrontaties en competities, zowel in spelvorm als in het dagelijks leven Hij is sterk in het helder weergeven van een probleem en de meerdere kanten hiervan. Dit maakt hem zeer geschikt als bemiddelaar of adviseur. Vraag echter niet aan hem om snel een beslissing te nemen: juist doordat hij alle kanten van een zaak ziet, wil hij deze rustig door kunnen denken voordat hij een beslissing neemt.
Dit is een sappig verteld verhaal -een nadenkertje - uit de Afro-Amerikaanse (zwarte) verteltraditie, waarin God - na het scheppen van de wereld - vanuit zijn schommelstoel de wereld overziet en hem een beetje kaal vindt..
God was net klaar met het scheppen van de wereld. Hij ging in zijn grote schommelstoel zitten om alles nog eens rustig te bekijken. "Niet slecht, al zeg ik het zelf," mompelde hij. Hij stak een sigaar op en voelde zich tevreden, totdat hij merkte, dat de aarde er tamelijk kaal uitzag. "Ik vraag me af, hoe dat nou kon gebeuren," sprak God, "ik heb toch het idee, dat ik van plan was om meer land dan water te scheppen. Nou ja..."
Hij haalde zijn schouders op en begon zich af te vragen, wat hij zou kunnen doen om de wereld een leuker aanzien te geven. "Geef me de heggenschaar eens", riep hij en een van de engeltjes kwam aangehold en drukte hem die in de hand. Toen boog God de Almachtige zich uit zijn schommelstoel voorover en frutselde een beetje aan de takken van de bomen. Wat hij ervan afknipte, viel op het lege land, en daaruit ontstonden het gras, de struiken en de bloemen. "Niet gek", vond hij en leunde weer achterover. "Ja, zo is het een heerlijke wereld geworden." En nadat hij dat gezegd had, ging hij naar bed om van het werk uit te rusten. Een wereld scheppen is geen makkelijk karwei. Er is een boel denkwerk voor nodig om alles op de juiste plaats te krijgen, vooral wanneer het om iets gaat waaraan nog nooit eerder gedacht is. Dus God ging op één oor liggen en nam zich voor, zijn wereld de volgende dag verder te bewonderen. De volgende dag had God zijn ogen nauwelijks open, toen hij de bloemen met elkaar hoorde fluisteren. "Het is hier zo eenzaam", zei een bloem, "we zijn hier neergeplant om de aarde gezelschap te houden en omdat het er leuk uitziet, maar het is verschrikkelijk eenzaam." God schudde onwillekeurig zijn hoofd. "Mijne heren! Zo maak je het ene en nauwelijks ben je ermee klaar, of je moet alweer aan het volgende beginnen. Engelen, geef me mijn klein schaartje eens!"
Een engel bracht God de kleinste schaar, die er te vinden was. Hij boog zich over de wereld en begon van alle dingen een klein stukje af te knippen van de hemel, van de aarde, van de bomen, van de dieren, van de struiken en de bloemen. De gedachte, om je over de wereld te beklagen, was nog geen dag oud maar God had sterk het vermoeden dat er van nu af aan voortdurend geklaagd zou worden. Hij was zo woedend, dat hij niet eens meer zag, wat hij allemaal kortwiekte. Knip, knip, knip, zo ging dat. En toen hij weer in bed kroop, deed hij dat hoofdzakelijk, omdat hij geen zin had, nu weer alle klachten over die hele knipperij aan te horen. Hij had een goede reden om domweg in bed te blijven voor altijd. De wereld moest maar zien, hoe ze het met al dat klagen redde.
Welnu, toen de mensen omhoog keken en al die kleine snippertjes zagen, noemden ze die 'voorbijgefladder'. Er was geel voorbijgefladder.,dat waren de stukken, die God van de zon had afgeknipt. En er was blauw voorbijgefladder.,dat kwam van de hemel af. Het witte voorbijgefladder stamde van de sterren. Voorbijgefladder in alle kleuren wervelde door de lucht. Ja, er was zelfs voorbijgefladder met een kleur, waarvoor de mensen nog geen naam hadden.
Al dat gefladder, wat kleuren had, waarvoor nog geen namen bestonden, wervelde naar ons deel van de wereld toe. Nu weten jullie, hoe het bij ons toegaat. Wij benoemen de dingen altijd op onze eigen manier. Toen wij zwarten omhoog keken en deze dingen voorbij zagen komen, hoorden we dat de blanken ze voorbijgefladder noemden. Daar moesten we om lachen! Voorbijgefladder! De blanken moeten ook altijd helemaal hun tong kronkelen, als ze proberen te spreken. Voorbijgefladder! Wie zegt er nou zoiets? Wij hebben een andere naam uitgevonden. Die is veel makkelijker uit te spreken. Hij ligt makkelijk in het gehoor en zo hoort het ook bij een woord.
Maar de blanken zijn anders. Ze kunnen het nooit uitstaan dat wij iets voor ons zelf hebben. Ach, ach! Zodra ze denken, dat wij ergens meer plezier aan beleven dan zij, komen ze snel naar ons toe en nemen het in beslag, voordat God er iets van te weten komt. En niet alleen dat: wij delen het wel met hen, maar nog voor de zon ondergaat, gaan ze ermee vandoor en praten erover, alsof het van hen is. En zodoende noemden toen ook de blanken die dingen 'vlinders'. Ze lieten het woord in hun woordenboeken drukken, om iedereen te laten geloven, dat zij in staat waren geweest zo'n mooi woord te bedenken.
Als de dagen ineens kort zijn en de nachten evenzo, dan staat er maar één ding vast: de tijd gaat te snel
Verwelkte bloemen op het pad
verdorde bladeren in het gras. Weg, de zomer die we hebben gehad alsof hij er nooit of nimmer was.
Plassen blinken in de straat
regendruppels op een ruit. Weg, de zonneschijn tot 's avonds laat alsof de wind reeds naar de winter fluit.
De natuur, soms stil, alsof hij wacht op stormend, tempeestend weer. Weg, gezellige zwoele zomernacht
tot volgend jaar dan maar weer.
Straks worden we weer overladen door weemoedig makende nazomerkleuren, daarom genoot ik nog eens met volle teugen van het "nu" en heeft die wandeling mij deugd gedaan en inspiratie gegeven!!.
Als de ramen s ochtends ineens weer vol zitten met condens, als je de eerste bruine bladeren op de stoep ziet liggen.. Als het aan het begin van de avond al donker begint te worden, als je ineens spontaan "hij is weer voorbij die mooie zomer " begint te zingen zonder dat je het helpen kan, dan weet je het eigenlijk al: de zomer loopt inderdaad op zijn einde.
Zoals beloofd ging ik vandaag met mijn camera op pad. Voor de eerste foto's moest ik al niet ver gaan zoeken want in de tuin zijn nog steeds restanten van een overvloed aan zomer aanwezig.
Als je dit onderwerp met je fototoestel benadert dan heb je onmiskenbaar een voordeel: je hoeft niets te zeggen je kan het gewoon allemaal laten zien.
Daarom laat ik de camera het werk laten doen.
De speelse zomer
Funny prei jawel groeit zo in onze tuin!! De gewone prei verdween in de schaduw bij dit wonder
Normaal schrijf ik elke avond een berichtje op mijn weblog. Vandaag ben ik echter inspiratieloos. Waar zal ik over schrijven? Herken je dat? Van die dagen dat je echt, compleet inspiratieloos bent? Niets is goed, niets is leuk en geen enkel nieuw, verfrissend idee komt dan ook maar ergens in je op en niets of niemand kan je echt inspireren. Een dikke, vette inspiratieloze bende. En zo zit ik hier voor mij laptop en staar inspiratieloos naar het witte vlak voor mij. Ik wacht tot de schrijfflow zich van mij meester maakt. Normaal gaat dat zonder veel moeite en komen de woorden als het ware uit het niets tevoorschijn en verdwijnen in mijn toetsenbord. Maar vandaag gebeurt er niets. De schrijfmotor werkt niet, hij hapert zelfs niet hij staat gewoon stil, geparkeerd. Daarom heb ik besloten om morgen de camera te nemen en eens lekker naar buiten te gaan, nieuwe geluiden, geuren en beelden op te slaan die kunnen helpen om misschien nieuwe inspiratie te krijgen
Na wat mijn slaapgenoot vorig jaar voor had met zijn oog en wat onlangs ook een lieve blogvriending meemaakt, zoeken we hier uit of er manieren bestaan om qua voeding de ogen te ondersteunen. Zo kwamen we bij het volgende:
Het is algemeen geweten dat groenten en fruit goed zijn voor de gezondheid maar wist u dat een evenwichtige voeding ook goed is voor uw ogen? Als u elke dag groenten en fruit eet, helpt u hen immers om langer gezond te blijven.
Dit is de boodschap die de nieuwe preventiecampagne van de Brailleliga draagt en die van 13 tot 26 september over heel België wordt verspreid.
De laatste jaren heeft wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat voeding een rechtstreekse impact heeft op verschillende oogziekten zoals cataract, diabetische retinopathie en leeftijdsgebonden maculadegeneratie (LMD), de voornaamste oorzaak van blindheid in de westerse wereld Het is natuurlijk wel zo dat geen enkel dieet kan voorkomen dat onze ogen ouder worden, ook kan een dieet onze ogen niet tegen alle ziekten beschermen, want bepaalde ziekten worden veroorzaakt door andere, genetische of omgevingsgebonden factoren. Toch is voeding een factor die een rechtstreekse invloed heeft en die ons kan helpen om de risicos te beperken en onze ogen langer gezond te houden.
Hoe kan voeding het gezichtsvermogen beschermen?
In België zijn de voornaamste oorzaken van een visuele beperking leeftijdsgebonden: LMD, diabetische retinitis, glaucoom en cataract. Uit een enquête, uitgevoerd in 2009, blijkt dat acht op tien Belgen tussen 65 en 79 jaar er slechte voedingsgewoonten op na houden: te veel suikers, vetten en zout en niet voldoende groenten en fruit. Deze slechte gewoonten zijn van alle leeftijden, maar de gevolgen zijn zwaarder voor senioren. Oxidatie wordt beschouwd als een belangrijke oorzaak van de slijtage van onze organen. Tot de oxidanten behoren onder meer de vrije radicalen, erg reactieve en agressieve chemische stoffen die eiwitten, celmembranen en het DNA onderhevig maken aan oxidatie. Een deel van die vrije radicalen wordt geproduceerd door ons eigen lichaam, een ander deel is afkomstig van externe bronnen zoals tabak, alcohol, luchtvervuiling, giftige producten, ultraviolette stralen, enz. Gelukkig beschikt het lichaam over efficiënte verdedigingsmechanismen die de vrije radicalen neutraliseren we heten ze antioxidanten, die op natuurlijke wijze aanwezig zijn in voeding.
Hoe ouder men echter wordt, hoe lager de weerstand van het lichaam ook onze ogen dragen het gewicht van de jaren. Voeding die rijk is aan antioxidanten blijkt dus bijzonder nuttig te zijn om een beschermend schild op te bouwen tegen oxidatieschade.
Bepaalde vitaminen hebben ook een rechtstreekse invloed op de gezondheid van de ogen. Dat geldt onder meer voor het vitaminentrio ACE.
Vitamine A is van cruciaal belang voor het gezichtsvermogen, meer bepaald voor de omzetting van licht in de zenuwinfluxen. Een tekort aan vitamine A kan leiden tot stoornissen van het nachtzicht of tot het droge ogen syndroom. Vitamine A vinden we onder andere terug in eigeel, lever, boter, volle zuivelproducten en als provitamine A in heel wat groenten en fruit.
Vitaminen C en E zijn uitstekende antioxidanten en helpen het ontstaan en de ontwikkeling van cataract en LMD te voorkomen.
Vitamine C zit in heel wat fruit (sinaasappelen, pompelmoes, zwarte bessen, kiwi, blauwe bosbessen) en groenten (kolen, paprika, waterkers, zuring).
Vitamine E haalt men uit plantaardige oliën, volkoren granen, groene bladgroenten en oliehoudende vruchten zoals noten, hazelnoten en amandelen.
Het vitaminentrio ACE kan men best aanvullen met vitamine B2. Die speelt een cruciale rol in de activiteit van de enzymen die de ogen beschermen tegen en behoeden voor de vorming van cataract.
Vitamine B2 is aanwezig in biergist, volkorenbrood, zuivelproducten, groene groenten, lever en amandelen.
Magnesium, zink, selenium zijn mineralen die in uiterst kleine hoeveelheden in ons lichaam voorkomen, maar onmisbaar en bijzonder heilzaam zijn voor de ogen. Vlees is een belangrijke bron van selenium, maar opgelet, het bevat ook veel ijzer, dat een oxiderende werking kan hebben. Selenium zit ook in schaaldieren, vis, volle granen en over het algemeen ook in eiwitrijke producten. Voedingswaren rijk aan magnesium zijn zwarte chocolade, peulvruchten zoals bonen, erwten en linzen, volle granen, gedroogde vruchten (noten, amandelen, enz.). Zink halen we onder meer uit vis en schaaldieren, vlees, volle granen, volkoren brood, eieren, soja en tarwekiemen.
Vetstoffen zijn onmisbaar voor een gezond lichaam en in het bijzonder voor onze hersenen en onze ogen. Toch moeten ze met een gepaste doordachtheid worden gekozen en goed worden gedoseerd, want de slechte reputatie die vetten hebben opgebouwd, is vaak terecht.
Belangrijk voor gezonde ogen zijn in het bijzonder de omega 3-vetzuren die we in plantaardige oliën (vooral koolzaad- en notenolie), maar ook in veel vissoorten en dan in het bijzonder de vettere vissen zoals zalm, haring, makreel en sardines, aantreffen.
Het lycopeen dat we in tomaten en verwante producten (tomatensaus en -sap ), roze pompelmoezen en watermeloen aantreffen, beschermt de ogen overigens ook erg goed.
Wortelen zijn rijk aan betacaroteen, een pigment dat zich in het lichaam omzet naar vitamine A. Andere pigmenten van de familie van de carotenoïden, in het bijzonder luteïne en zeaxanthine, bieden ook een goede bescherming. Ze zijn beide sterk aanwezig in de macula, de centrale zone in de retina die verantwoordelijk is voor het scherptezicht en de waarneming van kleuren. Ze filteren ultraviolette stralen en neutraliseren vrije radicalen. Deze twee pigmenten zijn terug te vinden in eigeel, gele of oranje groenten en fruit (wortelen, maïs, pompoenen, mandarijnen en meloenen), en in groene groenten (spinazie, broccoli, erwten en zuring).
Bepaalde studies tonen aan dat het veelvuldige gebruik van fruit en groenten die luteïne en zeaxanthine bevatten, het risico op LMD beperken en de vorming van cataract vertragen.
Antioxidanten zitten in alle lagen van de voedselpiramide, maar ze zijn het talrijkst in het rijtje van de plantaardige voedingsmiddelen, dus in groenten en fruit. We hoeven echter niet onmiddellijk vegetariërs te worden, maar het is aangeraden om elke dag meer plantaardig te eten: 5 porties groenten en fruit (van 80 tot 100 g) per dag, bij minstens elke maaltijd, met voldoende afwisseling tussen de verschillende kleuren en tussen rauw en gekookt. Het is echter ook belangrijk dat we regelmatig volkoren graanproducten en kleine porties peulvruchten (bonen, erwten, linzen) in ons menu opnemen.
Ik weet niet wat jullie ervan vinden maar wij hebben hier de porties groenten en fruit - die toch al veelvuldig op tafel kwamen - sinds vorig jaar nog opgedreven en... het is nog lekker ook!
Er staan hier in de tuin een paar kanjers van bomen. Ze zijn zowat 33 jaar oud. Als ik daar naar kijk dan gaan zoveel gedachten en herinneringen door mijn hoofd. Maar die bomen .. ze verdienen een ode!
Het aller mooiste aan een boom vind ik toch wel zijn geheel. De grote
imposante vorm, begin- nend bij de kruin. De
top niet kunnen zien, de leeftijd niet kunnen schatten. Grote, grimmige vormen van een
stam. Alles wijst erop dat die reus
er al een tijdje staat. En met de dag wordt hij groter.
Tot men vindt dat het tijd is om hem om te hak ken. Dan zal de ooit zo machtige reus er niet meer zijn. Daarom kunnen we best zuinig zijn met deze vrienden, want daar begint het leven ...
Overstromingen in Pakistan met catastrofale gevolgen, Queensland Australië dat onderloopt door noodweer, vulkaanuitbarstingen in IJsland en Sumatra, aardbevingen in Christchurch Nieuw - Zeeland met een kracht van 7 op de schaal van Richter, overstromingen in Guatemala, nu al sneeuw in de Alpen (Oostenrijk), veranderde klimatologische omstandigheden, moet ik nog verder gaan? . Toeval of is er wel degelijk iets aan de hand? Moeten we ons echt zorgen maken?
En zo kom ik automatisch bij 2012. " Nog nooit van gehoord ", zeg je? Ook niet over Mayakalenders die dan eindigen, de voorspellingen van Nostradamus ? Dan probeer ik het even kort uit te leggen
Al sinds ik nog thuis woonde, werd ik geboeid door theorieën over zwarte gaten, melkwegen Nostradamus enz.. In mijn ex schoonbroer die heel wiskundig aangelegd was vond ik een klankbord en we waren meer dan eens in stevige debatten gewikkeld als we daarover begonnen. Mijn vechtgenoot is wel geïnteresseerd in al die wetenschappelijke fenomenen maar minder in de mystiek of hype die er mee samen gaat. Dat neemt niet weg dat ik van op een zijlijn dat allemaal toch blijf volgen.
Al sinds het begin van de mensheid worden er jaartallen vastgelegd voor het einde van de wereld. De meest recente die wij hebben meegemaakt, was het jaar 2000. Niet alleen werd ons angst ingeboezemd door de millenniumbug die ons naar de nieuwe Middel-Eeuwen zou sturen, maar ook werd er gesproken over Nostradamus die het einde van de wereld voorspelde. Veel voorspellingen van Nostradamus zouden al zijn uitgekomen, dus het einde in 2000 was ook een feit. Nu 10 jaar later gaat nog steeds alles zijn gangetje.
Ik kan me nog een documentaire in de 90-er jaren herinneren over het einde in 2000 voorspeld door Nostradamus. Er werd een kwatrijn aangehaald waarin hij sprak over een vuurrode lucht die ons einde zou worden. Dit werd geïnterpreteerd door de experts als een derde wereldoorlog tussen de VS en China waarbij kernwapens ons einde zouden betekenen. Toevallig zag ik vorige week een opgenomen documentaire over Nostradamus in het kader van 2012. Nu werd opeens gezegd dat hij het einde ook in 2012 voorspelde (10 jaar geleden was het dus nog 2000). En weer werd een kwatrijn aangehaald over . Jawel hoor, de vuurrode lucht, precies hetzelfde kwatrijn als 10 jaar geleden, waarin de rode lucht toen een lucht vol kernwapens was. Nu bleek de vuurrode lucht opeens een brandende zon te zijn en dat zou de aanleiding zijn van het broeikaseffect. Feit is dat de kwatrijnen van Nostradamus zo vaag zijn, dat ze op allerlei manieren geïnterpreteerd kunnen worden.
Maar er is meer dan Nostradamus nl de Mayakalender. Prima, de Maya´s waren intelligente astrologen en ze maakten een kalender van een periode van 26.000 jaar waarin de aarde een rondje maakt en begint en eindigt als centrum van de melkweg. Deze uitlijning vindt plaats op 21 december 2012. Volgens de Maya-interpretatie van de Azteekse Tzolkin-kalender komt er op 21 december 2012 een einde aan een astronomische cyclus van 26.000 jaar. Het unieke van dat moment is dat een aantal planeten binnen ons zonnestelsel dan op één lijn staan in het hart van ons Melkwegstelsel.
Oké, mooi uitgedokterd maar hoezo is het einde van deze kalender dan opeens het einde van de wereld? Het lijkt mij nogal straf dat op 20 december de bloemetjes en bijtjes nog vrolijk rondvliegen en dat 1 dag later miljoenen jaren evolutie in 1 klap zal verdwijnen.
Maar zal alles wel in één klap gebeuren?
Het broeikaseffect is gaande, dat ziet iedereen, ook de klimaatverandering, dat merken we elk jaar vermits sinds de negentiger jaren elke zomer warmer is geworden tov het jaar ervoor.( juli was toch ook te heet, aug zorgde dan voor compensatie). De poolkappen smelten en het milieu wordt vervuild, dus iedereen beseft wel dat we fout bezig zijn. Natuurrampen zoals orkanen, aardbevingen, overstromingen zullen inderdaad toenemen, maar of het definitief ons einde zal worden, betwijfel ik en al helemaal of dat zo specifiek voorspeld kan worden op 21 december 2012! Stel dat de Maya's gelijk krijgen dan zouden we technisch een soort nultoestand kunnen krijgen in de draaiingen van de elektromagnetische velden van ons zonnestelsel ( omdat alle planeten op één lijn staan). Volgens de overleveringen van de Hopi indianen zou die toestand drie dagen duren, drie dagen van leegte en duisternis. Daarna kunnen de magnetische polen omkeren. Maar wie kan zeggen of dat klopt? Hoe het ook zij, de Maya-telling begint dan opnieuw met het jaar nul.
Zoals de aarde om haar eigen as draait, zo draait de maan om de aarde en de aarde op haar beurt weer om de zon. Deze cycli kennen we allemaal, omdat we die constant in ons leven ervaren: de eerste duurt een dag, de tweede duurt een maand en de derde duurt een jaar. Maar er is meer. Zo beschrijft onze zon (en dus ook haar bijbehorende planeten) op haar beurt weer een baan. En zo zijn er nog een aantal relatief kleine en veel grotere cycli, zoals b.v. de rotatie van het melkwegstelsel om haar eigen as (ca. 225 miljoen jaar) en de baan die het melkwegstelsel op haar beurt weer om de "Grote Centrale Zon" beschrijft. Maar de effecten van deze cycli kennen we niet, omdat die veel te lang duren voor ons relatief kort leven op aarde.
Op dit moment hebben we te maken met een aantal cycli die in 2012 vrijwel gelijktijdig samenvallen. Om een beeld te kunnen vormen wat er precies kan gebeuren gedurende de overgangsdagen in 2012 kan het volgende verhelderend werken: We zullen om te beginnen "gebombardeerd" worden met een enorme hoeveelheid energie. Deze energie is een kosmische energie, een soort levenskracht, een energievorm die er eigenlijk altijd is, maar waarvan we ons over het algemeen niet bewust zijn. Deze energie is essentieel voor alles wat leeft en komt straks in overvloed naar ons toe. Het zal ons bewustzijn drastisch veranderen: we gaan van de 3e dimensie naar de 4e en de 5e dimensie.
Het begrip dimensie is een moeilijk te begrijpen fenomeen. De drie ruimtelijke dimensies (lengte, breedte en hoogte) kennen we allemaal. We voegen daar nog het begrip tijd aan toe (ook al hebben we daar een totaal verkeerd beeld van) en dan hebben we onze vier-dimensionale wereld. Maar er zijn meer dimensies: Albert Einstein heeft ooit berekend dat er minstens zes moeten zijn. Wij krijgen er door deze hele ontwikkeling in 2012 in elk geval een vijfde dimensie bij.( dat is wat verondersteld wordt)
Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
Dat wordt lastig. Hoe leg je b.v. aan een blinde uit wat het verschil is tussen groen en blauw? Als iemand geen referenties heeft aan wat voor kleur dan ook, kan die zich daar geen voorstelling van maken. Toch is dat het begrip 5e dimensie het best uit te leggen aan de hand van zintuigen. We krijgen er door die hogere energie a.h.w. een zintuig bij, een zintuig dat ons letterlijk meer laat zien, te vergelijken met het zien van aura's en geesten. Dat is nu nog voor een relatief kleine groep mensen weggelegd, zoals paragnosten en helderzienden, maar straks wordt dit gemeengoed voor iedereen. Verder ga ik hier niet op in, het boeit mij wel maar ik wil jullie er niet teveel mee lastig vallen!
Eindconclusie: ik zal de voorspellingen niet als een onweerlegbaar feit aannemen en blind vertrouwen en met de handen in het haar in angst afwachten op het einde de 21e december 2012. Ik denk dat we op 25 december 2012 nog gewoon rond de Kerstboom zullen zitten. Maar goed, iedereen heeft natuurlijk het recht om te geloven wat hij/ zij wilt en zeg nu zelf.. het boeit toch om te ontdekken hoe ander culturen en wetenschappers met de materie omgingen zoveel eeuwen terug!.
Dat was wat er in het trouwboekje stond van pasgetrouwden in de jaren 1917. Toen ik onlangs het trouwboekje van mijn grootouders in handen kreeg, heb ik eens goed gelachen maar ik vind het echt de moeite om bij te houden en te koesteren en ik wil het graag met jullie delen.
X. - Gezondheidsleer der eerste jaren. - Raadgevingen aan de huismoeders. I Voorkomen is beter dan genezen; eenige wel begrepen gezondheidsvoorzorgen op eene verstandige manier toegepast, zijn voldoende om later veel geld, drogen, pijnen en nutteloos verdriet te sparen. Ongeveer het vierde deel der kinderen sterven vooraleer zij hun eerste jaar voltrokken hebben; de groote meerderheid ervan zijn slachtoffers der onwetendheid, van de slenter en van de vooroordeelen. Om dien overgrooten doodstol in te perken, welke tevens het gezin en de samenleving bedroeft en verarmt, is het noodig zekere grondbegrippen van gezondheidsleer met het oog op de kinderen te verspreiden, grondbegrippen die onmisbaar zijn voor moeders wier bezorgdheid moet verlicht worden door de lessen der wetenschap en der ondervinding. Dit is het doel der tegenwoordige bekendmaking.
1. -REINHEID. De reinheid is eene onmisbare voorwaarde voor de gezondheid. Het kind moet minstens een maal daags geheel en zooveel mogelijk in een bad of eene kuip gewasschen worden; gedeeltelijke wasschingen zullen plaats hebben onmiddellijk na iedere bevuiling en zullen gedaan worden met eene spons of eenen zachten doek, in zuiver lauw water nat gemaakt. De spons en de doek die tot de zuivering van het kind gediend hebben, moeten zorgvuldig na iedere bewerking, in warm water gewasschen worden.
II. - KLEEDING. De doeken waarin het kind gedraaid wordt, zullen zacht, licht en warm zijn; de bussel mag onder geen voorwendsel gesloten worden tot de bewegingen te beletten; hij moet met zekerheidsspellen of linten vastgemaakt worden. De navelband moet ten minste gedurende de eerste maand behouden worden.
lIl. - KAMERS. Evenals de plant, kan het kind niet opgroeien in eene plaats van zuivere lucht en licht beroofd. Het is dus noodig dat de kamer waar hetzelve verblijft, ruim, helder en verlicht zij. Geene uitwaseming of hoegenaamde geur mag daar geduld worden; men zal zorgen dat de luchtgesteldheid er altijd gematigd zij.
IV. - BED. Het gebruik van beweegbare wiegen is nadeelig; hare wiegelingen en schommelingen stillen het kind, wel is waar en bereiden het tot den slaap, maar oefenen eenen nadeeligen invloed op zijne hersens en zijne maag uit. Het kind moet een afzonderlijk bed deken hebben; talrijke voorbeelden bewijzen hoe gevaarlijk het voor zijne gezondheid en zelfs voor zijn leven is, het met groote menschen te laten slapen. Dat bed deken moet 's winters in eene zachte luchtgesteltenis gehouden worden, bij middel van eenen bol, eenen stoop of welkdanig ander vat warm water inhoudende. Het zal met eene lichte neteldoeken gordijn voorzien zijn.
V. - SLAAP. Hoe jonger het kind is, hoe meer rust het noodig heeft. Gedurende de eerste dagen van het leven, is zijn tijd tusschen den slaap en de spijzing verdèeld; na drie maanden en tot drie jaren, is een slaap van eenige uren 's namiddags nog noodig; de oogenblikken van rust moeten altijd regelmatig van elkander gescheiden en in acht genomen worden. Geene verzachtende of slaapdrank mag aan het kind ingegeven worden zonder voorschrift van eenen geneesheer, want het gebruik ervan kan de gezondheid en zelfs het leven van het kind in gevaar stellen.
VI. - LUCHT EN BEWEGING. Het kind mag vóór den tienden of den vijftien den dag niet buiten gebracht worden, tenzij de luchtgesteldheid zeer zacht zij. Het kind moet dagelijks uitgaan; de al te sterke of vochtige koude is de eenige hinderpaal daartegen. ' De kleederen moeten noodzakelijkerwijze volgens de luchtgesteldheid veranderen; die van wollenstoffen gemaakt zijn vooral in onze luchtstreek te verkiezen. . Het gebruik van kleine wandelkoetskens is nadeelig indien zij niet op volmaakte wijze op springveren hangen. Men moet zich niet haasten het kind te doen loopen; het moet Ieeren op den grond kruipen en alleen opstaan. Men moet dus het gebruik van leibanden, wagens, loopmanden, enz. verwerpen, welke nutteloos, zooniet nadeelig zijn voor de natuurlijke ontwikkeling van het lichaam.
VII. - VOEDSEL. Tot negen maanden is de vrouwenmelk en vooral de moedermelk het oprechte voedsel van het kind; van drie of vier maanden mag men eene andere spijs (pap, enz.) bijvoegen, maar volgens de raadgevingen van eenen geneesheer. Gemengd voedsel, dat is te zeggen, bestaande te gelijkertijd uit vrouwenmelk en eene andere spijs, is bijna altijd nadeelig voor de zeer jonge kinderen. Gedurende de eerste maand van het leven geeft men, bij gebrek aan melk van de moeder of van eene gehuurde voedster, koei- of geitenmelk voor de helft met zuiver water gemengd en een weinig gesuikerd. Gedurende de twee volgende maanden, mengt men ze met een derde water en later mag men ze zuiver geven; de mengeling mag maar op het oogenblik van het innemen gebeuren. Het gebruik van melk eischt eene volstrekte zuiverheid aangaande de gebezigde vaten, vooral indien men gebruik maakt van de zuigflesch; beroemde geneesheeren denken, overigens, dat de zogenswijze de gevaren van ziekte en dood bij de kinderen grootelijks vermeerdert. De eenige zuigflesschen waarvan het gebruik mag aangeraden worden zijn de glazen zuigflesschen, zonder darm, waarvan den hals van eenen tepel voorzien is.Zij moeten zorgvuldig met vol water gewasschen worden, na elk gebruik om de goede hoedanigheid der melk, al te dikwijls vervalscht, te verzekeren, moet men ze minstens tien minuten laten koken (Men kan zich van eenen aarden pot met Platten bodem en uitgezette of 'wijde randen bedienen om het langdurig koken der melk te vergemakkelijken. Door het gebruik van dezen pot is de opkoking volkommen en de vernietiging der kiemen (ontkieming) der melk is beter verzekerd.) en het vat dat ze inhoudt, zorgvuldig sluiten. Men vindt in den handel verschillende zeer toegepaste stelsels bijzonder in dat doel verveerdigd. Van 7 tot I0 maanden, mag het kind, behalve de melk, een matig gebruik van pappen, eieren en vleeschsap maken. Later zal het voedsel afgewisseld zijn en in den dag op regelmatige uren verdeeld worden; de overdaad van spijzen of van eene bijzondere spijs is altijd nadeelig; zij is evenzoo te vreezen als de slechte hoedanigheid der spijzen; zij verwekt insgelijks de ontsteking der maag en der darmen, ziekten waarvan zoovele kinderen sterven. De spijzen buiten de maaltijden gebruikt, de lekkernijen, het suikergoed, de koeken, enz., moeten voor dezelfde reden uit de voeding der jonge kinderen weggelaten worden.
VIII. - VERSCHILLENDE RAADGEVINGEN. 1. Men moet eenen geneesheer raadplegen voor elke stoornis voorkomende in de werkingen van het kind, daarbij begrepen den afgang welke ten onrechte als heilzaam beschouwd wordt als het kind tanden krijgt, den uitslag en de vuiligheid op het hoofd, de ontstekingen met uitlóop van het inwendige en den omtrek van het oor, enz. 2. Het nieuw geboren kind kan aan de oogen met eene zeer gevaarlijke en besmettelijke ziekte aangetast zijn, die in 24 uren het onherstelbaar verlies van het gezicht kan verwekken. Het is vooral in dat geval dat men de geneesmiddelen van eenvoudige vrouwen moet vermijden en onmiddelijk de verstandige zorgen van eenen geneesheer inroepen; al te dikwijls zijn de ouders genegen dezelve te verwaarloozen en ze aan te zien als eene eenvoudige valling der oog. De kwaal begint met eene roodheid aan de oogen en is vergezeld van uitloop; zoodra deze teekens zich opdoen, moet men den geneesheer roepen.
3. Men moet geheel en gansch het gebruik van kleine proppen, gewoonlijk zuigdogtjes genoemd, afkeuren, welke gebezigd worden om den honger te bedriegen of het geschreeuw van het kind te stillen. Dit gebruik veroorzaakt veelal mondzweertjes
4. Het hoofd drukken of kneden onder voorwendsel den vorm ervan te verbeteren en de borsten van den nieuwgeborene ledigen zijn ongerijmde daden welke denzelve aan erge gevaren blootstellen. 4. Het is eene doling van te gelooven dat men in de eerste maanden vàn het leven van het kind niet mag doen inenten, want de pokinenting welke niet de minste pijn veroorzaakt, bevrijdt van de pokken, waarvan men op elken leeftijd en op alle seizoen kan aangetast worden. Men kan niet vroeg genoeg daartoe zijnen toevlucht nemen, vooral in tijde van besmettelijke ziekte.
5. Vóór het inenten, is het noodig de deelen van het lichaam waar de bewerking moet gebeuren, zorgvuldig met zeep te wasschen.Deze verrichting mag overigens slechts door den geneesheer uitgevoerd worden; zeven dagen na de inenting, moet het kind den inenter aangeboden worden, die alleen in staat is de hoedanigheid der pokkenpuistjes te bestatigen. 1ndien de staat ervan aanduidde dat de inenting niet gelukt heeft, zou dezelve onmiddellijk moeten herbegonnen worden.
6. De buikloop( afgang) brengt het kind altijd in groot gevaar bij deze evenals bij elke andere stoornis in de levensverrichtingen van het kind moet men zich haasten eenen geneesheer te halen.
7. De pokinenting is het eenig zeker behoed middel tegen de pokken. Zij begunstigt geenszins de verspreiding der besmettelijke pokken en voorbereidt tot geene andere ziekte. De eenige middel om een einde te stellen aan de besmettelijke pokken, is integendeel van terwijl zij heerschen, het grootste getal mogelijk inentingen en herinentingen te doen. Men kan aan de huisgezinnen, waar een geval van pokziekte voorgekomen is, niet genoeg aanraden, van alle personen zonder onderscheid, die in de nabijheid van den zieken zijn, te laten herinenten. De entstof is in alle jaargetijden even werkdadig en zij levert des winters niet meer gevaar op dan in het zomergetijde. De behoedende kracht der inenting duurt van 12 tot 15 jaren voort; dit tijdstip verloopen zijnde, is het geraadzaam tot de herinenting over te gaan. De herinenting die geene ware koepokken heeft voortgebracht, moet rond de vier of vijf jaar hernieuwd worden. Na de inenting zal men eenvoudig den arm bedekt houden met een stuk fijn linnen. De koorts die somwijlen het opkomen der puisten vergezelt, is gansch zonder gevaar. Wanneer een kind door eenen besmettelijke ziekte is aangetast, moet men zorg dragen het zooveel mogelijk af te zonderen van andere kinderen. Het bevuild linnen moet in kokend water gestoken worden.
Ik weet door de "overlevering" dat mijn pa de raadgevingen onder nr VIII (3) vermeld niet goed heeft gelezen . Terwijl ons ma in het moederhuis lag te bekomen, moest ik op de gemeente "aangeven worden". Pa, de peter en meter namen plichtsgetrouw het bundeltje " ik " mee om de aangifte gestalte te geven, blijkbaar was dat toen de gewoonte! Daarna moest dat heugelijke gebeuren doorgespoeld worden en van het ene kwam het andere. Terwijl de nonnen ma's kamer bestormden met de vraag waar ze zo lang bleven met " dat kind " en dat het etenstijd was en ze alle litanieën moest aanhoren, was er al lang een oplossing gevonden voor "dat kind ". Men had een " dièze" (= klontje suiker in bier gedoopt en in een doekje gedraaid) in mijn mondje gestoken . Naar het schijnt stopte het blèten meteen al kwam ik wel terug bij ma met een plakmondje van jewelste!! Er werd daar een hartig woordje gezegd door de nonnen, tegen pa en co maar misschien verklaart dat nu wel het één en ander over " yours truly " als jullie begrijpen wat ik bedoel!
''Leuk om hier even uit te rusten'', zeg ik tegen de oude man die naast me op het bankje komt zitten. ''Inderdaad, maar ach....ik word oud''.
''Als we niet jong sterven ontkomen wij daar niet aan meneer'', antwoord ik.
Oud is een rekbaar begrip. Iemand is op zijn veertigste relatief oud als hij op zijn eenenveertigste verjaardag na een hap van de taart ineen zakt.
''Ik ben al tachtig, hoe oud bent u?''
''Vijfenzestig'', antwoord ik.
''Dan heeft u nog een flinke tijd voor de boeg'', zegt de oude man met een stellige zekerheid. Ik weet niet waar die stelligheid vandaan komt, maar in zijn ogen ben ik nog relatief jong zoals dat zo mooi heet. Het is heel vaak zo dat oude mensen graag en met trots hun leeftijd vertellen. Er zijn er zelfs bij die je vragen naar hun leeftijd te raden. Dat zijn meestal degene die er veel jonger en ook levenslustig uitzien, ons ma was er ook zo eentje.. Wij mensen denken te kunnen te manipuleren met leeftijd.
Kinderen doen vaak net of ze ouder zijn en veel volwassenen halen de gekste capriolen uit om jonger te lijken. Er zijn smeersels op de markt met ingewikkelde namen die geen zier helpen, maar de illusie is óók mooi. Als mensen een bepaalde leeftijd bereikt hebben en beseffen dat met Vadertje Tijd niet te spotten valt (omdat hij lacht om de illusie van mensen) komt bij velen de berusting. Dat is maar goed ook want komt die berusting niet dan zie je vaak een potsierlijk conflict tussen enerzijds de leeftijd en anderzijds de manier hoe men zich kleedt en opmaakt.
''Morgen is mijn kleinzoon jarig, en daar ga ik morgen gezellig heen'', zegt de oude man met een vertederende lach, ''het is al een hele knul''. ''Ik weet zeker dat u morgen een mooie dag zal hebben'', glimlach ik terug. Want je moet toch ergens vanuit kunnen gaan en een zekerheid hebben is altijd mooi.
Nochtans morgen is óók een illusie. Iedereen heeft het over morgen, maar niemand heeft morgen ooit gezien. Elke keer als morgen kom verdwijnt het in vandaag. Ik heb het laatst uitgeprobeerd. Om één seconde voor middernacht was het vandaag, maar toen de klok twaalf uur sloeg was het wéér vandaag. Morgen was een illusie gebleken en had nooit bestaan. Maar iedereen heeft het over morgen. Zo leven wij altijd kijkend naar morgen, starend in het niets zogezegd.
Zo ben ik er achter gekomen dat er alleen het nú is, dit is het enige waarin we kunnen zijn. We kunnen geen seconde terug en ook geen seconde vooruit. We zitten als het ware gevangen in dit moment.
''Wil je een sigaretje'', vraagt de oude man die al tachtig jaar is.
''Neen, ik heb nooit gerookt " zeg ik en tussen twee halen zegt mijn gezel met een glimlach:
" Ik zat laatst in een koffiehuis en tegenover mij zat een man die terwijl hij aandachtig de rouwadvertenties las met een nasale stem zei: ''Er zijn er weer heel wat gestopt met roken''
.
Die man had gevoel voor humor dacht ik zo!
''Ik stop niet meer ach...op mijn leeftijd. Er staat op die pakjes 'Rokers sterven jonger', maar ze zijn heel slim en zetten er geen leeftijd bij."
''Zo houden ze een flinke slag om de arm'', zeg ik, '' maar ik moet er weer vandoor, ik wens u een hele fijne dag morgen met uw kleinzoon".
De fietstocht naar huis leek korter na dit gesprek, die oude man had mij iets gegeven om over na te denken. Vandaag sta ik ook even stil bij de herinnering aan die apocalyptische beelden van 9/11 nu alweer 9 jaar geleden...
Soms valt de inspiratie voor een logje je zo in de schoot. Je leest wat en dat doet je denken aan iets anders en ... dan komt het logje zo uit je pen ( euh toetsenblod) gevloeid.
"Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een
kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken.
Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.
Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.
Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon."
Toen ik dat las, dacht ik aan iets wat we zelf ondervonden - een paar jaar geleden - toen een kuikentje niet uit het ei geraakte. Ik hoorde het piepen achter de schelp, het boren met de eitand bleef aanhouden en uiteindelijk gaf de moederkip het uitbroeden op. Dat was het moment waarop ik besloot om de natuur een handje te helpen. Met een eindeloos geduld (niet vanzelfsprekend bij mij) heb ik het kuikentje meegeholpen om uit het ei te geraken en was ontzettend blij toen de " bevalling" eindelijk achter de rug was. Ik heb het kuikentje onder de lamp gezet en beetje bij beetje zien opfleuren tot ik met pijn vaststelde dat het kipje langs één kant verlamd was. Ik kon het beestje niet bij de andere kuikentjes zetten want ze zouden het zo doodpikken. ( survival of the strongest, weet je). Het werd elke dag een zielige bedoening om het vogeltje te zien strompelen en te proberen om te overleven. Had ik de natuur maar geen geweld aangedaan en gewoon haar gang laten gaan!!.. Ik heb het diertje persoonlijk verzorgd en grootgebracht maar uiteindelijk heeft de natuur teruggenomen wat haar recht was...
Ik dacht hier terug aan toen ik de tekst las ...
Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf zouden toestaan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we nooit zo sterk worden als wat we nu zijn. Dat is de les die ik hieruit leerde.
Straks is het weer zover ,de herfst komt er aan en de winter maakt daarna de cirkel rond.. Gelukkig is dat een zekerheid die nog steeds opgaat. In de tuin bemerkte ik de eerste paddenstoelen een teken dat de natuur aan het afbreken is en zich klaarmaakt voor de komende winter.
De wereld kan niet zonder die fascinerende paddenstoelen.
Paddenstoelen hebben de mensheid altijd al geïntrigeerd. Niet alleen de rijkdom aan vormen en kleuren is opvallend, maar vooral ook de soms toegeschreven mystieke eigenschappen.
Alleen de naam paddenstoel refereert al naar een magische, spirituele en duivelse sfeer.
Associaties met kabouters, heksen, gifmengers, de duivel, slangen en padden zijn dan snel gemaakt.
Namen als heksenkring, heksenboleet, heksenbezem, duivelsei, duivelsbrood hebben daar van alles mee te maken. Keizersamaniet, pagemantel, ridderzwam daarentegen verwijzen naar hogere en betere sferen.
In mythologische en religieuze verhalen hebben paddenstoelen dan weer een bijzondere betekenis. Het is een middel om in een roes of trip te geraken om zo de goden te ontmoeten. De eigenschappen van die schimmels zijn niet meer weg te denken uit ons bestaan. Bomen en struiken leven ermee in symbiose, de geneeskunde bedient zich ervan. Ze leveren een wezenlijk bestanddeel aan ons voedsel.
Voor sommigen is het een fluitje van een cent maar voor mij is het niet eenvoudig om mijn gewicht onder controle te houden. Ik probeer er met vallen en opstaan wat aan te doen. Maar met meer vallen dan opstaan. Het blijft me achtervolgen.
Mijn sporadische zomerfietskuren hebben wel een positief effect, maar met de wintermaanden voor de deur zie ik dat niet meer zo erg zitten en fietsen op een hometrainer hou ik niet lang genoeg vol. Ik las ooit in een tijdschrift dat er een (bijkomende) reden bestaat waarom er teveel kilootjes aan hangen: ik slaap s nachts onvoldoende. 6 à 6u1/2 per nacht is ruim een uur te weinig! 7u 1/2 is de ideale slaaptijd.
Een groep wetenschappers van het Cousins Center for Psychoneuroimmunology van de University of California te Los Angeles, beweren zelfs dat je kan vermageren door voldoende te slapen! Hoe komen ze daar nu bij?
Het is bekend dat er twee hormonen zijn die de eetlust regelen: ghreline en leptine. Sommigen onder jullie zullen misschien weten dat ghreline bekend staat als het hongerhormoon. De Amerikanen hebben nu ontdekt dat als je onvoldoende slaapt, het gehalte van ghreline in het bloed stijgt. Je krijgt daardoor een sterker hongergevoel. Tezelfdertijd daalt bij weinig slapers het gehalte van leptine in het bloed. En leptine geeft je nu juist een gevoel van voldaanheid.
Dus: door te weinig slapen krijg je meer honger en het gevoel van er kan nog altijd wel een hapje bij. De gevolgen zijn dus niet te overzien. En het wordt nog erger!
Door te weinig slaap verhoogt ook het gehalte van het stresshormoon cortisol
En gestresseerde mensen hebben de neiging om meer calorierijke dingen te snoepen. Komt daar nog bij dat onze hersenen gedurende de diepe slaapfase groeihormoon produceren dat de vetverbranding stimuleert. Niet bij kortslapers dus
Vandaar om te vermageren: diëten, bewegen en voldoende slapen. Ik probeer het. Maar vroeger naar bed zal mij niet goed lukken. Ik ga dus maar mijn middagdutje met 1u moeten verlengen!!
Vandaag is het weer zover, het nieuwe turnseizoen gaat van start en ik zal het geweten hebben!!
Heb jij ooit al eens de kabouterdans gedaan rond de tafel met een bende kleuters achter je aan? Denk dan maar niet dat je er zo vanaf komt! Kleine " generaaltjes" zijn het. Als je het na zo'n kwartier voor gezien wil houden dan begint het pas voor hen! "Nog eens oma, nog eens oma" en ...... je blijf dus maar doorgaan! Dat je er na een tijdje blazend en puffend bijloopt, vinden ze nog grappig ook! Dit is het sein voor hen om ook hoorbaar te blazen en te puffen. Ze denken zeker dat het bij het spelletje hoort! Als je dan uiteindelijk uitgeteld het spreekwoordelijke bijltje erbij neerlegt, dan weet je dat er dringend wat aan die conditie moet gedaan worden..... Zo ben ik indertijd in de turnles terecht gekomen en ga ik vanaf vandaag terug elke maandagmorgen een uurtje intens turnen met de senioren!! Omdat ik het echt meen voeg ik er sinds dit jaar ook nog de vrijdagnamiddag bij met 1 uur turnen en daarna 1 uur zwemmen... Als dat dan nog niet volstaat dan weet ik het ook niet meer!
Nochtans heb ik er geen moeite mee om mezelf te relativeren en toe te geven dat ik nu eenmaal geen 3x7 meer ben, dat mijn botten kraken en dat mijn lenigheid helaas ver zoek is! Maar we werken eraan, mooi in groep, braafjes de oefeningen uitvoerend die ons zijn opgelegd. Nochtans..... had je mij zo'n 30 j terug gezegd dat ik zo collectief aan zelfpijniging zou doen dan had ik je met een schuine blik bekeken.
Toen ik op mijn 21ste de schooldeuren achter mij dicht trok, nam ik mij voor nooit meer een " massamens" te zijn! Ik zou zelf wel bepalen wat ik wel of niet deed en hoe en wanneer!! Wat stel ik nu vast, zoveel jaren later..... dat ik weer mooi in het rijtje loop en braafjes doe wat men vraagt: armen omhoog, hielen tegen het zitvlak, in huppelpas rondlopen en ga zo door.......Maar wat nog erger is, ik laat het nu zelfs toe dat ik mezelf pijnig met al die buik- en rugspieroefeningen en waarom? Allemaal onder het motto dat de conditie moet bijgewerkt worden. Dat klinkt toch veel beter dan toe te geven dat het veeleer is om de opkomende "Michelinbandjes" te bedwingen!!!.
Dus als ik vanaf morgen elke dinsdag en zaterdag 's morgens opsta en de pijn grimassen op mijn gezicht tovert, dan zal ik maar denken " No pain, no gain!
PS.1 Als de lettertjes er morgen wat scheef bij staan dan heeft het niets te maken met een extra glaasje, het is maar dat jullie het weten!
PS.2 Een heel dikke proficiat en verjaardagsknuffel voor onze oudste kleinzoon die vandaag 8 wordt!
Het is weeral september en daaraan link ik meteen de kermissen. Toen ik nog thuis woonde, was de attractie van het jaar voor het jonge volkske de kermis in Izegem de eerste week van september. Intussen is het weeral jaren geleden dat ik nog eens uitgebreid de kermis afschuimde. Sinds mijn ervaring met de Sinksenfoor jaren terug hoeft het niet meer zo persé voor mij. Het begon met de kinderen die absoluut eens de foor van dichtbij wilden zien.
Het gezegde, van je familie moet je het maar hebben, was hier heel toepasselijk. Ik kon niet direct een smoes verzinnen en zat er dus aan vast.
Heel eerlijk gezegd vind ik dat hele kermis gedoe maar niets en zeggen dat ik in mijn " jonge jaren" daar wel van hield. De Sinksenfoor dus! Aangekomen was de eerste attractie gelijk aan de beurt nl de achtbaan.
Er werden kaartjes gekocht, maar intussen begonnen mijn benen al een beetje raar te doen toen ik dat ding in actie zag, net alsof ze van watten waren.
Voordat ik het in de gaten kreeg, zat ik al in zon eng stoeltje.
Tergend langzaam omhoog, even bijna stilstaan en dan met zon leeg gevoel in je maagstreek met de wind door je haren bijna loodrecht naar beneden suizen.
Volgens insiders moet je tegen de tijd dat het donker wordt naar een kermis gaan.
Ik weet er alles van wat betreft de verlichting op al die attracties.
Terwijl ik boven in dat gevaarte zat, zag ik allerlei lichtflitsen voorbij gaan.
In dat gammele stoeltje waar ik half onderuit in zat, werd ik flink door elkaar geschud.
Maar de pret was nog niet voorbij.
Plotseling werd ik als een wervelwind door een bocht geslingerd.
Door dat steeds maar ronddraaien in dat ding wist ik niet meer waar mijn hoofd en benen zaten.
Ik was zo duizelig als de pest en ik hoopte maar dat het kreng maar gauw zou stoppen.
De rest van de familie kon er niet genoeg van krijgen en gingen nog een keer.
Ik stond te trillen als een juffershondje en zei dat ik naar de WC moest.
Gelukkig ging de bel voor de volgende ronde en ik smeerde hem gauw. Maar ik was nog niet van de ellende af.
Het reuzenrad, de draaimolen of in welk twintigste eeuw martelwerktuig je ook stapt, je weet wat je te wachten staat.
Natuurlijk had ik het kunnen weten, het spookhuis was ook nog aan de beurt.
Ik heb wel geen aanleg voor claustrofobie, maar in dat donkere hol voelde ik mij nu niet bepaald prettig.
Ik werd in een soort mechanische karretje gestopt met naast mij een giechelende puber, de papa zat voor ons met de andere puber. Het licht ging uit en ik kon geen hand voor mijn ogen zien.
Op een gegeven moment voelde ik iets langs mijn gezicht gaan en ik schrok mij te pletter.
In een scherpe bocht stond een doodshoofd mij aan te staren met groene lichtende ogen.
De twee voor ons gilden als bezetenen en af en toe kwamen er ook van die oerkreten uit hun mond en na een tijdje deden wij lekker mee. Dat hoorde erbij zeker?
Eindelijk was het afgelopen en mocht ik naar buiten. Op elke gerespecteerde kermis heb je natuurlijk de "botsautootjes".
Ik hoopte dat we er zonder gekneusde ribben zouden vanaf komen want als tiener had ik het ooit de nare ervaring dat één of andere malloot het leuk vond om elke keer tegen mijn karretje te botsen en de herinnering eraan is nog steeds pijnlijk Maar wat bleek?? Mijn " vechtgenoot"- de altijd rustige persoon - ontpopte zich tot een botsende demon en niet nodig te vragen wie er " geviseerd "werd zeker? Gelukkig vloog de tijd en tja, wat is een kermis zonder oliebollen? Dit was het sein om er een einde aan te maken.
Met een zak oliebollen gingen we naar huis, einde kermisbezoek
Toen men mij vroeg of ik het naar mijn zin had gehad, antwoordde ik zonder blikken of blozen dat ik mij reuze had geamuseerd.
Als kind wist je niet beter dat als je gelogen had, er een groot zwart kruis op je voorhoofd zat.
Onbewust heb ik met mijn hand mijn voorhoofd afgeveegd.
Natuurlijk wist mijn half bedde dat ik stond te liegen.Hij weet duvels goed dat een avondje kermis nu niet bepaald een feest voor mij is.
Ik gaf hem een zak oliebollen en in plaats dat hij mij bedankte kreeg ik te horen dat er een zwart kruis op mijn voorhoofd zat.
Er zat niets anders op dan de waarheid te vertellen toen we alleen waren.En toch was er een tijd dat ik " kermissen" reuze vond nu word ik al duizelig bij het zicht van al die draaiende kramen. Ach ja, een mens zijn evenwichtstelsel beter er niet op met de jaren zeker?
Waarom ik hierover begon... omdat er vorig weekend ook zoiets als kermis was in ons dorp alleen ... het bleef bij oliebollen deze keer!
Ludovikus bezorgde mij inspiratie met zijn laatste logje en vooral met de bedenking. "Als bomen konden praten ..." Ik wist dat ik daar ooit een verhaaltje overgelezen had en vond het terug bij.. ja bij wie anders dan Google!! Hier is het dan ...
Een verhaal over de zon, de spar, de zilverspar en de den
Vroeger konden niet alleen de mensen en de dieren praten, maar ook de bomen. Het moet prachtig geweest zijn, dat 's avonds de bomen in de tuin of in het bos aan het vertellen waren; dat iedere boom met zijn eigen stem sprak, net als bij zonsopgang de vogels in de tuin. Jammer dat we die stemmen niet meer kunnen horen! In het begin ergerden de mensen zich er aan. Als iemand een twijgje nodig had, dan begon de boom te klagen, zodat de hele wereld het hoorde. Maar erger werd het als de mensen met bijlen kwamen om de boom om te hakken. Dan begon de boom vreselijk te klagen en te smeken, zodat je hart er van brak. En de andere bomen klaagden en smeekten dan met hem mee.
Daar hadden de mensen toch wel verdriet van. Ze gingen naar de zon en zeiden tegen hem: "Zon, jij hebt er voor gezorgd, dat er bomen kwamen, zodat wij er huizen en boten van konden maken, jij gaf ons de bomen, zodat we er tafels en stoelen van konden maken, maar je gaf de bomen ook de macht om te spreken en nu kunnen wij er niet één tak van afbreken. Neem de bomen hun spraak af." Maar de zon vond het prettig dat de bomen konden spreken, de zon luisterde graag als de bomen aan het zingen waren en daarom trok hij zich niets aan van wat de mensen zeiden. Maar het duurde niet lang of de zon werd zelf boos op de bomen.
Toen de zon de bladeren aan de bomen had gegeven, waren ze allemaal tevreden, behalve de spar, de zilverspar en de den. Zij hadden naalden gekregen en dat beviel hun helemaal niet. Ze verloren in de herfst hun naalden net als de andere bomen hun blaadjes.
De ontevreden spar, de zilverspar en de den gingen naar de zon en zeiden: "Zon, jij hebt ons naalden gegeven, maar dat bevalt ons helemaal niet. Geef ons iets anders, geef ons bladeren, die geen één andere boom op de wereld heeft." De zon vervulde hun wens en gaf hun bladeren, die geen één andere boom op de wereld had. Ze kregen blaadjes van pure zijde. De spar, de zilverspar en de den waren erg trots op hun mooie blaadjes. Kort daarna echter werden ze door de regen helemaal doorweekt en de spar, de zilverspar en de den gingen voor de tweede maal naar de zon: "Zon, jij hebt ons bladeren van zijde gegeven, maar ze zijn door de regen helemaal doorweekt en er is niets van overgebleven, geef ons andere, betere blaadjes!" De zon vervulde ook deze wens en ze kregen bladeren van zuiver kristal.
De spar, de zilverspar en de den gingen tevreden terug en waren vreselijk trots op hun bladeren van kristal. Maar kort daarna sloeg de wind hun kristallen bladeren stuk en de spar, de zilverspar en de den gingen voor de derde maal naar de zon: "Zon, jij gaf ons bladeren van kristal, maar er is niets van overgebleven. De wind heeft alles stukgeslagen. Geef ons andere, betere bladeren." Dit keer werd de zon erg boos op de ontevreden bomen. Hij gaf ze hun naalden weer terug en stuurde ze weer naar de aarde. Eén ding heeft hij nog voor ze gedaan: Vanaf die tijd verliezen ze hun naalden niet meer in de winter, de regen doorweekt ze niet en de wind waait ze niet meer stuk.
Maar de zon nam ook de spraak van alle bomen af. Hij was het met de mensen eens dat bomen niet moesten kunnen praten. Sinds die tijd kunnen de bomen niet meer spreken, alleen nog maar fluisteren en ruisen. En dat verstaan we helaas niet.
Vandaag vertrekken ze eindelijk alle 6 naar school. Voor kleindochterje 4 de eerste stapjes naar de kleuterschool. Ze was stilaan uitgekeken op de crèche en ging met mama, papa en grote broer al even de school en de schoolbankjes verkennen en blijkbaar heeft ze er zin in. Of het straks nog zo zal zijn als mama haar achterlaat.. dat valt af te wachten. Maar als ze is zoals de 5 anderen dan zal het wel snor zitten. Onze kleinkinderen gaan - wonderlijk - allemaal graag naar school en tellen al een paar dagen af om die grote poort weer binnen te gaan. De oudste gaat naar het derde leerjaar en voelt zich natuurlijk al groot. Twee starten in het eerste leerjaar en zijn er klaar voor en trekken er met heel veel zin naar toe. De tweeling vindt het normaal dat het nu hun beurt is om de derde kleuterklas onveilig te maken en ze trekken zich de commotie daarrond niet veel aan, ze tellen gewoon af. Nog 1 keer slapen oma! Nummer 6, ons " kakkenestje" weet nog niet wat haar te wachten staat en is blij dat ze met grote broer mee mag... Hoe lang zal die "schoollust" er inblijven? Ik weet het niet maar we hebben blijkbaar nieuwsgierige kleinkinderen die hun broekje nog graag verslijten op de schoolbanken. We praten mekaar terug over zo'n 10 jaar, rendez vous hier op de blog same day same time!!
Ieder nadeel heb zijn voordeel zei wereldvoetballer Johan Cruyff ooit op een bevlogen moment. De man had overschot van gelijk. Inderdaad, aan ieder nadeel is ook een voordeel verbonden.
Neem nu bijvoorbeeld het feit dat de zomer stilaan op zijn laatste benen loopt en straks voorgoed voorbij zal zijn. Geen lange zwoele avonden meer. Niet meer genieten van een glaasje wijn, buiten op het terras terwijl je langzaam de zon ziet ondergaan. Gedaan met zorgeloos luieren in de zon, ijsjes smullen of plonzen in het opblaasbaar zwembadje. Het barbecue-toestel wordt straks weer voor een jaar op rust gezet en binnenkort stoppen we de tuinstoelen terug in het tuinhok.
Jammer. Toen we het daar dit weekend met onze bezoekers over hadden, werd daar toch ook een grote MAAR tegenover gesteld in de zin van....
Nu de dagen korter worden en de avonden killer, kan je terug rustig gaan slapen. Je kan zelfs het raam van de slaapkamer wijd open laten staan. Geen buren meer die om middernacht, samen met hun vrienden, buiten op de stoep een oude hit van Laura Lynn aan het brullen zijn, terwijl ze op luidruchtig wijze het éné bierflesje na het andere kraken. Geen overbuurman meer die persé na tienen zijn gazon nog wil maaien. Geen luidruchtige jongeren meer op straat die met hun motorfiets vlak naast je oprit staan geparkeerd en voortdurend de gas van de draaiende motor opendraaien, zodat het geronk je doet daveren in je bed. Geen bonke-bonke-bonke meer van een muziekinstallatie die ergens met de volumeknop wijd open staat te spelen.
Niets meer van dat alles.Daar is inderdaad iets van aan hoewel wij hier niet mogen klagen.
Met de komst van de herfst, keert 's avonds ook de stilte en de rust terug en kan je in je bed terug ongestoord genieten van zoete dromen.
's Morgens sta je terug fris en monter op. Niet meer zoals in de zomer, wanneer je als een levende zombie je bed uitstapt omdat het tekort aan slaap door geluidsoverlast (en ook dat laatste glaasje wijn dat er teveel aan was) je hersens in een soort vage mist hullen.
De avonden in de herfst kunnen dan misschien wel donker en koud zijn, ze zijn tenminste niet zo lawaaierig. En lekker koud nodigt daarenboven uit om onder de dekens dicht tegen elkaar aan te kruipen. Zo zie je maar weer, ieder nadeel heb zijn voordeel. Al verkies ik nog steeds de warmte van de zomer!
)
