''Leuk om hier even uit te rusten'', zeg ik tegen de oude man die naast me op het bankje komt zitten. ''Inderdaad, maar ach....ik word oud''.
''Als we niet jong sterven ontkomen wij daar niet aan meneer'', antwoord ik.
Oud is een rekbaar begrip. Iemand is op zijn veertigste relatief oud als hij op zijn eenenveertigste verjaardag na een hap van de taart ineen zakt.
''Ik ben al tachtig, hoe oud bent u?''
''Vijfenzestig'', antwoord ik.
''Dan heeft u nog een flinke tijd voor de boeg'', zegt de oude man met een stellige zekerheid. Ik weet niet waar die stelligheid vandaan komt, maar in zijn ogen ben ik nog relatief jong zoals dat zo mooi heet. Het is heel vaak zo dat oude mensen graag en met trots hun leeftijd vertellen. Er zijn er zelfs bij die je vragen naar hun leeftijd te raden. Dat zijn meestal degene die er veel jonger en ook levenslustig uitzien, ons ma was er ook zo eentje.. Wij mensen denken te kunnen te manipuleren met leeftijd.
Kinderen doen vaak net of ze ouder zijn en veel volwassenen halen de gekste capriolen uit om jonger te lijken. Er zijn smeersels op de markt met ingewikkelde namen die geen zier helpen, maar de illusie is óók mooi. Als mensen een bepaalde leeftijd bereikt hebben en beseffen dat met Vadertje Tijd niet te spotten valt (omdat hij lacht om de illusie van mensen) komt bij velen de berusting. Dat is maar goed ook want komt die berusting niet dan zie je vaak een potsierlijk conflict tussen enerzijds de leeftijd en anderzijds de manier hoe men zich kleedt en opmaakt.
''Morgen is mijn kleinzoon jarig, en daar ga ik morgen gezellig heen'', zegt de oude man met een vertederende lach, ''het is al een hele knul''. ''Ik weet zeker dat u morgen een mooie dag zal hebben'', glimlach ik terug. Want je moet toch ergens vanuit kunnen gaan en een zekerheid hebben is altijd mooi.
Nochtans morgen is óók een illusie. Iedereen heeft het over morgen, maar niemand heeft morgen ooit gezien. Elke keer als morgen kom verdwijnt het in vandaag. Ik heb het laatst uitgeprobeerd. Om één seconde voor middernacht was het vandaag, maar toen de klok twaalf uur sloeg was het wéér vandaag. Morgen was een illusie gebleken en had nooit bestaan. Maar iedereen heeft het over morgen. Zo leven wij altijd kijkend naar morgen, starend in het niets zogezegd.
Zo ben ik er achter gekomen dat er alleen het nú is, dit is het enige waarin we kunnen zijn. We kunnen geen seconde terug en ook geen seconde vooruit. We zitten als het ware gevangen in dit moment.
''Wil je een sigaretje'', vraagt de oude man die al tachtig jaar is.
''Neen, ik heb nooit gerookt " zeg ik en tussen twee halen zegt mijn gezel met een glimlach:
" Ik zat laatst in een koffiehuis en tegenover mij zat een man die terwijl hij aandachtig de rouwadvertenties las met een nasale stem zei: ''Er zijn er weer heel wat gestopt met roken''
.
Die man had gevoel voor humor dacht ik zo!
''Ik stop niet meer ach...op mijn leeftijd. Er staat op die pakjes 'Rokers sterven jonger', maar ze zijn heel slim en zetten er geen leeftijd bij."
''Zo houden ze een flinke slag om de arm'', zeg ik, '' maar ik moet er weer vandoor, ik wens u een hele fijne dag morgen met uw kleinzoon".
De fietstocht naar huis leek korter na dit gesprek, die oude man had mij iets gegeven om over na te denken. Vandaag sta ik ook even stil bij de herinnering aan die apocalyptische beelden van 9/11 nu alweer 9 jaar geleden...
Soms valt de inspiratie voor een logje je zo in de schoot. Je leest wat en dat doet je denken aan iets anders en ... dan komt het logje zo uit je pen ( euh toetsenblod) gevloeid.
"Een man vindt een cocon van een vlinder en neemt deze mee naar zijn huis. Op een dag verschijnt er een
kleine opening in de cocon. De man kijkt een paar uur toe hoe de vlinder worstelt om zich door de kleine opening naar buiten te werken.
Het lijkt erop dat het proces niet langer meer vooruit gaat. Het ziet er naar uit dat de vlinder zover gekomen is als hij kan en niet meer verder komt. Dus besluit de man de vlinder te helpen. Hij neemt een schaar en knipt de rest van de cocon open. De vlinder kan zich nu vrij eenvoudig losmaken.
Maar de vlinder heeft een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De man verwacht dat de vlinder elk moment zijn vleugels zal uitslaan en het lichaam daarmee ondersteunt. Maar dat gebeurt niet. De vlinder besteedt de rest van zijn leven aan rondkruipen met een gezwollen lichaam en verfrommelde vleugels. De vlinder is nooit in staat te vliegen.
Wat de man in al zijn goedheid niet begreep was dat de krappe cocon en de worsteling die nodig was om door de opening te kruipen, de manier was om de lichaamsvloeistof van de vlinder in de vleugels te pompen zodat de vlinder klaar zou zijn te vliegen als het de vrijheid had bereikt uit de cocon."
Toen ik dat las, dacht ik aan iets wat we zelf ondervonden - een paar jaar geleden - toen een kuikentje niet uit het ei geraakte. Ik hoorde het piepen achter de schelp, het boren met de eitand bleef aanhouden en uiteindelijk gaf de moederkip het uitbroeden op. Dat was het moment waarop ik besloot om de natuur een handje te helpen. Met een eindeloos geduld (niet vanzelfsprekend bij mij) heb ik het kuikentje meegeholpen om uit het ei te geraken en was ontzettend blij toen de " bevalling" eindelijk achter de rug was. Ik heb het kuikentje onder de lamp gezet en beetje bij beetje zien opfleuren tot ik met pijn vaststelde dat het kipje langs één kant verlamd was. Ik kon het beestje niet bij de andere kuikentjes zetten want ze zouden het zo doodpikken. ( survival of the strongest, weet je). Het werd elke dag een zielige bedoening om het vogeltje te zien strompelen en te proberen om te overleven. Had ik de natuur maar geen geweld aangedaan en gewoon haar gang laten gaan!!.. Ik heb het diertje persoonlijk verzorgd en grootgebracht maar uiteindelijk heeft de natuur teruggenomen wat haar recht was...
Ik dacht hier terug aan toen ik de tekst las ...
Soms zijn worstelingen exact wat we nodig hebben in het leven. Als we onszelf zouden toestaan zonder obstakels door het leven te gaan, zouden we nooit zo sterk worden als wat we nu zijn. Dat is de les die ik hieruit leerde.
Straks is het weer zover ,de herfst komt er aan en de winter maakt daarna de cirkel rond.. Gelukkig is dat een zekerheid die nog steeds opgaat. In de tuin bemerkte ik de eerste paddenstoelen een teken dat de natuur aan het afbreken is en zich klaarmaakt voor de komende winter.
De wereld kan niet zonder die fascinerende paddenstoelen.
Paddenstoelen hebben de mensheid altijd al geïntrigeerd. Niet alleen de rijkdom aan vormen en kleuren is opvallend, maar vooral ook de soms toegeschreven mystieke eigenschappen.
Alleen de naam paddenstoel refereert al naar een magische, spirituele en duivelse sfeer.
Associaties met kabouters, heksen, gifmengers, de duivel, slangen en padden zijn dan snel gemaakt.
Namen als heksenkring, heksenboleet, heksenbezem, duivelsei, duivelsbrood hebben daar van alles mee te maken. Keizersamaniet, pagemantel, ridderzwam daarentegen verwijzen naar hogere en betere sferen.
In mythologische en religieuze verhalen hebben paddenstoelen dan weer een bijzondere betekenis. Het is een middel om in een roes of trip te geraken om zo de goden te ontmoeten. De eigenschappen van die schimmels zijn niet meer weg te denken uit ons bestaan. Bomen en struiken leven ermee in symbiose, de geneeskunde bedient zich ervan. Ze leveren een wezenlijk bestanddeel aan ons voedsel.
Voor sommigen is het een fluitje van een cent maar voor mij is het niet eenvoudig om mijn gewicht onder controle te houden. Ik probeer er met vallen en opstaan wat aan te doen. Maar met meer vallen dan opstaan. Het blijft me achtervolgen.
Mijn sporadische zomerfietskuren hebben wel een positief effect, maar met de wintermaanden voor de deur zie ik dat niet meer zo erg zitten en fietsen op een hometrainer hou ik niet lang genoeg vol. Ik las ooit in een tijdschrift dat er een (bijkomende) reden bestaat waarom er teveel kilootjes aan hangen: ik slaap s nachts onvoldoende. 6 à 6u1/2 per nacht is ruim een uur te weinig! 7u 1/2 is de ideale slaaptijd.
Een groep wetenschappers van het Cousins Center for Psychoneuroimmunology van de University of California te Los Angeles, beweren zelfs dat je kan vermageren door voldoende te slapen! Hoe komen ze daar nu bij?
Het is bekend dat er twee hormonen zijn die de eetlust regelen: ghreline en leptine. Sommigen onder jullie zullen misschien weten dat ghreline bekend staat als het hongerhormoon. De Amerikanen hebben nu ontdekt dat als je onvoldoende slaapt, het gehalte van ghreline in het bloed stijgt. Je krijgt daardoor een sterker hongergevoel. Tezelfdertijd daalt bij weinig slapers het gehalte van leptine in het bloed. En leptine geeft je nu juist een gevoel van voldaanheid.
Dus: door te weinig slapen krijg je meer honger en het gevoel van er kan nog altijd wel een hapje bij. De gevolgen zijn dus niet te overzien. En het wordt nog erger!
Door te weinig slaap verhoogt ook het gehalte van het stresshormoon cortisol
En gestresseerde mensen hebben de neiging om meer calorierijke dingen te snoepen. Komt daar nog bij dat onze hersenen gedurende de diepe slaapfase groeihormoon produceren dat de vetverbranding stimuleert. Niet bij kortslapers dus
Vandaar om te vermageren: diëten, bewegen en voldoende slapen. Ik probeer het. Maar vroeger naar bed zal mij niet goed lukken. Ik ga dus maar mijn middagdutje met 1u moeten verlengen!!
Vandaag is het weer zover, het nieuwe turnseizoen gaat van start en ik zal het geweten hebben!!
Heb jij ooit al eens de kabouterdans gedaan rond de tafel met een bende kleuters achter je aan? Denk dan maar niet dat je er zo vanaf komt! Kleine " generaaltjes" zijn het. Als je het na zo'n kwartier voor gezien wil houden dan begint het pas voor hen! "Nog eens oma, nog eens oma" en ...... je blijf dus maar doorgaan! Dat je er na een tijdje blazend en puffend bijloopt, vinden ze nog grappig ook! Dit is het sein voor hen om ook hoorbaar te blazen en te puffen. Ze denken zeker dat het bij het spelletje hoort! Als je dan uiteindelijk uitgeteld het spreekwoordelijke bijltje erbij neerlegt, dan weet je dat er dringend wat aan die conditie moet gedaan worden..... Zo ben ik indertijd in de turnles terecht gekomen en ga ik vanaf vandaag terug elke maandagmorgen een uurtje intens turnen met de senioren!! Omdat ik het echt meen voeg ik er sinds dit jaar ook nog de vrijdagnamiddag bij met 1 uur turnen en daarna 1 uur zwemmen... Als dat dan nog niet volstaat dan weet ik het ook niet meer!
Nochtans heb ik er geen moeite mee om mezelf te relativeren en toe te geven dat ik nu eenmaal geen 3x7 meer ben, dat mijn botten kraken en dat mijn lenigheid helaas ver zoek is! Maar we werken eraan, mooi in groep, braafjes de oefeningen uitvoerend die ons zijn opgelegd. Nochtans..... had je mij zo'n 30 j terug gezegd dat ik zo collectief aan zelfpijniging zou doen dan had ik je met een schuine blik bekeken.
Toen ik op mijn 21ste de schooldeuren achter mij dicht trok, nam ik mij voor nooit meer een " massamens" te zijn! Ik zou zelf wel bepalen wat ik wel of niet deed en hoe en wanneer!! Wat stel ik nu vast, zoveel jaren later..... dat ik weer mooi in het rijtje loop en braafjes doe wat men vraagt: armen omhoog, hielen tegen het zitvlak, in huppelpas rondlopen en ga zo door.......Maar wat nog erger is, ik laat het nu zelfs toe dat ik mezelf pijnig met al die buik- en rugspieroefeningen en waarom? Allemaal onder het motto dat de conditie moet bijgewerkt worden. Dat klinkt toch veel beter dan toe te geven dat het veeleer is om de opkomende "Michelinbandjes" te bedwingen!!!.
Dus als ik vanaf morgen elke dinsdag en zaterdag 's morgens opsta en de pijn grimassen op mijn gezicht tovert, dan zal ik maar denken " No pain, no gain!
PS.1 Als de lettertjes er morgen wat scheef bij staan dan heeft het niets te maken met een extra glaasje, het is maar dat jullie het weten!
PS.2 Een heel dikke proficiat en verjaardagsknuffel voor onze oudste kleinzoon die vandaag 8 wordt!
Het is weeral september en daaraan link ik meteen de kermissen. Toen ik nog thuis woonde, was de attractie van het jaar voor het jonge volkske de kermis in Izegem de eerste week van september. Intussen is het weeral jaren geleden dat ik nog eens uitgebreid de kermis afschuimde. Sinds mijn ervaring met de Sinksenfoor jaren terug hoeft het niet meer zo persé voor mij. Het begon met de kinderen die absoluut eens de foor van dichtbij wilden zien.
Het gezegde, van je familie moet je het maar hebben, was hier heel toepasselijk. Ik kon niet direct een smoes verzinnen en zat er dus aan vast.
Heel eerlijk gezegd vind ik dat hele kermis gedoe maar niets en zeggen dat ik in mijn " jonge jaren" daar wel van hield. De Sinksenfoor dus! Aangekomen was de eerste attractie gelijk aan de beurt nl de achtbaan.
Er werden kaartjes gekocht, maar intussen begonnen mijn benen al een beetje raar te doen toen ik dat ding in actie zag, net alsof ze van watten waren.
Voordat ik het in de gaten kreeg, zat ik al in zon eng stoeltje.
Tergend langzaam omhoog, even bijna stilstaan en dan met zon leeg gevoel in je maagstreek met de wind door je haren bijna loodrecht naar beneden suizen.
Volgens insiders moet je tegen de tijd dat het donker wordt naar een kermis gaan.
Ik weet er alles van wat betreft de verlichting op al die attracties.
Terwijl ik boven in dat gevaarte zat, zag ik allerlei lichtflitsen voorbij gaan.
In dat gammele stoeltje waar ik half onderuit in zat, werd ik flink door elkaar geschud.
Maar de pret was nog niet voorbij.
Plotseling werd ik als een wervelwind door een bocht geslingerd.
Door dat steeds maar ronddraaien in dat ding wist ik niet meer waar mijn hoofd en benen zaten.
Ik was zo duizelig als de pest en ik hoopte maar dat het kreng maar gauw zou stoppen.
De rest van de familie kon er niet genoeg van krijgen en gingen nog een keer.
Ik stond te trillen als een juffershondje en zei dat ik naar de WC moest.
Gelukkig ging de bel voor de volgende ronde en ik smeerde hem gauw. Maar ik was nog niet van de ellende af.
Het reuzenrad, de draaimolen of in welk twintigste eeuw martelwerktuig je ook stapt, je weet wat je te wachten staat.
Natuurlijk had ik het kunnen weten, het spookhuis was ook nog aan de beurt.
Ik heb wel geen aanleg voor claustrofobie, maar in dat donkere hol voelde ik mij nu niet bepaald prettig.
Ik werd in een soort mechanische karretje gestopt met naast mij een giechelende puber, de papa zat voor ons met de andere puber. Het licht ging uit en ik kon geen hand voor mijn ogen zien.
Op een gegeven moment voelde ik iets langs mijn gezicht gaan en ik schrok mij te pletter.
In een scherpe bocht stond een doodshoofd mij aan te staren met groene lichtende ogen.
De twee voor ons gilden als bezetenen en af en toe kwamen er ook van die oerkreten uit hun mond en na een tijdje deden wij lekker mee. Dat hoorde erbij zeker?
Eindelijk was het afgelopen en mocht ik naar buiten. Op elke gerespecteerde kermis heb je natuurlijk de "botsautootjes".
Ik hoopte dat we er zonder gekneusde ribben zouden vanaf komen want als tiener had ik het ooit de nare ervaring dat één of andere malloot het leuk vond om elke keer tegen mijn karretje te botsen en de herinnering eraan is nog steeds pijnlijk Maar wat bleek?? Mijn " vechtgenoot"- de altijd rustige persoon - ontpopte zich tot een botsende demon en niet nodig te vragen wie er " geviseerd "werd zeker? Gelukkig vloog de tijd en tja, wat is een kermis zonder oliebollen? Dit was het sein om er een einde aan te maken.
Met een zak oliebollen gingen we naar huis, einde kermisbezoek
Toen men mij vroeg of ik het naar mijn zin had gehad, antwoordde ik zonder blikken of blozen dat ik mij reuze had geamuseerd.
Als kind wist je niet beter dat als je gelogen had, er een groot zwart kruis op je voorhoofd zat.
Onbewust heb ik met mijn hand mijn voorhoofd afgeveegd.
Natuurlijk wist mijn half bedde dat ik stond te liegen.Hij weet duvels goed dat een avondje kermis nu niet bepaald een feest voor mij is.
Ik gaf hem een zak oliebollen en in plaats dat hij mij bedankte kreeg ik te horen dat er een zwart kruis op mijn voorhoofd zat.
Er zat niets anders op dan de waarheid te vertellen toen we alleen waren.En toch was er een tijd dat ik " kermissen" reuze vond nu word ik al duizelig bij het zicht van al die draaiende kramen. Ach ja, een mens zijn evenwichtstelsel beter er niet op met de jaren zeker?
Waarom ik hierover begon... omdat er vorig weekend ook zoiets als kermis was in ons dorp alleen ... het bleef bij oliebollen deze keer!
Ludovikus bezorgde mij inspiratie met zijn laatste logje en vooral met de bedenking. "Als bomen konden praten ..." Ik wist dat ik daar ooit een verhaaltje overgelezen had en vond het terug bij.. ja bij wie anders dan Google!! Hier is het dan ...
Een verhaal over de zon, de spar, de zilverspar en de den
Vroeger konden niet alleen de mensen en de dieren praten, maar ook de bomen. Het moet prachtig geweest zijn, dat 's avonds de bomen in de tuin of in het bos aan het vertellen waren; dat iedere boom met zijn eigen stem sprak, net als bij zonsopgang de vogels in de tuin. Jammer dat we die stemmen niet meer kunnen horen! In het begin ergerden de mensen zich er aan. Als iemand een twijgje nodig had, dan begon de boom te klagen, zodat de hele wereld het hoorde. Maar erger werd het als de mensen met bijlen kwamen om de boom om te hakken. Dan begon de boom vreselijk te klagen en te smeken, zodat je hart er van brak. En de andere bomen klaagden en smeekten dan met hem mee.
Daar hadden de mensen toch wel verdriet van. Ze gingen naar de zon en zeiden tegen hem: "Zon, jij hebt er voor gezorgd, dat er bomen kwamen, zodat wij er huizen en boten van konden maken, jij gaf ons de bomen, zodat we er tafels en stoelen van konden maken, maar je gaf de bomen ook de macht om te spreken en nu kunnen wij er niet één tak van afbreken. Neem de bomen hun spraak af." Maar de zon vond het prettig dat de bomen konden spreken, de zon luisterde graag als de bomen aan het zingen waren en daarom trok hij zich niets aan van wat de mensen zeiden. Maar het duurde niet lang of de zon werd zelf boos op de bomen.
Toen de zon de bladeren aan de bomen had gegeven, waren ze allemaal tevreden, behalve de spar, de zilverspar en de den. Zij hadden naalden gekregen en dat beviel hun helemaal niet. Ze verloren in de herfst hun naalden net als de andere bomen hun blaadjes.
De ontevreden spar, de zilverspar en de den gingen naar de zon en zeiden: "Zon, jij hebt ons naalden gegeven, maar dat bevalt ons helemaal niet. Geef ons iets anders, geef ons bladeren, die geen één andere boom op de wereld heeft." De zon vervulde hun wens en gaf hun bladeren, die geen één andere boom op de wereld had. Ze kregen blaadjes van pure zijde. De spar, de zilverspar en de den waren erg trots op hun mooie blaadjes. Kort daarna echter werden ze door de regen helemaal doorweekt en de spar, de zilverspar en de den gingen voor de tweede maal naar de zon: "Zon, jij hebt ons bladeren van zijde gegeven, maar ze zijn door de regen helemaal doorweekt en er is niets van overgebleven, geef ons andere, betere blaadjes!" De zon vervulde ook deze wens en ze kregen bladeren van zuiver kristal.
De spar, de zilverspar en de den gingen tevreden terug en waren vreselijk trots op hun bladeren van kristal. Maar kort daarna sloeg de wind hun kristallen bladeren stuk en de spar, de zilverspar en de den gingen voor de derde maal naar de zon: "Zon, jij gaf ons bladeren van kristal, maar er is niets van overgebleven. De wind heeft alles stukgeslagen. Geef ons andere, betere bladeren." Dit keer werd de zon erg boos op de ontevreden bomen. Hij gaf ze hun naalden weer terug en stuurde ze weer naar de aarde. Eén ding heeft hij nog voor ze gedaan: Vanaf die tijd verliezen ze hun naalden niet meer in de winter, de regen doorweekt ze niet en de wind waait ze niet meer stuk.
Maar de zon nam ook de spraak van alle bomen af. Hij was het met de mensen eens dat bomen niet moesten kunnen praten. Sinds die tijd kunnen de bomen niet meer spreken, alleen nog maar fluisteren en ruisen. En dat verstaan we helaas niet.
Vandaag vertrekken ze eindelijk alle 6 naar school. Voor kleindochterje 4 de eerste stapjes naar de kleuterschool. Ze was stilaan uitgekeken op de crèche en ging met mama, papa en grote broer al even de school en de schoolbankjes verkennen en blijkbaar heeft ze er zin in. Of het straks nog zo zal zijn als mama haar achterlaat.. dat valt af te wachten. Maar als ze is zoals de 5 anderen dan zal het wel snor zitten. Onze kleinkinderen gaan - wonderlijk - allemaal graag naar school en tellen al een paar dagen af om die grote poort weer binnen te gaan. De oudste gaat naar het derde leerjaar en voelt zich natuurlijk al groot. Twee starten in het eerste leerjaar en zijn er klaar voor en trekken er met heel veel zin naar toe. De tweeling vindt het normaal dat het nu hun beurt is om de derde kleuterklas onveilig te maken en ze trekken zich de commotie daarrond niet veel aan, ze tellen gewoon af. Nog 1 keer slapen oma! Nummer 6, ons " kakkenestje" weet nog niet wat haar te wachten staat en is blij dat ze met grote broer mee mag... Hoe lang zal die "schoollust" er inblijven? Ik weet het niet maar we hebben blijkbaar nieuwsgierige kleinkinderen die hun broekje nog graag verslijten op de schoolbanken. We praten mekaar terug over zo'n 10 jaar, rendez vous hier op de blog same day same time!!
Ieder nadeel heb zijn voordeel zei wereldvoetballer Johan Cruyff ooit op een bevlogen moment. De man had overschot van gelijk. Inderdaad, aan ieder nadeel is ook een voordeel verbonden.
Neem nu bijvoorbeeld het feit dat de zomer stilaan op zijn laatste benen loopt en straks voorgoed voorbij zal zijn. Geen lange zwoele avonden meer. Niet meer genieten van een glaasje wijn, buiten op het terras terwijl je langzaam de zon ziet ondergaan. Gedaan met zorgeloos luieren in de zon, ijsjes smullen of plonzen in het opblaasbaar zwembadje. Het barbecue-toestel wordt straks weer voor een jaar op rust gezet en binnenkort stoppen we de tuinstoelen terug in het tuinhok.
Jammer. Toen we het daar dit weekend met onze bezoekers over hadden, werd daar toch ook een grote MAAR tegenover gesteld in de zin van....
Nu de dagen korter worden en de avonden killer, kan je terug rustig gaan slapen. Je kan zelfs het raam van de slaapkamer wijd open laten staan. Geen buren meer die om middernacht, samen met hun vrienden, buiten op de stoep een oude hit van Laura Lynn aan het brullen zijn, terwijl ze op luidruchtig wijze het éné bierflesje na het andere kraken. Geen overbuurman meer die persé na tienen zijn gazon nog wil maaien. Geen luidruchtige jongeren meer op straat die met hun motorfiets vlak naast je oprit staan geparkeerd en voortdurend de gas van de draaiende motor opendraaien, zodat het geronk je doet daveren in je bed. Geen bonke-bonke-bonke meer van een muziekinstallatie die ergens met de volumeknop wijd open staat te spelen.
Niets meer van dat alles.Daar is inderdaad iets van aan hoewel wij hier niet mogen klagen.
Met de komst van de herfst, keert 's avonds ook de stilte en de rust terug en kan je in je bed terug ongestoord genieten van zoete dromen.
's Morgens sta je terug fris en monter op. Niet meer zoals in de zomer, wanneer je als een levende zombie je bed uitstapt omdat het tekort aan slaap door geluidsoverlast (en ook dat laatste glaasje wijn dat er teveel aan was) je hersens in een soort vage mist hullen.
De avonden in de herfst kunnen dan misschien wel donker en koud zijn, ze zijn tenminste niet zo lawaaierig. En lekker koud nodigt daarenboven uit om onder de dekens dicht tegen elkaar aan te kruipen. Zo zie je maar weer, ieder nadeel heb zijn voordeel. Al verkies ik nog steeds de warmte van de zomer!
Vandaag gooi ik het eens over een totaal andere boeg vooral omdat er de laatste weken behoorlijk wat over water geschreven en gesproken werd naar aanleiding van overstromingen.Nochtans zou juist drinkbaar water een probleem van de toekomst kunnen worden.
Blauw is de kleur van water, het meest noodzakelijke om te leven. Ons lichaam bestaat voor 75 procent uit water, daarom is het nodig om elke dag minstens een liter te drinken. Onze aardbol is ook voor ongeveer twee derden bedekt met water, maar jammer genoeg wordt het steeds een groter probleem om nog zuiver water te vinden. En als men nu ook al de zeeën gaat vervuilen met olie.....
Als kind woonde ik op "den buiten", er was daar toen nog geen leidingwater en we moesten ons behelpen met regenwater. In de zomer - die toen precies meer leek op die van juli - gebeurde het wel eens dat de regenput bijna leeg was en we heel zuinig moesten zijn. Iedere druppel werd gebruikt en herbruikt, al het afvalwater werd opgevangen en in de tuin gegooid.We hadden nog een wc zo eentje met een plank met gat in, daar werd er dus ook geen water aan verspild. Om de was te doen moest ons ma water uit de pomp halen, kan je je dat nu voorstellen, dat is amper +-60 jaar geleden. Ik moet zo'n jaar of 10 geweest zijn toen we eindelijk leidingwater kregen, gedaan met pompen! Ik weet nog dat het fantastisch was, je draaide aan het kraantje en daar kwam altijd water uit zomer of winter. Het werd ons wel met handen en voeten ingestampt dat iedere druppel die uit dat kraantje kwam ook moest betaald worden, het was niet langer gratis regenwater!!! Het kraantjeswater werd meestal gebruikt om te koken, koffie werd nog altijd met pompwater gemaakt. Dat smaakte beter wist mijn grootmoeder te vertellen. Ook voor veel andere dingen bleef het pompen geblazen
en misschien daarom dat ik nog altijd een kraantjesfobie heb tenzij onze jaren in Afrika er ook voor iets tussen zitten want daar was water heel kostbaar!! Ik heb het nog steeds moeilijk als de kraan nodeloos loopt of als de kinderen met het kraantje spelen want zo gaan LITERS water gewoon verloren. Ik denk dat we stilaan onze kinderen en kleinkinderen moeten bijbrengen dat ze zuinig met water moeten omgaan want het is vijf voor twaalf voor onze planeet. Straks wordt water het "BLAUWE GOUD"
Gedichten "opzeggen" was een heel belangrijk vak toen ik nog school liep. Elke week hadden we een paar uur "declamatie" en stonden we naast ons bankjes met veel gebaren, mimiek en dramatiek die gedichten af te dreunen. Eén van die gedichten in het zesde leerjaar was De wilgen van Adama van Scheltema. Ik herinner het mij nog omdat het zo'n lange boterham was en dat we er een tijdje zoet mee waren voor we het uit het hoofd kenden en .. ook omdat ik het ooit eens " mocht" voordragen op een schoolfeest.. Meestal ken ik die schoolgedichten nog steeds uit het hoofd maar nu waren er toch wel wat hiaten ( zou het kunnen dat de jaren er voor iets tussen zitten ) maar zoals ik al elders op mijn blog zei " leve google" !
Hier is het nu in zijn volle lengte, dat was een heerlijk stuk om te " declameren"! Ik ben zeker dat sommigen onder jullie het ook nog herkennen!
Daar waren eens zeven wilgen In ene boerenwei. Die droegen grote pruiken op hun oude harde houten kop En stonden op een rij. En hunne pruik met haren Die kwam nooit tot bedaren Zij knikten al maar: "ja en neen," Wat dat beduidde, wist er geen!
Toen kwamen er heel veel vogeltjes Die bouwden daar hun nest, Die woonden allen paar aan paar, En leefden leutig met elkaar, En vonden 't opperbest. En ieder zong een liedje- Van wiede-wiede-wiede, Maar al de wilgen riepen: "Och, Wat schreeuwen daar die vogels toch!"
Toen kwam de wilde wervelwind Die ziet ze daar zo staan, En draait zich driemaal om, en zeit: "Wat's dat nou voor parmantigheid!" En waait zo op ze aan: Eerst deden ze nog deftig. Maar 't werd hun gauw te heftig- Toen riepen ze allen door mekaar: "O jeminee wat is dat naar!"
Toen kwam een grote regenbui Die keek heel boos, en zei: "Die pruiken vind ik veel te hoog, Dat's geen fatsoen, die zijn te droog Daar moet wat water bij!" De wilgen snikten en steenden: "Wat is dat nat -- ze weenden! "O! riepen ze met 'n lang gezicht, "Nee, dat vergeten we niet licht!"
Toen kwam een dikke bonte koe Die snoof zo's en zei: "Wel Zo'n wilgebladje mag ik graag, Da's juist goed voor een volle maag En voor een zwak gestel! 'k Mag zeker van uw pruiken Wel 'n kleinigheid gebruiken?" De wilgen zuchtten elkander toe: "Wat zeg je nou van zó een koe!"
Toen werd op 't laatst hun pruikebol zo alleraakligst lang, Dat iedereen van schrik wegliep De vogels riepen:"Piep piep piep" En werden ook al bang. En ieder zei:"wat vreeslijk! Dat's zeker ongeneeslijk!" De wilgen dachten:"Dat's juist fijn, 't Bewijst dat wij van adel zijn!"
Toen kwam de boerenkapper aan, Die had een lange schaar En knipte met een grote hap, Zo maar op éénmaal: knip-knip-knap, Door àl dat wilgenhaar! Zij schrokken zelf verbazend, Maar d' andren lachten razend, En riepen allemaal brutaal: "Wat bennen jullie nou weer kaal!"
Prachtig toch niet? Ik zie ons nog bezig met het uitbeelden van dit grappig gedicht en heb er zo weer zin in! Doen jullie mee , ik kan heel wat kandidaten gebruiken !
Na mijn vorig logje wekte het woord "wind " opeens een herinnering op aan een boekje dat ik als kind verslonden heb en meer dan eens gelezen : De wind in de wilgen. Misschien kent iemand van jullie dat ook nog?
De wind in de wilgen
(uit het Engels: The Wind in the Willows 1913) van de Engelsman Kenneth Grahame is één van de bekendste kinderboeken aller tijden. Verscheen in 1949 voor het eerst in het Nederlands en is nu blijkbaar nog steeds verkrijgbaar op video en als luisterboek.
Het boek geeft een indruk van de Engelse klassenmaatschappij ( toen), ook al zijn de meeste personages dieren. Toad is duidelijk heel rijk, maar ook Rat, Mole en Badger lijken niet te hoeven werken om in hun levensonderhoud te voorzien, iets wat niet voor alle personages geldt. Met vrienden als de goedhartige Mol, de dichterlijke Rat, de verstandige Das en Pad de branieschopper is het leven bij de rivieroever en zelfs in het Wilde Woud nooit saai.. Water Rat - Woont aan de rivier, die alles voor hem betekent. Verstandig en intelligent. Mole (Mol) - Woont in een ondergronds huis. Bangig. Badger (Das) - Woont in het Wild Wood, waar hij gerespecteerd en gevreesd wordt. Hij is verstandig, maar vaak erg humeurig en het liefst alleen. Toad (Pad) - Woont op het landgoed Toad Hall ("Paddenburg"). Rijk, erg verwaand en onvolwassen, maar vriendelijk, welbespraakt en gastvrij. Verzot op boten, auto's en dergelijke. ("Poop-poop!", zijn imitatie van een claxon, is een van de bekendste dingen uit het boek.)
Ik geef een korte samenvatting, misschien herkennen jullie het verhaal? Het verhaal begint als Mol bezig is met de voorjaarsschoonmaak. Gelokt door het mooie weer gaat hij naar buiten, waar hij op een gegeven moment voor het eerst in zijn leven de rivier ziet, die hij prachtig vindt, en Rat ontmoet. Deze neemt hem mee voor een tochtje in zijn roeiboot, waarna ze een picknick houden. Ze zien Pad, ook in een roeiboot.
Op verzoek van Mol gaan hij en Rat op een zomerdag op visite bij Pad. Deze heeft alweer genoeg van boten en wil nu met een door een paard getrokken woonwagen op pad. Rat en Mol gaan mee. Wanneer het paard schrikt van een met hoge snelheid passerende auto komt de wagen in een sloot terecht, maar dit kan Pad niets schelen. Hij wil nu zelf ook een auto hebben.
Mol wil erg graag Das een keer ontmoeten, maar Rat houdt de boot af, wetende dat Das een hekel heeft aan visite. Op een winterdag gaat Mol in zijn eentje naar het Wild Wood, waar hij verdwaalt en in de duisternis allerlei enge gezichten ziet. Rat vindt hem na enige tijd, maar wanneer het begint te sneeuwen, weet hij de weg ook niet meer. Bij toeval vinden ze het huis van Das.
In het enorme ondergrondse huis van Das krijgen Rat en Mol te eten en droge kleren. Rat vertelt dat Pad al zo'n zes auto's total loss heeft gereden. Das besluit dat hij hier na de winter iets aan gaat doen.
Onderweg naar het huis van Rat ruikt Mol opeens zijn eigen huis, waar hij sinds zijn ontmoeting met Rat niet meer geweest is, en heimwee overvalt hem. Hij en Rat besluiten er heen te gaan.
Op een zomerdag komt Das langs, die iets aan Pads obsessie met auto's wil gaan doen. Das praat op Pad in, maar omdat dat niet helpt, besluit hij om hem onder huisarrest te plaatsen. Pad weet te ontsnappen en steelt een auto, waarna hij tot twintig jaar cel wordt veroordeeld.
Rat gaat op bezoek bij zijn oude vriend Otter en hoort daar dat diens zoontje wordt vermist. Rat en Mol besluiten hem 's nachts per roeiboot te gaan zoeken. Op een gegeven moment horen ze muziek die zo mooi is dat ze niet anders kunnen dan op zoek gaan naar de maker ervan. Vlak voor zonsopgang vinden ze op een klein eilandje in de rivier de god Pan, die het kind bij zich heeft. Rat en Mol, wiens herinneringen Pan heeft uitgewist, brengen het terug bij zijn ouders.
Met de hulp van de dochter van de cipier weet Pad, vermomd als wasvrouw, uit de gevangenis te ontsnappen. Een treinmachinist helpt hem uit handen van zijn achtervolgers te blijven.
Aan het einde van de zomer wandelt Rat door de omgeving en praat hij met veldmuizen en zwaluwen, die zich ieder op hun eigen manier voorbereiden op de winter. Ook ontmoet hij de Sea Rat, die hem vertelt over onder meer Venetië en Constantinopel. Rat besluit ook op reis te gaan, maar Mol weet hem tegen te houden.
Pad, die nog steeds als wasvrouw verkleed is, komt een trekschuit tegen en krijgt ruzie met de eigenares ervan. Hij steelt haar paard en verkoopt het aan een zigeuner.
Als hij een auto ziet aankomen, besluit hij te gaan liften, maar toevallig is het de auto die hij eerder gestolen had. De inzittenden herkennen hem echter niet en nemen hem mee. Pad kan zich niet beheersen en vraagt of hij ook een stukje mag rijden, wat al snel tot een ongeluk leidt. Hij slaat op de vlucht en bereikt het huis van Rat.
Rat vertelt Pad dat diens huis, hoewel Das en Mol erop pasten, is ingenomen door een groep wezels, hermelijnen en fretten uit het Wild Wood, die er wilde feesten houden. Das vertelt dat er een geheime gang van de rivier naar Toad Hall is.
Via de geheime gang weten Das, Rat, Mol en Pad binnen te komen en relatief eenvoudig de indringers te verjagen.
Ik weet dat we thuis dat boek hadden want ik heb het als kind meer dan eens gelezen maar ik vrees dat het door de jaren wel eens meegegeven werd met het oud papier.
Ik was de details vergeten maar met Google breng je elke herinnering terug. Ik moet eens op zoek gaan of ik dat boekje nog kan op de kop tikken want het kan van pas komen als voorleesverhaaltje als de kleinkinderen logeren. Dat is een gewoonte die ik ingevoerd heb om even voor het slapen een hoofdstukje uit een kinderboek voor te lezen... Vinden ze REUZE!! Zo hoop ik stiekem mijn leeshonger van toen ik kind was over te brengen, maar of dat lukt??
Er waaide de laatste dagen nogal behoorlijk wat wind en soms kan je er zelfs poëtisch van worden
Ik luister naar de wind die ruisend door de bomen gaat
en 't lijkt net of deze klank uit een mooie melodie bestaat.
Woorden nestelen zich in mijn hoofd vormen ritmische zinnen, toch kan in feite enkel de wind zijn eigen lied beginnen.
Je hoort in z'n gezang een symfonie
van duizenden akkoorden. Vermoedelijk waren er voor mij zovelen die het hoorden.
Toch kan ik niet vatten wat er zich in zijn klanken echt verschuilt. Soms lijkt het of hij zucht of fluistert, lacht of zachtjes huilt.
Maar evenzeer als hij het hoge gras wil aaien kan hij ontaarden in een tomeloze woede en is hij niet te paaien.
Hij rolt en buldert, huilt en tiert in een niets ontziend geweld en op die momenten lijkt het wel
of ons laatste uur is geteld.
Maar even snel als hij zijn verderf over de aarde laat donderen herpakt hij zich en kan ik me weer over zijn lieflijkheid verwonderen als neuriet er een zoetgevooisde stem over de platgewalste velden en pronken er aan de einder scheef geblazen eiken als ware helden.
Op dit moment lig ik stil te luisteren naar een fluisterende wind
die als een minnestreel betoverende woorden met zijn klank verbindt.
Terwijl ik ademloos luister wil ik gewoonweg een beetje dromen over al de dingen die ik al weet maar ook over wat er nog kan komen.
Slaap overvalt me in mijn bed terwijl ik luister naar mijn eigen zwijgen. Vermoeidheid doet me naar de wijde armen van Morpheus neigen.
Ik verzink in een diepe slaap
terwijl de nacht me in zijn armen sluit en buiten fluistert de zachte wind weer zijn romantisch mooi geluid.
Eens zat iemand te vissen aan het meer.
De zon scheen. De visser was rustig en gelukkig. Er kwam iemand langs, die vroeg: 'Waarom gebruik je niet meer dan één hengel dan kan je meer vangen.' De visser zei: 'Nou, wat dan ?' 'Wel,' zei de voorbijganger, 'dan verdien je meer.'
'En wat dan ?', zei de visser.
'Dan kun je een boot kopen en het meer op gaan, om nog meer te kunnen vangen.'
'Ja, ja en wat dan ?' zei de visser. 'Na verloop van tijd kun je misschien een groot schip kopen en dan uitvaren en veel vis vangen.' 'En wat dan ?', zei de visser. 'Dan huur je een knecht', zei de voorbijganger, 'die met je vangt en zo verdien je veel geld met je vis.' 'En wat dan ?', zei de visser
'Nou, dan verdien je zoveel, dat je zelf niet meer hoeft te vissen', zei de voorbijganger. 'En wat dan ?' zei de visser. 'Ja, wat dan ?' zei de voorbijganger, 'ja, eens kijken, dan kun je bijvoorbeeld lekker gaan vissen en zitten in de zon.' 'Zo is het', zei de visser, 'laat mij dus maar rustig zitten...
Kan jij ook genieten van eenvoud en soberheid? Ach, soms schuilt genieten en gelukkig zijn achter een klein hoekje...alleen moet je het willen zien. Dat hebben we hier gisteren ondervonden in het gezelschap van een paar lieve, hartelijke mensen.
Er was eens een maagd doe wou zingen van dit en van dat en van veel dingen ze was nog zo jong maar van al wat ze zong waren 't liedjes voor in hogere kringen.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Maagd is Virgo. Maagden zijn precieze en leergierige personen, stipt en met gevoel voor orde en netheid. Zij stellen hoge eisen aan zichzelf en verwachten dat eigenlijk ook van anderen. Zij kunnen dan ook vaak teleurgesteld zijn in anderen. Chaotische situaties in werk- en leefomgeving zijn eigenlijk hun "aartsvijand": zij voelen zich daarin absoluut niet thuis.
Zij hebben een heldere kijk op mensen en situaties: die doorzien zij snel. Gaat er iets fout dan zullen zij dit vrijwel meteen duidelijk maken. Dit wordt hen niet altijd in dank afgenomen en leidt soms tot botsingen. Directe kritiek wordt maar zelden positief opgepakt, tenzij het tactvol verpakt is. Maagden hebben er behoefte aan zich nuttig te voelen, met name door anderen te helpen. Zij hebben er geen problemen mee om hun eigen wensen opzij te zetten als iemand die zij graag mogen iets anders wil. Mensen waarderen hen hierom.
Onlangs zei iemand :" Aha, je hebt een bril met kleurende glazen en ben je daar content over? " Absoluut", was mijn antwoord en vooral omdat ik nu mijn zonnebril altijd mee heb. want dat is vooral het probleem. Ik draag zo zelden een zonnebril dat ik hem ofwel vergeet mee te nemen op reis of .. hij ligt ergens op een ongewone plaats juist omdat ik hem zo weinig gebruik. Daarom de keuze voor een kleurende bril! Als ik iets kwijt ben dan begin ik op plaatsten te zoeken waar ik zelfs met het verlorene nog nooit geweest ben. Ik ga zelfs terug naar dezelfde plaatsen waar ik eerder keek om daar opnieuw te zoeken, het lijkt precies op een neurotisch gedrag want als het je overkomt dan denk je plotseling niet meer helder. Dat " neurotisch trekje" heb ik alleen met dingen die ik niet kan vinden dit even ter zijde .
Dat abnormale zoeken overkwam mij voor het eerst jaren geleden toen ik vlak voor ik dringend weg moest mijn autosleutels niet kon vinden. Ik liep naar het vertrouwde plekje om mijn sleutels te pakken maar.....ze lagen er niet en een lichte paniek maakte zich van mij meester. Hier begon dan dat neurotische want wat gebeurde er ik liep opnieuw naar het vaste plekje om te kijken. Ik kon het niet bevatten dat ze er niét lagen, ik legde ze daar altijd , ze móesten er liggen. Het zoeken ging in paniek verder, jachtig, in kasten, onder wasgoed dat in de slaapkamer lag om weg te steken. Ik bezocht plaatsen waar ik met mijn sleutels nooit geweest kón zijn, want misschien hadden ze wel pootjes gekregen en zich op een onwaarschijnlijke plaats verstopt. Toen ik al dolende in kasten, onder wasgoed en onder het bed gekeken had , beseft ik plotseling hoe raar ik bezig was en besloot tot een korte time out. Mijn adem werd iets rustiger, hoewel de tijd drong. Mijn armen ontspanden zich en vielen langzaam langs mijn lichaam en zo kwam het dat ik opeens met mijn rechterarm een puntig uitsteeksel in de zak van mijn lange broek voelde..... Sindsdien is het een automatisme geworden om de sleutels op hun vaste plaats te leggen zodra ik in huis kom. Waarom ik daar nu over begin??? Deze week rinkelde de telefoon toen ik binnenkwam. Ik haastte mij om dat ding te beantwoorden en... daardoor belandde de autosleutel op een ongewone plaats en bijna had ik terug zo'n "aanval" toen ik de volgende dag naar de sleutels greep die er niet lagen. Het duurde even voor ik mij realiseerde waar ik ze laatst nog in handen had .. En het zal er met de jaren niet beter op worden, vrees ik!!
Terwijl ik er even ging zien of de vlierbessen al rijp waren, herinnerde ik me opeens dat mijn zus en ik die siroop kregen van ma als we een hoest hadden .We vonden het lekker.We wilden best méér dan één lepel krijgen. Maar neen " dien vlieger ging niet op" zelfs niet als we hard begonnen te hoesten (we deden nog zo ons best!). Terwijl ik hieraan dacht , herinnerde ik me ook dat we af en toe nog een siroop kregen maar die was gewoonweg vréééselijk van smaak. Na de oorlog werd er van overheidswege aan al de scholen opdracht gegeven dat de kinderen levertraan moesten krijgen. Dat zou de oorlogskinderen aansterken en we zouden dan ook beter tegen de strenge winters kunnen. Bij ons thuis wachtten ze niet op de school ons pa wilde zeker zijn dat we dat stroperig goedje binnen hadden dus kregen we thuis onze portie. Het was niet van niet willen - kinderen mochten geen eigen willetje hebben in die tijd - neen het was van mond open en de lepel walgelijke siroop vloog in je keel. We durfden het niet om die uit te spuwen, die vieze smaak bleef een hele tijd in je mond hangen. Gelukkig kregen we alletwee zo'n lepel viezigheid te slikken zodat we beiden naar vis roken! hahaha!
De twee nakomers zijn daarvan gespaard gebleven! Ik ril er nog van als ik aan die dagelijkse lepel levertraan denk. Het is een smaak die ik niet kan beschrijven maar die me nu nog doet walgen .Er zat wel iets positiefs aan natuurlijk anders werd het niet gegeven. Levertraan bevat veel vitamine D. Vroeger moesten vooral kinderen dat bezuren. Het tekort aan vitamine D, wat het gevolg was van te weinig licht, leidde niet zelden tot de beruchte Engelse ziekte, rachitis. Vitamine D is nodig voor botvorming, voor het verharden van het beenderstelsel. Als die Engelse ziekte optrad, vervormden met name de botten van de benen, omdat ze te week gebleven waren. Zo ontstonden de beruchte O-benen. Na de oorlog werd het toevoegen van vitamine A en D aan margarine verplicht. Door deze maatregel verdween de Engelse ziekte uit onze samenleving. Nu zijn er andere middelen om ons afweersysteem op te krikken en als er al infecties optreden gebruiken we antibiotica.
In een periode van milieuvervuiling doen we er beter aan om infecties te voorkomen door zo evenwichtig mogelijk te eten en gezond te leven.
Mijn schoonvader gebruikte de hele winter door elke avond een lepel zuivere honing " tegen de verkoudheid die nog moet komen "zei hij dan . Vroeger gebruikten we veel vlierbessensiroop als de keel begon te kriebelen...Dat was misschien iets geweest voor mijn ventje . Hij heeft al gans de week een kriebelende keel .Maar ik heb het recept voor die siroop nooit aan ons ma gevraagd en nu kan dat natuurlijk niet meer! Gelukkig zijn er nu genoeg eenvoudige en natuurlijke middelen om ons te wapenen en gezond te blijven.
Maar levertraan....bah ...blèrk...jakkes....!!!
Vorig weekend zaten we samen met de familie van T en je weet hoe dat gaat. Als de tongen los komen gaan de verhalen steevast de toer op in het genre van " vroeger was het zo"
Omdat de groenten bij de BBQ hoofdzakelijk uit onze tuin komen ,belandden we ook bij het onderwerp tuinieren. In de tuin werken ging er vroeger anders aan toe dan nu. Je kan het je bijna niet meer voorstellen. De functie van een tuin was groenten kweken en voorraad opdoen voor de winter. Nu kopen de meesten alles in de supermarkt.Ook bij ons thuis en bij de ouders van T werd er een groententuin aangelegd. Misschien daardoor dat wij er ook een moestuin op na houden? Maar ik dwaal af.
Als in het voorjaar het weer het toeliet zei mijn grootvader: " ik ga beginnen lochtenieren". Dan begon dat meestal met "den aalput" uit te voeren en we zouden het " geroken " hebben!! Het was echter nodig na de winter want als je op de wc moest - die toen nog buiten was - kon het gebeuren als die aal zo hoog kwam dat je meer dan één "gazette" nodig had voor je weet wel wat.... Wc papier werd toen nog niet gebruikt. Bij de boeren was het al iets moderner, daar lag een ouden telefoonboek. Het begon met een grote kuip die erbij gehaald werd en iets dat op een soeplepel geleek maar dan veel groter en aan een lange stok vastgemaakt. Toen werd de aalput niet uitgepompt zoals nu met de ruimdienst, maar "uitgelepeld" in een kuip. Als de kuip vol was werd er een oude zak opgelegd om niet te veel te spatten bij het dragen. Twee stokken werden aan weerskanten onder de handvatten van die kuip gestoken en weg ermee. Ik herinner me nog dat ik - toen ik wat ouder was - ook mocht meehelpen om die kuip te versleuren. Gelukkig was die lochting niet ver zodat ik niet door mijn benen zakte ( niet dat ik zo'n teer poppeke was ) Met die grote pollepel werd dan alles over die tuin verdeeld. Van dan af begon het pas goed te stinken. Nu en dan kwam er uit die kuip een half vergaan vel van een konijn of een poot van een kieken te voorschijn. Die aalput diende om alles en nog wat kwijt te geraken want er was toen nog geen afvalbeleid. Het was dat of in een put in de grond. Ik zie zo door dit scherm dat sommigen huiveren...maar vergeet niet dat ik een kind van den buiten was en dat kunnen jullie wel letterlijk opnemen . Mijn speelterrein was buiten en de natuur en daardoor kon ik wel tegen een duwtje hoor! Dat ritueel heeft zich zo verscheidene jaren voortgezet tot we mijn grootvader konden wijsmaken dat te veel aal ook niet goed was voor zijne "lochting" en een boer uit de buurt de aal kwam ophalen . Zo ging het sneller en hadden we geen dagen lang dat er rond het huis een " zalig" geurtje hing!. (Het zou niet goed geweest zijn voor het reukorgaan van Loewiesa haha. Wil je daar meer over weten ga dan eens lezen bij haar!) We waren het er allemaal over eens - na het ophalen van de herinneringen - dat we een totaal andere jeugd hadden die dichter bij het leven stond.
)
) maar zoals ik al elders op mijn blog zei " leve google" ! 
