Gedichten "opzeggen" was een heel belangrijk vak toen ik nog school liep. Elke week hadden we een paar uur "declamatie" en stonden we naast ons bankjes met veel gebaren, mimiek en dramatiek die gedichten af te dreunen. Eén van die gedichten in het zesde leerjaar was De wilgen van Adama van Scheltema. Ik herinner het mij nog omdat het zo'n lange boterham was en dat we er een tijdje zoet mee waren voor we het uit het hoofd kenden en .. ook omdat ik het ooit eens " mocht" voordragen op een schoolfeest.. Meestal ken ik die schoolgedichten nog steeds uit het hoofd maar nu waren er toch wel wat hiaten ( zou het kunnen dat de jaren er voor iets tussen zitten ) maar zoals ik al elders op mijn blog zei " leve google" !
Hier is het nu in zijn volle lengte, dat was een heerlijk stuk om te " declameren"! Ik ben zeker dat sommigen onder jullie het ook nog herkennen!
Daar waren eens zeven wilgen In ene boerenwei. Die droegen grote pruiken op hun oude harde houten kop En stonden op een rij. En hunne pruik met haren Die kwam nooit tot bedaren Zij knikten al maar: "ja en neen," Wat dat beduidde, wist er geen!
Toen kwamen er heel veel vogeltjes Die bouwden daar hun nest, Die woonden allen paar aan paar, En leefden leutig met elkaar, En vonden 't opperbest. En ieder zong een liedje- Van wiede-wiede-wiede, Maar al de wilgen riepen: "Och, Wat schreeuwen daar die vogels toch!"
Toen kwam de wilde wervelwind Die ziet ze daar zo staan, En draait zich driemaal om, en zeit: "Wat's dat nou voor parmantigheid!" En waait zo op ze aan: Eerst deden ze nog deftig. Maar 't werd hun gauw te heftig- Toen riepen ze allen door mekaar: "O jeminee wat is dat naar!"
Toen kwam een grote regenbui Die keek heel boos, en zei: "Die pruiken vind ik veel te hoog, Dat's geen fatsoen, die zijn te droog Daar moet wat water bij!" De wilgen snikten en steenden: "Wat is dat nat -- ze weenden! "O! riepen ze met 'n lang gezicht, "Nee, dat vergeten we niet licht!"
Toen kwam een dikke bonte koe Die snoof zo's en zei: "Wel Zo'n wilgebladje mag ik graag, Da's juist goed voor een volle maag En voor een zwak gestel! 'k Mag zeker van uw pruiken Wel 'n kleinigheid gebruiken?" De wilgen zuchtten elkander toe: "Wat zeg je nou van zó een koe!"
Toen werd op 't laatst hun pruikebol zo alleraakligst lang, Dat iedereen van schrik wegliep De vogels riepen:"Piep piep piep" En werden ook al bang. En ieder zei:"wat vreeslijk! Dat's zeker ongeneeslijk!" De wilgen dachten:"Dat's juist fijn, 't Bewijst dat wij van adel zijn!"
Toen kwam de boerenkapper aan, Die had een lange schaar En knipte met een grote hap, Zo maar op éénmaal: knip-knip-knap, Door àl dat wilgenhaar! Zij schrokken zelf verbazend, Maar d' andren lachten razend, En riepen allemaal brutaal: "Wat bennen jullie nou weer kaal!"
Prachtig toch niet? Ik zie ons nog bezig met het uitbeelden van dit grappig gedicht en heb er zo weer zin in! Doen jullie mee , ik kan heel wat kandidaten gebruiken !
Na mijn vorig logje wekte het woord "wind " opeens een herinnering op aan een boekje dat ik als kind verslonden heb en meer dan eens gelezen : De wind in de wilgen. Misschien kent iemand van jullie dat ook nog?
De wind in de wilgen
(uit het Engels: The Wind in the Willows 1913) van de Engelsman Kenneth Grahame is één van de bekendste kinderboeken aller tijden. Verscheen in 1949 voor het eerst in het Nederlands en is nu blijkbaar nog steeds verkrijgbaar op video en als luisterboek.
Het boek geeft een indruk van de Engelse klassenmaatschappij ( toen), ook al zijn de meeste personages dieren. Toad is duidelijk heel rijk, maar ook Rat, Mole en Badger lijken niet te hoeven werken om in hun levensonderhoud te voorzien, iets wat niet voor alle personages geldt. Met vrienden als de goedhartige Mol, de dichterlijke Rat, de verstandige Das en Pad de branieschopper is het leven bij de rivieroever en zelfs in het Wilde Woud nooit saai.. Water Rat - Woont aan de rivier, die alles voor hem betekent. Verstandig en intelligent. Mole (Mol) - Woont in een ondergronds huis. Bangig. Badger (Das) - Woont in het Wild Wood, waar hij gerespecteerd en gevreesd wordt. Hij is verstandig, maar vaak erg humeurig en het liefst alleen. Toad (Pad) - Woont op het landgoed Toad Hall ("Paddenburg"). Rijk, erg verwaand en onvolwassen, maar vriendelijk, welbespraakt en gastvrij. Verzot op boten, auto's en dergelijke. ("Poop-poop!", zijn imitatie van een claxon, is een van de bekendste dingen uit het boek.)
Ik geef een korte samenvatting, misschien herkennen jullie het verhaal? Het verhaal begint als Mol bezig is met de voorjaarsschoonmaak. Gelokt door het mooie weer gaat hij naar buiten, waar hij op een gegeven moment voor het eerst in zijn leven de rivier ziet, die hij prachtig vindt, en Rat ontmoet. Deze neemt hem mee voor een tochtje in zijn roeiboot, waarna ze een picknick houden. Ze zien Pad, ook in een roeiboot.
Op verzoek van Mol gaan hij en Rat op een zomerdag op visite bij Pad. Deze heeft alweer genoeg van boten en wil nu met een door een paard getrokken woonwagen op pad. Rat en Mol gaan mee. Wanneer het paard schrikt van een met hoge snelheid passerende auto komt de wagen in een sloot terecht, maar dit kan Pad niets schelen. Hij wil nu zelf ook een auto hebben.
Mol wil erg graag Das een keer ontmoeten, maar Rat houdt de boot af, wetende dat Das een hekel heeft aan visite. Op een winterdag gaat Mol in zijn eentje naar het Wild Wood, waar hij verdwaalt en in de duisternis allerlei enge gezichten ziet. Rat vindt hem na enige tijd, maar wanneer het begint te sneeuwen, weet hij de weg ook niet meer. Bij toeval vinden ze het huis van Das.
In het enorme ondergrondse huis van Das krijgen Rat en Mol te eten en droge kleren. Rat vertelt dat Pad al zo'n zes auto's total loss heeft gereden. Das besluit dat hij hier na de winter iets aan gaat doen.
Onderweg naar het huis van Rat ruikt Mol opeens zijn eigen huis, waar hij sinds zijn ontmoeting met Rat niet meer geweest is, en heimwee overvalt hem. Hij en Rat besluiten er heen te gaan.
Op een zomerdag komt Das langs, die iets aan Pads obsessie met auto's wil gaan doen. Das praat op Pad in, maar omdat dat niet helpt, besluit hij om hem onder huisarrest te plaatsen. Pad weet te ontsnappen en steelt een auto, waarna hij tot twintig jaar cel wordt veroordeeld.
Rat gaat op bezoek bij zijn oude vriend Otter en hoort daar dat diens zoontje wordt vermist. Rat en Mol besluiten hem 's nachts per roeiboot te gaan zoeken. Op een gegeven moment horen ze muziek die zo mooi is dat ze niet anders kunnen dan op zoek gaan naar de maker ervan. Vlak voor zonsopgang vinden ze op een klein eilandje in de rivier de god Pan, die het kind bij zich heeft. Rat en Mol, wiens herinneringen Pan heeft uitgewist, brengen het terug bij zijn ouders.
Met de hulp van de dochter van de cipier weet Pad, vermomd als wasvrouw, uit de gevangenis te ontsnappen. Een treinmachinist helpt hem uit handen van zijn achtervolgers te blijven.
Aan het einde van de zomer wandelt Rat door de omgeving en praat hij met veldmuizen en zwaluwen, die zich ieder op hun eigen manier voorbereiden op de winter. Ook ontmoet hij de Sea Rat, die hem vertelt over onder meer Venetië en Constantinopel. Rat besluit ook op reis te gaan, maar Mol weet hem tegen te houden.
Pad, die nog steeds als wasvrouw verkleed is, komt een trekschuit tegen en krijgt ruzie met de eigenares ervan. Hij steelt haar paard en verkoopt het aan een zigeuner.
Als hij een auto ziet aankomen, besluit hij te gaan liften, maar toevallig is het de auto die hij eerder gestolen had. De inzittenden herkennen hem echter niet en nemen hem mee. Pad kan zich niet beheersen en vraagt of hij ook een stukje mag rijden, wat al snel tot een ongeluk leidt. Hij slaat op de vlucht en bereikt het huis van Rat.
Rat vertelt Pad dat diens huis, hoewel Das en Mol erop pasten, is ingenomen door een groep wezels, hermelijnen en fretten uit het Wild Wood, die er wilde feesten houden. Das vertelt dat er een geheime gang van de rivier naar Toad Hall is.
Via de geheime gang weten Das, Rat, Mol en Pad binnen te komen en relatief eenvoudig de indringers te verjagen.
Ik weet dat we thuis dat boek hadden want ik heb het als kind meer dan eens gelezen maar ik vrees dat het door de jaren wel eens meegegeven werd met het oud papier.
Ik was de details vergeten maar met Google breng je elke herinnering terug. Ik moet eens op zoek gaan of ik dat boekje nog kan op de kop tikken want het kan van pas komen als voorleesverhaaltje als de kleinkinderen logeren. Dat is een gewoonte die ik ingevoerd heb om even voor het slapen een hoofdstukje uit een kinderboek voor te lezen... Vinden ze REUZE!! Zo hoop ik stiekem mijn leeshonger van toen ik kind was over te brengen, maar of dat lukt??
Er waaide de laatste dagen nogal behoorlijk wat wind en soms kan je er zelfs poëtisch van worden
Ik luister naar de wind die ruisend door de bomen gaat
en 't lijkt net of deze klank uit een mooie melodie bestaat.
Woorden nestelen zich in mijn hoofd vormen ritmische zinnen, toch kan in feite enkel de wind zijn eigen lied beginnen.
Je hoort in z'n gezang een symfonie
van duizenden akkoorden. Vermoedelijk waren er voor mij zovelen die het hoorden.
Toch kan ik niet vatten wat er zich in zijn klanken echt verschuilt. Soms lijkt het of hij zucht of fluistert, lacht of zachtjes huilt.
Maar evenzeer als hij het hoge gras wil aaien kan hij ontaarden in een tomeloze woede en is hij niet te paaien.
Hij rolt en buldert, huilt en tiert in een niets ontziend geweld en op die momenten lijkt het wel
of ons laatste uur is geteld.
Maar even snel als hij zijn verderf over de aarde laat donderen herpakt hij zich en kan ik me weer over zijn lieflijkheid verwonderen als neuriet er een zoetgevooisde stem over de platgewalste velden en pronken er aan de einder scheef geblazen eiken als ware helden.
Op dit moment lig ik stil te luisteren naar een fluisterende wind
die als een minnestreel betoverende woorden met zijn klank verbindt.
Terwijl ik ademloos luister wil ik gewoonweg een beetje dromen over al de dingen die ik al weet maar ook over wat er nog kan komen.
Slaap overvalt me in mijn bed terwijl ik luister naar mijn eigen zwijgen. Vermoeidheid doet me naar de wijde armen van Morpheus neigen.
Ik verzink in een diepe slaap
terwijl de nacht me in zijn armen sluit en buiten fluistert de zachte wind weer zijn romantisch mooi geluid.
Eens zat iemand te vissen aan het meer.
De zon scheen. De visser was rustig en gelukkig. Er kwam iemand langs, die vroeg: 'Waarom gebruik je niet meer dan één hengel dan kan je meer vangen.' De visser zei: 'Nou, wat dan ?' 'Wel,' zei de voorbijganger, 'dan verdien je meer.'
'En wat dan ?', zei de visser.
'Dan kun je een boot kopen en het meer op gaan, om nog meer te kunnen vangen.'
'Ja, ja en wat dan ?' zei de visser. 'Na verloop van tijd kun je misschien een groot schip kopen en dan uitvaren en veel vis vangen.' 'En wat dan ?', zei de visser. 'Dan huur je een knecht', zei de voorbijganger, 'die met je vangt en zo verdien je veel geld met je vis.' 'En wat dan ?', zei de visser
'Nou, dan verdien je zoveel, dat je zelf niet meer hoeft te vissen', zei de voorbijganger. 'En wat dan ?' zei de visser. 'Ja, wat dan ?' zei de voorbijganger, 'ja, eens kijken, dan kun je bijvoorbeeld lekker gaan vissen en zitten in de zon.' 'Zo is het', zei de visser, 'laat mij dus maar rustig zitten...
Kan jij ook genieten van eenvoud en soberheid? Ach, soms schuilt genieten en gelukkig zijn achter een klein hoekje...alleen moet je het willen zien. Dat hebben we hier gisteren ondervonden in het gezelschap van een paar lieve, hartelijke mensen.
Er was eens een maagd doe wou zingen van dit en van dat en van veel dingen ze was nog zo jong maar van al wat ze zong waren 't liedjes voor in hogere kringen.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Maagd is Virgo. Maagden zijn precieze en leergierige personen, stipt en met gevoel voor orde en netheid. Zij stellen hoge eisen aan zichzelf en verwachten dat eigenlijk ook van anderen. Zij kunnen dan ook vaak teleurgesteld zijn in anderen. Chaotische situaties in werk- en leefomgeving zijn eigenlijk hun "aartsvijand": zij voelen zich daarin absoluut niet thuis.
Zij hebben een heldere kijk op mensen en situaties: die doorzien zij snel. Gaat er iets fout dan zullen zij dit vrijwel meteen duidelijk maken. Dit wordt hen niet altijd in dank afgenomen en leidt soms tot botsingen. Directe kritiek wordt maar zelden positief opgepakt, tenzij het tactvol verpakt is. Maagden hebben er behoefte aan zich nuttig te voelen, met name door anderen te helpen. Zij hebben er geen problemen mee om hun eigen wensen opzij te zetten als iemand die zij graag mogen iets anders wil. Mensen waarderen hen hierom.
Onlangs zei iemand :" Aha, je hebt een bril met kleurende glazen en ben je daar content over? " Absoluut", was mijn antwoord en vooral omdat ik nu mijn zonnebril altijd mee heb. want dat is vooral het probleem. Ik draag zo zelden een zonnebril dat ik hem ofwel vergeet mee te nemen op reis of .. hij ligt ergens op een ongewone plaats juist omdat ik hem zo weinig gebruik. Daarom de keuze voor een kleurende bril! Als ik iets kwijt ben dan begin ik op plaatsten te zoeken waar ik zelfs met het verlorene nog nooit geweest ben. Ik ga zelfs terug naar dezelfde plaatsen waar ik eerder keek om daar opnieuw te zoeken, het lijkt precies op een neurotisch gedrag want als het je overkomt dan denk je plotseling niet meer helder. Dat " neurotisch trekje" heb ik alleen met dingen die ik niet kan vinden dit even ter zijde .
Dat abnormale zoeken overkwam mij voor het eerst jaren geleden toen ik vlak voor ik dringend weg moest mijn autosleutels niet kon vinden. Ik liep naar het vertrouwde plekje om mijn sleutels te pakken maar.....ze lagen er niet en een lichte paniek maakte zich van mij meester. Hier begon dan dat neurotische want wat gebeurde er ik liep opnieuw naar het vaste plekje om te kijken. Ik kon het niet bevatten dat ze er niét lagen, ik legde ze daar altijd , ze móesten er liggen. Het zoeken ging in paniek verder, jachtig, in kasten, onder wasgoed dat in de slaapkamer lag om weg te steken. Ik bezocht plaatsen waar ik met mijn sleutels nooit geweest kón zijn, want misschien hadden ze wel pootjes gekregen en zich op een onwaarschijnlijke plaats verstopt. Toen ik al dolende in kasten, onder wasgoed en onder het bed gekeken had , beseft ik plotseling hoe raar ik bezig was en besloot tot een korte time out. Mijn adem werd iets rustiger, hoewel de tijd drong. Mijn armen ontspanden zich en vielen langzaam langs mijn lichaam en zo kwam het dat ik opeens met mijn rechterarm een puntig uitsteeksel in de zak van mijn lange broek voelde..... Sindsdien is het een automatisme geworden om de sleutels op hun vaste plaats te leggen zodra ik in huis kom. Waarom ik daar nu over begin??? Deze week rinkelde de telefoon toen ik binnenkwam. Ik haastte mij om dat ding te beantwoorden en... daardoor belandde de autosleutel op een ongewone plaats en bijna had ik terug zo'n "aanval" toen ik de volgende dag naar de sleutels greep die er niet lagen. Het duurde even voor ik mij realiseerde waar ik ze laatst nog in handen had .. En het zal er met de jaren niet beter op worden, vrees ik!!
Terwijl ik er even ging zien of de vlierbessen al rijp waren, herinnerde ik me opeens dat mijn zus en ik die siroop kregen van ma als we een hoest hadden .We vonden het lekker.We wilden best méér dan één lepel krijgen. Maar neen " dien vlieger ging niet op" zelfs niet als we hard begonnen te hoesten (we deden nog zo ons best!). Terwijl ik hieraan dacht , herinnerde ik me ook dat we af en toe nog een siroop kregen maar die was gewoonweg vréééselijk van smaak. Na de oorlog werd er van overheidswege aan al de scholen opdracht gegeven dat de kinderen levertraan moesten krijgen. Dat zou de oorlogskinderen aansterken en we zouden dan ook beter tegen de strenge winters kunnen. Bij ons thuis wachtten ze niet op de school ons pa wilde zeker zijn dat we dat stroperig goedje binnen hadden dus kregen we thuis onze portie. Het was niet van niet willen - kinderen mochten geen eigen willetje hebben in die tijd - neen het was van mond open en de lepel walgelijke siroop vloog in je keel. We durfden het niet om die uit te spuwen, die vieze smaak bleef een hele tijd in je mond hangen. Gelukkig kregen we alletwee zo'n lepel viezigheid te slikken zodat we beiden naar vis roken! hahaha!
De twee nakomers zijn daarvan gespaard gebleven! Ik ril er nog van als ik aan die dagelijkse lepel levertraan denk. Het is een smaak die ik niet kan beschrijven maar die me nu nog doet walgen .Er zat wel iets positiefs aan natuurlijk anders werd het niet gegeven. Levertraan bevat veel vitamine D. Vroeger moesten vooral kinderen dat bezuren. Het tekort aan vitamine D, wat het gevolg was van te weinig licht, leidde niet zelden tot de beruchte Engelse ziekte, rachitis. Vitamine D is nodig voor botvorming, voor het verharden van het beenderstelsel. Als die Engelse ziekte optrad, vervormden met name de botten van de benen, omdat ze te week gebleven waren. Zo ontstonden de beruchte O-benen. Na de oorlog werd het toevoegen van vitamine A en D aan margarine verplicht. Door deze maatregel verdween de Engelse ziekte uit onze samenleving. Nu zijn er andere middelen om ons afweersysteem op te krikken en als er al infecties optreden gebruiken we antibiotica.
In een periode van milieuvervuiling doen we er beter aan om infecties te voorkomen door zo evenwichtig mogelijk te eten en gezond te leven.
Mijn schoonvader gebruikte de hele winter door elke avond een lepel zuivere honing " tegen de verkoudheid die nog moet komen "zei hij dan . Vroeger gebruikten we veel vlierbessensiroop als de keel begon te kriebelen...Dat was misschien iets geweest voor mijn ventje . Hij heeft al gans de week een kriebelende keel .Maar ik heb het recept voor die siroop nooit aan ons ma gevraagd en nu kan dat natuurlijk niet meer! Gelukkig zijn er nu genoeg eenvoudige en natuurlijke middelen om ons te wapenen en gezond te blijven.
Maar levertraan....bah ...blèrk...jakkes....!!!
Vorig weekend zaten we samen met de familie van T en je weet hoe dat gaat. Als de tongen los komen gaan de verhalen steevast de toer op in het genre van " vroeger was het zo"
Omdat de groenten bij de BBQ hoofdzakelijk uit onze tuin komen ,belandden we ook bij het onderwerp tuinieren. In de tuin werken ging er vroeger anders aan toe dan nu. Je kan het je bijna niet meer voorstellen. De functie van een tuin was groenten kweken en voorraad opdoen voor de winter. Nu kopen de meesten alles in de supermarkt.Ook bij ons thuis en bij de ouders van T werd er een groententuin aangelegd. Misschien daardoor dat wij er ook een moestuin op na houden? Maar ik dwaal af.
Als in het voorjaar het weer het toeliet zei mijn grootvader: " ik ga beginnen lochtenieren". Dan begon dat meestal met "den aalput" uit te voeren en we zouden het " geroken " hebben!! Het was echter nodig na de winter want als je op de wc moest - die toen nog buiten was - kon het gebeuren als die aal zo hoog kwam dat je meer dan één "gazette" nodig had voor je weet wel wat.... Wc papier werd toen nog niet gebruikt. Bij de boeren was het al iets moderner, daar lag een ouden telefoonboek. Het begon met een grote kuip die erbij gehaald werd en iets dat op een soeplepel geleek maar dan veel groter en aan een lange stok vastgemaakt. Toen werd de aalput niet uitgepompt zoals nu met de ruimdienst, maar "uitgelepeld" in een kuip. Als de kuip vol was werd er een oude zak opgelegd om niet te veel te spatten bij het dragen. Twee stokken werden aan weerskanten onder de handvatten van die kuip gestoken en weg ermee. Ik herinner me nog dat ik - toen ik wat ouder was - ook mocht meehelpen om die kuip te versleuren. Gelukkig was die lochting niet ver zodat ik niet door mijn benen zakte ( niet dat ik zo'n teer poppeke was ) Met die grote pollepel werd dan alles over die tuin verdeeld. Van dan af begon het pas goed te stinken. Nu en dan kwam er uit die kuip een half vergaan vel van een konijn of een poot van een kieken te voorschijn. Die aalput diende om alles en nog wat kwijt te geraken want er was toen nog geen afvalbeleid. Het was dat of in een put in de grond. Ik zie zo door dit scherm dat sommigen huiveren...maar vergeet niet dat ik een kind van den buiten was en dat kunnen jullie wel letterlijk opnemen . Mijn speelterrein was buiten en de natuur en daardoor kon ik wel tegen een duwtje hoor! Dat ritueel heeft zich zo verscheidene jaren voortgezet tot we mijn grootvader konden wijsmaken dat te veel aal ook niet goed was voor zijne "lochting" en een boer uit de buurt de aal kwam ophalen . Zo ging het sneller en hadden we geen dagen lang dat er rond het huis een " zalig" geurtje hing!. (Het zou niet goed geweest zijn voor het reukorgaan van Loewiesa haha. Wil je daar meer over weten ga dan eens lezen bij haar!) We waren het er allemaal over eens - na het ophalen van de herinneringen - dat we een totaal andere jeugd hadden die dichter bij het leven stond.
Opa is toch een schat hé!!!! Er waren hier vandaag twee kleinkinderen omdat mama naar school moest om stilaan het nieuwe schooljaar voor te bereiden dus dat betekende voor mij " alle hens aan dek" vooral met onze jongste (bijna 3j) die nog veel aandacht vraagt. Hewel, die lieve opa vond het hét moment om met de tomatenoogst van de dag af te komen met de vraag: " Zie je er genoeg om in te vriezen"?
"Daar heb ik nu echt geen tijd voor ", was mijn droge commentaar. En de tomaatjes werden ergens in de wacht gezet!
Zo'n 10 min later... Opa: " Kijk eens wat de vogels nu weer al gepikt hebben"...
Stond daar een halve emmer appels te wachten... Grrr Echt het moment.
Maar alles moest wachten tot vanavond want aan zo'n jobkes begin ik niet met twee " pagadders" in de buurt. Trouwens .. ik ben van plan appelgelei te maken van die appeltjes. Lekker om later een mattentaartje van te maken.
Het bakje verse patatjes was wel welkom en ze lieten zich smaken, van de grond in de pot heerlijk!
Gelukkig kwam opa ook nog niet met een emmer boontjes af want daar hangen er zeker weer zoveel aan.. Ik heb mij vanavond heel goed kunnen bezig houden - zoals trouwens heel de dag - hoewel de kindjes braaf waren, maar ze houden je toch aan de gang!!!
Er zullen onder de bloggers wel een paar zijn die mij niet goed wijs vinden als ik zeg dat die eerste regen na de hitte van juli ook zijn charme heeft. Bij de eerste buien kan ik genieten als ik door het venster naar de regen zit te staren naar de grijze voortschrijdende wolken. Alle soorten wolken schuiven voorbij, donkere, grijze, platte, hoge lelijke torens waaruit soms ook al eens een flitsende bliksemschicht naar beneden schiet met een knal die je oren een paar minuten laat suizen. Waterdruppels die langs het raam naar beneden glijden, altijd maar herbeginnen van boven naar onder gevoed door nieuwe regendruppels, het voelde nu eens niet triestig aan..
Zo keek ik dus deze dagen naar de regen en ik dacht aan die zweetdruppels op mijn gezicht een maand geleden. Wat een verschil met die hitte, die brandende zon in de juli maand, die alles verzengende vuurbol aan de hemel. En alle dagen was het hetzelfde liedje. Alle dagen emmers water gieten en planten uit de zon zetten. Nu is het even anders, geen gezeul met emmers er is weer water in overvloed en de tuin ziet er opnieuw heerlijk groen en fris uit. Het gras kan weer zijn frisse kleur terugkrijgen en de kleuren van de bloemen zijn toch veel intenser. Maar het mag weeral ophouden want regen wordt toch eentoniger dan zon, niet? Ik dacht er opeens aan dat de zonnebloemen er dit jaar niet doorgekomen zijn.Er gebeuren rare dingen in de tuinen de dag van vandaag. Bij Bojako groeien courgettes waar ze dahlia's in de grond staken en hier alles behalve zonnebloemen waar ik die pitten in de grond stak. Ik was daar misschien wel wat laat mee en door de droogte zijn ze wellicht blijven steken. Normaal zijn de zonnebloemen, naast het feit dat ze prachtig zijn om te zien, bedoeld om te blijven staan tot in de winter. Dan zouden de vogels dat voedselvoorraadje wel aanspreken. Maar meestal is het met de vogels zoals met de krekel in de krekel en de mier,ze zitten al aan tafel voor hun tijd gekomen is en laten dan zonnebloemen met verminkte gezichten achter. Dan moet ik er vroeg bij zijn als ik nog een ruiker volle gezichtjes op de tafel wil zetten.
Maar geen zonnebloemen dit jaar en zo ook geen smulpartij voor de vogels. Maar die vinden er wel iets anders op, nu doen ze hun uiterste best om de fruitbomen te plunderen. Mussen, eksters, meesjes en spreeuwen doen zich te goed aan de appels nog voor ze rijp zijn! Ik heb al kilo's appelmoes gemaakt van gepikte, afgevallen of door wespen gestoken appels en nu hebben ze ook al de pruimen ontdekt. Spijtig genoeg houdt de regen de vogels niet tegen!
Die stekende pijn, ergens aan de onderste wervel rugpijn reuma artrose of is het de herniablues?
Alsof een olifant mijn ruggenwervel samendrukt iemand voodoospelden in mijn beeltenis prikt, Ik wil zitten want ik ben moe maar dan zeurt en groeit de pijn. In beweging blijven is beter, bewegen rekken strekken buigen naar de kant waar het geen pijn doet en hopen dat het morgen weer beter is.
Dat worden voor T weer extra overuren ( massage!!)
Maar de dag is toch nog behoorlijk verlopen. We hebben kunnen BBQen buiten zonder regen. Het was wel te fris om buiten te eten. Na een korte wandeling moest iedereen zich terughaasten want toen vielen al de eerste druppels. Ik had intussen de koffietafel klaargezet want de rug protesteerde teveel om te wandelen . De dochter en co kwamen ook nog eens langs voor moederdag dus gezellig druk !! Maar het viel allemaal reuze mee en iedereen trok tevreden naar huis en maakte nu al een afspraak voor volgend jaar zelfde dag zelfde lokatie Voor mij ok als die dekselse rug het toelaat!
"De wereld geeft zich als een spiegel bloot; kijk er boos in en zij kijkt boos terug, glimlach en zij glimlacht ook."
En wat dat glimlachen betreft, dit is wat ik las in een ziekenhuistijdschrift en heb het genoteerd:
Volgens ons reptielenbrein = de hersenstam het oudste deel van onze hersenen, meer dan 500 miljoen jaren oud, dus volgens dat brein bestaat een echte lach uit drie componenten:
Je lacht je tanden bloot je ooghoeken doen mee je wenkbrouwen gaan omhoog
Mijn "reptielenbrein" betrapt me momenteel op alle drie ..... Maar of dat straks nog zo is met dat flutweer dat ze beloven .. Ach, ja zeker want het is het bezoek dat telt of niet?
Even reageren op jullie respons op mijn logje gisteren. Tof dat iedereen zijn visie neerpent. Inderdaad er hangen wel overal bacteriën in de lucht en tijdens onze buitenlandse jaren hebben we zeker de nodige immuniteit opgedaan zeker na Afrika maar ik wilde vooral stipuleren dat in een dokterscabinet nu niet bepaald de meest gezonde mensen komen en ziektebacteriën daar meer de stoelendans uitvoeren dan elders!Case closed! ( smile)
Maar nu naar vandaag. Zoals ik in mijn vorig logje zei, was ik deze week bij de dokter. Na een letsel aan de vinger zat ik met een groot litteken vergroeiïng zodat ik op die vinger geen ring meer kon aan- of afdoen. De enige oplossing was een cortisonespuit in dat stuk wild vlees. Terwijl hij die spuit zette, zei de dokter: "Ja, we moeten zorgen dat je getrouwd raakt.. niet?"( hij is hier nieuw sinds vorig jaar ter vervanging van onze huisarts dus kent hij zijn patiënten nog niet persoonlijk) waarop ik al even lakoniek reageerde: "Ik ben getrouwd en zit er zelfs zo stevig aan vast dat die ring hier niet meer van mijn vinger kan". ( het is die ringvinger die behandeld werd. ) "Alléz, dan is je fortuin gemaakt" , was zijn reactie.. En zo ging het geplaag nog even door terwijl hij spoot en intussen ook nog een wrat onder mijn grote teennagel wegsneed en verder bevroor omdat die na de vorige behandeling nog niet helemaal weg was... Twee pijnlijke bagatelletjes die met een kwinkslag verzacht werden. Toen ik buiten kwam bleef naast de pijn van de bevriezing vooral dat ene zinnetje nog even nazinderen.. " dan is je fortuin gemaakt"....en vroeg ik mij af of er al ooit een man geweest is die zo'n reactie te horen kreeg? Waarom zou ons fortuin gemaakt zijn als we trouwen? Weer zo'n restantje uit lang vervlogen tijd, vrees ik. Ik geloof niet dat het jonge vrouwen vandaag graag zo'n compliment krijgen!
Vroeger - toen de dieren nog spraken - waren ouders misschien gelukkig als ze hun dochters uitgehuwelijkt kregen. Dat aan dat " gemaakte fortuin" een resem voorwaarden verbonden waren , namen alle partijen als normaal erbij... Voor dat fortuin werden de dochters meid voor alle werk, een perfecte kweekmachine die daarenboven qua kennis liefst monddood gehouden werd en als het " zijne heerschap" niet beviel ook nog al eens als boks -en klopbal gebruikt werd. Ik zei wel .. toen de dieren nog spraken.. Geleidelijk is daar verandering in gekomen, groeide er respect voor de taken van een vrouw en kreeg ze zelfs toegang tot de wereld van de kennis. Mijn ( onze) generatie profiteerde al van de strijd van vele vrouwen voor ons en ik dank mijn ouders nog steeds dat ik in de jaren '50 de kans kreeg om verder te studeren wat toen nog steeds niet zo evident was. Ik herinner mij dat in de humaniora op internaat de meeste schoolbanken vol zaten met kinderen van notabelen, zelfstandigen en ereboeren. Wij, de nazaten van de doorsnee werkman, vormden nog steeds een kleine minderheid. Uiteindelijk heb ik mijn diploma niet echt verzilverd als men bedoelt er centen uithalen omdat ik mijn goedbetaalde job van toen heb laten staan om T te volgen naar het buitenland dat tot groot protest en ontgoocheling van mijn pa. (zie mijn logje van 10/07/2008...) Zelfs binnen de familie kreeg ik wel eens de opmerking .. "maar jij moet niet werken".. wat mij soms " horendol" maakte. Mijn keuze van toen had niets te maken met graag werken of niet, ik hield ontzettend van mijn job toen ik die opzegde maar het was een keuze die T en ik samen gemaakt hadden met de consequenties dat ik in de toekomt heel veel huishoudelijke verantwoordelijkheden /taken en opvoeding van de kinderen vooral op mijn schouders zou nemen. De reactie " wij moeten na onze job dat ook nog allemaal doen" vond ik een dooddoener alsof ik dat niet wist maar intussen hadden die " uitwerkenden" vrouwen elke maand een loon wat op zich al een appreciatie was van hun werk. Als huismoeder krijg je enkel de waardering van je man en je persoonlijke voldoening en daar wilde ik niet op afgerekend worden!. Daarom vind ik het zo'n positief punt dat onze jonge meisjes en vrouwen nu ook allemaal een opleiding meekrijgen - wat die ook mag zijn - zodat ze ten alle tijden op eigen benen kunnen staan en niet meer afhangen van " dat gemaakte fortuin" dat zogezegd uit een huwelijk voortvloeit!
Zou de dokter daar ook aan gedacht hebben toen hij dat ene zinnetje zei? Ik denk het niet, het zal wel dat laatste deeltje " dolle Mina" zijn dat nog in mij zit dat daar over valt omdat ik er te vaak mee geconfronteerd werd in de zin van.. " jij hebt een luilekkerleven want je moet niet werken". Nu kan ik er om lachen en relativeren want het verleden heeft me geleerd dat je er niets kan tegen inbrengen als sommigen vinden dat "jouw tuin groener is dan die van hen"!
Ik moet meer naar de dokter gaan daar krijg ik inspiratie!
Deze week moest ik naar de dokter en weer vielen ze me op ..die oude tijdschriften
Je ziet ze bijna overal in een wachtkamer liggen en wat doet een mens om zijn wachttijd te verkorten ... ? Juist ...
je gaat zitten en neemt dan zo'n tijdschrift vast. Je begint er dan wat in te bladeren en opeens gaat de deur open en komt er nog
iemand binnen. Je knikt dan eens naar elkaar en soms wordt er ook al eens luidop een goedendag gezegd. Maar meestal blijft het
enkel maar bij een stille begroeting. Die binnenkomende persoon gaat een paar stoelen van je vandaan zitten en neemt, jawel,
ook een tijdschrift van het tafeltje. Maar vooraleer hij één blad ervan omdraait, likt hij telkens één voor één zijn duim en wijsvinger even
af. Dit alles gebeurt in een vrij snel tempo. In een mum van tijd heeft hij zo al drie tijdschriften doorgebladerd en legt ze telkens met een
smak terug op het stapeltje.
Ineens vind ik het toch allemaal maar zéér bedenkelijk !
Wachtkamer tijdschriften zijn vaak al màànden oud en worden dus heel vaak vastgenomen en gelezen.
Zo zijn er meerdere personen die aan hun vingers likken voor ze een blad ervan omdraaien. Zijn dat nu geen broeihaarden van bacteriën
geworden bedenk ik opeens? Zou ik daarom onbewust altijd de krant meenemen als ik naar de dokter ga en dan nog liefst het puzzelgedeelte dan kan ik heel geconcentreerd bezig zijn terwijl ik mijn beurt afwacht want sinds de nieuwe dokter er is, moeten we veel geduld hebben. Hij is één van de weinigen die nog tijd neemt voor elke patiënt of het nu druk is of niet.. Die man laat zich niet opjutten door een volle wachtzaal, vandaar dat je best voor wat lees - of denkvoer zorgt!
Nu ik eraan denk : hoe zit het met de uitleenboeken van de Bib... ? Door hoeveel handen en huiskamers gaan die niet? Dààr wil ik zelfs liever niet over nadenken ... ;-)
Leesgenot ... ? Geef mij dan toch maar een blog ... ;-)
Als ik al geen inspiratie heb dan krijg ik er onbewust toegespeeld zoals met de reactie van Paz op mijn logje van 10/08 waarin ze opmerkte dat er vroeger voor elke dag een taak weggelegd was. Ben dat even gaan opzoeken of dat wel algemeen was en zie wat ik vond..
Zo klonk de weekindeling eeuwen lang en zo heb ik het ook deels ervaren en jullie wellicht ook.
Op maandag wordt er traditioneel nog steeds veel gewassen want veranderende maatschappij of niet er zijn nog steeds massa's huishoudens waar op maandag de wasmachine draait.
De energie- en waterbedrijven constateren een piek. Waar komt dat maandag-wasdag, dinsdag-strijkdag.... eigenlijk vandaan?
Is het om een vertrouwd ritme te hebben? Een veilig gevoel?
Is het om niets over te slaan?
Een vaste weekindeling als veiligheidsgordel? Nu al weten dat je over tien jaar op maandag nog steeds de was doet, op dinsdag de ramen en op vrijdag de boodschappen, ik moet er niet aan denken. Ik was als het mij uitkomt of als er teveel was ligt te wachten en kuisen gebeurt ook wanneer het nodig lijkt en zo verder .
Maar wie weet geeft die vaste weekindeling een houvast in een chaotische wereld.
Waarom was maandag wasdag?
Voor de komst van de wasautomaat, eind jaren zestig, was een huisvrouw dagen bezig met het doen van de was. Geen wonder dat er alleen op zaterdag na het bad schoon ondergoed werd aan getrokken en niet elke dag zoals tegenwoordig.
Het dagelijkse leven kent vaste gewoonten. Zo stopten onze voorouders tot in het begin van de 20e eeuw op zondag de witte was in een grote tobbe met zeep. Na een nachtje weken vond vervolgens de was plaats, die werd gestampt en de vuile plekken werden extra geboend. Hiervoor werd het wasbord gebruikt. Als alles mee zat, hing op maandagmiddag de was aan de waslijn. Met droog weer buiten en bij regen op rekjes binnen. Vandaar de uitdrukking maandag wasdag. Een dag later, na het drogen van het wasgoed, werd de was gestreken. Dit verklaart de uitdrukking dinsdag strijkdag.
Tot in de 19e eeuw droogden de vrouwen hun was op straat. In de steden, maar ook in de dorpen, werden houten droogrekken gewoon aan de weg neergezet. Omdat dat niet netjes stond, gingen stedelijke overheden verbieden de was aan de straatzijde te drogen. De droogrekken werden naar de achterzijde van het huis verplaatst. Waar niet voldoende plek was, kwamen waslijnen in plaats van droogrekken of hingen vrouwen hun was aan het balkon of uit het raam .( In Spanje zien we dat nog steeds en ik vermoed in veel zuiderse landen). In de 19e eeuw kende niet alleen de huisvrouw vaste gewoonten, maar ook de slager. Op maandag werd er geslacht, op dinsdag begon het uitsnijden van het vlees en op woensdag werden de restjes vlees verwerkt tot gehakt. De woensdag kreeg al snel de bijnaam gehaktdag, omdat het gehakt dan goedkoper was.
Volgens mij is gehakt op woensdag nu niet goedkoper dan op andere dagen. De uitdrukking woensdag gehaktdag is dus achterhaald en daarmee samen al die andere dagen , vermoed ik!
Ik stel in ieder geval vast dat ik er nu geen speciale dagen op na hou, ik was en kuis en strijk als het geschikte moment er is of als het weer meezit.. Heerlijk zo ongebonden je taken te kunnen uitvoeren!
Bij het " uitmesten " van de kasten een tijdje terug, botste ik op geboortekaartjes die ik bijhoud. Als ik de tekstjes erop lees dan stel ik vast dat die veel ludieker zijn dan vroeger. Ik herinner mij nog een geboortekaartje dat ik ooit bij ons ma zag, een geboortekaartje uit de jaren 50, daar stond op te lezen: Zouden we honger lijden om een mondje meer? Bleek dat dit gezegde gewoon was voor die tijd. Daarmee werd de derde, vierde en soms vijfde of zesde spruit in het gezin welkom geheten. De ouders hadden immers de oorlog meegemaakt en wisten wat honger was.
In onze samenleving wordt geen honger meer geleden, althans niet door zeker tachtig procent van de bevolking. Er komen ook geen "mondjes meer" bij in de gezinnen. Men houdt het meestal bij twee, want "eentje is geentje". Een derde kan er af en toe nog bij en heel soms nog een vierde. Daarna houdt men het voor bekeken. Gelijk hebben ze, de huidige moeders die een job, gezin en kinderen maar moeten zien te combineren. Hoe onze grootmoeders het vroeger deden zal voor velen onder ons een raadsel blijven. Soms was het al zonder " koters" behelpen geblazen en al zeker met een mondje meer in huis. Dat mondje meer moest immers niet alleen gevuld worden, het bracht ook hopen werk mee.
Alleen al de wekelijkse was bracht een verpletterende rompslomp mee! Elektriciteit was toen enkel voor de lampen, een wasmachine was lang onvoorstelbaar voor een doorsnee gezin. Mijn grootmoeder en ma hadden - toen ik klein was- elke week minstens een volle dag werk aan de was. Het exemplaar dat jullie hier zien is nog zo'n oeroude wasmachine die je met de hand moest draaien, intussen heeft die een betere bestemming gevonden
Pas later ontdekten ze de wasserij. Ik snap nog altijd niet hoe ze aan die bezigheid geen tenniselleboog overhielden want dat zwengelen aan "de wasmachine" viel niet te onderschatten want het degelijk ouderwets katoen woog tonnen als het nat was en moest daarna zelfs met de hand uitgewrongen worden.( ik zie meter en ma nog staan met een nat laken tussen hen in en beiden draaiend in tegengestelde richting om het water er uit te wringen). Maar tennissen was toen voor de rijkelui en iemand als mijn grootmoeder of ma konden daarom zoiets nooit krijgen!
Strijken gebeurde met loodzware gietijzeren bouten, die beurtelings op de heetgestookte kachel werden opgewarmd. Mijn ma heeft zo ook ettelijke jaren lang elke week verschillende uren aan gewichtheffen gedaan.
Als je dan bedenkt dat zon baby per dag minstens 6 katoenen luiers vuil maakte en meestal meer, dan kan je uitrekenen wat dat mondje meer aan extra werk meebracht.
Stofzuigers bestonden ook niet, zeker niet voor het doorsnee gezin met het mondje meer. En wie ooit een baby in huis heeft gehad weet uit ervaring hoeveel stof zon hummel produceert.
En dan de voeding! Hoe meer monden aan tafel hoe arbeidsintensiever het koken was . Met een ketel soep kwam je hooguit twee dagen toe. Die maakte je ook niet in een handomdraai in een stoomkoker. Diepvriezers en koelkasten waren er niet dus kon je de maaltijd ook niet vooraf klaarmaken om dan later even op te warmen.Je kon hooguit de koude kelder als bewaarplaats gebruiken.
Wij waren nog bij de gelukkigen want we hadden wel de inmaak. Elke zomer werden de groenten van het seizoen geplukt, ontpit, gedopt of van de stelen ontdaan en gesneden. Dat was een hoogst vervelend karwei, waarbij het hele gezin werd ingeschakeld. Daarvoor waren de mondjes meer - éénmaal het "larvenstadium" ontgroeid - wel handig!!
Daarna werden de weckpotten gevuld en zorgvuldig in de steriliseerketel gestapeld. Die stond dan te sissen en te schudden dat horen en zien verging. De keuken leek wel een sauna. Maar je kon wel trots zijn op het resultaat. Regelmatig gingen mijn grootouders en ook mijn ouders tevreden de netjes gerangschikte wintervoorraad in de kelder bewonderen: de bokalen spinazie, worteltjes, boontjes, erwtjes, appelmoes en later ook fruit dat volop uit de " fruitbogaard" te plukken viel, werd in weckpotten opgelegd. Lekker in de winter! De confituurpotten werden nauwkeurig gemerkt op datum en inhoud.
Alles werd vooral zuinig aangepakt, want voedsel was kostbaar en duur. Niets werd weggegooid, alles kon nog dienen.
Hoe anders gaat het er nu aan toe! De supermarkten puilen uit van de voedingswaren. Ze komen niet meer alleen uit eigen streek, maar worden per vliegtuig met tonnen aangevoerd. Verse groenten zijn er het hele jaar door in alle verscheidenheid, exotisch fruit is voor een prijsje te koop. Voor onze dagelijkse kost hoeven we zelfs niet eens meer de handen uit de mouwen te steken. Kant en klare gerechten hoef je enkel nog in de microgolf op te warmen. Nu hebben we volautomatische wasmachines en droogkasten zelfs stoomstrijkijzers waarmee je bij wijze van spreken alleen nog naar het wasgoed hoeft te kijken om het glad te krijgen. Luiers zouden daarom een akkefietje moeten zijn maar moderne babys worden nu in wegwerpluiers gestopt.
Met stofzuigers en stoomreinigers gaan we in huis te keer.. Geen huismijt die het overleeft. Sokken met gaten gaan onverbiddelijk de vuilnisemmer in. Aan verstelwerk besteden we al lang geen moeite meer noch tijd. Nieuwe kleren worden gekocht en zijn niet meer het product van huisvlijt.
We leven in een luilekkerland. We zouden mondjes en mondjes meer aankunnen en nog altijd op overschot leven. De rekken in de supermarkt barsten uit hun voegen, de winkelwagens met torenhoog opgestapelde waren, die men voor de helft niet nodig heeft, worden met vereende krachten naar de auto gesleurd. De gemiddelde West-Europeaan eet zich bijna letterlijk het graf in.
En ze komen, de mondjes. Maar ze zijn niet meer van eigen kweek. Ze komen van heinde en ver, uit andere contreien, aangelokt door ons aards paradijs, het land van melk en honing. Ze zien het op de televisie, die wij met het oog op snelle winst gauw hebben geëxporteerd. Voor wie elke dag met veel moeite zijn kostje bijeen moet scharrelen, heeft dit een onweerstaanbare aantrekkingskracht. In heel West-Europa leven massas weldoorvoede burgers die zwelgen in overvloed en bij wie de honger naar meer nooit overgaat.
Ik weet het wel, andere tijden andere zeden, andere noden, andere stijlen. Er is hard voor onze welvaart gewerkt. Toch kan het soms knagen zeker na de ervaring van 8 jaar Afrika. In een tijd van schaarste en moeite kon een mondje meer er altijd bij. Nu is er overschot en hoeven we ons niets te ontzeggen, maar de geboortekaartjes met die bepaalde welkomstgroet: "Zouden we honger lijden om een mondje meer" zijn op....
Ze zijn er weer om ons te irriteren die zomerse vliegen en zeker als de deur openstaat zoals dat vorige week het geval was met de drie rakkers hier. Oma gaat dan fervent met de klopper te keer terwijl zich het volgende tafereel afspeelt..
Mysterieus maar voor mijn neus vliegen twee vliegen als vrijgezel het spel van verlangen.
Irritant vliegen ze dominant voor mijn snoet naar mijn voet op en neer heen en weer vol verlangen.
Demonstratief duikt er één op zijn lief en ik zie hoe ze op mijn knie voor de vliegennatie een topprestatie leveren.
Vele nazaten zijn de resultaten van parende vliegen die er niet om liegen dat pesten van mensen naast paren datgene is waarmee ze een mensenleven verzwaren.
Ik ben aan het opruimen na de invasie hier want volgend weekend hebben we een BBQ met gans de familie langs T's kant en dan wil je alles netjes hebben ( dom hé want daarna kan je herbeginnen) maar ja dit beestje hier zit nu eenmaal zo in elkaar dus probeer me niet te veranderen! Daarom doe ik een beroep op de inspiratie van een ander!
Ik lag met jou in hetzelfde bed. We sliepen wel rechtop. Jij stak er net wat bovenuit. Vandaar jouw blauwe kop.
'k Was stapel op jouw lange lijf, dat mag je nu best weten. Ik vond jou echt een reuze-wijf: gewoon om 'op-te-vreten'.
Laatst droomde ik de hele nacht, aan één stuk door van jou. Jij werd mijn bruid, mooi in het wit, omdat ik van sleepasperges hou.
Plots werd mijn droom heel bruut verstoord: ik bloedde aan m'n kuiten. We werden allebei vermoord door zo'n hovenier van buiten.
We werden in een kist gelegd en spoedig daarna gewassen. Mijn rug was krom, de jouwe recht, jij werd dus eerste klasse.
Wat wreed toch van zo'n hovenier ons zó uiteen te rukken 'k Heb jou daarna nooit meer gezien, want ik lag bij de stukken.
Weet je wat ik het gekke vind ? 't Is eigenlijk heel stom: Terwijl óns leven in de grond begint is dat bij de mens net andersom.
De kleinkinderen zijn terug thuis afgezet na een intense week bij oma en opa. Het was genieten langs beide kanten hoewel de balans met vermoeidheid misschien af en toe wat meer naar onze kant overhelde.. Maar niemand neemt ons nog die heerlijke momenten af al zijn we ook blij dat we weer ons eigen ritme kunnen opnemen.
Kleinkinderen.. je kan er blijven over praten en misschien vinden sommigen dat al dat oma en opa gedoe wat teveel geaccentueerd wordt door yours truly maar waar het hart van vol is... Ik kan natuurlijk ook voor een alternatief kiezen zoals liefdesverklaringen aan het adres van mijn slaapgenoot.... Maar dan worden er zeker wenkbrouwen gefronst. Op onze " gezegende leeftijd" gaan we niet meer zo voor publiekelijke ontboezemingen. Ik wil niet dat mijn ventje bij zijn zeldzame bezoekjes aan mijn blog hartkloppingen krijgt dus... blijf ik maar bij mijn geliefd stokpaardje de kleinkinderen! Na zo'n paar dagen samen met de kleinkinderen besef je dat het juist die kleine zegeningen zijn die het leven zo kunnen vullen. En dan denk ik aan nog veel meer zoals de bloemist die onverwachts aan je deur staat met een boeket en een kaartje " Dank je". Iemand die je een stevige knuffel geeft, als je een bezoekje brengt en bij het afscheid zegt : "Aub ,nu niet zolang meer wachten om nog eens langs te komen?" Een kaartje vanuit het eerste kamp van je kleinzoon met de woorden: " Het is hier wel leuk maar ik mis je..." Zie je dat hartje van oma smelten??? Je dochter die je mee uit vraagt om te gaan shoppen. Je kleinkind dat in je oor fluistert : "Oma, wanneer mag ik nog eens komen logeren?" Een klein citatenboekje krijgen, met de inscriptie "Voor een bijzonder persoon". Een balpen met je naam erop. Steeds welkom zijn bij je beste maatje. De gekregen magneetjes op de ijskast met : -"A friend is the one who overlooks your broken fence and admires the flowers in your garden" -of Welkom in het huis van oma, kinderen worden verwend terwijl je wacht." Dit zijn dingen die je hart verwarmen en je het besef geven dat het leven mooi is.... Dat moest ik nog even kwijt voor ik onder de wol ga..
)
) maar zoals ik al elders op mijn blog zei " leve google" ! 
want dat is vooral het probleem. Ik draag zo zelden een zonnebril dat ik hem ofwel vergeet mee te nemen op reis of .. hij ligt ergens op een ongewone plaats juist omdat ik hem zo weinig gebruik. Daarom de keuze voor een kleurende bril!
want volgend weekend hebben we een BBQ met gans de familie langs T's kant en dan wil je alles netjes hebben ( dom hé want daarna kan je herbeginnen) maar ja dit beestje hier zit nu eenmaal zo in elkaar dus probeer me niet te veranderen!
