Er zullen onder de bloggers wel een paar zijn die mij niet goed wijs vinden als ik zeg dat die eerste regen na de hitte van juli ook zijn charme heeft. Bij de eerste buien kan ik genieten als ik door het venster naar de regen zit te staren naar de grijze voortschrijdende wolken. Alle soorten wolken schuiven voorbij, donkere, grijze, platte, hoge lelijke torens waaruit soms ook al eens een flitsende bliksemschicht naar beneden schiet met een knal die je oren een paar minuten laat suizen. Waterdruppels die langs het raam naar beneden glijden, altijd maar herbeginnen van boven naar onder gevoed door nieuwe regendruppels, het voelde nu eens niet triestig aan..
Zo keek ik dus deze dagen naar de regen en ik dacht aan die zweetdruppels op mijn gezicht een maand geleden. Wat een verschil met die hitte, die brandende zon in de juli maand, die alles verzengende vuurbol aan de hemel. En alle dagen was het hetzelfde liedje. Alle dagen emmers water gieten en planten uit de zon zetten. Nu is het even anders, geen gezeul met emmers er is weer water in overvloed en de tuin ziet er opnieuw heerlijk groen en fris uit. Het gras kan weer zijn frisse kleur terugkrijgen en de kleuren van de bloemen zijn toch veel intenser. Maar het mag weeral ophouden want regen wordt toch eentoniger dan zon, niet? Ik dacht er opeens aan dat de zonnebloemen er dit jaar niet doorgekomen zijn.Er gebeuren rare dingen in de tuinen de dag van vandaag. Bij Bojako groeien courgettes waar ze dahlia's in de grond staken en hier alles behalve zonnebloemen waar ik die pitten in de grond stak. Ik was daar misschien wel wat laat mee en door de droogte zijn ze wellicht blijven steken. Normaal zijn de zonnebloemen, naast het feit dat ze prachtig zijn om te zien, bedoeld om te blijven staan tot in de winter. Dan zouden de vogels dat voedselvoorraadje wel aanspreken. Maar meestal is het met de vogels zoals met de krekel in de krekel en de mier,ze zitten al aan tafel voor hun tijd gekomen is en laten dan zonnebloemen met verminkte gezichten achter. Dan moet ik er vroeg bij zijn als ik nog een ruiker volle gezichtjes op de tafel wil zetten.
Maar geen zonnebloemen dit jaar en zo ook geen smulpartij voor de vogels. Maar die vinden er wel iets anders op, nu doen ze hun uiterste best om de fruitbomen te plunderen. Mussen, eksters, meesjes en spreeuwen doen zich te goed aan de appels nog voor ze rijp zijn! Ik heb al kilo's appelmoes gemaakt van gepikte, afgevallen of door wespen gestoken appels en nu hebben ze ook al de pruimen ontdekt. Spijtig genoeg houdt de regen de vogels niet tegen!
Die stekende pijn, ergens aan de onderste wervel rugpijn reuma artrose of is het de herniablues?
Alsof een olifant mijn ruggenwervel samendrukt iemand voodoospelden in mijn beeltenis prikt, Ik wil zitten want ik ben moe maar dan zeurt en groeit de pijn. In beweging blijven is beter, bewegen rekken strekken buigen naar de kant waar het geen pijn doet en hopen dat het morgen weer beter is.
Dat worden voor T weer extra overuren ( massage!!)
Maar de dag is toch nog behoorlijk verlopen. We hebben kunnen BBQen buiten zonder regen. Het was wel te fris om buiten te eten. Na een korte wandeling moest iedereen zich terughaasten want toen vielen al de eerste druppels. Ik had intussen de koffietafel klaargezet want de rug protesteerde teveel om te wandelen . De dochter en co kwamen ook nog eens langs voor moederdag dus gezellig druk !! Maar het viel allemaal reuze mee en iedereen trok tevreden naar huis en maakte nu al een afspraak voor volgend jaar zelfde dag zelfde lokatie Voor mij ok als die dekselse rug het toelaat!
"De wereld geeft zich als een spiegel bloot; kijk er boos in en zij kijkt boos terug, glimlach en zij glimlacht ook."
En wat dat glimlachen betreft, dit is wat ik las in een ziekenhuistijdschrift en heb het genoteerd:
Volgens ons reptielenbrein = de hersenstam het oudste deel van onze hersenen, meer dan 500 miljoen jaren oud, dus volgens dat brein bestaat een echte lach uit drie componenten:
Je lacht je tanden bloot je ooghoeken doen mee je wenkbrouwen gaan omhoog
Mijn "reptielenbrein" betrapt me momenteel op alle drie ..... Maar of dat straks nog zo is met dat flutweer dat ze beloven .. Ach, ja zeker want het is het bezoek dat telt of niet?
Even reageren op jullie respons op mijn logje gisteren. Tof dat iedereen zijn visie neerpent. Inderdaad er hangen wel overal bacteriën in de lucht en tijdens onze buitenlandse jaren hebben we zeker de nodige immuniteit opgedaan zeker na Afrika maar ik wilde vooral stipuleren dat in een dokterscabinet nu niet bepaald de meest gezonde mensen komen en ziektebacteriën daar meer de stoelendans uitvoeren dan elders!Case closed! ( smile)
Maar nu naar vandaag. Zoals ik in mijn vorig logje zei, was ik deze week bij de dokter. Na een letsel aan de vinger zat ik met een groot litteken vergroeiïng zodat ik op die vinger geen ring meer kon aan- of afdoen. De enige oplossing was een cortisonespuit in dat stuk wild vlees. Terwijl hij die spuit zette, zei de dokter: "Ja, we moeten zorgen dat je getrouwd raakt.. niet?"( hij is hier nieuw sinds vorig jaar ter vervanging van onze huisarts dus kent hij zijn patiënten nog niet persoonlijk) waarop ik al even lakoniek reageerde: "Ik ben getrouwd en zit er zelfs zo stevig aan vast dat die ring hier niet meer van mijn vinger kan". ( het is die ringvinger die behandeld werd. ) "Alléz, dan is je fortuin gemaakt" , was zijn reactie.. En zo ging het geplaag nog even door terwijl hij spoot en intussen ook nog een wrat onder mijn grote teennagel wegsneed en verder bevroor omdat die na de vorige behandeling nog niet helemaal weg was... Twee pijnlijke bagatelletjes die met een kwinkslag verzacht werden. Toen ik buiten kwam bleef naast de pijn van de bevriezing vooral dat ene zinnetje nog even nazinderen.. " dan is je fortuin gemaakt"....en vroeg ik mij af of er al ooit een man geweest is die zo'n reactie te horen kreeg? Waarom zou ons fortuin gemaakt zijn als we trouwen? Weer zo'n restantje uit lang vervlogen tijd, vrees ik. Ik geloof niet dat het jonge vrouwen vandaag graag zo'n compliment krijgen!
Vroeger - toen de dieren nog spraken - waren ouders misschien gelukkig als ze hun dochters uitgehuwelijkt kregen. Dat aan dat " gemaakte fortuin" een resem voorwaarden verbonden waren , namen alle partijen als normaal erbij... Voor dat fortuin werden de dochters meid voor alle werk, een perfecte kweekmachine die daarenboven qua kennis liefst monddood gehouden werd en als het " zijne heerschap" niet beviel ook nog al eens als boks -en klopbal gebruikt werd. Ik zei wel .. toen de dieren nog spraken.. Geleidelijk is daar verandering in gekomen, groeide er respect voor de taken van een vrouw en kreeg ze zelfs toegang tot de wereld van de kennis. Mijn ( onze) generatie profiteerde al van de strijd van vele vrouwen voor ons en ik dank mijn ouders nog steeds dat ik in de jaren '50 de kans kreeg om verder te studeren wat toen nog steeds niet zo evident was. Ik herinner mij dat in de humaniora op internaat de meeste schoolbanken vol zaten met kinderen van notabelen, zelfstandigen en ereboeren. Wij, de nazaten van de doorsnee werkman, vormden nog steeds een kleine minderheid. Uiteindelijk heb ik mijn diploma niet echt verzilverd als men bedoelt er centen uithalen omdat ik mijn goedbetaalde job van toen heb laten staan om T te volgen naar het buitenland dat tot groot protest en ontgoocheling van mijn pa. (zie mijn logje van 10/07/2008...) Zelfs binnen de familie kreeg ik wel eens de opmerking .. "maar jij moet niet werken".. wat mij soms " horendol" maakte. Mijn keuze van toen had niets te maken met graag werken of niet, ik hield ontzettend van mijn job toen ik die opzegde maar het was een keuze die T en ik samen gemaakt hadden met de consequenties dat ik in de toekomt heel veel huishoudelijke verantwoordelijkheden /taken en opvoeding van de kinderen vooral op mijn schouders zou nemen. De reactie " wij moeten na onze job dat ook nog allemaal doen" vond ik een dooddoener alsof ik dat niet wist maar intussen hadden die " uitwerkenden" vrouwen elke maand een loon wat op zich al een appreciatie was van hun werk. Als huismoeder krijg je enkel de waardering van je man en je persoonlijke voldoening en daar wilde ik niet op afgerekend worden!. Daarom vind ik het zo'n positief punt dat onze jonge meisjes en vrouwen nu ook allemaal een opleiding meekrijgen - wat die ook mag zijn - zodat ze ten alle tijden op eigen benen kunnen staan en niet meer afhangen van " dat gemaakte fortuin" dat zogezegd uit een huwelijk voortvloeit!
Zou de dokter daar ook aan gedacht hebben toen hij dat ene zinnetje zei? Ik denk het niet, het zal wel dat laatste deeltje " dolle Mina" zijn dat nog in mij zit dat daar over valt omdat ik er te vaak mee geconfronteerd werd in de zin van.. " jij hebt een luilekkerleven want je moet niet werken". Nu kan ik er om lachen en relativeren want het verleden heeft me geleerd dat je er niets kan tegen inbrengen als sommigen vinden dat "jouw tuin groener is dan die van hen"!
Ik moet meer naar de dokter gaan daar krijg ik inspiratie!
Deze week moest ik naar de dokter en weer vielen ze me op ..die oude tijdschriften
Je ziet ze bijna overal in een wachtkamer liggen en wat doet een mens om zijn wachttijd te verkorten ... ? Juist ...
je gaat zitten en neemt dan zo'n tijdschrift vast. Je begint er dan wat in te bladeren en opeens gaat de deur open en komt er nog
iemand binnen. Je knikt dan eens naar elkaar en soms wordt er ook al eens luidop een goedendag gezegd. Maar meestal blijft het
enkel maar bij een stille begroeting. Die binnenkomende persoon gaat een paar stoelen van je vandaan zitten en neemt, jawel,
ook een tijdschrift van het tafeltje. Maar vooraleer hij één blad ervan omdraait, likt hij telkens één voor één zijn duim en wijsvinger even
af. Dit alles gebeurt in een vrij snel tempo. In een mum van tijd heeft hij zo al drie tijdschriften doorgebladerd en legt ze telkens met een
smak terug op het stapeltje.
Ineens vind ik het toch allemaal maar zéér bedenkelijk !
Wachtkamer tijdschriften zijn vaak al màànden oud en worden dus heel vaak vastgenomen en gelezen.
Zo zijn er meerdere personen die aan hun vingers likken voor ze een blad ervan omdraaien. Zijn dat nu geen broeihaarden van bacteriën
geworden bedenk ik opeens? Zou ik daarom onbewust altijd de krant meenemen als ik naar de dokter ga en dan nog liefst het puzzelgedeelte dan kan ik heel geconcentreerd bezig zijn terwijl ik mijn beurt afwacht want sinds de nieuwe dokter er is, moeten we veel geduld hebben. Hij is één van de weinigen die nog tijd neemt voor elke patiënt of het nu druk is of niet.. Die man laat zich niet opjutten door een volle wachtzaal, vandaar dat je best voor wat lees - of denkvoer zorgt!
Nu ik eraan denk : hoe zit het met de uitleenboeken van de Bib... ? Door hoeveel handen en huiskamers gaan die niet? Dààr wil ik zelfs liever niet over nadenken ... ;-)
Leesgenot ... ? Geef mij dan toch maar een blog ... ;-)
Als ik al geen inspiratie heb dan krijg ik er onbewust toegespeeld zoals met de reactie van Paz op mijn logje van 10/08 waarin ze opmerkte dat er vroeger voor elke dag een taak weggelegd was. Ben dat even gaan opzoeken of dat wel algemeen was en zie wat ik vond..
Zo klonk de weekindeling eeuwen lang en zo heb ik het ook deels ervaren en jullie wellicht ook.
Op maandag wordt er traditioneel nog steeds veel gewassen want veranderende maatschappij of niet er zijn nog steeds massa's huishoudens waar op maandag de wasmachine draait.
De energie- en waterbedrijven constateren een piek. Waar komt dat maandag-wasdag, dinsdag-strijkdag.... eigenlijk vandaan?
Is het om een vertrouwd ritme te hebben? Een veilig gevoel?
Is het om niets over te slaan?
Een vaste weekindeling als veiligheidsgordel? Nu al weten dat je over tien jaar op maandag nog steeds de was doet, op dinsdag de ramen en op vrijdag de boodschappen, ik moet er niet aan denken. Ik was als het mij uitkomt of als er teveel was ligt te wachten en kuisen gebeurt ook wanneer het nodig lijkt en zo verder .
Maar wie weet geeft die vaste weekindeling een houvast in een chaotische wereld.
Waarom was maandag wasdag?
Voor de komst van de wasautomaat, eind jaren zestig, was een huisvrouw dagen bezig met het doen van de was. Geen wonder dat er alleen op zaterdag na het bad schoon ondergoed werd aan getrokken en niet elke dag zoals tegenwoordig.
Het dagelijkse leven kent vaste gewoonten. Zo stopten onze voorouders tot in het begin van de 20e eeuw op zondag de witte was in een grote tobbe met zeep. Na een nachtje weken vond vervolgens de was plaats, die werd gestampt en de vuile plekken werden extra geboend. Hiervoor werd het wasbord gebruikt. Als alles mee zat, hing op maandagmiddag de was aan de waslijn. Met droog weer buiten en bij regen op rekjes binnen. Vandaar de uitdrukking maandag wasdag. Een dag later, na het drogen van het wasgoed, werd de was gestreken. Dit verklaart de uitdrukking dinsdag strijkdag.
Tot in de 19e eeuw droogden de vrouwen hun was op straat. In de steden, maar ook in de dorpen, werden houten droogrekken gewoon aan de weg neergezet. Omdat dat niet netjes stond, gingen stedelijke overheden verbieden de was aan de straatzijde te drogen. De droogrekken werden naar de achterzijde van het huis verplaatst. Waar niet voldoende plek was, kwamen waslijnen in plaats van droogrekken of hingen vrouwen hun was aan het balkon of uit het raam .( In Spanje zien we dat nog steeds en ik vermoed in veel zuiderse landen). In de 19e eeuw kende niet alleen de huisvrouw vaste gewoonten, maar ook de slager. Op maandag werd er geslacht, op dinsdag begon het uitsnijden van het vlees en op woensdag werden de restjes vlees verwerkt tot gehakt. De woensdag kreeg al snel de bijnaam gehaktdag, omdat het gehakt dan goedkoper was.
Volgens mij is gehakt op woensdag nu niet goedkoper dan op andere dagen. De uitdrukking woensdag gehaktdag is dus achterhaald en daarmee samen al die andere dagen , vermoed ik!
Ik stel in ieder geval vast dat ik er nu geen speciale dagen op na hou, ik was en kuis en strijk als het geschikte moment er is of als het weer meezit.. Heerlijk zo ongebonden je taken te kunnen uitvoeren!
Bij het " uitmesten " van de kasten een tijdje terug, botste ik op geboortekaartjes die ik bijhoud. Als ik de tekstjes erop lees dan stel ik vast dat die veel ludieker zijn dan vroeger. Ik herinner mij nog een geboortekaartje dat ik ooit bij ons ma zag, een geboortekaartje uit de jaren 50, daar stond op te lezen: Zouden we honger lijden om een mondje meer? Bleek dat dit gezegde gewoon was voor die tijd. Daarmee werd de derde, vierde en soms vijfde of zesde spruit in het gezin welkom geheten. De ouders hadden immers de oorlog meegemaakt en wisten wat honger was.
In onze samenleving wordt geen honger meer geleden, althans niet door zeker tachtig procent van de bevolking. Er komen ook geen "mondjes meer" bij in de gezinnen. Men houdt het meestal bij twee, want "eentje is geentje". Een derde kan er af en toe nog bij en heel soms nog een vierde. Daarna houdt men het voor bekeken. Gelijk hebben ze, de huidige moeders die een job, gezin en kinderen maar moeten zien te combineren. Hoe onze grootmoeders het vroeger deden zal voor velen onder ons een raadsel blijven. Soms was het al zonder " koters" behelpen geblazen en al zeker met een mondje meer in huis. Dat mondje meer moest immers niet alleen gevuld worden, het bracht ook hopen werk mee.
Alleen al de wekelijkse was bracht een verpletterende rompslomp mee! Elektriciteit was toen enkel voor de lampen, een wasmachine was lang onvoorstelbaar voor een doorsnee gezin. Mijn grootmoeder en ma hadden - toen ik klein was- elke week minstens een volle dag werk aan de was. Het exemplaar dat jullie hier zien is nog zo'n oeroude wasmachine die je met de hand moest draaien, intussen heeft die een betere bestemming gevonden
Pas later ontdekten ze de wasserij. Ik snap nog altijd niet hoe ze aan die bezigheid geen tenniselleboog overhielden want dat zwengelen aan "de wasmachine" viel niet te onderschatten want het degelijk ouderwets katoen woog tonnen als het nat was en moest daarna zelfs met de hand uitgewrongen worden.( ik zie meter en ma nog staan met een nat laken tussen hen in en beiden draaiend in tegengestelde richting om het water er uit te wringen). Maar tennissen was toen voor de rijkelui en iemand als mijn grootmoeder of ma konden daarom zoiets nooit krijgen!
Strijken gebeurde met loodzware gietijzeren bouten, die beurtelings op de heetgestookte kachel werden opgewarmd. Mijn ma heeft zo ook ettelijke jaren lang elke week verschillende uren aan gewichtheffen gedaan.
Als je dan bedenkt dat zon baby per dag minstens 6 katoenen luiers vuil maakte en meestal meer, dan kan je uitrekenen wat dat mondje meer aan extra werk meebracht.
Stofzuigers bestonden ook niet, zeker niet voor het doorsnee gezin met het mondje meer. En wie ooit een baby in huis heeft gehad weet uit ervaring hoeveel stof zon hummel produceert.
En dan de voeding! Hoe meer monden aan tafel hoe arbeidsintensiever het koken was . Met een ketel soep kwam je hooguit twee dagen toe. Die maakte je ook niet in een handomdraai in een stoomkoker. Diepvriezers en koelkasten waren er niet dus kon je de maaltijd ook niet vooraf klaarmaken om dan later even op te warmen.Je kon hooguit de koude kelder als bewaarplaats gebruiken.
Wij waren nog bij de gelukkigen want we hadden wel de inmaak. Elke zomer werden de groenten van het seizoen geplukt, ontpit, gedopt of van de stelen ontdaan en gesneden. Dat was een hoogst vervelend karwei, waarbij het hele gezin werd ingeschakeld. Daarvoor waren de mondjes meer - éénmaal het "larvenstadium" ontgroeid - wel handig!!
Daarna werden de weckpotten gevuld en zorgvuldig in de steriliseerketel gestapeld. Die stond dan te sissen en te schudden dat horen en zien verging. De keuken leek wel een sauna. Maar je kon wel trots zijn op het resultaat. Regelmatig gingen mijn grootouders en ook mijn ouders tevreden de netjes gerangschikte wintervoorraad in de kelder bewonderen: de bokalen spinazie, worteltjes, boontjes, erwtjes, appelmoes en later ook fruit dat volop uit de " fruitbogaard" te plukken viel, werd in weckpotten opgelegd. Lekker in de winter! De confituurpotten werden nauwkeurig gemerkt op datum en inhoud.
Alles werd vooral zuinig aangepakt, want voedsel was kostbaar en duur. Niets werd weggegooid, alles kon nog dienen.
Hoe anders gaat het er nu aan toe! De supermarkten puilen uit van de voedingswaren. Ze komen niet meer alleen uit eigen streek, maar worden per vliegtuig met tonnen aangevoerd. Verse groenten zijn er het hele jaar door in alle verscheidenheid, exotisch fruit is voor een prijsje te koop. Voor onze dagelijkse kost hoeven we zelfs niet eens meer de handen uit de mouwen te steken. Kant en klare gerechten hoef je enkel nog in de microgolf op te warmen. Nu hebben we volautomatische wasmachines en droogkasten zelfs stoomstrijkijzers waarmee je bij wijze van spreken alleen nog naar het wasgoed hoeft te kijken om het glad te krijgen. Luiers zouden daarom een akkefietje moeten zijn maar moderne babys worden nu in wegwerpluiers gestopt.
Met stofzuigers en stoomreinigers gaan we in huis te keer.. Geen huismijt die het overleeft. Sokken met gaten gaan onverbiddelijk de vuilnisemmer in. Aan verstelwerk besteden we al lang geen moeite meer noch tijd. Nieuwe kleren worden gekocht en zijn niet meer het product van huisvlijt.
We leven in een luilekkerland. We zouden mondjes en mondjes meer aankunnen en nog altijd op overschot leven. De rekken in de supermarkt barsten uit hun voegen, de winkelwagens met torenhoog opgestapelde waren, die men voor de helft niet nodig heeft, worden met vereende krachten naar de auto gesleurd. De gemiddelde West-Europeaan eet zich bijna letterlijk het graf in.
En ze komen, de mondjes. Maar ze zijn niet meer van eigen kweek. Ze komen van heinde en ver, uit andere contreien, aangelokt door ons aards paradijs, het land van melk en honing. Ze zien het op de televisie, die wij met het oog op snelle winst gauw hebben geëxporteerd. Voor wie elke dag met veel moeite zijn kostje bijeen moet scharrelen, heeft dit een onweerstaanbare aantrekkingskracht. In heel West-Europa leven massas weldoorvoede burgers die zwelgen in overvloed en bij wie de honger naar meer nooit overgaat.
Ik weet het wel, andere tijden andere zeden, andere noden, andere stijlen. Er is hard voor onze welvaart gewerkt. Toch kan het soms knagen zeker na de ervaring van 8 jaar Afrika. In een tijd van schaarste en moeite kon een mondje meer er altijd bij. Nu is er overschot en hoeven we ons niets te ontzeggen, maar de geboortekaartjes met die bepaalde welkomstgroet: "Zouden we honger lijden om een mondje meer" zijn op....
Ze zijn er weer om ons te irriteren die zomerse vliegen en zeker als de deur openstaat zoals dat vorige week het geval was met de drie rakkers hier. Oma gaat dan fervent met de klopper te keer terwijl zich het volgende tafereel afspeelt..
Mysterieus maar voor mijn neus vliegen twee vliegen als vrijgezel het spel van verlangen.
Irritant vliegen ze dominant voor mijn snoet naar mijn voet op en neer heen en weer vol verlangen.
Demonstratief duikt er één op zijn lief en ik zie hoe ze op mijn knie voor de vliegennatie een topprestatie leveren.
Vele nazaten zijn de resultaten van parende vliegen die er niet om liegen dat pesten van mensen naast paren datgene is waarmee ze een mensenleven verzwaren.
Ik ben aan het opruimen na de invasie hier want volgend weekend hebben we een BBQ met gans de familie langs T's kant en dan wil je alles netjes hebben ( dom hé want daarna kan je herbeginnen) maar ja dit beestje hier zit nu eenmaal zo in elkaar dus probeer me niet te veranderen! Daarom doe ik een beroep op de inspiratie van een ander!
Ik lag met jou in hetzelfde bed. We sliepen wel rechtop. Jij stak er net wat bovenuit. Vandaar jouw blauwe kop.
'k Was stapel op jouw lange lijf, dat mag je nu best weten. Ik vond jou echt een reuze-wijf: gewoon om 'op-te-vreten'.
Laatst droomde ik de hele nacht, aan één stuk door van jou. Jij werd mijn bruid, mooi in het wit, omdat ik van sleepasperges hou.
Plots werd mijn droom heel bruut verstoord: ik bloedde aan m'n kuiten. We werden allebei vermoord door zo'n hovenier van buiten.
We werden in een kist gelegd en spoedig daarna gewassen. Mijn rug was krom, de jouwe recht, jij werd dus eerste klasse.
Wat wreed toch van zo'n hovenier ons zó uiteen te rukken 'k Heb jou daarna nooit meer gezien, want ik lag bij de stukken.
Weet je wat ik het gekke vind ? 't Is eigenlijk heel stom: Terwijl óns leven in de grond begint is dat bij de mens net andersom.
De kleinkinderen zijn terug thuis afgezet na een intense week bij oma en opa. Het was genieten langs beide kanten hoewel de balans met vermoeidheid misschien af en toe wat meer naar onze kant overhelde.. Maar niemand neemt ons nog die heerlijke momenten af al zijn we ook blij dat we weer ons eigen ritme kunnen opnemen.
Kleinkinderen.. je kan er blijven over praten en misschien vinden sommigen dat al dat oma en opa gedoe wat teveel geaccentueerd wordt door yours truly maar waar het hart van vol is... Ik kan natuurlijk ook voor een alternatief kiezen zoals liefdesverklaringen aan het adres van mijn slaapgenoot.... Maar dan worden er zeker wenkbrouwen gefronst. Op onze " gezegende leeftijd" gaan we niet meer zo voor publiekelijke ontboezemingen. Ik wil niet dat mijn ventje bij zijn zeldzame bezoekjes aan mijn blog hartkloppingen krijgt dus... blijf ik maar bij mijn geliefd stokpaardje de kleinkinderen! Na zo'n paar dagen samen met de kleinkinderen besef je dat het juist die kleine zegeningen zijn die het leven zo kunnen vullen. En dan denk ik aan nog veel meer zoals de bloemist die onverwachts aan je deur staat met een boeket en een kaartje " Dank je". Iemand die je een stevige knuffel geeft, als je een bezoekje brengt en bij het afscheid zegt : "Aub ,nu niet zolang meer wachten om nog eens langs te komen?" Een kaartje vanuit het eerste kamp van je kleinzoon met de woorden: " Het is hier wel leuk maar ik mis je..." Zie je dat hartje van oma smelten??? Je dochter die je mee uit vraagt om te gaan shoppen. Je kleinkind dat in je oor fluistert : "Oma, wanneer mag ik nog eens komen logeren?" Een klein citatenboekje krijgen, met de inscriptie "Voor een bijzonder persoon". Een balpen met je naam erop. Steeds welkom zijn bij je beste maatje. De gekregen magneetjes op de ijskast met : -"A friend is the one who overlooks your broken fence and admires the flowers in your garden" -of Welkom in het huis van oma, kinderen worden verwend terwijl je wacht." Dit zijn dingen die je hart verwarmen en je het besef geven dat het leven mooi is.... Dat moest ik nog even kwijt voor ik onder de wol ga..
Jullie hebben het al gelezen drie van onze kapoenen logeren een week bij ons. Goddank valt het weer tot nog toe mee ( nu regent het wel maar hopelijk is het tegen morgen weer over) zodat ze heel veel buitenspelen, er is hier ruimte genoeg om mekaar niet voor de voeten of wielen te lopen. Want inderdaad er wordt hier wat afgefietst de laatste dagen. Grote zus heeft het fietsen al behoorlijk onder de knie en kan met opa al grotere ritjes maken. De tweelingzusjes hebben het fietsen zonder steunwieltjes deze vakantie ontdekt en maken met oma een toertje terwijl opa met zus op zwier is.
Even een idee van hoe zo'n zo'n ritje verloopt:
Lina fietst rustig en geconcentreerd rond zonder veel woorden. Maura daarentegen " tettert" aan 100 per uur, heeft alles gezien, kijkt overal rond tenzij voor zich, dus rijdt ze zus Lina wel eens in de poep. Lina dan verontwaardigd terwijl Maura van niks weet!!
Maura: "Oma kijk een treinspoor" . Oma: "Maura voor jou kijken". ( ik heb geen treinspoor gezien want in geen kms is hier een trein te bespeuren, wat zou ze bedoeld hebben?)
Maura: " Oma kijk er zitten twee vogels op de weg.Vogels moeten toch in de lucht vliegen? Oma: "Die komen zien waar die tetteraar vandaan komt hier in de straat". Maura: "WAAROM"? Oma: " Omdat je meer tettert dan fietst". Daar moet ze even over nadenken en zuslief voegt er droog aan toe .. " Ja, jij praat de ganse tijd en daarom moeten we altijd op jou wachten".
Na een tijdje.. Maura:" Ik zie een poesje, poesjes kunnen niet fietsen hé oma maar wel miauwen". Lina: " Poesjes vangen muisjes hé oma?"
Intussen kwamen we voorbij een weide met een paar paarden Maura:" Hoe heet het kindje van een paard oma;" Oma: " Dat is een veulentje , Maura".
Lina ziet een koe en wijst die aan. Maura:" Oma een koe geeft melk hé" Oma: "Ja, Maura en welke dieren geven nog melk"?
Voor er een antwoord komt ...
Maura:" Oma het kindje van een kip is een kuikentje hé en je mag dat niet opeten." Lina: " Neen, kuikentjes niet maar eitjes wel, hé oma"?..
Lina:" Oma zitten er kikkertjes in de gracht"? Maura:" Er zitten kikkers in de vijver van Fried'l" ( voor de onwetenden een lieve buurvrouw die hen even ophaalde om de visjes in hun vijver te zien!) Lina: " Oma hoe heten de kindjes van de kikkers"? Oma:" Dat zijn dikkopjes"..; Lina en Maura.."DIKKOPJES"!!! en beginnen te gieren!
Einde les biologie!
Maura: "Mijn benen zijn moe en mij armen ook". Oma: " Als je minder praat en meer duwt dan zal dat beter gaan"... Maura: "WAAROM"? Oma: " GRRRR " (want ik heb vandaag zeker al 50 keer "waarom" gehoord. en je zou denken dat ze op 41/2j haar waarom fase al achter de rug heeft maar neen hoor ....)
Lina: " Als je zoveel praat dan kan oma niet fietsen". (Bedenking: .. zo oud ben ik nu ook niet hoor.: ) Maura: "WAAROM niet"!
Maura: "Lina ,oppassen daar komt een auto. STOPPEN " (voor heel de verkaveling..) Oma: "Als je mooi opzij blijft dan is dat ook goed". Maura:" WAAROM"? Intussen was zus gestopt, je zou al voor minder!
Oma : "Meisjes straks links afslaan". Lina:" Welke kant is dat oma"? Maura: "Die waar je handje aanstaat!!!!!!!!": Lina:" Oma er staat toch aan elk armpje een handje". Maura: "Dit is links" en inderdaad ze slaat goed af!! Lina:" Dat wist ik ook"!
En ik kan zo nog doorgaan.. het was best gezellig, leerrijk en levendig en.. niet alleen de kuiten werden gesmeerd!! En de buurt zal het geweten hebben dat onze kleindochterjes er zijn
WAAROM?
Omdat het twee lieve kapoentjes zijn die tegen iedereen met hun uitleg klaar staan al doet de ene het met meer decibels dan de andere!!
recycleren of hoe een hondenhok een prieeltje werd!
We leven in een wegwerpmaatschappij en toch kan er uit die gedumpte dingen iets moois ontstaan...
Ik liep al lang met de gedachte om ergens in de tuin een " rozenboog" te hebben maar had nog steeds de juiste plaats daarvoor niet gevonden tot... deze zomer. Eén van de buren had een paar jaar terug zijn hondenhok afgebroken en mijn ventje kennende gevraagd of hij daar iets kon mee doen? " Natuurlijk", zei T en die tralies stonden hier al een hele tijd te wachten op een bestemming. Ik heb geleerd om soms mijn ogen dicht te doen want het haalt toch niets uit om over de "bruikbare" spullen van mijn ventje te argumenteren.
Ik was deze zomer in verschillende tuincentra gaan zien of er bogen bestonden om over het zijpad van het huis te zetten om daar dan klimrozen tegenaan te laten groeien. Het lijkt mij wel wat om onder rozen naar achteren te komen! Maar de afmetingen die te koop zijn, voldeden niet aan mijn " eisen " . "Dan moet ik er zelf maken", zei T. "Ja, waarmee dan wel", vroeg ik..." en hoe zal je zo'n grote boog kunnen plooien?" " Laat dat maar aan mij over , dat is mijn probleem", was het antwoord... " Ik heb nog die tralies van het hondenhok..."
Ik zag niet direct hoe daaruit drie perfect gelijke bogen konden gemaakt worden, maar mijn ventje heeft mij al meer dan eens verbaasd, dus.... Er werd gezaagd, geslepen, geschuurd , een mal gemaakt om te plooien, geschilderd en het resultaat is precies wat ik wilde... 3 identieke bogen..... Reeds twee van de drie bogen zijn gefixeerd. Nummer drie moet wachten tot het najaar want de middenste rozenstruik staat niet perfect in het midden en kan pas dan verzet worden.
Nu maar duimen dat we het ook nog meemaken dat de rozen die volle lengte van de boog tot aan de muur groeien... Het zal wel een paar jaar duren. Ben benieuwd, maar ik zie het zo al voor mij met geur en al...
Toen ik vandaag bij Bojako ging lezen, deed het verhaal van de kleine Seppe me direct denken aan wat er deze week met één van onze schatten gebeurde! Dochter en familie zijn op vakantie in Frankrijk en met dat warm weer is zwemmen in het zwembad blijkbaar één van de hoofdthema's. Grote broer (5j) en zus waren samen aan het spelen tot broerlief er niets beter op vond dan een vol waterpistool in het zwembad te gooien precies tegen het mondje van zusje. Getier, bloed in het bad en een gapende wonde van +-1cm juist boven het lipje...Kindjes uit het bad en direct naar de dichtsbije arts.( Ze zitten ergens in een afgelegen huisje!!). Spuitje in het wondje om te verdoven met alle geween van dien. Daarna beterde het wel en hield zuslief zich heel flink maar van de danige emotie trilde dat lipje zo erg dat de arts er maar één draadje durfde innaaien uit vrees dat zijn naald wel eens kon afbreken in het wondje.. Rare uitleg voor een arts ,vind ik persoonlijk. Ik denk dat hij eerder onwennig was met zo'n geval. Nu maar te hopen dat het deftig geneest en dat ene draadje volstond. Van de schoonzoon hoorde ik al dat het misschien wel beter zou geweest zijn met twee draadjes want dat het wondje langs één kant wat openstond!!! Ja papa's en dochtertjes!!
foto genomen na de ingreep om de grootouders "gerust te stellen"!!
En dan zit je hier maar te piekeren, wordt dat een litteken en juist bij een meisje..? Maar anderzijds had het erger gekund en dan denk ik aan de oogjes. We hebben het in Venezuela meegemaakt dat een broertje met een "strandschopje" in het oog van kleine broer stak ( per ongeluk natuurlijk) en dat gaaske was zijn zicht kwijt op dat oogje!! Straks komen de drie dochtertjes van de zoon een week logeren. Normaal zouden ze alle komen maar broerlief heeft op het laatst nog besloten om met de Chiro op kamp te gaan omdat al zijn vriendjes ook meegaan en aandrongen.. Ben benieuwd wat dat wordt want hij is nog klein ( wordt 8 in sept). Maar ik denk wel dat het lukt, ( als hij mama niet teveel mist!!), hij is een heel sociaal ventje . We hebben hier drie schommels in de tuin ( alles moet hier in veelvoud met 6 kleinkinderen !!!) Oma zal dus maar goed in de buurt blijven als ze schommelen of zeker erop aandringen dat ze niet voor de schommel lopen!! Wat doen we onszelf toch aan, vraag ik mij dan af door kleinkinderen te logeren. Ik heb nooit zoveel " eieren" onder onze kinderen gelegd als onder de kleinkinderen. Nochtans zorgde de zoon ook voor voldoende spanning in Nigeria .. drie keer had hij een hersenschudding waarvan één met open wonde op voorhoofd en opname in ziekenhuis ( stel je daar niet teveel van voor, eens vertel ik het wel!!) De eerste hersenschudding was door van een trap te vallen, dan twee jaar later door te verschieten van een hond en op de poep te vallen en " bonk" met het hoofdje tegen te muur en de derde keer door een baseballknuppel tegen het hooft te krijgen... Ik heb ook water en bloed gezweet toen dat moest genaaid worden maar de omstandigheden waren daar totaal anders en onhygiënisch!! Maar toch, een kleinkind is zo anders of weegt de verantwoordelijkheid nu zwaarder? Ik zal weer blij zijn als de week goed afgelopen is zonder ongelukken en we ze vrijdag veilig terug thuis kunnen afzetten! En toch is het niet allemaal kommer en kwel want ik geniet ook van zo'n samenzijn want je krijgt zoveel liefde terug omdat een kind nog zo spontaan is. De knuffels en kusjes en het tegen je aan vleien gebeuren zonder bijbedoelingen; alles wat een kind geeft is zo onvoorwaardelijk! Daarbij, iedereen zegt het toch: " Geniet ervan terwijl ze klein zijn, want het kan verkeren". Dat zullen we dan ook zeker doen want ze zijn alle 6 schatten van kleinkinderen en die knuffels wil ik voor niets ter wereld ruilen. En houden kinderen je niet jong? Een kleinkind.. .. soms denk ik dat je ze nog liever ziet dan je eigen kinderen als dat al kan!
Jarenlang kon ik er niet naast kijken. Op mijn computerscherm had ik een papiertje gekleefd met daarop een Japans gezegde dat ik ooit had gevonden:
"Elke dag is een goede dag"
Als normale sterveling ervaar ik mijn dagen echter niet altijd zo. Een zonnige vakantiedag aan zee samen met vrienden voelt beter aan dan een dag waarop je afscheid hebt genomen van een vriendin en een afspraak bij een met vinnige boren gewapende tandarts is toch wat anders dan een vrolijk verjaardagsfeestje van de kleinkinderen. Maar in mijn diepste binnenste leeft de overtuiging dat het gezegde de waarheid is - ik mis soms gewoon de wijsheid om dat altijd zo te ervaren.
Toen we 4 jaar geleden een nieuwe computer kochten, vond ik het scherm te mooi om er papiertjes op te plakken. De wijsheid dat elke dag een goede dag is, raakte wat op de achtergrond nu ik het Japanse gezegde niet meer dagelijks onder ogen kreeg.
Er zijn zo van die dagen... Maar eigenlijk zijn alle dagen "zo van die dagen", goede zowel als slechte. Wie kan er echt oordelen of de ene dag meer heeft "opgebracht " dan de andere?
Elke dag... zo "één van die dagen" daarom dat ik mijn blog : "Eénvandiedingen " noem.....
Niettegenstaande het juli buffet ( zie mijn logje van 24/07) is het momenteel behoorlijk stil op veel blogjes en dan wordt meestal verwezen naar de Komkommertijd. Trouwens, ook op TV is het komkommertijd, gelukkig dat we niet echt tv fanaten zijn!
Weet je dat er zelfs al een komkommer quiz bestaat?
Mijn nieuwsgierigheid werd weer eens geprikkeld en ik wilde wel eens weten waarom men die term gebruikt en waar die vandaan kwam. Dus
even gegoogled
" In het hartje van den komkommertyd...' schreef Multatuli al in de negentiende eeuw. Het begrip ' komkommertijd ' is dus niet nieuw. Waar het precies vandaan komt, is niet helemaal duidelijk. Volgens één theorie hebben we het woord geleend uit Groot Brittannië. Rond het jaar 1700 werd de zomerperiode daar door kleermakers aangeduid met ' cucumber time ': de komkommers rijpen, de adel verlaat de stad en voor de kleermaker valt er minder te verdienen. ' Cucumber time' werd later vervangen door ' taylor's holiday ', maar ook dat woord is inmiddels alweer uit de mode.
Een andere verklaring is dat het woord ' komkommertijd ' rechtstreeks afkomstig is uit de tuinbouw. Komkommers worden tegenwoordig het hele jaar door verbouwd, maar in het verleden werden ze vanwege het warme weer vooral in de zomermaanden aangeleverd. Bij gebrek aan andere onderwerpen schreven de media onevenredig veel over de komkommeroogst. Tuinbouwers hielden onderling zelfs een wedstrijd wie er met de grootste komkommer op de voorpagina kwam.
Tegenwoordig speelt de komkommer niet of nauwelijks meer een rol in het zomerse nieuwsaanbod. Wel populair zijn echt niets zeggende nieuwsberichten en merkelijk véél randnieuws (waar blijven ze het vandaan halen)!
Varianten van komkommertijd komen ook in diverse andere talen voor
Duits: Sauregurkenzeit ('zurebommentijd'); Sommerloch ('zomergat')
Frans: la morte-saison (het dode seizoen)
Engels: The dull/silly season Amerikaans: gooseberry time ('kruisbessenseizoen') Zweeds: nyhetstorka ('nieuwsdroogte')
"Trop is teveel en teveel is trop", zei Paul Van Den Boeynants ooit op een bevlogen moment, toen hij - ergens in een grijs verleden - eerste minister was van dit land.
De man zaliger had overschot van gelijk.
Neem nu de kookprogramma's op de televisie. Als de uitspraak van VDB ergens op toepasbaar is, dan is het wel op de kookprogramma's waarmee ze de laatste tijd om de oren slaan.
Je kan je televisietoestel niet aanzetten, of er is wel ergens een kookprogramma aan de gang.
"De perfecte keuken, SOS Piet, Master Chef, Top Chef, de beste hobbykok van Vlaanderen, de Mijn restaurant hype...". Dit is maar een kleine greep uit de titels van kookprogramma's waarmee onze Vlaamse zenders ons al overdonderd hebben.
En dan heb ik het nog niet gehad over de James Olivers en Nigella Lawsons of Nigella Bites die vanuit Groot-Britannië ons scherm komen teisteren. En dan heb ik het eveneens nog niet gehad over de talrijke kookprogramma's die momenteel tijdelijk van het scherm zijn verdwenen, maar vroeg of laat (en waarschijnlijk eerder vroeg) terug zullen opduiken En dan heb ik het daarenboven ook nog niet gehad over de vele kookprogramma die op de buitenlandse zenders te zien zijn.
Kijk, ikzelf hou, zoals velen, van lekker eten. Maar teveel is teveel. Ik heb er mijn buik van vol. Letterlijk. Ik kan geen kookpotten meer zien op de televisie.
Ik vermoed zelfs dat die kookprogramma's een bedreiging kunnen vormen voor veel relaties.
Stel je eens het volgende scenario voor ...hypothetisch hé!
Wat doen tv-koks doorgaans ? Ze zetten de kijker aan om het thuis zelf te proberen.
Fanatieke volgelingen van kookprogramma's gaan dan ook ijverig aan de slag in hun eigen keuken, daarbij vaak liefdevol bijgestaan door hun partner. Maar vaak blijkt één en ander toch niet zo goed te lukken en het ingrediënt - waar ze voordien nog nooit hadden van gehoord en waar ze dagenlang in allerlei speciaalzaken naar hebben gezocht - blijkt dan toch geen wonderen te verrichten.
Algauw ontstaan er verhitte discussies achter het fornuis. De éne levensgezel geeft de andere de schuld van de mislukking in de kookpan. Niet zelden leidt dit tot heftige ruzies, tot zelfs regelrechte vechtpartijen met alle gevolgen van dien : relatiebreuken, echtscheidingen, wanhoopsdaden, moord en brand...... Ik zei wel hypothetisch hé?
Dus om dat te voorkomen , moet er maar eens paal en perk worden gesteld aan het overaanbod aan kookprogramma's op tv. .
Ik heb recentelijk een heel unieke dichteres leren kennen. Haar werk is mooi, uitzonderlijk en indringend. Je moet het echter gedoseerd lezen of beluisteren Ze geeft jou daartoe de kans op You tube . Voor diegenen die geïnteresseerd zijn , ga eens luisteren of Google eens naar Manja Croiset
( je gaat gewoon naar:You tube Manja Croiset, keuze genoeg!
Hier zet ik één van haar gedichten..
hulpverlening
je bent bang
maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent eenzaam
maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent verdrietig maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent wanhopig maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent van dit alles
depressief geworden ze geven je een pil
in plaats van je vast te houden
je weigert de pil
en begint de strijd tegen je verslaving
terwijl niemand je vasthoudt
Manja Croiset
uit: dissonante symfonie
uitgeverij Gopher 2006
Een korte schets van dit werk wil ik jullie ook nog meegeven. Het is maar een greep uit veel meer.
In haar boek Dissonante Symfonie is elke regel een zin die een waarneming, een gevoel of een conclusie uitdrukt. Vaak zijn die onbarmhartig en ontluisterend voor haarzelf en voor de lezer die haar wil volgen op de weg naar het volkomen blootleggen van haar vaak gekwelde ziel. De zinnen zijn zo op zichzelf staand dat ze zelfs geen hoofdletters of leestekens nodig heeft.
Het boek roept geen medelijden op maar juist bewondering omdat ze de moed had het op te schrijven waardoor ze haar wanhoop en verdriet voor een deel overwon.
Op de achtergrond speelt de oorlog, die ze niet zelf meemaakte maar die door het lot van haar familie een onvermijdelijk negatieve maar gelukkig niet fatale invloed op haar leven had. De oorlog wordt slechts in weinig passages genoemd maar deze zijn wel hartverscheurend en maken veel, zo niet alles duidelijk.
De contacten met haar familieleden en relaties beschrijft ze even hard en eerlijk als haar eigen gevoelens in een stijl die zonder opsmuk is, bijna abstract en meestal zonder afleidende en verzwakkende metaforen. Eerst als 21-jarig meisje, dan als vrouw van middelbare leeftijd en tenslotte als kind. De twee eerstgenoemde episodes roepen beklemming en verdriet, ontroering en onvermogen op, maar soms ook enige bevrijding en hoop.
Interesse om meer te weten , ga dan maar eens zien....en luisteren
In mijn vorig logje vertelde ik het al dat mannen meegelokt worden naar de koopjes onder de mom: je hebt een broek nodig! Mijn half bedde had echter "dringend" een paar nieuwe broeken nodig en dat betekende voor mij om hem met veel tact en diplomatie de stad in te krijgen want winkelen is niet aan hem besteed. Onder het mom ( is dat nu vr/m/of onzijdig???)," nu moeten wij onze slag slaan vanwege de koopjes", kreeg ik hem zo gek. Intussen hoopte ik dat de grootste drukte al wat zou voorbij zijn want zelf sta ik ook niet te springen om mij tussen die jagende massa te begeven. Jullie snappen het al, het ging natuurlijk niet "alleen" om zijn nieuwe outfit. Negen op de tien keer zie ik ook iets in een zaak dat uitgerekend voor mij gemaakt is.
Met veel pijn en moeite en zoeken, konden wij onze auto kwijt, dat is in de stad altijd zo met of zonder soldenperiode! Gelukkig hebben we airco maar niettemin stond mijn ventje zijn zin om te winkelen al meteen onder het landelijke gemiddelde. Maar goed, ik zei u al dat ik tactisch ben ( ), dus gingen we eerst koffie drinken inclusief pannenkoek want ik weet dat hij daarna verkocht is vooral als er flink wat " kindjessuiker" op was. Voldaan gingen wij op zoek naar het stukje textiel.
" Zo zo", hoorde ik naast mij zeggen, "keuze genoeg". "Het is hier de ene klerenwinkel naast de andere" . Zullen wij deze zaak even binnen wippen? vroeg ik hem. Terwijl wij binnenstapten, kregen wij al een kakofonie van afgrijselijke geluiden over ons heen. Lieve deugd, hoor ik mijn vechtgenoot zeggen, het is hier voor de doven ! Ik begon aan zijn arm te trekken om met hem verder de zaak in te gaan op zoek naar een broek. Ik ben hier weg, zei hij beslist, een mens wordt hier gek van dat lawaai. Voordat ik wat terug kon zeggen had hij al de benen genomen. Er zat voor mij niets anders op om ook die winkel maar uit te gaan. En als ik heel eerlijk ben, moest ik hem gelijk geven. Het was niet te doen je kon geen woord met elkaar wisselen.
Wat is dit voor een lawaai dat ze daar draaien", vroeg hij? Dat is house muziek, zei ik, alsof dat er iets aan veranderde. De winkeleigenaar denkt door bepaalde muziek te draaien klanten aan te trekken. Geen wonder dat veel zaken over de kop gaan. Mij zien ze hier in elk geval niet terug was zijn droge commentaar. In gedachten voegde ik eraan toe: " en mij ook niet meer"maar dat hield ik nog eventjes voor mezelf!
Kom zei ik, er zijn nog winkels genoeg. Kijk daar eens, en ik wees hem naar een kleine zaak. Prima, kreeg ik als antwoord, maar ik ga eerst luisteren wat voor muziek ze daar in de aanbieding hebben. Ook daar bleek rampestampen muziek op het huismenu te staan zodat we er ook niet lang bleven hangen.Ik vroeg mij af of dat nu de laatste trend is om koopjesgangers te lokken, geen groot succes zo te zien want er waren inderdaad niet veel kooplustigen bij dat lawaai. De broeken kochten we uiteindelijk in een oerdegelijke heren modezaak. Niks geen opruiming en helemaal geen voordeeltjes. Jullie raden het al, voor mij bleef er die middag weinig over.
Daarom blijf ik erbij, shoppen moet je doen met je dochter of een vriendin! Maar wat als het om kledij voor meneer gaat.....?
Normaal gooi ik mij niet in de koopjes drukte, maar ik had een mooi topje zien hangen dus....
Ik was de kalmte zelve twee weken geleden, de ervaring van de vorige soldenperiode indachtig. Overal rond mij zwetende shoppende mensen, gedreven door de soldenkoorts. De prijskortingen die lonkten, de wenende kinderen, de rommelige bakken, de overvolle straten, ik liet het allemaal over mij gaan. Niet alles liet mij onbewogen ... die arme mannen die mee moesten met vriendin of vrouw, "ze hadden nu toch echt wel eens een nieuwe broek nodig, en nu is 't moment", voor hen voelde ik een mengeling van binnenpret en medelijden . Ik zag ze staan, tegen de gevel van weer een andere winkel, in elke hand een paar zakjes van mevrouw, dromend van ik weet niet wat, een fris pintje of zoiets zeker? Madame had nog zo'n mooi kleedje gezien, "dat kun je toch niet laten hangen voor die prijs," en nu nog schoentjes, "'t is toch allemaal zo goedkoop". Ik zag ze bij weer een pashokje knikken ... "ja hoor, heel mooi". En de broek voor mijnheer? 't zal voor de volgende keer zijn, "al dat volk hier!" Dat topje?? Heb ik toch kunnen bemachtigen!
)
want volgend weekend hebben we een BBQ met gans de familie langs T's kant en dan wil je alles netjes hebben ( dom hé want daarna kan je herbeginnen) maar ja dit beestje hier zit nu eenmaal zo in elkaar dus probeer me niet te veranderen!
)
