Bij het " uitmesten " van de kasten een tijdje terug, botste ik op geboortekaartjes die ik bijhoud. Als ik de tekstjes erop lees dan stel ik vast dat die veel ludieker zijn dan vroeger. Ik herinner mij nog een geboortekaartje dat ik ooit bij ons ma zag, een geboortekaartje uit de jaren 50, daar stond op te lezen: Zouden we honger lijden om een mondje meer? Bleek dat dit gezegde gewoon was voor die tijd. Daarmee werd de derde, vierde en soms vijfde of zesde spruit in het gezin welkom geheten. De ouders hadden immers de oorlog meegemaakt en wisten wat honger was.
In onze samenleving wordt geen honger meer geleden, althans niet door zeker tachtig procent van de bevolking. Er komen ook geen "mondjes meer" bij in de gezinnen. Men houdt het meestal bij twee, want "eentje is geentje". Een derde kan er af en toe nog bij en heel soms nog een vierde. Daarna houdt men het voor bekeken. Gelijk hebben ze, de huidige moeders die een job, gezin en kinderen maar moeten zien te combineren. Hoe onze grootmoeders het vroeger deden zal voor velen onder ons een raadsel blijven. Soms was het al zonder " koters" behelpen geblazen en al zeker met een mondje meer in huis. Dat mondje meer moest immers niet alleen gevuld worden, het bracht ook hopen werk mee.
Alleen al de wekelijkse was bracht een verpletterende rompslomp mee! Elektriciteit was toen enkel voor de lampen, een wasmachine was lang onvoorstelbaar voor een doorsnee gezin. Mijn grootmoeder en ma hadden - toen ik klein was- elke week minstens een volle dag werk aan de was. Het exemplaar dat jullie hier zien is nog zo'n oeroude wasmachine die je met de hand moest draaien, intussen heeft die een betere bestemming gevonden
Pas later ontdekten ze de wasserij. Ik snap nog altijd niet hoe ze aan die bezigheid geen tenniselleboog overhielden want dat zwengelen aan "de wasmachine" viel niet te onderschatten want het degelijk ouderwets katoen woog tonnen als het nat was en moest daarna zelfs met de hand uitgewrongen worden.( ik zie meter en ma nog staan met een nat laken tussen hen in en beiden draaiend in tegengestelde richting om het water er uit te wringen). Maar tennissen was toen voor de rijkelui en iemand als mijn grootmoeder of ma konden daarom zoiets nooit krijgen!
Strijken gebeurde met loodzware gietijzeren bouten, die beurtelings op de heetgestookte kachel werden opgewarmd. Mijn ma heeft zo ook ettelijke jaren lang elke week verschillende uren aan gewichtheffen gedaan.
Als je dan bedenkt dat zon baby per dag minstens 6 katoenen luiers vuil maakte en meestal meer, dan kan je uitrekenen wat dat mondje meer aan extra werk meebracht.
Stofzuigers bestonden ook niet, zeker niet voor het doorsnee gezin met het mondje meer. En wie ooit een baby in huis heeft gehad weet uit ervaring hoeveel stof zon hummel produceert.
En dan de voeding! Hoe meer monden aan tafel hoe arbeidsintensiever het koken was . Met een ketel soep kwam je hooguit twee dagen toe. Die maakte je ook niet in een handomdraai in een stoomkoker. Diepvriezers en koelkasten waren er niet dus kon je de maaltijd ook niet vooraf klaarmaken om dan later even op te warmen.Je kon hooguit de koude kelder als bewaarplaats gebruiken.
Wij waren nog bij de gelukkigen want we hadden wel de inmaak. Elke zomer werden de groenten van het seizoen geplukt, ontpit, gedopt of van de stelen ontdaan en gesneden. Dat was een hoogst vervelend karwei, waarbij het hele gezin werd ingeschakeld. Daarvoor waren de mondjes meer - éénmaal het "larvenstadium" ontgroeid - wel handig!!
Daarna werden de weckpotten gevuld en zorgvuldig in de steriliseerketel gestapeld. Die stond dan te sissen en te schudden dat horen en zien verging. De keuken leek wel een sauna. Maar je kon wel trots zijn op het resultaat. Regelmatig gingen mijn grootouders en ook mijn ouders tevreden de netjes gerangschikte wintervoorraad in de kelder bewonderen: de bokalen spinazie, worteltjes, boontjes, erwtjes, appelmoes en later ook fruit dat volop uit de " fruitbogaard" te plukken viel, werd in weckpotten opgelegd. Lekker in de winter! De confituurpotten werden nauwkeurig gemerkt op datum en inhoud.
Alles werd vooral zuinig aangepakt, want voedsel was kostbaar en duur. Niets werd weggegooid, alles kon nog dienen.
Hoe anders gaat het er nu aan toe! De supermarkten puilen uit van de voedingswaren. Ze komen niet meer alleen uit eigen streek, maar worden per vliegtuig met tonnen aangevoerd. Verse groenten zijn er het hele jaar door in alle verscheidenheid, exotisch fruit is voor een prijsje te koop. Voor onze dagelijkse kost hoeven we zelfs niet eens meer de handen uit de mouwen te steken. Kant en klare gerechten hoef je enkel nog in de microgolf op te warmen. Nu hebben we volautomatische wasmachines en droogkasten zelfs stoomstrijkijzers waarmee je bij wijze van spreken alleen nog naar het wasgoed hoeft te kijken om het glad te krijgen. Luiers zouden daarom een akkefietje moeten zijn maar moderne babys worden nu in wegwerpluiers gestopt.
Met stofzuigers en stoomreinigers gaan we in huis te keer.. Geen huismijt die het overleeft. Sokken met gaten gaan onverbiddelijk de vuilnisemmer in. Aan verstelwerk besteden we al lang geen moeite meer noch tijd. Nieuwe kleren worden gekocht en zijn niet meer het product van huisvlijt.
We leven in een luilekkerland. We zouden mondjes en mondjes meer aankunnen en nog altijd op overschot leven. De rekken in de supermarkt barsten uit hun voegen, de winkelwagens met torenhoog opgestapelde waren, die men voor de helft niet nodig heeft, worden met vereende krachten naar de auto gesleurd. De gemiddelde West-Europeaan eet zich bijna letterlijk het graf in.
En ze komen, de mondjes. Maar ze zijn niet meer van eigen kweek. Ze komen van heinde en ver, uit andere contreien, aangelokt door ons aards paradijs, het land van melk en honing. Ze zien het op de televisie, die wij met het oog op snelle winst gauw hebben geëxporteerd. Voor wie elke dag met veel moeite zijn kostje bijeen moet scharrelen, heeft dit een onweerstaanbare aantrekkingskracht. In heel West-Europa leven massas weldoorvoede burgers die zwelgen in overvloed en bij wie de honger naar meer nooit overgaat.
Ik weet het wel, andere tijden andere zeden, andere noden, andere stijlen. Er is hard voor onze welvaart gewerkt. Toch kan het soms knagen zeker na de ervaring van 8 jaar Afrika. In een tijd van schaarste en moeite kon een mondje meer er altijd bij. Nu is er overschot en hoeven we ons niets te ontzeggen, maar de geboortekaartjes met die bepaalde welkomstgroet: "Zouden we honger lijden om een mondje meer" zijn op....
Ze zijn er weer om ons te irriteren die zomerse vliegen en zeker als de deur openstaat zoals dat vorige week het geval was met de drie rakkers hier. Oma gaat dan fervent met de klopper te keer terwijl zich het volgende tafereel afspeelt..
Mysterieus maar voor mijn neus vliegen twee vliegen als vrijgezel het spel van verlangen.
Irritant vliegen ze dominant voor mijn snoet naar mijn voet op en neer heen en weer vol verlangen.
Demonstratief duikt er één op zijn lief en ik zie hoe ze op mijn knie voor de vliegennatie een topprestatie leveren.
Vele nazaten zijn de resultaten van parende vliegen die er niet om liegen dat pesten van mensen naast paren datgene is waarmee ze een mensenleven verzwaren.
Ik ben aan het opruimen na de invasie hier want volgend weekend hebben we een BBQ met gans de familie langs T's kant en dan wil je alles netjes hebben ( dom hé want daarna kan je herbeginnen) maar ja dit beestje hier zit nu eenmaal zo in elkaar dus probeer me niet te veranderen! Daarom doe ik een beroep op de inspiratie van een ander!
Ik lag met jou in hetzelfde bed. We sliepen wel rechtop. Jij stak er net wat bovenuit. Vandaar jouw blauwe kop.
'k Was stapel op jouw lange lijf, dat mag je nu best weten. Ik vond jou echt een reuze-wijf: gewoon om 'op-te-vreten'.
Laatst droomde ik de hele nacht, aan één stuk door van jou. Jij werd mijn bruid, mooi in het wit, omdat ik van sleepasperges hou.
Plots werd mijn droom heel bruut verstoord: ik bloedde aan m'n kuiten. We werden allebei vermoord door zo'n hovenier van buiten.
We werden in een kist gelegd en spoedig daarna gewassen. Mijn rug was krom, de jouwe recht, jij werd dus eerste klasse.
Wat wreed toch van zo'n hovenier ons zó uiteen te rukken 'k Heb jou daarna nooit meer gezien, want ik lag bij de stukken.
Weet je wat ik het gekke vind ? 't Is eigenlijk heel stom: Terwijl óns leven in de grond begint is dat bij de mens net andersom.
De kleinkinderen zijn terug thuis afgezet na een intense week bij oma en opa. Het was genieten langs beide kanten hoewel de balans met vermoeidheid misschien af en toe wat meer naar onze kant overhelde.. Maar niemand neemt ons nog die heerlijke momenten af al zijn we ook blij dat we weer ons eigen ritme kunnen opnemen.
Kleinkinderen.. je kan er blijven over praten en misschien vinden sommigen dat al dat oma en opa gedoe wat teveel geaccentueerd wordt door yours truly maar waar het hart van vol is... Ik kan natuurlijk ook voor een alternatief kiezen zoals liefdesverklaringen aan het adres van mijn slaapgenoot.... Maar dan worden er zeker wenkbrouwen gefronst. Op onze " gezegende leeftijd" gaan we niet meer zo voor publiekelijke ontboezemingen. Ik wil niet dat mijn ventje bij zijn zeldzame bezoekjes aan mijn blog hartkloppingen krijgt dus... blijf ik maar bij mijn geliefd stokpaardje de kleinkinderen! Na zo'n paar dagen samen met de kleinkinderen besef je dat het juist die kleine zegeningen zijn die het leven zo kunnen vullen. En dan denk ik aan nog veel meer zoals de bloemist die onverwachts aan je deur staat met een boeket en een kaartje " Dank je". Iemand die je een stevige knuffel geeft, als je een bezoekje brengt en bij het afscheid zegt : "Aub ,nu niet zolang meer wachten om nog eens langs te komen?" Een kaartje vanuit het eerste kamp van je kleinzoon met de woorden: " Het is hier wel leuk maar ik mis je..." Zie je dat hartje van oma smelten??? Je dochter die je mee uit vraagt om te gaan shoppen. Je kleinkind dat in je oor fluistert : "Oma, wanneer mag ik nog eens komen logeren?" Een klein citatenboekje krijgen, met de inscriptie "Voor een bijzonder persoon". Een balpen met je naam erop. Steeds welkom zijn bij je beste maatje. De gekregen magneetjes op de ijskast met : -"A friend is the one who overlooks your broken fence and admires the flowers in your garden" -of Welkom in het huis van oma, kinderen worden verwend terwijl je wacht." Dit zijn dingen die je hart verwarmen en je het besef geven dat het leven mooi is.... Dat moest ik nog even kwijt voor ik onder de wol ga..
Jullie hebben het al gelezen drie van onze kapoenen logeren een week bij ons. Goddank valt het weer tot nog toe mee ( nu regent het wel maar hopelijk is het tegen morgen weer over) zodat ze heel veel buitenspelen, er is hier ruimte genoeg om mekaar niet voor de voeten of wielen te lopen. Want inderdaad er wordt hier wat afgefietst de laatste dagen. Grote zus heeft het fietsen al behoorlijk onder de knie en kan met opa al grotere ritjes maken. De tweelingzusjes hebben het fietsen zonder steunwieltjes deze vakantie ontdekt en maken met oma een toertje terwijl opa met zus op zwier is.
Even een idee van hoe zo'n zo'n ritje verloopt:
Lina fietst rustig en geconcentreerd rond zonder veel woorden. Maura daarentegen " tettert" aan 100 per uur, heeft alles gezien, kijkt overal rond tenzij voor zich, dus rijdt ze zus Lina wel eens in de poep. Lina dan verontwaardigd terwijl Maura van niks weet!!
Maura: "Oma kijk een treinspoor" . Oma: "Maura voor jou kijken". ( ik heb geen treinspoor gezien want in geen kms is hier een trein te bespeuren, wat zou ze bedoeld hebben?)
Maura: " Oma kijk er zitten twee vogels op de weg.Vogels moeten toch in de lucht vliegen? Oma: "Die komen zien waar die tetteraar vandaan komt hier in de straat". Maura: "WAAROM"? Oma: " Omdat je meer tettert dan fietst". Daar moet ze even over nadenken en zuslief voegt er droog aan toe .. " Ja, jij praat de ganse tijd en daarom moeten we altijd op jou wachten".
Na een tijdje.. Maura:" Ik zie een poesje, poesjes kunnen niet fietsen hé oma maar wel miauwen". Lina: " Poesjes vangen muisjes hé oma?"
Intussen kwamen we voorbij een weide met een paar paarden Maura:" Hoe heet het kindje van een paard oma;" Oma: " Dat is een veulentje , Maura".
Lina ziet een koe en wijst die aan. Maura:" Oma een koe geeft melk hé" Oma: "Ja, Maura en welke dieren geven nog melk"?
Voor er een antwoord komt ...
Maura:" Oma het kindje van een kip is een kuikentje hé en je mag dat niet opeten." Lina: " Neen, kuikentjes niet maar eitjes wel, hé oma"?..
Lina:" Oma zitten er kikkertjes in de gracht"? Maura:" Er zitten kikkers in de vijver van Fried'l" ( voor de onwetenden een lieve buurvrouw die hen even ophaalde om de visjes in hun vijver te zien!) Lina: " Oma hoe heten de kindjes van de kikkers"? Oma:" Dat zijn dikkopjes"..; Lina en Maura.."DIKKOPJES"!!! en beginnen te gieren!
Einde les biologie!
Maura: "Mijn benen zijn moe en mij armen ook". Oma: " Als je minder praat en meer duwt dan zal dat beter gaan"... Maura: "WAAROM"? Oma: " GRRRR " (want ik heb vandaag zeker al 50 keer "waarom" gehoord. en je zou denken dat ze op 41/2j haar waarom fase al achter de rug heeft maar neen hoor ....)
Lina: " Als je zoveel praat dan kan oma niet fietsen". (Bedenking: .. zo oud ben ik nu ook niet hoor.: ) Maura: "WAAROM niet"!
Maura: "Lina ,oppassen daar komt een auto. STOPPEN " (voor heel de verkaveling..) Oma: "Als je mooi opzij blijft dan is dat ook goed". Maura:" WAAROM"? Intussen was zus gestopt, je zou al voor minder!
Oma : "Meisjes straks links afslaan". Lina:" Welke kant is dat oma"? Maura: "Die waar je handje aanstaat!!!!!!!!": Lina:" Oma er staat toch aan elk armpje een handje". Maura: "Dit is links" en inderdaad ze slaat goed af!! Lina:" Dat wist ik ook"!
En ik kan zo nog doorgaan.. het was best gezellig, leerrijk en levendig en.. niet alleen de kuiten werden gesmeerd!! En de buurt zal het geweten hebben dat onze kleindochterjes er zijn
WAAROM?
Omdat het twee lieve kapoentjes zijn die tegen iedereen met hun uitleg klaar staan al doet de ene het met meer decibels dan de andere!!
recycleren of hoe een hondenhok een prieeltje werd!
We leven in een wegwerpmaatschappij en toch kan er uit die gedumpte dingen iets moois ontstaan...
Ik liep al lang met de gedachte om ergens in de tuin een " rozenboog" te hebben maar had nog steeds de juiste plaats daarvoor niet gevonden tot... deze zomer. Eén van de buren had een paar jaar terug zijn hondenhok afgebroken en mijn ventje kennende gevraagd of hij daar iets kon mee doen? " Natuurlijk", zei T en die tralies stonden hier al een hele tijd te wachten op een bestemming. Ik heb geleerd om soms mijn ogen dicht te doen want het haalt toch niets uit om over de "bruikbare" spullen van mijn ventje te argumenteren.
Ik was deze zomer in verschillende tuincentra gaan zien of er bogen bestonden om over het zijpad van het huis te zetten om daar dan klimrozen tegenaan te laten groeien. Het lijkt mij wel wat om onder rozen naar achteren te komen! Maar de afmetingen die te koop zijn, voldeden niet aan mijn " eisen " . "Dan moet ik er zelf maken", zei T. "Ja, waarmee dan wel", vroeg ik..." en hoe zal je zo'n grote boog kunnen plooien?" " Laat dat maar aan mij over , dat is mijn probleem", was het antwoord... " Ik heb nog die tralies van het hondenhok..."
Ik zag niet direct hoe daaruit drie perfect gelijke bogen konden gemaakt worden, maar mijn ventje heeft mij al meer dan eens verbaasd, dus.... Er werd gezaagd, geslepen, geschuurd , een mal gemaakt om te plooien, geschilderd en het resultaat is precies wat ik wilde... 3 identieke bogen..... Reeds twee van de drie bogen zijn gefixeerd. Nummer drie moet wachten tot het najaar want de middenste rozenstruik staat niet perfect in het midden en kan pas dan verzet worden.
Nu maar duimen dat we het ook nog meemaken dat de rozen die volle lengte van de boog tot aan de muur groeien... Het zal wel een paar jaar duren. Ben benieuwd, maar ik zie het zo al voor mij met geur en al...
Toen ik vandaag bij Bojako ging lezen, deed het verhaal van de kleine Seppe me direct denken aan wat er deze week met één van onze schatten gebeurde! Dochter en familie zijn op vakantie in Frankrijk en met dat warm weer is zwemmen in het zwembad blijkbaar één van de hoofdthema's. Grote broer (5j) en zus waren samen aan het spelen tot broerlief er niets beter op vond dan een vol waterpistool in het zwembad te gooien precies tegen het mondje van zusje. Getier, bloed in het bad en een gapende wonde van +-1cm juist boven het lipje...Kindjes uit het bad en direct naar de dichtsbije arts.( Ze zitten ergens in een afgelegen huisje!!). Spuitje in het wondje om te verdoven met alle geween van dien. Daarna beterde het wel en hield zuslief zich heel flink maar van de danige emotie trilde dat lipje zo erg dat de arts er maar één draadje durfde innaaien uit vrees dat zijn naald wel eens kon afbreken in het wondje.. Rare uitleg voor een arts ,vind ik persoonlijk. Ik denk dat hij eerder onwennig was met zo'n geval. Nu maar te hopen dat het deftig geneest en dat ene draadje volstond. Van de schoonzoon hoorde ik al dat het misschien wel beter zou geweest zijn met twee draadjes want dat het wondje langs één kant wat openstond!!! Ja papa's en dochtertjes!!
foto genomen na de ingreep om de grootouders "gerust te stellen"!!
En dan zit je hier maar te piekeren, wordt dat een litteken en juist bij een meisje..? Maar anderzijds had het erger gekund en dan denk ik aan de oogjes. We hebben het in Venezuela meegemaakt dat een broertje met een "strandschopje" in het oog van kleine broer stak ( per ongeluk natuurlijk) en dat gaaske was zijn zicht kwijt op dat oogje!! Straks komen de drie dochtertjes van de zoon een week logeren. Normaal zouden ze alle komen maar broerlief heeft op het laatst nog besloten om met de Chiro op kamp te gaan omdat al zijn vriendjes ook meegaan en aandrongen.. Ben benieuwd wat dat wordt want hij is nog klein ( wordt 8 in sept). Maar ik denk wel dat het lukt, ( als hij mama niet teveel mist!!), hij is een heel sociaal ventje . We hebben hier drie schommels in de tuin ( alles moet hier in veelvoud met 6 kleinkinderen !!!) Oma zal dus maar goed in de buurt blijven als ze schommelen of zeker erop aandringen dat ze niet voor de schommel lopen!! Wat doen we onszelf toch aan, vraag ik mij dan af door kleinkinderen te logeren. Ik heb nooit zoveel " eieren" onder onze kinderen gelegd als onder de kleinkinderen. Nochtans zorgde de zoon ook voor voldoende spanning in Nigeria .. drie keer had hij een hersenschudding waarvan één met open wonde op voorhoofd en opname in ziekenhuis ( stel je daar niet teveel van voor, eens vertel ik het wel!!) De eerste hersenschudding was door van een trap te vallen, dan twee jaar later door te verschieten van een hond en op de poep te vallen en " bonk" met het hoofdje tegen te muur en de derde keer door een baseballknuppel tegen het hooft te krijgen... Ik heb ook water en bloed gezweet toen dat moest genaaid worden maar de omstandigheden waren daar totaal anders en onhygiënisch!! Maar toch, een kleinkind is zo anders of weegt de verantwoordelijkheid nu zwaarder? Ik zal weer blij zijn als de week goed afgelopen is zonder ongelukken en we ze vrijdag veilig terug thuis kunnen afzetten! En toch is het niet allemaal kommer en kwel want ik geniet ook van zo'n samenzijn want je krijgt zoveel liefde terug omdat een kind nog zo spontaan is. De knuffels en kusjes en het tegen je aan vleien gebeuren zonder bijbedoelingen; alles wat een kind geeft is zo onvoorwaardelijk! Daarbij, iedereen zegt het toch: " Geniet ervan terwijl ze klein zijn, want het kan verkeren". Dat zullen we dan ook zeker doen want ze zijn alle 6 schatten van kleinkinderen en die knuffels wil ik voor niets ter wereld ruilen. En houden kinderen je niet jong? Een kleinkind.. .. soms denk ik dat je ze nog liever ziet dan je eigen kinderen als dat al kan!
Jarenlang kon ik er niet naast kijken. Op mijn computerscherm had ik een papiertje gekleefd met daarop een Japans gezegde dat ik ooit had gevonden:
"Elke dag is een goede dag"
Als normale sterveling ervaar ik mijn dagen echter niet altijd zo. Een zonnige vakantiedag aan zee samen met vrienden voelt beter aan dan een dag waarop je afscheid hebt genomen van een vriendin en een afspraak bij een met vinnige boren gewapende tandarts is toch wat anders dan een vrolijk verjaardagsfeestje van de kleinkinderen. Maar in mijn diepste binnenste leeft de overtuiging dat het gezegde de waarheid is - ik mis soms gewoon de wijsheid om dat altijd zo te ervaren.
Toen we 4 jaar geleden een nieuwe computer kochten, vond ik het scherm te mooi om er papiertjes op te plakken. De wijsheid dat elke dag een goede dag is, raakte wat op de achtergrond nu ik het Japanse gezegde niet meer dagelijks onder ogen kreeg.
Er zijn zo van die dagen... Maar eigenlijk zijn alle dagen "zo van die dagen", goede zowel als slechte. Wie kan er echt oordelen of de ene dag meer heeft "opgebracht " dan de andere?
Elke dag... zo "één van die dagen" daarom dat ik mijn blog : "Eénvandiedingen " noem.....
Niettegenstaande het juli buffet ( zie mijn logje van 24/07) is het momenteel behoorlijk stil op veel blogjes en dan wordt meestal verwezen naar de Komkommertijd. Trouwens, ook op TV is het komkommertijd, gelukkig dat we niet echt tv fanaten zijn!
Weet je dat er zelfs al een komkommer quiz bestaat?
Mijn nieuwsgierigheid werd weer eens geprikkeld en ik wilde wel eens weten waarom men die term gebruikt en waar die vandaan kwam. Dus
even gegoogled
" In het hartje van den komkommertyd...' schreef Multatuli al in de negentiende eeuw. Het begrip ' komkommertijd ' is dus niet nieuw. Waar het precies vandaan komt, is niet helemaal duidelijk. Volgens één theorie hebben we het woord geleend uit Groot Brittannië. Rond het jaar 1700 werd de zomerperiode daar door kleermakers aangeduid met ' cucumber time ': de komkommers rijpen, de adel verlaat de stad en voor de kleermaker valt er minder te verdienen. ' Cucumber time' werd later vervangen door ' taylor's holiday ', maar ook dat woord is inmiddels alweer uit de mode.
Een andere verklaring is dat het woord ' komkommertijd ' rechtstreeks afkomstig is uit de tuinbouw. Komkommers worden tegenwoordig het hele jaar door verbouwd, maar in het verleden werden ze vanwege het warme weer vooral in de zomermaanden aangeleverd. Bij gebrek aan andere onderwerpen schreven de media onevenredig veel over de komkommeroogst. Tuinbouwers hielden onderling zelfs een wedstrijd wie er met de grootste komkommer op de voorpagina kwam.
Tegenwoordig speelt de komkommer niet of nauwelijks meer een rol in het zomerse nieuwsaanbod. Wel populair zijn echt niets zeggende nieuwsberichten en merkelijk véél randnieuws (waar blijven ze het vandaan halen)!
Varianten van komkommertijd komen ook in diverse andere talen voor
Duits: Sauregurkenzeit ('zurebommentijd'); Sommerloch ('zomergat')
Frans: la morte-saison (het dode seizoen)
Engels: The dull/silly season Amerikaans: gooseberry time ('kruisbessenseizoen') Zweeds: nyhetstorka ('nieuwsdroogte')
"Trop is teveel en teveel is trop", zei Paul Van Den Boeynants ooit op een bevlogen moment, toen hij - ergens in een grijs verleden - eerste minister was van dit land.
De man zaliger had overschot van gelijk.
Neem nu de kookprogramma's op de televisie. Als de uitspraak van VDB ergens op toepasbaar is, dan is het wel op de kookprogramma's waarmee ze de laatste tijd om de oren slaan.
Je kan je televisietoestel niet aanzetten, of er is wel ergens een kookprogramma aan de gang.
"De perfecte keuken, SOS Piet, Master Chef, Top Chef, de beste hobbykok van Vlaanderen, de Mijn restaurant hype...". Dit is maar een kleine greep uit de titels van kookprogramma's waarmee onze Vlaamse zenders ons al overdonderd hebben.
En dan heb ik het nog niet gehad over de James Olivers en Nigella Lawsons of Nigella Bites die vanuit Groot-Britannië ons scherm komen teisteren. En dan heb ik het eveneens nog niet gehad over de talrijke kookprogramma's die momenteel tijdelijk van het scherm zijn verdwenen, maar vroeg of laat (en waarschijnlijk eerder vroeg) terug zullen opduiken En dan heb ik het daarenboven ook nog niet gehad over de vele kookprogramma die op de buitenlandse zenders te zien zijn.
Kijk, ikzelf hou, zoals velen, van lekker eten. Maar teveel is teveel. Ik heb er mijn buik van vol. Letterlijk. Ik kan geen kookpotten meer zien op de televisie.
Ik vermoed zelfs dat die kookprogramma's een bedreiging kunnen vormen voor veel relaties.
Stel je eens het volgende scenario voor ...hypothetisch hé!
Wat doen tv-koks doorgaans ? Ze zetten de kijker aan om het thuis zelf te proberen.
Fanatieke volgelingen van kookprogramma's gaan dan ook ijverig aan de slag in hun eigen keuken, daarbij vaak liefdevol bijgestaan door hun partner. Maar vaak blijkt één en ander toch niet zo goed te lukken en het ingrediënt - waar ze voordien nog nooit hadden van gehoord en waar ze dagenlang in allerlei speciaalzaken naar hebben gezocht - blijkt dan toch geen wonderen te verrichten.
Algauw ontstaan er verhitte discussies achter het fornuis. De éne levensgezel geeft de andere de schuld van de mislukking in de kookpan. Niet zelden leidt dit tot heftige ruzies, tot zelfs regelrechte vechtpartijen met alle gevolgen van dien : relatiebreuken, echtscheidingen, wanhoopsdaden, moord en brand...... Ik zei wel hypothetisch hé?
Dus om dat te voorkomen , moet er maar eens paal en perk worden gesteld aan het overaanbod aan kookprogramma's op tv. .
Ik heb recentelijk een heel unieke dichteres leren kennen. Haar werk is mooi, uitzonderlijk en indringend. Je moet het echter gedoseerd lezen of beluisteren Ze geeft jou daartoe de kans op You tube . Voor diegenen die geïnteresseerd zijn , ga eens luisteren of Google eens naar Manja Croiset
( je gaat gewoon naar:You tube Manja Croiset, keuze genoeg!
Hier zet ik één van haar gedichten..
hulpverlening
je bent bang
maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent eenzaam
maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent verdrietig maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent wanhopig maar in plaats van je vast te houden geven ze je een pil
je bent van dit alles
depressief geworden ze geven je een pil
in plaats van je vast te houden
je weigert de pil
en begint de strijd tegen je verslaving
terwijl niemand je vasthoudt
Manja Croiset
uit: dissonante symfonie
uitgeverij Gopher 2006
Een korte schets van dit werk wil ik jullie ook nog meegeven. Het is maar een greep uit veel meer.
In haar boek Dissonante Symfonie is elke regel een zin die een waarneming, een gevoel of een conclusie uitdrukt. Vaak zijn die onbarmhartig en ontluisterend voor haarzelf en voor de lezer die haar wil volgen op de weg naar het volkomen blootleggen van haar vaak gekwelde ziel. De zinnen zijn zo op zichzelf staand dat ze zelfs geen hoofdletters of leestekens nodig heeft.
Het boek roept geen medelijden op maar juist bewondering omdat ze de moed had het op te schrijven waardoor ze haar wanhoop en verdriet voor een deel overwon.
Op de achtergrond speelt de oorlog, die ze niet zelf meemaakte maar die door het lot van haar familie een onvermijdelijk negatieve maar gelukkig niet fatale invloed op haar leven had. De oorlog wordt slechts in weinig passages genoemd maar deze zijn wel hartverscheurend en maken veel, zo niet alles duidelijk.
De contacten met haar familieleden en relaties beschrijft ze even hard en eerlijk als haar eigen gevoelens in een stijl die zonder opsmuk is, bijna abstract en meestal zonder afleidende en verzwakkende metaforen. Eerst als 21-jarig meisje, dan als vrouw van middelbare leeftijd en tenslotte als kind. De twee eerstgenoemde episodes roepen beklemming en verdriet, ontroering en onvermogen op, maar soms ook enige bevrijding en hoop.
Interesse om meer te weten , ga dan maar eens zien....en luisteren
In mijn vorig logje vertelde ik het al dat mannen meegelokt worden naar de koopjes onder de mom: je hebt een broek nodig! Mijn half bedde had echter "dringend" een paar nieuwe broeken nodig en dat betekende voor mij om hem met veel tact en diplomatie de stad in te krijgen want winkelen is niet aan hem besteed. Onder het mom ( is dat nu vr/m/of onzijdig???)," nu moeten wij onze slag slaan vanwege de koopjes", kreeg ik hem zo gek. Intussen hoopte ik dat de grootste drukte al wat zou voorbij zijn want zelf sta ik ook niet te springen om mij tussen die jagende massa te begeven. Jullie snappen het al, het ging natuurlijk niet "alleen" om zijn nieuwe outfit. Negen op de tien keer zie ik ook iets in een zaak dat uitgerekend voor mij gemaakt is.
Met veel pijn en moeite en zoeken, konden wij onze auto kwijt, dat is in de stad altijd zo met of zonder soldenperiode! Gelukkig hebben we airco maar niettemin stond mijn ventje zijn zin om te winkelen al meteen onder het landelijke gemiddelde. Maar goed, ik zei u al dat ik tactisch ben ( ), dus gingen we eerst koffie drinken inclusief pannenkoek want ik weet dat hij daarna verkocht is vooral als er flink wat " kindjessuiker" op was. Voldaan gingen wij op zoek naar het stukje textiel.
" Zo zo", hoorde ik naast mij zeggen, "keuze genoeg". "Het is hier de ene klerenwinkel naast de andere" . Zullen wij deze zaak even binnen wippen? vroeg ik hem. Terwijl wij binnenstapten, kregen wij al een kakofonie van afgrijselijke geluiden over ons heen. Lieve deugd, hoor ik mijn vechtgenoot zeggen, het is hier voor de doven ! Ik begon aan zijn arm te trekken om met hem verder de zaak in te gaan op zoek naar een broek. Ik ben hier weg, zei hij beslist, een mens wordt hier gek van dat lawaai. Voordat ik wat terug kon zeggen had hij al de benen genomen. Er zat voor mij niets anders op om ook die winkel maar uit te gaan. En als ik heel eerlijk ben, moest ik hem gelijk geven. Het was niet te doen je kon geen woord met elkaar wisselen.
Wat is dit voor een lawaai dat ze daar draaien", vroeg hij? Dat is house muziek, zei ik, alsof dat er iets aan veranderde. De winkeleigenaar denkt door bepaalde muziek te draaien klanten aan te trekken. Geen wonder dat veel zaken over de kop gaan. Mij zien ze hier in elk geval niet terug was zijn droge commentaar. In gedachten voegde ik eraan toe: " en mij ook niet meer"maar dat hield ik nog eventjes voor mezelf!
Kom zei ik, er zijn nog winkels genoeg. Kijk daar eens, en ik wees hem naar een kleine zaak. Prima, kreeg ik als antwoord, maar ik ga eerst luisteren wat voor muziek ze daar in de aanbieding hebben. Ook daar bleek rampestampen muziek op het huismenu te staan zodat we er ook niet lang bleven hangen.Ik vroeg mij af of dat nu de laatste trend is om koopjesgangers te lokken, geen groot succes zo te zien want er waren inderdaad niet veel kooplustigen bij dat lawaai. De broeken kochten we uiteindelijk in een oerdegelijke heren modezaak. Niks geen opruiming en helemaal geen voordeeltjes. Jullie raden het al, voor mij bleef er die middag weinig over.
Daarom blijf ik erbij, shoppen moet je doen met je dochter of een vriendin! Maar wat als het om kledij voor meneer gaat.....?
Normaal gooi ik mij niet in de koopjes drukte, maar ik had een mooi topje zien hangen dus....
Ik was de kalmte zelve twee weken geleden, de ervaring van de vorige soldenperiode indachtig. Overal rond mij zwetende shoppende mensen, gedreven door de soldenkoorts. De prijskortingen die lonkten, de wenende kinderen, de rommelige bakken, de overvolle straten, ik liet het allemaal over mij gaan. Niet alles liet mij onbewogen ... die arme mannen die mee moesten met vriendin of vrouw, "ze hadden nu toch echt wel eens een nieuwe broek nodig, en nu is 't moment", voor hen voelde ik een mengeling van binnenpret en medelijden . Ik zag ze staan, tegen de gevel van weer een andere winkel, in elke hand een paar zakjes van mevrouw, dromend van ik weet niet wat, een fris pintje of zoiets zeker? Madame had nog zo'n mooi kleedje gezien, "dat kun je toch niet laten hangen voor die prijs," en nu nog schoentjes, "'t is toch allemaal zo goedkoop". Ik zag ze bij weer een pashokje knikken ... "ja hoor, heel mooi". En de broek voor mijnheer? 't zal voor de volgende keer zijn, "al dat volk hier!" Dat topje?? Heb ik toch kunnen bemachtigen!
Op deze zonnige julidag ben ik uitgepraat.
De inspiratie is even zoek en een flinke natuurwandeling zal daar niets aan kunnen verhelpen.
Toch zijn er onderwerpen in overvloed.
Waar ik ook kijk, de tuin en de natuur bieden me een eindeloos lijstje aan van supertoppers van dit moment.Het aanbod is zo groot dat ik maar niet kan kiezen wat te nemen om een stukje over te schrijven.
Misschien de overweldigende glorie van de rozenbloei, of toch maar dat bejubeld stralend julizonnetje?
De bloemenborder spreekt ook tot mijn verbeelding, maar wat met die ene groene kikker die tijdens een onweer door het open schuifraam de living binnensprong? Hem links laten liggen?
Zal ik een lyrisch stukje schrijven over de lange avonden met vrienden buiten en de zoete geur van de bloemen vernoemen die onze neus en zinnen prikkelt?
Of toch maar die lieftallige madeliefjes in het gazon aanstippen en ineens ook de populatie spinnen bespreken? Of een ode schrijven aan de snijboontjes die weer en masse aan de lage struikjes groeien en op het einde van dat schrijfseltje pochen over de rode, sappige tomaatjes die we weer mogen aftrekken?
Misschien kan ik een poëtisch gedichtje neerpennen over de zo dikwijls bezongen dartele vlinders en gonzende bijen? Ik kan ook een tirade afsteken aan het adres van de slakken die zich ook dit jaar weer te goed doen aan de hostas. De mol, die bij de buren zijn gangetje gaat en graaft, zou ik een hart onder de riem willen steken, in plaats van die riek in zijn hart. Ik zou ook de didactische toer kunnen opgaan en een wijs thema uitdiepen: het nut van het wieden met de hand, het effect ervan op lange termijn en de zin ervan in ons bestaan. De bladluis op onze rozenstruiken, zouden ook aardig lesmateriaal opleveren op dit moment. Maar daar komt opzoekwerk bij kijken en ik ben vandaag wat aan de luie kant.
En de hortensias dan? vraagt u. Ze floreren eindelijk - na wat talmen wegens de droogte - probleemloos en in alle kleuren, zoals altijd. De nieuwe klimrozen doen goed hun best om langs de bogen die mijn ventje maakte
( ha, hier kan ik ook een logje over schrijven!) te groeien. Zoveel en ik weet nog steeds niet te kiezen uit dit rijkelijk julibuffet! Alles gonst en bruist van het leven. Het groeit, het kruipt, het graaft, het bevrucht, het larft, het verpopt, het verwacht, het baart Het is. En van dit alles, is er te veel op dit moment.....
Een leeuw is een dier als een ander zij houden alleen van elkander soms gaan ze op jacht met hun lenige kracht en dan zijn ze elkanders tegenstander.
De koninklijke leeuw is een zonnige persoon. De Latijnse naam van het sterrenbeeld Leeuw is Leo. De Leeuw is een sterke persoonlijkheid. Hij beschikt over veel wilskracht. Als hij eenmaal een besluit genomen heeft, dan is hij hier niet gemakkelijk van af te brengen: hij zal blijven proberen zijn doel te bereiken. Hij is een harde werker, die in staat is om anderen te laten doen wat hij wil. Dit kan er echter toe leiden dat hij anderen gaat manipuleren.
Hij staat graag in het middelpunt van de aandacht. Hij heeft daar ook een zekere flair voor, alhoewel dat soms wat misplaatst overkomt. Hij is een gevoelig en warm mens, trots en met zelfrespect. Hij sluit geen compromissen: zijn zelfrespect is voor hem net zo belangrijk als het respect van anderen Eerlijkheid en openheid staan bij hem voorop.
Tijdens zijn leven kan hij, dankzij zijn persoonlijkheid en zijn harde werken, meermalen in een leiderspositie terecht komen.
Vorige maand hielden de VN een wereldwijde opiniepeiling.
Er werd slechts één vraag gesteld, namelijk :
"Wilt U alstublieft uw eerlijke mening geven met betrekking tot een oplossing voor het tekort aan voedsel in de rest van de wereld?"
De peiling is echter jammerlijk mislukt:
- in Afrika wisten ze niet wat "voedsel" was. - in Oost-Europa wisten ze niet wat "eerlijk" was.
- in West-Europa wisten ze niet wat "tekort" was. - in China wisten ze niet wat "mening" was.
- in het Midden-Oosten wisten ze niet wat een "oplossing" was.
- in Zuid-Amerika wisten ze niet wat "alstublieft" was.
- in de VS wisten ze niet wat "de rest van de wereld" was...
Bovendien heeft het Vaticaan de peiling geboycot, omdat in de vraag het woord "betrekking" voorkwam...
Omdat ik mijn ros wat vaker bovenhaal, heb ik tijdens een ritje wel zin in een terras om even te bekomen. Onlangs zat ik dan ook te genieten op een terras toen er zich een man tegenover mij zette : Of de stoel vrij was"? Ik zat lekker onder een parasol, dus kon ik zijn vraag wel begrijpen! Wat zeg je tegen een wildvreemde man? Je praat wat over over koetjes en kalfjes en het weer Tot opeens zijn vraag of ik raadseltjes kon oplossen? Nu ben ik niet één van de stomsten maar van cryptogrammen snap ik vaak niet waar het over gaat. Maar die persoon zat te popelen om mij wat uit te leggen. Ach, ik ben de beroerdste niet, dus ik zei, komt u maar op met uw vragen. Hij ging er eens goed voor zitten en vroeg wat de overeenkomst was tussen een woestijn en billen?
En ja hoor, daar zat ik weer met een mond vol tanden.Ik heb het gewoon niet! Het lijkt dan net of er één of andere rem op mijn denkvermogen komt. Om de spanning er nog even er in te laten - dat is natuurlijk leuk voor die man - deed ik net of ik aan het denken was maar moest toegeven dat ik het absoluut niet wist en ook niet de behoefte had om te weten.
Bingo! Met een glimlach van oor tot oor zei hij: De overeenkomst tussen een woestijn en billen is kak-tussen. Is dat een goeie of niet soms?
Even nadenken voor hij viel.... ha cactussen!! Tja, wat moet je met zo iets? Ik kan toch moeilijk in een schaterlach uitbarsten. Maar ik was nog niet van hem af.
De volgende is ook een uitsmijter, ging hij verder.
Wat is de overeenkomst tussen een tweeling en een graf?
Vol verwachting keek hij mij aan in de hoop dat ik het natuurlijk niet wist. Want ja, het is de bedoeling geloof ik dat hij het alleen weet.Wat dat betreft ben ik een gewillig slachtoffer. Och wat had die man er pret in. Ik kreeg er zelfs een fikse klap op mijn schouder gratis bij! Voordat ik hem iets kon zeggen kwam hij met de oplossing. De overeenkomst tussen een tweeling en een graf is- u raad het nooit - ze lijken op elkaar. Snap jet"? Natuurlijk wou ik niet overkomen als een dom konijn en ik zei hem dat ik het ergens wel snapte.
Hij vroeg mij of ik ook een leuke overeenkomst had voor hem of één of ander raadseltje. Natuurlijk had ik die niet in voorraad. In negen van de tien gevallen ben ik de grappen en grollen zo weer vergeten. Dus zei ik hem dat ik niet zon kei was in het onthouden van grapjes. Volgens hem hadden vrouwen geen humor en dat was algemeen bekend. Laten we het daar maar bij laten, antwoordde ik hem.
Bent u gehuwd? vroeg hij. Ik dacht waar slaat dat nu weer op, maar ik had geen zin om in discussie te gaan en zei heel gevat, mijnheer ik ben getrouwd en mijn man is van de straat af. Hij lag bijna dubbel van het lachen.
Ziet u nu wel dat u humor heeft. Dit is een hele goeie. Deze moet ik vanavond vertellen aan mijn biljartmaten.
Thuis gekomen vertelde ik mijn ventje dat ik een man had ontmoet die vond dat ik humor had. Waar slaat dat nu op", vroeg mijn slaapgenoot.. Ik vertelde mijn belevenissen maar stelde vast dat niet alleen vrouwen traag zijn in het vatten van grappen. Dat van van straat af zijn heb ik wijselijk voor mij gehouden en nu maar hopen dat manlief dit logje niet leest .
Ik was mij aan het afvragen waarover ik het vandaag zou hebben en met dank aan Mus wist ik het!. Bij haar gelezen over haar dieet en daar wil ik even over verder bomen.
"De gemiddelde vrouw begint twee keer per jaar vol goede moed aan een dieet
en houdt het meestal vijf weken vol.. Tussen ons 18e en 70e levensjaar diëten we 104 keer of als we het in jaren uitdrukken: tien jaar. Maar uitzonderingen zijn er natuurlijk ook: één op de tien vrouwen houdt zich maar liefst 25 jaar bezig met lijnen." Dit meldt HLN.be naar aanleiding van een Britse enquête onder 4.000 vrouwen. Volgens Dr. Glenn Wilson tonen de resultaten aan hoe bezeten we zijn van ons gewicht en de vorm van ons lichaam.
Elke vrouw kent gewichtsschommelingen tijdens haar leven, vertelt de dokter. Een baby, emotionele factoren in de relatie of stress op het werk, kunnen het gewicht doen toe- of afnemen. Deze levensveranderingen gaan vaak gepaard met het jojo-diëten. Je gezond voelen en in vorm blijven is zoveel belangrijker dan de strijd voor de ideale maten. Het is verontrustend dat 25 procent zelfs het mes onder wil om de extra kilootjes kwijt te raken.
Hoewel we weten dat het eigenlijk beter is om ons gewoon goed te voelen in ons vel, zijn we toch vaak bezig met afvallen. Uit onderzoek blijkt dat zo goed als alle vrouwen een streefgewicht hebben. De helft is tot heel veel bereid om dat ideale gewicht ook te behalen. 66% van de vrouwen voelt een druk van de maatschappij om af te vallen en 4 op 10 is ervan overtuigd dat anderen hen lelijk vinden.
In de meeste gevallen is dat echter niet zo, dus maken veel vrouwen zich zorgen om niets.
Heel wat ondervraagden denken dat het cliché klopt dat slankere mensen mooier bevonden worden en misschien wel meer garantie hebben op succes. Een man met een paar kilo's extra vinden de deelneemsters aan het onderzoek dan weer niet zo erg.
Waar komt het beeld vandaan dat een vrouw moet slank zijn?
Tel voor de grap eens hoeveel normaal gevormde vrouwen er te vinden zijn op de radio, TV internet en magazines . Het lachen zal iedere vrouw snel vergaan. Je ziet er alleen superslanke vrouwen. Die beelden van superslanke vrouwen - die zogezegd gelukkig en succesvol en gezond zijn - krijgen wij vrouwen al sinds onze jeugd op ons bord gebombardeerd en dat heeft natuurlijk een invloed op ons denken. Wat veel vrouwen niet zien is dat cosmetica, stylisten en ook de computer die superslanke vrouwen ook nog eens te hulp schieten waardoor de perfectie nog beter is.
Volgens mij is een gezond gewicht heel iets anders dan wat de media vaak als aantrekkelijk voorstelt. Wat telt is dat je je goed voelt in je vel.
Natuurlijk trekken we allemaal al eens de broeksriem aan onder de mom van :"het is gezonder en je verhoogt je kansen op een langer leven . Ondervinding leert echter dat al dat diëten niet noodzakelijk samengaat met zich gelukkig voelen.
Dus, als we toch vinden dat je van slank worden niet noodzakelijk gelukkiger wordt, waarom zijn we dan zo streng voor onszelf? Gooi je dieet overboord en geniet! Een vrouw die eet waar ze zin in heeft, voelt zich niet alleen gelukkiger maar straalt dat ook uit las ik in een gezondheidsartikel!
Ik heb een tip gekregen om 100 jaar te worden of je nu slank bent of niet nl LACHEN!
Lachen is gezond dat hebben we al altijd gehoord. Maar we hebben al zoveel gehoord. Is dat wel waar? Je kan op je beide oren slapen en verder lachen. Als je vrouw bent tenminste. Onderzoekers van de universiteit van Pittsburgh Medical Center onder leiding van Hilary Tindle, hebben in een studie aangetoond dat optimistische vrouwen echt gezonder zijn dan kniezers.
En ze zijn niet over één nacht ijs gegaan.
Hun onderzoek heeft 8 jaar geduurd en ze hebben maar liefst 97.253 vrouwen van 50 jaar en meer onderzocht.
De resultaten van dit wel zeer breed onderzoek hebben ze op een conferentie van de American Psychosomatic Society in Chicago bekend gemaakt.
De lachebekken onder die grote groep vrouwen hadden 30% minder kans op hartziekten dan de kniesoren en 14% minder kans op ziekte in het algemeen. En uiteindelijk draai het daar allemaal om! Dus waarom dat diëten ons leven laten domineren als we veel gelukkkiger zijn met :
Daarom: optimist, wat later in de kist Of is dat té optimistisch?
Het is weer zover.. zo komen er weer aan de bosbranden zoals nu in Griekenland
Bosbranden kunnen nuttig voor het voortbestaan van het bos. Door een bosbrand komt een volgegroeid deel van het bos weer vrij. De voedingsstoffen, die opgeslagen waren in dood hout, komen via de as weer terug in de bodem. Op de open plek zullen al snel nieuwe planten en bomen opschieten. Branden die op een natuurlijke manier ontstaan, zoals door droogte, blikseminslag, de wrijving van de takken tegen elkaar, een achteloos weggegooide sigaret of een fles die de zonnestralen reflecteert, daar valt meestal weinig tegen te doen.
Maar de meeste branden worden door de mens veroorzaakt. Wat mij vooral ergert zijn de bewust aangestoken branden van één of andere gestoorde geest of van de maffia. Wanneer ze onvoldoende terreinen vinden om te bouwen steken ze bewust een stuk bos in brand om dan later na een paar jaar die grond toch als bouwgrond te kunnen kopen. We hebben het gezien in Spanje, geldgewin, pure business ten koste van de natuur en de habitat van dieren en mensen. Deze branden veroorzaken grote schade in menselijk opzicht (verlies van mensenlevens) en voor het milieu (aantasting van de flora en fauna). Ook de economisch gevolgen zijn niet gering: vernietiging van woningen, schade aan de bosbouw, kosten van de brandbestrijding enz.
Het wordt warm onder onze voeten soms letterlijk maar ook figuurlijk, maar alle alarmsignalen van Al Gore en soortgenoten, alle Kyoto plannen ten spijt, men blijft roofmoord plegen op de rug van onze kleinkinderen en achterkleinkinderen.
De cijfers over de ontwikkelingen van fauna, flora en habitats zijn regionaal en vaak ook mondiaal zorgwekkend. Dat soorten uitsterven is op zich een doodnormaal fenomeen, maar blijkbaar vinden sommigen dat ze het dit uitsterven nog moeten versnellen. Het is dus vooral aan diegenen die na ons komen dat ik denk als ik voor de zoveelste keer zie hoe we onze aardbol naar de sjokkedeize brengen ( het West Vlaamse voor het andere volkse woord de kl . maar ik mocht dat van mijn ouders nooit gebruiken !)
En wat doen we ertegen? De tv opzetten en de krant openslaan en deelgenoot worden van die immense bosbranden, ons even ergeren en daarna verder gaan zolang het maar een ver van mijn bedshow is
Soms vraag ik mij af waar de jonge mensen de moed en de hoop nog blijven halen om nog steeds kinderen op de wereld te zetten .. Ik moest dit even kwijt, een spatje op een hete plaat ...
)
want volgend weekend hebben we een BBQ met gans de familie langs T's kant en dan wil je alles netjes hebben ( dom hé want daarna kan je herbeginnen) maar ja dit beestje hier zit nu eenmaal zo in elkaar dus probeer me niet te veranderen!
Daarom doe ik een beroep op de inspiratie van een ander!
)
