De pastoor had eindelijk voldoende geld en sponsors gevonden om een nieuwe geluidsinstallatie in de kerk te kunnen plaatsen. Die zondag zat er meer volk in de kerk dan gewoonlijk, maar de micro deed het niet. De koster had er nog wat aan geprutst, maar dat mocht niet baten. Juist voor de mis zou beginnen, zei de pastoor : "Beste mensen, gelieve ons te verontschuldigen. Er is iets mis met de micro". En de hele kerk, die niks verstaan had, antwoordde : "En met Uw geest."
Vandaag zouden ze nog maar eens een scan afnemen van ons kleindochtertje en nog eens bloed trekken. Omdat ze ook een MRI planden besloten ze een lichte narcose toe te dienen maar in plaats van verdovend te werken reageerde de kleine uitzonderlijk fout. Het schijnt dat dit nog wel eens gebeurt bij kinderen in ieder geval werd de kleine hysterisch wild en begon overal tegen te kloppen en stonden volgens de dochter haar oogjes " wild". Ze hebben daar met twee volwassenen een uur lang bijna letterlijk gevochten om dat kind te kalmeren. Men besloot nog een tweede spuit met verdoving te geven en het werd nog erger,Uiteindelijk is ze dan toch wat gekalmeerd maar omdat ze in die koker heel stil moest liggen ,hebben ze de MRI niet durven doen. Vanavond was de narcose blijkbaar nog niet helemaal uitgewerkt want ons kindje liep nog af en toe ergens tegenaan of viel! Ze zit overal onder de rode vlekken van tegen het bedje te kloppen enz . Uiteindelijk is het verdikt na de scan dat het GEEN bacteriële infectie is maar een vorm van reuma. Dus hebben ze 3 weken lang dat kind zware antibiotica toegediend , een opname in het ziekenhuis laten doorgaan met baxter en infuus en andere trauma's bij dat kleintje en dat allemaal zonder dat het nodig was. Vanavond werd het kleindochtertje dan ontslagen ( enkel op vraag van de mama want als infuus niet meer nodig was waarom nog in het ziekenhuis blijven?) Nu moeten ze volgende week met haar naar Leuven bij een professor die gespecialiseerd is in reuma en kinderreuma en kan de hele rimram herbeginnen!!! En wij maar hopen dat eindelijk de juiste diagnose gesteld wordt en de juiste behandeling start!! Mijn hart doet pijn als ik bedenk wat ons schatje allemaal meemaakt en ze is nog zo klein.. Ze komt amper piepen aan het raam van het leven hoe leg je gans dat gedoe aan haar uit!!
Met de schoonmama is er goed nieuws en minder goed. Er waren dan ( gelukkig) toch geen uitzaaiingen maar er volgen wel dagelijkse bestralingen om zeker te spelen! Maar eerst moet ze een paar weken aansterken en herstellen want die bestralingen die zij moet krijgen ( inwendige) blijken niet van de poes te zijn. We zullen maar duimen en hopen dat bij beiden uiteindelijk alles terug goed komt! Maar ik mag niet denken aan wat ons schatje nog allemaal te wachten staat. Ze is er helemaal door uit haar doen en op veel punten weer bij af!
Op een zekere dag liep ik langs het strand. Ik zag de grote, wijze zee en vroeg aan de zee waarom ze eigenlijk bestaat. De zee dacht even na en antwoordde: " Iedere dag verover ik een stukje land om het vervolgens weer terug te geven Zo gaat dat iedere dag, dag en nacht, het hele jaar door. Ik accepteer dat maar ik kan er niets aan veranderen. "
Op een zekere dag liep ik door het bos. Ik zag een grote, wijze boom en vroeg aan de boom waarom hij eigenlijk bestaat. De boom dacht even na en antwoordde: "Iedere dag groei ik weer een beetje om er vervolgens achter te komen dat ik ook weer wat takken en een boel bladeren ben kwijt geraakt. Zo gaat dat iedere dag, dag en nacht, het hele jaar door. Ik accepteer dat maar ik kan er niets aan veranderen."
Op een zekere dag liep ik door de weidse weilanden. Ik keek omhoog en zag een grote, wijze wolk en vroeg aan de wolk waarom ze eigenlijk bestaat. De wolk dacht even na en antwoordde: "Iedere dag vlieg ik weer over de hele aarde. Ik doe dat al vele jaren en ik heb de wereld al vele malen gezien. Zo gaat dat iedere dag, dag en nacht, het hele jaar door. Ik accepteer dat maar ik kan er niets aan veranderen."
Op een zekere dag stond ik voor de spiegel. Ik zag mezelf staan. Ben ik groot en wijs? Ik ben geen zee, toch heb ik heel wat stukjes land gewonnen en verloren. Ik ben geen boom, toch ben ik gegroeid maar heb ik ook een boel takken en bladeren verloren. Ik ben geen wolk, toch heb ik reeds verschillende werelden gezien. Ik ben enkel een mens, voor even en ik denk na over wat hierna volgt. Zo gaat dat iedere dag, dag en nacht, het hele jaar door. Ik accepteer dat maar ik kan er niets aan veranderen.
Ik zoek en soms vind ik wat ik nodig heb, de slingers om zelf wat kleur in het leven te brengen, de kracht om de dingen te veranderen die ik veranderen wil en de wijsheid om de dingen te accepteren die ik niet veranderen kan.
Gisteren namiddag kregen we het telefoontje waar ik zo voor vreesde, ons kleindochtertje werd opgenomen in het ziekenhuis voor een 2 tal weken omdat de antibiotica die ze al 2 weken neemt niet aanslaat en de bacterie maar blijft woekeren in het knietje. Dat verontrust de arts die er een tweede bijgehaald heeft en nu maar hopen dat de baxters met antibiotica meer baten zoniet moet er verder gegaan worden. Dat gooit veel plannen dooreen en de onze ook overhoop!! Het probleem is dat een kleintje van nog geen drie niet alleen kan achtergelaten worden in het ziekenhuis. Het is een zielig pakje zo'n kleintje aan de ene kant beentje in de gips aan de andere kant armpje waar infuus inzit, gespalkt om te voorkomen dat de kleine het infuus eruit haalt!! De dochter heeft verlof aangevraagd op school om bij haar dochtertje te blijven.De papa probeert de kleinzoon zo goed mogelijk op te vangen Vannacht is de mama naar huis gaan slapen want kleinzoon die pas in het eerste leerjaar gestart is en wil de mama ook wel eens zien. Met de andere bomma ook in het ziekenhuis is de situatie er niet gemakkelijker op. Het wordt dus echt organiseren en beredderen voor de dochter en oma maar nagelbijten. Ik had de oplossing zo meteen gevonden maar mijn bedgenoot gaat niet helemaal akkoord dus... Het lijkt wel of we de laatste weken niets anders dan slecht nieuws doorkrijgen en nu maar hopen dat de resultaten van de andere oma na de labo onderzoeken toch bemoedigend blijven!! Meer slecht nieuws kan er echt niet meer bij! Wordt hopelijk vervolgd met een positieve noot....
Langzaam maar zeker verdringen dotjes geel, roestbruin en rood het weelderige groen van de bomen. Als dan nog even de zon voor wat glinstering zorgt dan is de natuur een paradijs voor wandelaars en wielertoeristen. Daarnaast gaat het leven echter zijn gangetje...
Bij de intrede van de herfst zijn het allerlei spinachtigen
die - via een web van melancholische draden - de blijheid traag uit de sombere dagen filteren.
Spinnen zijn namelijk heel geduldig.
Ze zijn als wachters die voor de winter invalt,
nog wat buit willen binnenhalen. Zo zijn ook de gedachten als spinnen die - geduldig wachtend - insecten uit de stroom der dagen
vangen en wikkelen in hun draden, om later te gebruiken.
Het is alsof ze gedachten uit de natuur halen
zoals ik gedachten uit de stroom van het leven haal
en in een reeks van woorden wikkel,
verbonden door een sliert leestekens,
om ze later terug te kunnen lezen,
op een regenachtige avond als de wind tegen de ramen blaast. Melancholische gedachten zijn als spinnen,
vrolijke als vlinders.s Zomers verschijnen deze vlinders,
opgewekt door een web van zonnestralen
tussen bomen en over gras,
als feeërieke dragers vol fladderend geluk.
Worden ze echter gevangen, in de duisternis van de avond,
dan verandert het geluk van eigenaar.
Dit geluk zal pas weer opfladderen volgende lente,
als de draad weer wordt opgepikt,
op het punt dat we vergeten waren
in het web van onze dromen
Ach ja , er zitten wat spinnenwebbetjes in mijn hoofd...
Luister naar je lichaam. Deze wijsheid gaf mijn ventje weg toen biebie toegegeven had dat die griep me toch in zijn grijphanden had omdat ik niet meteen aan de signalen van mijn vege lijf had toegegeven. Daarom ben ik nu inschikkelijk tegenover mijn lichaam. Luister!
Gaan slapen. Mijn lichaam: Het is middernacht. Zou je niet gaan slapen? Biebie: Naah! Ik wil nog surfen en de blogjes lezen . Mijn lichaam: Ik wil gaan liggen. Ik ben moe. Biebie: Hoe kun jij moe zijn. Je hebt niks gedaan vandaag. Mijn lichaam: Dat denk jij! Je hebt gekookt, je hebt de lakens ververst en je hebt de was gedaan. Ik ben echt aan rust toe! Biebie: Ok, Ok! Ik ben al weg, zaag!
Opstaan Biebie: t Is al licht buiten. Mijn lichaam: So what! Biebie: Dan is het tijd om op te staan. Mijn lichaam: Ik wil nog een uur blijven liggen. Biebie: Waarom? Mijn lichaam: Omdat ik nog niet uitgerust ben, tiens! Biebie: Ik moet gaan strijken Mijn Lichaam: Dat kan je deze namiddag ook. Biebie: t Is al goed, lui ding. Ik zal me nog eens omdraaien.
De strijk. Biebie: Ik moet strijken. Mijn lichaam: Ik heb geen goesting. Biebie: Ja maar, er staat wel een hele mand strijk, hè. Mijn lichaam: Er hangen nog kleren genoeg in de kast om aan te trekken. Biebie: Dat is waar. Mijn lichaam: Waarom zou je dan strijken? Ga voor je computer zitten. Dan word ik tenminste niet moe. Biebie: Ja zeg, wanneer heb jij terug goesting om te werken? Mijn lichaam: Morgen misschien, maar vandaag zeker niet. De boodschappen. Biebie: Ik moet boodschappen doen. Mijn lichaam: Dat zou ik niet doen als ik jou was. Je griep is nog niet helemaal voorbij. Biebie: Jij weet wel mijn zwakste punten te bespelen, hè. Mijn lichaam: We are one, darling! Biebie: Maar wat moeten we dan eten? Mijn lichaam: Wat?! Je hebt verdorie een volle diepvriezer! Biebie: (zucht) Je wint weeral. Maar morgen, dans jij naar mijn pijpen. Capice! Mijn lichaam: Morgen ben jij helemaal van je griep en bronchitis vanaf. Dan sta ik weer helemaal ter beschikking, my lady.
Laten we ons al inenten tegen de griep of wachten we nog wat? We hadden het er vorige week nog over. Maar de winter moet nog beginnen, dus te vroeg inenten heeft ook geen zin, was mijn commentaar. Dus lieten we de inentingsplannen nog even in de vrieskast? Uitgerekend nu krijg ik toch wel een aanval van dat vervelend ding zeker? Ik ging even googelen over het woord griep en vond het volgende: Het Nederlands heeft griep in de achttiende eeuw ontleend aan het Frans, maar van oorsprong is het afkomstig uit een Germaanse taal. Griep hoort bij het werkwoord grijpen: het is de ziekte die mensen plotseling grijpt. Hewel, die griep heeft mij ook zomaar gegrepen. Normaal ontsnap ik de dans en is mijn wederhelft de eerste die zich laat inpakken door die beestjes maar nu brak ik met de traditie. Nu denk je zo gezond te leven: veel verse groenten en fruit, veel vis, scharrelvlees, veel beweging en veel buitenlucht. En toch weet de griep je te vinden. Hij vloert me uitgerekend op het moment dat we ons klaarmaken om er even tussenuit te gaan. Je hebt koorts, er lopen koude rillingen over je rug, je voelt je plots ziek met hoofdpijn, spier- en gewrichtspijn, een rauwe keel, droge hoest, ...Het beste tegen de griep is rust. Sommigen willen uitgerekend dan bepamperd worden, anderen liggen zielig te turen naar het plafond en verdrinken haast in zelfmedelijden. Ikzelf ben op zon moment graag gerust gelaten.( dus liefst geen callcenter op dat moment!!). Laat mij maar doen ik zal wel op tijd en stond mijn drankje of aspirientje nemen. Sommigen hadden dat blijkbaar uit mijn vorig logje begrepen en het is ontroerend hoe jullie me " sparen" of zat mijn logje er voor iets tussen? Ik ben niet altijd zo " kort van stof " hoor, voor jullie maak ik wel een uitzondering. Intussen gaat het al wat beter ( onkruid vergaat niet, zei ons ma altijd!!) Nog een paar dagen rustig aan en dan maar hopen dat ik het voor de rest van de herfst en winter gehad heb!
PS. Even ter info. Het onderzoek dinsdag van kleindochterje leverde toch iets positiefs op? De gips werd even weggehaald en het knietje was al een stuk ontzwollen . Dus de antibiotica slaat aan. Er werd terug bloed getrokken en de gips terug aangedaan voor nog zo'n 14 dagen, de duur van de antibioticakuur! Dan volgt er weer een scan en dan maar hopen dat het euvel genezen is! Morgen wordt oma 2 geopereerd. We duimen!!
Op de meest idiote tijden word je soms gebeld.
Ik krijg al de " wubben" alleen al van de manier hoe die bellers beginnen met de opening van hun gesprek.
Negen van de tien keer heb je geen idee waar ze het over hebben.
Soms lijkt het wel of ze in een andere taal aan het praten zijn. Gelukkig ben ik een optimistische tante en zie gauw ergens de humor van in.
Maar af en toe kan ik ineens genoeg hebben van al dat gebel.
Als ik in zon stemming ben, heb ik zin om het die lui moeilijk te maken. Eén van die call-mensen vroeg mij onlangs of ik de kostwinner was, zo niet of het mogelijk was de andere partij aan de lijn te krijgen. Dat was voldoende om een duiveltje in mij te laten rinkelen.
Hoezo kostwinner ? vroeg ik . Even werd het stil aan de andere kant, want je kunt er vergif op innemen, dat dit antwoord niet werd verwacht. Dit stond natuurlijk niet op hun lijstje. Ik zei nog steeds niets.
Weer een oorverdovende stilte.
En ja hoor, natuurlijk komt er een onbenullig antwoord als: Ik bedoel iemand in uw huishouding die het meeste geld binnen brengt.
Ik weer: Waarom denk je dat ik een huishouding heb ,dat er iemand anders bij mij over de vloer komt die geld in het laatje brengt?
Weer even een pauze en dan gooide ze de boel er maar bij neer. Met dit soort gesprekken kunnen ze niets mee.
En dat was mijn bedoeling, ik heb hen niet gevraagd mij op te bellen!
Waar ik ook de pest aan heb, zijn die belletjes waar ze me vragen of ze even gebruik mogen maken van mijn tijd zoals vandaag. Ik vind het een ergerlijke vraag. Hoe kun je nu van iemand de tijd afnemen?
Ik gaf geen antwoord en zei alleen, hum hum! en ja hoor dat scheen een aansporing te zijn om mij er van te overtuigen dat ik van hun aanbod moest profiteren.
En dan kreeg ik te horen dat vele euros per jaar naar mij toekomen als ik met hen in zee ga.
Wat blijkt nu volgens die dame? De stroomrekening kan drastisch naar beneden gaan.!! Zozo, wat gaat die mij nu vertellen! Daar ging ik eens goed voor zitten en vroeg natuurlijk voor welke leverancier zij belde? Bingo, van de concurrent.!!
Hoeveel scheelt dat dan per maand, vroeg ik heel sullig. Dit was schijnbaar geen moeilijke vraag want het antwoord was simpel. "Het ligt er aan hoeveel elektriciteit je verbruikt".
Ja, en in deze tijd van recessie moeten we toch allemaal op de kleintjes letten toch? Daar volgde nog een hele boterham die mij niet echt interesseerde tot ik het opeens voor " gehoord" hield en zei: Het heeft geen zin om hier nog verder op in te gaan, je bent niet overtuigend genoeg met je verhaaltje.
Lees je dit soms van je monitor af? Tuut, tuut, tuut. Had zij toch nog van mij gewonnen? Ik weet wel die dame doet ook maar haar job, maar het was niet bepaald mijn dag vandaag. Ik ben opgestaan met een zweempje griep in mijn corpus en dan wil ik gerust gelaten worden!!
Een jong blondje is op vakantie in het verre Louisiana.
Ze wil graag een paar authentieke krokodillenschoenen kopen.
Ze is echter verbolgen over de hoge prijzen die de plaatselijke handelaars
durven te vragen.
Na een ruzie met een winkelier, die maar niets
van zijn prijs wil afdoen, barst ze in woede uit:
"Als het zo zit ga ik me er zelf een vangen!
Zo geraak ik tenminste aan een paar schoenen tegen een redelijke prijs!".
"Ik zal je niet tegenhouden", zegt de winkelier, "veel geluk,
misschien vang je wel een grote!"
Het kwade blondje keert hem vastberaden de rug toe en vertrekt
naar het moerasland om te jagen.
Wat later die dag, als hij naar huis rijdt, ziet de handelaar
het blondje tot aan haar middel in het water staan.
In haar handen houdt ze een groot jachtgeweer.
Net op dat moment ziet hij een grote krokodil van wel
4 meter in haar richting zwemmen.
Het blondje legt aan en vermoordt het beest.
Met heel wat moeite trekt ze het gedrocht op het droge.
Daar lijken nog een hele serie krokodillen te liggen.
De handelaar gelooft zijn eigen ogen niet.
Plots begint het blondje gefrustreerd te roepen:
" G....., weer eentje zonder schoenen!"
Soms komen mensen zomaar in je leven gewandeld. Je hebt kinderen, die trouwen en brengen nieuwe familie mee en als het klikt dan worden die ook jouw familie, meer nog het worden jouw vrienden. Je plant samenkomsten, je feest en je trekt er samen op uit. Je gaat zelfs samen turnen, moedigt mekaar aan, draagt mekaars vreugden en verdriet, tegenslagen en meevallertjes. Je voelt je goed bij elkaar tot opeens een stille moordenaar zich in jullie relatie binnendringt. Je hebt nog gepraat op de dag " Kom op tegen kanker" omdat die andere bloemen verkocht. Ironie van het lot een paar dagen later krijg je te horen dat dit onding juist die persoon uitkiest om te woekeren! Alle plannen die in de wacht stonden worden in de ijskast gezet. En het wordt nog erger, nieuwe onderzoeken brengen uitzaaiingen aan het licht. Een noodzakelijke en ingrijpende operatie dringt zich op, chemo wordt een must en je blijft ontredderd achter. Hoe pak je dat aan? Welke woorden zijn zinvol? Wat zeg je tegen die persoon die zich zomaar ineens persoonlijk aangevallen voelt en in een verlangen naar een gevoel voor eerlijkheid uitroept: "Het is niet eerlijk! Kanker overviel me toen ik even de andere kant opkeek. Het leven is onrechtvaardig! Hoe help je haar om haar ogen van de "grote K" af te houden en om haar scherp te stellen op de kracht van de letter "M" -- mensen die om haar geven en er steeds voor haar willen zijn? Jouw eigen plannen worden in de war gestuurd.. gaan ze door, stel je ze uit? Dat laatste hebbedingetje waar je zo naar uitkeek, verbleekt bij wat nu gebeurt. Je relativeert de dingen, het leven,de waarden . Het is de zoveelste confrontatie met het leven in een korte tijd. Je trekt je op aan wie dicht bij jou staat en aan je vrienden .Je zoekt woorden van aanmoediging maar blijft steken bij de onmacht tegenover dat ene verwoestende woord. En dan ga je naar je maandelijkse vrienden, je verwarmt je aan die gemeende knuffels, je luistert naar wat die andere triestig, onrustig of bezorgd maakt. Je lacht samen bij een scherts of een ironische sneer maar je voelt je er thuis, je vergeet even wat je daarnet nog zo ongerust maakte, je trekt je op aan die zo spontaan gegeven warmte en je beseft dat het leven zo kort is en dat naar mate de levensdagen voorbij schuiven enkel die menselijke warmte datgene is wat je nodig hebt. En dan denk je terug aan die ene persoon die nu vertwijfeld aan de zijkant van haar levensweg staat en je hoopt dat je vriendschap en meevoelen één van de strohalmen is waaraan ze zich kan rechthouden.
Ze ( Paz en Bojako) hadden vorig jaar al beloofd om mij eens mee te nemen naar de Koekenstad omdat ik er nog maar zo weinig van ken. Maar je weet hoe dat gaat, er komt altijd iets tussen of het weer zit echt niet mee of de agenda's kloppen niet . Maar we hadden eindelijk een datum vastgepind, weer of geen weer. Gisteren stond dan die stadsverkenning op het menu.
Ik geef hier een "kort" verslag van onze dag . Ons Pazke heeft er echt werk van gemaakt!
De bedoeling was om Antwerpen te verkennen binnen de grenzen van het oude Antwerpen.
En dan beginnen we natuurlijk bij de grote markt met zijn Stadhuis. Een indrukwekkend gebouw
Het stadhuis op de Grote Markt in Antwerpen is een vroeg renaissancegebouw, ontworpen door de architect Cornelis Floris De Vriendt. Het is gebouwd tussen 1561 en 1564. Het stadhuis is overwegend gebouwd in de renaissance-bouwstijl. In deze middelste sectie zijn 3 wapenschilden verwerkt. Boven de drie wapenschilden is er een nis met een Mariabeeldje. Dit heeft er echter niet altijd gestaan. Oorspronkelijk stond er een Brabobeeldje, maar door de contra-reformatie werd dit vervangen door een meer Christelijk Mariabeeld.
Van daar hadden we een prachtig zicht op de OLV kathedraal. De Olv kathedraal is de trots van de Antwerpenaar en de grootste gotische kerk van de Nederlanden. Ze werd in 1521 voltooid, na zowat 170 jaar bouwen.
Rechts van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal zien we bouwmeester Appelmans, met het plan van de toren op de knie en hij geeft onderrichtingen aan de steenkappers
Wat hebben we nog gezien?
Geen bezoek aan Antwerpen zonder even door de Vlaaikensgang te kuieren, een wirwar van steegjes in het oude centrum. Het lijkt wel alsof de tijd is blijven stilstaan. De gang is ontstaan in 1591 en was de woonplaats van de schoenmakers. Een idyllisch plekje midden in de stad!
Natuurlijk was het Steen ook één van de bezienswaardigheden Het Steen is een deel van een voormalige ringwalburg aan de rechter Schelde-oever in de stad Antwerpen. Het Steen, het oudste gebouw van Antwerpen, werd gebouwd tussen 1200 en 1225 en werd destijds Antwerpse burcht genoemd. Rond 1520, ten tijde van Karel V, werd de burcht grondig verbouwd en noemde men het voortaan " 's-Heeren Steen ". Het gebouw werd tot 1827 als gevangenis gebruikt, wat het in ieder geval al sinds 1303 geweest was. Het overgrote deel van de burcht werd in de 19e eeuw afgebroken bij het rechttrekken van de kades en het verbreden van de Schelde. Het overgebleven gebouw kreeg de benaming "Het Steen".
In de buurt lag ook " Het vleeshuis" In de middeleeuwen ontstonden er verkoopsgebouwen voor verkopers om hen de mogelijkheid te geven op een overdekte plaats handel te drijven. Het Vleeshuis werd in 1250 gebouwd nabij de burcht van Antwerpen (Het Steen) specifiek om er geslachte dieren te verkopen.
Natuurlijk moesten we ook even langs , De Lange Wapper een reus die, volgens de legende, de straten van Antwerpen onveilig maakte.
Het laatste gebouw dat we bezochten was De Wolsack.
De naam "Wolsack" duikt voor het eerst rond 1400 op. Wellicht ging het in eerste instantie om een steegje naar de Engelse wolmagazijnen, want "zak" of "sack" wil zeggen "doodlopende straat".
Achter het voorste gebouw bevindt zich een ander gebouw(tje) met naar het schijnt een geweldige plafondversiering. Maar jammer heb ik daar geen foto van want die versiering werd afgehaald om te restaureren..
De beurs
De 19e eeuwse gevels langs de straat laten niet vermoeden dat daarachter een 16e eeuws pand door Domien de Waghemakere zit, met een sfeervolle binnenkoer. De gevels in 16e eeuwse bak- en zandsteen geven het geheel een rustige uitstraling. Er is een zuilengalerij.
Alleen is dit pand aan een grondige onderhoudsbeurt toe en leek die eerder verwaarloosd.
En wat heb ik gisteren nog geleerd?
Ten eerste: Dat het Antwerpse gezegde " Godjumenas" zijn oorsprong vindt in de middeleeuwen . In een nis boven de ingangspoort van het Steen stond een wijdbeens beeldje van " de god Semini".
Oorspronkelijk stond die god afgebeeld met een lange ,rechtopstaande penis als symbool van de vruchtbaarheid. Maar in de 17e eeuw vonden de Jezuïeten dat niet kunnen en hebben de penis afgehakt. Je zou al voor minder " godjumenassen"!!
Ten tweede: Het woord " kabardoesjke" komt uit de Napoleontische tijd, toen de cabarets genummerd werden als waardebepaling, hoe hoger nummer, hoe bedenkelijker het etablissement. Nummer 1 was de top maar bij "cabaret douze" moest je je al niet teveel meer voorstellen. Het was een oord van plezier, van mooie vrouwen, gezellige muziek van s'avonds laat tot in de vroege uurtjes vandaar ....
Ten derde: Het sappige Antwerpse woord " pagadder" voor een kleine. Waar komt het vandaan? Het is afgeleid van het Spaanse woord "pagadores" dwz betaalmeester. In Antwerpen in de buurt van de kaaien staat de pagaddertoren.
Dat is een uitkijktoren die in de Spaanse tijd door de reders gebruikt werd om te zien of de schepen die onder hun vlag voeren eraan kwamen. In die uitkijktorens stonden "kleine " mensen die omwille van hun gestalte niet in aanmerking kwamen om te gaan vechten . Zij werden daarvoor door de pagadores betaald vandaar dat men een kind een " pagadder " noemt.
Er was natuurlijk nog veel meer maar ik zei toch in het begin :" Ik hou het kort"!! Eventjes voelde ik mij heel eigen met de Antwerpenaren in het groepje maar als ik zeg dat de dag " Heel Goed" was dan zal een plagerijtje mij wel op mijn roots wijzen!
Conclusie van dit stadsbezoek? Een heel leerzame dag . Bedankt Paz.
Hoe vaak is dat refreintje van Charles Aznavour gisteren niet door mijn hoofd gegaan .. " Elle avait un joli nom mon guide..." en nog veel meer dan dat want ons Pazke heeft een prima rondleiding gegeven. We waren met zijn vier om al die kennis op te nemen . Een professional zou het niet verbeterd hebben.
Terwijl er hier eentje slaapt profiteer ik ervan om even door bloggenland te surfen en mijn bedenkingen neer te pennen. Mama had vandaag bijscholing en omdat het kan uitlopen en het de eerste dag is dat het beentje van ons kleindochtertje in de gips zit , werd ze gisterenavond hier " gedropt" . Maar ze is zo moedig onze lieve schat. Ze stapt lustig rond zo goed als het kan en is al heel fier dat papa, mama en nu ook oma op de gips getekend hebben! Alleen de antibiotica is een echte kwelling wegens niet lekker. De mama had eventjes geproefd en moest toegeven dat de smaak verschrikkelijk was. Nochtans moet ze die viezigheid 3 weken nemen en dan maar hopen dat dit samen met de gips voor beterschap of nog liever genezing zorgt want erg duidelijk is de diagnose nog steeds niet. Een bacteriële infectie op de knie.. tot daar de conclusie van verschillende scans, bloedonderzoeken en meningsverschillen van de artsen. Eigenaardig genoeg - ook volgens de artsen - heeft de kleine nog geen koorts gemaakt. Dus maar hopen dat ze het bij het rechte eind hebben. Vandaag is dus een dag van kleuren en knippen, van met popjes spelen en tekenen en tekenfilmpjes bekijken zolang er maar niet teveel rondgelopen wordt. Mijn bewondering voor kleuterlei(y)dsters stijgt met de minuut want hoe hou je een dag rond zo'n ukje van 3 bezig zonder veel te bewegen? Raar maar waar je wordt er zelf nog moe van ook!! Intussen zweeft in het achterhoofd de vrees voor wat er morgen nog allemaal aan het licht kan komen bij de andere oma. Die moet op een laatste voorbereidend onderzoek voor de grote ingreep. Dat sombere weer leunt perfect aan bij de gemoedsstemming momenteel.
Uren later. Mama en papa kwamen hun oogappelte ophalen want morgen gaat ze naar school het is maar een halve dag en de juf zal er op toezien dat ze rustig bezig blijft. Ik heb vandaag genoeg de clown uitgehangen dus ga ik het hier sober houden en gewoon met een gezegde afsluiten.
'Het zijn geen grote vuren die ons koude hart verwarmen, het zijn de kleine vonkjes die het doen!
Eind vorige week ben ik volop bezig geweest in de tuin om de uitgebloeide planten en bloemen weg te snoeien. Meteen hebben we ook maar de appeloogst binnengehaald want de vogels hebben hier al genoeg kermis gehouden en de kgs die afgevallen of aangestoken zijn volstaan hoewel... we zullen appels mogen eten tot ze ons de oren uit komen. De buren hebben ook hun dosis van de appels die niet konden bewaard worden gekregen en mogen ( willens nillens) ook aan de slag haha. Het was toen ,gelukkig, nog eens een zonnige dag die afstak tegen het stille vergaan van de zomerse pracht. Nu moeten we het met een paar graden minder stellen. En toch..zou het nu alleen aan mij liggen maar stilaan overvalt me een herfstgevoel onstuitbaar en toch nog onverwacht als ik om me heen kijk. De kleuren in de natuur worden valer, donkerder ook. Bladeren vallen hier en daar al uit de bomen en de temperaturen komen amper boven de vijftien graden uit.
Herfst is een soort afrekeningsperiode. Je hebt de zomer achter de rug met zijn lange avonden, zijn genieten van de zon en de mensen. Bij een wandeling vorige week zag ik mensen die probeerden nog even te genieten van het fraaie nazomerweer, met sweaters losjes om hun hals geknoopt, voor het moment dat het ineens te fris zou worden. Nu is het stil hier in de buurt van het bos!
Onlangs was het ook 21 september. Anders dan bij de meteorologen is dat voor ons gewone mensen normaal gesproken het omslagpunt op de kalender van zomer naar herfst. Dit seizoen van het jaar doet me ook meteen denken aan de herfst in een mensenleven. Filosofisch natuurlijk, dat is waar, maar toch. Als we jong zijn dan voelen we ons onstuitbaar maar worden we ouder en passeren we een bepaalde grens dan gaan we relativeren en komen we dan echt in de herfst van ons leven terecht dan kijken we soms om met het idee van had ik maar... Alleen komt die tweede kans zelden op het pad van de mijmeraar. Daarom moet je elke kans in je leven met beide handen grijpen, dan kan je later tenminste zeggen: dat heb ik toch maar meegemaakt.
Net als in de natuur komt de winter al zo snel op een mens af en dat is geen prettige gedachte. Ben ik aan het somberen? Nee hoor, ik mijmer maar wat, somberen komt niet zo snel in mijn woordenboek voor. Er is nog zoveel te doen, vandaag, morgen, volgende week. Maar het misstaat niet om soms toch even na te denken over de vergankelijkheid van een leven, net als die van de natuur. Elk seizoen heeft zijn eigen schoonheid, ook de herfst is heel fraai vast te leggen op de elektronische schijf. Als het maar niet regent. Ik ga er dit jaar eens extra op letten als ik de tijd heb, want het is nu best nog even druk en de dagen rijgen zich aaneen in een veelvoud van grote en kleine klussen. Die herfst moet maar even wachten en zal voorbij gaan in een tempo dat net als vorige jaren zijn weerga niet kent.
Tussendoor maken we toch wat plannen voor dit najaar, want na de drukte van de laatste weken denk ik dat we er stilaan wel aan toe zijn al zal het plannen maken deze keer minder van harte zijn.We moeten eerst nog een paar dokters"vonnissen" afwachten!! Maar nu probeer ik toch nog even te genieten voor de echte herfst zich aankondigt en voor diegenen die toch liever een groen blaadje lusten, heb geduld en zorg dat je zonder kleerscheuren de komende herfst en winter doorkomt....en dat groen zal zich daarna wel weer volop presenteren.
Gisteren was een dag die begon zoals zoveel andere met plannen en klusjes en zijn kleinigheden. In de voormiddag hoorde ik dat een heel dierbare vriendin binnenkort een operatie te wachten staat en dat was toch eventjes slikken omdat het niet zomaar een simpele ingreep is. Het was amper volledig doorgedrongen of ik kreeg een telefoontje van de schoonzoon met de uitslag van de botscan en het bloedonderzoek die begin deze week van ons jongste kleindochtertje gedaan werd. Omdat zij nog maar recentelijk serieus begon te manken en een dikke knie had ,waren ze naar de kinderspecialist geweest. Na een tweede botscan in één week tijd zijn ze er nog niet helemaal uit. De voorlopige diagnose is een bacteriële infectie op de knie. Hoe die daar gekomen is, weten ze ook niet. Nu starten ze met antibiotica en maandag wordt dan gezien of er beterschap is. Als die niet aanpakt moet kleindochtertje voor 2 weken naar het ziekenhuis om via baxter antibiotica te krijgen. Helpt dat nog niet dan moet rekening gehouden worden dat de diagnose fout is en zullen ze in Leuven onderzoeken of het toch iets aangeboren is of als het kinderreuma is of wat dan ook. Ze moet haar beentje zo weinig mogelijk belasten maar probeer dat maar eens met een bijna driejarige. Normaal was er voorgesteld om het beentje in de gips te steken om zo te laten rusten maar na de laatste diagnose kan dat niet want dan kunnen ze niet zien of de zwelling afneem! Ik hoorde van de dochter dat de antibiotica geen papje is dat er zo maar in gaat wegens vieze smaak!! Allé geen gezellig nieuws maar toen bleek de kous nog niet af te zijn. De moeder van de schoonzoon kreeg gisteren ook te horen dat ze baarmoederkanker heeft en dringend moet geopereerd worden waarna bestralingen volgen. We hopen allemaal dat er geen uitzaaiingen zijn maar volgens de arts zullen ze dat pas weten als ze de buik openleggen. Dat was meer dan eens slikken zowel voor de dochter en schoonzoon als voor ons. Wij hebben met de schoonouders van onze beide kinderen een heel goede band en met die van de schoonzoon zelfs nog wat closer, wij gaan af en toe samen weg of hebben een etentje of feestje .. Ze zijn echt familie geworden en dan hoor je zo iets...Toeval wil dat we over zo'n 2 weken een vakantie plannen na al de werken hier de laatste maanden en nu hoor ik langs alle kanten van ziekenhuisopnames en operaties... Verdikke toch!! De dochter zegt wel : "Je moet ervan genieten ma zolang je kan en alles meenemen wat je kan ", maar toch voel ik mij wat ongelukkig met het tijdstip en worden onze plannen door al die berichtjes wat overschaduwd . Ik weet het wel, de wereld draait door en de ingrepen zullen ook zonder dat we hier zijn optimaal gedaan worden maar je wil er zijn voor wie je dierbaar is op het moment dat ze wat aandacht nodig hebben en juist dan zullen we er niet zijn!! Begrijp me niet verkeerd, het draait hier niet om ons maar wel om het tijdstip dat echt ongelukkig is al is er nooit een goed moment voor dergelijke zaken.
Ik was hier al danig aan het duimen voor twee vriendinnen en weet dus niet meer wat ik nog kan inschakelen om geluk voor de dierbaren af te smeken en vast te houden..
Eén ding is mij nu stilaan duidelijk aan het worden: " Pluk de dag en haal er het maximum uit want wat morgen wacht ,weet je nooit".
Daarom wens ik alle bezoekers een keitoffe dag en blijf genieten het leven is soms zo kort en onvoorspelbaar! Of zoals Euripides zei:
Geniet en voel je goed
beschouw het heden als je eigendom,
het overige behoort aan het lot"
Er was eens een weegschaal uit Aken ze wikte en woog alle zaken soms was ze defect en dan werd ze gecheckt maar dat schreeuwde ze niet van de daken.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Weegschaal is Libra. De Weegschaal is een warm en gevoelig persoon, die de beschikking heeft over een sterke wilskracht. Voor hem is gezelschap van anderen belangrijk. Buiten "de groep" vallen is een verschrikking voor hem. Hij zal over het algemeen vrij ver gaan in zijn inspanning om erbij te horen. Voor hem zijn harmonie en rust kenmerken van een goede relatie. Hij heeft oog voor schoonheid en verhoudingen en hij houdt van mooie zaken: mensen, dingen, kunst en cultuur. Lelijkheid - of dit nu uiterlijk is of innerlijk - roept bij hem afkeer op. Dit teken heeft echter ook een andere kant: sommige mensen hebben juist een hang naar het opzoeken van confrontaties en competities, zowel in spelvorm als in het dagelijks leven Hij is sterk in het helder weergeven van een probleem en de meerdere kanten hiervan. Dit maakt hem zeer geschikt als bemiddelaar of adviseur. Vraag echter niet aan hem om snel een beslissing te nemen: juist doordat hij alle kanten van een zaak ziet, wil hij deze rustig door kunnen denken voordat hij een beslissing neemt.
Dit is een sappig verteld verhaal -een nadenkertje - uit de Afro-Amerikaanse (zwarte) verteltraditie, waarin God - na het scheppen van de wereld - vanuit zijn schommelstoel de wereld overziet en hem een beetje kaal vindt..
God was net klaar met het scheppen van de wereld. Hij ging in zijn grote schommelstoel zitten om alles nog eens rustig te bekijken. "Niet slecht, al zeg ik het zelf," mompelde hij. Hij stak een sigaar op en voelde zich tevreden, totdat hij merkte, dat de aarde er tamelijk kaal uitzag. "Ik vraag me af, hoe dat nou kon gebeuren," sprak God, "ik heb toch het idee, dat ik van plan was om meer land dan water te scheppen. Nou ja..."
Hij haalde zijn schouders op en begon zich af te vragen, wat hij zou kunnen doen om de wereld een leuker aanzien te geven. "Geef me de heggenschaar eens", riep hij en een van de engeltjes kwam aangehold en drukte hem die in de hand. Toen boog God de Almachtige zich uit zijn schommelstoel voorover en frutselde een beetje aan de takken van de bomen. Wat hij ervan afknipte, viel op het lege land, en daaruit ontstonden het gras, de struiken en de bloemen. "Niet gek", vond hij en leunde weer achterover. "Ja, zo is het een heerlijke wereld geworden." En nadat hij dat gezegd had, ging hij naar bed om van het werk uit te rusten. Een wereld scheppen is geen makkelijk karwei. Er is een boel denkwerk voor nodig om alles op de juiste plaats te krijgen, vooral wanneer het om iets gaat waaraan nog nooit eerder gedacht is. Dus God ging op één oor liggen en nam zich voor, zijn wereld de volgende dag verder te bewonderen. De volgende dag had God zijn ogen nauwelijks open, toen hij de bloemen met elkaar hoorde fluisteren. "Het is hier zo eenzaam", zei een bloem, "we zijn hier neergeplant om de aarde gezelschap te houden en omdat het er leuk uitziet, maar het is verschrikkelijk eenzaam." God schudde onwillekeurig zijn hoofd. "Mijne heren! Zo maak je het ene en nauwelijks ben je ermee klaar, of je moet alweer aan het volgende beginnen. Engelen, geef me mijn klein schaartje eens!"
Een engel bracht God de kleinste schaar, die er te vinden was. Hij boog zich over de wereld en begon van alle dingen een klein stukje af te knippen van de hemel, van de aarde, van de bomen, van de dieren, van de struiken en de bloemen. De gedachte, om je over de wereld te beklagen, was nog geen dag oud maar God had sterk het vermoeden dat er van nu af aan voortdurend geklaagd zou worden. Hij was zo woedend, dat hij niet eens meer zag, wat hij allemaal kortwiekte. Knip, knip, knip, zo ging dat. En toen hij weer in bed kroop, deed hij dat hoofdzakelijk, omdat hij geen zin had, nu weer alle klachten over die hele knipperij aan te horen. Hij had een goede reden om domweg in bed te blijven voor altijd. De wereld moest maar zien, hoe ze het met al dat klagen redde.
Welnu, toen de mensen omhoog keken en al die kleine snippertjes zagen, noemden ze die 'voorbijgefladder'. Er was geel voorbijgefladder.,dat waren de stukken, die God van de zon had afgeknipt. En er was blauw voorbijgefladder.,dat kwam van de hemel af. Het witte voorbijgefladder stamde van de sterren. Voorbijgefladder in alle kleuren wervelde door de lucht. Ja, er was zelfs voorbijgefladder met een kleur, waarvoor de mensen nog geen naam hadden.
Al dat gefladder, wat kleuren had, waarvoor nog geen namen bestonden, wervelde naar ons deel van de wereld toe. Nu weten jullie, hoe het bij ons toegaat. Wij benoemen de dingen altijd op onze eigen manier. Toen wij zwarten omhoog keken en deze dingen voorbij zagen komen, hoorden we dat de blanken ze voorbijgefladder noemden. Daar moesten we om lachen! Voorbijgefladder! De blanken moeten ook altijd helemaal hun tong kronkelen, als ze proberen te spreken. Voorbijgefladder! Wie zegt er nou zoiets? Wij hebben een andere naam uitgevonden. Die is veel makkelijker uit te spreken. Hij ligt makkelijk in het gehoor en zo hoort het ook bij een woord.
Maar de blanken zijn anders. Ze kunnen het nooit uitstaan dat wij iets voor ons zelf hebben. Ach, ach! Zodra ze denken, dat wij ergens meer plezier aan beleven dan zij, komen ze snel naar ons toe en nemen het in beslag, voordat God er iets van te weten komt. En niet alleen dat: wij delen het wel met hen, maar nog voor de zon ondergaat, gaan ze ermee vandoor en praten erover, alsof het van hen is. En zodoende noemden toen ook de blanken die dingen 'vlinders'. Ze lieten het woord in hun woordenboeken drukken, om iedereen te laten geloven, dat zij in staat waren geweest zo'n mooi woord te bedenken.
Als de dagen ineens kort zijn en de nachten evenzo, dan staat er maar één ding vast: de tijd gaat te snel
Verwelkte bloemen op het pad
verdorde bladeren in het gras. Weg, de zomer die we hebben gehad alsof hij er nooit of nimmer was.
Plassen blinken in de straat
regendruppels op een ruit. Weg, de zonneschijn tot 's avonds laat alsof de wind reeds naar de winter fluit.
De natuur, soms stil, alsof hij wacht op stormend, tempeestend weer. Weg, gezellige zwoele zomernacht
tot volgend jaar dan maar weer.
Straks worden we weer overladen door weemoedig makende nazomerkleuren, daarom genoot ik nog eens met volle teugen van het "nu" en heeft die wandeling mij deugd gedaan en inspiratie gegeven!!.
Als de ramen s ochtends ineens weer vol zitten met condens, als je de eerste bruine bladeren op de stoep ziet liggen.. Als het aan het begin van de avond al donker begint te worden, als je ineens spontaan "hij is weer voorbij die mooie zomer " begint te zingen zonder dat je het helpen kan, dan weet je het eigenlijk al: de zomer loopt inderdaad op zijn einde.
Zoals beloofd ging ik vandaag met mijn camera op pad. Voor de eerste foto's moest ik al niet ver gaan zoeken want in de tuin zijn nog steeds restanten van een overvloed aan zomer aanwezig.
Als je dit onderwerp met je fototoestel benadert dan heb je onmiskenbaar een voordeel: je hoeft niets te zeggen je kan het gewoon allemaal laten zien.
Daarom laat ik de camera het werk laten doen.
De speelse zomer
Funny prei jawel groeit zo in onze tuin!! De gewone prei verdween in de schaduw bij dit wonder
)
