Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
06-06-2006
Vis eten in het oude - egypte
Vis zou alleen voor de gewone bevolking zijn.
Priesters beschouwden vis als een onrein dier .
Vis werd gezien als een onrein dier omdat Seth één van de lichaamsdelen van Osiris in de Nijl had geworpen en dat de vissen daarvan hadden gegeten.
De vissen aten dus van het lichaam van de Allerheiligste en werden daarom vervloekt en als onrein gezien.
Er is ook geen god van de vissen en ook geen hiëroglief dat een vis zou afbeelden.
Van alle bovennatuurlijke verhalen is onderstaande gebeurtenis waarschijnlijk het beste gedocumenteerd en het moeilijkst om uit te leggen. Vandaar dat het verhaal tamelijk omvangrijk is.
De Egyptische prinses Amen-Ra leefde ongeveer 1500 jaar voor Christus Toen zij overleed, werd zij in een tombe aan de Nijl begraven in een rijkversierde kist. Aan het eind van de vorige eeuw bezochten vier welgestelde jonge Engelsen de opgravingen in Luxor. Daar werd hen de kist met de overblijfselen van prinses Amen Ra aangeboden door een lokale handelaar.
Alle vier de Engelsen wilden de kist wel hebben. Daarom trokken ze lootjes. De man die won betaalde enkele duizenden ponden en nam de mummie mee naar zijn hotel. Een paar uur later werd hij voor het laatst gezien, toen hij in de richting van de woestijn liep.
De volgende dag werd een van de resterende mannen per ongeluk beschoten door een Egyptische bediende. Zijn arm moest daardoor geamputeerd worden. Ook met de andere twee mannen ging het niet goed. De ene ontdekte bij thuiskomst dat de bank waar hij zijn gehele kapitaal had ondergebracht failliet was gegaan. De andere man werd ziek, raakte zijn baan kwijt en sleet zijn dagen met het verkopen van lucifers op straat.
De kist met de overblijfselen van Amen-Ra kwam via diverse omzwervingen alsnog in Engeland aan. Daar werd de kist gekocht door een zakenman. Nadat drie van zijn familieleden gewond raakten bij een ernstig ongeluk en zijn huis door brand verwoest was, doneerde de zakenman de kist aan het British Museum.
Bij het uitladen van de kist met de mummie uit een vrachtwagen, reed deze opeens spontaan achteruit, waardoor een van de drie laders die betrokken waren bij het transport onder de auto terecht kwam. Toen de kist de trap op werd getild, gleed een ander uit en brak zijn been. De derde kwam twee dagen later onverwachts om het leven.
Nadat de kist met de mummie van Amen-Ra in de Egyptische Kamer van het British Museum werd uitgestald, begon de ellende pas goed. Nachtwakers van het museum hoorden regelmatig geklop en gehuil uit de kist komen. Een van de nachtwakers overleed 's nachts tijdens zijn dienst, waardoor alle andere nachtwakers hun baan opzegden. Schoonmakers weigerden nog langer om de Egyptische Kamer schoon te maken.
Nadat het kind van een van de bezoekers aan het museum overleed nadat het gezicht van de mummie had aangeraakt, besloot het museum om de mummie tijdelijk op te slaan in de kelder. Binnen een week was een van de archivarissen in de kelder ziek. Zijn directe chef overleed een week later, terwijl hij aan zijn bureau zat.
Enige tijd hierna besloot het museum de mummie te verkopen aan een particuliere verzamelaar. Na nog meer rampspoed, ongelukken en ellende stalde de eigenaar de mummie op zijn zolder. Een destijds befaamde occultiste, Madame Helena Blavatsky, bezocht de mummie. "Kunt u de vloek die op deze kist rust ongedaan maken?" vroeg de eigenaar. Madame Blavatsky ontkende dat: "Kwaad zal altijd kwaad blijven. Er kan niets aan gedaan worden. Ik raad u aan om zo snel mogelijk van deze tombe af te komen."
De man probeerde de kist te verkopen, maar geen enkel Brits museum wou het nog hebben. Uiteindelijk werd Amen-Ra gekocht door een Amerikaanse archeoloog die niet geloofde in de vloek die over de tombe scheen te rusten. Voor een zacht prijsje kocht hij de mummie, en in april 1912 nam hij zijn nieuwverworven schat mee van Engeland naar Amerika aan boord van een luxueus schip.
In de nacht van 14 april 1912 vond de mummie van Amen-Ra eeuwige rust op de zeebodem van de Atlantische Oceaan, samen met 1200 andere passagiers van de Titanic.
Tempel van Luxor, ca. 1400/1250 v.C., Nieuwe Rijk, 18de-19de dynastie, Luxor
Afmetingen van de zuilenzaal: 46x52 meter.
De 19de dynastie wordt beheerst door de Ramses II. Tijdens zijn lange regering (1290-1223 v.C.) heeft Ramses II heel wat gerealiseerd. Het rijk werd uitgebouwd tot een echt imperium en overal liet de farao tempels bouwen en beelden van zichzelf oprichten. In Thebe bouwde hij verder aan bestaande tempels.
De tempel van Luxor (zuidelijk deel van Thebe op de oostelijke oever) is grotendeels gebouwd door Amenhotep III.
Vooraan laat Ramses II aan dat heiligdom, gewijd aan Amon, een open hof toevoegen. De typische tempelfaçade, pyloon genoemd, bestaat uit twee massieven, waartussen zich de grote toegangspoort bevindt. Men kan dit vergelijken met de voorgevel van onze kathedralen, waar de toegangspoort ook door twee torens wordt geflankeerd.
Voor de pyloon, waarop veldtochten afgebeeld staan, bemerken we kolossale beelden van Ramses II. Van de twee obelisken is er nog één . De andere bevindt zich nu op de Place de la Concorde te Parijs; een geschenk van Pasja Mohammed Ali aan Frankrijk (de werkzaamheden duurden van 1831 tot 1836). De sfinxen die de processieweg afboorden dateren uit de 30ste dynastie.
De tempel van Luxor is gewijd aan de rijksgod Amon, de hemelse godin Moet - zijn gemalin - en aan hun zoon, de maangod Chôns.
Als de bezoekers de gang met de 16 m hoge papyruszuilen doorlopen heeft, komt hij in de zuilenhof van Amenophis III. Op de vlakke afsluitplaat van de zuilen is de naam van de koning gebeiteld in een cartouche.
Piramiden van Gizeh, 2600-2500 (2560-2475) v.C., Oude Rijk, 4de dynastie
De grote piramiden van de bekendste farao's van de 4de dynastie (2600-2500 v.C.), Cheops (basis van 230m en 147m hoog), Chefren (143m hoog, nu nog 137m) en Mykerinos (66m hoog), bevinden zich in Gizeh aan de rand van een woestijnplateau niet ver van de vruchtbare gronden. Funeraire complexen en tempels werden in de woestijn gebouwd op korte afstand van het gebied dat door jaarlijkse Nijloverstroming onder water kwam te staan.
In de 4de dynastie verscheen de klassieke piramide met de gladde zijden. De fijne witte kalksteen, gebruikt voor de buitenbekleding, werd er later afgehaald om in moskeeën herbruikt te worden. Slechts aan de top van de piramide van Chefren is de buitenste laag kalksteen bewaard.
Toch vertonen de drie piramiden lichte afwijkingen in de constructie. Nieuw is dat de grafkamer nu midden in de piramide zit en niet meer onder de grond.
Als grafheuvels van ongekende afmetingen rijzen de piramiden van Cheops, Chefren en Mykerinos op uit het woestijnzand als eeuwig teken dat zij die rusten onder deze stenen heuvels, hun aardse heerschappij hebben neergelegd en begonnen zijn aan hun reis naar de hemel.
De piramide van Cheops had een basis van 230 meter breed en bereikte een hoogte van bijna 147 meter. De stenen heuvel is opgebouwd uit meer dan twee miljoen vierkante blokken kalksteen van ongeveer een meter hoogte, die gemiddeld 2500 kg wogen.
De Griekse schrijver Herodotos berichtte dat 100.000 mensen er twee jaar lang aan gewerkt hebben. Het is dus begrijpelijk dat men later Cheops is gaan zien als een wrede tiran die zijn volk uit persoonlijke eerzucht voor zich liet zwoegen.
Van de top van de nu afgeplatte en nog 137m hoge piramide van Cheops ziet men de even hoge piramide van Chefren die vroeger een hoogte had van 143,5m. Deze ligt aan de zuidwestelijke kant in het verlengde van de diagonaal van de piramide van Cheops. Bij de top zijn nog de resten bewaard gebleven van de oorspronkelijke bekleding.
Oostelijk ligt de ruïne van de tempel waar de rituele handelingen plaatsvonden; noordelijk ligt de ingang, die de toegang vormde naar de eeuwige sterren aan de noordelijke hemel.
Vanaf de piramide van Cheops ziet men in het zuidoosten het terrein met de graven van de hoogwaardigheidsbekleders die aan de voeten van hun vorst rusten in de door hem geschonken mastaba's. Drie kleine koninginnepiramiden vormen de overgang naar deze begraafplaats. Aan de voet van de piramide ziet men de stenen 'kuip', waarin het uit elkaar genomen schip van de koning rustte.
Daarachter gaat de woestijn over in de vruchtbare strook langs de Nijl.
Bouwkunst: Piramide en grafcomplex van Djoser te Sakkara,
Piramide en grafcomplex van Djoser te Sakkara, ca. 2700 (2650) v.C., metselwerk van gehouwen steen, Oude Rijk, 3de dynastie, ca. 2700 v.c.
De dodensteden van het oude Egypte leveren heel wat meer en indrukwekkender archeologische resten op dan de woongebieden.
Het antieke Memphis, de hoofdstad van het Oude Rijk, heeft ons zeer weinig nagelaten uit die periode.Vooral de necropolen, Sakkara en Gizeh hebben ons de kunst van het Oude Rijk leren kennen.
Bij het begin van het Oude Rijk, in de 3de dynastie (ca. 2700 v.C.), bereikt de koninklijke grafarchitectuur een eerste hoogtepunt: het grafcomplex van Djoser te Sakkara.
Binnen een domein van 15 ha ligt de trappenpiramide (60m hoog, grondvlak 110x120m) en een aantal nevengebouwen. De vorm van de piramide is het resultaat van verschillende aanpassingen van de bouwplannen en zou symbolisch een trap voorstellen waarlangs de overleden koning naar de hemel kon opklimmen om zijn plaats te gaan innemen tussen de sterren. De eigenlijke grafvertrekken liggen ondergronds.
De muurzuilen zijn een overblijfsel van de oude rietbundels of houten stenen als muurversterking. Ze dienen hier als wanddecoratie. Zij benadrukken de symboliek van het gebouw: de papyrus als symbool van Beneden-Egypte (Noordpaleis) en de Lotus als symbool van Opper-Egypte (Zuidpaleis).
Imhotep, de vermoedelijke architect van dat machtige complex, werd in latere tijd vergoddelijkt en vereerd als genezer en wijsgeer.
In de piramide van Djoser zijn Opper- en Neder-Egyptische kenmerken samengevoegd, blijkbaar om de voortaan onbreekbare eenheid van de vroeger gescheiden rijken te symboliseren. Met de bouw van een reusachtig toneel deden de gebouwen dienst voor de opvoering van de vernieuwingsfeesten.
Hier werden de troonsbestijging en de dood van de nog in leven zijnde koning 'gespeeld'; hij was daarna zeker van een nieuwe regeringsperiode van 'miljoenen' jaren en zou na zijn dood zijn heerschappij in het hiernamaals eeuwig voortzetten.
In op nissen gelijkende uithollingen in de westelijke muur van zijn graf in Sakkara heeft Hesi-Re, een ambtenaar uit de tijd van Djoser, reliëfs laten aanbrengen.
De overledene zit op een stoel die op stierenpoten rust. De houding is dezelfde als in de beeldhouwkunst; de rechterhand grijpt naar de voedingswaren op de offertafel, in de linkerhand houdt hij staf en scepter als tekenen van zijn waardigheid Hij draagt over de schouder geworpen zijn schrijfgerei (een nap voor het aanmaken van verf, een koker voor de schrijfrieten, een palet met zwarte en rode verf) ten teken dat Hesi-Re tot de hoge stand van de 'schrijvers' behoorde.
Beschrijving van een fresco / weergave van de bouwwerken aan een tempelmuur enz...
In een van de belangrijkste graven van de Thebaanse dodenstad zijn op fresco's met een oppervlakte van bijna 300 vierkante meter de bouwwerken weergegeven aan een tempelmuur uit de tijd van Thoetmosis III.
De stenen die nodig waren voor de aanleg van een oprit worden vervaardigd door een groep arbeiders.
Een grijze man met behaarde kin en borst in een witte schort (en met een lichtere huidskleur, misschien een gastarbeider) bewerkt met een hak de lemen bodem . Boven hem ziet men het zeven van het leem en het vormen van de stenen. Deze worden op rijen in de zon gedroogd en dan door dragers naar het bouwwerk gebracht. Een opzichter zit op de grond en spoort de werklieden aan om zoveel mogelijk stenen te vervaardigen.
In gezelschap van zijn vrouw en dochter en staande op een bootje vaart de overledene door de papyrusvelden. Met zijn linkerhand slingert de jager een stok naar de verschrikt opvliegende vogels. Nebamoen heeft met de rechtervuist drie reigers gegrepen. Vlinders fladderen rond. Een grijze kat maakt van de verwarring onder de vogels gebruik om zich een deel van de buit toe te eigenen.
Op de boeg van het bootje staat een eend als lokvogel, en het vaartuigje wordt in het water begeleid door een grote school vissen.
Hier is dus sprake van de weergave van een bepaalde sfeer; de overledene en zijn gezin zijn uitgebeeld tijdens een vrolijke jachtvaart, zoals die ook in het dagelijks leven wel voorgekomen zal zijn.
Het lijkt erop alsof men deze sfeer tot aan het graf heeft willen bewaren .
De Egyptische cultuur bestond ongeveer van 3000 tot 500 vóór Christus. Zij is in 3 delen verdeeld, nl.: het Oude, het Midden en het Nieuwe Rijk. Bijna alle bewaarde beelden, reliëfs en gebruiksvoorwerpen stonden in het teken van het geloof, vooral in het teken van het leven in het hiernamaals. Egyptenaren kenden een veelgodendom, en de meeste goden verschenen als dieren op aarde.
Het Oude Rijk ( 2800 - 2200 v. Chr.) Het belangrijkste kenmerk in de bouwkunst is de piramide. Daarin werd de farao begraven met al zijn kostbaarheden en alle benodigdheden voor het hiernamaals. De gangen met valdeuren moesten rovers buiten houden. Er werd gebruik gemaakt van echte beelden in de piramide of als versiering op de muren en reliëfs.
De reliëfs beeldden verhalen uit met behulp van beeldschrift; dus in de vorm van dieren, mensen en voorwerpen. De mens moest zo duidelijk mogelijk uitgebeeld worden.Zo werd de romp van voor afgebeeld, het hoofd, de benen en de armen van opzij en er werd één oog in het van-opzij-geziene hoofd frontaal afgebeeld.
Het Middenrijk ( 2200 - 1600 v. Chr. ) Het belangrijkste verschil van de bouwkunst is de manier van begraven. Farao's werden nu in rotsgraven i.p.v. piramides begraven. Dit was veel minder beschermd, en er is dus veel gestolen.
Omdat de graven veel kleiner waren werden er in het Nijldal graftempels voor de farao's gebouwd. Deze bestonden uit binnenplaatsen met overdekte ruimtes, die werden ondersteund door zuilen. Zo waren de Egyptenaren de uitvinders van capitelen, die werden genoemd naar de versiering, nl: 1. papyruscapitelen, 2. palmbladencapitelen en 3. lotuscapitelen.
Het Nieuwe Rijk ( 1600 - 1000 v. Chr. ) Dit was een periode van grote welvaart, omdat er door de veroveringszucht van de farao's veel nieuwe grondstoffen werden aangevoerd én nieuwe kennis. Er werd fijner gewerkt, maar de beeldhouwkunst veranderde niet veel door de strenge regels van de godsdienst.
Nieuw waren de dienaarbeeldjes die mee werden begraven met de farao om in het hiernamaals allerlei klusjes voor hem te doen.
Ook deed een nieuw reliëf zijn intrede. Dat hield in dat de voorstelling niet uit het vlak treedt maar in het vlak wordt gehakt.
In het Middenrijk begon de schilderkunst zich te ontwikkelen. Op de muren werd een pleisterlaag aangebracht, waar schilderingen in werden aangebracht. Daarbij waren 4 bijzonderheden: 1. de zij/voor afbeelding van mensen, 2. ze konden niet met het begrip 'verkort' omgaan, 3. ze wekte geen suggestie van schaduw en licht en 4. er werd geen rekening gehouden met perspectief.
Het oudste spoor van het bierleidt ons ongeveer 6000 jaar terug in de tijd. We weten dat oude volkeren zoals de Sumeriërs, de Babyloniërs en de Egyptenaren al bier dronken.
Deze volkeren leefden tientallen eeuwen geleden in de buurt van grote rivieren als de Nijl, de Eufraat en de Tigris. Door deze rivieren was dit gebied erg vruchtbaar, waardoor er veel graan kon groeien. Deze plek werd ook de graanschuur van de wereld genoemd.
Graan is een belangrijke product voor het brouwen van bier. Het is dus normaal dat op deze plek ontdekt werd hoe bier gebrouwen moest worden.
In dit gebied hebben archeologen allerlei voorwerpen gevonden die ons vertelden op welke manier bier gebrouwen werd en wie bier mocht drinken. In Egypte zijn veel voorwerpen gevonden die helpen de geschiedenis van het bier te ontdekken.
Het oudste Egyptische beeld van een bierbrouwer stamt uit 2500 voor Christus. We weten dat de farao's zelf bier konden brouwen. Een van deze faraos was Ramses III.
Uit zijn tijd zijn bierbekers gevonden die een inhoud hadden van 3,5 liter!Wist je dat de Egyptenaren dachten dat bier een geschenk van de Zonnegod was? Het was immers de zon die het graan liet groeien!
Zowel in Babylonië als in Egypte kende men verschillende soorten bier, van licht tot zwaar. Om het bier een bepaalde smaak te geven, werden allerlei planten en kruiden toegevoegd. De Egyptenaren kruidden hun bier met het kruid saffraan. Zij gebruikten ook kaneel om hun bier donkergekleurd te maken.
welke invloed had de mythe van Osiris op de feestelijke gelegenheden van de oude Egyptenaren?
Er was een landelijk festival waar de mythe aan ten grondslag lag, namelijk het Feest van de landbouw dat jaarlijks gevierd werd. Het feest dat enkele weken bestreek is beschreven in diverse bronnen, maar de bekendste is de papyrus Jumilhac ca. 100 v. C. De bron stamt uit een vrij late periode van het oude Egypte, maar het festival, of in ieder geval de uitgevoerde rituelen, bestond waarschijnlijk al veel langer dan dat.
Tijdens het festival werd een beeltenis van Osiris gevormd met graan of gerst, die dan besproeid werd.
Het ontkiemen van het zaad werd geassocieerd met het tot leven komen van Osiris nadat zijn ledematen die verspreid waren over heel Egypte bijeen waren gebracht.
Het bijeen brengen van die ledematen werd geassocieerd met dagen van het feest. Van de 19e tot en met de 30e dag werd er iedere dag een deel van het lichaam teruggevonden. Dat gebeurde niet letterlijk; het waren rituele aangelegenheden.
Op de laatste dag werd ook de djed- zuil, symbool voor de ruggegraat van Osiris, opgericht. Dit was weer een symbool van het tot leven komen van Osiris.
Een ander beroemd feest is het Choiak ( of Khoiak) festival, dat van de 12e tot en met de 30e van de maand Choiak werd gevierd.
De belangrijkste bron hierover is een Osiriskapel op het dak van de tempel van Dendera ( ca. 100 AD).
Aan het begin van dit feest werd er ook een beeltenis van Osiris gemaakt van graan of gerst. Nadat het besproeid werd, werd het gebalsemd en gekleed en zelfs gewikkeld in zwachtels en begraven. Op de 30e werd ook hier de Djed-zuil opgericht.
Hoewel er in het Oude Egypte geen muziek genoteerd is, zijn er liedjesteksten bewaard gebleven.
De hymne voor Aton is daar een voorbeeld van. De tekst werd gevonden in graf WV 23 in de Vallei der Koningen en lijkt erg op psalm 104 uit de Bijbel.
Ziehier deel van de hymne:
Hoe groot zijn uw daden,
Niettemin verborgen van het zicht,
O Enige God naast wie er velen zijn!
U maakte de aarde zoals u dit wenste, u alleen,
Alle volkeren, kudden, en troepen;
Alles op aarde wat op benen lopen,
Alles op hoogte wat op vleugels vliegen,
Het land van Khor en Kush,
Het land van Egypte.
Deze tekst was gericht naar Aton, die in de 18e dynastie werd beschouwd als de enige God.
Er zijn vele reliëfs bekend waarop mensen te zien zijn die een muziekinstrument bespelen, dansen of luisteren naar muziek.
In de graftombe van Chnumhotep en Nianchchnum zijn dansers en muzikanten op de muren afgebeeld. Er zijn diverse teksten bewaard gebleven, waaruit blijkt hoe belangrijk muziek voor de Egyptenaren was.
afbeelding: vrouwelijke muzikanten met aulois, luit en harp
Muziek was niet alleen belangrijk in Oud-Egyptische tempels; ook feesten als geboorten, verjaardagen, bruiloften en begrafenissen waren niet zonder muziek.
De muziek hier werd een stuk minder strak en statig gespeeld dan de tempelmuziek. Gezelschappen van zangers, fluitisten, harpisten, percussionisten, luit- en lierspelers speelden ritmische muziek.
Schaars gekleedde danseressen haalden hierop acrobatische kunsten uit, terwijl de muzikanten hun best deden om het publiek mee te laten klappen, zingen of spelen (op kleine instrumenten als de sistrum).
De mensen die op feesten speelden waren gewoonlijk professionelen en zowel van het mannelijk als het vrouwelijk geslacht.
Anders dan de shemayets stonden deze muzikanten niet erg hoog op de sociale ladder. De feesten en de musici waren wel zeer populair, en vreugde werd in het Oude Egypte als een belangrijk onderdeel van het leven gezien.
Behalve uit muziek bestonden de feesten vooral uit eten, drinken en het onderhouden van sociale contacten.
De wereld ontstond volgens de Egyptenaren toen Atoem oprees uit het Oerwater.
Nadat hij het godenpaar Sjoe en Tefnoet voortbracht kwam er diversiteit in de wereld. Daarom was het verschil tussen mannelijk en vrouwelijk voor de Egyptenaren fundamenteel.
Godinnen worden net zo belangrijk als goden. Het rechterbeeldje is de godin Moet, echtgenote van Amon, Koning-der-Goden. Haar symbolen zijn de gier en de dubbele kroon van Egypte.
De godin links is Neith, die de kroon van Neder-Egypte draagt. Zij was de strijdbare godin, vergelijkbaar met de Griekse Athene.
De godin in het midden is de kattengodin Bastet. Die draagt de attributen van muziek, zang en dans, waar zij de beschermvrouw van is.
De vierde figuur, met leeuwinnenkop, is Wadjet, dochter van zonnegod Re. Zij staat tegen een obelisk en symboliseert de zonnestralen, die vijanden vernietigt en plagen kan verspreiden. De holle obelisk stelt niet alleen zonnestralen voor, maar vormt ook een sarcofaagje voor een ichneumon (exotisch diertje).
Heel lang geleden vereerden mensen meerdere godinnen en goden. De priesteressen waren een medium tussen de mensen en de goden/godinnen. Buikdansen was een tempeldans. De priesteressen dansten zichzelf in trance en openden zichzelf als communicatie kanaal. De mensen konden verzoeken doen aan de godin van de vruchtbaarheid of haar bedanken.
In die tijd was het geloof in de reïncarnatie heel sterk. Dat hield in dat het bij het bedrijven van geslachtgemeenschap zich een kanaal opende bij de vrouw waardoor zij een kind vanuit de hemel kon reïncarneren. Door het nabootsen van de bewegingen van de geslachtsdaad en door zich in de trance te dansen, geloofden de priesteressen dat ze op deze manier zwanger konden worden.
In het buikdansen zien we bewegingen die te maken hebben met bevallen. Vrouwen hielpen elkaar tijdens de bevalling door in een kring om de barende vrouw heen te staan en de bewegingen mee te maken. Op deze manier ontstond een gezamenlijke dans. Dit zou de basis-oorsprong zijn van het buikdansen. Pas later heeft buikdansen een ruime culturele en kunstzinnige context gekregen. Het buikdansen kan echter niet als geheel begrepen wordenzonder de basis oorsprong van deze dans te begrijpen.
Wat we weten van het Oude Egypte is van tekeningen in graven of graftomben.
Door de hiërogliefen die bij de afbeeldingen staan kan met zekerheid worden gezegd wanneer het om dansers gaat. Een rietpluim, een been en een pion vormen samen de betekenis danser.
Er zijn dansvoorstellingen te zien, maar niemand kan met zekerheid weten hoe deze mensen hebben bewogen, aangezien er nog geen video was.
De dans in de Egyptische oudheid was verweven met de begrafeniscultuur. De dood was het symbool van levenskracht en de dans symboliseerde nieuw leven. Na de dood ging de overledene naar het dodenrijk, wat een betere wereld was met volop overvloed en geluk.
Dans gaf uitdrukking aan de cyclus van het leven: de seizoenen met groei, bloei en het afsterven van de natuur; van geboorte naar dood. Herhalingen gaven de cyclus weer, zoals een hartklop en ademhaling.
In de grafkelders werden veel mensen afgebeeld met een opgeheven hand op borsthoogte. Het kan betekenen: een groet aan de zon; aan het goddelijke; een groet van bezoekers van de onderwereld (het buitenland was ook de onderwereld); een groet aan het leven.
In 1938 heeft Brunner-Traut een publicatie geschreven over dans in het oude Egypte. Zij observeerde de muurschilderingen in de graven van het Midden- en Nieuwe Koninkrijk en ontdekte dat er dansers waren geweest onder de naam 'Muu' (uitspraak waarschijnlijk 'Moeoe'). De Muu droegen kronen van riet en stelden gestorven koningen voor. Hun dans was een onderdeel van de begrafenis volgens de riten van Osiris, de heerser over het dodenrijk en de Egyptische dodenrechter.
Dansen was ook het alledaagse vermaak van de Egyptenaren Zodra iemand begon met dansen, volgde de rest. Er zijn dan ook nauwelijks afbeeldingen te zien van een enkele danser. Er zijn tekeningen te vinden van mensen in acrobatische houdingen, als de radslag, salto-mortale's, het springen in elkaars armen en een brug achterover. Er wordt dan ook gesproken van gymnastische dansen die grote lenigheid en langdurige training vereisen.
Wat niet te zien is zijn nabootsingen van dieren of paardansen waarbij de man de vrouw leidt. Wanneer er afbeeldingen zijn van paren, dan verwijst dat naar een groep meisjes die twee aan twee dansen terwijl ze elkaars handen vasthouden.
Bij groepsdansen had iedere deelnemer een eigen patroon van figuren. Wat opvalt is dat mannen en vrouwen nooit samen in een afbeelding te vinden zijn en dat vrouwen het meest worden afgebeeld.
In het Oude Rijk werden voor het eerst sportieve elementen zoals springen en stampen toegevoegd aan de afbeeldingen.
In het Nieuwe Rijk werd de dans gekenmerkt door meer levendige, vloeiende en bevallige bewegingen. Er verschenen ook nationale dansen van de buurvolken uit Nubië, Libië en Syrië. Uit de Late Tijd laten de afbeeldingen voorstellingen zien die te maken hebben met publieke feesten of godsdienstige riten.
"Er zijn verschillende scènes bewaard gebleven die tonen hoe vrouwen in hun handen klappen om de dansers in de maat te houden.
Danseressen droegen gewoonlijk een kort rokje, open van voren of met franje afgezet, en bij andere gelegenheden losvallende tunieken (doorzichtig tijdens het Nieuwe Rijk) met schouderbandjes of zij hulden zich simpelweg in lange sjaals. Soms dansten zij naakt, afgezien van een smalle band om de buik.
Uit de gespierde dijen van sommige danseressen heeft men afgeleid dat zij beroeps waren. Zulke meisjes worden inderdaad in documenten vermeld onder de naam chebeijet, in het bijzonder in de harems van koningen. Men beschrijft hen als 'weldoorvoed en vriendelijk' hetgeen een heleboel meer geïmpliceerd kan hebben.
Dansen vond plaats op de tonen van muziek en zang, met name zang met muzikale begeleiding. Specialisten beweren dat instrumentale muziek als zodanig niet voorkwam in Egypte en dat onbegeleid zingen zeldzaam was.
Tijdens het Oude Rijk werd de begeleiding verzorgd door een enkel instrument, zelden door meer dan een. Tijdens het Nieuwe Rijk begeleidde de zanger of zangeres zichzelf -we zien vaak zingende harpspelers- of werd hij of zij begeleid door een groot of klein gemengd ensemble. Later nam het aantal instrumenten geleidelijk weer af".
Binnen de Egyptische mythologie stond muziek hoog in het vaandel.
Dat blijkt uit het feit dat er in het Oude Egypte twee muziek- goden waren: Bes en Hathor.
Bes was een mannelijke dwerg die behalve voor de muziek ook opkwam voor de vreugde en voor de vrouwen en kinderen. Hij was vooral in de Late Tijd populair.
Hathor was een vrouw in de vorm van een koe, die vooral in het Nieuwe Rijk (enkele eeuwen voor de Late Tijd) populair was. Ook zij was behalve godin van de muziek de godin van de vreugde.
Bastet werd omschreven als de Meesteres van het Sistrum. In veel van de beelden die van haar zijn gemaakt, heeft zij dan ook een sistrum in haar hand. De castagnetten, een soort slaginstrument, waren opgedragen aan de godin Hathor.
De derde instrumentengroep binnen de Oud-Egyptische muziek was de groep van de snaarinstrumenten.
Sinds het Oude Rijk werden bogen gebruikt om harpen van te maken. Zulke harpen hadden acht tot twaalf snaren die waren gemaakt van darmen van dieren. Zowel mannen als vrouwen konden de harp bespelen. In het Nieuwe Rijk werd er met de grootte en het aantal snaren meer en meer geëxperimenteerd.
De Egyptenaren waren wellicht de eersten die de luit gebruikten. Het bestond uit een kleine klankkast met zes of acht gaten. De luit had twee tot vier snaren. De nek van de luit had veel weg van die van de moderne gitaar: de noten werd bepaald als de snaren werden ingedrukt op de plek waar zich een fret (Fretten zijn een mechanisme om snaren tijdens het bespelen van een snaarinstrument zodanig in te korten dat de snaar vrij kan trillen tussen twee vaste gedefinieerde punten.)
Leven in het oude Egypte: De vrouw in juridisch opzicht gelijkwaardig aan de man
De vrouw was gelijkwaardig aan de man. Zij kon contracten sluiten, als aanklager of getuige voor de rechtbank optreden, de voogdij over een kind op zich nemen .
De bezittingen van haar man gingen echter over op haar kinderen, omdat het erfrecht zich beperkte tot bloedverwanten.
Het doel van elk huwelijk was zorgen voor nakomelingen . Deze moesten voorzien in de oude dag van hun ouders. Bovendien waren ze ook verwantwoordelijk voor het voortzetten van de dodencultus bij het ouderlijk graf. Hoewel het aantal kinderen per gezin heel hoog was, was het sterftecijfer onder de jonge kinderen ook hoog .
De opvoeding van de kinderen lag tijdens de eerste jaren voornamelijk in handen van de moeder. Bij de zoon nam de vader vanaf een bepaalde leeftijd deze plicht over. Hij leidde hem op tot zijn helper en opvolger. Indien de kinderen een andere beroep wilden uitoefenen dan hun vader, stuurde men ze naar scholen, die dikwijls een onderdeel van een tempel waren. Hier leerde men vooral rekenen, lezen en schrijven. Een ander belangrijk punt in de opvoeding was de vorming van de persoonlijkheid.
Piramiden van Gizeh, 2600-2500 (2560-2475) v.C., Oude Rijk, 4de dynastie
Piramide en grafcomplex van Djoser te Sakkara, ca. 2700 (2650) v.C., metselwerk van gehouwen steen, Oude Rijk, 3de dynastie, ca. 2700 v.c.
In een van de belangrijkste graven van de Thebaanse dodenstad zijn op fresco's met een oppervlakte van bijna 300 vierkante meter de bouwwerken weergegeven aan een tempelmuur uit de tijd van Thoetmosis III. 
