Ik heb al een paar keer letterlijk ervaren dat een hart kan breken. De echte fysieke pijn. Je zou bij wijze van spreken het tot op de millimeter juist naast de rand kunnen uitsnijden. Pijn die gepaard gaat met intens verdriet.  Maar gisteren heb ik ook letterlijk ondervonden dat mijn hart van trots kan zwellen. Ik voelde het duwen tegen mijn borstkast en het voelde warm aan, daarbij een gevoel van geluk. Heerlijk!! Ik ben zo ontzettend trots op mijn kinderen!!! Ze hebben een moeilijke weg afgelegd van hun pubertijd tot nu maar ze zijn uitgegroeid tot zelfstandige, zelfvertrouwde jong volwassenen met hun hart op de juiste plaats. Ik ben zo dankbaar!!

Het was nochtans niet makkelijk voor ons om kinderen te hebben. Onze kinderen zijn verwekt via kunstmatige insiminatie met donorsperma. Maar dat vertel ik later. Maar ze hebben hun papa ook altijd als hun papa bekeken. Ik ben mijn man zo dankbaar dat hij mij deze kinderen geschonken heeft. Maar beloofd volgende keer meer hierover. Nu niet zo veel tijd.

In het naar huis rijden van Leuven naar Genk volgde mij een volle maan, speels hing ze voor mij of dook even achter de huizen of een bomengroep. Eerst roze getint van de ondergaande zon, dan gesluierd door een paar wolkenslierten, af en toe in vol ornaat, blinkend aan de steeds donker wordende lucht. Ik voelde mij afwisselend klein en dan weer groot. Ik , een klein onderdeeltje van de wonderen der natuur en in mij groots om het intense gevoel van leven. De mooiste fantasieën gaan dan door mijn hoofd, romantische verhalen. Maar vooral de vraag of de idee: zouden nu diegene die we zo hard missen daar naartoe gegaan zijn? Want zo te zien aan de gloed van de maan is het daar warm en heel gezellig. Het zou toch mooi zijn als dat waar zou zijn.

Ben ik nu de enige die rare dingen meemaakt?  Net terug van de Liddl. Ge kent dat rekken door, hier iets pakken en daar en hup in de kar. Een lange rij om te wachten aan de kassa. Is het eindelijk aan mij, ik begin mijn spullen op de band te leggen. Merk ik dat er een andere inpakzak in mijn kar ligt. Dit was mijn kar niet! De helft wat er in lag had ik er niet ingelegd. Snel alles terug van de band en wring wring terug de winkel in. Ik op zoek naar mijn kar. Ik zag ze bij de groenten staan. Maar van wie was deze dan? Ik vond uiteindelijk een oud mijnheerke, dat helemaal over zijn toeren was. Ik schatte hem tussen de 80 en de 90,  bijna zo krom als een garnaal. Ik was bang dat hij daar ter plaatse een hartinfarct zou krijgen. Ik heb mij honderd keren geëxcuseerd en voorgesteld om hem even te helpen met winkelen en na een tijdje kon hij er mee lachen. Pfff ik blijf vandaag binnen! Wil het ongeluk van een ander niet op mijn geweten want blijkbaar is Duvelke vandaag in overdrive!

Goedemiddag! Ik ben blij dat ik dat nog kan zeggen. Deze nacht de schrik van mijn leven gehad. Ik zat op de wc boven en ik zag ineens in de gang een zachte lichtflits. Mijn lichaam stond direct gespannen. Was er iemand in mijn gang? Voor van mijn kamer naar 't wc te kunnen moet ik met 2 treden de trap oversteken. Ik stond heel stilletjes recht: weer een lichtflits. Al bibberend keek ik achter de deurstijl en inderdaad er stond iemand onder aan de trap. Het was schemerig donker en ik had mijn bril niet op maar er stond wel degelijk iemand! Ik trok mij snel terug. Wat nu? Weer licht. Ik wist niet dat knieschijven konden trillen maar die daverden op en neer en mijn hart zat in mijn keel om er al bonkend uit te springen. Wat moest ik doen? Mijn Gsm lag op mijn nachtkastje, dus ik kon niemand bellen. Weer licht. Ik heb daar zeker een 10 minuten (leek toch zo lang) als een plank  gestaan. Maar die beneden ook en scheen af en toe met dat licht. Die ging niet weg. Ik moest iets doen en ik grabbelde al mijn moed bij elkaar, die lag ondertussen her en der over de vloer verspreid, dus het duurde even eer ik ze helemaal had. Ik zou dat loeder doen verschieten, misschien vluchtte die dan. Toen ik mijn moed volledig bijeen had, telde ik wel 10 keer '1,2,3' en bij de 10de keer sprong ik naar voor en riep heel luid :"Wat doede gij hier!!" Mijn handen in een reflex als een revolver gevormd.  Maar... die verroerde geen vin???? Ik deed het licht aan en ik zag mijn vest over de top van de trap hangen, hing bijna tot op de grond en er achter stond de stofzuiger, de krul van de buis kwam juist boven het vest uit dus dat leek het hoofd.  Toen reed er een auto voorbij en die zijn koplampen schenen door mijn glazen voordeur. Vandaar het licht, dat was telkens een auto die voorbij reed. Ik ben wel even boven op de trap moeten gaan zitten om te bekomen. Daarna in bed kon ik niet direct terug in slaap raken, de adrenaline spoot door mijn lijf. Elke keer speelde mij het scenario terug af. Ja, het kon toch echt geweest zijn. Ik kon mij niet herinneren dat ik de stofzuiger zo gezet had.(Duvelke? ik denk dat die zich weer een breuk gelachen heeft). Vanaf nu neem ik mijn gsm mee naar 't wc. Zou maar zot zijn geweest moest ik iemand gebeld hebben. Konden ze het opnemen tegen de stofzuiger

Het is sinds jaar en dag geleden dat ik zondag's niets echt gepland heb. Meestal ergens naartoe of er komt bezoek. Toen zoon Thomas hier woonde maakte mij dat niet uit. Het feit gewoon dat ze er waren, dat we met elkaar rekening moesten houden. Hij achter zijn computer en ik al schilderend. Heel gezellig, een muziekje op. Nu moet ik het alleen doen. Niet dat ik nu in paniek ben, eerder een onderhuids wringend en wroetend gevoel. Zou ik toch iets plannen? Ik heb schatten van vrienden en familie, maar soms ben ik mijn zigeunerleven wat beu en wil ik thuis blijven. Moet mijn cursus leren en zou graag mijn schilderij willen afmaken. Nog heel wat werk aan. Maar heb nu geen deadline. Als ik een deadline heb dan presteer ik veel beter.

Maar goed, ik moet met 'Me, Myself and I' leren leven en dat is niet makkelijk. Ik doe niet altijd wat ik wil doen, als er iets niet meevalt zit ik tegen mezelf te grommelen. Eten is snel wat tussendoor. Ik kook niet graag en zeker niet alleen voor mezelf. Ik moet me soms dwingen om die computer hier te sluiten en aan mijn dagdagelijke taken te beginnen.

Vroeger was het hier een bezoekstroom dat we zondags 'bewust' soms planden om weg te gaan want de zondagen waren heel druk, eten maken, koffie schenken en dergelijke. Wel dikwijls een gezellige drukte maar te is te hé.Sinds mijn man overleden is, nu 15 jaar geleden, zijn er veel mensen weggebleven. Vonden hun draai niet. Zeker mannen hebben het wat moeilijker.  Dus je verliest niet alleen je man, maar zoveel meer. Dat onderschat men wel.

Aan de andere kant bouw je weer andere vriendschappen op, vriendschappen die je anders nooit had gehad, zeker ook boeiend en fijn, maar zelfs honderd lieve, andere mensen kunnen mijn man niet vervangen. Ik mis mijn vroeger overwegend vrolijk, liefdevol, onvoorwaardelijke, bruisende leven.

Maar zal wel voor iedereen zo zijn, het leven evolueerd. En relaties met vrienden veranderen in de loop der jaren ook. Wie zegt dat moest mijn man nog leven dat het nog zo mooi was. We hebben nooit veel ruzie gemaakt. Maar als het zo eens was dan ging het meestal over de kinderen. Dus voor hetzelfde geld waren we nu gescheiden.

Ik zag onlangs een film 'sliding doors'. Het ging over een vrouw die haar trein mist, nadat ze net ontslagen is op haar werk, daarna spoelen ze film terug en kan ze er nog net inspringen. Vanaf dan zie je dat door 1 seconde haar leven heel anders uitdraait. Dus ze laten vanaf dan  haar ene leven zien, trein gemist en met een andere man kennis gemaakt, dan trein wel kunnen nemen en doordat ze zo vroeg terug is van haar werk, betrapt zo haar vriend met een ander in bed. Zo wordt heel haar leven 2x afgedraaid. Boeiend en verrassend! 

Ik vraag mij dat soms ook af: stel dat die bacterie op 11-jarige leeftijd mij niet te pakken gekregen had dan was mijn leven ook heel anders geweest. Maar beter? Ik kon misschien een carriëre vrouw zijn , geen kinderen, of ik kon een man hebben die mij sloeg. Zou ik als die bacterie net mijn lichaam wil inkruipen' Neen, niet doen!!! roepen, en ze een schop onder haar kont geven. Wetend dat ik dan mijn handicap niet had, de pijn en het verdriet er rond niet had, het dagdagelijks gevecht emee, maar daardoor zeker mijn job nu niet hebben, ook mijn man niet leren kennen, want wij hebben elkaar in het ziekenhuis ontmoet, een ziekenhuisromance dus  en dan had ik ook mijn kinderen van nu niet. Maar misschien wel andere, rotjung misschien .  We hadden een kort maar goed en liefdevol huwelijk (14 jaar + 2 jaar samenwonend) en fijne kinderen, mijn dochter wel ééntje met een handleiding (die ik soms niet vond, maar uiteindelijk wel). Dus ik  denk ik dat ik zou zeggen 'Oké, kom maar af stom beest 'en deed ik het opnieuw voor de liefde van en voor mijn man en kinderen!!

Proberen jullie zelf maar eens om na te denken en te fantaseren hoe je één seconde, die een zware impact had, in jullie leven zou/mocht willen veranderen.  bvb daardoor je huis niet kunnen kopen, gestruikeld over je kat, geen moeilijke kinderen had enz. Dan kijken naar wat dan allemaal anders zou lopen. Is heel boeiend om te doen . Zou je ruilen voor een ander leven? Ik weet alvast dat ik nooit zonder mijn kinderen zou kunnen, dus die rotbacterie moet ik misschien nog dankbaar zijn ook. Maar ik vertik het om "Dank u" te zeggen. Dat is mij een brug te ver.

Voor zus Gaby haar 50ste verjaardag: Haar leven in een kader: haar gezinnetje, gaat overal met haar fiets naartoe en de kindjes van de kinderkribbe zijn blij, met toeters en ballonnen, dat zij voor hen zorgt.(en ikke ook, links boven,)

SChilderij: foto  met powerprint gedrukt op doek en daar rond geschilderd)

Daarstraks ging de telefoon. "Hallo met de politie van Houthalen" Een elektrische schok schoot door mijn lijf, in één seconde flitste 'er is toch niets met één van mijn kinderen' en al mijn pekelzonden van de laatste tijd,(ik kan er toch wat opnoemen), door mijn hoofd. Dat kan je echt allemaal denken van de eerste tot de tweede zin: "  Het was om te zeggen dat er iemand uw bankkaart heeft binnengebracht. Je hebt  die vorige week in de automaat van de bank laten steken en de man die achter je stond is je nog nagelopen maar je was al weg." Ik had mij al zotgepiekerd waar ik die gelaten had en ondertussen al vloekend heel de papierenwinkel voor blokkeren en nieuwe aanvraag afgehandeld, 5 volledige kleingedrukte bladzijden alsof ook maar één kat dat leest) moet je daarvoor ondertekenen, een tussenkaart, een nieuwe code, en de hele reutemeteut. En dat door even weer afgeleid en te snel te zijn. Maar Duvelke, zo is wel bewezen dat er nog eerlijke mensen op de wereld zijn

De eerste schooldag viel heel goed mee. Het was gek om weer de schoolbel te horen en daar naar te moeten luisteren.  We zitten met 15 in de klas. 14 vrouwen en 1 man, jongen eigenlijk voor mij want is amper 21 jaar.

Toen de leeraar Mark zich voorstelde en opsomde waar hij overal les gaf panikeerde ik wel even, hogeschool, verpleegsterscholen en hij bleef maar opnoemen. Maar het is een gemoedelijke, rustige man en vertelt vlot. Ook de medeleerlingen vielen goed mee. Er zaten er vanuit elke uigangshoeken. Iemand die in een sigarenfabriek werkt maar zich wat wil bijscholen, mensen die een persoonlijk probleem hebben en op deze manier er wat willen van leren. Van poetsvrouw tot maatschappelijk assistent. Kortom een kleurrijk ensemble.

Mijn motivatie: daar ik zelf een handicap heb, amputatie vingers en littekens in aangezicht, heb ik een vereniging Zichtbare Handicap opgericht. Je kan altijd eens naar mijn site surfen www.zichtbarehandicap.be en daar kan je zien wat het juist inhoudt. Ik kom dus met veel mensen in kontact die raad vragen, wat begeleiding. Ik geef les met een spelkoffer over handicap in de lagere school en de kinderen hebben heel veel vragen, kennen iemand met een handicap en willen daar wat meer van weten. Ik wil me dus wat bijscholen over ons lichaam, de verschillende ziektebeelden en de mogelijke psychische gevolgen ervan.

Het zal zeker leren zijn maar het boeit me en ik heb er zin in

Ik vertelde tegen Thomas dat als ik in de eerste module niet slaagde dat ik dan eigenlijk moet stoppen of eventueel als vrijwillige leerling kan doorgaan. Thomas: "Mama, daar moet ge niet van uit gaan, ge moet je inzetten en er voor gaan. Ge moet zorgen dat je er door bent en je getuigschrift haalt!!!  Omgekeerde wereld, voelde me net een puber. Ik zal mijn rapport nog moeten laten tekenen

toch wel wat zenuwtjes

In de wachtzaal: ik kreeg vandaag in het ziekenhuis een enquête. Het ging over de kwaliteit van de afdeling daar. Werd je goed ontvangen, kreeg je voldoende uitleg enz. Ik vind dat heel moeilijk om gewoon met een kruisje te antwoorden met akkoord, helemaal akkoord, niet akkoord of helemaal n iet akkoord. Ik wil daar altijd “ja, maar … “zetten. De meest interessantste vraag vond ik of de wachtzaal goed ingericht was.  Ik zou een boek kunnen schrijven over honderden wachtzalen, geloof me ik heb er misschien 1/3de van mijn leven in doorgebracht.  Een wachtzaal zegt  heel veel over de dokter zelf, maar  het boeienste vind ik de mensen die er in zitten. Mijn antwoord vandaag was : helemaal niet akkoord! De wachtzaal zelf: zoveel mogelijk stoelen er in gepropt, in één hoekje een tafeltje met wat tijdschriften, meestal een paar maanden,misschien jaren oud. Maar wat mij vooral tegenstak  was de bijna levensgrote operatiefoto’s, mannen in groene pakken met muts, handschoenen en masker aan en de wreedste apparatuur waardoor ge bijna een beroerte krijgt van het zien alleen. Ik neem aan dat ze trots zijn op hun werk maar ik heb daar echt geen boodschap aan. Soms hangen er ook affiches met uitleg en foto’s van allerlei ziektes, tegen dat ik bij de dokter binnen moet heb ik ze bijna allemaal. Dinsdag moest ik een afspraak maken stond daar op de balie een kadertje met een doodsprentje van een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Misschien een verpleegster, of vrouw van een dokter, of een patiënt die het niet gehaald heeft, de wildste verhalen gaan dan door mijn hoofd. Ik wil met iedereen meeleven maar sorry dit is mij een brug te ver. De mensen zitten zo kort op mekaar dat ieders gesprek kan afgeluisterd worden. Vandaag zat in de ene rij een vrouw die met een vrouw in een andere rij over haar operatie aan het vertellen was,  de verwikkelingen en tot in het bloederigste detail. Daarnaast zat een mama met een zoontje van een jaar of 7 en ik zag dat ze op een gegeven moment de oren van het jongetje dichthield. Er kwamen 2 vrouwen binnen met een oudere man in een rolstoel. Ze plaatsten hem zodanig dat hij bijna met zijn rug naar hun zat. Ik heb ongeveer een drie kwartier daar gezeten maar geen enkele keer hebben die vrouwen ook maar één woord tegen die man gezegd. Terwijl zij uitgebreid hun wel en wee tegen elkaar verkondigden, van schoenen, tot kinderperikelen en hun wederhelft  zat de man , ik veronderstelde de vader van,  intriest voor zich uit te staren. Dus eigenlijk zit ik de hele tijd daar op mijn tanden te bijten om niet tegen de één of de andere een opmerking te maken.  Alhoewel …er was wel één ding leuk, ergens van uit een gaatje uit de muur speelde een radio en ik hoorde tot mijn vreugde dat een man  begon  mee te zingen. Hij kreeg wel direct een duw van zijn vrouw, waarop ik zei: ‘Laat hem toch, is toch leuk!’ en de man neuriede verder.
Dus in mijn ogen is er geen enkele wachtzaal  oke. Privacy =0, decoratie=0 en voor je het weet loop je daar een depressie of andere ziekte op van al wat je ziet of hoort. Is misschien de bedoeling = zo blijft het handeltje draaien

Heb een andere weegschaal. Maar ik ga die terugbrengen want het is geen goei. Ik weeg op de nieuw 2 kg méér dan op de oude. Welke moet ik nu geloven? (zou Duvelke zo veel wegen? Misschien zat hij bij die nieuw op mijn schouder mee te kijken )

Heb sinds een maand last van mijn blaas. Al antibiotica genomen maar blijkt nu geen ontsteking te zijn. Vandaag op onderzoek geweest om te kijken of ik geen blaasverzakking heb. Uit onderzoek blijkt dat ze wat verzakt is maar kan niet mijn klachten veroorzaken. Dus op 26 sepember en 7 oktober bijkomend onderzoek. Is misschien voorbarig maar dan begint er bij mij al een alarmbelletje te rinkelen. Pfff hopelijk is het niets ernstigs. Een mens denkt dan direct al te ver. Ik weet het, maar is sterker dan mezelf. Ik ben zo een verschrikkelijke doemdenker! Enfin ga ondertussen toch proberen van de andere dingen te genieten zoals van kleine Murray

Het was heerlijk aan zee. We hadden mooi weer en we hebben weer heel wat afgelachen en heerlijk gegeten. Meer moet dat niet zijn.

Zaterdag mijn eerste les. is toch ook wel spannend.Heb van Thomas al boeken gekregen om mij op voorhand al wat bij te scholen. Hij vindt het geweldig dat ik dat ga doen. ik vind het heerlijk om met hem daar over te praten.

Ben ook begonnen met mijn nieuw schilderij. Daar kan ik mijn gedachten even op verzetten. Als ik daar eens mee bezig ben dan kan ik daar helemaal in opgaan.

POSITIEF DENKEN!!!! 

Duvelke lijkt nogal gefrustreerd en is zich precies met anderen aan het bezig houden. Toen ik daarstraks wegreed zag ik in tegenovergestelde richting de paal 3 keer na mekaar de hardrijders flitsen en in het terug komen ene die achter mij te snel aankwam had het ook zitten. Ik heb mijn lesje geleerd en ben nu op de baan een toonbeeld van bravigheid zelve

Morgen vertrek ik met 'de madammen' = 6 collega's naar zee voor 4 dagen. Een heel toffe groep. Wij gaan al van in het begin dat we daar werken om de 2 jaar naar zee en om de 2 jaar maken we een grote reis. Het weekend nu is om onze reis van volgend jaar voor te bereiden. Het is altijd lachen, gieren, brullen en lekker eten en uuuuren kletsen. Sommigen maken een grote wandeling terwijl anderen eten maken of gaan winkelen. Heerlijk. Is altijd alle poriën open zetten en genieten!!

Ze zeggen dat een ezel zich geen 2 keer aan dezelfde steen stoot. Awel, ik ben 'geen' ezel! Want heb vandaag  mijn vijver bijna terug laten overlopen. Gelukkig nog net op tijd gezien (toch weer even een 4 uurtjes gepompt). Borges heeft zich weer vermaakt. En vandaag denkelijk terug geflitst. Ik moet toch wat allerter en braver op de baan gaan zijn. Doeme toch!! (Duvelke terug  in u kot!!!)

 Ik ga de uitdaging aan. Neen, niet van de icebacketchalenge. Dus geen 'wateroverhoofdgooiengedoe' zoals op facebook. Neen, ik heb besloten om de uitdaging aan te gaan om het basisjaar 'De mens' te volgen. Dus hier is mijn uitdaging: ik ga die cursus volgen en proberen om de verschillende ziektebeelden, waaronder ALS wel zal zitten denk ik, en hun daar aan verbonden psyche te begrijpen. Of het mij gaat lukken weet ik niet, Zal alleszins een geheugentraining zijn,( niet slecht op mijn leeftijd   ),  maar het zal zeker boeiend zijn  en ik ben een ervaring rijker. Voor wie wil, ik hou jullie op de hoogte. Aanmoediging is altijd welkom

Blij dat eerste nacht er op zit. Was wennen en hij duurde zooo lang. 24 uren wakker zijn is al een hele opgave en daarbij een marathon trap op trap af, gang in, gang uit. Het begint in mijn kleren te kruipen!! Gelukkig kan ik die kleren uit doen en na eens goed slapen gaat het weer beter en kunnen we er weer tegenaan

Vrijdag naar de bruiloft van mijn metekind en gisteren naar het afscheidskampvuur van Herman zijn petekind. Het ping pong van gevoelens is zo intens. Je zou soms op de duur verward raken in wanneer je welke gevoelens waar moogt tonen. Liefde en haat, leven en dood het ligt zo kort bij mekaar. Zoals ik al vroeg: Hoe dun kan een lijntje zijn?

Ik dook in mijn gedachten, hield mijn adem in en probeerde nog dieper te zwemmen! (uit het boek 'Ik ben pelgrim)