Mijn over, over, over grootmoeder langs vaders kant . RIRORKE
Je moet maar durven. RIRORKE
Mijn oom Louis
blijf positief denken
blijf optimistisch kijk vooruit, nooit achteruit.
03-02-2008
DE VAATWAS
Voor de verjaardag van mijn eega, kocht ik haar een nieuwe vaatwas. De oude had al een hele tijd de pijp aan maarten gegeven en ik werd het beu altijd te moeten afdrogen. Te veel tijdverlies, natte handdoeken, af en toe iets laten vallen, enfin het werd mij te veel. Mijn dierbare echtgenote had me alles van A tot Z uitgelegd, indien het ooit moest gebeuren dat ik ze alleen moest aan zetten. Als dat lampje brand moet er zout in, als dit lampje brand moet er glansmiddel in, als.......en zo voort. Ik zij telkens o.k. maar zat ondertussen met mijn gedachten al ergens anders. Tot op de dag, zij was niet thuis, flipte èèn van die lampjes aan en stond ik daar met mijn mond half vol tanden, want de andere helft ben ik al kwijt geraakt ( niet door mijn vrouw hoor ) Met moeite las ik iets van gla...glas...glans, nam " den bidon " uit de kast, goot er een kwak in en klaar was kees. De vaatwas draaide op volle toeren,maar maakte precies meer lawaai dan voorheen. Niets vermoedend ging ik in de tuin werken, allé werken..... wat rondlopen. Plots hoorde ik mijn vrouw, die ondertussen was thuis gekomen, om hulp roepen. Ik sprong in drie stappen naar de keuken en zag niets anders dan gekleurd schuim, waar onder mijn vrouw lag te spartelen en telkens ze recht kroop, weer op haar poep of knieën uitschoof, gereed om een hartinfarct te krijgen. Ik had me vergist van " bidon " Raar maar waar, ze heeft toen drie dagen niet meer met mij gesproken en heeft de eerste twee tuilen bloemen die ik in de weide voor haar had geplukt weg gegooid. Heb nooit meer de vaatwas mogen aanraken. Amen en uit.
Ik was een jaar of twaalf- dertien, toen ik mijn ouders hoorde vertellen van lodder met zijn kettingen.
Een in het wit gekleed gedaante die 's nachts tussen middernacht en 1 uur zou ronddwalen op het kerkhof met rond zijn nek en schouders zware kettingen, dewelke hij gebruikte om de hele buurt wakker te maken en te doen schrikken.
Vroeger waren de mensen zeer bijgelovig en allerhande gruwelijke verhalen deden de ronde.
Ik moest en zou er het fijne van weten .
De volgende nacht kroop ik stilletjes uit bed, mijn kleren had ik aangehouden, nam zonder lawaai te maken mijn fiets uit de stalling en reed regelrecht naar het kerkhof.
Ik herinner mij, het was iets voor middernacht, de wind blies fel en maakte een akelig geluid. Ik had me verstopt achter de eerste zerk, waar een groot kruisteken opstond.
Toen plots de schamele verlichting van het kerkhoh uitviel en rechts van mij, op zo'n twintig meter een felle lichtscheut uit een graf opstreek en mijn ogen verblinde
In een flits dook ik verder achter de grafzerk en zag een witte schim te voorschijn komen, die met zijn rammelende kettingen in mijn richting kwam gezweven.
Bijna dood van de schrik en bibberend over mijn ganse lijf, nam ik in een reflex, het kruisteken in mijn handen, hield het boven mijn hoofd en riep zo hard ik kon om hulp.
Plots bleef hij hangen, zijn kettingen vielen op de grond, het felle licht doofde heel langzaam uit en de schim verdween in het niets.
Heel behoedzaam, nog steeds met het kruis in mijn armen, kroop ik recht, slenterde naar de plaats waar hij zijn kettingen liet vallen maar vond niets, geen enkel spoor.
Ik durfde niet verder meer te gaan, zette het kruis op de grond, nam vlug men fiets en reed in volle vaart naar huis.
Ik was nog geen tien meter ver, toen een bulderend gelach over het kerkhof losbarste, kettingen een kolossaal lawaai maakten en ik uit pure schrik naar huis ben gespurt, tweemaal zo vlug als een beroepsrenner.
Eenmaal in het jaar; gingen wij met de familie, langs moeders kant, voor een dagje naar de zee.
Wij vertrokken heel vroeg in de morgen, met drie auto's.Vol geladen met schupjes, emmers, figuurtjes, flesjes, toeters, mandjes, opgeblazen binnenbanden en korven met eten en drinken voor de middag en voor 's avonds.Want al dat gedoe mocht niet veel kosten.
Onderweg moesten wij af en toe stoppen om de banden te laten afkoelen ( verhit door al dat gewicht ) Na enkele uren van spanning en benepenheid kwamen wij eindelijk op de plaats van bestemming aan. Natuurlijk leek alles volzet. Parking zoeken voor drie auto's was geen sinecure. Het was bijna middag vooralleer wij een plekje vonden in de verhitte duinen. In witte onderbroek ( ik had nog geen zwembroek ) dook ik in het koele zoute water en plofte enkele keren, eerst met mijn hoofd en dan met mijn benen door die opgeblazen binnenband van een auto.
Maar telkens ik dook voelde ik een stekende pijn aan mijn buik en aan mijn borst. Na enkele duiken werd de pijn onuitstaanbaar en besefte ik dat de " pipette " de grote dader was. Iedere keer dat ik dook, scheurde ze mijn buik en borst open. Al bloedend rende ik wenend terug naar de duinen, af en toe vallend in het hete zand. De stekende zon en het zout deden de rest. Het was gedaan met duiken. De ganse dag ben ik bij moeder onder de parasol gebleven met een dik ingesmeerde zalf op borst en buik. Het was gedaan met duiken en het was nog geen middag.