Hier zit ik nu, aan de keukentafel, het is vier uur in de morgen.

Alles is donker, alles is stil, niets beweegd, alles is dood.

Die doodse stilte om me heen geeft me het gevoel dat ik leef, maar hoe lang nog!

Twee weken, drie maanden vier - of twintig jaar, wie zal het zeggen.

Zelfs men buurman Andre, hij die zo gezegd alles weet, moet mij het antwoord schuldig blijven.

Men vrouw ligt in dromenland,ze slaapt als een roos,prachtig.

Ik tracht na te denken over mij, ik denk aan men overleden zoon, ik ween.

Ik moet even stoppen met schrijven, want men kladblad zwemt precies onder water.

Maar het leven gaat verder, blijf positief denken, ook al is het soms zo verdomd moeilijk.

Ik kan niet meer, ik ga terug in men bed.

Pipopke