Het is sinds de zevende november geleden dat ik nog eens iets in de blog kon verwerken. Ondertussen is er heel wat gebeurd en dat wil ik dan ook wel even omzetten in wat letters toevertrouwd aan het scherm en bijgevolg te lezen door iedereen die het maar wil.

Mijn zoon Wim ziet zijn ouderschapsverlof ten einde lopen en alhoewel de twee nieuwe kamers op de zolder vorm beginnen te krijgen, is nog heel wat werk op de plank. Er komt heel wat bij kijken en de uitvoering van de werken is evenredig aan onze deskundigheid. Het betekent niet meer of niet minder dat de snelheid van onze werken deze van amateurs is, redelijk traag dus, alhoewel de kwaliteit van wat we al gedaan hebben mag gezien worden. Er is trouwens al heel wat gedaan maar de afwerking vraagt heel wat geduld en tijd.

Je moet wel bedenken dat we begonnen zijn met af te breken. Eerst hebben we de oude zolder vloer uitgebroken, de draagbalken versterkt waar nodig en tussenstukken geplaatst vooraleer we er nieuwe vloer hebben aangebracht in OSB platen. Nadien moesten de draagbalken en de raamstructuur gemaakt worden waarop onderaan het plafond van de kamers moest komen en bovenop de vloerplaten van de nieuwe zolderruimte die overbleef.

Het voorzien van elektriciteit, water, centrale verwarming en afvoer was nog zo een hindernis die moest genomen worden vooraleer we konden denken aan het hechten van de Knauf-platen voor de plafonds van de kamers. Een volgende stap was dan het uitmeten en plaatsen van de profielen voor de wanden, voorzien van de ruimte voor de deuren en isolatie met rockwool-platen, gevolgd door het aanbrengen langs een kant van de opstaande Knauf-platen. Ook daar moesten we dan de elektriciteit voorzien, stekker- en schakelaardozen plaatsen en de waterleidingen aanbrengen waar nodig. Daarna kon dan de andere kant van de profielen bekleed worden met de gipsplaten, maar ook daar moesten we stekkers en schakelaars voorzien evenals de aansluitingen  voor waterleiding en afvoer.  De twee oorspronkelijke zijmuren moesten bepleisterd worden en gedroogd alvorens we vlot voort konden werken met de rest. De buitenmuren van hun kant werden dan weer voorzien van dikke gipsplaten met isolatie.

De ruimte is nu vol materiaal en de workmate staat al evenzeer in de weg om gemakkelijk verder te kunnen. We moeten dringend beginnen aan wat ordening (opruiming noemt mijn vrouw dat) vooraleer we de volgende stap zetten. Maar dat is een verhaaltje voor het volgende hoofdstuk.

14-11-2008 om 00:25 geschreven door spitfireleo

De kogel is door de kerk. Hoesein Barrack Obama wordt in januari 2009 de 44^ste president van de Verenigde Staten van Amerika. Het zou een doodgewoon bericht zijn tussen de honderden die dagelijks ons medialandschap ‘bevolken’, ware het niet dat de man een donkere huidskleur heeft met roots in Kenia en een naam heeft die in de V.S. een sinistere klank heeft.

Het staat waarschijnlijk model voor de afkeer die de Amerikanen hadden gekregen voor de politiek gevoerd door George W. Bush en zijn kliek hardliners. Was in den beginne de oorlog in Irak en het verdrijven van de dictator Sadam Hoessein nog voor velen plausibel, het lang wegblijven van de US-troopers, de aanslepende oorlog daar met de vele slachtoffers en de regelmatige terugkeer van dode Amerikanen in ‘bodybags’ werd stilletjes aan te veel, des te meer de nachtmerrie van Vietnam bij menigeen nog vers in het geheugen gegrift was.

De economische crisis ontstaan in de V.S., de moeilijke leef omstandigheden voor velen naar aanleiding van het bankendebacle en het besef dat de financiële problemen in de rest van de wereld voor een groot stuk bij hen lagen, hebben blijkbaar de Amerikanen aangezet tot het massaal kiezen voor ‘verandering’.

Het is inderdaad een fenomeen dat zoveel kiezers opgedaagd zijn als je weet hebt van de inspanning die Amerikaanse burgers zich moeten getroosten om te mogen gaan kiezen. Niet alleen moeten ze zich vooraf laten registreren, maar bovendien leggen ze soms zeer grote afstanden af om hun kiesverrichtingen te vervullen. Dat ze dit maal met zo velen opkwamen is wellicht synoniem van hun wil tot verbetering.

Velen hebben het al geschreven, maar de taak van de nieuwe president is zeker niet te onderschatten. Vandaag vernemen we dat hij trouwens al begonnen is met consultaties voor de samenstelling van zijn regering. Tijdens de campagne – die trouwens zoveel geld kost dat we dit met onze Europese normen bijna niet kunnen vatten – werd door de republikeinse kandidaat MacCain nogal minachtend gedaan over de internationale ervaring van Obama.
Het is dus weer een teken van de bijzondere intelligentie van de nieuwe president dat hij volop gebruik maakt van de adviezen en medewerking van oud-Clinton gedienden. De internationale ervaring zal hierbij zeker voldoende gewaarborgd worden hetgeen zeker hoopgevend is voor de toekomst en de samenwerking met andere landen.

Er wordt van alle kanten gejuicht en euforisch gedaan over deze historische verkiezing van een zwarte medemens in het land dat bij uitstek symbool was voor raciale uitbuiting (slavernij), segregatie en achteruitstelling van medeburgers. Dat dominee Jackson zijn tranen de vrije loop liet, is dan ook niet verwonderlijk. Europa en ook ons eigenste landje kunnen hier een voorbeeld aan nemen om ook bij hen valabele medeburgers met een andere origine of huidskleur meer te betrekken in de regeling van het dagelijkse leven.

Maar dat men zich niet vergisse! Obama is en blijft een Amerikaan die eerst en vooral de belangen van zijn eigen land en zijn eigen burgers voorop zal stellen. Een voorbeeldje?

Laten we even nadenken over zijn voorstel om de Amerikaanse bedrijven te belonen die de werkgelegenheid in eigen land houden. Laten we wel wezen. Dit wordt gezegd door wat je politiek een neo-liberaal zou kunnen noemen, in tegenstelling met een MacCain die je als conservatief liberaal kan situeren.

Ooit al dergelijk voorstel gehoord in ons landje? Noch vanwege de conservatieve noch door de zogenaamde progressieve partijen hoorde ik hier dergelijke stelling. De laatste jaren is immers een uitverkoop bezig van Belgische bedrijven, laatst nog bevestigd door de splitsing en verkoop van Fortis aan Nederland en Frankrijk en de uitbesteding van Dexia aan Frankrijk. Al  vele jaren is een beweging van delocalisatie aan het werk in ons land en bijna geen enkel bedrijf is in Belgische handen gebleven. Het zoeken naar winst – door verhuis naar lage loonlanden - kreeg absolute voorrang op de ‘verankering’ in eigen land zoals ook weeral jaren terug werd gepleit door o.a. Luc Vandenbrande.

Indien Obama zijn voorstel doorgedrukt krijgt en Amerikaanse bedrijven inderdaad aangemoedigd worden om eigen volk in eigen locaties te werk te stellen, dan heeft hij de kans om de werkgelegenheid aan te zwengelen en van zijn land terug een economische grootmacht te maken. Dat hij hierbij het voornemen heeft de minderbedeelden wat voorkeurregelingen te geven en de rijken wat meer te doen bijdragen, kan zijn populariteit bij de grote massa slechts ten goede komen.

Dat een kleine hoeveelheid mensen op een –perverse? – manier er in slaagt om de grootste hoeveelheid geld en luxe te beheren, en het grootste aantal mensen hierbij uit de welvaartsboot tuimelen , is trouwens niet te verantwoorden, laat staan moreel te noemen.

Dit is trouwens niet alleen geldig voor de V.S., maar kan wereldwijd doorgetrokken worden. De globalisatie van de wereldmarkt heeft er zeker en vast bij toegedragen dat meer mensen van een zekere welvaart kunnen genieten in vergelijking met vroegere tijden, maar toch blijft het schrijnend dat op te veel plaatsen nog veel te veel mensen in armoede moeten leven en gespeend blijven van de meest elementaire zorgen.

Wie werkt verdiend loon naar werken, maar wie door tegenslag getroffen wordt verdiend evenzeer te mogen terugvallen op de solidariteit van iedereen die het beter heeft.

Wordt onder de impuls en de leiderschap van Obama een inhaalbeweging ingezet die de wereldvrede helpt realiseren en de armoede in de wereld verbant? Een utopische gedachte misschien, maar ik wil er graag mee gaan slapen en weer opstaan.

07-11-2008 om 02:44 geschreven door spitfireleo

Ola senoritas, senoras y senores,

Het is toch weeral een tijdje geleden dat ik de toetsen van mijn klavier nog eens kon bespelen om hier wat informatie te spuien. Met deze kan dit nu dan een beetje rechtgezet worden.
Het drukke schema van een gepensioneerde was er oorzaak van dat ik te weinig tijd kon besteden aan het bijeenflansen van letters tot goed klinkende woorden die dan ergens toch nog een boodschap mochten of konden bevatten.
Dat laatste is uiteraard altijd wel een beetje moeilijk zoniet delicaat, want tenslotte is het  niet aan mij om met opgestoken vingertje door het geschreven landschap te wandelen. Als het zo moest overkomen, sorry dan...... helaas kan ik geen sorry-pas uitreiken maar enkel mijn welgemeende excuses aanbieden....
Zo, als introductie nog  niet slecht, dacht ik van mezelf....en dus tot een volgende krabbel maar weer.

07-11-2008 om 00:48 geschreven door spitfireleo

Heb je je dat ook al afgevraagd? Van waar de naam spitfire.leo afkomstig is? Als ik mijn mailadres meegeef aan iemand wordt die vraag me regelmatig gesteld en voel ik me dus moreel verplicht de uitleg hierover uit de doeken te doen.

Eigenlijk beantwoordt dit aan mijn nooit vervulde jeugddroom. Ik ben geboren in de eerste maand van 1946 en ben eigenlijk nog een ‘oorlogsproduct’. Als ik dit aan mensen van een oudere generatie vertel, dan trekken die de schouders op, want zo’n ‘snotaap’ – in hun ogen althans – verwachten ze dit alvast niet. Toch is het niet helemaal onwaar. Hoe dat zoal komt? Hier volgt een stukje familiegeschiedenis dat alles duidelijk maken zal.

Mijn vader is geboren in het jaar des heren 1912 en als dusdanig een echte deelnemer aan de wereldbrand van 1940 opgestart door dat schreeuwlelijk monster met een snorretje en een bles op het voorhoofd.

In realiteit betekende dit dat vader na zijn legerdienst meermaals werd opgeroepen (gemobiliseerd) voor kampen en andere militaire aangelegenheden om daarna zo veel malen weer gedemobiliseerd te worden. In die tijd was dat voor jongeling schering en inslag. Het waren dan ook troebele en onzekere tijden. In mei 40 was het dan zo ver en moest vader binnen voor het echte krijgsspel. Als antitankschutter werd hij ingezet bij de verdediging van het vaderland en bevond zich op zeker ogenblik aan de oevers van de Leie waar hij met zijn eenheid toegevoegd werd aan de Ardeense Jagers. Je weet wel, die mannen met die rare grote bruine mutsen uit de Walen, die een echte ijzervreters reputatie hadden en toch heel wat weerstand boden aan de binnenrukkende vijand.

Net zoals voor vele anderen kwam voor hem echter ook een einde aan de gevechten toen te kort aan munitie en performant materieel  een ernstig probleem werden en koning Leopold III een einde maakte aan het bloedvergieten. Ook zoals vele anderen volgde voor vader een lange mars in krijgsgevangenschap met als einddoel een stalag ergens in Oostenrijk.

Er volgden enkele maanden van gevangenschap maar geluk bij een ongeluk maakten dat hij toch nog redelijk vlug naar huis mocht vertrekken. Niet alleen zijn Vlaamse identiteit was hiervan oorzaak, maar het feit dat hij als treinbestuurder (machinist) een veel gevraagd product was, gaf hem de mogelijkheid om bij de eersten terug te keren. Zet  daar nog bij dat een begin  van bevriezing van de voeten een ernstige bedreiging was en dat hij bovendien nog wegens de slechte omstandigheden aan de maag moest geopereerd worden (twee derde van dit orgaan werden bij zijn terugkeer op operatieve wijze weggenomen) en je hebt alle redenen op een rijtje om die snelle repatriëring te begrijpen.

Nadat hij voldoende hersteld was, mocht/moest hij snel weer de baan op om met treinen te zorgen voor het nodige vervoer van reizigers, militairen en allerhande krijgsmateriaal. Locomotieven en treinstellen waren uiteraard geliefkoosde voorwerpen van geallieerde vliegtuigaanvallen, maar het lot was hem bijzonder goed gezind en zelfs bij de intensieve bomaanval op de fabrieken van de Erla in Mortsel kon hij zijn vervoerscombinatie bijtijds doen stoppen om na de aanval voorzichtig (stapvoets vertelde hij me) zijn reis verder te zetten naar Antwerpen.

Zijn stelplaats was Den Dam in Antwerpen en voor diegenen die het niet zouden weten, bevindt deze plaats zich op het einde van de Italiëlei (rechts) in die tijd tegenover het Entrepot van douane (nu al enkele jaren spijtig genoeg afgebroken en onder andere vervangen door het Administratieve Centrum) en dicht bij verschillende dokken zoals o.a. Kattendijkdok en zo meer.

Na de geallieerde ontscheping in Normandië op 6 juni 44, werden de Duitse troepen stilletjes aan teruggedreven naar hun heimat, maar Antwerpen bleef toch nog een hele tijd bezet net als het eiland Walcheren. Dank zij de pientere tussenkomst van een man uit Boom (dacht ik toch) konden de Britten toch op zekere dag doordringen tot aan en in de stad en de laatste Hun verjagen. Ter herinnering aan deze daad, noemt men het einde van de A12 trouwens de ‘Bevrijdingstunnel’ en heeft er jaren een ‘Cromwell-tank’ gestaan als herinnering aan dit heugelijke feit. Tijdens de vernieuwingswerken werd deze tank verplaatst en ze bevindt zich nu een beetje meer naar ‘den Beerschot’ toe.

De ‘Slag van de Ardennen’ kwam als laatste stuiptrekking ontstaan uit het (ziekelijke) brein van Adolf Hitler nog wat roet in het eten gooien, maar dank zij de inzet van de jonge Amerikaanse G.I.’s kon toch nog bijtijds een einde aan de Duitse aanwezigheid in België gemaakt worden tot grote opluchting van de getergde bevolking die meer dan vier jaren onder de meedogenloze verdrukking van de bezetter had geleefd. Toch was dit nog niet het einde van alle ellende, want de in Nürenberg aangekondigde nieuwe wapens bestonden wel degelijk en alhoewel ze te laat kwamen om de krijgskansen nog te keren, zouden ze nog zorgen voor veel kommer en kwel in Antwerpen. Deze ‘Vergeltunswaffen’ werden dan ook massaal ingezet en de V 1’s en V 2’s bezorgden de inwoners van Antwerpen nog veel ellende door beschadigingen en dodelijke slachtoffers.

Mijn moeder woonde toen in Merksem, achter Den Dam, en je begrijpt het al, tijdens een aanval leerden moeder en vader elkaar kennen. Toen vader nog leefde placht ik hem te plagen door te zeggen: ‘toen de V 1 naar beneden kwam, dook jij waarschijnlijk de gracht in en kwam zo op moeder terecht, die geprikt door de netels en de distels onder haar kont naar boven wipte en zo mijn ontstaan bevorderde, zeker?!’. De conceptie gebeurde nog in 1945 dus en daarom dat ik altijd beweer dat ik nog een oorlogsproduct ben. We konden er nog om lachen.

Mijn kinderdroom was om piloot te worden. Ik las toen nogal veel en vertoefde met regelmaat in de omgeving van de ‘Wezenberg’. In vroegere tijden was daar een vliegveld gelegen van waarop o.a. Jan Olieslagers nog zijn vliegtochten begon en eindigde. Bovendien was de slag om Engeland ook toen al een legende en de Spitfire sprak in die tijd tot menigeen’s verbeelding! Ook tot de mijne dus! Verschillende Belgische piloten – die tijdens de oorlog bij de RAF waren gegaan – kwamen terug naar ons landje en werden hier als helden beschouwd. Zij lagen mee aan de basis van de uitbouw van de Belgische Luchtmacht en de Spitfire werd hierbij ook ingezet.

Helaas was mijn lichamelijke conditie niet van dien aard om piloot te kunnen worden en een zekere graad van kleurenblindheid sloot volledig de deur voor een vliegende loopbaan bij de luchtmacht. Maar de droom is altijd gebleven net als mijn  ver- en bewondering voor de Spitfire! Vandaar dus!

Een goede vriend en nog steeds actieve collega zorgde voor een goede foto waarop mijn kop in de cockpit van zulke Spitfire ingeplant werd en bijgevolg is de bestendiging van mijn roepnaam met deze dan vastgelegd. In de rubriek ‘Over mijzelf’ links van deze blog zie je de verkleinde foto en op vraag van iemand die me dierbaar is, vind je ze ook hier terug in een iets groter formaat. Zo zie je maar dat des mensen leven soms eigenaardige kronkels kent.

Voor diegenen die het vliegtuig niet zouden kennen, is er informatie genoeg te vinden op het internet en op de luchtmachtbasis van Florennes staat een exemplaar in het museum. Ook daarvan vind je een fotootje terug.

De kleine luchthaven van Deurne wordt geflankeerd door een klein – maar interessant - museum over Stampe en Vertongen (het SV4 vliegtuig deed nog lang dienst als opleidingsmachine bij de Belgische luchtmacht) en tijdens de winterperiode staat er gewoonlijk een nog vliegend exemplaar van een Spitfire die dan overgebracht wordt uit het Verenigd Koninkrijk. Ook dat museum is een bezoek waard.

Zo dat was dan weer een hele boterham, niet? Laat hem je smaken! Met de groetjes van spitfire.leo.

07-11-2008 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Oeps,

Gisteren pech gehad. Mijn bloedmooie vampier was wel aanwezig, maar met andere dingen bezig en het bloedtrekken werd dan maar overgenomen door de endocrinoloog. Ditmaal steeg mijn bloeddruk in eerste instantie naar een ongeziene hoogte, maar dat was meer aan de teleurstelling te wijten dan aan wat anders. Het verschil is dan ook immens! Mijn bloed is niet van kleur veranderd noch gekabbeld, dus op dat vlak is alles oké! Mijn nieuwe pillenvoorraad gekregen en drie potjes om binnen drie maanden  gevuld terug te bezorgen. Een troost is wel dat de mevrouw die alles in goede banen leidt en het dossier met zorg behandelt eveneens een prettige verschijning is en dan nog vriendelijk ook; het is wel een verademing in vergelijking met sommige andere personeelsleden. Is het u ook al opgevallen dat het medisch personeel – en ik bedoel dan diegenen die verzorgen en begeleiden – in de meeste gevallen vriendelijker is dan het administratief personeel – en ik bedoel dan diegenen die de patiënten inschrijven en zo?
Zou dat komen doordat de eersten meer geconfronteerd worden met de ellende en de ziekten en de laatsten meer in routine vervallen?

Ondertussen zijn we nu dinsdagavond en ben ik in Mechelen gesukkeld. De oudste zoon heeft nachtwerk en zijn vriendin is naar de oudervergadering voor de eerste communie. Oma is thuis naar de oudervergadering als parochieel medewerker voor de eerste communie en zo zit opa dan maar op verplaatsing voor de pc. Het is eigenlijk geen babysitten meer maar ‘kind-sitten’. De kleindochter is er zeven geworden en kon met wat moeite in bed gemotiveerd worden. Wat een opa lijden kan!

Ondertussen staat de teevee nu op 2BE, het vroegere Kanaal Twee en gaat opa zich klaar maken om naar de voetbal van de Championsleague te kijken. Het Spaanse Real Madrid tegen het Italiaanse Juventus,dat belooft toch wel wat te worden, als de Italianen zich niet bezondigen aan catenaccio uiteraard.

Zo tot een volgende blog dan maar!

Ciao

21-10-2008 om 20:43 geschreven door spitfireleo

Hallo lezer(s),

Het is nu weeral een tijdje geleden dat ik mijn toetsten bespeelde voor een blogje. ’t Is nogal druk geweest de laatste tijd en dat is natuurlijk verschrikkelijk om te moeten zeggen. Als toekomstige gepensioneerde droom je er van om eindelijk eens wat rust te krijgen en je tijd te mogen besteden aan al wat je tijdens je actieve carrière droomde te ondernemen. Nu je in dat gepensioneerden tijdperk belandt, moet je gewoon vaststellen dat leven weliswaar een andere wending neemt, maar dat de tijd niet stilstaat. Integendeel, met de dag lijkt de secondewijzer sneller te lopen en bovendien geeft de dag zelf de indruk alsmaar verder in te krimpen. Een paar nachten geleden  droomde ik dat ik een vaas kapot liep en dat er een geest uit te voorschijn kwam. Ik mocht echter maar een wens doen en dat was om te beginnen al een ferme tegenspoed. Verdorie: in de meeste verhaaltjes mag je drie wensen uiten!

Ik moest me uiteraard bij de feiten neerleggen en vroeg dan maar om dagen van 48 uur, in de hoop zo wat meer tijd te krijgen. Maar dat was zonder de vrouw en de jongste gerekend. Het antwoord van mijn goede geest was niet uitgesproken als ‘ons’ vrouw me wakker schudde met de telefoon in de hand. Jongste had me dringend nodig! Weg mijn 48 uren dagen!!!

Misschien maar goed ook. Het was me wat de laatste tijd, hoor. Werken bij de jongste zoon aan de kamers, werken thuis aan een deur (afbijten – opschuren – primer – gelijkmaken met staalwol – eerste laagje lakverf – terug wat gelijkmaken en tweede laagje voorzien). Een muur volledig afkrabben en voorzien van een grondlaag, aanbrengen van een dunne laag isomo om daarna nog even te behangen met vlies. Ondertussen het vuur uit de schouw genomen en weggebracht naar containerpark wegens ‘kapot meneer en herstellen kost veel geld’. Het weer slaat om en ’s morgens is het soms niet al te warm in de keuken, zegt mijn madam en voel ik zelf trouwens ook wel. Maar niet getreurd alles komt in orde, geloof me (doet je dat niet denken aan dat tuinspotje?).

Rampzalige week ook wegens de verkoudheden en de honderden virussen die daardoor de lucht in gezwierd worden. Eerst de schoondochter, gevolgd door de jongste zoon, daarna de oma en tenslotte de opa – uw dienaar dus.  Je kent dat ook wel, h酅 keelpijn want de keel voelt als een rasp, koorts (bij het minste dat je doet vloeit het zweet in beken van je hoofd over je ruggengraat tot tussen de spleet van je kont)  hoesten doet je niet alleen naar adem happen, maar je krijgt er barstende hoofdpijn van en slapen dat je kan…..in stukjes en brokken dan toch…activiteiten naar een zeer laag pitje geschoven en de mogelijkheid onderzocht om zoveel mogelijk contact te maken met mijn matras. Er loopt echter ook nog zo een 11- jarige Mechelse scheper rond die om aandacht schreeuwt (bij wijze van spreken nietwaar)en die zich graag laat vertroetelen als een klein kind! Planning was er, maar kon helaas niet altijd gevolgd worden.

In onze planning voor vandaag hadden we voorzien om een bezoekje te brengen aan Oud-Rekem waar nog wat activiteiten doorgingen in het kader van hun verkiezing als mooiste dorp van Limburg.  Daar is dan spijtig genoeg geen gevolg aan gebreid omdat we beiden – oma en opa dus – slappe benen en een zere kop (plus de rest) hadden door die dekselse verkoudheid. Het zal dus maar moeten verschoven worden naar een latere datum. Een van dezer dagen moeten we echter dringend naar de Westhoek…… ieder jaar probeer ik met een vriend (en de vrouw als ze mee wil) om een bezoekje te brengen aan de wereldoorlog 1 plaatsen. Je kan dat beter in de herfst of in de winter doen omdat de bladeren van de bomen gevallen zijn en je zo een beter inzicht krijgt over het landschap. Je begrijpt dan beter de strategische inzichten van de legers van toen en de moeilijkheden die de geallieerden ondervonden bij hun offensieven omdat ze in de meeste gevallen altijd wel bergopwaarts moesten (voor wat een berg dan hier voorstelt, maar toch niet te onderschatten als je met volle uitrusting moet optrekken). Dit jaar ligt zeker Boesinghe op onze weg en verder stippel ik nog wel wat uit. Rond Ieper liep die tijd een spoorweg en in sommige bermen zijn nog overblijfsels terug te vinden van bunkers of andere schuilplaatsen. Het bezoek aan een zoveelste militaire begraafplaats is dan ook altijd wel indrukwekkend  en een mogelijke ‘last post’ met een of andere delegatie die bloemen neerlegt aan de Menenpoort doet nog altijd mijn haren op mijn  armen trillen!

Straks om 10 uur wordt ik verwacht in de kliniek voor mijn driemaandelijks bezoekje. Nuchter aanbieden a.u.b. om bloeddruk te laten meten (driemaal) en bloed te laten trekken. Eerste meting is altijd wat hoger dan gewoonlijk, zegt de specialist me telkens weer. Hoe wil je dat anders, repliceer ik dan, als zo’n jonge, ferme, blonde poes naast je komt zitten, je arm vast neemt en er de band voor meting rond legt. Hoe zou je zelf zijn en dan vooral op een nuchtere maag. Hola, zeker. Een echte marteling is het soms…vooral als ze je arm nemen, die even op hun  dij doen rusten om dan de naald ‘met een klein prikje’ in je ader te duwen! Om maar te zeggen dat het levenspad van een ouwe vent zo vol met wolfijzers en schietdinges…geplaveid is. Mag dan ook niet vergeten mij plaspotjes mee te nemen. In de week voorafgaand aan mijn doktersbezoek moet ik immers driemaal mijn eerste  -ochtend- plasje opvangen in een plastiek potje met een bewaarpil er in. Daarna goed dicht, zorgvuldig afvegen en in de frigo maar eerst niet vergeten op te schrijven: datum en uur van de collectie! Telkens weer er aan denken om ze op tijd uit de frigo te halen en te verpakken zo dat ze niet kunnen uitlopen…ik heb het geluk en fantastische madam te hebben die van verpakken heel wat kaas gegeten heeft….en dat is dus altijd wel een pluspunt voor een handige Harry als ik.

Zie zo, voor vandaag hebben we het weer gehad. Ga nog een koortspilletje pakken en dan bedje inkruipen. Mag een beetje langer slapen want een nuchtere aanbieding bij de ‘bloedmooie vampier’ sluit een ontbijt uit….en dus mag ik mijn oogjes even langer dicht houden voor zover de telefoon, de bel, de postbode, de madam noch de hond wat eten in het roet smijten, want dan zal de nacht toch nog kort genoeg zijn.

Tot blogs dan maar weer.

Leo

20-10-2008 om 02:39 geschreven door spitfireleo