Michael Braungart (Schwäbisch Gmünd, 1958) is een Duits chemicus die als referentie geldt op het gebied van recyclage en groene productietechnieken. In zijn jonge jaren was hij een fervent activist bij Greenpeace. Braungart is samen met William McDonough auteur van Cradle to cradle: Remaking the Way We Make Things (2002). Hij gaat ervan uit dat afval als voedsel moet worden gezien; gemaakt uit grondstof, gebruikt en verterend tot dezelfde grondstof (compost). Zo zullen gebruiksvoorwerpen volledig gerecycleerd kunnen worden.

Cradle tot Cradle

McDonough en Michael Braungart, waarin ze een nieuwe visie op duurzaam ontwerpen geven. Duurzame ontwikkeling is in 1987 door de commissie-Brundtland (in het Brundtland-rapport) gedefiniëerd als de ontwikkeling waarbij de huidige generatie in haar noden voorziet, zonder de mogelijkheden daartoe voor de volgende generatie te beperken. Het streven van de cradle to cradle (C2C) visie gaat verder; het voorzien in onze eigen noden en de toekomstige generaties van meer mogelijkheden voorzien. Probeer in plaats van minder slecht, goed te zijn.

Het boek is ook in het Nederlands vertaald onder de titel "Cradle to Cradle – Afval = voedsel"

Vijf stappen
Cradle to cradle onderscheidt vijf stappen op de weg naar eco-effectief productontwerp:

1. Gebruik geen stoffen meer waarvan vaststaat dat ze schadelijk zijn. Voorbeelden van zulke stoffen zijn PVC, cadmium, lood en kwik.

2. Probeer, in die gevallen waarin 100 procent zekerheid over de onschadelijkheid van een product of stof niet haalbaar is, in ieder geval zo zeker mogelijk te zijn. Kies dus voor hout met het FSC-keurmerk, ook al zegt dat keurmerk niet alles over de precieze omstandigheden op duurzaamheidsgebied in het bos waar dat hout vandaan komt.

3. Stel een ‘positieve lijst’ op, met stoffen waarvan bewezen is dat ze onschadelijk en veilig in het gebruik zijn.

4. Gebruik alleen nog producten of stoffen van de positieve lijst.

5. Vind het product opnieuw uit.

 bron: Wikipedia

17-11-2008 om 09:01 geschreven door tuinblog d  

boek van  Michael Pollan.

fragment te vinden op p.13.

Momenteel verandert de eetcultuur in Amerika meer dan één keer per generatie, wat historisch gezien iets ongekends, en duizelingwekkend is.

Welke krachten gaan er schuil achter de voortdurende verandering van het Amerikaanse voedingspatroon?

Eén van die krachten is een marketingmachine van tweeëndertig miljard dollar, die het per definitie van verandering moet hebben.

Een andere is de voortdurende wisselende basis van de voedingswetenschap, die, afhankelijk van hoe je er tegenaan kijkt, de grenzen van onze kennis van eten en gezondheid constant oprekt of gewoon heel vaak van gedachten verandert omdat het een gebrekkige wetenschap is, die veel minder weet dan zij graag wil toegeven. Wat de eetcultuur van mijn grootouders van de Amerikaanse tafel verbannen heeft, bestond voor een deel uit officiële wetenschappelijk opvattingen, die, beginnen in de jaren zestig, bepaalden dat dierlijk vet een dodelijke substantie was. En dan waren er ook nog de voedselfabrikanten, die maar weinig aan mijn grootmoeders kookkunst zouden verdienen, omdat ze zo veel op een koopje deed, tot en met het uitsmelten van haar eigen bakvet. (p.13)

16-11-2008 om 09:27 geschreven door tuinblog d  

16-11-2008 om 09:22 geschreven door tuinblog d  

14-11-2008 om 07:27 geschreven door tuinblog d  

13-11-2008 om 14:23 geschreven door tuinblog d  

12-11-2008 om 07:09 geschreven door tuinblog d  

11-11-2008 om 00:00 geschreven door tuinblog d  

10-11-2008 om 07:57 geschreven door tuinblog d