Lange afstand fietser Klik op de foto om de pps of verslag te bekijken.
11-07-2023
2023 Verslag Holland Fietstocht 2023
.
2023 Holland Fietstocht
16-06 à 1-07-2023
Met Bende van Bob
Robrecht Pol Bob Antoine
“Water is een zegen en water is een ramp”. Geen betere illustratie ervan werd de ‘Hollandse fietstocht 2023’ door Bob in kaart gebracht van Zuid naar Noord en terug, +/-1000 km. We volgden waterlopen, de Zaan, de IJssel, de Rijn- en Maasdelta, de Ooster- en Westerschelde.
We tuurden over de weidse vlakte van de Noordzee, de Waddenzee en het IJsselmeer. Waar water is ontstaat bloeiende industrie, veel landbouw, toerisme en daarenboven mooie natuur.
Op vrijdag 16 juni, sporen we met ons drieën, Bob, Pol en Robrecht, naar Antwerpen Centraal waar Antoine ons staat op te wachten. Het is één van de mooiste stations ter wereld met zijn barokke stijl, torens en koepel. Op de Meir ervaarden we een wervelende zone vol jonge mensen gastronomisch genietend.
Het werd tevens een vlugge blik op het Historische centrum. Na 15 km fietsen laten we het gedruis van Antwerpen achter ons en komen in de stilte van de Kalmthoutse heide. Het fietsen lijkt ons grenzeloos door de enorme diversiteit. Heide, vennen, duinen, bossen, weilanden wisselen elkaar af. We kwamen rimpelloos de Nederlandse grens over en stapten van de fiets op het dorpsplein van Nispen en als resultaat enige hilariteit. Antoine had een andere route genomen en derhalve hadden we telefonisch er afgesproken. Hij zat er op het terras van “de Gouden Leeuw” met een La Trappe Trappist voor zich. Maar waar was zijn gsm nu gebleven? Wellicht in Essen 5 km terug. Antoine fietste erheen, op aangeven van Robrecht, die een ongecontroleerd seintje kreeg op zijn smartphone… terwijl de gsm op de toog van de Gouden Leeuw lag. Het is toch wat boekhouders moeten zijn voor de bende van Bob. Zo liet onze vriend Antoine ook driemaal zijn leesbril ergens achter. Onze eerste dag eindigde in Roosendaal bij onze eerste vrienden op de fiets gastgezinnen, met 2 bij Johan en de anderen bij Diny.
Het landschap van Roosendaal wordt doorsneden door beken en vaarten en we kwamen derhalve binnen in de stad langs de meanderende Molenbeek met stilstaande water waarop waterlelies liggen te pronken.
Uitgerust nemen we op zaterdag 17-06-2023 de intercity Roosendaal-Amsterdam Centraal met aankomst op 12u. Even buiten Amsterdam nemen we een lunch om aangesterkt naar Alkmaar te fietsen langs de Zaan, om te genieten van het schilderachtige platteland.
De Zaanse Schans brengt ons terug naar de 18de en 19de eeuw met zijn verzameling windmolens en versierde houten huizen. Het is werkelijk een openluchtattractie op beide oevers in de bocht van de meanderende rivier, de Zaan. De molens hadden ooit een industriële functie, maken van olie en zagen van hout. Water is een zegen.
In Wormer hielden we even halt aan het rijksmonument “Pakhuis Batavia”. Het is gebouwd in renaissancistische stijl in 1894. Het was een rijstpellerij en verwijst naar een koloniaal verleden. Onlangs bood koning Alexander zijn excuses aan voor de slavernij van weleer. Langs de Zaan liggen niet alleen pakhuizen en molens die verwijzen naar een economisch verleden maar ook snoven we geuren op van een voedselverwerkende nijverheid vandaag.
De dwingende reden om er te stoppen was onze dorst en het mooie terras. Die dag liepen de temperaturen op tot 30 graden Celsius. Wat verder voorbij Wormer fietsten we door een typisch Hollands weidelandschap en langs het druk bezeilde Alkmaardermeer, een restant van een oude veenrivier en nu ook vogelparadijs. In de late namiddag verwelkomde Alkmaar ons met zijn veelvoud aan torentjes en pittoreske kanaaltjes met ophaalbrugjes. Dat het zaterdagavond was hoorden we aan het luidruchtig Hollands gekwetter op het plein voor de Waag. Gelukkig klonk de carillon luider met zijn prachtig klokkenspel. De Wagen zijn in Nederland prachtige gebouwen in middelpunt van de stad waar de goederen worden gewogen. Spijtig alleen op vrijdag is er een bijzonder schouwspel van sjouwende kaasdragers, maar niet getreurd op deze zaterdagavond hoeven we niet ver te lopen voor een leuk restaurantje.
Op zondag 18 juni verlaten we Alkmaar voor het rondje Texel. Maar eerst moeten we nog een dagje fietsen. Ons parcours ligt langs de hoogste en breedste duinen van Nederland. Het gaat op en neer door bossen en duinen met groen helmgras en blinkende vlakten gekleurd met wit zand. De paden zijn afgezoomd met bloeiende wilde rozen. We komen plots pal in de volle wind op de promenade naar de overzet in Den Helder.
Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland, Schiermonnikoog, zijn klinkende namen van vijf Waddeneilanden in een ondiepe binnenzee, de Waddenzee. De verzwakte getijden laten materiaal achter zodat er wadden gevormd worden. Het veer naar Texel zullen we nemen in Den Helder met een afvaart op het half uur.
Aangekomen in Texel was het nog even 8 km fietsen tot Den Burg, waar wij met open armen werden ontvangen door Mevr. Ria de Wit. We verblijven er twee dagen. Den Burg is het grootste dorp van de 7 dorpjes in Texel. Het zijn typische terpdorpjes met witte en blauwe kleuren. We konden er heerlijk genieten van Lamsvlees en het bier schuimkopje.
De Koog, een oud vissersdorpje, is een badplaats geworden met bruisende horeca. De Cocksdorp met zijn vuurtoren is het meest noordelijke punt waar Waddenzee en Noordzee elkaar ontmoeten. Oosterend is een sfeervol dorpje met zijn schilderachtige straatjes en steegjes met mooie, oude geveltjes. De kerken die er zijn verwijzen nogmaals naar de religieuze diversiteit in Nederland.
Het rondje Texel heeft een speciaal eilandengevoel door mijlen van uitzicht op zee. Heel mooi is door duinen omsloten strandvlakte waar de zee met zijn getijden het uitzicht creëert. Het zijn duinenruggen met lamsoor in juni paars gekleurd en drassige dalen. De vlakte luistert naar de plastische naam “de Slufter”. Soms fietsen we enkele meters boven de zeespiegel en soms enkele meters eronder. De ziltige weilanden en watergebieden zijn verblijfplaatsen voor allerlei vogels.
Bob vertelde dat er elk jaar een Ronde van Texel wordt gevaren. Er komen honderden catamaranzeilers naar Texel om zo snel mogelijk ’s werelds grootste catamaran regate race rond het eiland te varen.
Op dinsdag 20 juni, zijn we weer op het vaste land en fietsen langs een van de grootste waterkundige werken die Nederland ooit heeft gekend. De woeste Zuiderzee werd getemd met een afsluitdijk en veranderde daardoor in een meer: het IJsselmeer. De watersnoodramp van 1916 gaf het laatste zetje voor het indammen van de Zuiderzee. Inderdaad water kan ook een ramp zijn, maar ook heel mooi. In Medemblik staan langs de kades van de leuke haven grote voorover hellende huizen met typische trapgevels en maken het stadje zo mooi. En het nodigt ons uit om te blijven genieten op een terrasje.
Mevr. Petra Koomen ontving er ons in haar bungalow op de Vlietlanden. Ze houdt van vlinders en stappen in de natuur. Ze is actief in een bedrijf bij Enkhuizen dat groentezaad selecteert We brengen er de nacht door met in herinnering de ontmoeting van de dag. We hadden haltgehouden aan de “Dijkgatshoeve Wieringerwerf” op de Noorderdijkweg langs het IJsselmeer. Het is een zorgboerderij voor mensen met een beperking en we werden ontroerd door hun vreugde, hun gastvrijheid, hun positieve ingesteldheid. Men kan ook een goed leven hebben met een beperking.
Op woensdag, 21 juni dag 6, staat de oversteek van de Houtribdijk gepland vanaf Enkhuizen. De dijk vormt de grens tussen IJsselmeer en Markermeer. Met de Zuiderzee werken genereerde men landbouwgrond door drooglegging van het Wieringenmeer. Gelukkig hadden we rugwind bij de oversteek op de 26 km lange dijk naar Lelystad. Bob, als bouwkundige, legde ons uit dat bij de bouw van zo’n dijk, men begint met de aanleg van een werkeiland waardoor men op drie punten kan werken.
Op zo’n werkeiland hielden we halt, want er staat er nu een horecazaak. We lieten ons een koffie met appeltaart brengen. We komen aan in Lelystad, de hoofdstad van de provincie Flevoland.
Lelystad is ontworpen vanuit een politiek idee om dienstverlening te creëren in de streek, maar het artificiële project is mislukt. De problemen op het gebied van onderwijs, armoede, gezondheid, werk, wonen en veiligheid stapelen zich op.
Samen met onze gastvrouwen in Lelystad
De volgende ochtend donderdag 22-06 dwarsen we Flevoland, de laatste drooggelegde polder, met veel open ruimte en strakke indeling. De boerderijen zijn er heel groot en Antoine wist te vertellen aan welke voorwaarden men een boerderij kon verwerven. Op de Dronterweg ligt het ”Mechanisch Erfgoed Centrum” een museum. We maneuvreerden onze fietsen tussen roestende pletwalsen, hef- en schepkranen, oude vrachtwagens. Al dat oud ijzer, waren ooit machines gebruikt bij de bouw van de dijk.
Maar van af nu wordt het interessant! Immers Bob heeft een traject uitgestippeld langs de mooiste rivier van Nederland: de meanderende IJssel. De mooie natuur en historie is er alom aanwezig. De rivier was een handelsroute met mooie dorpen en Hanzesteden: Kampen, Zwolle, Deventer, Zutphen. Het waren klinkende namen in Europa. Ze hebben uiteraard allen een middeleeuws centrum. In Kampen zijn de stadspoorten van een Middeleeuwse schoonheid en de Waag een bezienswaardigheid voor de vele toeristen.
Op weg naar VOF Tiny en Wim Wennemars op het Ekkelhof in Zwolle lagen huizen en boerderijen met hun rieten zadeldaken als parels langs de IJssel. Zwolle heeft ook iets te maken met de tachtigjarige oorlog. Het was een strijd in de Nederlanden tegen het Spaanse rijk en het had ook iets te maken met de reformatie. De stadsmuren zijn nog steeds stille getuigen.
De volgende dag vrijdag 23 juni eindigde onze rit in het volle centrum in Zutphen bij Margreet Gout.
Maar op de middag hielden we eerst halt in Deventer. Inwoners lagen er te zonnen op de brede oevers van de IJssel. Wij echter genoten van ons dagelijks vissoepje. Het stadhuis is er een blikvanger door zijn overdadig versierde gevel en de gotische kerk door zijn monumentaliteit. Op de Brink staat de Waag met zijn traptoren en spitstorentjes.
In Zutphen ’s avonds waanden we ons in de Provence. Op terugweg naar ons verblijf geloofden we onze ogen niet. In de kerk was er een grote menigte het begin van de haringvangst aan het vieren met een uitgebreide receptie. Hoe kan dat nou? Het is natuurlijk folklore uit de tijd dat de Zuiderzee tot aan Zutphen kwam.
De tijd vliegt snel en dag 9 zaterdag 24-06 staat voor de deur met een trektocht door de Veluwe. Het is een geweldige bestemming door zandverstuivingen, prachtige bossen, uitgestrekte heidevelden, schaapkuddes en kronkelige beekjes. De Veluwe heeft boogvormige heuvelruggen en stuwwallen gevormd door grind en grof zand.
Het is er heuvelachtig fietsen en sommige plaatsnamen vertellen dat we niet meer in het vlakke Nederland zijn. Tussen Zutphen en Ermelo reden we 70 km en ontdekten een stukje van het uitgestrekte natuurgebied. Bij ons gastgezin van VOF in Ermelo, werd Robrecht door Mevr. Wil Koumans in de watten gelegd. Hij was wat ziekjes en kreeg er warme bouillon met fijngesneden boterhammetjes en kaas. Zij is een kranige dame en een deskundige wijnkenner.
De 71 km tussen Ermelo en Utrecht werd een afscheid van de Veluwe na het voorbijfietsen van de ondiepe Veluwerandmeren, Wolderwijd en het Eemmeer. Het gebied wordt nog altijd bemaald voor drooglegging.
In Spakenburg kwamen we even tot rust. Het is een museumhaven met historische vissersschepen, platbodems. De platbodems en botters zijn bruin verniste houten zeilboten met weinig kiel en zijzwaarden. Daarna oriënteerden we ons zuidwaarts naar Utrecht, de universiteitsstad met prachtige grachten en oude parken en vroegen ons af wat gaan we er beleven ’s avonds?
We beleefden het bruisende leven aan de oude gracht die in een diepe gleuf de binnenstad doorsnijdt. Beneden de gleuf aan de waterrand ligt er een lint van restaurantjes waarlangs traag gevaren wordt door verliefde paartjes, feestende vrienden op een restaurantbootje.
We vergaapten ons aan het spektakel terwijl we lekkere Italiaanse gerechten proefden aan een tafeltje aan het water.
Bij de bende van Bob bestaat een ongeschreven ritueel. Ze laten het nooit zo ver komen dat ze honger en dorst hebben. Om acht uur ’s morgens pakken ze in, ze ontbijten, betalen, nemen foto’s van het gastgezin en vertrekken.
Zo ook deze maandagmorgen. Na een ommetje naar de Domkerk, de hoogste kerktoren van Nederland, verlieten we in een karavaan van fietsende inwoners Utrecht. We zitten in de Randstad die een belangrijke toegangspoort vormt tot Noordwest-Europa met Schiphol luchthaven in Amsterdam en Europoort in Rotterdam.
Vanaf Utrecht volgen we de Hollandse IJssel en hij stroomt door het groene hart, een zeer mooi natuurgebied. Onderweg treffen we er enkele leuke plaatsjes. Onze eerste stop voor een biertjes was in Oudewater met zijn beschermd stadsgezicht. De Waag van Oudewater wordt de Heksenwaag genoemd, omdat hier ooit personen werden gewogen die van hekserij werden beschuldigd.
Ook Gouda ligt op ons traject. Op de kaasmarkt wordt er romige kaas gewogen en verkocht. De Hollandse koemelk staat garant voor de kwaliteit. Uiteraard treffen we er de Kaaswaag en het stadhuis met zijn klokkenspel. Antoine maakte ons er attent op dat elk uur tijdens het klokkenspel figuurtjes uit de torenmuur komen piepen. Na ons zoveelste vissoepje en Belgisch biertje gaat de trektocht verder door een landelijk gebied met boerderijen en hun weilanden waarop grote kuddes koeien grazen. Men produceert er voedsel en houdt het landschap open en groen. Doch het stikstofprobleem speelt hier ook de boeren parten in hun ondernemerschap.
We worden in Rotterdam verwacht door Mevr. Christine Stöber. Het is een wonder dat Rotterdam zo’n mooie rand heeft met brede velden wuivend lis en vele waterpartijen langs een wirwar van fietspaadjes
Bovenaan op onze bucketlist staat namelijk dag 12 dinsdag, 27 juni de rit Rotterdam - Woudrichem. Die dag stevenen we af naar het dorp Kinderdijk langs plassen, over veren en dijken, langs de rivier de Lek.
Kinderdijk is Unesco werelderfgoed. Het schitterende molencomplex is een uniek schouwspel. De vaasvormige opbouw van de vele molens met leem en riet is adembenemend.
Het tweede hoogtepunt die dag is de mooie plek de Biesbosch, een zeer waterrijk gebied met zoetwatergetijden, kreken en wilgenvloedbossen. Het bestaat uit en aantal riviereilanden en zand- en slikplaten. Maar vooraleer we daar aankwamen hebben we TV-makers Arnoud Hauben, Ruben Callens en Philippe Niclaes op weg voor hun “Dwars door de Lage Landen 2” TV-reportage ontmoet.
We werden uitvoerig gefilmd en geïnterviewd op een weggetje bij Oud Alblas bij Papendrecht. Wie weet ……Hij vertelde ons iets over de Biesbosch in oorlogstijd. De Duitsers waagden zich niet in dit gebied met eb en vloed en zo zaten er veel verzetsstrijders en onderduikers. Bob vulde hem aan: “De mensen overleefden door het eten van haring”
We bezochten in het Biesboschgebied een tentoonstelling met uitleg over het ontstaan van dit aardrijkskundig gebied. Het is uniek in Europa wegens de zoetwatergetijden. Biesbosch staat in verbinding met de zee. Bij vloed wordt water opgestuwd 60 cm hoog. Bij eb valt de druk weg en stroomt het rivierwater verder. We leerden ook veel over het vogelbestand en de leefomgeving van de bever.
Voldaan arriveerden we In Woudrichem. Het is een vestingstad aan de Merwede. Het stadje presenteert zich met een mooie skyline met kerk, molen en vesting! Alle restaurants waren gesloten en toch konden we feest vieren met kaas, wijn en fruit, gezellig op het mooie terras van VOF Emmy en Jan van Strien op de Oudendijk.
’s Anderendaags op dag 13 woensdag 28 juni, hebben we het watergebied met dorpen lager dan de zeespiegel verlaten. Meer en meer lopen de paden tussen een galerij van kortstammige eikenbomen. In Etten-Leur waren we te gast in een prachtige flat, bij Mevr. Riet van Breugel Binnentuin 8. Zij is een kranige 79-jarige dame met een lange staat van dienst in de politiek. In Etten-Leur heeft Vincent van Gogh zijn loopbaan als kunstschilder begonnen. In de kerk loopt er dan ook een permanente tentoonstelling over hem.
Donderdag, 29 juni, het panorama wordt helemaal anders. We fietsen voortdurend door bossen met eiken tot Bergen op Zoom, zo’n 52 km. Toen we ons er neerploften op een terrasstoel vlakbij het stadhuis voelden we de spanning. Er stond iets te gebeuren.
En inderdaad het afscheid van de aftredende burgemeester werd gevierd met het optreden van de vredesharmonie. Alle uitvoerders waren in de klederdracht van de jaren 1940-45.
Wat ons ook verwonderde was de aanwezigheid van bewakingsagenten. Blijkbaar worden politici in Nederland bewaakt wegens dreiging vanuit een extremistische groep. De lieve dame, Mariëtte van Wezenberg, van de VOF in Hoogerheide, stilde onze nieuwsgierigheid over het reilen en zeilen in Nederland.
Onze laatste nacht in Nederland op vrijdag 30-06 staat gepland in Goes bij VOF Wim van Dale. We zouden in dit stadje ’s avonds uitgebreid het einde van de tocht vieren in een eethuis gereserveerd door Eric & Annemie een aldaar wonende jeugdvriend van Bob en Pol. Dat water een zegen is ontdekten we volop deze dag. Langs de Bergense Maas staan niet ver van de Keltische markt van Geertruidenberg een elektriciteitscentrale, meerdere industrieën. We vinden er haventjes voor een biertjes en het zoveelste vissoepje. Op verhoogde dijken van de rivier liggen ooien en lammeren te slapen.
Langs de Westerschelde zien we oceaanreuzen statig voorbijvaren en in de verte kan men de kranen spotten van de Antwerpse haven, de kerncentrales van Doel, het verdronken land van Saeftinghe. Voortdurend laveerden we tussen de Westerschelde en de Oosterschelde. We zien er monumentale boerderijen waar granen en uien worden geteeld. En in Yerseke denken we aan oesters en Zeeuwse mosselen. Door de aanblik van de vele visrestaurants krijgen we het water in de mond. We stellen ons tevreden met een laatste vissoepje.
Op 1 juli nemen we in Vlissingen de vleugelboot naar Breskens na een rit door de regenen en wind langs de Westerschelde. We passeerden vele kilometerslang zonnepaneelvelden en Windmolens. Een zeereus die boven de dijken uitstak deed ons plots vermoeden dat we reeds ter hoogte van Terneuzen aan het rijden waren. Met gekromde ruggen tegen de westenwind in kwamen we aan in Vlissingen. Om 12u meerden we aan in Breskens. Het Zwin was ooit een inham van de zee die Brugge met de Noordzee verbond. We volgen landinwaarts Groede, Sluis, Hoeke, Damme, ooit Brugse voorhavens. We kwamen weer thuis in Brugge om 16u. Antoine had nog de trein te nemen naar Antwerpen.
We danken onze Vrienden op de Fiets gastadressen voor hun gulle gastvrijheid, Bob voor de voorbereiding, Antoine voor de boekhouding en Pol voor de technische bijstand. Robrecht voor het deskundige verslag.
2023 Aankondiging Hollandfietstocht met Bende van Bob
Beste vrienden,
Vrijdag 16 juni 2023 start onze 15-daagse tocht door Nederland.
We starten vanaf het Centraal station Antwerpen. Na een treinrit vanaf Brugge, ontmoeten Robrecht, Pol & Bob hier onze 4°man Antoine. Vanaf hier fietsen we naar Roosendaal. Op zaterdag 17-06 sporen we naar Amsterdam Centraal en rijden vanaf daar langs de Zaan naar Alkmaar. Vervolgens naar Texel met een Rondje Texel. Na ons verblijf op het eiland terug zuidwaarts naar Medemblik, door het IJsselmeer/Markermeer naar Lelystad, Zwolle en Zutphen. Door de Veluwe naar Ermelo vervolgens tot Utrecht en Rotterdam. Langs de Kinderdijk en door de Biesbosch tot Woudrichem. In Noord-Brabant verblijven we in Etten-Leur en Hoogerhe2023 Hollandfietstocht met Bende van Bobide. Eindigen doen we door Zeeland met Goes om terug in Brugge te arriveren op zaterdag 1 juli, na +/- 1000km.
15 La Rochelle zaterdag - zondag - maandag 25-26-27-06-2022
15 La Rochelle zaterdag - zondag - maandag
25-26-27-06-2022
Regen…..Wie had dat nu gedacht. Om 9 uur zitten we aan tafel bij Sophie en Marc. We hebben veel te vertellen en zij willen veel weten. Na ons heel uitgebreid en lang ontbijt, overlopen en bespreken we onze voornemens voor de drie volgende dagen.
Zaterdag 25-06-2022, een druilige dag.
Een intens bezoek aan de stad La Rochelle. We spelen werkelijk wandeltoerist. We nemen de bus tot Place Verdun met bezoek aan de Kathedraal. Nadien blijven we rondslenteren in de Overdekte Markthallen.
In de namiddag een uitvoerige rondleiding in “Mussé Maritime” en op de museum schepen. We beëindigen ons dagje La Rochelle in het Belle Époque café « Café de la Paix ».
Zondag 26-06-2022 Dat wordt een dag Ile de Ré.
We boffen, daar is de stralende zon opnieuw. We popelen na een dag zonder fiets, om onze stalen rossen te gebruiken. Neen je kan er nooit genoeg van krijgen, het prachtige eiland blijft ons bekoren. Het is ons favoriete eiland zonder twijfel!
In tegenstelling met onze eerste rondrit van 2 weken geleden, doen we nu alles in tegenovergestelde richting. Het is een totaal andere tocht, dat is onze ervaring. We nemen meer dan onze tijd om alles uitvoerig te bewonderen. En vele keren terrasjes te doen.
Nu mogen we de oester cabannes niet voorbij zonder er een festijn van te maken. En ja hoor… het lukt ons deze keer opperbest! Het is samen met de plaatselijke bevolking een echt “Fruit de Mer” feest!
’s Avonds rijden we naar de stad en belanden later in Café Brasserie de la Conische bij de zee, voor een klein hapje en een slaapmutsje.
Maandag 27-06-2022 Onze allerlaatste dag aan de Océaan.
Op naar het Toeristisch Bureau in het centrum van La Rochelle. We willen het binnenland eens verkennen. Veel kunnen ze ons hier niet vertellen, we krijgen vluchtig enkele kaarten toegestopt.
We volgen een rit van de kaartroute Noordwaarts, richting Lagord, Nieul-sur-Mer tot Marsilly. Tot onze grote verwondering zien we plots de “Georges Simenon” -route…Deze schrijver had hier een verblijf enkele jaren vóór WOII en gebruikte regelmatig beschrijvingen en belevenissen van de streek in zijn romans.
Het is maandag en alles is hier potdicht….
We rijden naar de oceaan bij Pointe Saint-Clément en belanden zowaar in Port de la Pelle bij onze vriend Serge, de man kent ons natuurlijk nog van 14 dagen geleden. Het wordt een hartelijke ontvangst. Samen gaan we eten bij “Jack et Isa” een wat rommelige eetgelegenheid. We doen ons voor de allerlaatste keer tegoed aan oesters en mosselen samen met de plaatselijke bewoners van de Baai de l’Aiguillon.
Na een hartelijk afscheid van Serge, Isa en Jack. Starten we tergend traag en volgen het meanderend pad naast de kliffen naar Port du Plomb en L’Houmeau om uiteindelijk onze omzwerving te eindeigen bij Villa Andrée van de familie Chave.
Nu alles inpakken en vroeg gaan slapen….
Op dinsdag 28-06-2022 vliegen we heel vroeg van La Rochelle terug tot Charleroi met Ryanair. Op de middag zijn we goed en wel terug in Brugge.
Epiloog
Vrienden, Pol en Antoine bedankt, jullie zijn fantastische fietsmaten.
Vriend Robrecht wij hebben je ongelofelijk gemist. Je filosofische gesprekken, je droge humor, je plotse droommomenten, en je prachtige proza verslaggeving
We denken alle drie vol lof terug aan onze meer dan geslaagde tocht in dit prachtig gedeelte van Frankrijk. Het waren heerlijke maar soms te warme dagen.
Het was een aaneenschakeling van verrassende en voor ons onbekende natuurgebieden, steden, dorpen en eilanden.
Adieu Charente-Maritime en de Vendée !
Spijtig het is alweer voorbij. En toch….onze jaarlijkse langeafstand fietstocht blijft een zegen van vrijheid met een massa aan humor, plezier, inspanningen, cultuur, diepzinnige praatmomenten maar vooral een culinair festijn…
Wij wensen al onze gast-verblijven te bedanken. Maar we zullen ons verblijf, avondmaal en ontbijt bij Blandine et Christophe van “La Petite Chatelaine“ in Saint-Hilaire-de-Riez nooit vergeten.
Toch een absolute dank en waardering moeten wij zeker geven aan Sophie en Marc Chave van Villa Andrée in La Rochelle. Ze waren op en top attent en haalde en brachten onze fietsdozen op aan het vliegveld. Maar ons onmiddellijk opvangen bij de drie bijkomende dagen door de staking Ryanair waren ongelofelijk. Bedankt, duizendmaal bedankt beste Sophie en Marc.
Antoine en Pol dank voor jullie waardering en lof voor het voorbereidend werk door mij voor deze onvergetelijke tocht. Ze kunnen ons dit nooit meer afnemen.
14 Dag 14 Rochefort - La Rochelle vrijdag 24-06-2022
14 Dag 14 Rochefort - La Rochelle
vrijdag 24-06-2022
Net als enkele dagen geleden vinden wij deze Auberge een ideale slaapplaats. De Jeugdherberg een van de allerbesten welke we bezochten, zeer proper en stil. De kamer is goed te verduisteren en er is zelfs een eigen sanitair gedeelte, echte luxe, vinden we.
We hebben tijd genoeg en staan later op dan normaal. Om 9 uur stappen we naar de ontbijtzaal. Wat een overrompeling is dat hier toch? De grote eetplaats staat vol met jong volk. Na een poosje wordt het ons duidelijk. Het zijn Spaanse jeugdvoetballertjes uit Torrelavega, een stad in Cantabrië. Ze zijn hier samen met hun begeleiders en enkele ouders. Ze komen ontbijten vooraleer ze tegen de jeugdelftallen van Rochefort moeten aantreden. We hebben geduld …. na een praatje met de lokale begeleiders, weten we dat Rochefort en Torrelavega (Noordwest Spanje) zustersteden zijn. Er zijn verschillende uitwisselingen en wedstrijden tussen deze twee steden gedurende het jaar.
Zo te zien zal er niet veel overblijven voor ons, denken we. Om 10 uur zijn de luidruchtige Spaanse voetballertjes verdwenen en is de zaal voor ons alleen. De keukenverantwoordelijke had vooraf voor ons nog van alles in haar koeling bewaard. Ze maakt ook nog verse koffie, je moet ook wat geluk hebben toch! Ook al is het geen luxe, we hebben toch nog een deftig ontbijt gehad.
Normaal is het vandaag onze laatste fietsdag. Maar neen die duivelse Ryanair vliegmaatschappij heeft er anders over beslist. We moeten kost wat kost drie dagen langer blijven. Eigenlijk vinden we het nog zo erg niet, we voelen ons hier aan de Oceaan op onze plaats en het is een goede fietsomgeving. Laat ons nog maar genieten van “les fruits de mer”.
We hadden ons voorgenomen om wat meer in het binnenland te fietsen. Maar, in tegenstelling met de vooraf uitgestippelde weg, besluiten we, de kustweg te nemen. We hebben gisteren ondervonden dat, gezien we in tegengestelde richting rijden, het heel anders aanvoelt. En….tenslotte zijn we kustjongens en houden erg van de weidse zeezichten en de gezonde zeelucht!
11 uur zo laat zijn we nog nooit gestart…Het is grijs en bewolkt toch blijft het een aangename temperatuur om te fietsen en er is geen regen aangekondigd. We vertrekken op de Charente trekweg en rijden over een sluis bij de droogdokken. Nu moeten we dwars door de binnenstad om aan de andere kant terug bij de Charente te komen. Rochefort ligt midden een grote bocht van de stroom. Net voor Saint-Laurent-de-la-Preé rijden we linksaf door een Marais naar “Fort Lapointe”. We fietsen er op enige afstand voorbij, maar zien geen Fort of gebouw….enkel een grote ronde steenblokken muur op de oever. We begrijpen er niets van!
We volgen de oeverweg richting Fouras en zijn terug bij de Oceaan aan Pointe la Fumée. Hier krijgen we een gekke ingeving en rijden zonder nadenken recht naar “Les Viviers de Nadège”. Het wat rommelige visrestaurant waar we verleden zondag zo’n feestelijke middag beleefd hebben. Het is 12 uur 30 en we hebben 25km, dus tijd zat. De patron en madam kennen ons nog, het is er niet zo druk, beiden hebben tijd voor een praatje. We bestellen een fles koele witte wijn en een “Fruit de mer” als voorgerecht, nadien mosselen. De baas weet dat we Belgen zijn en vertelt ons dat hij jaarlijks heel wat landgenoten over de vloer krijgt. Hij weet dat het echte Bourgondiërs zijn en geraakt er maar niet over uitgepraat…Net als de vorige keer is het opnieuw om duimen en vingers af te likken. Wat worden we verwend….door de sympathieke eigenaars.
Met een zalig gevuld buikje vertrekken we, de patron komt nog onze beladen fietsen bekijken en blijft ons uitwuiven. We volgen de kustroute richting “Les Marais d ’Yves” . Vanaf Marouillet volgen we een spoorlijn. Bij Les Boucholeurs komen we op een ruime kustboulevard richting Châtelaillon-Plage. Hier mogen we zomaar niet voorbij rijden toch!
Op een uitnodigend terras samen met een jeugdig Canadees fietskoppel, het zijn trekkers met een eigenaardige ligtandem, genieten we samen met hen van een frisse Grimbergen. Amai, wat hebben die mensen allemaal bij….Ze weten niet waar ze zullen uitkomen op hun tocht, maar zullen de kust zover mogelijk Noordwaarts blijven volgen. De jongeling is zijn elektronica aan het bijwerken…GPS, smartphone en webcam werken op de naafdynamo van de fiets. Ik ben benieuwd hoe dat allemaal werkt…En raar maar waar, daartegenover is hij erg geïnteresseerd in mijn roadboekje en blijft er verwonderd in neuzen. Maar de jonge dame komt hem storen en kort nadien moeten we ze uitwuiven!
Net wanneer wij starten op de ruime boulevard worden wij herkend door een groepje wandelaars…..Het zijn de ouders van de Spaanse voetballertjes welke we deze morgen in de eetzaal ontmoet hebben……Onze fietsen worden intens besnuffeld, ze willen van alles weten, maar ook al vraag ik hen wat trager te spreken toch kan ik het Spaans geratel niet begrijpen.
Opvallen hoe weinig toeristen er hier maar zijn, ook al naderen we het hoogseizoen en is het bijna weekend. We menen dat deze Oceaankust helemaal niet te vergelijken is met de drukte van de Méditerranée. We pedellen rustig op het pad naast de zee tot Pointe de Chirats. Na Aytré naderen we La Rochelle. We rijden op de betonnen dijk tussen wel duizenden jachten. Welk fortuin ligt hier? Voor we in de stad komen nippen we nog een biertje, het is frisser geworden en we zetten ons, dat is lang geleden binnen.
Terwijl we ons biertje drinken beslissen we voor we naar onze overnachtingsplaats rijden eerst te gaan souperen. Ik zal Sophie telefonisch verwittigen dat wij later komen en eerst gaan eten. We rijden via de Oude Haven door « La Porte de la grosse Horloge” over een brug naar de Sint-Nicolas wijk. Place de la Fourche, een driehoekig plaatsje met groen en veel terrasjes doet ons halt houden.
La Bonne Pâte is een klein restaurant dat Frans-Italiaanse gerechten serveert. Normaal zou dat ons laatste souper moeten zijn in La Rochelle, maar allé wij gaan er het beste van maken en er eens flink tegenaan gaan.
Eerst een dubbele Ricard met enkele ambachtelijke pizza’s als voorgerecht. Dan laten we de keuze aan de patron die ons een echt eigen creatie zal klaarmaken. We genieten met volle teugen en overlopen de prachtige dagen van deze interessante tocht.
Vooraleer we de stad verlaten snoepen we nog een ijsje bij Glacier Olivier in een van de binnenstraten van de oude stad. Een half uurtje later zijn we bij de Familie Chave. Blij dat Sophie en Marc ons de drie volgende dagen laten overnachten. Wat we morgen zullen doen zien we wel….Slaapwel
13 Dag 13 La Tremblade - Rochefort donderdag 23-06-2022
13 Dag 13 La Tremblade - Rochefort
donderdag 23-06-2022
Het is vandaag niet anders dan gisteren. Wanneer we het eetzaaltje binnen komen stellen we vast dat het rommelig blijft. Ons tafeltje voor drie is gedekt met voor elk enkele sneden stokbrood en wat confituurtjes. Gelukkig heeft Pol eerst wat charcuterie en kaas gekocht in het dorp. We zullen zorgen dat we op onze fiets geen klop van de hamer krijgen. Onze Hotel-madam en haar hulpje loeren vanuit de keuken en houden zich afzijdig. Wanneer we onvermijdelijk wat koffie en brood bijvragen stuurt madam het dienstertje. Met enige vertraging komt er toch iets meer. Bij het afrekenen maken we enkele terechte opmerkingen, maar het kan de bazin niet schelen, ze heeft er geen oren naar…Maar op de foto met ons, dat wil ze onmiddellijk wel. Dat vindt ze plots wel een uitstekend idee… met veel plezier zelfs!
We beladen onze stalen rossen en iets na 9 uur zijn we klaar om La Tremblade te verlaten. We rijden richting Ronce-les-Bains, voorbij La Bergerie naar de brug over La Seudre. Vanop de brug hebben we zicht op “La Cabanne Ostréicole So-What” waar we twee dagen geleden een prachtmiddag beleefden.
Na de gevaarlijke fiets-passage over de Seudre-brug rijden we rechtsaf naar Marennes. Een oud grijs vissersdorp met een erg grote kerk. Door een moerasgebied komen we in Hiers-Brouage en enkele kilometer verder in Brouage. Toen we twee dagen geleden door het dorp reden was bijna alles gesloten. Nu is het er een totaal andere belevenis. Alle winkeltjes en terrasjes zijn open en staan vol kleurige parasols en bankjes om de toeristen te lokken. We dokkeren straat in straat uit voorbij pleintjes en een kerkje tot plots Antoine een lekke band achteraan vaststelt. Onder toezicht van de plaatselijke kruidenier, met wat humoristische praat is alles vlug opgelost. Hoog tijd om de kater door te spoelen menen we met een frisse pint op een veelkleurig terras…
.
Na een leuke babbel met de bazin mogen we haar binnentuin, gelagzaal en keuken bewonderen. Ze is erg gefocust op oude zeilboten. Ze heeft wel 30 prachtige miniaturen staan. Madam geraakt maar niet uitgepraat, gelukkig komen er nieuwe cliënten en kunnen wij ervan onder muizen…. Wanneer we het versterkte dorp verlaten weten we nog steeds niet waarom dit dorp deel uitmaakt van de zogenaamde “Plus Beaux Villages de France”, de vereniging van de allermooiste plaatsjes in heel Frankrijk. Wij vinden het een curieus plaatsje, maar daarom zeker niet mooi, misschien hanteren ze bij het kiezen andere normen…wie zijn wij???
We verlaten het versterkte dorp en rijden wel 15 km lang door les Marais de Moëze. Het is een moerasgebied met grachten en beken. We staan enkele keren stil om de zwanen families te bewonderen, ze zijn het warempel gewoon zelfs heel dicht bij de weg. Verder zien we nog veel watervogels, hier is blijkbaar eten genoeg voor hen.
Hier en daar zijn er delen drooggelegd en staat er graan. Na Saint-Froult zien we in de verte de Océan. Het wordt wat grijs en over zee mistig, het is ook minder warm. Bij Piedemont komen we op het kustpad tot aan Baie de Barques. Hier staan uitzonderlijk veel Carrelets, we lezen dat we ons op “la Route des Carrelets” bevinden. De kleine vissershutten op palen zijn maritiem erfgoed voor de streek tussen de mondingen van de Gironde en de Loire.
We fietsen nog wat door en komen aan het uiterste punt van het schiereiland bij de “Passe aux Bœufs”. Het is vloed we kunnen niet naar “Ile Madame”. We vinden het zonde en hadden graag naar dit kleine natuur eilandje gereden. Bij eb is er een natuurlijke doorgang van zand en kiezels die droog komt, zo kan je op het eiland geraken.
Het is bijna 13 uur 30 en we krijgen honger en dorst. En jaja Antoine heeft iets gezien bij een klein strandje met zicht op zee is er een volkscafé open. Het gaat er gezellig aan toe. Een ploeg vissers hebben iets te vieren, de arme ober moet hen bedaren. Wat een geluk, de patroon zal ons bij grote uitzonderlijk, gezien hij toch niet kan sluiten, voor ons mosselen met friet klaarmaken. Wanneer de vissersbende bediend is worden ze wat kalmer...Wat een toestand, in volle namiddag hebben er enkelen al veel te veel op...
Met honger smaakt alles zegt een spreekwoord…met deze gedachte verlaten we de maar al te zotte toestand. Toch zijn we nog niet weg uit het dorp, iets verder zitten twee oudjes in een rolstoel in hun poortopening te genieten van zicht op zee. We trakteren hen op een babbel, zelden zo’n gelukkig en dankbaar stel meegemaakt. We worden bedankt om hen een ¼ uur gezelschap te houden en wat te luisteren. Allé dat was onze “Goede Daad” voor vandaag……een bende oude scouts! Bij “Fort Lupin” zijn we terug bij La Charente. In Soubise hadden we gedacht een veer te vinden om op de andere oever te geraken. Maar neen we moeten nog 5 km verder tot aan de Pont Transbordeur.
Samen met een groep senioren is het wachten om op het plateau van de Transbordeur te geraken. Het is een bende curieuseneuzen…ze blijven maar nieuwgierig naar wat wij hier uitspoken. Eerst is het naar onze afkomst raden. Wanneer we uiteindelijk vertellen dat wij Vlamingen zijn en een soort Nederlands spreken, zijn er enkelen die Brussel en België weten liggen. De groep senioren is afkomstig van het eiland Ile de Ré, het is voor hen jaren geleden dat ze gebruik maakten van de zweefbrug. Een oudje vertelt dat het geleden is van in de tijd met paard en kar. Wij geven toe dat Ile de Ré het allermooiste eiland van de Atlantische kust is. Tot spijt van Antoine worden we net niet gekust door de dames. Wat maken we toch allemaal mee….
3 km verder zijn we aan onze overnachtingsplaats, de ontvangst is hartelijk de juffrouw kent ons nog en we kunnen onmiddellijk onze kamer betrekken. Na onze gebruikelijke douchebeurt beslissen we naar de binnenstad te fietsen. We kennen een beetje Rochefort en na een deugddoende aperitiefpauze krijgen we trek in een vleesmenu. Onze terrasburen verwijzen ons naar restaurant “la Boucherie”. Het wordt een flink stuk “Viande Grillée” met een lekker wijntje.
Na nog een slaapmutsje keren we voldaan van onze prachtige fietsdag terug naar onze overnachtingsplaats. Slaapwel mannen!
12 Dag 12 Rondje La Tremblade - Phare de la Coubre woensdag 22-06-2022
12 Dag 12 Rondje La Tremblade - Phare de la Coubre woensdag 22-06-2022
Wanneer we de wat rommelige eetplaats binnen stappen wordt het ons al duidelijk. De tafeltjes van de eerdere eters geraken niet opgeruimd. In een hoekje is er een tafeltje voor drie gedekt. Meer dan een “Petit déjeuner à la Française” zal het hier niet zijn vrezen we…Na wat geduld komt er een hulpje koffie brengen in een veel te klein kannetje en wanneer Antoine melk vraagt duurt het een eeuwigheid eer dat komt. Madam vliegt vlug voorbij, we vragen wat brood en koffie bij, zou ze het wel gehoord hebben? Het hulpje brengt nog wat koffie, maar het brood is op….Voor de eerste maal in jaren worden we herinnerd aan hoe het in het verleden in la douche France bij het ontbijt, er aan toe ging.
We hebben tijd zat eer we vertrekken, we plannen een bezoek aan het “Office de Tourisme La Tremblade”. Wat een geluk, we worden ontvangen door een dame in het Nederlands. We zijn verwonderd en vlug geeft zij toe dat ze hier 25 jaar geleden beland is via….even raden….de liefde! De vriendelijk Hollandse geeft ons de raad naar La Palmyre te rijden door de bossen, een bezoek te brengen aan Royan en nadien de vuurtoren te bezichtigen, ze schat de rit op 70km. Nadat we ons voorzien hebben van drank en fruit zoeken we de opgegeven fietsroute. In Avert moeten we rechtsaf bij Rue du Moulin Brulé, gelukkig was dit goed te onthouden…..Na enkele kilometers zijn we in Les Mathes het landbouwgebied verandert in een duindennen landschap. We rijden voorbij grote campings en vakantiehuizen.
Wat een geluk dat we hier in juni zijn, buiten de schoolvakanties. Met al die campings, speeltuinen en zwembaden zal dat hier een overrompeling zijn binnen enkele weken. Na 15km zijn we in La Palmyre, hier is het veel drukker, we zien veel, mensen met onze leeftijd, boodschappen doen en …..ook wel een terrasje meepikken. We volgen hun voorbeeld en aan de Oceaan is het eerste zonneterrasje bij het plezierhaventje voor ons….’t Wordt een frisse Grimbergen.
La Palmyre is wel een bruisende badplaats met veel activiteiten. We rijden voorbij pretparken en een dierentuin. Iets verder komen we voor 15 kilometers langs enorme zandstranden. Toch lijkt het een wat verwilderde kust. Gelukkig zijn er deftige fietspaden met weidse zeezichten.
Vanaf Saint-Palais-sur-Mer komen we terug in de bewoonde wereld, met veel witte gebouwen. Het lijkt allemaal architectuur uit de jaren 70 à 80 van de vorige eeuw. De kleine baaien zijn rondom het water goed volgebouwd. We blijven de kustlijn volgen tot Royan, af en toe moeten we wandelweggetjes gebruiken maar het lukt wonderwel. Royan heeft in de 2° wereldoorlog zware bombardementen moeten verwerken….De stad heeft er in de jaren 50 voor gekozen om voor de heropbouw een totale nieuwe modernistische architectuur en urbanisatie toe te passen. Als bouwkundige en liefhebber van het modernisme, ben ik natuurlijk benieuwd wat ze ervan gemaakt hebben. Vanaf de veerhaven rijden we langs een halfronde boogboulevard nu loodrecht de nieuwe stad binnen, met pal voor ons de beroemde markthall. Wat een opvallend bouwwerk het lijkt wel een omgekeerde schelp. Een gedurfde creatie in ieder geval. Van dicht bij is het nog indrukwekkender, alles in spierwit gewapend beton. Een gebouw zonder kolommen telkens steunen de onderste stukken van de bogen op de bodem. De beton is slechts 10cm dik, ik vermoed dat ze in deze zouterige zee omgeving roestvrijstaal wapening moeten gebruikt hebben. Er zijn geen roestvlekken te bespeuren!
We stallen onze fietsen en willen absoluut binnen wandelen. De dagelijkse markt loopt op zijn einde, er is niet veel volk meer. Ik profiteer ervan om de booggewelven te bewonderen en sta perplex van het resultaat. De lichtspeling in de boogkoepel maakt het nog spectaculairder binnen dan buiten….We kunnen het echt niet laten en kopen “Bulots Cuit”. In ’t West-Vlaams “warme wulloks”. Op het terras van “Bar du Marché” waar we telaat zijn om te dineren, eten we de lekkere beestjes op met brood en witte wijn.
Ons volgend bezoek is de kerk van Onze Lieve Vrouw van Royan. Het zou doodzonde zijn dit absoluut modern kunstwerk niet intens te bewonderen…Het gebouw is 50m bij 25m en 35m hoog, de toren is 60m. De steunberen zijn V vormig. Alles is uitgevoerd in ruwplanken beton.
Bij de inkom van deze betonnen kathedraal lezen we enkele weetjes. Royan is platgebombardeerd op 5 januari 1945 en in 1958 het bouwwerk ingehuldigd na 3 jaar bouwen. Er kunnen 2000 mensen binnen, op een hoogte van 3m is er een tribune met een koorrondgang. De verlichting gebeurt door ruitvormige loodglasramen. Het zadeldak bestaat uit voorgespannenbeton van slechts 8cm dik…We staan perplex na ons uitgebreid en langdurig bezoek…
Het is 15h eer we Royan verlaten en terugfietsen naar de Océan bij Pontaillac-Plage. Aan de baai snoepen we een pannenkoek met ijs en koffie op een van zeldzaam geopende terrassen. Vanaf hier is het 20km flink doortrappen tot bij “Phare de la Coubre”.
De vuurtoren is geclassificeerd als een historisch monument en is het de hoogste vuurtoren aan de kust van de Charente. Er zijn 300 treden nodig om boven te geraken. In het naast gelegen gebouw een echt museum, is de geschiedenis van de vuurtoren te lezen.
Als we wegrijden van de vuurtoren hebben we al 58km. Nu moeten we door het bosmassief van La Coubre. Het is het grootste bosgebied van de Charente-Maritime. Met zeedennen en steeneik houdt dit bos de opmars van het zand tegen. Er zouden veel edelherten, reeën en wilde zwijnen rondlopen. 10km lang rijden we op een breed fietspad voorbij La Bouverie. Er staan slechts enkele huizen waar je tot bij het strand kunt geraken. Overal wordt er gewaarschuwd, het is heel gevaarlijk om hier in zee te zwemmen er zijn te grote golven, lezen we op pancarten.
Na Ronce-les-Bains buigen we af naar La Tremblade en na 78km zijn we aan Hotel Le Phoebus. Doodmoe houden we een platte rustpauze na een flinke douche. Plots krijgt Pol melding dat Ryanair onze terugvlucht van volgende zaterdag annuleert wegens een staking op Charleroi. We zijn een beetje uit ons lood geslagen. De volgende vlucht vanop La Rochelle is volgende dinsdag maar we slagen er helemaal niet in om over te boeken…. Ik tracht onze B&B Madam Sophie van “Villa Andrée” in La Rochelle te bereiken om er de drie dagen te kunnen overnachten. Oef het kan, laat ze mij onmiddellijk weten. Na een poos besluiten we opnieuw te boeken bij Ryanair en dat komt ook voor elkaar. Toch een beetje geluk!
Het wordt laat en we besluiten met onze fiets een eetgelegenheid te zoeken langs het “Chenal de la Grève”. Onze Hotel-Madam geeft enkele namen van Cabannes. Toch wordt het een miskleun…We worden buiten gekeken door een arrogante restauranthouder. Uiteindelijk souperen we in het restaurant “Gaby”. Met een aangename bediening door een Senegalese schone. Een menu met vissoep, een kabeljauwstoofpotje en een ijsdesert, ‘t was perfect. Het is al een eindje donker eer we moe maar voldaan in onze bedjes belanden…
11 Dag 11 Saint-Georges d’Oléron - La Tremblade dinsdag 21-06-2022
11 Dag 11 Saint-Georges d’Oléron - La Tremblade
dinsdag 21-06-2022
Hier is het toch wel heel rustig …..Na ons ochtendritueel, kijken we uit naar het ontbijt. Onze B&B madam biedt ons een plaats aan in het eetzaaltje. Wanneer wij haar voorstellen in de tuin te ontbijten is ze onmiddellijk akkoord. We helpen stoeltjes en tafel dekken en krijgen een plaatsje in de zon.
De patron brengt voor elk een plateau met brood en confituur. Ook hier blijkt het net iets meer dan “Petit déjeuner à la Française” vele Fransen vinden dit nochtans copieus. Toch moeten wij, als goede eters, van alles bijvragen en jawel het is helemaal geen probleem. Het is kalm en de uitbaters zijn joviaal en komen een praatje slaan, toch wel ietsjes meer afstandelijk dan wat we gewoon zijn….
Om 9h zijn we vertrekkend klaar, nog een foto en daar gaan we dan. We krijgen nog wat uitleg hoe we Saint-Georges gemakkelijk uit geraken….salut les amis! We fietsen naar de westkust van het eiland tussen de lage witte huisjes, door steegjes waar stokrozen voor wat kleur zorgen Voor we aan de kust komen moeten we door een moerasgebied met vele waterplassen. Ook hier hebben de watervogels het goed, ze zijn druk aan het foerageren in de ondiepe slikken. We zien meeuwen, steltlopertjes en zilverreigers.
We dachten dichter bij de oceaan te kunnen rijden, maar neen om bij de zee te geraken zijn het telkens doodlopende weggetjes. We proberen enkele keren en moeten telkens rechtsomkeer maken. Na 15km zijn we in La Cotinière een dorp met een vissershaven, er heerst een wat grotere drukte. Er zijn viskramen en enkele winkeltjes. We besluiten een terrasje te doen, uitzonderlijk bestellen we, raar maar waar koffie! Allé hoe kan dat nu !!!
Na onze koffiepauze komen we in La Remigeasse, nu is het wel dicht bij het strand rijden tot we in Le Riveau moeten afbuigen naar Ors om bij de brug te komen. Vanaf het eerste rond punt na het viaduct zijn we de drukte beu….We wagen ons langs een toch wel erg slecht baantjes, naar Plage de Marennes.
Vanaf hier is het afgelopen met rustige weggetjes, we moeten het fietspad langs de D728 nemen om over “Pont de la Seudre” te geraken….Opnieuw wordt het heel gevaarlijk op dit kunstwerk van 1000m lang. Ook hier is een uiterst smal fietspad onmiddellijk naast het te snel voorbijrazende auto’s maar vooral vrachtwagens. Olala het is flink klimmen, gelukkig is er bijna geen wind anders zou dat een ware beproeving zijn met al die verkeersgekken naast ons.
Als we op de andere oever zijn, weten we dat er beneden aan de boorden van La Seudre een oesterkwekerij is. We stuiven langs een zandweggetje onder de brug door naar de Cabane van “So-What”. We worden met veel enthousiasme ontvangen door de oesterkweker Yann op zijn buiten terras aan zijn houten hut. We vleien ons direct op de terrasinrichting, met een fenomenaal uitzicht op de Seudre en de brug. Op de andere oever is de haven van Cayenne de Marennes. Voortdurend varen er, aan grote snelheid, platte oesterboten voorbij Yann wuift naar al zijn collega’s.
Wat een droomplek. Hier word je wel 100 jaar. We hebben grote dorst en vooral goesting naar al het lekkers uit de zee. Madam Charlotte brengt ons onmiddellijk een fles koele witte wijn…santé!
Ik had het mijn maatjes beloofd en bestel onmiddellijk 12 oesters voor elk, als cadeau. Dank omdat ze mij altijd willen vergezellen….op onze jaarlijkse tochten.
Soms maak ik het hen toch niet gemakkelijk. Het is een jaarlijkse traditie, het maakt iedereen blij! We kunnen Yann overhalen om voor ons mosselen klaar te maken, gekookt op een stuk hout onder gloeiend brandende dennennaalden…: ” L'éclade de moules”. Heerlijk met brood en gezouten boter!
Het is hier een plaats om nooit te vergeten, met echt uiterst charmante uitbaters. Als je in de omgeving van de Charente-Maritime en La Seudre komt is dit een aanrader en een bezoek mag je zeker nooit overslaan !!! Bedankt Charlotte en Yann tot ziens misschien.
We blijven maar treuzelen, na een kort overleg besluiten we rechtstreeks naar La Tremblade te fietsen. We zullen morgen la Domaine de la Coubre wel verkennen. Meer dan 6 à 7km kan het niet meer zijn hopen we. Met lome benen en een dikke buik geraken we weg uit dit aardsparadijs. We volgen de monding van de Seudre langs baaien en inhammen waar we telkens rond moeten. De Seudre is een zeer korte stroom van slechts 67km daarmee een van de kortste van Frankrijk. Op beide oevers zijn er de laatste 20km overal laag liggende onderwater lopende moerassen en ingedijkte bassins.
Na enkele kilometers staan we plots voor een kanaal waar platte oesterbootjes rommelig in het slib liggen. Deze vaargeul is een blijvend schouwspel met een decor dat bij elk moment van het getij verandert. We zien de waterstroompjes door de modder klieven en meanderen van de ene naar de andere oever…..Wat een wanordelijke boel met stapels roestige netten en visserstuigen tussen tractoren, boten en veel modder. Toch vinden we het pittoresk en charmant …..
We krijgen grote dorst van al dat gedoe. Voor we naar het hotel rijden willen we enkele flessen water kopen in een winkel en nog een terrasje doen. In het centrum dicht bij de kerk is het prijs bij Bar de la Liberté bemachtigen we een tafeltje. We zijn verwonderd hoe druk het hier wel is. Lang blijven we niet, de voorbijrazende stinkende auto’s maken een eind aan het luieren onder de luifel.
We hebben slechts 48km wanneer we plots voor “Hotel de Phoebus” staan. We weten echt niet goed wat we er nu van moeten denken… Is dit een winkel, een crêperie of een hotel? Geen probleem onze joviale gastvrouw komt ons met veel enthousiasme begroeten…..Antoine is direct in opperbeste stemming wanneer madam Soizie of is het Françoise? Ons binnenroept. We mogen onze fietsen tegen de toog in de entrée plaatsen en krijgen onmiddellijk de sleutel van een drie personen kamer op de eerste verdieping. Jullie vinden het wel, lacht ze. Geen tralala hier, doe maar zoals je thuis bent….en weg is ze!
We zijn verwonderd, toch hebben we een ruime kamer met badkamer, het is wat rommelig maar we zijn vermoeid en na onze wasbeurt is het platte rust….
Tot onze grote verbazing hebben we deugd gehad van onze korte slaapbeurt! Het is laat eer we gaan souperen. Françoise geeft ons de raad naar een van de cabanes langs “Chenal de la Grève” te wandelen. Het zal jullie eetlust aanwakkeren meent ze….We slenteren langs het modderige kanaal tot bij een van de op staken gebouwde terrassen boven het water op de oever.
Grote honger hebben we niet. Na een aperitiefje bestellen we vissoep met daarna een gebakken visje. Helemaal niets verrukkelijks…..In tegenstelling met deze middag is het een teleurstelling! We besluiten snel terug te keren naar ons overnachting adres. Iedereen heeft slaap blijkbaar na enkele minuten is het muisstil…Slaapwel!
Net als gisteren was het ook hier muisstil. Een voor één maken we gebruik van het sanitair en vullen onze fietszakken. Om 8 uur 30 is het ontbijten in een bijgebouw. Ook hier is het een “Petit Déjeuner à la Française”. We zijn blijkbaar verwend geweest de vorige dagen in de B&B’s. We moeten geen haast hebben, gisteren was te lezen bij le Pont Transbordeur, dat er elke maandag technische controle is, dit duurt tot 10 uur.
De zon is van de partij het belooft opnieuw een prachtdag te worden. Na nog een lange babbel met de verantwoordelijke, vertrekken we langs het water.
Vlak bij de monding van de Charente ten zuiden van Rochefort, wordt de stroom overbrugd door de transportbrug van Rochefort-Martrou. Er staan al heel wat fietsers en wandelaar te wachten. De controle blijft maar duren. We hadden het kunnen weten, de zuiderse mentaliteit is hier ook bekend!
Ondertussen kunnen we enkele zaken lezen op de pancarten. Het is de enige nog bestaande en werkende brug van dit type in Frankrijk. De brug, waarvan de afbraak gepland was, werd ondertussen beschermd als monument, en na een recente restauratie terug in werking gesteld in 2020. Enkel voor voetgangers en tweewielers. Lengte van de brug: 175m, afmeting gondel: 14m x 11,5m de pylonen zijn 66m hoog. De gondel waar wel 100 personen op kunnen, is opgehangen aan kabels en pendelt over de stroom heen en weer, zodat de vrije doorvaart voor zeeschepen op weg naar de haven van Rochefort gevrijwaard blijft. Het duurt ongeveer 5 minuten eer we aan de overkant zijn. Auto’s mogen gelukkig niet mee….
Na een groenzone op de linkeroever van de Charente verlaten we de stroom in Soubise. De kaarsrechte weg van wel 10km loopt door een vlak en verlaten landschap. Enkel in Moëze staan er enkele vervallen grijze huizen rond een veel te grootte kerk. Na dit eindeloos moerasgebied naderen we de vestingen van Brouage. Het is een dorpje waarrond muurversterkingen zijn gebouwd in de tijd van Richelieu met de godsdienstoorlogen tussen Hugonoten en Katholieken.
De citadel zelf omvat een vierkant van vierhonderd bij vierhonderd meter. De wallen zijn niet heel hoog maar met zeven bastions versterkt en kleine torentjes. Men kan op die muren wandelen, het lijkt wel alsof de tijd hier heeft stilgestaan.
De Fransen hebben dit dorp opgenomen in de lijst van zogenaamde “Les Plus Beaux Villages de France”. Wij vermoeden dat dit een Chauvinistische vergissing is! We hebben al mooiere dorpen doorkruist.
We krijgen dorst van al die grijze stenen. Gelukkig is er toch één terrasje open waar we een verfrissing kunnen nuttigen terwijl Antoine zijn gebruikelijk kerkbezoek doet.
We blijven maar door het desolate moerasgebied fietsen en na 27km zien we in Bourcefranc-le-Chapus eindelijk recht voor ons het viaduct d’Oléron. Maar het is een moeilijke zaak om aan het viaduct te geraken, we moeten een drukke hoofdbaan volgen…..een gevaarlijke toestand voor fietsers op een smalle boord langs de autostrook. We volgen de weg met langs beide zijden water, het lijkt wel een smalle landengte. Er zijn enkele oester cabannes maar de maandag is sluitingsdag. Wanneer we toch eentje open vinden, hebben ze het te druk, na een 20-tal minuten zijn we nog steeds door de diensters genegeerd, we zijn uiteindelijk verplicht om op te stappen zonder eten en zelfs zonder drank…..
We stuiven door tot aan het viaduct, gelukkig is er hier een smal afzonderlijk fietspad van 1m waar we, min of meer veilig, 3km dwars door zee rijden. We fietsen zo’n 15m boven het water dit om de doorvaart te kunnen verzekeren. Toch blijven er beneden twee aanlegsteigers van de oude veerboten zichtbaar. De vroegere verbinding tussen het eiland en het vasteland. Ze bestaan nog maar er is geen toegang voor het publiek.
Net wanneer we op het eiland komen vinden we op de eerste parking een bakkerij. Honger en dorst doet ons onmiddellijk stoppen. Op hun buitenterras eten we een lekker vers belegd broodje met koffie. We dachten dat l’Ile d’Oléron een fietseiland zou zijn! Maar neen, hier bij het viaduct zeker niet, de “Cycles à Vélo d’Oléron” bevinden zich verder noordelijke op het eiland, stellen we later vast.
In Dolus-d’Oléron houden we een rustpauze op het kleine terras van “Mer & Dune” een winkeltje waar ook ijsjes en drank te koop zijn. We moeten nog een 20km verder lang blijven we niet treuzelen.
Wanneer ik na enkele rode lichten en ronde punten achter mij kijk zie ik heel in de verte fietsers naderen. Ik wacht en stel vast dat het helemaal niet mijn vrienden Antoine en Pol zijn, maar twee andere trekkers. Mijn slecht zicht begint mij te hinderen. Ik blijf enkele minuten wachten maar tevergeefs. Ik maak rechtsomkeer, doch Antoine en Pol zijn nergens te bespeuren…Zij hebben ergens een wegwijzer met “Saint-Georges” gevolgd en doorgefietst naar onze overnachtingsplaats. Een uurtje later kom ik er ook aan, na het volgen van de uitgestippelde route en enkele onnodige omwegen waarbij ik hen niet heb teruggevonden.
We krijgen van de uitbaters onmiddellijk een driepersoonskamer naast hun bureeltje. Na een poosje worden we uitgenodigd iets te drinken in de tuin. Madam wil ons uitvoerig uitleggen wat we op het eiland allemaal kunnen beleven. Wij maken haar duidelijk dat we slechts één dag blijven. Toch is ze heel fier op alles wat hier te beleven valt. Zo onthouden we dat men op Oléron zich erg bekommerd om de natuur de rust en de zuivere lucht. Men zou ook het fietstourisme erg promoten…
Ik leg haar uit hoe men in Vlaanderen en Nederland met Fietsknooppunten werkt…..ai ai ze begrijpt er, als niet fietser, helemaal niets van. Hoe is het mogelijk dat een kleine Belg les wil geven aan een Fransman! Zien we haar denken…
Waar kunnen we souperen ??? Madam weet er ook geen raad mee….het is maandag en alles is dicht in het dorp, ze vermoed echter dat we wel iets zullen open vinden aan het haventje van “Port du Douhet” bij La Grée-les-Bains.
Heel dicht bij zee vinden we na zo’n 5km verder na enkele kronkels op rommelige wegen het plezierhaventje. Hier op het plein zijn alle eethuizen dicht. Net wanneer we rechtsomkeer willen maken zien we aan de andere kant van het kanaaltje bij een sluisje een terras waar enkele mensen zitten.
Vliegensvlug krijgen we een tafeltje in de “Crêperie-bar-disco Les Ecluses”. We bestellen een fles frisse witte wijn met pannekoeken gevuld met salade en vlees. Niets speciaal, maar we hebben toch iets gegeten. Na nog een flesje en een ijsje willen we terug naar onze overnachtingsplaats.
09 Dag 9 La Rochelle - Rochefort zondag 19-06-2022
09 Dag 9 La Rochelle - Rochefort
zondag 19-06-2022
Absolute stilte….We moeten wel heel vermoeid geweest zijn. Het is bijna 8uur eer we uit de veren zijn, tot onze grote verwondering is de zon er niet. Het is frisser dan bij de vorige ochtenden! Prima, menen we, om onze tweede week te starten. We hadden meer volk verwacht in de refter. Ja… hier moet je tevreden zijn met een “Petit Déjeuner à la Française” zo te zien.
Bedjes opruimen, fietsen beladen en weg zijn wij langs de Océan. Zalig koel, we schatten dat het net 20°C is, wat een verschil met gisteren….Ook al is het zondag we zijn echt verwonderd dat het op het kustfietspad zo kalm is. Nu en dan kruisen we enkele joggers en groepjes wielertoeristen.
Na 10km zijn we bij “Pointe de Chay Angoulins”, een diep in zee lopende landengte met kalksteen kliffen. Een zeldzaam natuurgebied, de zee ligt wel 10 à 12meter dieper, wat een gevaarlijke toestand. We begrijpen niet dat dit gebied zomaar vrij toegankelijk is!
We rijden dicht bij de oever waar er heel wat Carrelets de pêche zijn. Waar vissers met een vierkant net aan een katrol vanop een houten stelling-ponton een eindje in zee vissen. Spijtig zijn de toegangen afgesloten, we hadden graag eens van dichtbij het vissen meegemaakt.
Na 20km zijn we in Les Boucholeurs. Het is zalig om de gehele tijd de aangename zeelucht op te snuiven. Het is een dorpje van vissers en oesterkwekers. Het staat hier vol met roestige tractoren, platte schuiten en stapels oesterzaknetten. Na het zien van al dat rare gedoe, krijgen we goesting naar al dat lekkers uit zee.
Na Les Marais d ‘Yves komen we aan “Pointe de la Fumée” een smalle landengte slechts +/- 150m breed en 2km in de oceaan. Er is vanaf de parking op het uiterste puntje een overtocht verbinding naar het eilandje Aix. Dit eilandje ligt +/-6km in zee. We stoppen aan “Les Viviers de Nadège” het ziet er wat rommelig uit maar het kan ons niet deren. We worden met veel enthousiasme ontvangen door de patron zelf. Hij is in volle ornaat, lederen schort en schippers pet, oesters aan het openen. Hoe krijgt hij het voor elkaar aan die snelheid! We staan er vol bewondering bij en krijgen er goesting naar…Madam wijst ons een tafeltje en we bestellen, wat denkt je wel, oesters, mosselen en wijn. Het zit vol met luidruchtige plaatselijke mensen iedereen kent iedereen en we zijn onmiddellijk hun vrienden. Ze verzekeren ons, dat we op de beste plaats beland zijn, waar ze met liefde en passie de sappige zeevruchten klaarmaken. En ja ze hebben groot gelijk het is een absoluut uniek adres…een aanrader. Wat was dat genieten zeg…. tussen al dat rumoer!
We vervolgen onze rit langs de kust, we komen voorbij het “Fort de Fouras”, een van de vele Vauban-forten. Het indrukwekkend gebouw ligt strategische aan de monding van de Charente. Vanaf hier zien we duidelijk Ile Madame, Ile d'Aix en Fort Boyard.
We blijven op de rechteroever van de Charente. Na Saint-Laurent-de-la-Pré komen we in een lagune gebied, met grachten en plassen. Les Marais du Vergeroux is een natuurgebied we zien hier en daar reigers en ooievaars met hun jongen.
Na enkele lange bochten komen we door een bosgebied aan de fameuze “Transbordeur Martrou”. Morgen moeten we dit kunstwerk gebruiken om aan de andere kant van de Charente te geraken.
Maar nu hebben we grote dorst, het is ondertussen opnieuw wel 28° en de zon is opnieuw van de partij. We stoppen bij het terras van “La Guinguette” naast de zweefbrug. Het onbekend plaatselijk biertje doet deugd. We hebben duidelijk rust nodig na 65km, op naar onze overnachtingsplaats. Enkele minuten later zijn we er, we krijgen een vier persoons kamer met stapelbedjes. Alles is hier heel proper en prima onderhouden. Na een deugddoende douche houden we één uurtje platte rust vóór we de stad intrekken om te souperen.
Een wat langere rustpauze heeft ons deugd gedaan. Het is wel 3km naar het centrum, dus nemen we de fiets. Rochefort ligt in een lus van de Charente op de rechteroever. Het is een wat oud uitziende en wat verwaarloosde stad met een maritiem en militair verleden. Hier en daar staan er grote gebouwen en er zijn poorten en hoge muren, toch vinden we het niet spectaculair. Op de markt drinken we een biertje op een van de vele toeristische terrassen. Toeval, naast ons zit een Nederlands senioren koppel. Ze zijn benieuwd wat wij hier wel uitspoken….Na een poosje weten we dat ze uit Kampen afkomstig zijn. We vertellen hen dat wij daar verleden jaar doorgereden zijn op onze grote tocht. Ze zijn echt heel verwonderd wanneer ik daarover vertel en laten blijken dat er veel Nederlanders minder hun land kennen zoals wij……”Santé mes amis”! Ai…. hierop reageren ze helemaal niet ze verstaan werkelijk geen woord Frans….zij gebruiken hier Engels, wat spijtig toch.
Na onze aperitief pauze op de markt, zoeken we een visrestaurant aan de haven. De drukte op het terras van restaurant “Cap Nell” staat ons aan en we krijgen een mooi plaatsje. Wat een manjefiek uitzicht op de jachthaven en de Corderie-Royal-site…..
We bestellen een vismenu en die is heerlijk. We genieten van oesters en verse vis met aangepaste groeten en een wit wijntje.
Met een dik buikje fietsen we terug langs de Charente naar onze overnachtingsplaats. Het wordt al wat donker. We zullen niet lang wakker blijven…
08 Dag 8 St-Vincent-sur-Jard - La Rochelle zaterdag 18-06-2022
08 Dag 8 St-Vincent-sur-Jard - La Rochelle
zaterdag 18-06-2022
Lang slapen zit er niet in vandaag. De zon piept al een tijdje door de rolluikspleten. Wanneer we de weersberichten bekijken beginnen we al te zweten…..Ze voorspellen wel 35°C met een stralende zon. Dat beloofd en nu juist wanneer we onze langste rit van de tocht krijgen. Geen geklaag, opstaan, ontbijten en vertrekken mannen!
Onze hotelpatron heeft het druk in de grote eetzaal, toch worden we vlug bediend. Er kan zelfs een gezellig praatje vanaf met hem. Ook hier zijn ze benieuwd wat we vandaag zullen ondernemen. Neem maar veel drank mee, komt madam ons bezorgd verwittigen. Het ontbijt is wel niet zoals gisteren, maar er is meer dan het vroeger geserveerde “petit déjeuner”…..hier weten ze dat fietsers een flink ontbijt nodig hebben.
Fietsen beladen en wegwezen, zo denken we! Maar ai, mijn fiets staat achteraan lek.
We zoeken een rustig schaduwrijk plaatsje en herstellen……We vinden met moeite het gaatje, er is een emmer water nodig om het op te sporen. Toch geraken we omstreeks 9h45 weg uit Saint-Vincent-sur-Jard.
Na nog een korte stop bij de Océan, duiken we voor een 10-tal kilometer de bossen in. Hier tussen de vele campings is het nog koel. We vorderen goed en aan Plages les Conches, komen we opnieuw dicht bij de zee. Het blijft, gelukkig maar, tot La Tranche-sur-Mer afwisselend in en naast duinbossen met schaduw. Toch is het zweten bij de korte heuveltjes. Het voortduren kort na elkaar op en neer fietsen door de duinen eisen hun tol…..
In La Faute-sur-Mer hebben we 30km en wanneer we hier over de brug van Le Lay rijden, weten we dat er nadien geen dorpen meer komen waar we kunnen middagmalen. Er zijn enkele viswinkeltjes maar nergens kunnen we tafelen. Antoine heeft echter juist na de brug een restaurant opgemerkt. In O-Patio stappen we binnen, drogen ons zweet en bestellen een frisse pint en een visslaatje met frietjes.
Na l’Aiguillon-sur-Mer, we weten het maar al te best, door onze heenreis op dag 3, dat we minstens 25km door een verlaten en desolaat landschap moeten. We fietsen rond l’Ance de Aiguillon naar de brug over la Sèvre Noirtaise. Het is zweten en zonder ophouden drinken . Maar ’t is geen oplossing, onze bidons zijn ondertussen bijna aan de kook en leeg. St-Michel en l’Herm met enkele huizen, is precies een verlaten dorp, toch kunnen we frisdrank kopen in een winkeltje. Dat doet deugd…voor we onze weg vervolgen op la route cyclable Vélodyssée. Die gaat door “le Marais Poitevin”. Maar de begroeiing is bruin en dor, alles staat er totaal uitgedroogd bij. Nergens is er schaduw, er zijn geen bomen of struiken te bespeuren…..en dit nu al een hele poos. Wanneer ik achter mij kijk, zie ik mijn maatjes afzien, doorbijten jongens!
Bij het sluisje van “Canal de Luçon” stoppen we en houden een platterust pauze in een graspleintje met enkele zeldzame struiken. Na een klein uurtje vertrekken we opnieuw. 8km verder zijn we aan de brug over “la Sèvre de Noirtaise” en enkele minuten later in het dorp Bourg-Chapon. “Au Bon Accueil” is het eerste café welke we tegenkomen, we ploffen ons neer, dood van de dorst. We zijn niet de enigen, ook binnen zitten er enkele fietsers die in tegengestelde richting moeten…..Veel succes jongens, gelukkig nemen ze enkele flessen water mee!
Bij Marsilly is er een rond punt we kopen aan een straatkraam Cavaillon-meloenen. In het graspleintje onder de bomen, goed in de schaduw zijn ze ons eten en drinken. De fruit-rustpauze heeft ons opnieuw wat energie gegeven.
In Nieul-sur-Mer houden we halt bij het uitnodigend terras van Café “Bistrot de la Place”. Antoine trakteert ons op een Triple d’Anvers. Onmiddellijk zijn we de beste vrienden van het plaatselijk gezelschap, enkele jongeren willen hun Engels uitproberen. Wanneer we hen duidelijk maken dat we liever in ’t Frans praten zijn ze opgelucht….hun Engels gebrabbel, was onverstaanbaar. Het is 19h en we moeten nog een 10-tal kilometer verder, met veel moeite laten de terrasgangers ons vertrekken, gelukkig maar.
Nu op gps door het drukke centrum van La Rochelle tot we bij de haven voor een gesloten brug staan. Enkele omstaanders maken ons duidelijk dat de brug niet meer zal opengaan en wij een andere weg moeten nemen. Toch staan we plots voor ons verblijf “Auberge de Jeunesse de La Rochelle”. Na het bergen van de fietsen krijgen we onze kamer toegewezen….Na een deugddoende douche hebben we de moed niet meer om te souperen….We zijn te moe en kruipen in de bedjes. Na enkele minuten is het muisstil, het is slapen geblazen…..
07 Dag 7 St-Hilaire-de-Riez - St-Vincent-sur-Jard vrijdag 17-06-2022
07 Dag 7 St-Hilaire-de-Riez - St-Vincent-sur-Jard
vrijdag 17-06-2022
Wat we te zien krijgen, wanneer we de trap afdalen, is werkelijk fantastisch. De grote tafel in de gelagzaal is precies een schilderij. Onvoorstelbaar wat we hier beleven! Blandine en Christoph staan met pretoogjes te glunderen. Blandine toont ons alles wat er te eten valt, met de nodige uitleg. Wel 20 soorten brood, broodjes, alle soorten beleg zachte kazen en een massa koekjes en fruit. Jongens wat is dat hier allemaal, zullen we hier nog weg geraken???
Onze Parijse vrienden zijn dit al enkele dagen gewoon en herkennen onze verwondering. Wat een ontbijtfestijn, moeten wij dat allemaal proeven. We staan perplex zoiets maak je nergens mee. We smullen er maar op los aangemoedigd door ons gastenpaar….Het is genieten geblazen tot we een dikke buik krijgen. Tenslotte moeten we ook nog een eind fietsen, gedaan met al die verleidingen. Blandine stopt ons nog wat fruit toe en Christophe wil ons wat zoetigheid meegeven….We kunnen ze niet genoeg bedanken.
Merci mes amis…Bravo, bravo bravo…..Mille fois merci !!!
Na een lange afscheidsceremonie met omhelzingen worden we door iedereen minutenlang uitgewuifd. Wat een prachtverblijf hebben we hier meegemaakt echt onvergetelijk…..jaren zullen we hier nog zeer terecht over napraten.
Wij fietsen zuidwaarts richting Saint-Gilles-Croix -de-Vie, iets meer weg van de kust. Lang duurt het echter niet, het veel te druk autoverkeer doet ons de kustfietsweg terug opzoeken. Gelukkig maar…. Ook al reden we hier enkele dagen geleden, in tegengestelde richting lijkt het toch precies iets heel anders. Het wordt snikheet, gelukkig hebben we ons voorzien van drank, af en toe moeten we halthouden en ons insmeren. We denken dat het ruim 30°C is in de stralende zon. We zijn telkens blij wanneer we een poosje de duinbossen induiken.
In de schaduw bij een campingstrandbar ploffen we ons neer….Grote dorst, het wordt een frisse Grimbergen. Wanneer we blijven aandringen maken ze uiteindelijk een slaatje, maar het is eerder uitrusten en afkoelen geblazen…honger hebben eigenlijk niet. Na Les Sables d’Olonne volgen we een eind de promenade, we hadden een zeebries verwacht maar neen het blijft maar heet. De terrasjes doen reuze zaken….ook wij doen mee!
Na Bourgenay-Querry fietsen we een 12-tal kilometer door Les Marais de la Guittière bij Talmont-Saint-Hilaire. Enkele keren moeten we over kronkelende houten paden tussen en door het water van de rivier le Payré. We lezen dat het: “La Passerelle du cul d’ane” is.
Iets vóór Jard-sur-Mer rijden we op de rand van een duinbos in de schaduw. We voelen duidelijk dat de blijvende zonnehitte ons moe maakt. Na het dorpje Saint-Vincent-sur-Mer wijst de gps ons de weg. Door een smal weggetje tussen de dennen net voor we aan het strand komen staan we plots voor ons hotel. Algemene blijdschap het is 17h en we hebben 74km op ons tellertje. De hotelbaas heeft ons zien komen, we krijgen vliegensvlug onze kamer aangewezen en kunnen de fietsen mooi opbergen in de ruime berging.
Na een flinke douchepartij haasten we ons alle drie naar het zwembad. Het is genieten van het koele water na deze zweetdag. Gelukkig is het nog niet druk in dit familiehotel, we vermoeden dat het binnen enkele weken heel anders zal zijn.
Voor we kunnen souperen doen we nog een flinke wandeling. We komen voorbij het huis van “Georges Clemenceau”. Wij kennen hem helemaal niet, maar het blijkt een beroemde Franse staatsman te zijn die op het einde van WOI meeonderhandelde bij het verdrag van Versailles. Hij zou hier zijn laatste jaren doorgebracht hebben….
Om 20h souperen we in het hotel-restaurant. Het wordt het door de pâtron voorgesteld vis menu met aangepaste wijnen. Laat zal het niet worden, rond 22h is het snurken geblazen.
06 Dag 6 Fromentine - Saint-Hilaire-de-Riez donderdag 16-06-2022
06 Dag 6 Fromentine - Saint-Hilaire-de-Riez
donderdag 16-06-2022
‘t Was gisterenavond wat laat en toch zijn we vroeger op dan de vorige dagen. Alles gaat vliegensvlug en om 8h zitten we al te ontbijten in de gelagzaal van het hotel. We kunnen van alles krijgen en doen ons tegoed aan de uitgebreide zelfbedieningstoog….
De zon lacht ons toe en we zien dat het al 22°C is, dat beloofd voor vandaag. Op naar de brug om op het eiland te komen. Door een bos en daarna een heidegebied en nu moeten we omhoog. Wegenwerken beletten ons te fietsen het is een poosje te voet. Na 600m zijn we op het eiland met goede en brede afzonderlijke fietspaden aan beide zijden van de weg. In Barbâtre zien we op enige afstand Le Moulin de la Fosse een wat eigenaardige molen, blijkbaar zijn er meerdere molens maar we hebben ze niet opgemerkt.
Het eiland is hier slechts 2,5km breed. Aan een rotonde rijden we tot bij de Decathlon, waar Pol nieuwe fietsschoenen wil kopen. Als we opnieuw vertrekken doet mijn gps het niet meer, blijkbaar heb ik hem onvoldoende opgeladen. Zonder dat we het goed beseffen zijn we in de drukke straten van de stad Noirmoutier en Ile beland. Tot overmaat van ramp nemen we de verkeerde kant van de haventoegang en komen aan Fort Larron.
Na wat zoeken belanden we enkele keren op kleine strandjes waar je onmogelijk verder kan fietsen. We besluiten terug te keren naar het rond punt bij de Decathlon. Van daar kunnen we met het roadboek via het dorpje Les Places aan de oostkust van het eiland onze uitgestippelde weg vervolgen.
Op een open plaats met parking bij de Baie de Bourgneuf staan er twee cabannes. Op dit oestereiland zou het voor ons, als absolute oesterliefhebbers, erg zijn Noirmoutier te verlaten zonder te proeven van deze lekkernij. Het is net middag, het wordt genieten van de verse beestjes met witte wijn en brood.
We weten dat we tussen 11h en 14h gebruik kunnen maken van Passage du Gois. Om 13h zijn we aan het begin van de doorwaadweg, een dijk van ongeveer 4,2 km die het eiland Noirmoutier met Beauvoir-sur-Mer op het vaste land verbindt. Het woord "Gois" is Vendée-patois voor: "lopen met natte voeten".
Deze mythische weg, is een hoogtepunt op onze tocht en dit wilden we stellig meemaken. Het was lange tijd de enige manier om het eiland te bereiken of te verlaten. Men kan de Passage du Gois alleen bij eb, 1h30 ervoor en 1h30 erna oversteken. Het tij kan hier razendsnel opkomen, menig keer zijn er mensen telaat of geraken auto’s en personen niet op tijd weg, drama natuurlijk!
Overal zien we hier mensen rondlopen met een emmer een schopje en een netje. We vragen ons af wat ze doen? Onze gelegenheids-fotograaf vertelt: “la pêche à pied”. Ze zoeken in het slib naar schelpdieren en naar vissen die achtergebleven zijn in poeltjes en tussen de stenen.Het blijkt een echte volksport te zijn bij Noirmoutier.
Wat een gedokker op de brute en gladde keien van de doorwaadweg. Wanneer we aan land komen moeten we een drukke weg volgen, we hebben geen keus. Uiteindelijk moeten we een heel eind dieper het binnenland in om over de brug van “Le Grand Etier de Sallertaine” te geraken. Bij het zoeken en navragen naar een fietsvriendelijk weg, is onze Antoine doorgereden, hij heeft niets gemerkt. Plots beseft hij dat we niet gevolgd zijn. Wij blijven wachten maar hij vindt ons niet terug. We spreken uiteindelijk telefonisch af aan de kerk van Beauvoire-s-Mer.
We vieren zijn terugzien met een Duvel op een terras van het kerkplein. Ook een viertal Deense langeafstand fietsers hebben nood aan een rustpauze. Na een lang gesprek met hen, is ons zweet opgedroogd en is de GPS opgeladen. Ik zie dat we nog 35km moeten, het wordt snikheet, we nemen vlug afscheid van onze nieuwe vrienden.
We rijden zeker 15km in een vlak groen land met veel waterplassen. Het zijn “les Salins du Breuil”. Zoutpanden waar men bezig is met een spatel de zoutkristallen op hoopjes te verzamelen. Dit zout droogt in de zon en krijgt een licht roze tint. Het wordt hier als kostbaar grof zout verkocht, ze noemen het “Fleur de Sel”.
Na Saint-Jean-de-Monts duiken we bij Les Mouettes, gelukkig maar, een koel bos binnen. Een echt paradijs voor natuurliefhebbers er zijn echter…. Veel campings. Maar er liggen ruime golvende fiets- en wandelpaden. We vorderen snel en na wat zoekwerk om uit dit enorme duinbos te geraken staan we om 17h bij onze overnachtingsplaats in Saint-Hilaire-de-Riez. “La Petite Chatelaine“ maison d'hôtes chezBlandine et Christophe.
Wat een uitbundige familiale ontvangst door het gastenpaar, we moeten met hen onmiddellijk een biertje drinken in de tuin aan het zwembad. De gehele 2°verdieping met twee ruime kamers en voor elk een afzonderlijk bed en een onberispelijke badkamer. Dit alles is voor ons gereserveerd, het lijkt wel een suite. Blandine stelt voor onze vieze zweetfietskledij te wassen en Christophe helpt ons met onze spullen naar boven te brengen….zalig toch!
Na onze was- en plasbeurt staan we te popelen om het zwembad in te duiken. Heerlijk na zo’n bloedhete dag, we genieten alle drie met volle teugen. Ondertussen maken we kennis met de drie medevakantiegangers. Zij zijn vol bewondering over onze tocht en willen alles tot in detail weten. Als Parijzenaren kennen ze helemaal niets van een fietsvakantie, ze blijven maar vragen stellen. Christophe nodigt ons plots allen uit om gezamenlijk een flesje bubbels te kraken. Niemand weigert natuurlijk, wat een paradijs met een leven als God in Frankrijk!
Na de apero, presenteren Blandine en Christophe ons en de andere gasten een waar 3-sterren souper, met alles erop en eraan. Fruit-de-mer, op de barbecue gegrild vlees van de beste kwaliteit en allerhande verse groenten met sausjes en aangepaste wijnen. Nadien een veel te groot ijsdessert.
Tot onze grote verwondering hebben we precies geen taalprobleem meer, zonder enige moeite kunnen wij gezwind meepraten in het Frans. Wat hebben we ons vlug aangepast, iedereen begrijpt iedereen. We krijgen felicitaties, ook zij weten dat Frans helemaal niet onze moedertaal is. Onze Parijse vrienden hebben geen benul van de taal- en regionale toestand in ons land. We kunnen het zelf met veel moeite uitleggen. Wanneer Blandine, Franse chansons uit de jaren 60 & 70 laat horen, zijn onze tafelvrienden geobsedeerd doordat wij ze met gemak kunnen meezingen.
Het is al een tijdje donker. Met een applaus voor de culinaire prestaties van ons gastenpaar, zoekt iedereen zijn bedje op. Bonne nuit mes amis!
05 Dag 5 Les Sables d’Olonne - Fromentine woensdag 15-06-2022
05 Dag 5 Les Sables d’Olonne - Fromentine
woensdag 15-06-2022
We hebben alle drie zalig geslapen, de muggen hebben ons niet lastig gevallen. Wanneer we de gordijnen openschuiven zien we al een stralende zon. De weersberichten geven voor vandaag opnieuw maximum 28°C en weinig wind. Het doet ons goed en we haasten ons naar de eetruimte in het immense huis. We helpen Elyane de tafel dekken. Ze komt onmiddellijk met verse koffie. Wanneer we onze verwondering laten blijken over de vele zeiljacht-posters en de prachtige zeilbootminiaturen, krijgen we een uitleg over het grootste evenement hier in Sables d’Olonne.
De Vendée Globe, vertelt ze, is het allergrootste zeilevenement in Frankrijk. Elke vier jaar wordt onze stad enkele weken overrompeld door duizenden mensen die de start van deze wedstrijd willen beleven. Dan is hier geen enkel slaapplaats vrij in de stad en ver erbuiten. Al maanden vooraf is mijn huis verhuurd aan zeilfanaten en hun familie. De Vendée Globe is een single-wedstrijd, non-stop rond de wereld. Les Sables d'Olonne is start en aankomst plaats. Deze solozeilwedstrijd, is de moeilijkste sportieve uitdagingen in zijn soort. De deelnemers zo’n 30 à 40 solozeilers moeten de wereld rondvaren in ongeveer 3 maanden via de drie kapen zo’n 45.000km. Allé dat weten we dan ook ….
Onze kranige gastvrouw heeft ons met zoveel enthousiasme verteld over al die zeil avonturen, dat wij het niet kunnen laten de zeilhaven en de uitvaargeul te bezoeken. We rijden op de wel 500m lange “Grande Jetée Sables” op het einde van de pier staat een vuurtoren. Er blijven voortdurend zeiljachten buiten varen. Nog een foto en we verlaten La Chaume noordwaarts door de duinen van l’Aubraie.
Bij La Vertonne zijn we opnieuw op de Vélodysée de uitgestippelde kustfietsroute. We maken een grote bocht landinwaarts, rond een moerasgebied tot bij La Sainte-Emilienne. Hier duiken we voor wel 10km lang een bos binnen tot we in Brem-sur-Mer, plots de zee ontwaren tussen de duintoppen.
Tot Bretignolles-sur-Mer volgen we het mooie fietspad afgewisseld met zicht op de oceaan links en duinen rechts. In Saint-Gilles Croix de Vie moeten we over de brug van de 70km lange stroom welke hier bij Le Jaunay in de zee stroomt. We stoppen en middagmalen op het terras van Les Voyageurs. Onze dorst lessen en meer dan een vissoep en een slaatje krijgen we niet binnen.
Het is 14h en we moeten nog zeker 40km eer we op onze overnachtingsplaats zijn. De brandende zon maakt ons loom, we moeten ons opladen om verder te geraken.Na de monding van La Vie blijven we op de brede strandboulevard van Saint-Hilaire-de-Riez tot Sion-sur-l’Océan. Op een golvend gravelfietspad is het zalig wanneer we tussen wel een 10-tal campings door in een bosgebied rijden voor enkele kilometers
In Les Becs komen we bij Plage des Demoiselles terug op de dijk met hoogbouw. Niet zo hoog als aan de Vlaamse kust maar toch verwondert het ons en we hebben het tot nu toe nog niet zo hoog gezien. Het lijkt hier ook wat drukker en er zijn meer strandgasten. Grote dorst doet ons inderhaast een terrasje binnenwippen, het wordt een Duvel, ander Belgisch bier kennen ze hier blijkbaar niet.
Na Saint-Jean en Notre Dame de Monts rijden we door Forèt des Pays de Monts,het grootste bosgebied aan de kust van de Vendée. Het bos is wel 2000 hectare, door een intensief bebossingsbeleid hebben ze belet dat er meer kustbebouwing kwam. Het bos bestaat hoofdzakelijk uit zeedennen en steeneiken en is een beschermd gebied.
Net vóór we Fromentine binnen fietsen zien we een klein cafeetje met een sober terrasje. We hebben zoveel dorst dat het ons helemaal niets uitmaakt. We worden met veel enthousiasme door de baas ontvangen. Het plaatselijk fris biertje is echt lekker. We laten ons zweet opdrogen, ondertussen hebben we een interessante lange babbel met onze mede terrasgangers en de patron. Het wordt ons meer en meer duidelijk dat de Fransen nog meer klagen en veel minder tevreden zijn dan bij ons.
200m verder zijn we bij ons hotel l’Embarcadère, we krijgen onmiddellijk een 3- persoonskamer, toch merken we dat de receptie juffrouw nieuw is. Gelukkig komt haar baas Thomas ons met veel humor ontvangen en kunnen we onze fietsen veilig achter het hotel bergen.
We voelen ons hier onmiddellijk thuis ook al zijn we in een hotel. We stellen bij onze eerste vijf dagen vast dat de Fransen hier in de Vendée duidelijk een hartelijker houding hebben dan in het Middellandse zeegebied. Wij schieten er veel beter mee op en ze zijn amicaler. Na een korte opfrispauze krijgen we honger en wandelen naar restaurant Les Navigateurs.
Ook hier worden we hartelijk ontvangen en bediend. We genieten van een smakelijk gebakken vismenu met heerlijke wijn. Ondertussen hebben we een onwaarschijnlijk uitzicht op het eiland Noirmoutier en de verbindingsbrug. Vóór we gaan slapen nemen we samen met enkele cliënten en baas en bazin Thomas en Sandra nog een slaapmutsje. We moeten ons Frans toch wat oppoetsen, maar iedereen begrijpt ons. Slaapwel!
04 Dag 4 La Tranche-sur-Mer - Les Sables d’Olonne dinsdag 14-06-2022
04 Dag 4 La Tranche-sur-Mer - Les Sables d’Olonne dinsdag 14-06-2022
Opstaan jongens… 8h de plicht roept! Wanneer we de gordijnen openen worden we blij van de stralende zon en de blauwe hemel, dat beloofd. Onze gastvrouw heeft woord gehouden, de tafel staat mooi gedekt klaar op het terras. Het duurt niet lang eer we ons tegoed doen aan het uitgebreid ontbijt, toch moeten we Ingrid opzoeken, dat we zoveel koffie zouden drinken had ze niet voorzien.
Ingrid komt ons gezelschap houden, we krijgen nog wat extra koffie, fruit en fruitsap. Ook zij is benieuwd wat oude knarren, zoals wij, per fiets van plan zijn. Ze is vol verwondering als ze ons programma voor de volgende twee weken bekijkt. Soms heeft ze fietsers met E-bikes, maar als wij haar duidelijk maken dat wij het met spierkracht doen valt ze bijna van haar stoel. Wanneer we haar vertellen welke tochten we de laatste 15-jaar allemaal gedaan hebben, kan ze het bijna niet geloven.
Fietsen beladen en op naar Les Sables d’Olonne, we moeten niet aandringen. Ingrid wil absoluut op de foto met ons….Bedankt voor dit aangenaam verblijf.
We fietsen terug naar het dorpscentrum om op de kustfietsweg of vélodyssée te geraken. Dwars door het prachtige “Fôret Domaniale de Longeville” een heuvelachtig duinbos, komen we aan Plage de la Terrière. Wat een uitzicht op de océaan op de nog verlaten parking.
Enkele minuten later zijn we opnieuw in het duinbos. Dit prachtige met pijnbomen afgewisseld met steeneiken woud, is enkel toegankelijk te voet, met de fiets en te paard. Bij “Plages des Conches” kunnen we bij de zeilschool net de zee zien. Opnieuw door de duinen tot bij “Plage les Petit Rocher” waar we met zicht op zee een pauze nemen. We vinden geen terrasje, de zeldzame wandelende senioren vertellen ons dat alles hier dicht blijft tot juli. Gelukkig hebben wij ons goed voorzien van water. De zon begint stillaan te branden en het wordt zonnecrèmes smeren. Enkele keren trachten we te raden welk hondenrassen voorbijkomen. Als we het aan de eigenaars vragen, hebben we het meestal mis……enkel bij het merk straathond “chien de la rue” ??? hebben we het alle drie onmiddellijk juist…denken we!
12h00 telaat om het aperitieftime te noemen. We vinden op de boulevard van Jard sur Mer bij le Moulin de la Conchette eindelijk een terras met zicht op de océaan. Een frisse Grimbergen en een half uurtje uitrusten in de schaduw doen deugd.
We rijden weg van de kust er is geen andere mogelijkheid hebben ze ons zojuist verteld. Op een lijntje moeten we door Les Marais de Gelibert et Benest. Bij het mini-dorp Llaude en tussen enkele boerderijen fietsen we een aantal houten bruggetjes over bij de kronkelende rivier Le Payré. Wanneer we Port de la Guittière binnen rijden kunnen we er niet aan weerstaan.
Het is ondertussen 13h30 en we vleien ons neer op het terras van “La Cabane l’Huitrier Pie” aan de boorden van het oesterkwekerijwater. Er is juist een toeristenbus vertrokken. Freddy de baas heeft tijd zat, hij komt ons met overtuigde vriendelijkheid vertellen wat we hier kunnen nuttigen. Niet veel nadenken elk 12 oesters, brood en frisse wijn.
Zoals enkel fiere mondige Fransen het kunnen, krijgen we van Freddy nog wat chauvinisme te horen. Het is hier een magische plek, gelegen in het hart van de monding van le Payré en het is de kleinste Franse oesterhaven. Hij werkt al 35 jaar als oesterkweker en is sinds 2017 baas van deze kwekerij en Cabane. We blijven nog wat nagenieten en drinken samen met de hem een extra flesje witte wijn. Met lome benen vertrekken we, gelukkig moeten we maar 25km meer vandaag. Opnieuw moeten we door een wijds moerasgebied les Marais de Clouzy en les Marais de Carail soms over houten passerellen. Na nog een koele bospassage komen we terug in de bewoonde wereld bij Bourgenay-Querry-Pigeon.
Bij Baie de Cayola blijven we naast de kustweg op een uitstekend fietspad goed doorrijden. Plots fietsen we de plaat Les Sables d’Olonne voorbij. We beseffen dat we de grote drukke stad door moeten en willen nu het hier nog wat rustig is een terrasje doen. Langs een helling rijden we tot aan het mulle zand van Les Grande Plages. Onder een ruim zonnescherm is het zalig uitrusten met iets fris.We blijven de kustboulevard volgen naast een heel drukke weg tot aan het centrum. Nu moeten we door de drukke agglomeratie van deze wel grote stad. Na een korte stop bij de plezier haven, zoeken we ons verblijf.
Op een zandweg tussen twee waterplassen brengt de gps ons bij onze overnachtingsplaats Chambre d’hôtes L'Ajadière. Onze gastvrouw Elyane verwachte ons. We krijgen onmiddellijk twee ruime kamers ter beschikking en hebben een terras met een heel grote tuin ervoor. We zijn de enige gasten vertelt ze ons. Eten doe je best aan de kaai in het oude gedeelte van de stad “La Chaume” en neem maar de fiets, ’t is best een eindje terug.
Na een deugddoende douche en een wasje van onze bezwete fietskledij, laten we deze droge aan de wasdraad in de tuin. We houden nog een terraspauze voor we klaar zijn om te souperen. Enkele minuten later bemachtigen we een tafeltje op een van de drukke restaurantterrassen “Le Port”. Met veel zwier en ongewoon vlug worden wij bediend. Na een “Pastis-Ricard” aperitief, komen er mosselen met Roquefort à volonté en verse frietjes. Het is hier heerlijk bij de haven waar de bac passeur een overzetbootje, voortduren mensen aanvoert.
Na nog een lekker ijsje en een korte wandeling, besluiten we terug te fietsen. Bij de waterplas moeten we door enkele wolken met muggen …..Met de hoop er geen last van te hebben deze nacht zitten we vlug onder de lakens !!!
03 Dag 3 La Rochelle - La Tranche-sur-Mer maandag 13-06-2022
03 Dag 3 La Rochelle - La Tranche-sur-Mer
maandag 13-06-2022
Het geluk is met ons, voor vandaag en de volgende dagen is er prachtig weer voorspeld. Om 8h zijn we klaar en haasten ons naar de ontbijttafel. Sophie is in tegenstelling met gisteren, wel klaar. We worden onmiddellijk bediend en genieten van de heerlijk walmende koffie met croissants.
Onze gastvrouw, een echte spraakwaterval, ze wil alles weten over onze plannen voor de komende dagen. Maar we mogen bijlange nog niet vertrekken, Sophie wil ons haar royale tuin laten bewonderen ze is er erg trots op. Ze kent elke boom en struik met naam en we leren veel over de verschillende vruchten.
Het is bijna 10h eer we onze fietsen beladen, de banden wat bijpompen en weg zijn wij voor twee weken. We kennen ondertussen de weg richting oceaan. Vanaf Villa Andrée is het slechts 2km tot aan zee. We moeten rond het vliegveld, na 15 minuten peddelen we op het oeverfietspad. Zalig met een prachtig zicht op Ile de Ré en de baai van Biskaje.
Iets verder moeten we rond Port du Plomb, een mini-plezierhaven waar de bootjes in het slib verzonken liggen. We kronkelen langs smalle paadjes over het ophaalbrugje, om na een poos terug bij de oceaan te komen.
We volgen kilometerslang een meanderend pad door ongerepte natuur. Prachtig zijn de hoge kliffen van Lauzières tot Marsilly waar we af en toe halt houden en diep ademen. Aperitieftime, laat Antoine ons horen, net wanneer we in Port de la Pelle een Cabane met buitenterras voorbijrijden. Stoppen mannen! Ja zojuist heeft Serge zijn deur geopend. We bemachtigen een fris plaatselijk biertje. We blijven plakken en zijn onmiddellijk de beste vrienden van de baas. We komen heel wat te weet over oester- en mosselkweek en over zijn geboortestreek “La Vendée”. Aan de horizon kunnen we met moeite zijn Vendée waarnemen. We dachten eerst echt dat het een eiland was, maar neen het is “Pointe de l’Aiguillon”. Straks moeten we daar voorbij…..als we hier nog weg geraken!
We onthouden en noteren de profetische woorden van Serge : “Je parle avec les yeux, j’écoute avec le cœur, je comprends avec le temps”.
Oei we hebben nog maar 18km op ons tellertje, wegwezen we moeten nog ver!
Bij la Pointe Saint-Clément, waar er vele “Carrelets” staan, stoppen we bij een uitkijkpunt met een Oriëntatietafel. Nu wordt het ons duidelijk hoe we het verloop van de kustlijn moeten beoordelen. Bij Esnandes moeten we landinwaarts richting Bourg-Chapon. We stellen het middagmaal nog even uit en stuiven door naar de brug over la Sèvre Noirtaise. Dit is de enige plaats waar we over de kronkelende rivier geraken. Nu moeten we door een gebied “Les Marais Pointevin” met helemaal geen bewoning. We hopen bij de sluis over het Canal de Luçon een eetmogelijkheid te vinden…..verkeerd gegokt de zaak blijkt al enkele jaren opgedoekt te zijn.
Ook in het volgende dorpje Saint-Michel en l’Herm zijn de zaken op maandag dicht. Ook in L’Aiguillon-s-Mer zijn we telaat, alles is net gesloten. Nadat we de brug bij de rivier Le Lay overgestoken zijn zien we le Casino de la Dunes, na wat aandringen is met bereid ons een slaatje klaar te maken! Oef eindelijk, we ploffen ons neer en na een frisse Grimbergen kunnen we middagmalen, het is ondertussen 15h.
Na nog een extra Grimberge en een babbel met onze tafelburen, fietsen we naar de top van het schiereiland “La Pointe d’Arçay”. Dit natuurgebied ligt tussen de oceaan en de monding van de Lay. Het reservaat is enkel toegankelijk met een gids van ONF. Het is een gebied met zeldzame flora en is een overwinteringsplaats voor trekvogels. We keren om en volgen de kustlijn voorbij de zandstranden tot bij “La Belle Henriette”.
Hier stallen we onze fietsen en stappen via een +/- 1km lange houten voetbrug het natuurgebied binnen. We nemen onze tijd en bewonderen de kustlagune met een lage duinengordel waartussen het zeewater stroomt. We lezen op de platen dat er enkele zeldzame vogels leven zoals de Turkse plevier, de Bruine kiekendief en de Roerdomp. Ook zee amfibieën zijn hier waargenomen.
Vanaf het centrum van La Tranche-sur-mer is het nog enkele kilometers landinwaarts naar ons verblijf Boussol. Gelukkig hebben we de gps die ons ter plaatse brengt. Fel bezweet krijgen we van de gastvrouw onmiddellijk een zijkant van het huis ter beschikking. Een zitgedeelte met keuken, een wasplaats, badkamer, twee slaapkamers en een privé buitenterras ….wat een luxe!
We doen een wasje van onze fel bezwete fietskledij en rusten lekker in de zon op het terras met een flesje koele wijn voor we gaan souperen. Wanneer we Ingrid, onze gastvrouw, vragen waar we best souperen, verwijst ze ons naar de strandboulevard bij la Grande Plage. Lang zoeken we niet, we stappen het drukke restaurant Equinoxe binnen en bemachtigen een mooi plaatsje op het terras met zicht op zee. Het wordt een vissouper met oesters en kabeljauw met als toetje ijs, als drank een wit wijntje natuurlijk. Na nog een flinke avondwandeling langs de boulevard spoeden we ons naar onze B&B …..Zal er gesnurkt worden !!!
Wanneer we de raamluiken opengooien, zien we een stralende zon boven de toppen van de tuinbomen piepen. Het maakt ons blij, we kunnen niet vlug genoeg klaar zijn. Sophie is zichtbaar verrast wanneer we vol enthousiasme aan de ontbijttafel aanschuiven. Toch is ze heel snel klaar en kunnen we genieten van een typisch Frans ontbijt met stokbrood, croissants en enkele soorten confituur. Nadien doet ze ons proeven van de Bretoense taart, ze is heel fier op haar Bretoense-afkomst.
Na wat extra koffie, willen we absoluut ons geplande “Rondje Ile de Ré” starten. Met een zalige 22°C en een stralende zon fietsen we richting Aéroport. Een hels lawaai en tientallen vliegtuigspotters doen ons benieuwd van ons pad afdraaien. Een 8-tal Alpha Jets staan met huilende motor klaar om te starten.Plots vertrekken ze één voor één over zee om na een poosje samen nog eens laag over het vliegveld te scheren…
Na het oorverdovend spektakel dalen we af naar het begin van het Viaduct Ile de Ré.Gelukkig zijn we per fiets, naast ons staan de auto’s, met stinkende uitlaten, te drummen, zij moeten betalen om op het eiland te geraken. De verbindingsbrug is ongeveer 3km lang, het is klimmen geblazen. De helling is voor vele fietsers duidelijk te steil, we moeten uitkijken om groepjes naast hun fiets stappenden voorbij te geraken…Het fietspad in kombinatie met voetgangers, is te smal vinden we en zeer gevaarlijk bij een snelle afdaling…Maar het uitzicht en het kille zeebriesje maakt alles goed.
Na de dorpjes La Garenne en Les Viviers slaan we rechts af en volgen de zee richting “Fort de la Prée” het eerste maar toch een beetje vervallen militair verdediging fort van Vauban op het eiland.Maar plots heeft Antoine een lekke achterband. Het gaatje is moeilijk te vinden, we moeten met de band tot bij de zee, om het onderwater op te sporen. De bruine blubber op Antoine zijn nieuwe fietsschoenen vormt nu zijn grootse zorg. Geen nood enkele minuten later is de band hersteld en kunnen we verder fietsen. De fietsschoenen zullen moeten drogen eer dat weer goed komt maat!
De aanlokkelijke terrasjes van La Flotte doen ons stoppen, het is bijna 11h en we krijgen dorst. Wat een drukte het is zoeken om een tafeltje te bemachtigen. Raar maar waar, er wordt hier blijkbaar veel meer bier dan wel wijn gedronken, allé een grote Grimbergen dan maar. La Flotte is een van de 10 kleine mooie dorpen van het eiland. De terrassen omzomen het drukke plezierhaventje.
Rustig en met de nodige voorzichtigheid geraken we tussen de vele zondag fietsers verder. Saint-Martin-de-Ré is een iets groter dorp, ook hier is het erg druk, op de fiets is er geen doorkomen aan. We besluiten dan maar om een terrasje weg van de massa op te zoeken en een eetpauze te houden. Veel zaaks is het niet, want iets later beklagen we het ons dat we niet verder gereden zijn tot bij de oester cabannes.
Saint-Martin-de-Ré, de hoofdstad van het eiland, met zijn stadsmuren en smalle straatjes is een wandeling waard. We slenteren op de verdedigingsmuren rond de haven, waar de plezierjachten binnen en buitenvaren. Na een dik uur geraken we via een verdedigingspoort terug op de uitgestippelde fietsweg.
Het wordt iets rustiger met minder fietsers, we vorderen goed tot bij “Fort de Grouin” op een schiereiland nabij het dorpje Loix. Bij “la Cabane du Feneau” houden we halt, maar de patron maakt ons met vele gebaren, duidelijk dat we telaat zijn…hij heeft zijn oesterterras net gesloten, gedaan voor vandaag.
Nu fietsen we enkele kilometers door de Marais een natuurreservaat met moerassen en zoutwinning. Volgens de panelen langs de zandpaadjes overstromen de moerasslikken regelmatig in de winter. Dit natuurgebied is in het treksezoen een vogelparadijs met wel 300 verschillende vogelsoorten.
Bij La Gouarde-sur-Mer zijn we aan de andere zijde van het eiland. We komen voorbij drukke zandstranden met veel watersporters. Zeilen, surfen en kitesurfen zijn hier in trek, er is hier genoeg wind en veel zon.
Bij Gouillaud rijden we door een duinbosgebied met prachtige brede fietspaden.
Zalig en zonder dat we het beseffen komen we terug in La Garenne aan het viaduct. Hier staan enkele kilometers auto’s bumper aan bumper aan te schuiven. Wij vliegen hen wuivend voorbij.
We beslissen eerst te gaan souperen en draaien na het viaduct linksaf richting Le Plomb bij L’Houmeau. Het is plots aan wel 20% steil omhoog op het duinpad naast de oceaan. De zee ligt een 12-tal meter dieper links van ons. Opnieuw geen geluk, zonder reservering geraken we niet bediend in het kleine visrestaurant La Passerelle. Geen nood ietsje terug hebben we een terrasje gezien. Na ons uitgebreid aperitief kunnen wij de baas van “La Cabane de Pertuis” zover krijgen een tagliatelle met inktvis klaar te maken.
Heerlijk zomaar aan de rand van de oceaan te genieten van al dat lekkers overgoten met een fris wit wijntje. Moe maar tevreden keren we terug naar ons verblijf. Gelukkig hebben we de sleutel gekregen, ons gastgezin is nog niet aanwezig.Na een flinke douche en wat napraten, zitten we vroeg in bed en dromen van het prachtige Ile de Ré. Slaapwel.
01 Dag 1 Brugge/Charleroi - La Rochelle zaterdag 11-06-2022
2022 Fietstocht
Charente-Maritime Vendée
& Les Iles
Antoine Pol en Bob
Dagboek van een fietstocht van 11-06 tot 28-06-2022
01 Dag 1 Brugge/Charleroi - La Rochelle zaterdag
11-06-2022
Het was echt puzzelen eer we de tocht voor elkaar kregen. Op onze najaarstocht 2021 hadden we enkele voorstellen, waarbij uiteindelijk de Charente-Maritime Vendée & les Iles de voorkeur kreeg op een Donautocht vanaf Budapest naar Passau (deze tocht was gepland in het coronajaar 2020). Zoals steeds, is een gepaste data vinden, een helse karwei…..Uiteindelijk na heel wat heen en weer bellen bleek de 2°helft juni voor iedereen prima. Tot enkele weken later onze vriend Robrecht een uitnodiging kreeg om in die periode, bij een vriend in de Var te verblijven, hij moest afzeggen. Ook Ryanair kwam met een ander vluchtschema, gelukkig wilden bijna alle voorziene verblijven ons toch op de nieuwe datum ontvangen. Toch moest ik een andere B&B, dicht bij het vliegveld van La Rochelle, zien te vinden, wat ook finaal gelukt is.
En kijk, enkele dagen vóór onze start krijgen we bericht van Ryanair dat we plots een avondvlucht hebben….Zoals altijd kan ik de nacht vóór ons vertrek moeilijk mijn slaap vinden en blijf maar woelen… Zal alles wel verlopen zoals gepland??? Heb ik alles wel mee??? Het is na al die jaren, nu niet anders…Mijn fietsdoos is klaar en om 12h is ook deze van Antoine gevuld. Samen bij ons middagmalen en op naar het Station van Brugge, waar Pol ons opwacht. Stipt om 14h vertrekken we met de Flibco-bus naar Charleroi Airport.
We dragen onze grote dozen samen binnen, zoals echte verhuizers. Nu inchecken…Je weet nooit hoe er gereageerd wordt bij Ryanair wanneer je de fietsen aanbiedt! We moeten onze uitzonderlijke bagage laten wegen. De dozen mogen slechts 30kg wegen, wat voor fietsen met bagage maar juist gepast is. Nu naar de scanner en daar gaan onze fietsen op de transportband, op hoop van zegen. Het is in Charleroi niet zo druk als in Zaventem, alles verloopt veel gemoedelijker. Onze Ryanair vlucht van 19h geeft ons nog ruim de tijd om te souperen op het terras van de vlieghaven.
Om 20h30 landen we op het kleine vliegveld van La Rochelle. De aangename avond warmte brengt ons onmiddellijk in vakantiestemming wanneer we op het tarmac naar de hall wandelen. Hier worden we, tot onze grote verwondering toegeroepen door een uitbundig duo. Het zijn Sophie en Marc eigenaars van “Chambre d’hôtes Villa Andrée”. Zij komen onze kartonnen fietsdozen ophalen en zullen deze bewaren tot we terug vertrekken, wat een luxe! Na een 1/2h sleutelen, fietsen we richting La Rochelle, 2km verder worden we door Sophie en Marc opgewacht bij hun prachtige B&B. Na het betrekken van onze kamers wordt het nog een lange praatavond met wijn, we ondervinden dat we ons moeten inspannen om ons in het Frans verstaanbaar te maken…Na nog een flesje wijn denken we dat het veel beter lukt! Of zijn we mis…we weten het niet. Best maar gaan slapen zeker!
. 
