20-07-2008 om 19:01 geschreven door Hetty  

Wim ontdekt een prachtige badkamer onder de brug!

We vertrekken naar de Buaglacier. Dat wordt 1,5 uur flink klimmen over wiebelende bruggetjes over snelstromend water en touwen met knopen er in waaraan je je naar boven moet trekken. Maar ja…. een beetje bergbeklimmer… We bereiken de gletsjer… prachtig!
Als we, toch wel bekaf, terugkomen hebben Glenn, Greta en Elly heerlijke aardbeien gescoord door 15 kronen in een bakje te leggen.
Opnieuw zoeken we een plekje voor de nacht. We willen wèl wild kamperen, maar er moet water in de buurt zijn en dat  vinden we in Erdal.....een prachtige brede snelstromende rivier. Wim ontdekt meteen de privé wasplek onder de brug. Als je je goed vasthoudt aan een ijzeren stang kun je je door de stroom helemaal schoon laten spoelen. Twee aan twee wordt hier gebadderd. Glenn doet de was iets hogerop in de snelle stroom. Je hoeft je wasgoed alleen maar in het water te houden. Z’n voorbeeld wordt al snel gevolgd. We schillen een pan aardappelen met een kop er op, we rammelen! Onze gastheer kookt! Wanneer hij later zijn portie heeft opgeschept, houden wij nog ongeveer de helft over. We kijken al nergens meer van op.
Die avond bij het kampvuur praten we over ons en ieders leven. Annelies heeft haar studie pedagogiek afgerond en kreeg deze reis van haar Miel, die op zijn beurt in oktober voor 5 weken naar Nepal vertrekt.
Jaap gaat opnieuw vroeg slapen, dit keer aan de oever van de rivier in z’n slaapzak. Glenn en Greta kunnen nu weer goed slapen na de dagelijkse puzzel met de 7 matrasstukken. Het ruisen van de rivier is slaapverwekkend.
De volgende morgen brengen we Jaap thee bij z’n slaapzak en maken opnieuw gebruik van de ingenieuze badkamer en vertrekken richting Geilo.We rijden over de prachtige woeste ongerepte Hardangervidda. We stoppen bij een oude plaggenhut met een paar Lapse vrouwen die, in keurig engels, rendierhuiden en andere spulletjes aan de man brengen. Jaap koopt zo’n huid voor de badkamer. Na wat rondkijken in Geilo gaan we naar Hol waar we een stafkerkje bezichtigen.. Een aardige jongeman laat ons het interieur zien. Het toilet voor de priest in de consistorie is nogal bijzonder…pisbakje in de muur… èn Annelies mag het orgel bespelen. Bij het afscheid van onze gids Asle vertelt hij dat hij twee jaar ervoor een heel prettig bezoek aan Emmen heeft gebracht. Wim en ik beloven gelijk om de groeten over te brengen aan die gastvrije fam. Breekveld. Het is jammer dat we door moeten naar Fläm, want morgen wordt hier een echte bruiloft gevierd. Dus… we camperen weer verder.

19-07-2008 om 21:37 geschreven door Hetty  

19-07-2008 om 08:03 geschreven door Hetty  

18-07-2008 om 09:18 geschreven door Hetty  

De grootste camper van Nederland.

Of er een bus leegloopt. Om 10.50  arriveert  de camper plus een personenauto, 15 man in totaal. We maken kennis met onze reisgenoten, zwaaien Mark uit … en ons avontuur begint.
Bij gebrek aan een café wordt er in de camper maar koffie gezet en we horen tussen neus en lippen door dat we niet naar Kiel maar naar Hirtshals gaan. “Die kaas niet zo dik snijden”, roept Jaap als één van onze medereizigers tegen de middag brood gaat smeren. “Daar moeten we nog 18 dagen mee doen”! Zo… dat belooft wat!
Het wordt dus de hele dag rijden naar het noorden van Denemarken voor de oversteek naar Christiansand. Na de file bij Hamburg begint de race tegen de klok om op tijd bij de ferry te zijn. De camper is met 11 personen zo vol dat er steeds een paar boven de cabine op bed moeten liggen. Dat is echter geen probleem, want iedereen heeft van te voren slecht geslapen zodat er dankbaar gebruik van wordt gemaakt. Bij een benzinepomp bestelt Jaap koffie voor ons. Wie heeft er even Duitse marken? Greta! In Denemarken moet er worden getankt. Wie heeft er Deense kronen?  Wieke! Jaap roert  onderweg nog gauw een paar pakjes soep door een pan water. Met een paar sneetjes brood is de eerste honger gestild. We zijn ’s avonds hondsmoe en dolblij dat we net op tijd bij de ferry in Hirtshals zijn, waar we onze luxe hut zullen betrekken.
“Ha”, grapt Glenn,”dat zullen ook wel 16 stapelbedjes worden met een gordijntje ervoor”. Eenmaal op de ferry, het is ondertussen 1 uur geworden, blijkt Jaap in de camper te blijven slapen. Ellie die zich op het laatste moment aangemeld heeft, en Jan Dirk, de 20 jarige zoon van Jaap en chauffeur van de auto, zullen eveneens in de camper overnachten.
We kijken al nergens meer van op en als we na een snelle hap aan boord onze luxe hut willen betrekken, blijkt Glenn met z’n grap precies in de roos te hebben geschoten. Het zijn niet 16, maar wel 50 stapelbedden onder in het schip. We zijn laaiend! Glenn slaapt die nacht aan  dek. Greta, Wim en ik zoeken onze couchette toch maar op. Ik slaap zelfs niet bij Wim in z’n stapelbed. Uiteindelijk val ik in slaap met het fototoestel in de ene en de tas met geld en papieren in de andere arm.

17-07-2008 om 19:34 geschreven door Hetty  

Mark wacht samen met ons aan de grens bij Nieuweschans!

Wat was het een prachtige folder en wat zijn die Noorse fjorden toch mooi. Het avontuurlijk zeezeilen en een aardige schipper Jaap met z'n schitterende video daar op die vakantiebeurs in Zuidlaren deden de rest. Wij kiezen voor een vakantiereis per ferry Amsterdam- Bergen, een huttentocht door het binnenland van Noorwegen, zeilen door de fjorden en daarna ook zeilend weer naar huis.
Samen met onze vrienden Glenn en Greta boeken wij voor die 18-daagse reis naar Noorwegen, een goed alternatief voor het door ons zeer geliefde Schotland. De overtocht per luxe ferry met dito hut op de heenreis is toch een fantastisch uitgangspunt voor we ons zullen storten in het leven aan boord van een klein zeilschip met natuurlijk weinig ruimte en privacy
In april hoorden we al dat de ferry Amsterdam- Bergen uit de vaart was genomen, maar tijdens de open dag in Harlingen toen we onze boot de Hilde Baudine konden bewonderen, bood schipper Jaap ons een redelijk alternatief van de eveneens luxe ferry Kiel- Oslo. Daar zullen we met een busje naar toe gebracht worden en de grootste camper van Nederland zal ons daar opwachten en ons al camperend door Noorwegen naar Stavanger brengen, waar ons zeilavontuur zal beginnen. Dit komt dan in de plaats van de huttentocht. Prima toch! Maar waarom vertelt hij dat niet gewoon uit zichzelf? Ons vakantiegevoel draait op volle toeren.
De "veel sterkte-wensen" van onze collega's aan de LTS klinken ons wat overdreven in de oren als we aan het begin van de vakantie afzwaaien.
De avond voor vertrek belt Wim toch schipper Jaap maar eens. De plannen blijken opnieuw gewijzigd. We zullen nu met de camper om half 10 opgepikt worden bij een café aan de grens bij Nieuweschans. En we vertrekken ook niet vanuit Kiel, maar.... Wim hoort de rest niet goed. Om half 10 levert Mark ons vieren bepakt en bezakt bij de grens af. Geen café te bekennen. We bellen de thuisbasis van de kapitein... Geen gehoor... We wachten.... Tien uur ...geen camper. Half elf.... geen camper. De stemming zakt. Eén van ons zegt voor de grap:"Geachte consumentenman....". Om kwart voor elf zegt Mark: "Ik zie donkere wolken.......".

16-07-2008 om 19:53 geschreven door Hetty  

15-07-2008 om 15:21 geschreven door Hetty  

Harold, Berdina en Charlie in de herfst van 1943.

Een jaar of 12 geleden kwam uncle Herman nog eens naar zijn roots in Nederland samen met neef Harold die we ook nog nooit gezien hadden. Het voelde echt als familie. Bij Harold kreeg ik zelfs het gevoel of het een oudere broer van me is.
Toen ze weer terug waren kreeg ik de memoires van oom Herman toegestuurd: [i]Goals in Life[/i], noemde hij het. Er zijn dus meer mensen die op latere leeftijd hun levensverhaal willen vastleggen. Tante Hermien deed hetzelfde voor haar kinderen en kleinkinderen: Herinneringen van Hermien Aartsen. Diny en ik mochten het als een grote gunst ook lezen. Nadat mama overleden hadden we bij haar een bijzonder plekje gekregen- als we dat al niet hadden.
Uit opa Egginks dagboekje dat hij bijhield toen hij bij Herman op bezoek was in 1932 had ik al de indruk dat het allemaal nog niet  zo gemakkelijk was daar in Iowa. Uit [i]Goals in Life [/i]sprak dat nog veel duidelijker. Een boer in Iowa was erg afhankelijk van het weer. Er zijn daar lange koude winters. Hij moest vaak machines van buren lenen wat pas kon wanneer die zelf klaar waren met de oogst. Zo is er veel van zijn oogst in de beginjaren verloren gegaan.
Pas na 1945 toen de tractor kwam ging het de familie steeds beter. De brieven van "Herman uut Amerika" gingen van hand tot hand. Op verjaardagen werden ze weer doorgegeven. Herman z'n Holstein/Friesian koeien waren z'n trots. Hij schudde wel eens meewarig z'n hoofd als hij later bij ons de gewone Friese of roodbonte kleinere koeien zag, het Maas- Rijn - en IJsselvee. Nu zie je overal in de wereld die grote Holstein/Friese koeien, ook in Nieuw Zeeland. We hoorden daar dat het vaak Nederlanders zijn die ze op hun grote  melkveebedrijven hebben. Ik bekijk ze wel eens en kan ze echt niet mooi vinden met die uitstekende botten. Ik kan zo'n ouderwets roodbont koetje meer waarderen. In Nw Zeeland zagen we ook de prachtige Jersey koeien. Mark vindt nog steeds dat we hier een koe in de wei moeten hebben. Gebeurt niet hoor..., maar als ik me nog bedenk wordt het een Jersey.
Wanneer uncle Herman naar Nederland kwam ging hij de hele familie rond om zijn verhaal te vertellen. Wanneer de familie zich dan verzameld had begon hij en hield niet weer op voor hij zijn verkorte versie van [i]Goals in Life [/i]klaar had. Hij begon met de meester in De Wildenborch die hem het engelse alfabet had geleerd tot en met de successen in latere jaren.
Regelmatig kwam er ook familie over naar Iowa. Die kregen soms bepaalde instructies. Zo moest pa het bv niet hebben over het fokken van koeien--leek te veel op [i]fuck[/i] neem ik aan.
We hebben dus altijd wel contact gehouden met onze Amerikaanse tak van de familie, maar eindelijk zullen we dan onze nicht Berdina met haar man Curtis in het echt ontmoeten.

15-07-2008 om 09:24 geschreven door Hetty  

14-07-2008 om 08:31 geschreven door Hetty  

De 5e klas met meester Berenpas...stiekem meester Brombeer genoemd.
Vooraan van r. naar l.: Heide Marie van der Nol, Berdie Koning, ik, Gerdie Bijenhof, Arie Dijkman, Jantje Boersbroek, Eefie Eggink, Dies Eggink, ?.
Boven van r .naar l. Hannie te Hennepe, Gerke Aartsen, Dinie Everhard, Willie ten Broeke, Tonnie Eggink.
Links voor Willie staat Wim Ruiterkamp met z'n blonde kuif...m'n fietsmaatje.
Verder nog Gé Harmsen, Zwier Smeenk, Coen Hartjes, Betsie Vister, Reina Brummelman, Dinie Wolsheimer, Wim Winkel, Rikie Hissink, Jootje Heersink, Henkie Groot Roessink, Alie Robbertsen, Wim Remmers en Gerrit Koerselman, Bennie Golstein?.. Gerrit Kamperman,.... Reerink, Wim Remmers. Meer namen schieten me niet te binnen. Wie het wel weet mag het zeggen. Allemaal worden of zijn ze nu al 65 jaar ...... degene die nog in leven zijn.

In elk geval heb ik aan mijn jeugd thuis en op school en de Youth for Christ een behoorlijke bijbelkennis overgehouden. Ik ken alle bijbelboeken, zonen van Jacob, de 12  discipelen en verscheidene belangrijke bijbelverzen uit m’n hoofd. Ik zie en vooral hóór meester Berenpas heel beeldend het verhaal van de Ark van Noach, David en Goliath, de tocht door de Rode Zee en Daniël in de leeuwenkuil vertellen .
Aan de jeugdkampen in Doorn en Giethoorn heb ik ook nog eens heel veel bijbelliedjes en negro spirituels over gehouden die ik later voor de klas veel gebruikt heb en waar de kinderen gek op waren…bv: Hij houdt die hele wijde wereld in zijn hand (He ‘s got the whole wide world in His hands).
De Youth for Christ had in Winterswijk ook een groep gevormd die bij elkaar kwam voor bijbelstudie, om te zingen en te bidden. Ze gingen daar zelfs de straat op om te vertellen wat Jezus voor ze betekende. Ook in Vorden zijn we met hulp van  de groep Winterswijk met oom Nico met een jongerengroep gestart. Nee... we gingen niet de straat op. Er kwam een soort opwekkingsdienst van de Youth for Christ in onze vertrouwde Hervormde kerk. We gingen dat vragen bij ds van Zorge aan de pastorie. Die vond het best, maar zei ook dat ze vroeger in Hattem ook zo’n vraag hadden gehad. “Gaan jullie eerst maar eens naar het “rooie dorp” —rode daken èn PvdA-- Het enthousiasme ging toen snel over", zei hij nog. Ik wist toen nog niet dat ik later in Hattem in de buurt van dat “ rooie dorp” zou gaan wonen. En met veel plezier! Ha!
Wim Ruiterkamp, m'n fietsmaatje heeft hier zijn Lydia ontmoet. En allemaal enthousiast voor Youth for Christ, een groep van toch wel 20 jongelui.
Eenmaal in Hattem… ja… kwam ik die Wim tegen. Hij is nog wel eens mee geweest naar zo’n opwekkingsdienst van de Youth for Christ en naar een bidstond. Hij was er niet kapot van. Later biechtte hij op dat hij het er Spaans benauwd van kreeg!
Ik ontgroeide de groep enigszins. Wim hoorde bij de Gereformeerde kerk. Alle van der Kolken waren gereformeerd. Na verloop van tijd toen het serieus met ons was geworden moesten we kiezen. Voor mij maakte het geen verschil hervormd of gereformeerd. Voor Wim wel. Ik liet me vlak voor ons trouwen overschrijven en – ik heb het al eens vermeld- ds Bezemer vond het de "minst slechte" keus!

13-07-2008 om 11:43 geschreven door Hetty  

Zo sliepen we... in stapelbadjes... heel gezellig!

Ook in Giethoorn werden er vakantiekampen gehouden van de Youth for Christ. Dat leek ons ook wel wat. Gerke, Gerrie, vriendin Lydia en ik gingen dat maar eens uitproberen. Het was wat minder massaal en dat was erg prettig. We brachten die week door in en om de molen  en natuurlijk op het Wiede. Het is de plek waar de film Fanfare zich afspeelde.
De dag begon met een stille tijd waarin we in groepjes een stukje uit de bijbel lazen en bespraken. Daarna was het ontbijt en dan gingen we het Wiede op in een boot en ergens tussen het riet zochten we een plek voor… opnieuw bijbelstudie. Het geheel was toch ongedwongen. ’s Middags na het eten gingen we opnieuw het Wiede op, maar nu om te zeilen. Dat was een geweldige ervaring. Je leerde al gauw bij het overstag gaan en het gijpen om je hoofd op tijd in te trekken anders was je hem kwijt.  We punterden door de kanalen en ontdekten mooie plekjes. Er was een leuk pannekoekenhuisje aan de overkant! Pa en mama waren gewend om in zo’n vakantie een dagje langs te komen. Dat deden ze nu ook. Diny kwam ook mee en heeft nog een middag meegezeild. Weet je het nog, Dien?
Bij elkaar ben ik drie jaar achter elkaar naar Giethoorn geweest. De tweede keer ging ik op de fiets met Anneke van Zeyts. Anneke is lang mijn vriendin gebleven. We deden alles samen. Na de HBS ging zij de opleiding voor verpleegster volgen. Van onze plannen uit de eerste klas kwam niet veel terecht. D.w.z. we kozen wel het beroep dat we van plan waren, maar samen naar Nw Guinea gaan zat er niet in. Nw Guinea was in handen gekomen van Indonesië en die zaten niet op Nederlanders te wachten. Bovendien kwam ik binnen een half jaar in Hattem Wim tegen en ja….. dan verandert een plannetje heel gauw. Anneke heeft veel gereisd in vakanties en trouwde pas met haar Carel toen ze in de dertig was. Maar wel kregen ze drie dochters.
Met Gerrie had ik ook een plannetje bedacht. We zouden samen in een flatje gaan wonen als we een baan hadden gevonden. Tegen de tijd dat Gerrie de Kweekschool afgerond had…. Ja….ja… diezelfde Wim. Het was zelfs zo dat Gerrie, Roelie en ik naar Ameland zouden in de grote vakantie….  kamperen!Roelie en Gerrie kenden elkaar nog niet, maar dat maakte niets uit. Opnieuw was het Wim die roet in het eten gooide. Die was weer gaan varen na z’n studieverlof en laat die nou net die geplande week terug zijn van de reis. Dan kun je toch niet weg… zeg nou zelf!
We hebben Roelie naar Zwolle gebracht en die ging met die voor haar onbekende nicht van mij kamperen op Ameland. Ze hebben het wel naar de zin gehad, maar elkaar na die tijd volgens mij nooit weer gezien!

12-07-2008 om 22:52 geschreven door Hetty  

Een zang samenkomst in Doorn.
Volgens mij is het Gerke die daar achteraan in het midden zit met dat witte bloesje en blonde haren.

Bij ons thuis op “De Boomgaard”gingen we zondags naar verschillende kerken of geloofsgroepen. Zelf  waren we Ned. Hervormd en bezochten we trouw deze kerk. Vanaf een jaar of 10 gingen wij ook regelmatig mee, maar ik was vaak meer aan het rondkijken in die mooie oude kerk dan dat de preken van ds Jansen mij boeiden. De bank  aan het Lindese end was ook smal en hard. Ds Langstraat had meer charisma en daar kon ik wel goed naar luisteren., meer Hour of Pour sfeer.
Ons meisje voor dag en nacht Riek Antink was gereformeerd en bezocht de Geref. kerk. Dat was wat strenger in de leer. Zij gingen bv nooit naar het Lindese feest. Zóóó jammer!
Opoe en opa Bijenhof hoorden weer bij een andere geloofsgroep. Ze wilden geen naam hebben, maar noemden zich Christenen. Van huis uit wel N.H., maar het heeft hen altijd gestoord dat je plek in de kerk in die tijd afhing van wat je betaalde. In de 30er jaren was er een evangelisatiegroep actief waarbij de voorgangers twee aan twee rondtrokken net als de apostelen vroeger. Oorspronkelijk kwamen ze uit Zuid Afrika. Jurgens was één van hen en hoewel mama en tante Hermien met hun mannen naar de Hervormde kerk gingen bleven ze groot respect voor deze voorganger houden. Ze waren ook voor de volwassen doop. Opa Bijenhof vertrouwde mij eens toe:”Coba wil d’r noe niks meer aover zeggen, maor zi’j en Rika bunt vrogger ok volwassen edeupt”.
Vanuit Linde fietste opa op zondag altijd naar de “dienst” bij Oonk. Ze hadden een eigen liedboekje met opwekkingsliederen en om de beurt verzorgden ze een lezing en uitleg van zo'n bijbelgedeelte. Toen opoe overleden was ging hij na die dienst  naar tante Hermien of later ook naar tante Riek toen die in Vorden kwam wonen.
Dan kwam bij de verjaardagen ook opa Eggink die meer een vrijdenker was. Een allegaartje was het bij ons, maar iedereen liet elkaar in zijn waarde.
Wat verderop bij ons in de buurt woonden ook Rooms- Katholieken. Daar werd met respect over gesproken, maar ik denk niet dat we met een roomse jongen thuis konden komen. Zover ging de tolerantie niet. Op Goede Vrijdag kon je een verschil in opvatting merken. De roomsen werkten gewoon terwijl de protestanten zondag hielden.
Toen er opnieuw tentzending naar Vorden kwam werden we gestimuleerd om daar eens heen te gaan. De nadruk werd erg gelegd op de noodzaak om een “Kind van God” te worden. Onze eigen ds Langstraat preekte daar zelfs.
Er werden door hen ook jeugdkampen georganiseerd en samen met Gerke en Gerrie zijn we een paar keer een week op zo’n kamp geweest in Doorn, geleid door o.a. ds Kits en Nol Esmeyer. De leus was: Jong Nederland voor Christus! We hebben het er erg naar onze zin gehad. Voor Gerke helemaal...... Ze heeft daar haar Wim ontmoet waar ze nu ook al 43 jaar lief en leed mee deelt.
Verder had je ook geen vakantie, behalve het dagje uit met pa en mama wanneer de rogge van het land, de haver los en de knollen in de grond zaten! Dat was meestal rond 10 augustus. Dat was even een moment van ontspanning voor de meeste boeren. Dan was ook de bekende Hengelse Peerdemarkt.

12-07-2008 om 08:41 geschreven door Hetty  

Ned.Hervormde Kerk te Vorden

Heel lang geleden leerden we op de School met den Bijbel in Vorden, behalve elke week een psalmversje en de bijbelverhalen, enkele verschillen tussen het rooms katholieke  en het protestantse geloof. Tetzel die voor de roomse paus geld aan het inzamelen was voor de bouw van de St Pieterskerk in Rome was zoiets. Wanneer je maar goed geld gaf kwam alles later goed met je. Je tijd in het vagevuur kon aanzienlijk korter worden. De tekst van Tetzel:
Zodra het geld in het kistje klinkt
Je zieltje in de hemel springt…. maakte indruk.
Het verhaal van Luther die de 95 stellingen aan de deur van de Slotkapel sloeg in Wittenberg  werd boeiend verteld. En dan al die brandstapels en de hagepreken…..
Dan kwam er nog bij dat de roomsen ook nog geloofden dat bij het Heilig Avondmaal het brood en de wijn ècht in het lichaam en bloed van Jezus veranderden en dat wij protestanten dat alleen symbolisch zagen. Bovendien moesten ze vele goede werken verrichten om uiteindelijk in de hemel te kunnen komen, terwijl wij  alleen door genade en het geloof alleen die hemel kunnen bereiken.
Toen we later Belijdenis van het geloof aflegden hadden we alweer een paar jaar Catechesatie achter de rug en ik ken nog een aantal artikelen des geloofs uit m’n hoofd. Wat is uw enige hoop in leven en sterven? Dat ik niet van mijzelf ben, maar ....... De laatste catechesatieles kregen we van ds van Zorge. Hij legde ook nog even uit waarom we Hervormd zouden moeten zijn. Het had te maken met een slimmigheidje van de Gereformeerden die in Amsterdam panelen uit een kerkdeur gezaagd zouden hebben om zo die kerk voor hen te behouden. Ja…. ik was daar best mee bezig… met al die verschillen. Ik probeerde zelfs in de bus een gesprek daarover te beginnen met een kloosterling die op de Kranenburg thuishoorde. Hij ging er niet erg op in. Er werd gefluisterd over de bruine paters van de Kranenburg die op de fiets het nonnenklooster op de Keyenborch bezochten en... dan nog zachter ....
Ik begon eigenlijk een eigen mening te vormen toen Kunkeltje (haar echte naam weet ik niet meer), onze juf Duits, ons de Ringparabel vertelde. Het ging over een Christen, een Jood en een Moslim die alledrie dachten dat zij de echte ring met de parel in hun bezit hadden. Uiteindelijk bleek het om dezelfde ring te gaan.

11-07-2008 om 12:41 geschreven door Hetty  

Op de camping met mijn klas op brugklaskamp.

Tot ze daarbij ook nog verlamd raakt.
Sjef  koopt zo’n “pausemobiel”, je weet wel zo’n vierkante auto met een verhoogd achterstuk.
Zo kan hij Bernadien  mèt rolstoel toch iedere week ophalen om  even weer thuis te zijn.
Bernadien is ondertussen al 8 jaar ziek en krijgt steeds meer klachten. Terwijl Sjef haar diezelfde week nog even  naar huis had gehaald, overlijdt ze aan het eind van die week, 55 jaar oud. De begrafenis is indrukwekkend. Alle oud-gedienden van de voormalige Rk- LTS De Zuidoosthoek zijn er. Ze ligt opgebaard in een blauwe gesloten kist, haar lievelingskleur. Op de kist staat een groot portret van Bernadien zoals we ons haar maar moeten herinneren met haar vrolijke lach en haar grote bos krullend haar.
Hun oudste zoon leest een ontboezeming van Sjef voor over Bernadien, over hoe ze elkaar op de Mulo al ontdekt hadden, hun relatie en hun huwelijk. Over de tijd dat ze in Nijmegen woonden en later in Emmen en ook over de moeilijke tijd toen hij besefte dat hij de Bernadien die hij kende voorgoed kwijt was. Heel ontroerend! Ook een zus en later een nichtje vertellen over hun zus en tante Bernadien… precies zoals ze was.
Sjef en Bernadien zijn  beiden van huis uit wel Rooms- Katholiek, maar voelden zich daar niet meer bij betrokken en daarom wil Sjef ook geen kerkdienst.
Een waardig afscheid van Bernadien, een onvergetelijke collega en vriendin.

10-07-2008 om 22:21 geschreven door Hetty  

Collega Joop helpt bij het koken op het brugklaskamp.

Dan slaat het noodlot toe. Zo noem je dat toch! In de kerstvakantie krijgt ze een herseninfarct, denken ze. Ze is in één klap haar korte geheugen kwijt. Frits- een andere collega- en ik bezoeken haar regelmatig. Sjef schrijft alles wat er gebeurd was op in een schrift zodat ze na kan lezen wat ze meegemaakt heeft. “Wat is het vandaag voor dag”? vraagt ze iedere keer. Ik zeg dan bv 26 januari. “Oooo, “zegt ze dan,”Sjef was gisteren jarig en ik weet er niets meer van”. En dat terwijl we in het schrift lezen dat ze naar huis is geweest en haar zus heeft ontmoet op de verjaardag.Ze beseft dat er iets heel ergs aan de hand is.
Als ze weer thuis is ga ik geregeld met haar op pad…bibliotheek…winkelen…eindje rijden. Sjef is in die tijd overspannen thuis, maar aan het werk kan hij zo niet meer. Maar thuis gaat het ook niet met haar. Uiteindelijk wordt Bernadien ter observatie opgenomen in Groningen. Het blijkt dat alle ellende veroorzaakt wordt door een virus in de hersenstam. Ook hier ga ik of met Wim of met Frits naar haar toe en wandelen we samen de stad in. Op een keer ben ik al een uurtje samen met Frits en Bernadien op stap geweest. We zitten nog even in de hal. Frits gaat even naar het toilet en wanneer hij terug komt zegt ze:”Oooo Frits, wat leuk dat ik je zie”. Wat hebben we met hen te doen!
Het is de oude Bernadien niet meer.
Ze wordt wat later opgenomen in een opvang voor jong dementerenden in Assen. Daar heeft ze een mooi eigen appartementje. Sjef komt praktisch elke dag op de motor naar Assen en haalt haar iedere week ook een keer op naar huis.  Frits en ik gaan ook daar regelmatig bezoek. Ze herkent ons altijd. We nemen vaak  puzzelboekjes mee, want daar is ze gek op. Ze hield altijd van lekker ruiken en ik had ook een keer zeepjes meegebracht in de vorm van varkentjes. “Wat moet ik daar mee? Neem die maar weer mee”! We praten altijd over die goeie oude tijd en nemen haar mee naar restaurantjes om even in een andere omgeving te zijn.

09-07-2008 om 08:42 geschreven door Hetty  

Gek dat ik van Bernadien helemaal geen foto's heb. Maar hier nog wel één uit de onbezorgde tijd toen de jongens nog klein waren: Rick en Mark bij ome Johan op de tractor.

Bernadien en ik waren echt maatjes op school. Buiten school hadden we ons eigen gedoetje, maar we wisselden veel gedachten en ideeën en belevenissen uit. Al onze ups en downs deelden we met elkaar. Haar Sjef was ook een Achterhoeker. Zo één van:” Doe maor gewoon…. dan doe ‘j al gek genog”. Hij was adjunct op de Meao, nu Drente College. Het liefst ging hij naar school op de café racer van zijn zoon en die zette hij  dan ook nog zo voor het grijpen op het schoolplein. Niemand heeft hem ooit meegenomen. Sjef hield ook niet erg van vakantie. Ooit gingen ze naar Parijs. Ze parkeerden hun auto in een buitenwijk en gingen met de metro de stad in. Toen ze terugkwamen lag de ruit eruit en was er heel wat gestolen. Nee… Sjef ging het liefst op de motor toeren met Bernadien. Maar nog liever bleef hij thuis.
Alle ondeugden van ons beider jongens passeerden de revue. Om de ondeugd van haar oudste moest ze steeds lachen. Hij doubleerde op school, ging naar het Havo examen met “Het bittere kruit” op de Nederlandse boekenlijst. “Waarom schrijf je kruit met een t”, vroeg Bernadien. “Dan weet ik zeker dat ze me daarover vragen”, was het antwoord. En het gebeurde! Hij ging ook nog VWO doen en de truc werkte opnieuw. Ik denk dat ze Sjef daar in herkende. De jongste leek sprekend op haar en was de oogappel van Sjef.
En ik vertelde over onze  jongens met hun pubertroubles, maar ook de leuke kanten van ons stel.
Af en toe vormden we een front wanneer de mannen-collega’s wat dominant gingen doen. Toen Otto, onze collega Engels, voor de vierde keer eindelijk slaagde voor zijn akte zei ze:”Zullen we hem een kaart sturen met een felicitatie en dan zetten we gewoon als afzender: de meisjes”! Ik kan me niet meer herinneren of dat ook gebeurd is.
Bernadien gaf R.T.- remedial teaching- en voor de andere helft was ze mentor van een klas en gaf alle  algemene vakken aan die klas.
We hebben nog net  samen de aankondiging van de fusie met het KDC meegemaakt. Toen bleek dat ze ms had. Ze werkte op halve kracht door. Met de kerst voorstelling in 1990 voor de leerlingen deden we beiden nog mee en lagen af en toe krom van het lachen in de coulissen.

08-07-2008 om 17:36 geschreven door Hetty  

07-07-2008 om 20:56 geschreven door Hetty  

Betsy, de pony, vond het allemaal best!

We leenden daarna ieder jaar een tijdje een bokje en konden de hele zomer genieten van de jonge geitjes die na 5 maanden  geboren werden . In oktober als het bokje kwam gingen die jonge geitjes weer met de geitenhouder mee naar een soort kinderboerderij. Zo bleef de veestapel bij ons enigszins beperkt.
Maar geiten….! Wanneer je geen hoog gaas om je wei hebt gaat letterlijk alles er aan.  Alle jonge groen in de tuin wordt opgevreten. Scott deed erg zijn best om ze uit de tuin te houden, maar het zijn geen schapen. Hij probeerde ze steeds aan te kijken en  naar de wei te drijven, maar die loeders  doken steeds de verkeerde kant op.  Geiten zijn zó ondeugend…..maar wel leuk. Ze gingen op  pony Betsy staan om bij de bladeren van de boom te kunnen.
Er werd eens een tweeling bij Coba geboren, een wit ooitje en een pikzwart rammetje. Ze werden Freddy en Ankie genoemd naar de donkerste jongen en het blondste meisje van mijn klas. En ze kwamen allemaal kijken.
We dronken vaak koffie achter bij de wei om van al dat grut te genieten en dat doen we nog steeds. Zelfs de katten vinden het gezellig als je buiten gaat zitten en komen erbij.
Nu zijn de schapen en geiten weg. Suze en Loedertje zijn gesteriliseerd. Amber en Sara zijn volgend jaar pas aan de beurt. Binnenkort mag Hector z'n kunsten vertonen. Dan wordt het feest in de wei. Bij de schapen moest je goed opletten als je de dekking wilde zien, maar Hector maakt daar geen punt van. Ha!
De kuikens….moeten we even afwachten. Nog een week dan kunnen de eersten er zijn, maar Wim heeft al ontdekt dat de kriel die in het hokje zit te broeden op..... niks zit. Ooit zo'n domme kip meegemaakt?
Maar … we hebben Tessa en Toska! Geen pups voorlopig. Maar wel tophonden. Straks mogen ze mee naar de camping bij Johan: camping De Boomgaard.
Wanneer we meer dieren hadden konden we niet zo gemakkelijk meer weg.
Soms …. moet je keuzes maken. En …. inderdaad…niet zeuren!

06-07-2008 om 08:44 geschreven door Hetty  

Na die vreselijke dag kregen we verschillende kippen en krielen. Het werd een multicultureel gezelschap!

Op school vertelde ik vaak over onze veestapel. Ik vertelde over de kuikens waarvan een paar hennetjes bleken te zijn en één haantje. "Och…mevrouw, mag hij Sandro heten", vroeg Sandro, één van de brugklassers. Sandro werd één van de mooiste hanen die ik ooit gezien heb, maar kreeg steeds ruzie met vader Hendrik, onze allereerste haan die we van Henk en Anneke gekregen hadden. M’n collega Gerard Hempen had wel kippen, maar nog geen haan en kwam Sandro halen. Maar Sandro had bij die hennen van hem niets in te brengen. Gerard zei steeds:“Volgens mij is hij homo. Af en toe staat hij klaar als de hennen langs komen en net als  hij  de sprong zal wagen, doen die  gauw een stapje extra zodat hij telkens mis springt”. Maar Sandro mocht blijven en is oud geworden tot hij vanzelf een keer de pijp uit ging.
Op een bepaald moment hadden we zelf geen haan meer. Er was een loslopende hond op het erf geweest en heeft bijna al onze kippen om zeep gebracht. Bij Wielens hadden ze hem een poosje op de deel gehad, maar  toch maar weer los gelaten. Het was vreselijk om thuis te komen. Eerst vond ik een jong hennetje vlak bij huis…doodgebeten. De haan had z’n beide hennen tot het eind verdedigd. Ze lagen samen op het land van de boer …ook dood. Toen we later een loslopende hond zagen belde Wim de politie. Die zei: “Vang hem maar”. Dat vond Wim geen oplossing en zei zoiets van: Dan regel ik het zelf wel. Nog geen vijf minuten later was er wel een politieauto. Ze dachten zeker dat Wim de hond neer zou knallen.
Nu had ik  een meisje in de klas waar ze een haan over hadden. Dus wij er naar toe en de haan uitgezocht. “Willen jullie ook onze twee lieve geitjes hebben, want wij moeten verhuizen”. Ik keek ze aan èn was verkocht. Nu hadden we dus ook al geiten.

05-07-2008 om 22:49 geschreven door Hetty  

05-07-2008 om 17:18 geschreven door Hetty