Inhoud blog
  • Wegomlegging
  • Een beeld, een woord...
  • Keuken
  • Twijfelen
  • Strontvlieg
    Laatste commentaren
  • Ruststraat (Joke)
        op Vlindertjes
  • ZOMER VAN MAXIM GORKI (JOKE)
        op Zomercursus Nederlands
  • ONZE NIEUWJAARSWENS...dan maar via hier... (huismusje)
        op Wegomlegging
  • @ Camille (Zabrila)
        op Wegomlegging
  • ? (camillefox)
        op Wegomlegging
  • Raar maar waar (camille)
        op Wegomlegging
  • Dit blog... (Lieve)
        op Wegomlegging
  • .. (bojako)
        op Wegomlegging
  • Nu wil ik geen spelbreker zijn maar... (Ernst)
        op Een beeld, een woord...
  • 'België' (Griet)
        op Angst
  • Zoeken in blog

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Zabrila en Konstantijn
    en hoe het hun nakomelingen verging...
    27-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tsunami
    Vandaag stond ik oog in oog met een tsunami.
    Terwijl ik deze woorden intoets schiet de bliksem hels over mijn scherm, gevolgd door een ratelende donderslag en kletterende regenval, de prijs voor een weekendje zomerse temperatuur. Mijn roodgetinte huid de voorbode van mokkabruin, de twintigplusser in Celsiusgraden een belofte naar méér, naar véél meer...

    Om de weergoden zand in de ogen te strooien had ik me een veelkleurig extra large regenscherm aangeschaft en dit grijpensklaar in mijn automobiel geborgen. Met afgunstige blik op de gigantische vissersuitrusting, zocht ik de afgelopen weken beschutting onder mijn aftands minuscuul exemplaar met geknakte baleinen, resultaat van het verloren duel met de wind. Door piepkleine gaatjes in de impermeabele stof sijpelde het hemelvocht onbarmhartig op mijn hoofd.
    In het meervoud eigenlijk, want we deelden de paraplu, mijn jongste en ik...

    Heden ben ik uitgerust met zonneglazen, gemonteerd op mijn bril. Meer zelfs, een witte zonneklep siert mijn hoofd. Potsierlijk, vermoed ik, maar zeer doeltreffend, want hoe zonminnend ik wel mag wezen, achter het stuur heb ik Laura niet graag in het vizier. Ze kan me immers danig vermoeien.
    Aan de rand van het tartanovaal geniet ik van de prestaties van de Racingers. Ze lopen, springen, werpen dat het een lieve lust is. Acht kampioentitels op dag één en tien op dag twee, schitterend toch! Een veelbelovend aanloopje naar de nakende Bekers van Vlaanderen...

    De tsunami van vandaag heeft echter geen uitstaans met dit sportief gebeuren.
    Na mijn nachtdienst geniet ik van een heel aangename, rustige ochtend. Mijn pappenheimers zijn om het allerliefst. Sooi vertrekt welgemoed samen met mijn collega naar het station, Merci en haar compagnon worden tijdig opgehaald voor een familiefeest, Flup laadt zijn flessen wijn voor de verjaardag van zijn mama zonder brokken in de koffer van de chauffeur, Riebe en Abel vertrekken te vroeg naar de kerk en arriveren toch te laat, want het is Plechtige Communie en de mis duurt lang maar daarom niet getreurd want het is plezant.

    Ik kan één van de kerkgangers moeiteloos warm maken voor een tripje per fiets naar de buurtwinkel. Ik heb sla noch tomaten in huis, en die staan op het menu. Ik maak een overheerlijke salade, met pijpajuin en rucola en kruidige dressing.
    Ondertussen staat de soep te pruttelen.
    Zou de soep moeten staan pruttelen.
    De soep van gisteren.
    Die vandaag nog rijker van aroma zou wezen.
    Tiens, er broebelt niets. Echt niets.
    Staat het vuur wel aan?
    Ik roer.
    Geen spoor van verhittingsactiviteit.
    Ik roer nogmaals.
    Plots spuit het hete groentenat wild in ’t rond.
    Inderhaast verplaats ik de pot naar een ander kookvlak.
    De inhoud bruist over de rand.
    Ik verhuis naar een ander vlak.
    Gulpen tomaat vliegen in het rond. Op het fornuis, de muur, de vloer...
    Precies een vulkaanuitbarsting.
    Ik blus met een geut koud water.
    Er komt terug rust in de ketel.
    Maar de soep met vermicelli van gisteren blijkt oneetbaar.
    Aangebrand.
    Het navenante liedje spookt door mijn hoofd....
    En de troostprijs is: een dubbele portie saté plus dessert.
    Het leed is geleden, de spetters weggeschrobd, de tsunami verleden tijd...

    27-04-2008 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (4)
    20-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geen dag als een andere
    “Ontbijt op bed, met croissantjes, dat zou me wel aanstaan... “
    Ik werp een heel klein balletje op, een klein suggestietje. Meteen voeg ik eraan toe: “Ach, laat maar, ik moet vroeg werken morgen, ’t zal niet lukken...”

    ... Veertien over zeven schiet ik wakker, die dekselse wekker... en ik merk dat ik deze een uur te laat afstelde. ’t Is vuilbakkendag – zakken eigenlijk – en ze staan dit keer nog niet klaar. Dat wordt stressen. Dochterlief zit heel ontspannen met een kom cornflakes voor de televisie. Ik ben een beetje gepikeerd, en verongelijkt, kon ze me niet wekken dan? In zeven haasten douchen, kattenbak uitkuisen, was bijeenzoeken, vuilbakjes verzamelen, lege flessen bij de PMD, zakken dichtknopen... mijn ochtendmaal schiet erbij in...

    Op de parking waaien de felicitaties me vrolijk tegemoet. Ons Merci roept me van op de schommel toe of ik haar kaartje reeds gelezen heb. Ruim twee weken geleden deponeerde ze het in mijn correspondentiebakje met de waarschuwing het niet te openen. Ze houdt het allemaal nauwgezet bij, in haar hoofd, de planning van de dagbesteding, de dienstroosters, de regels en afspraken (en o wee diegene die zich daar niet aan houdt), de evenementen, wat iemand ooit gezegd of gedaan heeft, hoe ze het doet is me een raadsel. Ze is dan ook héél prikkelbaar als iets niet loopt zoals gepland. Maar een verjaardag, dat is een honderd procent vaststaand gegeven.

    Op zo’n dag kan ik echt niet incognito blijven, het gonst door de gangen, jarig, jarig, jarig... Mijn collega’s heffen een Happy Birthday aan en aan de middagdis krijg ik zalm in plaats van kabeljauw. Ze kennen hier wat van graag zien!

    Via sms stuurt mijn zoon een gelukswens in één adem met de verzuchting dat hij al veel geld kwijt is. Donderdag vertrok hij met alle zesdejaars voor drie dagen naar Parijs. Ook die dag prees ik mijn gelukkig gesternte. Mijn wekker weigerde dienst, en mijn oudste sliep doodgemoedereerd door de zijne heen, maar gelukkig werd ik bijtijds om twintig over vijf wakker, zodat de bus niet zonder hem vertrok...

    Van Koekske lees ik het volgende: “Alleluja! Twee 5-jes netjes naast elkaar... Vijf en vijftig... Deze verjaardag komt volgens mij volledig tegemoet aan zowel je (al dan niet – nog – verborgen) talenten (zoals je gevoel voor symmetrie en orde) als aan je (al dan niet – reeds – gekende) eigenschappen (zoals jeugdige speelsheid en waardige rijpheid)! Van ganser harte een toffe verjaardag toegewenst. X”
    Deze zus kent me van binnen en van buiten: mijn huishoudelijke gaven, mijn gestroomlijnd gevoel voor netheid, mijn opruimwoede, mijn huiver voor chaos, mijn totaal gebrek aan rimpels en mijn immense wijsheid.
    Bieke heeft iets ingezongen op mijn voicemail en kondigt de volgende zussendag aan. Steentje zendt een berichtje, Sesje een digitaal, en Boontjes kaartje is onderweg.
    Ik ben een rijk mens...

    Tot dat besef kwam ook mijn zoon na zijn onvergetelijke driedaagse. New York moet even plaats ruimen voor Parijs. De nieuwe stad van zijn dromen. Met volle teugen genoot hij van brede boulevards, majestueuze monumenten, gezellig keuvelen met jongeren onder de bruggen aan de Seine, genoeglijke maaltijden samen, de metro, le stade de France (het gras is altijd groener aan de andere kant...), le quartier latin... Zere voeten, een kleine prijs voor al het beziens- en belevenswaardige. Bijna de helft van zijn budget spendeerde hij die eerste dag, maar zo leerde hij doseren voor de volgende.
    Onze provinciehoofdstad verzinkt in het niets bij zijn lofrede over het expansionisme van de lichtstad...

    20-04-2008 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (9)
    16-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Witte satijnglans
    De eerste steen is ondertussen gelegd, van wat de grootste van ons land moet worden.
    Maar vóór het tot de bevalling van die eersteling kwam, passeerden we nog eens het vertrouwde filiaal in Ternat. Een uitstapje, volgens mijn dochter, en ze wilde héél vroeg vertrekken om het uiterste uit de dag te halen. Gaandeweg ondervond ze dat de toonzaal niet zo immens was als gesaved in haar memorie. Het minutieus onderzoek van de uitgestalde koopwaar ten spijt, naast het nuttigen van een namiddagmaal van Zweedse balletjes met een saus die ze niet lustte voor haar en een pepersteak voor mij – had ik maar de zalm gekozen – waren we veel te rap rond naar haar goesting.

    Het is gelukkig ook the place to be om wat bekend volk tegen het lijf te lopen. België is klein. En de instelling waar ik werkzaam ben is groot, getuige het aantal collega’s dat ik daar trof. Van het toeval een deugd makend, hielp ik bij de keuze van glaasjes voor de kaarsengieterij. We werken namelijk samen met een middelbare school die onze producten verkoopt in een minionderneming, nota bene tot beste verkozen van de provincie. Aanstaande zaterdag nemen ze deel aan de Vlaamse finale.

    Aangezien de sightseeing wat tegenviel in tijd trachtte ze het te compenseren met het forceren van een aankoop. Indien ik haar vrij spel zou geven stond onze living vol niet bij elkaar passende kasten! Eens terug thuis inspireerde het haar tot het maken van een plan. Binnenhuisarchitectuur. Ze zou zelf iets maken.

    Ik wou haar niet direct ontmoedigen, gezien onze gebrekkige schrijnwerkeroutfit, dus opperde ik dat renovatie van het huidige meubilair ook creatief kon zijn. We konden de spiegelkast misschien afschuren en voorzien van kippengaas? Of het middenpaneel invullen met zwartwitfoto’s achter vensterglas? Een strandtafereel schilderen op de badkamerdeur?

    Mijn dochter is erg daadkrachtig. En impulsief. Dus demonteerde ze meteen de kastdeur en ging ze in de weer met schuurpapier. Proefondervindelijk leerde ze dat ze om te beginnen beter iets met een grovere korrel hanteerde. Het bleef bij die ene deur, languit op de tuintafel. De rest nam de mama – ikke dus – onder handen. Ik ben er heel wat uren, en dàgen, zoet mee geweest. Vooral de versiering in halfreliëf was prutswerk. Maar het resultaat mocht er zijn, onze kast stond er blank te blinken.
    Dus waagde ik me aan het uiteindelijke doel: het inwrijven met witte olie. Edoch! In plaats van bleker werd mijn meubelstuk donkerder, in feite hetzelfde als ervoor! Ik had het kunnen weten!

    Ten overvloede had mijn zoon in de gauwigheid een en ander meegegraaid uit de laden, die ik in het kader van de werkzaamheden had geleegd – en in zijn sporttas gemoffeld. Dat bespaarde hem namelijk een verre, vermoeiende verplaatsing naar de badkamer. Groot was de hilariteit bij zijn kameraden, toen hij zich na de basketbaltraining en een verkwikkende douche, diende af te drogen met een aantal slabbers. Van een flink formaat weliswaar, vervaardigd door onze bewoners, met een opgestikt motief, en zo oerdegelijk dat ik er geen afstand kon van doen. Voilà, zo kwamen ze nog eens van pas.

    En ik hoop stilletjes dat bij het ochtendgloren mijn kast alsnog in een witte satijnglans mag oplichten...

    16-04-2008 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (8)
    14-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Veertien koninginnen
    Vorige week had ik het gemist. Het overgrote deel toch. Ik had weliswaar nog net gezien hoe de Nederlandse oogarts te voet door de onherbergzame Nepalese bergen trok, vergezeld van een lange stoet dragers, schijnbaar moeiteloos het zware medische materiaal torsend. In uiterst primitieve omstandigheden voerde ze jarenlang operaties uit, trekkend van het ene naar het andere oogkamp, tot haar leven in gevaar was en ze noodgedwongen naar Europa terugkeerde. Door haar opgeleide mensen namen haar werk over. Voor de plaatselijke bevolking leken het welhaast mirakels: blinden die terug konden zien!

    Veertig jaar geleden onderging mijn moeder ook een aantal oogonderzoeken. Er was een sprankje hoop dat ze heel misschien het zicht terug kon krijgen. Alhoewel ik even verwachtingsvol was, knaagde het toch bij me dat mijn vader die mogelijkheid niet had. Ik probeerde me voor te stellen welke impact dit op ons leven zou hebben.
    Het samenwonen met blinde ouders was voor ons heel gewoon. Pas véél later zou ik me afvragen hoe ze het in ’s hemelsnaam allemaal klaar gespeeld hadden. De verzorging van een baby, niet één, maar zes. Het huishouden. Koken. Een huis bouwen. Op uitstap gaan. Reizen. Les geven. Spelen en ravotten. Lessen opvragen, euhm de catechismus eigenlijk.
    Ik herinner me mijn angst toen ik als veertienjarige moest brillen. Niet omdat ik dacht dat ik erfelijk belast was en bezig was blind te worden, maar omdat anderen dat eventueel misschien mogelijks wel eens zouden kunnen denken. In bepaalde lessen vertikte ik het mijn bril op te zetten, omdat ik meende dat de leerkracht me na een oudercontact raar bekeek. En mijn zussen maar jaloers zijn!
    Het was een hele verademing toen ik na jàren contactlenzen liet aanmeten. Zalig zonder glas voor mijn ogen! Geen bewasemde entrée tijdens de winter, moeiteloos kijken in de regen, zelfs tijdens het zwemmen een klare blik. Helaas kon ik ze uiteindelijk niet meer verdragen...
    Een citytrip naar Istanboel en ondertussen mijn ogen laten laseren, een droombeeld!

    Maar ondertussen heb ik me vanavond tijdig voor de televisie geïnstalleerd voor de volgende aflevering van “Ladies first”, over de veertien koninginnen uit Swaziland. Afrika, altijd klaar om mij te boeien, al prefereer ik de onbevangenheid en open geest van interactieve reportages van Bruce Parry.

    Koning Mswathi III – hij wordt aanstaande zaterdag veertig - regeert reeds meer dan twintig jaar als een absoluut monarch, wat betekent dat rechterlijke, wetgevende en uitvoerende macht hem toebehoren. Politieke partijen zijn vooralsnog verboden. Swaziland heeft een parlement met enkel adviserende bevoegdheden. Er is een traditioneel kiesstelsel waarbij op een individu – een loyaal aanhanger van de koning zijn is een must! - en niet op een partij gestemd wordt. De koning benoemt zelf een flink aantal senatoren en parlementsleden.

    De reportage is gedraaid ten tijde van de Reed Dance, een jaarlijks ritueel waarbij duizenden maagden riet aanbrengen voor de palissade van de koning.
    De eerste twee koninginnen werden uitgezocht door de adviseurs, dit zijn leden van de koninklijke familie, vertegenwoordigers van het leger, stamoudsten en traditionele genezers. De kinderen van deze vrouwen kunnen hem nooit opvolgen. De volgende vrouwen mag hij vrij kiezen. Dit gebeurt geregeld tijdens deze “rietdans”, er worden foto’s genomen van de mooiste meisjes. Helaas kan je niet néé zeggen wanneer je uitverkoren wordt, al hebben twee echtgenotes hem toch verlaten. Bruid worden ze pas nadat ze een kind gebaard hebben, tot zolang zijn ze verloofd.

    Jammer genoeg stelt de koning – of juister zijn entourage – zijn veto voor een interview met enkele koninginnen, sommige journalisten hebben zich niet aan de afspraken gehouden. Pas op het laatste nippertje wordt een gesprek met koningin LaMbikiza toegestaan. Ze vertelt hoe ze als schoolmeisje werd uitgekozen, haar secundair onderwijs mocht afmaken en via schriftelijk onderwijs rechten studeerde. Ze is voorzitster van het Aidsbestrijdingscomité.

    De koninginnen leiden een luxueus leven, elk in haar paleis, maar volledig afgesloten van de wereld.
    Het liet Annemie niet los, hoe zat het nu met die polygamie. Een duidelijk antwoord kreeg ze niet. Maar toen Dlamini naar voren bracht dat in Frankrijk het houden van een maîtresse officieel is, hoorde ik het toch in Keulen donderen. Doelde hij nu op president Sarkozy? Of verwees hij naar Madame De Pompadour???

    Een bejaarde koninklijke raadgever stelde dat je zelf kiest of je mono- of polygaam bent, maar je moet de verantwoordelijkheid nemen voor je keuze. Of er geen gebrek aan meisjes was dan? Er waren er – volgens hem – veel te veel! Pure noodzaak dus, polygamie....

    14-04-2008 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (4)
    13-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rijst

    Wat zit ik me zorgen te maken over uit de pan swingende consumptieprijzen! Het leven is inderdaad duurder geworden. Mijn favoriete smeerboter kostte laatst twintig cent meer, een stijging van welhaast tien procent. In de oude Belgische valuta betekent dit een meerkost van acht frank.
    Vorige week kreeg ik de afrekening voor elektriciteit en gas. Je gelooft het niet, maar er werd drieëntwintig euro terug gestort. Je zou verwachten dat de volgende afrekeningen lager zijn. Fout! Op jaarbasis zal ik ruim driehonderdvijftig euro meer neertellen, dat is bijna een kwart erbij... Ik wil me hierin nu niet verliezen, maar het is toch vermeldingswaard dat die factuur voor mij bijna chinees is. Vorig jaar werd een forfait aangerekend voor twee maanden verbruik na de meteropname, en nu... ik moet het nog uitzoeken. De vrije markt heeft het leven voor de doodgewone burger alvast niet simpeler, en zeker niet goedkoper, gemaakt.

    Ik moet niet zeuren, ik heb het nog goed. Vandaag hoorde ik op de radio dat onder andere Filippino’s, Haïtianen, Indonesiërs en veel Afrikanen het een pak slechter stellen. Doordat de prijs voor rijst verdubbeld is, eten zij genoodzaakt minder. Zij zijn immers afhankelijk van import. Rijst is voor de helft van de wereldbevolking het basisvoedsel. Er moeten al mirakels gebeuren om deze situatie recht te trekken. Enerzijds zou het te maken hebben met een toename van de vleesconsumptie, door de groter wordende middenklasse in Indië en China bijvoorbeeld. Vee heeft nood aan voedergewassen. En dit gaat ten koste van de teelt van andere graangewassen.

    Anderzijds moet men veld ruimen voor de opkomst van de bio-energie.
    Investeerders zien groot geld in het telen van biogewassen. Uiteraard is het zinvol te zoeken naar alternatieven voor olie maar dit mag, volgens mij, nooit ten koste gaan van de productie en betaalbaarheid van primaire voedselgewassen.

    Wat kan ik zelf verhelpen? Niet zoveel, denk ik. Voor de fiets kiezen, waar mogelijk, in plaats van de auto bijvoorbeeld. Ik constateer dat ik een beetje lui ben. Voor streekproducten kiezen, dat scheelt een hoop op de exportkosten. Maar we houden van ananas. Ik ben niet zo groen als ik zou willen...

    13-04-2008 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (5)
    07-04-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Associaties

    “Belg kiest te snel voor dieselwagen”, lees ik in de nieuwsbrief van Knack. Lap, denk ik, koop ik eens een nieuwe auto en ’t is weer niet goed. Hoog op mijn verlanglijstje stond het verbruik, dat moest van eigens laag zijn. Mijn vorige slee was een zuipschuit en naarmate hij verouderde nam ook zijn dorst toe. Volgens het boekje zou mijn Berlingootje in stedelijke omstandigheden slechts zeven liter consumeren, anderhalf keer minder dus... Bovendien is de CO-uitstoot lager dan bij benzine en milieuvriendelijker dus, maar niet laag genoeg voor een extra korting van de promotende overheid. Over vervuiling door roetdeeltjes en stikstofoxides wordt geen reclame gemaakt.
    Deze uiterst ongezonde stoffen zijn helaas rijkelijk in mijn woonomgeving aanwezig en met de huidige ellenlange files door wegenwerken vrees ik het ergste voor mijn luchtkwaliteit. Lucht, zwanger van kwalijke dampen, ik krijg het er benauwd van...

    Het volgende item lijkt ook aan mij gericht: “Beugel dragen niet altijd nodig.” Ik moet zelfs niet diep in mijn hart graven om dit te beamen. Desalniettemin onderging ook mijn kroost een orthodontische behandeling, voor mij een serieuze financiële aderlating. De een had te weinig, de ander te veel plaats in de mond, en de laatste werd door de eerste geplaagd, want je kon een fiets parkeren tussen die twee voortanden. Nochtans geldt zo’n spleetje in Afrika als één van de zoveel schoonheden.

    “Gezondheidszorg wordt onbetaalbaar”, vind ik wat verder. Meer dan een kwart van de geneeskundige lasten dient de patiënt persoonlijk op te hoesten. Doordat de ziekenhuiskosten zo hoog oplopen blijven veel facturen onbetaald. Erelonen hebben de tendens de pan uit te swingen wanneer het voor rekening van de hospitalisatieverzekering is, wat een boomerang-effect geeft: de polissen worden duurder. Ik hou mijn hart vast want ik heb er nog altijd geen. Ik durf er niet aan te beginnen ook, dan is het precies of ik ongelukken verwacht!

    Dat de opwarming van de aarde het risico op cataract verhoogt, herinnert me eraan dat ik dringend naar de oogarts moet. Het is al ik weet niet hoe lang geleden. Tegenwoordig kan ik zelfs beter lezen zonder bril. Maar wat me zou moeten aansporen is: de oogdruk. Ik heb geen ingebouwd alarmbelletje dat me verwittigt wanneer die te hoog oploopt. Niets dat me waarschuwt dat glaucoom op de loer staat.
    Ik hoop dat mijn nonchalante – ’t is niet acuut immers - op-de-lange-baan-schuiverij me niet vroeg of laat zuur opbreekt.
    De koe bij de horens vatten, het ijzer smeden wanneer het heet is en er geen gras laten over groeien... Alleen, zo midden in de nacht, ’t is niet het moment om een afspraak te maken!

    07-04-2008 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (5)


    Over mijzelf
    Ik ben Lieve
    Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
    Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....

    Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven hé!
    Archief per maand
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.



    Als je niet weet
    waar naar toe te surfen:

























    Foto

    Mijn broer "Boontje"

    Foto

    Mijn schone zus Leen

    Foto

    Lisa (20)

    Foto

    zus "Sesje"

    Foto

    Ellen en Jimmy

    Foto

    Nick en vriendin

    Foto

    zus "Koekske"

    Foto

    David en Gwendolyn

    Foto

    Sofie

    Foto

    Annelien (18)

    Foto

    zus "Steentje"

    Foto

    schone broer Benny

    Foto

    Kim (20)

    Foto

    Kaat (18)

    Foto

    Bart (17)

    Foto

    Nele (12)

    Foto

    zus "Bietje"

    Foto

    schone broer Armand

    Foto

    Boris

    Foto

    Ruben en Vanessa


    zoek naar goede websites in vlaanderen of belgie





    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    riekie1953
    blog.seniorennet.be/riekie1




    Click for Douala R.S., Cameroon Forecast
    Literaire gastronomische hoogstandjes

    Stadeus
    Hugoo

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!