Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
20-04-2005
EENVOUD.
Niet doen. (Toon Hermans)
In het licht, mijn lief stilstaan in het groen doe je ogen dicht niet denken hoor, niet doen.
stilzijn, alle twee stilzijn met de zee zoen zijn met een zoen niet denken hoor, niet doen.
even hand in hand kind zijn net als toen hinkelen op het strand niet denken hoor, niet doen.
Deze morgen kreeg ik een brief uit Canada, een brief van Charles, een van mijn correspondenten. Hij schrijft letterlijk: ik kom maar direct ter zake en viel met de deur in huis: mijn moeder is gestorven op dezelfde dag als de paus. Nu heb ik geen moeder meer. Hijzelf is een Afro-Amerikaan en journalist van beroep. Als je zijn foto bekijkt, dan zou je hem zo schilderen. Deels Amerikaans en deels Afrikaans met een woeste bos witte krulharen en een verbazend melancholieke blik, gezien zijn beroep, of misschien juist daardoor. Hij is jaren geleden naar Canada vertrokken en leeft daar alleen, zonder partner als gescheiden man, en heeft ook geen kinderen. Ik vraag hem soms wel eens of hij zich daar niet eenzaam voelt. Voor zover ik begrepen heb, heeft hij daar absoluut geen last van en is zijn werk niet alleen een broodwinning maar ook een hobby. Buiten de werkuren schrijft hij verhalen en boeken. Toen zijn moeder erg ziek werd en in het ziekenhuis werd opgenomen, is hij afgereisd naar Amerika en heeft daar in een hotel verbleven om dicht bij haar te zijn. Zij kon niet meer zelfstandig ademen en men had haar een buis via de mond naar de longen geleid, zodat een machine het werk voor haar overnam. Dat was reeds de derde maal in twee weken tijd dat dit gebeurde. De buis moest regelmatig verwijderd worden om het weefsel van de keel niet volledig te vernielen. Deze toestand kon niet blijven duren en er zou een tracheotomy moeten uitgevoerd worden. (een opening maken in de keel waardoor een dunnere buis naar de longen gebracht kan worden). De andere mogelijkheid was, de tube eruit nemen en de vrouw rustig in haar eigen tempo laten sterven, met toediening van morfine om haar pijn onder controle te houden en haar niet te laten stikken. Buiten het gebrek aan zuurstof en de moeilijkheden bij het ademen waren er nog veel andere delen van haar lichaam, die niet meer werkten zoals het hoorde. Daar stond het enig kind aan het bed van zijn moeder en moest in alle eenzaamheid beslissen over het leven van zijn moeder. Hij zegt: Nu moet ik de beslissing nemen om het leven van de vrouw , die mij het leven heeft gegeven, te beeindigen! Uit heel zijn brief straalt het verdriet, de twijfel en de machteloosheid van deze man, die geen kind meer is, maar nog steeds "het kind" van zijn moeder. Na twee dagen en nachten van dubben en zich afvragen, wat zijn moeder zou willen, heeft hij de dokters gezegd, geen tracheotomy uit te voeren en zijn moeder in haar eigen tempo te laten vertrekken. Zij heeft dat ook gedaan, onafhankelijk en vrijgevochten als ze steeds geweest was, is ze vertrokken in de nacht , nadat de slang verwijderd was. Ofschoon de dokters gezegd hadden dat ze nog bij bewustzijn zou komen en wellicht nog met hem zou kunnen praten. Hij schrijft: She went out in her own way, after all. Moederziel alleen op die hotelkamer heeft hij om zijn moeder geweend, en zich afgevraagd of hij de juiste beslissing had genomen en welk alternatief er dan wel was geweest.. Velen van ons hebben om onze vader en/of moeder geweend, soms in even dramatische omstandigheden. In gedachten zie ik hem daar in al zijn eenzaamheid zitten en begrijp opnieuw, hoe belangrijk het is om iemand bij je te hebben, op wiens schouder je kunt leunen en wiens warmte de kilte uit je botten en hart verjaagt.
Er zijn van die herinneringen, die op gezette tijden ineens weer daar zijn. Wat ze oproept, is moeilijk in te schatten of te achterhalen. Het kunnen pijnlijke, romantische, warme en heldere herinneringen zijn. En opeens zijn ze daar weer. Eén van zulke herinneringen situeert zich in onze vakantie, enkele jaren geleden op het Griekse eiland Korfoe. Wij logeerden in een hotel in de nabijheid van het kasteel, waar Sissy veel van haar tijd heeft doorgebracht. Ondanks het feit, dat men ons verzekerd had, dat het op die Griekse eilanden steeds "aangenaam" warm was onder invloed van de zeewind, was het tijdens die vakantie afschuwelijk heet! Afkoelen in het zwembad was er niet bij, want het water was letterlijk lauw. Alleen de douche naast het zwembbad kon nog verkoeling brengen. Vanaf 11u00 in de voormiddag zaten wij onder het zonnescherm en kwamen er voor 17u00 niet meer onder uit. Dit gaat gauw vervelen en we besloten een motor of een vespa te huren om het eiland te verkennen. Zo gezegd, zo gedaan en binnen de kortste keren trokken wij op pad. Ik lekker achterop in een open bloesje en short. Mijn arm ventje deed zijn trainingspak aan om zijn armen en bovenbenen niet te verbranden tijdens het rijden. Je kunt namelijk het stuur niet loslaten (!) en je benen niet een beetje wegsteken. We toerden het hele eiland rond, tussen de appelsienenplantages en de dadelbomen en als we zin hadden stopten we en legden ons lui in de schaduw van een boom. We waren weer eens onderweg en opeens stopte mijn man midden op het weggetje. Ik vroeg hem wat er scheelde: Stap eens af zei hij. Ik deed, wat hij vroeg en vervolgens zei hij: Kijk daar op de weg. Een schildpad liep op haar dooie gemak over de weg en zou gegarandeerd worden overreden, als er een auto langs zou komen. Neem dat diertje eens op en zet het naast de weg, vroeg mijn man. Oh schande, maar dat durfde ik niet!! Ik moest mij niet voorstellen, dat die kriebelende beentjes in mijn handen zouden friemelen!!Mijn man vroeg mij de vespa vast te houden en zette het diertje zelf naast de weg, waarop de schildpad en wij onze weg vervolgden. Na een tijdje kwamen we boven op een heuvel op een zéér smal weggetje voorbij een soort cafeetje, waarvoor een reus van een boom stond. Onder de boom was een terrasje gemaakt met tafeltjes, waarop vrolijk geblokte kleedjes lagen. Daar stopten wij om een tasje koffie te drinken. Wat schets onze verbazing: op een bordje naast de deur stond met krijt geschreven: verse koffie en taart staan klaar.Bleek de eigenares een Hollands meisje te zijn, gehuwd met een Griek. Zo klein is de wereld!! Na onze koffie en taart en een gezellig gesprek ging ons ritje verder. Een andere dag reden wij langs de hoofdweg richting bergop. Op een zeker ogenblik vond mijn man, dat het echt niet leuk meer was, met al het verkeer, dat ons voorbijreed en besloot een klein zijweggetje in te slaan. Zo ver zo goed, maar dat weggetje voerde het bos in en werd hoe langer hoe hobbeliger en steiler naar beneden! Naar beneden, dat gaat vlot, maar hoe moesten wij hier straks weer naar boven!!! Ik zag ons reeds stranden en niet meer boven geraken. Op een bepaald ogenblik werd het weggetje wat breder en gaf opeens uit op een groot terras, waarop stoelen en tafeltjes stonden. Links lag een tuin vol bloemen en groenten en daarachter lag een lange witte woning. De enige levende ziel, die wij zagen was een man, aan een van de tafeltjes, die verdiept was, in wat later een bijbel, bleek te zijn. Hij was totaal in zichzelf gekeerd, en wij konden ons moeilijk voorstellen, dat hij een soort waard of ober was. Ik ging naar de woning en klopte aan. Binnen was een jonge vrouw aan het werk en in de hoek van de vrij grote gelagzaal stond een baby in een wieg. Ik vroeg of het mogelijk was iets te eten en te drinken. Ik had er een zwaar hoofd in maar het kon! Dus wij namen plaats op dat terras, aten ons lekkere maal op die heerlijke stille namiddag, dronken een glaasje wijn en als afsluiter een lekkere koffie. We waren helemaal soezerig van de stilte, de zon en het welbehagen. Rechts, aan de rand van het terras was een houten afrastering gemaakt tussen de bomen. Ik ging tot aan de rand om te zien, wat daar verder nog was. Tot op de dag van vandaag zie ik terug dat beeld: diep beneden mij lag het totaal verlaten, hagelwitte strand en zag ik wat verder de zee.In de verte kwamen een jongen en een meisje , vergezeld van een hond aangewandeld. Ze wierpen een stok en de hond rende er achter aan. En voor de rest alleen maar zon, zee en strand en het ruisen van de bomen en het water. Het gevoel en de aanblik waren zo ongelooflijk heerlijk, dat ik, tot op de dag van vandaag, op gezette tijden, dat beeld ineens terugzie. En dan krijg ik weer dat héérlijke gevoel van toen: alsof ik een stukje van het paradijs ontdekt had.
Mijn kleinzoon, je zou hem af en toe "achter het behang plakken", zoals dat in Nederland zo mooi wordt gezegd, en andere keren dan eet ik hem haast op. Als ik hem dan stevig knuffel, zegt hij altijd: Jij knuffelt mij kapot!!! Hij is uiterst spontaan en handelt steeds eerst en denkt dan na. Maar och God och arme hij is eerst 4!!! Wat heb je dan aan nadenken??? Alhoewel, luister naar de redenering, die nu volgt: Hij zit aan tafel en eet, zoals altijd, met veel moeite en leed zijn broodje op. Ik breng steeds yoghourt mee, met een smaakje, dat ze bijzonder graag lusten. (En sowieso : wat omi meebrengt is steeds lekkerder!!) Ik zeg op een bepaald ogenblik tegen hem: Schat, als je nu niet snel dat broodje opeet, ga ik je yoghourt opeten. Ikzelf eet er 's middags steeds twee om mijn calciumtoevoer een beetje in goede banen te leiden. Hij kijkt me héél bedenkelijk aan en zegt: Jij kunt toch geen drie potjes opeten!. Mijn antwoord: Oh jawel, dat kan ik zeker! Zijn antwoord daarop: Maar geen honderd?! Ik weer: Nee natuurlijk niet, dan word ik héél dik en springt mijn buik. Hij bekijkt me aandachtig en zegt dan: Als je dikker wordt gaan je streepjes weg en dan ben je een mama! (Streepjes zijn dus rimpels). En jij wil toch zeker geen mama meer zijn. Ik weer: Oh zeker wil ik een mama zijn en ik ben toch ook de mama van jouw papa! Jamaar, zegt hij vervolgens: als jij nu onze mama wordt hebben wij toch geen omi meer! Breng maar eens iets in tegen zulke logica.
Of die keer, dat hij me zat te bekijken, toen ik mijn leesbril opzette. Ik zag aan zijn gezicht, dat er weer een van zijn uitspraken op komst was. Hij hield zijn hoofdje een beetje schuin en zegde dan: Met die bril op lijk je toch nog altijd op omi! Er was dus iets raars aan mij maar hij herkende wel nog zijn omi!!
Op een dag liep hij met mijn schoondochter over de markt en vroeg haar wat ze nog ging kopen. Oh antwoordde zij: ik moet nog jonge kaas hebben. Wil je ook eens meisjeskaas kopen, vroeg hij lief.
En als hij van die dingen zegt, of opeens zegt: jij bent toch altijd zooooo lief voor mij, dan moet ik hem kapot knuffelen.
Ik wil wel aan wat anders denken, maar kan het niet. Vandaag wordt bij de zus van mijn man de tweede borst geamputeerd. Het gebeurt dagelijks bij héél veel vrouwen. Je leest het zo dikwijls in artikels en verslagen, je hoort het op TV en in de radio en geen mens kan zeggen, dat hij niet weet, dat dit dagelijkse kost geworden is. En gewoonlijk gaan wij daar vrij onachtzaam aan voorbij. Tot het ogenblik, dat het iemand van je geliefden treft en dat monster wel héél erg dichtbij komt! Je wilt helpen, troosten, iets doen!!! En je kunt helemaal niets. Lieve deugd wat is dat frustrerend! Je wilt telefoneren, er naar toe, om bij haar te zijn, maar ik realiseer mij héél erg, dat dit wel eens het laatste zou kunnen zijn, waar zij nu behoefte aan heeft.Als dan je man en je kinderen dicht bij je zijn, zal dat wel het belangrijkste zijn, en die privacy moet je respecteren. En dan is daar nog het feit, dat je er zelf mee klaar moeten komen. Daar heb je tijd voor jezelf voor nodig! Ik heb dus niet aan de telefoon gehangen, en ben er niet heen gerend, maar heb haar een lange, lieve mail gestuurd en hoop dan maar, dat zij begrijpt, waarom ik dat op deze manier doe. En hier brandt een kaarsje en mijn gedachten zijn bij haar, en als die haar kunnen helpen, komt ze "gezond" en wel terug naar huis.
Dat ik in de zomer als het ware buiten leef, heb ik reeds verteld, maar dat ik zo verzot ben op de nabijheid van water heb ik nog niet vermeld. Als ik fantaseer over een heerlijke plek om te wonen of te zijn, is dat steeds in de buurt van de zee of het water. Het gekke daaraan is, dat ik helemaal geen waterrat ben! Ik kan wel zwemmen, maar daar is ook alles mee gezegd! En toch dat water! Die eindeloze vlakte, die alleen al door er naar te kijken en te luisteren een ongelooflijke rust teweeg brengt. Overal ter wereld ziet de zee er weer anders uit, van donkergrijs en bijna-zwart tot turkooize-groen en daar tussenin alle tinten van blauw en groen, die een mens zich maar kan voorstellen . De transparantie van die kleuren heeft iets magisch! Het is niet meer gewoon water, het is een sprookjeswereld, die beweegt en zingt met altijd nieuwe beelden en muziek. Misschien is het ook de eindeloosheid, die mij zozeer aantrekt. Langs het strand oplopen, langs de vloedlijn, de voeten in het water, en dan uren doorlopen, en eigenlijk niet willen stoppen, is zo heerlijk en ontspannend, dat ik het iedereen kan aanraden. Spijtig genoeg liggen de meeste stranden zo overvol, dat het eerder irritatie dan rust meebrengt, en dat is héél erg spijtig. Maar toch vind je ze nog, die verlaten stranden, die je het gevoel geven, dat de hele wereld van jou alleen is!
Gedicht, geschreven voor mijn kleindochter.(12.08.1998)
Met jou hand in hand langs de vloedlijn lopen, waar zon en zee wind en zand vertellen van een land, waar kleine schatten zoals jij, de wereld doen zingen zo blij, blij, blij.....
Ik houd héél veel van gedichten en wil jullie één van mijn lievelingsgedichten niet onthouden: Voor een dag van morgen. Hans Andreus
Wanneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel het aan de stad, hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens. Ze zouden je niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw, dat een mens een mens zo liefhad als ik jou.
Ik wil jullie wat meer over mezelf vertellen, ttz. over mijn hobby's en de dingen, die mij interesseren. Natuurlijk is daar de computer en het Seniorennet. Deze twee zaken maken mijn dagen , hoe zal ik het zeggen, een stuk spannender?! Altijd weer die nieuwsgierigheid: wie heeft wat, waar te vertellen? Welke mooie muziek werd er weer geplaatst, enz, enz. Daar zijn we al bij een thema aanbeland: muziek. Ik ben gek op muziek, reeds sinds mijn vroege jeugd. Ik dacht, dat dat wel over zou gaan, als ik ouder werd. Niet dus!! Integendeel, het is nog erger geworden. Alleen mijn smaak heeft zich uitgebreid, aangepast en is veranderd. Ik houd van lezen, liefst thrillers en romans, als ze goed en degelijk geschreven zijn. Dus geen stationromannekes. Ik lees dus ook erg veel, en dat reeds sinds het eerste studiejaar van de lagere klas. Weet nog precies, welke prijsboeken ik in die tijd gekregen heb! Ik schilder, aquarel, maar heb zo stilaan tijd tekort om daar nog veel mee bezig te zijn. Seniorennet hé!!! Ik correspondeer in verschillende talen over de wereld van Canada tot Brazilië, Duitsland, Frankrijk, Roemenië enz. Ik houd van vreemde talen, en spreek en schrijf er een paar. Dat moet je natuurlijk blijven oefenen, anders verdwijnt het allemaal héél langzaam! Jullie denken nu misschien, dat ik altijd met mijn neus in de boeken, brieven, of voor de computer zit, maar dat is ook niet waar hoor! Als de zon schijnt woon ik zo ongeveer buiten. Ga veel fietsen (niet bij strakke wind of regen!) en tennis bij het leven graag. In de winter elke week één of twee uren indoor, en in de zomer zeker twee maal per week buiten. Daarenboven ga ik oppassen bij mijn twee kleinkinderen, die in Sittard wonen, twee maal per week, en zorg ook ook nog voor mijn ventje en ons huishouden. Jullie begrijpen zeker volledig, waarom ik nooit voor 01u00 's nachts naar bed ga? Heb wel weinig slaap nodig, dus dat komt dan goed uit! Dat was het zo'n beetje, en ik hoop dat jullie je nu een betere voorstelling van mij kunnen maken. Tot ziens!
Een heerlijke vrijdag toegewenst aan alle bezoekers!
Er zullen misschien bezoekers zijn, die het helemaal geen héérlijke vrijdag vinden, omdat het weer helemaal niet meewil! Maar heerlijke dagen moet je zelf maken, al moet ik toegeven, dat het weer wel een handje kan helpen in positieve of negatieve zin. Zelf ben ik ook een ongelooflijk zonnekind en als ik opsta en de eerste stralen zie, kan mijn dag bijna niet meer stuk. Mijn man noemt mij dan een klein meisje, maar dat krijgt mijn humeur niet stuk. Ik woon in een groene omgeving, dicht bij het bos, dat ik van uit mijn venster kan zien, en in een rustige buurt, waar men alleen af en toe de kinderen hoort roepen en spelen op de speelplaats van een nabij gelegen kleutershooltje. Als ik dan op mijn terras zit, omgeven door het groen, met een lekker zonnetje, dat door mijn huid dringt en mij een héérlijk warm gevoel geeft, sluit ik mijn ogen en luister naar het gekwetter van de vogels, en dat zijn er héél wat, en ik voel mij de koning te rijk en weet, dat ik bijzonder bevoorrecht ben. Er zijn genoeg mensen die dit genoegen niet op deze manier kunnen ervaren en ik weet dan ook ten zeerste te waarderen, dat ik deze mogelijkheid heb. Ik kijk dan ook onzettend uit naar de warme dagen, waarop alles groeit en bloeit, en als ik daar aan denk, maakt mijn hart een buitelingetje van "vooraf-plezier" en "vooraf-genieten". Dat is ook al mooi, niet? Ik denk dat heel veel mensen op deze manier voelen en dat op deze manier het leven een héél stuk lichter en aangenamer wordt. Vinden jullie dat ook niet?
Ik zou hierbij nu een mooi muziekje of een mooi plaatje of foto moeten zetten, maar zo bedreven in deze kunst ben ik nog niet! Ik wacht nu maar af of er andere forumbezoekers zijn, die mij wegwijs kunnen maken in de mooie kunst van het opfrissen van een website! Uit ondervinding gesproken, weet ik dat ze allemaal héél erg behulpzaam zijn en mij al op vele manieren geholpen hebben en dingen geleerd hebben. Dus nu reeds mijn dank aan allen, die mij tips en goede raad willen geven. Michelly
En zie nu hier, wat mij gelukt is, zo maar op eigen initiatief! Tinkerbel, het sprookjeswezen, dat bij iedereen wel een beetje tot de verbeelding spreekt! Zij wenst jullie allemaal een héérlijke en sprookjesachtige dag toe in mijn naam.
Ik wil iedereen van harte welkom heten op mijn weblog. Op dit ogenblik ben ik nog zéér aarzelend bezig omdat ik mij op een totaal nieuw terrein bevind en met vallen en opstaan mijn weg zal moeten zoeken. Niettemin hoop ik, dat jullie allen het de moeite waard zult vinden, en mij nog dikwijls met een bezoekje zult vereren. Bedoeling is hardop te denken en mijn bevindingen en gevoelens bij de dagelijkse gebeurtenissen neer te schrijven. Misschien herkennen jullie jezelf daarin, misschien ook niet. Reacties zijn steeds welkom in de mate van het aanvaardbare.
Deze morgen kreeg ik een brief uit Canada, een brief van Charles, een van mijn correspondenten. Hij schrijft letterlijk: ik kom maar direct ter zake en viel met de deur in huis: mijn moeder is gestorven op dezelfde dag als de paus. Nu heb ik geen moeder meer. Hijzelf is een Afro-Amerikaan en journalist van beroep. Als je zijn foto bekijkt, dan zou je hem zo schilderen. Deels Amerikaans en deels Afrikaans met een woeste bos witte krulharen en een verbazend melancholieke blik, gezien zijn beroep, of misschien juist daardoor. Hij is jaren geleden naar Canada vertrokken en leeft daar alleen, zonder partner als gescheiden man, en heeft ook geen kinderen. Ik vraag hem soms wel eens of hij zich daar niet eenzaam voelt. Voor zover ik begrepen heb, heeft hij daar absoluut geen last van en is zijn werk niet alleen een broodwinning maar ook een hobby. Buiten de werkuren schrijft hij verhalen en boeken. 
Mijn kleinzoon, je zou hem af en toe "achter het behang plakken", zoals dat in Nederland zo mooi wordt gezegd, en andere keren dan eet ik hem haast op. Als ik hem dan stevig knuffel, zegt hij altijd: Jij knuffelt mij kapot!!! Hij is uiterst spontaan en handelt steeds eerst en denkt dan na. Maar och God och arme hij is eerst 4!!! Wat heb je dan aan nadenken??? Alhoewel, luister naar de redenering, die nu volgt: Hij zit aan tafel en eet, zoals altijd, met veel moeite en leed zijn broodje op. Ik breng steeds yoghourt mee, met een smaakje, dat ze bijzonder graag lusten. (En sowieso : wat omi meebrengt is steeds lekkerder!!)
Met jou hand in hand 
En zie nu hier, wat mij gelukt is, zo maar op eigen initiatief! Tinkerbel, het sprookjeswezen, dat bij iedereen wel een beetje tot de verbeelding spreekt! Zij wenst jullie allemaal een héérlijke en sprookjesachtige dag toe in mijn naam.
