Opgesloten wegens corona, ben ik jaloers op een rondvliegend herfstblad eind februari

Op reis

Ik wil op reis met een ander blad

dat mijn herfst overleefd heeft

en mijn winter getrotseerd.

Gedragen door de lentewind

krokussen met dorheid confronterend

van onze lotsbestemming.

Hopend op het licht van de mei

wanneer de onbezonnen jeugd

uitbundig wild gaat botten,

zullen we hoger vliegen

dan we mochten van onze schepper

of ergens sterven in een goot.

Maar eerst reizen met jou

genieten van verre groene oorden

ritselend tegen elkaar

totdat een wervelwind

ons onverhoeds losrukt van elkaar

en het zomer wordt.

27/2/2021

27-02-2021 om 00:00 geschreven door Frankie

Arm

Je hebt wensen, dromen, teksten, verzen en boeken geschreven,

je bent me zeven decennia trouw gebleven,

je greep naar mijn moeder, mijn broers, mijn kind'ren, mijn eten,

vooral mijn liefje mag ik niet vergeten.

Je waste mijn lichaam, je kamde mijn haar, je poetste mijn tanden,

je stuurde de helft van mijn beide handen,

Je krabde mijn rug, poetste mijn schoenen en verzorgde mijn baard

maar hebt niets van je ijver bewaard.

Je stuurde mijn slee, mijn fiets en ten slotte mijn wagen

maar kan nu geen last meer dragen.

Je bouwde mijn kasten, mijn verste dromen, mijn huis,

ik draag je wel verder, al werd je mijn kruis. 


13/12/2017

13-12-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Zand

Mijn laatste trein is verzand

in dit verre strand.

De rails verzinken onder de vloedlijn

Het stof verstuift naar de horizon

en wat was, blijft niet langer.

Wat komt, is spoorloos

door het wassende tij

en de vallende duisternis.

Schuim blijft achter 

waar het streven van de branding werd gefnuikt.

Door mijn vingers vlucht het zand

niet korrel per korrel

maar seconde na minuut

na uur na dag na week, maand, jaar,

mijn leven weg als een klok

die ooit een zandloper was.


28/10/2016

28-10-2016 om 00:00 geschreven door Frankie

Alleenheid

Met de hemel op mijn hoofd,

alleen de zon naast mij

en mijn schaduw

schuif ik

alleen over 't kerkhof.

Alle levenden zitten aan tafel

om boven de aarde te blijven,

en ik,

ik wandel over grond

waar ik net niet onder lig

zoals allen die hier op mij wachten,

en niet aan tafel hoeven te schuiven.


22/10/2016

22-10-2016 om 00:00 geschreven door Frankie

Dorst

Droog staat de bron,

de oevers dommelen langzaam in.

Los puin verhardt in de zon,

de kloven scheuren dieper.

Geen vogel laaft zich hier

 zoals hun ouders voorheen,

toen 't geklater van de beek

hen uit hun nesten vroeg.

De regen slaagt niet in haar poging

de bedding te vullen.

Reisverbod naar 't groene dal.

21/10/2016

21-10-2016 om 00:00 geschreven door Frankie

Heimwee








Wachtend op de trein

tot het station wil stoppen, 

driftig en onzeker zijn, 

lange dagen blijven kloppen, 


tot de gemiste halte voor mijn raam verschijnt, 

en de angst met alle twijfel eindelijk verdwijnt.





Wachtend op een bank, 

tot de trein terug wil keren

met de vertrouwde klank

van dromen en begeren,


tot de sporen het ritme van de wielen zijn vergeten

en ik zuchten moet van ‘ had ik dat toen maar geweten’.

18-11-2014 om 00:00 geschreven door Frankie

Vooravond

Ik voel dat iets zal vallen,

hetzij vandaag of morgen, zonder waarschuwing.

Dus zal ik op safari gaan

en al mijn wilde monsters tien geboden leren;

dan die lang gekoesterde geschenken keuren

om ze te bezorgen aan wie ik ooit benadeeld heb.

Na de middag lees ik in de brieven

die je stuurde toen de nevel nog de zon verstopte.

Daarna verkoop ik mijn ski’s alsook mijn zuurstofflessen,

en loop dat sterrenrestaurant voor één keer niet voorbij

om het kaarslicht in de glazen te zien dansen.

Ten slotte kus ik jou omdat je bij me blijft

want de avond valt.

2/12/2013

02-12-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

05-11-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Zo lang

Word ik ooit het trekken moe

als het voorjaar in het noorden wenkt ?

Ach, waar moet ik naartoe

als de zon geen warmte schenkt ?

Of blijf ik voortaan waar mijn schaduw krimpt,

verschrompelt in de middagzon,

waar de routine stilvalt en niet schimpt:

'Werk af wat jij destijds begon.'

Zo lang ik eten kan en praten

verlaat ik wat mij koesterend omgeeft,

en word ik beter in het achterlaten

van alles waarvoor ik zo lang

heb geleefd.

4/4/2013

04-04-2013 om 00:00 geschreven door Frankie

Escargots d'automne

Ik haal twee slakken van de parasol:

Zou ik ze durven braden of stoven ?

De roeste barbecue staat boordevol,

ik draai hem maar ondersteboven.

De spar werpt schaduw in de vijver

waar de muggen niet meer zonnen.

Wespen echter tonen veel meer ijver

in 't rotte fruit nabij de regentonnen.

 De speeltjes worden weggeborgen

tot een nieuwe lente binnenwaait.

Er komen regenbuien, zegt men, morgen,

als de wind weer naar het westen draait.

10/9/2012

10-09-2012 om 00:00 geschreven door Frankie

Bij de haard

De deur op een kier,
gluur ik naar de mensen buiten
op weg naar elders,
al is het koud daar buiten

De deur piept open,
warmte ontsnapt naar buiten,
verdwijnt in de mist,
die stijgt uit de sneeuw buiten

De deur waait dicht:
het is veel fijner hier binnen
op weg naar nergens,
behalve het liefste vanbinnen

13/12/2011

13-12-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Pauze

De oktoberzon streelt mijn wangen
en ik ontspan elke spier,
mijn krant valt naast de ligstoel,
de politiek geplooid
over mijn bril.

Mijn huid wordt vochtig
en kleeft aan mijn kledij,
ik draai me naar de wind
en die sluimert mee
in dromen
met witte wolkjes.

Geluidloos glijdt een zilvermeeuw
over het kalme hemelblauw,
met brede wieken
naar de kruin van een den

Mijn wimpers wuiven vruchteloos
eenmalig naar de witte vogel
die hoger dan de meeuw
haar pad uitkrijt
in een heelal
van rust

29/10/2010　

29-10-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Najaarsstrand

Vruchteloos bleekt de zon
het zand
waar de wind
met korrels speelt,

ze wissen de sporen van de zomer;

schaduwen van parasols
opgeslokt
door schaduwen van auto's
bussen en vliegtuigen.

Achteloos speelt de wind
met stille schelpen
rustend in het schuim

Onbelangrijk
voor speurende kinderhandjes
in ongewisse vertes

27/9/2010

27-09-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Verkouden

Kriebel kriebel
kriebel in de keel,
kuch kuch kuch
en dan dat stuwen:
onstuitbaar stijgend
vanuit mijn borst.
Ogen dicht en dan ineens
niezen, nogmaals.
Volle kracht!
Tranen vegen,
en verveeld, die neus
knijpen nijpen blazen
Oef. Weer zucht
en kuch.
En heel verlegen
wachten op de rust.



4/12/2009

04-12-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Herfstnevel

Doorzichtige blanke slierten
kil engelenhaar,
verdwaald in struiken
doelloos op gemaaide velden
verrassend opduikend
achter een bocht
of een heuvelrug.
Nooit gehaast,
altijd onbeslist.
Soms rillend rijmend
op 't verkleumde gras
wit schimmelend
op dode blaren
die onzeker
wachtend rusten
op zoek
naar de novemberzon.

16/11/2009

16-11-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Najaarszon

Je laat steeds meer horizon ongemoeid
en schuift steeds verder door de ramen.
Ben je door dat schijnen zo vermoeid,
of zweren de planeten tegen jou samen?

Ook de dag kort je stiekem geluidloos in,
zodat wij, overmeesterd door de nacht,

naar Kerstmis verlangen, het nieuw begin,
waarnaar al eeuwen wordt gesmacht.

Zelfs de wolken staan je naar het leven,
zodat je soms de ganse dag verborgen blijft.
Gelukkig blijf je ons gul je warmte geven,
ofschoon de kou zelfs je stralen verstijft.

Ik mis je, zon, in deze koele najaarsdagen,
en als je komt, is het om snel te verdwijnen,
je dwingt me om elders warmte te vragen:
alleen liefde weerhoudt me weg te kwijnen.

28/10/2009

28-10-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Najaarsbladeren

Net nog niet gevallen,
maar wel een stuk verkleurd:
twijfel aan de bomen
en positief gekeurd.

Wachtend tot een herfststorm
hen naar beneden haalt
en zelfs de tijd nog niet
de herfsttol duur betaalt.

Wenend als de zon wacht
op de eerste ochtendkans,
hangt elk blad bedremmeld
wachtend op de najaarsglans

19/10/2009

19-10-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Na de nazomer

Als de mist het werk van mijn ogen moeilijk maakt,
de dauw van de ochtend de blaren weer samenbrengt,
nadat die, door de wind verdwaald, weg zijn geraakt,
en de zuinige zon nog nauwelijks het gras verzengt,

als mijn zonnebril zonder zorgen zoek mag blijven,

de branding zacht met zand van het strand kan spelen,
niet meer gestoord door joelende halfnaakte lijven,
en de meeuwen op ‘t natte mos een mossel stelen,

als de dagen korter worden en de schaduwen langer,

en we de hemel zien door de kruinen van de bomen
wordt de melancholie bezongen door menig zanger
omdat het zo hoort, als de herfst weer is gekomen...



6/10/2009

06-10-2009 om 00:00 geschreven door Frankie

Dit zijn de reflecties van een terminale mens, van wie aangenomen wordt door zijn omgeving dat hij door zijn ziekte (Alzheimer bvb) niet meer kan reageren op wat om hem heen gebeurt. Maar in feite is dat slechts schijn. Dat is de tragiek: beseffen dat het einde nadert en zich niet kunnen uiten.





Herfsttrilogie van plant, dier en mens

Waarom moeten deze bladeren mij verlaten?
Mij achterlatend, wanhopig onthutst, ontbloot
van mijn nageslacht, dat wegwaait door de straten
en van mijn feestdos, fluwelen groen en bordeauxrood...

Waarom hebben toch mijn kinderen mij verlaten,
mij achterlatend in het nest van het voorjaar,
trekken zij weg, zonder nog ooit met mij te praten
en wagen het donker avontuur van het najaar...

Waarom moeten mijn krachten mij lafweg verlaten,
mij achterlatend, contactloos en zonder dromen,
zonder mensen die me steeds meer zonder antwoord laten
want ik wil niet uit mijn zomer te voorschijn komen.

21/9/2009

21-09-2009 om 00:00 geschreven door Frankie