Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
31-12-2010
2010-2011
Zalig Paaskerstjaarnieuwheiligeren!
Voor al mijn lieve lezers een spetterende overgang van twintig-tien naar twintig-elf en dat al wie u genegen zijn uw geluk mogen blijven delen !
Als de aarde opwarmt, steekt alleen de top van de Eiffeltoren nog boven de zee uit
Parijs anno 2222
Ze drijft maar verder op de grootste zee, sinds mensen op de oevers kwamen leven Ze heeft haar hongerende poesje mee dat ze ook geen kattenvoer kan geven.
De groene kusten van 't Centraal Massief liggen ijle weken zeilen achter de rug Ze had vooral de laatste bossen lief, maar wil er nooit of nooit nog eens terug!
Want ook de Alpen zijn niet veilig meer sinds miljoenen mensen zijn verdronken De strijd, de oorlog gaan nu erg te keer waar ooit de alpenhorens eenzaam klonken.
Ze zoekt een haven of een ander schip, dat doelloos varenden wat hulp kan bieden; maar zeerovers zijn weer cool en hip en troosten geen arme zwakke lieden
Ze ziet een heel gek eiland aan de horizon en toch verdwijnt de hoop voor twijfel Ze dacht nimmer dat ze dit ontdekken kon deze plek heet restaurant van Eiffel
Geschenkpapier verfrommeld in de hoek, een stapel vuile vaat die wacht op water, op het kleed verspreid: de kruimels taart en koek in de kelder zijn de resten voor nog later
De kaartjes aan de muur, ze zijn van mensen die ook nu niet konden komen op het feest en daarom zonden ze per post hun wensen, zo zijn ze hier op hun manier geweest
En als dan alle kaarsjes zijn gedoofd, wanneer de laatste auto is vertrokken dan zingt de radio 'God zij geloofd' om weer meer herders naar de stal te lokken
Op de kast ligt al de lijst van volgend jaar met blanco maanden vol met blanco dagen voor zorgen, vreugde en ook tranen klaar die antwoord geven op weer nieuwe vragen
Verlatingsangst bij dieren, als het baasje werken gaat als de postbode niet bellen wil als de waterbak zijn bodem keert als het dagrantsoen verorberd is...
Verlatingsangst bij kindjes, als de mama slapen gaat, als het speelgoed onbereikbaar is als niemand bij de schoolpoort staat als er niemand in de kamer is.
Verlatingangst bij mensen die afstand onderhouden die nabijheid blijven schuwen in alles wat bespreekbaar is en al wat leeft boven de gordel
Iedereen op de wereld wens ik in deze kersttijd een tante Martha toe!
Dit gedicht gaat eigenlijk over mijn grootmoeder
Jouw beeld
Nooit hoorde ik een naam uit mensenmond met de zelfde warmte en genegenheid, met de zelfde waardering en respect met zoveel liefde, zoveel tederheid, dan de naam waaronder men jou het beste kende:
Tante Martha was een begrip: een eeuwige bloem op ieders lip een triomf van schoonheid ergens binnen offer en vergeving waren je kwaliteiten je lach was echt en een gehele gave tot ieders geluk
Je schonk je dochters aan de Heer en je zoon aan mijn eigen moeder maar jij alleen bent in mijn geest het voorbeeld voor de ware vrouw die haar gezin onvoorwaardelijk beschermt en alle onheil trotseert over oorlog en mensengrillen heen
Ik zie je ogen in de wolken en je haren in de zee je glimlach in de zon
Ik voel je handen in de mijne en je zoen die laatste keer zoals er nooit geen andere meer kwam
Ik hoor je stem in mijn hart telkens ik verdriet of pijn of teleurstelling verdring
Ik slikte even toen ik in de hoek van de kamer die ruiker bloemen zag, Gistren was ik urenlang op zoek naar iets wonderbaars dat ik schenken mag
Je stem die hijgde aan de telefoon verraadde dat er iemand bij je was en ik hoorde aarzeling in je toon net alsof ik wegzonk in een moeras
Het heeft me toen de ganse dag gekweld dat ik maandenlang in jou had geloofd dat ik de duurste bloemen had besteld behalve jij zat niemand in mijn hoofd
Bloemen hebben nu nog geen geheugen en protesteren niet als je ze dropt Maar als de intenties niet meer deugen is 't best dat je met vazen vullen stopt
Dit gedicht schreef ik 55 jaar geleden. I Ik was toen 8 jaar oud en zat in het derde leerjaar
De ruiter
De ruiter is sterk van hand, Tegen iedereen is hij bestand, Hij heeft een heel groot zwaard, En rijdt onvervaard.
Als hij klein was, leerde moeder 'm lopen. Daarvoor kwam hij van de grond aan tafel gekropen. Maar nu is hij ruiter en leeft in vree, en vraagt ons: Rijden jullie allemaal mee?
Je ogen volgen me en elke beweging die ik maak. Alles wat beweegt wil je grijpen , voelen, proeven.
Alles wat je grijpt, gaat prompt naar je mondje toe.
Je boodschap is te horen, maar niet te ontcijferen, want je schreien vergt onderzoek naar de mogelijke plek van je onbehagen, ergens tussen billen en tandjes
Als je eindelijk kan eten, blijf je rond je gluren
en leer je je wereld kennen en als dan zo ineens je oogleden verzwaren glijd je weg in een zalige slaap
Nog een minuut, zo maar na het ontwaken, om de kwade dromen te verjagen, de dag te plannen, de spoken te bannen... Alsjeblieft, nog één minuut in je armen
Nog een minuut, zo maar na het ontbijten, om de sterke koffie te verteren, de dag te plannen problemen te bannen Alsjeblieft, nog één minuut met je praten
Nog een minuut zo maar na het instoppen van de kleinzoon met zijn beertje zijn dag te plannen ons even ontspannen Alsjeblieft, nog één minuut méér gelukkig zijn
Er was een tijd dat ik de weg naar jou in uren mat en de tijd met jou alleen kon onthouden door te denken aan de ruimte waarin we toefden
Er kwam een tijd dat je onze stappen bijeentelde om te weten hoe lang we samen waren bezig met plannen voor de tijd waarvan we droomden
Het wordt stilaan tijd om de rest van de weg in te schatten die alleen afhangt van de tijd die ons rest om de ruimte te verkennen waarin we samen toeven
Wat doe je als het onrecht zegeviert, en de haver naar het paard gaat dat het eigen gras verkiest en nooit eens verder kijkt dan de schrikdraad die elke zekerheid weghoudt van avontuur uitdaging en ontdekkingen waarmee echte liefde kansen krijgt ?
Mens, je hebt nog zeven jaar te leven! 't Is toch fijn van dat nu reeds te weten, want zo kan je er al vast naar streven dat ze jouw persoon niet gaan vergeten !
Grijp vooreerst maar alles wat je kan, zonder opzicht, zonder mededogen , volg heel slaafs je eigen listig plan, doe de dingen die haast nergens mogen !
Wie je nu kwetst, zal zich niet meer wreken, wat je steelt, dat zal je snel verliezen Vrees niet om voortaan vrijuit te spreken en voortdurend voor jezelf te kiezen
Geniet van alles wat je kan bekoren Kijk niet op als iemand door je lijdt En jouw geliefden niet meer bij je horen Geen probleem, je bent ze toch zo kwijt !
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
