Gisteravond hebben we telefoon gehad van mijn zoon die in Houston woont, normaal belt hij elke zondag,, maar nu was er een dag of 10 tussen, hij zit in de Caraieben, op zeilvakantie met zijn vrouwtje en nog een paar vrienden, het is goedkoper als hij belt dan andersom Het was er 30 graden zei hij, maar vriij veel wind, ja die houdt van het water, gaat graag zeilen en duiken, en waterskieen, maar ja zij hebben nog geen kinderen, ik denk niet dat er daar zullen komen, ik weet het niet, haar klok tikt he, en veel tijd hebben ze niet meer. Ze wonen nu twee jaar in Houston, hij is burgerlijk ingenieur bouwkunde, eerst heeft hij 6 jaar in Thailand gewoond, wij ziijn hem verschillende malen gaan bezoeken, ook zijn we dit jaar naar Texas geweest, maar Amerika is toch Thailand niet hoor, als hij mocht kiezen, ik denk dat hij direct terug naar Thailand gaat. Nu is hij bezig met een project in Mexico, dus een week Mexico en een week Houston, het is ok zegt hij maar het gaat zo traag. Vanmorgen was ik zo ziek, maagpijn, misselijk, en enorm moeten braken, deze middag niets gegeten, en verder nog diarree, ik weet niet wat er aan de hand is ik ben al een paar dagen zo mottig, ik doe niet anders dan motilium nemen en maalox, maar het schijnt niet veel te helpen. Dinsdag moet ik binnen in het ziekenhuis voor die operatie aan mijn been, moet ik die nu uitstellen, ik zal afwachten hoe ik morgen ben. Hopelijk beter. Groetjes
Ik had gisteren echt zo'n baaldag, mijn man moest vroeg weg, hij moest met de auto naar Blankenberge, de zoon heeft daar een immobilienkantoor, hij moest teveel stuff meenemen om met de trein te gaan, ik heb dat wel niet zo graag dat hij met de auto gaat maar ja als het niet anders kan dan moet het maar, ik ben altijd bang dat er iets zou gebeuren onderweg, hij is tenslotte mijn steun en toeverlaat, hij is alles voor mij, maar effen niet aan denken. Ik heb het pulletje van mijn kleinzoontje maar afgemaakt, en ik wilde er in het groot een Q opzetten maar na een keer of vijf herbegiinnen heb ik het maar opgegeven, niet dat ik niet kan mazen, maar het was elke keer niet wat ik wilde, dan maar zonder letter. Ik heb dan eens meegedaan met die telefoonspelletjes, maar ik geraak daar nooit binnen, ik begrijp dit niet, er zijn er die vijf maal in dezelfde uitzending komen, en ik geraak niet een keer binnen, ik zal niet op het juiste moment bellen zeker. Na een paar malen heb ik het maar opgegeven, het kost mij allemaal te veel. Zo dat was mijn baaldag, ik hoop dat het morgen beter zal zijn. Groetjes
Vooreerst aan iedereen dank om mijn gastenboek te bezoeken, ik ging vandaag zo eens kijken en schrok aangenaam van al die mooie reacties. Heel leuk Thanks
Vandaag moest ik dus terug op controle naar het universitair ziekenhuis van Leuven. Ik moest de dokter terug zien van de esthetische en reconstructieve heelkunde, om te zien wat er verder aan mijn maar traag genezende wonden kon gedaan worden. De wonde van de amputatie, daar heeft hij een heel stuk uitgesneden, zonder dat ik er iets van voelde, dit moet nu onder narcose verder gekuisd worden en dan wordt er een vacuum opgezet om de wonde verder zuiver te maken, hoe lang dit zal duren weet ik nog niet, ik schat toch wel enkele weken, en dan moet er nog een nieuwe huidgreffe opgezet worden. De wonde aan mijn knie is klaar om een nieuwe greffe te krijgen, die wonde is zuiver. Daar hebben ze een volledige flap moeten opzetten nadat de huid door druk van de windel helemaal zwart geworden was, en afgestorven, het is toch niet te geloven wat een mens allemaal moet meemaken, enfin die flap is ok, maar de greffe die er op stond is niet gepakt dus daar moet een nieuwe op. Nu hoop ik echt dat het einde in zicht is en dat ik eindelijk mag beginnen dromen van een prothese. Duimen maar. Groetjes Lena
dat ik eindelijk mag beginnen dromen van een prothese. 
