Dag Ja gisteren wilde ik eindelijk na meer dan een maand niet te kunnen, terug met mijn auto rijden, ik moest dringend naar de apotheker want bijna al mijn medicatie was op, briefjes had ik vorige week gekregen als ik bij dr. Kiekens geweest ben, trouwens dat bezoek heeft ook niet veel aarde aan de dijk gebracht, zij vond dat ik thuis maar wat moest oefenen met mijn eigen kinesiste, en als de wonde aan mijn knie genezen was moest ik maar terug komen en dan zou ze kijken wat er verder in Pellenberg kon gedaan worden, als ik vroeg of alles weer goed zou komen kon ze daar geen antwoord op geven. Trouwens die wonde aan mijn knie is ondertussen toch veel verkleind, en ik heb dus een nieuwe afspraak voor 11 maart, dan heb ik toch ook mijn nieuwe stimulator reeds ingeplant gekregen, en zal alles hopelijk toch wat beter gaan.
Enfin, ik was met enorm veel moeite beneden geraakt, ik moet tenslotte eerst op mijn traplift geraken, en vermits recht staan al niet zo evident is, was dit toch een serieuse uitdaging, maar het is gelukt, beneden staat er dan een rolstoel klaar om mee naar mijn auto te rijden in de garage, met veel moeite in mijn auto geraakt en geloof het of niet, mijn auto reageerde niet als ik de sleutel in het startslot omdraaide, eigenlijk had ik het wel een beetje verwacht, maar je hoopt toch altijd dat het nog zou gaan, dus mocht ik onverrichterzake terug naar boven, wat mij ook met zeer veel moeite gelukt is, ik heb terwijl de was die in de kelder nog op de draad hing maar meegenomen, had ik toch nog iets goed gedaan. Onmiddellijk naar mijn garagist gebeld, hij heeft mijn auto vandaag komen halen, en zou proberen om mijn batterij op te laden, ik hoop dat het lukt, anders moet ik nog een nieuwe batterij kopen, en ik heb al zoveel onkosten, van Ortec zijn ze vorige week nog de batterijen van mijn rolstoel komen vervangen, meer dan 600 kosten, ik hoop alleen dat het Vlaams Fonds een beetje tussenkomt, want het zijn toch allemaal onkosten die een normale mens niet heeft. Mijn man is dan vandaag maar zelf naar de apotheker geweest, dus dat is al in orde, ik heb mij toch voorgenomen om vanaf nu meer met mijn auto te gaan rijden dan voordien, het zal altijd wel moeilijk blijven maar als ik thuiis blijf zitten gebeurt er ook niets dus ik moet terug een beetje actiever worden, het wordt hoog tijd. Groetjes. Lena
Dag Ik ben nu al drie keer aan dit bericht begonnen, en elke keer dat ik er wilde verder aan schrijven was het verdwenen, ik zal het nu maar volledig afmaken van de eerste keer, anders verdwijnt het weer en kan ik nog eens herbeginnen Ja 2008 kon voor mij niet slechter beginnen, de operatie om mijn electrode te verplaatsen was vooruuitgeschoven naar 2 januari, ik content, maar wat ik niet wist was dat die operatie veel zwaarder zou uitdraaien dan wat voorzien was. Ze heeft 5 uur geduurd en ik hield er een wonde aan over van meer dan 20 cm. En dat was nog niet alles, als ik wakker werd was ik van halverwege de borstkas naar onderen toe verlamd, geen gevoel en geen beweging, de beweging is geleidelijk aan iets of wat teruggekomen maar het gevoel is nog altijd enorm gestoord, rechts voel ik een klein beetje, maar links nog helemaal niets, en rechtstaan met mijn twee prothesen is stilaan een ramp geworden, mijn benen slagen zowat paraplu als ik wil rechtstaan, en de kracht is ook helemaal weg, er is wel onmiddellijk na de operatie een scan genomen om te kijken of er geen bloeding was, en nee die was er niet, ook moest ik later dan terug voor een mrn. te nemen om te kijken of er misschien iets fout was met mijn cysten of dat de pomp niet meer goed werkte, maar die foto's bleken gelijk aan deze die vier jaar geleden genomen waren. Dus denkt de prof dat het maar tijdelijk zal zijn, maar hoelang is tijdelijk, we zijn nu al meer dan een maand verder en veel is er nog niet veranderd. Mijn stimulator is tijdens dit onderzoek wel kapot gegaan, dus waarom die electrode verplaatst is, daar heb ik momenteel ook geen voordeel van vermits hij niet meer werkt, en nu moet ik wachten tot 6 maar voor ze een nieuwe kunnen plaatsen. Heel de maand januari heb ik enorm veel pijn gehad als gevolg van die operatie, ook nu nog is het net of die kabel tussen de stimulator en de electrode te zeer is aangespannen. Als ik dit tegen de prof. zeg dan antwoord hij mij dat dit wel zal beteren, maar dat doet het dus niet, ik probeer zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen, dit zijn toch maar lapmiddelen. Ik hoop echt dat mijn toestand gauw wat zal verbeteren, ik vind dat het nu lang genoeg geduurd heeft. Ik stuur nog een foto van het gezinnetje van mijn zoon met zijn gezinnetje, Quido en de drieling, die pulletjes heb ik trouwens zelf gebreid. Groetjes Lena
